Sixties! Den Haag – Het leukste van de tentoonstelling Sixties! die Corien & ik het afgelopen weekend in het Gemeentemuseum Den Haag bezochten, vonden wij vooral de polygoonjournaals. En we waren niet de enige. De filmzaaltjes in het museum zaten steeds vol met voornamelijk vijftigers en zestigers. Lopend over de tentoonstelling vraag ik me overigens wel af waarom de jaren zestig zo’n mythe zijn geworden. De hippietijd komt nu op mij over als een ratjetoe aan design en kleding. Niet iets om naar terug te verlangen. En toch zijn het vooral nostalgische gevoelens die zich van de bezoeker meester maken. Corien staat hier op de tentoonstelling bij een foto van Ed van der Elsken. Hij is genomen in 1967 in Amsterdam. Drie mooie meiden met weelderig getoupeerde haren en lange blote benen steken de Beethovenstraat over. Ik vind dit een beeld van de jaren zestig zoals alleen Van der Elsken dat maar kon maken. De meiden hebben de fotograaf in de gaten en lachen naar hem. Ed van der Elsken (1925 – 1990) kennende, heeft hij wat naar hen geroepen om hun aandacht te trekken. Hij was nooit zo bescheiden om mensen op straat aan te spreken. Hij wist als geen ander zijn fotomoment te creëren. De zestiger jaren zijn voor iedereen natuurlijk anders. Het zijn de jaren van Andy Warhol, Roy Lichtenstein, minirokken, Ed van der Elskens, John Lennon & Yoko Ono in bed in het Hilton, oranje poefachtige stoelen, ribfluwelen broeken, blote meisjes van Gerard Fieret, Bob Dylan, Roel van Duijn, het Lieverdje, de seksuele revolutie, Freek de Jonge, Simon Vinkenoog, hippies en de moord op John F. Kennedy. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Juist omdat het zoveel is, vonden wij de films het interessants. Het is zondag druk als we door de zalen lopen met een mix van muziek, film- en televisiefragmenten, fotografie, kunst en kleding van de Sixties! Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ook toen al veel werd overgewaardeerd. Natuurlijk waren het de spannende revolutionaire jaren. Het toverwoord was toen anti-autoritair. Is dat nu een verworvenheid of is het achterhaald? In mijn omgeving gingen de meeste mensen braaf naar school of kantoor. Luisterden we thuis naar plaatjes van de Beatles of the Stones en het protest tegen onze ouders lieten we verwoorden door Boudewijn de Groot. Lang haar was al een gedurfd protest. Hoe langer je op de tentoonstelling rond loopt, hoe meer je je afvraagt wat er nu van is blijven hangen. Het ‘weet je nog wel oudje?’-gevoel bekruipt me. Maar ach, daar kwam ik ook eigenlijk voor.