Goed gezien Pauli ’s-Hertogenbosch – Opnieuw heeft een ODD-lezer een paar foto’s ingestuurd voor de serie ‘Goed gezien……’ Tijdens de herfstvakantie bezocht Pauli met haar kinderen dierenpark ‘De Oliemeulen’ in Tilburg. Gelukkig had zij haar camera meegenomen zodat zij wat leuke foto’s van haar kinderen kon maken. “Ik maakte foto’s van twee hele stoere kinderen tijdens ons bezoekje aan het reptielenhuis van "de Oliemeulen" in Tilburg”, schrijft ze erbij. Dat klopt helemaal. Eva en Bart zijn niet band van een slang of een vogelspin. Zij durfde de dieren tijdens een demonstratie door een verzorger wel even vast te pakken. Inderdaad heel stoer. Er is zoveel om je heen te zien. Je kinderen, je huisdieren, de herfstkleuren in de tuin, je nieuwe auto of je oude fiets. Te veel om op te noemen. Dat overal een leuk plaatje van te schieten is, bewijzen de foto’s van de inzenders.Klik hier en stuur jouw foto’s ook op naar ODD. Zo kunnen de andere lezers van ODD ook meegenieten van jouw plaatjes. Zij gingen je voor: De inzending van Corien De inzending van Corrie De inzending van Sander De inzending van Michiel

Gloeiend rode stadspoort Delft – Bezoekers van Ikea willen op de afrit van de A13 nog wel eens voor een file zorgen. Gelukkig hoeven de wachtende automobilisten tegenwoordig niet meer tegen de grauwe betonnen palen van het viaduct aan te kijken. Het Zandvoortse kunstenaarsduo Margot Berkman en Eline Janssens heeft het viaduct flink onder handen genomen en omgetoverd in een moderne stadspoort. De twee kunstenaressen plaatsten nabij het viaduct recht tegenover het drukbezochte Ikea grote stalen dierenfiguren. Ik ontwaar een pauw, een eland, een vos en nog wat andere wezens uit het dierenrijk. Het kunstwerk kreeg de naam ‘De Liefdesbrief’. Twee schilders waren van de week bezig de laatste hand te leggen aan het in het oog springende kunstwerk. “Weet u waarom het kunstwerk ‘De Liefdesbrief’ heet”, vraagt een van de twee schilders mij terwijl hij verder gaat met de pilaar voor hem. “In de stad van Johannes Vermeer heb ik wel een vermoeden”, merk ik op. “Het is een verwijzing naar een schilderij van Vermeer dat dezelfde naam heeft”, vervolgt hij met een brede glimlach. ”Ik ken het schilderij. Het hangt in het Rijksmuseum in Amsterdam”, antwoord ik de schilder. Ik begrijp ook de verwijzing naar dit schilderij wel. Op dat schilderij ontvangt een dame een brief. Hoewel dat schilderij een concrete voorstelling heeft - je ziet precies wat er gebeurt - kan je toch niet helemaal duiden wat er nu gebeurt. Het schilderij draagt een geheim in zich. Dat maakt Vermeer boeiend en dat is was de kunstenaressen uit Zandvoort ook doen. De grote dieren geven bovendien de illusie dat in de berm naast de autoweg leven is. Ze verwijzen naar een tapijtenserie ‘De Dame met de Eenhoorn’ uit het Musée de Cluny in Parijs. Het is bekend dat Berkman en Janssens de inspiratie voor hun kunstwerken in de openbare ruimte putten uit dat tapijt. De schilder stopt nu even met schilderen en kijkt naar me. Hij knikt en zegt dan: “Ik denk dat het rood van Vermeer op de pilaren is terug te vinden, net als de specifieke zwart-witte tegeltjes die je zo vaak op zijn schilderijen ziet.” ”Dat denk ik ook. Dat is verrassend want je verwacht bij Delft eigenlijk altijd het ‘Delfts blauw’ ”, zeg ik. “Dat is ook met opzet niet gebruikt”, legt de man me enthousiast uit. “Ik ben blij met het rood. Het is niet zo koud als blauw. Het gloeiende rood van Vermeer bevalt me wel”, gaat hij verder. We zijn het eens. “Veel succes verder”, zeg ik als we afscheid nemen. Ik lees later in de krant dat de kunstenaars vergeten hebben een bouwvergunning aan te vragen bij de gemeente voor de kunstwerken. Die aanvraag is nu alsnog gedaan en de gemeente verwacht niet dat er problemen zullen komen met de vergunning.

Jardin de la Tortue Helmond – Tot dat de import in 1998 werd verboden was de roodwangschildpad het bestverkochte terrariumdier van ons land. Het diertje wordt nu niet zo massaal meer verkocht, maar is toch nog wel een veelgevraagd huisdier. Het dankt zijn naam aan de duidelijk zichtbare, donkeromzoomde langwerpige helrode vlek net achter het oog. Ik ontwaarde vier van deze exemplaren in een terrarium in de huiskamer van Ad & Els. De laatste had er vier aangeschaft om op te kweken voor de grote vijver in de tuin van Le Moulin de Poulseur. Nu zijn de diertjes nog erg klein, maar Els vertelde me dat de mannetjes wel 20 cm kunnen worden en de vrouwtjes halen volgens haar zelfs 30 cm. Omdat de diertjes zo groot worden, werden ze vroeger vaak door hun jeugdige eigenaars uiteindelijk maar gedumpt in een sloot. Ook in de wetering achter ons huis in Delft zwemmen dergelijke schildpadden rond. Ze overleven kennelijk moeiteloos de winter. De roodwangschildpad komt door dit dumpen nu in Nederland en België gewoon in de vrije natuur voor. Het dier dat oorspronkelijk uit het zuiden van de Verenigde Staten en Mexico komt, is nu over de hele wereld verspreid. De roodwangschildpad vormt overigens geen gevaar voor de biodiversiteit in westelijk Europa. Het is hier namelijk te koud om de eitjes uit te laten komen. In het dierenreservaat in de tuin van Poulseur zullen de binnen gekweekte dieren het ongetwijfeld goed doen. Het gaat Els overigens niet alleen om de attractie. Ze legt me terwijl we bij de bak met de diertjes staan uit dat een roodwangschilpad een alleseter is. Hij eet graag planten en groene bladeren. Els hoopt dus dat de dieren zullen helpen met het schoon houden van de vijvers. Overigens lusten de dieren ook diverse groenten en fruit, maar een groot deel van het menu bestaat ook uit vissen, wormen en slakken. De schildpadden zullen dus niet van de honger omkomen in 'le Jardin de la Tortue' ook wel bekend als de tuin van Le Moulin de Poulseur.

Benthe’s team haalt tweede prijs Helmond – Afgelopen vrijdagmiddag bezochten wij een schoolvoetbaltoernooi in Helmond. We deden dat omdat Benthe in een van de twee teams van RK Basisschool Sint Trudo speelde. Er deden in totaal 15 teams van diverse Helmondse basisscholen mee. Zij speelden in twee poules wedstrijdjes van ongeveer een kwartier. Het is erg leuk naar de kleine voetballers te kijken. Sommige hebben zelfs wel een idee van de bedoeling van het spel, maar er zijn ook spelertjes die duidelijk voor het eerst op een voetbalveld staan. Voor hen is het meedoen veel belangrijker dan het winnen. Bob heeft vlak voor het toernooi nog maar eens aan Benthe uitgelegd in welk doel de bal moest. De enige speler die duidelijk een goed beeld heeft van zijn taak en positie in het veld is de kleine doelverdediger. Ik kon in de teams verder niet het verschil zien tussen een spits en een verdediger. Waar de bal is, zijn de spelers. Overigens denken sommige vaders er duidelijk anders over. Voor hen is winnen wel erg belangrijk. “Eerder om de bal vragen Teun”, roept een blonde man met een hoofd dat al net zo rood is als zijn overhemd naar een klein mannetje. En even later dreunt zijn stem: “Meelopen Teun.” Teun kijkt niet op of om en laat het geschreeuw voor wat het is. De deelnemende teams bestaan zowel uit meisjes als uit jongens. Er mogen zes spelers van een team tegelijk in het veld. Omdat het team van Sint Trudo uit negen man bestaat, wordt er steeds gewisseld. Daarbij gaat er het niet om dat de beste in het veld staat. Het gaat er om dat iedereen evenveel speelminuten krijgt. Het team van Sint Trudo wordt door twee moeders heel democratisch gecoacht. “Goed zo jongens”, roepen ze naar de meiden in het veld. Het team van Benthe doet het erg goed. De jongens en meisjes van Trudo 1 worden poulewinnaar en spelen de finale tegen de andere poulewinnaar. Hun nieuwe tegenstander, het team van de openbare basisschool De Lindt heeft wat meer spelertjes in het team met voetbalervaring. Dat wordt tijdens de wedstrijd al snel duidelijk. Ze lopen vrij en spelen de bal naar elkaar over. De jongens en meisjes van Sint Trudo zijn nog voornamelijk beoefenaars van het kluitjesvoetbal. Toch bieden ze nog flink tegenstand. Helaas gaat de finale verloren met 4-1. Maar Benthe is terecht ook heel blij met de tweede prijs. “Nu ga je zeker wel vaker voetballen”, vraag ik haar als de euforie van de prijs weer wat is wegebt. Over het antwoord hoeft ze niet lang na te denken. “Nee hoor”, zegt ze, “Voetballen is toch niet echt iets voor mij.”

Goed gezien Michiel Delft – Onverwachtse ontmoetingen leveren onverwachte plaatjes op. Benthe logeerde vorige week woensdag bij haar tante Saskia en oom Sander. Ze ging met haar tante en neefje Abel op bezoek bij Marieke & Michiel en neefje Mees. Die onverwachte ontmoeting van de kinderen leverde hele leuke plaatjes op. Michiel las de oproep om foto’s in te sturen naar ODD en dacht meteen aan deze middag. Hij laat ons via ODD nu delen in een paar gezellige kiekjes van de kinderen. Benthe dolt samen met haar neven Abel en Mees op de grond. Natuurlijk ging de twee ‘kerels’ ook samen even op de foto. “Kom hier maar even zitten”, lijkt Mees te denken. Abel kan er wel om lachen. Er is zoveel om je heen te zien. Je kinderen, je huisdieren, de herfstkleuren in de tuin, je nieuwe auto of je oude fiets. Te veel om op te noemen. Dat overal een leuk plaatje van te schieten is, bewijzen de foto’s van de inzenders.Klik hier en stuur jouw foto’s ook op naar ODD. Zo kunnen de andere lezers van ODD ook meegenieten van jouw plaatjes. Zij gingen je voor: De inzending van Corien De inzending van Corrie De inzending van Sander

Goed gezien Sander Delft – Op de oproep om eens een fotootje in te sturen wordt leuk gereageert. Sander maakt dit portret van zin moeder toen we een dagje op bezoek waren in Zeeland. Hij maakte deze foto in Middelburg. Op zijn eigen fotosite staan meer leuke plaatjes. Er is zoveel om je heen te zien. Je kinderen, je huisdieren,de herfstkleuren in de tuin, je nieuwe auto of je oude fiets. Te veel om op te noemen. Overal is een leuk plaatje van te schieten.Klik hier en stuur je resultaat op naar ODD. De inzenders zien hun foto terug op ODD. Zij gingen je voor: De inzending van Corien De inzending van Corrie

Karsten twee jaar Helmond – Afgelopen donderdag werd Karsten twee jaar. Hij heeft dat heugelijke feit gisteren met ons gevierd in huiselijke kring. Corien & ik waren al op vrijdag gearriveerd in Stiphout. Zaterdagmiddag kwamen ook zijn andere oma & opa, zijn tantes, ooms en nichtjes. En natuurlijk was zijn enige neef Abel ook uit Veldhoven gekomen om het feest mee te vieren. Er waren bovendien ook nog wat vrienden naar de verjaardag gekomen. Het werd dus een gezellige middag. Kinderverjaardagen beginnen met cadeaus en werken zo langzaam toe naar het absolute hoogtepunt: de verjaardagstaart. De taart van Karsten was versierd met autootjes en verkeersbordjes. Een echte jongenstaart. Er stonden natuurlijk ook twee kaarsjes op. Gelukkig wilde zijn mama wel even helpen met het uitblazen. Dat is voor een tweejarige toch nog wel een moeilijk trucje. Samen klaarden ze dat klusje.

Goed gezien Corrie Delft – De eerste die op mijn oproep om foto’s te sturen naar ODD reageerde, is nicht Corrie uit Steenbergen. Zij was het afgelopen weekend met het gezin van haar broer, dochter Ina en schoonzoon Paul in Zeeland. Corrie heeft ook altijd haar camera bij zich en heeft natuurlijk ook in Zeeland foto’s gemaakt. Ze stuurde ons een prachtige sfeerfoto van het strand. Corrie maakt een ook een foto van dit schip. Het is in haar ogen een bijzonder schip. Wij leken zien dat misschien niet, maar Corrie schreef erbij dat het om een zelflossend containerschip gaat. “Mooi is anders”, schrijft ze, “maar bijzonder is het wel". Laat je inspireren door het voorbeeld van Corrie. Pak de camera uit de la en schiet eens een leuke foto voor ODD. Klik hier om je resultaat op te sturen naar ODD. Niet alleen de leukste, maar alle inzenders worden geplaatst op ODD.

Goed gezien Corien Delft – Al eerder schreef ik op ODD dat fotograferen begint met goed kijken. Je hoeft er geen verre reizen voor te maken om leuke plaatjes te schieten. Corien bewijst met deze foto die ze instuurde voor de fotowedstrijd van het AD dat ze goed om zich heen kijkt. Ze haalde met haar inzending de krant van afgelopen vrijdag. Op haar eigen fotosite staan nog veel meer leuke resultaten. Ook de inzending voor het AD is daar natuurlijk te zien. Laat je inspireren, pak de camera uit de la en schiet eens een leuke foto voor ODD. Met al die mooie herfstkleuren moet dat toch niet al te ingewikkeld zijn. Klik hier om je resultaat op te sturen naar ODD. Niet alleen de leukste, maar alle inzenders worden geplaatst op ODD.

Foto’s om te verzamelen Delft – Om te fotograferen behoef je slechts goed om je heen te kijken. Daar behoef je niet eens ver voor te reizen. Hoewel dat wel helpt natuurlijk. Maar ook dichtbij is er genoeg op de kiek te zetten. Er zijn mensen die als ze uit eten gaan het gerecht dat voor hen op tafel verschijnt eerst op de foto zetten alvorens ze daar de tanden inzetten. Ze hebben op die manier door de jaren heen zo een indrukwekkende collectie lekkers op de plaat verzameld. Ongetwijfeld leveren al die foto’s goede herinneringen op aan gezellige diners. Je zou er ongetwijfeld een fotosite mee kunnen vullen die heel wat bezoekers trekt. Mensen zij nu eenmaal dol op lekker eten. Ik ken ook mensen die potjes jam, potjes mosterd of standbeelden op de plaat zetten. Ook dat levert natuurlijk op de den duur een indrukwekkende collectie op. Standbeelden die verhalen van de plaatsen en plekken die je hebt bezoekt. Potjes jam of mosterd die je herinneren aan de lekkernijen die je op reis door de wereld aantrof. Toch wordt het digitale fototoestel nog het meest gebruikt op reis. Vooral de kleine digitale cameraatjes die makkelijk in een broekzak of damestasjes kunnen, maken het makkelijk om bijna ongezien te fotograferen. Als je dan zelf ook nog het onderwerp van de fotograaf bent, levert dat ook meteen weer een leuk plaatje op.

Meetrekken in Middelburg Middelburg – Omdat iedereen tegenwoordig een camera heeft, is het steeds leuker om zomaar met elkaar een wandeling te maken en te kieken wat voor je lens komt. Iedereen met zijn eigen camera. Met kleinkinderen in buurt is dat een uitstekend recept voor een goed resultaat. Niet alles lukt, maar dat is met het werken met een digitale camera geen probleem meer. Een van de moeilijkste dingen om te fotograferen blijft toch nog steeds beweging. Je moet er vaak een beetje geluk bij hebben. Maar de beloning van een goede dynamische foto is des te groter. Spiegelreflexcamera’s zijn hiervoor wel wat beter geschikt dan compactcamera’s. Dat komt vooral door grotere aantal instelmogelijkheden en de vrijwel afwezige vertraging tussen het indrukken van de sluiterknop en het daadwerkelijk maken van de foto door de camera. Met mijn cameraatje is een goede dynamische foto dan ook wel erg afhankelijk van de geluksfactor. Afgelopen zondag mocht ik de spiegelreflexcamera van Saskia & Sander even gebruiken om er eens mee te oefenen. Sander & Corien waren zo bereidwillig om voor mijn camera op het plein voor het stadhuis van Middelburg een sprintje te trekken. De truck voor dit soort foto’s heet ‘panning’ of meetrekken. Racewagens en sporters zijn geliefde onderwerpen voor dit soort fotografie. Het is eigenlijk heel simpel. Het enige wat je doet is de camera meetrekken met de beweging. Niet iedere opname geeft dan het object later scherp weer, maar omdat je snel meerdere beelden achterelkaar kunt schieten, zit er soms wel een leuke dynamische opname tussen. En dankzij de digitale camera kun je het ‘eindeloos’ proberen.

Wat doet de redactie?

Zeeuwse babbelaars Middelburg – Saskia & Sander genieten deze week in het Zeeuwse Renesse met hun kinderen van een week vakantie. Afgelopen zondag ontmoetten Corien & ik hen in Middelburg. De kleinkinderen wisten niet dat wij zouden komen en waren dan ook aangenaam verrast om hun Delftse oma en opa zomaar voor de Abdij te zien wandelen. We brachten met de hele club een feestelijk bezoekje aan het Zeeuws Museum dat in de Abdij is gevestigd. Elk jaar nodigt dit museum jonge modeontwerpers uit nieuw werk te maken dat geïnspireerd is op de streekdracht collectie. Dit jaar is de modeacademie in Rotterdam aan de beurt. Samen met de meisjes beoordeelden we de getoonde kleding. We zagen dat de modestudenten heel goed hebben gekeken naar de streekdracht waaruit ze hun inspiratie moesten putten. De meisjes wisten wel wat ze mooi vonden. Ze wilden het best wel combineren met hun eigen moderne outfit. Maar er was natuurlijk nog veel meer te zien dan kleding. Het Zeeuws Museum is bekend als de plek waar een mooie collectie wandtapijten is te zien. Op de grote vierhonderd jaar oude tapijten zijn de zeeslagen tijdens het beleg van Zierikzee te zien. Zulke grote afbeeldingen lenen zich natuurlijk voor een mooi verhaal. En niet alleen van Zeeuwse babbelaars. Ook opa wil er best over vertellen. Schepen, vlaggen, kanonnen, potvissen, er was veel te zien op de grote wanden. We hebben natuurlijk ook even gekeken naar het zeldzame luministische, maar ook omstreden schilderij van Jan Toorop: Gebed voor de maaltijd. Als het aan de Amerikaanse bankier Walter Eberstadt ligt, hangt het niet lang meer in de abdij van Middelburg. De nazi’s namen het eind jaren dertig van de vorige eeuw in beslag. Het was toen eigendom van het joodse echtpaar Ernst en Gertrud Flersheim. Eberstadt is hun erfgenaam. Het Zeeuws Museum heeft de claim, die volgens Nederlands recht is verjaard, voorgelegd aan de onafhankelijke restitutiecommissie voor die voor dit soort kwesties is benoemd.

Poulseur is winterklaar Poulseur – We hebben het afgelopen jaar volop genoten van onze mooie vakantiewoning in Poulseur en van de omringende natuur daar. Die omringende natuur is niet alleen prachtig, er moet ook het nodige onderhoud aan gepleegd worden. Af en toe wordt er dan ook hard gewerkt om het zo gerieflijk en prachtig te houden. Wij noemen dat enigszins eufemistisch ‘onderhoudsweekenden’. Elk weekend krijgt van ons een basisthema. Op zo’n weekend is het natuurlijk wel de bedoeling dat naast het nodige werk ook nog heerlijk kan worden gerelaxt. Ons motto is namelijk altijd: er moet ook genoten worden! Het afgelopen weekend was het weer zover. Adrie & Monique en Els & ik vertrokken weer voor een onderhoudsweekend naar le Moulin. Het thema van dit weekend was: de tuin winterklaar maken. Dat is noodzakelijk, om in het volgend voorjaar en zomer weer van een prachtige tuin te kunnen genieten. We hadden dit weekend bovendien vakkundige hulp: hovenier Henk-Jan, zijn vrouw Inge en hun dochtertje Fenne. Het zijn goede kennissen van Adrie & Monique en bovendien is Henk-Jan een gespecialiseerd hovenier. Zij wilden ons graag helpen de uitdagingen, die het winterklaar van de tuin maken met zich meebracht, het hoofd te bieden. Ze hielpen ons dit weekend in Poulseur niet alleen met goede raad, maar staken volop de handen uit de mouwen. Omdat het de eerste keer is voor ons dat we de tuin winterklaar maakten, moest er zelfs iets meer gebeuren, vonden wij. Wij hebben twee prachtige grote bomen in de tuin. Een enorme notenboom en een plaatje van een treurwilg. Beide waren hoognodig aan een goede snoeibeurt toe. Op die manier kreeg ook de rododendron, net als het gras, weer lucht onder de gekortwiekte treurwilg. Dat bleek overigens niet de enige grote snoeiklus. De enorme klimhortensia op het dak van het prieel moest er ook aan geloven. Dat was nodig voor het behoud van het dak. Henk-Jan nam onze ongerustheid over de klimhortensia gelukkig helemaal weg. Volgens hem hebben we volgend jaar weer een pracht aan bloeiende bloemen. Het werd ondanks het harde werken een fantastisch weekend. Hard werken, goed eten, volop genieten van de zon en op tijd een drankje. Het thema van het weekend veranderde zo alsnog in: véél genieten. Voor Els was het wel eens moeilijk. Zij mocht vanwege haar voet niet mee doen met het grove werk in de tuin. Maar je kent Els, ze kon het toch ook niet echt laten, om hier en daar een bescheiden handje uit te steken. Er werd trouwens niet alleen gesnoeid en gekapt. Er werden ook nieuwe aanplanten gedaan. Op de foto zie je Adrie, veilig aan de riem, daar volop mee bezig. Er was ook nog wat te snoepen in de tuin. Onze eigen Belgische appels vonden gretig aftrek bij Fenne. Ik heb ze nog niet geproefd, maar Monique & Els verzekerden me dat ze heerlijk zijn. We sloten ons (werk)-weekend af met een verrukkelijk etentje in het plaatselijke restaurant. Henk-Jan, echtgenote Inge en dochtertje Fenne zullen ongetwijfeld nog wel een weekend terugkeren naar Le Moulin de Pouseur, maar dan zonder gereedschappen. Een bijdrage van Ad

ODD op reis Delft – Ook op reis probeer ik elke dag een nieuwe stukje op ODD te zetten. Continuïteit in het content vind ik belangrijk. Dat lukt niet altijd, maar vaak toch wel. Om te beginnen ben ik afhankelijk van het feit of ik in mijn nieuwe omgeving toegang heb tot het internet. Gelukkig zorgen steeds meer hotels e.d. daarvoor. Verder moet ik ook nog tijd hebben voor jet produceren van een stukje. Reizen vreet tijd. Vergeten doe ik het niet gauw. Mocht ik er toch even niet aan denken, dan is er altijd wel iets dat mij er aan herinnert. Op de luchthaven in Eindhoven begon dat onlangs al bij het inchecken.

Mind the gap Londen – Een spectaculair groot kunstwerk in het Tate Modern in Londen maakt slachtoffers. Een handjevol bezoekers van het museum aan de zuidoever van de Theems zijn in een vervaarlijke spleet in de vloer van de enorme Turbine Hall van het Tate gevallen. Deze 167 meter lange en negentig centimeter diepe scheur is de creatie van de Colombiaanse kunstenares Doris Salecedo. Zij drukt de kloof tussen Europa en de rest van de wereld uit. Er komen heel wat mensen op af. De barst in de vloer heeft al twaalfduizend nieuwsgierigen getrokken. Nu er in de krant staat dat er mensen in zijn geduikeld zal het aantal bezoekers nog wel stijgen. Ook voor moderne kunst geldt dat aan de weg timmeren helpt. Het kunstwerk heet Shibboleth en begint als een klein haarscheurtje dat zich verwijdt en verdiept en als een slang over de vloer kruipt. Ondanks de buitelingen van de bezoekers heeft het museum geen hekken rond de spleet laten plaatsen. Een woordvoerder van het museum heeft verklaard dat niemand ernstig gewond is geraakt en dat daarom maatregelen niet nodig zijn. Ik heb toch een suggestie voor ze. Wellicht kunnen ze een tape lenen van de London Underground. Daar klinkt zodra er in een station van de Londense Metro een trein arriveert uit de luidsprekers op de perrons de waarschuwing “Mind the gab”.

Fotograferen is vooral kijken Den Haag – “Zulk mooie foto’s kan ik niet maken. Ik heb maar een heel gewoon cameraatje”. Dat hoor je mensen soms zeggen als ze kijken naar het werk van een beroepsfotograaf. Toch heeft fotograferen meer met kijken dan met dure spullen te maken. Goed kijken naar je omgeving en gewoon plaatjes schieten. Met de huidige digitale cameraatjes is het ook eenvoudig. Je zult zien dat er vaak verrassende opnamen tussen zitten. Kijken naar de plaatjes van beroepsfotografen helpt ook. Ik ging van de week daarom naar het Fotomuseum in Den Haag om te kijken naar het werk van de vorig jaar op 77-jarige leeftijd overleden Amerikaanse fotojournalist Leonard Freed. Voordat hij in 1972 lid werd van het befaamde agentschap Magnum woonde hij van 1958 tot 1970 met zijn gezin in Amsterdam. Zijn eerste boek ‘Joden van Amsterdam’ verscheen in Nederland, net als zijn eerste solotentoonstelling. Het werk van Freed is een merkwaardige mix. Ik zie foto’s van misdaadscènes, maar ook priesters in een sneeuwballengevecht. Romantiek en geweld wisselen elkaar af. Gewone mensen interesseerden hem. Mensen in hun dagelijkse omgeving. Het kon een oorlogssituatie zijn of een feestje, spelende kinderen op straat of politieagenten aan het werk. Hij zag zichzelf ook niet als fotojournalist. Hij was een verteller van verhalen in beelden. Op de tentoonstelling zag ik daarvan de bewijzen. Het zijn indrukwekkende reportages over bijvoorbeeld de New Yorkse politie of de Zesdaagse Oorlog in Israël. Maar ook het verhaal in foto’s over het kantoorleven van zakenlui op Broadway. In de vitrines liggen exemplaren van prominente tijdschriften en kranten zoals Der Spiegel, Libération en Sunday Times magazine, waarin zijn werk verscheen. Op de tentoonstelling draait een korte documentaire. Daaruit blijkt dat een van zijn eerste opdrachtgevers de fotoredacteur van het Nederlandse blad van het Leger des Heils was. Freed wandelde regelmatig met Majoor Bosshardt over de Wallen om foto's voor de Strijdkreet te maken. In het interview zegt hij zijn werk als een sociologisch project te zien en tegelijk als een studie naar zichzelf. Ik vind dat uit de foto’s blijkt dat zijn sociale engagement een duidelijke drijfveer was. Op de tentoonstelling hangen 165 zwart-wit foto’s in chronologisch volgorde. In het begin van de jaren zestig maakte hij een serie over het leven in de zwarte New Yorkse wijken. Er is een reeks over politie en misdaad. Harde foto's. Maar er zijn ook luchtige, vrolijke plaatjes van Arabische bruiloften of uitdagende travestieten. Er lopen opvallend veel jonge mensen – stuk voor stuk allemaal voorzien van een digitaal cameraatje of dure telefoon met camera – op de tentoonstelling. Ik zie een groepje meisjes dat elkaar fotografeert tussen de foto’s van Freed. Niet alleen het ruim vijftig jaar omvattende werk van Freed toont een voortdurend veranderende wereld, ook zijn jonge publiek laat dat zien. Het is een extra dimensie die de fotografie van Leonard Freed heel bijzonder maakt.

Van Courbet tot Købke Den Haag – Als je Franse impressionisten wilt zien, kun je het beste een weekendje Parijs boeken. Maar een weekendje Kopenhagen is ook goed. De belangrijkste verzameling Franse 19de eeuwse kunst in Europa buiten Frankrijk vind je in het dorpje Ordrup. Het vormt met het dorpje Klampenborg de ‘Goudkust’ van Kopenhagen. Het museum daar heet Ordrupgaard. De collectie van dit museum werd begonnen door de Deen Wilhelm Hansen (1868-1936). Hij had een vooruitziende blik en verzamelde Franse Impressionisten en werken uit de Deense Gouden Eeuw, toen deze nog niet zo bekend en gewild waren. Zo begon de collectie Ordrupgaard in het landhuis van Hansen. In het Gemeentemuseum Den Haag kun je nu genieten van een groot aantal werken uit deze bijzondere collectie, waaronder Sisley, Pissarro, Monet, Renoir, Cézanne, Degas, Courbet, Købke en Hammershøi. Net als in het landhuis van Hansen toont het Gemeentemuseum de schilderijen en beelden in een intieme en huiselijke sfeer. Het museum heeft de collectie nog verder aangevuld met impressionisten zoals Monet en Renoir uit de eigen collectie. Een weekendje Den Haag is nu dus voldoende om je hart op de halen aan de Franse en Deense schilderkunst uit de 19de eeuw. Ik bezocht het museum gisteren en genoot met volle teugen van de verzameling. Het is de eerste keer dat zo’n groot gedeelte van de collectie buiten de muren van het Deense museum is te zien. Ik was dan ook niet alleen. Ik vind vooral de combinatie van het werk van de Franse impressionisten en de schitterende 19de eeuwse werken van de Deense kunstenaars heel bijzonder. Werk van Vilhelm Hammershøi zag ik nog niet eerder. Het getuigt van visie dat Hansen verschillende werken van Hammershøi aankocht. Tegenwoordig wordt de Deense schilder geprezen voor zijn prachtige doeken, maar in zijn eigen tijd werd hij nog beschouwd als een schilder van niet meer dan regionaal belang. Hammershøi maakte onveranderlijk strak gecomponeerde interieurs met een nogal strakke formele opstelling van het meubilair. Ze lijken daarom erg op een stilleven. De kijker heeft het uitzicht op de rug van een onbewogen vrouwenfiguur – zijn eigen vrouw stond hier voor model – met wie geen vorm van contact mogelijk is. Je ziet echter ook dat Vilhelm Hammershøi in Nederland is geweest. Hij kwam daar onder de indruk van het werk van Johannes Vermeer. De lichtval op de Deense schilderijen doet me dan ook sterk aan Vermeer denken. Maar gelukkig reikte de belangstelling van Hansen verder dan alleen de Deense kunst. Zo zijn er ook beelden van Rodin. Ik kan een bezoek aan de tentoonstelling zeer aanbevelen. De tentoonstelling 'Ordrupgaard. Van Courbet tot Købke', is nog t/m 2 december te zien in het Gemeentemuseum Den Haag, di t/m zo 11-17 uur.

Den Haag vlagt Europees Den Haag – We moeten volgens europarlementariër Toine Manders (VVD) de Europese vlag meer uithangen. In andere Europese landen hangt bij elk gemeentehuis, zelfs in de kleinste dorpjes, naast de nationale vlag ook een Europese vlag. Dat mist de VVD-er in ons land. Op het journaal zei hij: "Een vlag drukt trots uit, op een gemeente, een provincie, een land of een ander verbond. Met de Europese vlag kunnen we laten zien dat we trots zijn op de Europese verworvenheden." Omdat ik vandaag toch in Den Haag moest zijn, heb ik meteen even gekeken hoe de vlag er voorstaat. Nu Europadag, 9 mei, op verzoek van minister president Balkenende wordt opgenomen in het vlagprotocol is het van belang dat de gemeentelijke instellingen ook een dergelijke vlag bezitten. Manders behoeft zich over het parlementaire hart van ons land geen zorgen te maken. Ik zag bij het Haags gemeentemuseum de Europese vlag - die van Nederland niet in het Europese hervormingsverdrag moest staan - fier wapperen naast de vlag van Zuid-Holland. De leeuw van Zuid-Holland naast de twaalf sterren van Europa. Komt het misschien toch nog goed met ons Europese gevoel.

“Geschiedenis is leuk” Delft – De opening van de ‘De Week van de Geschiedenis’ vond vorige week plaats in Museum het Prinsenhof. De opening werd verricht door presentatrice Corine Boon van het RTL4-programma ‘Eigen Huis en Tuin’. De keuze voor de opening op deze historische plek ligt voor de hand. De keuze voor woonspecialiste Boon wordt duidelijk als blijkt dat het thema dit jaar 'Wonen in Nederland' is. Ook de vader des vaderlands komt naar zijn eigen woning om mee te werken aan deze feestelijke gebeurtenis. Hij doet dat door van een briefje te lezen: Hierbij verklaar ik de Week van de Geschiedenis geopend.” Corien vond het een heel ludieke gebeurtenis. “Geschiedenis is leuk”, zegt ze enthousiast, “zeker in ons museum. We proberen met allerlei leuke en interessante projecten volwassenen en kinderen te interesseren voor de Nederlandse geschiedenis. Ik denk dat we dat erg goed doen, want ik spreek eigenlijk alleen maar enthousiaste mensen na afloop van een museumbezoek.” Ook de opening was erg leuk opgezet. Er was ook meteen weer wat op te steken bij een lezing over de bijzonderheden van het wonen in de zestiende eeuw. De wijsheid werd op de opening vertegenwoordigd door een echte uil. Toen Corien de vogel even wilde aaien, draaide het dier juist de kop weg. Er was ook zoveel te beleven in het Prinsenhof. Er is nog meer deze week in Delft. Het Legermuseum organiseert een historische rondleiding en Erfgoed Delft geeft tijdens bijeenkomsten uitleg hoe je de geschiedenis van je huis kunt achterhalen. De week loopt nog tot en met 20 oktober.

Laat je inspireren Delft – Fotograferen is erg leuk. Dat ontdekken steeds meer mensen. Steeds meer mensen doen ook wat met hun foto’s. Ze publiceren die op Flickr! En laten zo anderen meegenieten van hun kiekjes. Dat je geen professionele fotograaf behoeft te zijn, laat ik hier met een tamelijk willekeurige collage van mijn site zien. Wie volgt? 1.Corien with Catherine Zeta-Jones and Aaron Eckhart, 2. Saskia & Abel, 3. The famous red door of Skeldale House, 4. The Fall, 5. Cliffs of Moher, 6. At Bunratty Castle and Folk Park, 7. Tiger girl, 8. Door Men, 9. Smiling with tomatoes, 10. Blowing Bubbles, 11. Wauw!, 12. Flowers in the Wind, 13. I want a sandwich this size!

Kauwen helpt Delft – Tijdens onze reis door Yorkshire deed Nellie achter in de auto vaak een spelletje op haar handcomputer. Ze deed het niet om de tijd te doden, maar om haar geheugen scherp te houden. Training voor de grijze cellen was het. Aanbevolen voor de vijftigplussers. Onlangs las ik in de krant dat er nog iets helpt om je geheugen te scherpen. Dat kun je ook achter in de auto doen. Sterker nog je kunt het achter het stuur van de wagen doen. Je behoeft daarvoor alleen maar een stukje kauwgom in je mond te steken. Dat helpt om je gebit gezond te houden en is tegelijk goed tegen de stress en voor het geheugen. Hoe zit dat dan, zul je vragen. De meeste kauwgom is gezoet met een stof die tandbederf tegen gaat: xylitol. De kauwgom is op die manier suikervrije en helpt je tanden gezond te houden. Bij elke maaltijd ontstaat zuur in de mond, dat een aanval doet op het tandglazuur. Door het kauwen op kauwgom wordt extra speeksel aangemaakt. Dat is gunstig, want speeksel bevordert de afvoer van bacteriën. Het beschermt dus je tanden. Regelmatig, drie tot vijf keer per dag, tien minuten kauwen op dit soort kauwgom vermindert flink de kans op gaatjes. Wel blijven poetsen. Dat blijft volgens de tandarts nodig, want dat levert de noodzakelijke fluoride op en ook wordt door al dat gekauw geen tandplak verwijderd. Tot zover mijn tandheelkundig advies. In de krant lees ik nu dat kauwgom ook een positieve invloed op het geheugen heeft. Dat zegt althans Margriet Sitskoorn, neuropsycholoog van het Universitair Medisch Centrum in Utrecht. Deze deskundige zegt dat door te kauwen onze aandacht toeneemt. “En als onze aandacht toeneemt, wordt automatisch ons geheugen beter. Het geheugen bevindt zich vóór in ons brein. Als we kauwen, gebruiken we precies die hersengebieden. Het is het beste om steeds dezelfde soort kauwgom te nemen. Als je bijvoorbeeld steeds kaneelsmaak neemt, helpt je dat dingen te herinneren: ideaal bij het leren van tentamens. Daarbij helpt kauwgom ook tegen stress. Wie ergens op kauwt, ervaart minder stressgevoelens en voelt zich prettiger”, aldus deze deskundige. Overigens maakt het volgens haar niet uit waar je op kauwt. Maar ik zou dan toch voor kauwgom gaan. Dat kun je onder alle omstandigheden gebruiken. Achter het stuur, op de fiets, zelfs in bed na het tandenpoetsen. Maar je moet je wel op nette manier van je kauwgom ontdoen als de smaak er af is. Anders levert dit voordeel toch nog een nadeel op.

Real Time in Londen Londen – Als mensen iets opmerkelijks in de stad zien dat ze niet kunnen verklaren, hoor je al snel: “Het zal we kunst zijn”. Ze hebben vaak gelijk, maar niet altijd. Dat blijkt in Londen. De opvallende reusachtige zwemmer op een van de oevers van de Thames wordt ook vaak voor kunst aangezien. De man borstcrawlt door Potters Field met op de achtergrond de Tower Bridge. Op zijn schouder en heup zie je een tatoeage. Het gaat om de tatoeage. Het is namelijk niet als kunst – hoewel het erg kunstig is – bedoeld. Het is een reclame-uiting waarin Discovery Channel aandacht vraagt voor zijn realty show ‘London Ink’. Op kenmerkende plekken in de Engelse hoofdstad zijn grote getatoeëerde lichamen te zien. Op Vicoria Street Station ligt een beeld van meisje in heupbroek met een dergelijke huidversiering. In ‘London Ink’ wordt Louis Molloy, de man die de beroemde ‘guardian angel' tatoeëerde op de rug van voetballer David Beckham, gevolgd. Samen met drie van de beste tatoeage artiesten van het Verenigd Koningkrijk wil hij de meest besproken tatoeage studio van het land runnen. Het programma interesseert me niet, maar de advertentie op de oever van de Theems vond ik wel aardig. Filmpje

Hollanders in beeld Delft – Het was gisteren een heerlijke zonnige dag. Zondermeer prima om samen naar het Haagse Mauritshuis te fietsen. Op de tentoonstelling ‘Hollanders in beeld’ zijn daar topstukken van de Nederlandse portretkunst uit de zeventiende eeuw bij elkaar gebracht. Nooit eerder en nergens anders zijn zoveel portretten geschilderd als in onze ‘Gouden Eeuw’. Het laatste overzicht van de Nederlandse portretkunst was te zien in 1952 in het Rijksmuseum in Amsterdam. Ik was toen 5 jaar. Op de huidige tentoonstelling die wordt georganiseerd door het Haagse Mauritshuis en de National Gallery in Londen hangt uitsluitend werk van de hoogste kwaliteit. De twee grootste meesters van het genre Rembrandt van Rijn en Frans Hals zijn ruim vertegenwoordigd. Professor Rudi Ekkart zegt in de catalogus van de tentoonstelling dat in de loop van de ‘Gouden Eeuw’ in de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden honderdduizenden portretten zijn geschilderd. Daarvan hebben tienduizenden werken de tand des tijds doorstaan. Omdat de portretten altijd in opdracht werden gemaakt, is de naam van de geportretteerde vaak bekend. Sommige portretten vind ik, ondanks hun hoge leeftijd, nog heel actueel. De mensen kijken je aan met een zelfbewuste blik of een schalkse lach. Ze hebben een stoere houding of lijken juist heel ongedwongen. Het lijken mensen die je op iedere straathoek zou kunnen tegenkomen. Er hangt een schilderij van Rembrandt dat op zichzelf al de reis naar het museum waard is. Het is het portret dat Rembrandt in 1654 schilderde van Jan Six. Het portret is altijd in bezit van de familie Six gebleven en wordt alleen bij zeer hoge uitzondering uitgeleend. Het is voor het laatst vijftig jaar geleden uitgeleend. Op de audiotoer licht Jan Six X toe wat de speciale band is die de familie heeft met het schilderij van Rembrandt. Six is een adellijke familie met een lange voorgeschiedenis; tot in de 6de eeuw. Eind 16de eeuw emigreerden de Sixen van de Zuidelijke Nederlanden naar het Noorden. Alle oudste zonen werden sindsdien Jan genoemd. Enkelen van hen bekleedden belangrijke publieke functies, zoals burgemeester van Amsterdam (Jan I, II en III), hoogleraar kunstgeschiedenis en rector magnificus van de Universiteit van Amsterdam (Jan VII). De opeenvolgende generaties lieten zich allemaal portretteren en brachten een kunstcollectie bijeen, waarin onder meer Johannes Vermeer, Albert Cuyp, Frans Hals en Jacob van Ruisdael vertegenwoordigd zijn. Jan Six X legt uit dat er 230 portretten in zijn huis aan de Amsterdamse Amstel hangen. “Ik ga om de paar dagen even bij dit schilderij kijken”, zegt hij “En gelukkig kan dat wat het hangt in onze blauwe kamer”. Ik ken het schilderij van Jan Six I uit 1654 tot vandaag alleen van een plaatje. Het is een groot portret dat tot de mooiste van Rembrandt wordt gerekend. Dat komt omdat het zoals Jan Six X nu zegt zo 'impressionistisch' geschilderd is. Jan Six is op het portret 36 jaar. Hij kijkt ontspannen en draagt vrijetijdskleding. Het lijkt niet geposeerd. Alsof hij werd gekiekt terwijl hij zijn handschoenen aantrekt. Het staat immers op het punt om te gaan paardrijden. In de kunstgeschiedenis wordt het wel 'een echt vriendschapsportret' genoemd. Rembrandt en Six kenden elkaar goed en kenners zeggen dat uit de stijl en houding de vriendschap tussen schilder en geportretteerde spreekt. De Sixen hebben nog steeds iets met kunst. Six junior is kunsthistoricus en sinds kort hoofd van de afdeling oude meesters bij veilinghuis Sotheby's in Amsterdam. Hij was ook betrokken bij de bruikleen aan de tentoonstelling. De collectie van de Sixen gaat trouwens over van vader op oudste zoon. Als Jan XI geen zoon krijgt, wordt zijn jongere broer Bas de beheerder van de collectie. Die mag dan ook in het huis wonen en bestuurder worden van de in 1922 opgerichte Six Stichting. In de statuten van de stichting tellen vrouwen niet eens mee. Al die informatie over een schilderij maakt het extra boeiend om naar te kijken. Voor ons is het een meesterwerk van Rembrandt. Voor de Sixen is het ook een polaroid uit de zeventiende eeuw.

Wauw! ’s-Hertogenbosch – Gisteren hebben we in het Noord-Brabants Museum op de tentoonstelling 'Wauw’ teruggekeken op Nederland in de jaren '70. Het is het decennium dat wij ons vooral herinneren als de jaren waarin wij een gezin stichtten. Maar het waren natuurlijk ook de jaren van de oliecrisis, demonstraties, seksuele bevrijding, Molukse gijzelingen, politieke polarisatie, groene weduwen, spijkerpakken en roze tuinbroeken, topless zonnen en Dolle Mina. Nadat we – Annefien, Monique & Adrie, Els & Ad, Nellie & Pieter Jan, Marlotte, Corien & ik – eerst op een zonnig terras in de binnenstad van de Brabantse hoofdstad de lunch hadden gebruikt, gingen we terug in de tijd. Het was de tijd dat Nederland nog slechts twee tv-netten kende. De programma’s daarvan leverden de dag na de uitzending dan ook steevast volop gespreksstof op. Mies Bouwman, Berend Boudewijn en Willem Ruys werden beroemd met hun spelshows en Kees van Kooten en Wim de Bie verwenden ons met hun satire. Ook de geruchtmakende shows van Fred Hache, Barend Servet en Sjef van Oekel waren goed voor heftige gesprekken de dag na de uitzending. We zagen het gisteren opnieuw weer voorbijkomen. We zagen ook tal van uitvindingen die nu volmaakt zijn ingeburgerd, maar toen nog erg nieuw waren. Zaken zoals de stereotoren, de videorecorder, het elektrisch mes en het cassettebandje deden hun intrede. De jaren zeventig waren ook de tijd van de opkomst van de bewustzijnverruimende softdrugs zoals hasj en marihuana. Het ging toen en nu een beetje aan ons voorbij. Wij lieten ons niet bedwelmen door wierook of rode Libanon. Wij zaten gezellig tussen de schrootjeswanden met letterbakken en keken naar de tv waar we in 1973 een rooms-rood kabinet zagen aantreden. De vooruitgang leek niet meer te stuiten. De haren werden langer en de zeden losser. Alles moest immers kunnen. De laatste taboes sneuvelden. Met de pil kon je doen wat je wilde en aids bestond nog niet. Maar in 1973 ging het al fout. In het Midden-Oosten brak een nieuwe oorlog uit en de oliestaten riepen een olieboycot af tegen Nederland, wegens onze steun aan Israël. In het jaar daarna werd het ook al niet beter toen het Nederlands Elftal in de WK-finale werd verslagen door de Duitsers. Alles trok gisteren weer aan ons voorbij. Ik herinnerde me weer dat ik nogal moest gniffelen, toen de PvdA wel de verkiezingen won, maar zichzelf nogal knullig politiek buitenspel zette. Dries van Agt (CDA) en Hans Wiegel (VVD) gingen samen regeren. De tentoonstelling ‘Wauw’ is het vervolg op de succesvolle expositie Knus waar we eerder ook met z’n allen heen gingen. Die ging over de jaren vijftig en trok ruim 150.000 bezoekers. Dat verwacht ik nu niet, want ondanks de talloze herkenningspunten viel de expositie ook wel wat tegen. We gingen er dan ook redelijk snel overheen. Na afloop gingen Nellie & Pieter Jan, Els & Ad en Marlotte terug naar Helmond. De overigen gingen nog even de stad in en sloten de dag af met een lekker diner in een gezellig restaurant.