dinsdag 31 mei 2011

Zondag in Great Chart

Ashford – Bij toeval belandden we op zondagmorgen in het plaatsje Great Chart. Het is er rustig. Stil is nog een beter woord. Een man van een jaar dertig is bezig de ramen van zijn huis te zemen. We parkeren tegenover zijn huis. Hij kijkt heel even naar ons, maar gaat dan verder met het poetsen van de ramen. Hij doet het heel contentieus. Vlak bij zijn huis is de Church of St. Mary the Virgin. Ook daar ziet het er stil uit. We zien wel dat de kerkdeur openstaat en wandelen daarom in die richting. Juist op dat moment komen er twee vrouwen en een man naar buiten. Alle drie van pensioengerechtigde leeftijd. “Ga gerust naar binnen”, zegt de voorste tegen ons. Ze knikt bemoedigend. “De deur is altijd open”, zegt ze terwijl ze met haar arm een uitnodigend gebaar maakt. Wij knikken vriendelijk terug en wandelen naar binnen.

Binnen zijn we samen. Kennelijk is er zojuist een kerkdienst geweest, maar is iedereen nu naar huis. Uit een gefotokopieerd boekje leer ik dat het om een heel oude kerk gaat. De toren dateert volgens de tekst zelfs uit de veertiende eeuw. We wandelen tussen de banken door naar voren. De kerk heeft mooie gebrandschilderde ramen. The Strouts Windows volgens het boekje.

Het boekje wemelt van de jaartallen. Het boekje staat vol met informatie. Te veel informatie voor een toerist die bij toeval binnen struint. Ik zie dat er op de grafstenen in de kerk veel de zelfde familienamen voorkomen. Ik sluit het boekje, maak een paar foto’s en dan wandelen we weer naar buiten. Als ik bij de auto kom, zie ik dat de ramenzemer is verdwenen. Nu is er helemaal niemand meer op straat in het dorpje. En als ook wij weg zijn, is het weer stil: zondag in Great Chart.

maandag 30 mei 2011

In recognition of service

Ashford – Het lukte Nederland om zich tijdens de Eerste Wereldoorlog afzijdig te houden. Wij waren ‘neutraal’. Ook de Engelse hebben zich lange tijd buiten het gebeuren op het vasteland van Europa gehouden. Maar uiteindelijk konden zijn hun ‘splendid isolation’ niet langer volhouden. De Engelsen raakten betrokken bij de twee wereldoorlogen uit de vorige eeuw. De Eerste Wereldoorlog (1914-1918) wordt in Groot-Brittannië ‘the Great War’ genoemd. In de landen die betrokken waren bij die oorlog staan monumenten en andere gedenktekens overal in stad en land. Die oorlog heeft dan ook overal een vernietigende indruk gemaakt. Ruim drie miljoen Britse soldaten verloren in de Eerste Wereldoorlog hun leven. Dat was een derde van het toenmalige Britse leger. In Ashford staat in het centrum van de stad dit stuk wapentuig. Het is een tank die op 1 augustus 1919 aan de bevolking van Ashford cadeau werd gedaan “in recognition of service to the country during World War I”.

De tank zit goed in de verf en wordt dus kennelijk goed onderhouden. Vanaf het terras van de Old Prince of Wales heb je er een goed uitzicht op. Niet dat veel mensen er naar keken. Dat doen waarschijnlijk alleen de toeristen die zich afvragen waarom die grote groene tank hier zo pontificaal in de weg staat. Dat is dus ‘in recognition of service’.

zondag 29 mei 2011

In een rustig tempo

Ashford – De vakantietijd is voor velen van ons al weer begonnen. Vooral de mensen die niet afhankelijk zijn van de schoolvakanties kiezen voor dit wat rustiger jaargetijde. Misschien lees ook jij dit stukje wel op een terrasje in Italië, een camping aan de Costa del Sol of net als Nellie & Pieter Jan en hun kinderen vanaf een camping in Luxemburg. De komende tijd reizen Corien & ik door het gevarieerde landschap van Zuid-Engeland. Wat we gaan doen en gaan zien, weet ik nog niet, maar de reis is wel uitgestippeld. De hotels geboekt en de dagen vastgelegd. Op het kaartje zie je wat we van plan zijn. We verheugen ons op een ontspannen rit door het golvende landschap en de liefelijke dorpen waar haast om elke bocht een verrassing wacht. Een mooi tudorpand, een bescheiden middeleeuwse dorpskerk of een indrukwekkende kathedraal, de smalle holle wegen, de overstekende fazanten, we gaan er van genieten want we reizen in een rustig tempo. We hebben dit jaar ook weer eens een bezoek gepland aan Isle of Wight. Bij een vorig bezoek viel het ons op dat de sfeer juist hier erg vriendelijk en gemoedelijk is. Het is allemaal wat kleinschaliger. Vriend Roger zegt over het eiland: “Hier ben je terug in het Engeland van vijftig jaar terug”. We reizen dus ook door de tijd en door het landschap van Thomas Hardy, Rudyard Kipling, Agatha Christie en Daphne du Maurier. Wie weet komen we in Dartmoor nog wel nazaten tegen van de geheimzinnige Hound of the Baskervilles. Wat het ook wordt, ik houd je op de hoogte.

zaterdag 28 mei 2011

Niet handig, wel fraai

Londen - Of je nu in Barcelona, Londen, Parijs of New York bent, dankzij de ondergrondse raak je nooit de weg kwijt. Als je op het stratenplan van een wereldstad kijkt, duizelt het je. Hoe kom ik van A naar B en hoe lang duurt dat? Dankzij de overzichtelijke plattegrondjes van de ondergrondse is het altijd een fluitje van een cent. Alle rifraf is weggelaten en in heldere kleuren en met simpele lijnen toont het kaartje waar je op en over moet stappen. Dat gaat ook heel wat mensen helpen die volgend jaar van 27 juli tot en met 12 augustus in het Verenigd Koninkrijk bivakkeren om de Olympische Zomerspelen van de XXXe Olympiade bij te wonen. In Londen hebben ze er ervaring mee, want het is de derde keer dat ze de zomerspelen organiseren. Eerder deden ze dat al in 1908 en 1948. Om makkelijk naar de wedstrijd van je keus te gaan, is het verstandig om gebruik te maken van het openbaar vervoer. Daarvoor is een speciale kaart gemaakt. De kaart doet erg denken aan de kaartjes die je bij de ondergrondse krijgt. Maar daar houdt de vergelijking dan wel op. Deze kaart is gemaakt door YourTubeMaps. Op het kaartje is met behulp van gekleurde lijnen aangegeven hoe je naar de stadions moet reizen. Zo is er bijvoorbeeld een Olympic Parklijn, een watersportlijn, een fietslijn en een ‘andere sportenlijn’. Als je de geografie van Engeland even in gedachten neemt, ontdek je op welke manier de stations in Londen nu plotseling deel uitmaken van één groot netwerk. Je ziet bijvoorbeeld dat Weymouth aan dezelfde lijn ligt als Wimbledon en dat het St James’ Park (in Newcastle) slechts een paar haltes verder is. Voor 51 euro schaf je de kaart – zonder lijst – aan. Staat heel fraai aan de muur van het kantoor. Dat wel.

vrijdag 27 mei 2011

Grand Café Delft Centraal

Delft – Er zijn twee treinstations in Delft. Het zijn Delft Zuid en Delft Centraal. Ze liggen beiden aan de lijn Den Haag HS en Rotterdam Centraal. De belangrijkste van de twee zal na de aanleg van de spoortunnel verdwijnen. Het monumentale gebouw zal wel worden gespaard. Het krijgt een commerciële functie. Mogelijk wordt het een Grand Café. Het is niet het eerste station dat verdwijnt in de Prinsenstad. Het eerste station van Delft opende op 3 juni 1847 haar deuren. Het lag aan de Houttuinen op de plek waar straks als de spoortunnel klaar is het nieuwe stadskantoor komt. Dat wordt gebouwd bovenop de spoortunnel en het nieuwe ondergronds treinstation. Het eerste kleine stationnetje aan de Houttuinen werd al na bijna veertig jaar vervangen. Het was door de snel groeiende stroom reizigers te klein geworden.
Het nieuwe station werd een paar honderd meter verder gebouwd naar een ontwerp van Christiaan Posthumus Meyjes sr (1893 – 1975). Hij ontwierp een hoofdgebouw met een torentje, twee vleugels van verschillende lengte en twee eindgebouwen. Het werd al snel één van de belangrijkste stations in het spoornet van Zuid-Holland. Hier op een foto uit 1895. In 1952 is de hal van het station gemoderniseerd. De loketbalie in de achterwand van de hal is toen verdwenen. Hoewel het station officieel aan de Van Leeuwenhoeksingel lag, sprak iedereen over het Stationsplein. Het kreeg die naam pas officieel in 1992. Het stationsgebouw is nog niet zo lang geleden gerestaureerd. De zolder van het gebouw fungeert nu als flexibel kantoor annex workshop en tentoonstellingsruimte voor Werkplaats Spoorzone Delft.

donderdag 26 mei 2011

Overcompleet

Echternach – Het was heel stil in de Willibrordusbasiliek in Echternach toen Corien & ik er naar binnen gingen. Ik had in deze kerk die hoort bij een benedictijnenabdij juist nog al wat Nederlanders verwacht. Hier ligt immers Willibrord, de apostel der Friezen en de man die helemaal in zijn eentje de Nederlanders tot het christendom bekeerde. Ik verwachtte dus veel Nederlandse pelgrims die hier op hun knietjes bij het graf van de heilige komen bidden. Er was echter niemand. Er heerste een galmende stilte in de kerk en in de crypte. Misschien moet ik terugkomen op de dinsdag na Pinksteren als hier de springprocessie plaats vindt ter nagedachtenis van Willibrord. Daar komen naar verluid duizenden deelnemers op af. Maar misschien zijn dat inmiddels ook wel voor het merendeel toeristen. Het is een merkwaardige processie waarbij de deelnemers drie stappen naar voren zetten en vervolgens twee naar achteren. Het schiet dus niet echt op met de stoet.
Ik kan me die aarzeling in de optocht wel voorstellen, want ik vraag me ook af wie hier nu echt begraven is. Men claimt op meerdere plaatsen in Europa de botten van de heilige man te bezitten. Zo zegt men in de Sint Willibrorduskerk in Deurne ook botten te hebben van de heilige. Ze worden als reliek bewaard. In de Dom van Utrecht bevinden zich zelfs 1525 relieken van bisschop Willibrord. Ook in de kerk van Abbeville in Frankrijk bevindt zich het gebeente van de aartsbisschop. Daar heeft men zelfs drie zakken vol met beenderen. Er zijn nu drie schedels en zakken vol fragmenten van zijn vlees en botten op verschillende plaatsen in Europa. Er zijn hier en daar bovendien ook nog resten van zijn kazuifel en van zijn schoenen. Sinds 2002 vindt ook in Utrecht een jaarlijkse processie plaats waarbij een reliekschijn met botten van Willibrord door de Domstad wordt rondgedragen. Je hoeft als vrome rooms-katholiek dus niet helemaal naar Echternach te reizen om in de nabijheid van vermeende resten van de heilige te zijn. Willibrord is zo overcompleet dat je overal terecht kunt.
 

woensdag 25 mei 2011

De vijf beste woonplaatsen

Delft – Heb jij jouw woonplaats bewust uitgekozen of bracht je werk of je partner je op de plek waar je nu woont? Stel dat je eerste een lijstje zou moeten maken met belangrijke onderwerpen waaraan jouw woonplek moet voldoen. Dan zou daar in de eerste plaats natuurlijk de veiligheid op staan, maar zeker ook zaken als de hoeveelheid speelruimte, verkeersveiligheid, variatie in - goed bereikbare - voorzieningen voor kinderen, nabijheid voortgezet en hoger onderwijs en het buurtgevoel. Als je nog grondiger te werk gaat, kijk je ook hoe het gesteld is met de jeugdwerkloosheid, of er veel voortijdige schoolverlaters zijn, wat de kwaliteit van de scholen is en hoe het staat met de verontreiniging in de buurt van je woning.
 Delft is een goede woonplaats voor gezinnen met kinderen. Veel speelplekken in de buurt.
Delft is een goede woonplaats voor gezinnen met kinderen. Veel speelplekken in de buurt.
De moeite om een dergelijk lijstje te maken kun je jezelf besparen. Het opvoedblad J/M voor Ouders maakt dat lijstje al jaren en onderzoekt meteen ook welke stad er het beste aan voldoet. Zoetermeer en Delft eindigen op de eerste en tweede plaats voor de steden met meer dan 75.000 inwoners. Utrecht en Den Haag zijn eerste en tweede bij de grote steden. Leuk om te ontdekken dat Delft voor gezinnen de op een na beste stad in zijn categorie is om te wonen. Dat Zoetermeer van Delft wint verbaasd met niet zo. Zoetermeer heeft de geborgenheid van een dorp, maar de voorzieningen van een stad. Het is een gevoel dat kennelijk in punten is uit te drukken. Of jouw stad of dorp in de top 5 staat kun je op het lijstje hier onderzien.

TOP 5 GEMEENTEN MET MINDER DAN 35.000 INWONERS
Leeuwarderadeel
Kollumerland en Nieuwkruisland
Gaasterlân-Sleat Mill
St. Hubert Littenseradiel

TOP 5 GEMEENTEN MET 35.000-75.000 INWONERS
Lingewaard
Houten
Overbetuwe
Oude IJsselstreek
Raalte

TOP 5 GEMEENTEN MET MEER DAN 75.000 INWONERS
Zoetermeer
Delft
Nijmegen
Zwolle
Almere

GROTE STEDEN
Utrecht
Den Haag
Amsterdam
Rotterdam

dinsdag 24 mei 2011

Jong van hart

Stiphout – “Als opa Pieter Jan met z'n kleinkinderen is, is hij altijd een beetje kind met de kinderen”, schreef Nellie nog niet zo lang geleden op haar blog. Ze plaatste er foto’s bij van opa Pieter Jan met zijn kleinzoons Mees en Biek op het dak van de schuur om in de tuin van de buren te kunnen kijken. Heerlijk spannend voor de kleinkinderen en ook wel een beetje voor oma Nellie. Afgelopen zondag was ik – en met mij vele anderen – er getuige van dat Pieter Jan inderdaad jong van hart blijft als er kinderen in de buurt zijn. Of het nu zijn eigen kleinkinderen zijn of die van een ander, Pieter Jan doet mee met alle spelletjes. Kinderen zijn dan ook altijd blij als oom c.q. opa Pieter Jan langs komt. Want geef toe, jij had dit niet gedaan. Toch?

maandag 23 mei 2011

Eerste communie Sietske

Stiphout - Gisteren vierde Sietske haar eerste communie. Eerst in de St. Trudokerk in het dorp en later in de tuin thuis met familie en vrienden. Het was zoals was te verwachten stampvol in de kerk. De dienst begon op het moment dat de communicanten achter pastor Jan Vogels statig de kerk binnenschreden. Ze droegen allemaal een feestelijk versierde schoenendoos met zich. Zij deden mee aan de actie schoenendoos die bestemd is voor kinderen in Oost-Europa. Aan de dienst deed keer geen kinderkoortje mee. In plaats daarvan zongen de kinderen nu zelf. Ze deden dat heel mooi. De kinderen werden op de piano begeleid door Ad. Hij bespeelde ook het orgel. Hij begeleidde zo niet alleen de dienst, maar ook zijn jongste dochter Marlotte. Zij zong niet alleen heel mooi tijdens de dienst, maar maakte ook deel uit van het kwintet van Fanfare de Vooruitgang. Het was dus een heel muzikale dienst. Voor het slotlied ‘Als je blij bent’ werd met enthousiasme meegedaan door kinderen en volwassenen. Je mocht heerlijk klappen, met je vingers knippen, op je knieën sla en stampen. Daar kon iedereen wel amen op zeggen. Alle communicantjes waren voor de dag in het nieuw gestoken. Zowel jongens als meisjes zagen er pico bello uit, maar Sietske sprong er wel uit. Of ben ik misschien bevooroordeeld? Na de dienst gingen we allemaal mee naar het huis van de kersverse communicant. Daar kreeg zij prachtige cadeaus en werden de genodigden getrakteerd op koffie en gebak en een heerlijk buffet.

zondag 22 mei 2011

Achtjarige Sietske kiest aardbeien.

Stiphout – Het is een heel bijzonder weekend voor Sietske. Vandaag doet ze haar eerste communie en gisteren vierde ze dat ze acht jaar is geworden. Een paar dagen geleden gaf ze al haar kinderfeestje in het attractiepark Aardbeienland. Dat is niet alleen een park waar je gezellig met je vriendjes en vriendinnetjes zomerkoninkjes kunt plukken, maar waar je ook allerlei andere activiteiten kunt ontplooien. En tussen al die activiteiten door proef je ondertussen van de heerlijke verse aardbeien. Hup van het aardbeienveld zo je mond in. Verser kan het niet. Het is dus niet zo gek dat Sietske ook voor haar verjaardag koos voor een heerlijke aardbeientaart. Ze vierde haar verjaardag met haar ouders, broer en zus en haar oma’s en opa’s. Vandaag komt immers al de andere familie en de vrienden om het feestelijke weekend te completeren. Nadat we haar hadden toegezonden, blies de nu achtjarige kleindochter de kaarsjes in een keer uit en konden we gaan smullen van een heerlijke aardbeientaart.

zaterdag 21 mei 2011

De Chrysler van Saskia & Sander

Veldhoven – Op grond van welk argument kies je een nieuwe auto? Is de kleur doorslaggevend? Is het de grote van de motor? Moet het een sportieve auto zijn of is juist een wat klassieker model favoriet? Voor Saskia & Sander is het aantal zitplaatsen doorslaggevend. Ze zijn in Veldhoven immers met zijn zessen en ze moeten allemaal comfortabel kunnen zitten. Dan is volgens Saskia & Sander maar één keus mogelijk: de Chrysler Grand Voyager. Het is een model auto met zeven zitplaatsen.

Bovendien is het in de Grand Voyager een en al comfort en luxe wat de klok slaat. Zo zijn Nienke, Dieuwertje, Emma en ook Abel zeer gecharmeerd van de ingebouwde verstelbare led-lichtjes boven elke stoel.“We hebben allemaal ons eigen leeslampje”, meldde Abel me afgelopen zondag trots.
De Chrysler Grand Voyager kwam als een van de eerste met een MPV (Multi-Purpose Vehicle) op de markt. De auto heeft een verlengde wielbasis, wat zorgt voor meer beenruimte voor de achterpassagiers en een grotere bagageruimte. Vandaar het woordje Grand in de naam van deze Voyager. De auto heeft de meeste binnenruimte van alle MPV's.

"Er is eigenlijk geen alternatief”, zegt Sander, “als je nog groter wilt rijden, moet je een busje kiezen.” Overigens wordt sinds 2008 uitsluitend de - in Canada gefabriceerde - Grand Voyager in ons land geïmporteerd.
De stoelen op de tweede en derde rij kunnen door een vernuftig systeem in een handomdraai allemaal in de bodem verdwijnen. Dan heeft de auto plotseling een enorme laadruimte.
In de folder schrijft de importeur over deze auto: “Dit is een wereld waar schoonheid en technologie tot één geheel versmelten. Een wereld die zich tussen traditioneel vakmanschap en innovatie beweegt. Hij zit vervat in een baanbrekend ontwerp dat zo apart oogt dat het de grootste criticus de mond zal snoeren. En waar van uit elk detail de passie spreekt waarmee de constructeur eraan heeft gewerkt.”

Saskia & Sander zijn de eerste die het verhaal van hun auto op ODD vertellen. Nu ben jij aan de beurt. Poseer bij je auto en stuur de plaat met jouw verhaal naar ODD.

vrijdag 20 mei 2011

Emma op de foto met de auto

Veldhoven - Deze foto maakten we vorige week zaterdag. Na ruim vier jaar redelijk trouwe dienst, besloten we deze auto te vervangen voor een nieuwer model. Een tijdje de automarkt via internet in de gaten houden en dan 'loop' je tegen een auto naar wens voor een acceptabel bedrag aan. Het was vakantie, dus iedereen kon helpen om de oude auto een beetje op te poetsen, zodat we er wellicht iets meer geld voor konden krijgen! De volgende dag met z'n allen naar de garage ergens in het midden van het land. Want zo'n specifiek model vind je bijna nooit om de hoek! Eenmaal bij de garage aangekomen barstte Emma in tranen uit. Zij wilde helemaal geen afstand doen van deze auto.
Ontroostbaar was ze. Totdat ik uitlegde waarom we een nieuwe auto nodig hadden. Ze wilde wel begrip opbrengen, maar verdrietig was het nog steeds wel. Na een poosje kwam ze met een oplossing: als jullie nou een foto maken van mij met de auto, dan kan ik hem nóóit meer vergeten! Zo gezegd, zo gedaan.

Een bijdrage van Saskia

donderdag 19 mei 2011

Schaamteloos slurpen

Delft – Als je als kind slurpend je melk of limonade opdronk, kreeg je steevast commentaar van de eerste de beste volwassene in de buurt: “Zit niet zo vies te slurpen.” Omdat dit er zo goed is ingehamerd, slikt driekwart van de wijndrinkers zijn of haar wijn zonder te slurpen door. Want slurpen levert een vies geluid op. Slurpen is niet netjes. Dus als je op een verjaardag, receptie of feestje van de zaak een glas wijn wordt aangereikt, drink je het netjes en geheel geluidloos op. Zo hoort dat. Maar om wijn goed te kunnen proeven is assimilatie met zuurstof nodig. Alleen op die manier komen de smaak- en geurmoleculen los. Dus als ik een nieuwe wijn voor het eerst proef, wals ik de wijn door mijn glas en begin vervolgens te slurpen. Nu lijkt slurpen heel makkelijk, maar dat is het niet. Je moet namelijk niet slurpend drinken, maar lucht naar binnen zuigen als je al een slok in je mond hebt.
Gisteren kreeg ik een mailtje van Ilja Gort, wijnboer en bovenal gepassioneerd wijndrinker. Hij vertelde me dat hij volgend jaar een nieuw wijnboek het licht zal laten zien. Dat werkje gaat ‘De Blaffende Druif’ heten en daarin beantwoordt hij allerlei vragen over wijn. In dit boek legt hij natuurlijk ook uit hoe je moet slurpen. In het filmpje krijg je alvast een voorproefje. Maar onthoud, alleen als je wijn proeft, mag je schaamteloos slurpen.

woensdag 18 mei 2011

Vertel het verhaal van je auto

Delft – Met een auto kom je nog eens ergens. De auto heeft ons vrijheid gegeven en onafhankelijk gemaakt. Ons favoriete vervoermiddel staat allang niet meer symbool voor welvaart. Dat was misschien vroeger zo, tegenwoordig heeft iedereen, nou ja bijna iedereen, een auto. Zonder auto is je actieradius een stuk kleiner. Maar terwijl ik over de tentoonstelling “Uit het fotoalbum” in het Huis van Alijn, een museum in Gent, slenter, realiseer ik me dat een auto nog veel meer doet. Het verleent je een identiteit en geeft status. Wij mogen dan misschien nu denken dat de auto net als de computer, de wasmachine en de stofzuiger, een gebruiksvoorwerp is. De foto’s in de tentoonstelling laten iets heel anders zien. Op de foto’s is te zien dat we trots zijn op onze auto.
In de afgelopen eeuw kwamen en gingen de modellen en merken. De stroomlijn werd anders, de koplampen en de banden werden verbeterd, maar onze houding ten opzichte van het vehikel bleef onveranderd. Auto’s zijn geliefd of verguisd. Er zit niets tussen. We willen een exclusieve luxe wagen, we begeren een oldtimer of we gaan voor een comfortabele gezinsauto, maar hoe dan ook we houden van ons karretje. Op de tentoonstelling zie ik de mensen trots poseren bij hun auto.
Ze houden van hun wagen en gaan er graag mee op de foto. Ze kiezen een bijzondere auto om in te trouwen of willen naar hun laatste rustplaats gebracht worden in speciale auto. Er zijn verhalen over de eerste vakantie in je eerste eigen auto. De eerste liefde in jouw auto of het vreselijke pech-onderweg-verhaal. Heb jij een dergelijk verhaal? Is jouw auto een kameraad op de weg en de bron van een verhaal. Poseer bij je auto en stuur hem naar ODD met jouw verhaal.

dinsdag 17 mei 2011

Opgegeven

Delft – Ik ben niet gewend dat bij de winkels in de Pynepoort in het centrum van Delft een rij wachtende mensen voor de deur staat. Het zijn mooie zaken, maar er is gelukkig nooit een wachttijd. Toch zag ik afgelopen vrijdag bij elektronicazaak It’s een vrolijke rij mensen achter dranghekken in het lentezonnetje netjes op hun beurt wachten om naar binnen te mogen gaan. Het was in lange tijd niet zo druk geweest bij It’s Electronica. Dergelijke rijen zullen ook wel bij de andere 118 winkels van de elektronicaketen voor de deur hebben gestaan. Zo veel belangstelling voor hun producten hadden de verkopers in lange tijd niet meer meegemaakt. Dat was wel wrang voor de mensen van de elektronicawinkel, want op die dag begon de faillissementuitverkoop met kortingen tot zeventig procent. Voor deze winkel van een van de grootste elektronicaketens van ons land was het dus een vrolijke boel. De mensen vertelden elkaar uitgelaten waar ze hun oog op hadden laten vallen en later zag ik ze sjouwend en zeulend, maar heel tevreden, met hun beeldscherm of magnetronoven naar buiten komen.
Een mollige mevrouw met blonde lokken, keek verbaasd naar het tafereel. Ze liep naar een van de mensen van de security bij de dranghekken en vroeg of ze naar binnen mocht. “U moet achteraan in de rij aansluiten”, zei de man haar. De vrouw keek naar de rij en aarzelde. Toen zei ze: “Ik kom alleen even vragen of mijn videorecorder al is gerepareerd.” De beveiliger trok een bedenkelijk gezicht. “Ik zou het niet weten”, meldde hij, “u moet zich daar voor melden bij de curator”. “Bij de curator”, herhaalde de vrouw vertwijfeld. Ze haalde haar schouders op en liep na een laatste blik op de rij maar weer verder. Ze had haar videorecorder kennelijk al opgegeven.

maandag 16 mei 2011

Zo oma, zo kleindochter

Delft – Sinds 1970 loopt met tussenpozen op de Nederlandse TV het NCRV-spelprogramma ‘Zo vader, zo zoon’. Het programma dat aanvankelijk door Gerard van den Berg werd gepresenteerd kende ook een aantal variaties. Zo kwamer ook ‘Zo vader, zo dochter, Zo moeder, zo zoon en zo moeder, zo dochter. De huidige variant die nu wordt gepresenteerd door Caroline Tensen heet ‘Zo vader, zo puberzoon’. Vandaag kreeg ik een lumineus idee voor weer een nieuwe variant. ‘Zo oma, zo kleindochter’. Want net als in je kinderen, zie je ook in je kleinkinderen steeds weer dingen van terug van jezelf. En het leuke is dat het per kleinkind verschilt. Ze waarderen soms dezelfde dingen, houden van dezelfde dingen en genieten van dezelfde lekkernijen. Soms ook niet natuurlijk, maar met zeven kleinkinderen heb je een royale kans dat de stelling altijd wel ergens opgaat. Zo ontdekten Corien en Nienke gisteren dat ze hetzelfde jasje hebben. En dat kan geen toeval zijn. Corien en Nienke hebben vast dezelfde smaak in kleding. Zo grootmoeder, zo kleinkind.

zondag 15 mei 2011

In de ban van amateurkunst

Delft – De helft van de Nederlanders doet aan actieve kunstbeoefening. Van flamenco tot keramiek, van toneelspelers tot musici, van schrijvers tot beeldend kunstenaar, van crossmedia tot fluisterpoëzie en van drumsessie tot straattheater houden ongeveer 8 miljoenen Nederlanders zich bezig met een of andere vorm van kunstbeoefening. Deze week laten landgenoten hun talenten zien of ontwikkelen die verder in de Week van de Amateurkunst (WAK). Gisteren vond op het Doelenplein in Delft de landelijke aftrap van de Week van de Amateurkunst plaats. Corien & ik waren daarbij en zagen amateurkunstenaars o.l.v. de Delftse dirigent, pianist en presentator Gregor Bak het WAKlied zingen. Actrice en zangeres Ricky Koole zong ook mee.
Een koor van 400 mannen en vrouwen o.l.v. Gregor Bak.
Het was heel druk en gezellig op het zonnige Doelenplein. Ook in de rest van de week worden op allerlei bijzondere Delftse locaties optredens en masterclasses gegeven door professionele kunstenaars. Vaak zullen dan interessante combinaties worden gemaakt tussen bijvoorbeeld een koor en een beeldend kunstenaar. Delft was voor de aftrap van de WAK gekozen om dat de gemeente zich sterk maakt voor een bloeiend amateurkunstleven. Daar kreeg de gemeente Delft tijdens deze landelijke opening van de eerste Week van de Amateurkunst de BNG Prijs Beste Amateurkunstgemeente 2011 uitgereikt. Wethouder Milène Junius nam de prijs namens Delft in ontvangst uit handen van James van Lidth, voorzitter van het BNG Cultuurfonds.
CDA- Wethouder Milène Junius opent de WAK.
De prijs van twintigduizend euro zal worden besteed aan extra versterking van de amateurkunst. Een trotse wethouder Junius zei tijdens de uitreiking: “Ik beschouw cultuur als de kracht van de stad. In Delft zijn we trots op onze amateurkunst en we hebben dan ook heel veel beoefenaars”. Na het openingsspektakel op het Doelenplein wandelden we de stad in om op dertig locaties in de stad honderden amateurkunstenaars te bewonderen. Komende week is Delft in de ban van de amateurkunst. En dat geldt voor nog vijftig gemeenten.

zaterdag 14 mei 2011

Het blijft leuk

Delft – In 2005 vroeg ik je om een foto te maken van het interieur van je koelkast. Dit ODD-project leverde toen een aantal leuke plaatjes op. Het is na al die jaren leuk om de foto’s weer eens te bekijken en te zien wat er is veranderd. Klik maar eens hier. Dat het nog niet zo’n gek idee was, ontdekte ik deze week, na een mailtje van Saskia. Zij maakte me attent op een soortgelijk project van de New Yorkse fotograaf Stéphanie de Rougé. Deze fotograaf maakte foto’s van de inhoud van de koelkasten van mensen in Parijs en New York.
 Klik hier voor meerdere foto’s van haar project. Ze opende meer dan 45 koelkasten en ontdekte zoals zij het zegt ‘quite amazing worlds’. Ze wil ook foto’s maken van koelkastinterieurs in andere grote wereldsteden. Het zal ongetwijfeld een leuk koffietafelboek opleveren dat een heel bijzonder inkijkje geeft in de gewoonten van de bewoners van onze planeet.
Op de foto’s van haar project zie je dat mensen niet alleen eten en drinken in hun koelkast bewaren, maar bijvoorbeeld ook kleding en barbies. Behalve de koelkastinhoud fotografeerde De Rougé ook de gebruikers van de koude kast. Die combinatie maakt het nog leuker. Dat is overigens iets dat sommige ODD-ers in 2005 ook al deden. Zij fotografeerden toen soms ook een gebruiker bij de inhoud van de kast. Na enig zoeken ontdekte ik op het web nog een soortgelijk fotoproject over de inhoud van koelkasten. Klik daarvoor hier. Het blijft een leuk idee. Toch?

vrijdag 13 mei 2011

Morgen opnieuw beginnen

Delft - Het was vandaag – toevallige vrijdag de dertiende - niet mogelijk om berichten te publiceren op ODD. In verband met deze problemen heeft het onderhoudsteam tijdelijk de onderhoud-release van donderdag 12 mei teruggezet. Daardoor verdwenen alle berichten en reacties die waren geschreven na 16:37 op donderdag 11 mei 2011. Deze ingreep was nodig omdat men moest terugkeren naar een stabiele versie om ODD weer normaal te laten functioneren. Natuurlijk was van de verdwenen berichten eerst een back-up gemaakt en zijn die inmiddels teruggeplaatst. Mijn excuses voor het ongemak. Morgen is er weer een nieuw stukje op ODD. Hoop ik.

donderdag 12 mei 2011

Plezier voor vier

Delft – “Ik win nooit wat”, is heel vaak de wat verongelijkte reactie als Corien vertelt dat ze een prijsje heeft gewonnen. Nu wint ze ook relatief vrij vaak. Er komt heus niet elke week een prijsje binnen, maar het scheelt niet veel. De oorzaak zou natuurlijk kunnen zijn dat Corien gewoon veel geluk heeft. Ik sluit dat niet uit, maar denk toch dat er een andere oorzaak moet zijn waarom zij zo vaak een prijsje wint. Het antwoord is net zo simpel als voor de handliggend. Corien doet heel vaak mee. Ze stuurt dagelijks een aantal oplossing van een puzzel in. Ik denk dat het er elke dag tenminste drie zijn, maar er zijn ook dagen dat het er nog meer zijn. Nu denk je misschien dat Corien erg graag puzzelt en daarom zo veel puzzels oplost en oplossingen instuurt. Een begrijpelijke en voor de handliggende gedachte. Ik weet echter dat het een stuk genuanceerde ligt. Zo doe je haar absoluut geen plezier met een puzzelboekje. Waarom? Omdat je daar geen prijzen mee kan winnen. Ook puzzels in bladen of tijdschriften waar geen prijzen aan zijn verbonden worden door haar genegeerd. Ook de prijs zelf doet er toe. Als het een voorwerp is dat ze niet wil hebben, doet ze ook niet mee. Toch zijn er ook puzzels waarvan de prijs voor haar niet begeerlijk is, maar waar ze toch aan deelneemt. “Als ik het eventueel win, weet ik er wel iemand voor”, is zij van mening.
Onlangs won ze een vierkante meter tuin. Voor mensen zonder tuin lijkt dat misschien veel, maar ook voor mensen met een tuin is het veel. Een vierkante meter zie je liggen. Maar Corien had ook hierover toen ze de puzzel instuurde gezegd: “Er is vast wel iemand die het graag willen hebben”. Zo is het ook gegaan. De vierkante meter tuin heeft een plekje gekregen op het terras in de achtertuin van Nienke, Dieuwertje, Emma en Abel. Er zat behalve tuinaarde ook een flinke stapel zakjes met zaad bij. Afgelopen zaterdag heeft Sander samen met zijn dochters de vierkante meter tuin opgehaald. De volgende dag hebben de kinderen de bak in elkaar gezet. Je kunt er een complete groenten, kruiden of bloementuin mee aanleggen. Wat is er nu leuker om in je eigen vierkante meter tuin groenten en vruchten te zijn opgroeien.
Zelf had ik nog nooit van dit fenomeen gehoord, maar vernam later van een tuinder dat in Engeland en Amerika het ‘square foot gardening’ al langer een fenomeen is. De vier kinderen ontdekten al gauw dat er alleen maar voordelen zijn. Je hoeft niet te spitten, want de grond is immers al los. Ook het wieden van onkruid is een fluitje van een cent, want er zitten geen oude onkruidwortels in de nieuwe grond, die bovendien onkruidzaad vrij is. Die nieuwe grond is bovendien rijk aan voeding waardoor de opbrengst van wat je erop kweekt tamelijk hoog zal zijn. Zeker als je bedenkt dat het komt van een relatief klein oppervlak. Hoewel Corien alleen puzzelt voor de prijs is in dit geval puzzelen plezier voor vier.

woensdag 11 mei 2011

De reis is niet het doel

Delft – Is reizen hetzelfde als ‘onderweg zijn’? Misschien, maar reizen is natuurlijk ook ‘ergens naar toe gaan is’. ‘Onderweg zijn’ is toch echt iets anders dan ‘ergens naar toegaan’. Een filosofisch ingestelde vriend merkte eens op: “We zijn in het leven allemaal onderweg”. Een mooie spreuk die wat mij betreft thuishoort in de categorie dooddoeners. Was het maar zo dat we allemaal op weg zijn. Dat we allemaal een doel voor ogen hebben. De meesten van ons reizen niet, maar trekken een cirkel in het zand van hun bestaan. Ze staan op, ontbijten, gaan naar hun werk, komen thuis, eten en gaan naar bed. De volgende dag begint alles weer van voren af aan. Ze gaan nergens heen en zijn zeker niet bezig met een reis, ook niet in filosofische zin. Is dat erg? Nee, absoluut niet. Zo zit het leven in elkaar. Want tussendoor doen ze heus ook nog wel andere dingen. Niemand trekt alleen maar cirkels. Toch? Maar reizen doe je niet in cirkels. Reizen doe je in een rechte lijn. Op weg naar iets of iemand. Zo hoort dat. Onderweg passeer je steden, dorpen, steek je zeeën en meren over en overschrijd je grenzen. Dat is pas reizen. Niet omkijken, maar doorgaan. Op weg naar de horizon. Op weg naar die stip die maar niet groter wil worden. Natuurlijk moet je onderweg wel eens blijven plakken. Om je heen kijken en genieten, voordat je weer verder gaat. De reis is niet het doel. Op een warm terras in een ver land, dicht bij de horizon, met een goed glas even achterover leunen en wat peinzen en filosoferen over de reis. Je herinnert je dan de grenzen die je bent gepasseerd. Dan ontdek je dat andere opmerkelijke en onvermijdelijke aspect van reizen: het thuiskomen. Zonder thuiskomen, reis je niet, dan ben je op de vlucht. Overigens zijn niet alle grenzen zo duidelijk gemarkeerd. Soms passeer je een grens voor je er erg in hebt. Dat zag ik vorige maand in de Groote Peel.

dinsdag 10 mei 2011

Kazematten zijn werelderfgoed

Luxemburg – Het eerste woord dat je te binnenschiet als je aan de stad Luxemburg denkt, is geld. Tenminste dat gebeurt mij. Er zitten hier immers grote banken en Europese instellingen en bovendien kun je er erg goedkoop tanken. Een liter benzine is hier 40 cent goedkoper dan bij mijn pomp in Delft. Op weg naar een vakantiebestemming in Frankrijk is het dus een ideale tankstopplaats. Het tweede woord dat te binnenschiet, is rots. De stad is er op gebouwd. Althans het hart van de stad, want inmiddels is Luxemburg aardig uitgedijd. Aan die rots heeft de stad één van zijn bezienswaardigheden te danken. Er is door Spaanse en Oostenrijkse architecten een ondergronds labyrint van gangen en galerijen in uitgehakt: de kazematten. Als je ze bezoekt, helpt het als je in het bezit bent van een rijke fantasie.
Oorspronkelijk is het een verdedigingsbolwerk waar duizenden soldaten en hun paarden in konden schuilen. De eerste werden al aangelegd in de 17de eeuw en in later eeuwen werd er nog flink doorgegraven en gehakt, zodat er ooit een totale lengte van 23 kilometer aan gangen ontstond, verdeeld over verschillende verdiepingen. Daarvan is nu nog 17 kilometer over en in 1994 zijn ze door de UNESCO op de lijst van werelderfgoed opgenomen. Maar, zoals ik al zei, je moet wel een goede fantasie hebben, want veel is er niet meer te zien. Er staat hier of daar nog wel een oud kanon, maar daar blijft het wel bij. Het uitzicht uit de schietgaten maakt overigens veel goed. Je hebt een prachtig zicht op de vallei en de benedenstad. Maar ik vind het jammer dat ik alleen in mijn fantasie kan zien dat hier niet alleen soldaten met hun uitrusting en hun paarden bivakkeerden, maar dat er ook artillerie- en wapenwerkplaatsen, keukens, bakkerijen, slagerijen en meer van dat soort voorzieningen waren in dit ondergrondse gangenstelsel. Zonder fantasie zijn de kazematten een beetje kaal. Maar dat geldt voor meer zaken.

maandag 9 mei 2011

Retourtje

Luxemburg - Vianden is een rustig plaatsje in Luxemburg aan de rivier de Our. Als je de toeristen wegdenkt, is het zelfs een stil plaatsje. Misschien wel net zo stil als in de tijd dat de Franse schrijver en dichter Victor Hugo hier woonde. Misschien vond Hugo het zelfs wel te stil, want hij woonde hier maar drie jaar. Het Musée Littéraire Victor Hugo in zijn voormalige woonhuis herinnert nog aan zijn verblijf hier. We gaan er niet heen, want wij zijn hier niet om zijn museum te bezoeken. Een andere bezienswaardigheid van Vianden is het kasteel van Vianden. Het kasteel is nagenoeg helemaal gerestaureerd en weer helemaal ingericht. Ongetwijfeld een bezoekje waard. Toch komen wij ook daar niet voor. Een andere bezienswaardigheid is de waterkrachtcentrale. Met een vermogen van 1100 megawatt is het een van de grootste van Europa. Maar ook daar komen we niet voor. We zijn naar Vianden gekomen om iets te doen wat alle toeristen doen die het plaatsje bezoeken. We zijn hier voor de stoeltjeslift. In ons hotel noemde men het l’unique télésiège du Grand-Duché. Dus wat doe als de enige stoeltjeslift van het Groothertogdom Luxemburg zich in Vianden bevindt? Juist, je gaat er heen. Het blijkt het doel van de meeste bezoekers van het stadje. Er is zelfs een bus met dagjesmensen voor naar de Our gereden.
Bij de kassa van de télésiège ontwaar ik zelfs een klein rijtje. Voor ons staat een Nederlands gezinnetje. Vader, moeder, een zoon van een jaar of twaalf en een dochter van een jaar of zestien. Zich niet bewust van het feit dat ook wij uit Nederland komen, vraagt vader zich hardop af of hij nu een enkeltje of een retourtje heeft gekocht voor zijn gezin. “Aan de prijs te zien, zal het wel een retourtje zijn”, hoopt hij. Dochterlief helpt hem uit de droom en rekent hem geduldig voor dat hij een retourtje heeft gekocht. “Gelukkig”, zucht vader terwijl hij de hoogte van de berg op zich in laat werken. Het ritje in de stoeltjeslift voert ons over de rivier Our, over de tuinen en straten van het stadje omhoog langs de helling van de berg. We stijgen 440 meter en genieten van een prachtig panorama over de vallei van de Our. Gelukkig hebben ook wij een retourtje.

zondag 8 mei 2011

100 procent benefiet voor Oeganda

Helmond – Kim Jansen is een vriendin van Anne-Sofie en Marlotte. Binnenkort gaat zij stage lopen in Oeganda. Ze gaat daar schoolkinderen muziekles geven. Kim vindt dat ze niet met lege handen aan kan komen en heeft daarom een benefietconcert georganiseerd. Het concert vindt plaats op 27 mei in De Lakei, het poppodium van Helmond. Er komen die avond twee bands: Funtain, een sixties rockband, en The Blues Brothers Tribute Band. Deze laatste band maakt muziek zoals ook the Blues Brothers dat deden en won zes keer op rij de Clash of the Coverbands en mag zich dus terecht de beste coverband van Nederland noemen. En als of dat nog niet genoeg is, komt ook Brit Jansen optreden. Brit speelt geweldig gitaar en heeft een dijk van een stem. Ze vertolkt samen met bassist Pierre Hendrikx op een werkelijk geweldige manier de blues. Kim zorgt er bovendien voor dat op deze avond een schoolbandje uit Oeganda optreedt. Het concert is volledig non-profit. De gehele opbrengst gaat in de vorm van schoolboeken, schoolbankjes, muziekinstrumenten, schrijfgerei etc. direct door naar de kinderen. Deze spullen zijn hard nodig in Oeganda.
Je begrijpt dat het heel belangrijk is dat dit concert een groot succes wordt. Jammer genoeg valt de kaartverkoop nog erg tegen. Daarom dit stukje op ODD. Kom naar het concert. Maak je vrienden, familie, kennissen en vrienden warm voor het concert. Zet het op je Hyves, twitter het door en plaats het op je Facebook. De zaal moet vol. Niet alleen omdat je met vrienden en familie een geweldige leuke en muzikale avond wilt hebben, maar omdat ook jij de kinderen in Oeganda wilt helpen een goede schoolopleiding te kunnen volgen. De kaarten zijn in de voorverkoop €6,= en aan de zaal €8,50. O, ja als je verhinderd bent, mag je ook gewoon doneren. Maar beter is nog druk uit te oefenen op je buurman of buurvrouw, je kinderen, je oppasoma, je zwemclubvriendinnen of je kroegmaten. Voor de voorverkoop kun je contact opnemen met Anne-Sofie, Marlotte of Kim. Je kunt ook kaartjes kopen op de site van De Lakei. Klik daarvoor hier.

Een bijdrage van Marlotte en Anne-Sofie

Vechten op het Bastiaansplein

Delft – Op het Bastiaansplein in Delft brak gistermiddag een groot kussengevecht. De veren vlogen in het rond. De animositeit was dan ook enorm. De deelnemers aan het gevecht waren op uitnodiging van de winkeliersvereniging Zuidpoort naar het plein gekomen. Iedereen die daar zin in had, mocht zich helemaal uitleven op het Bastiaansplein. De deelnemers mochten hun eigen kussen meenemen, maar de mensen die niet in het bezit bleken te zijn van een kussen, mochten er eentje lenen van de organisatie. Een enkeling was zelfs in pyjama naar het Bastiaansplein gekomen. Een dergelijke dappere deelnemer in slaapkleding mocht als beloning het kussen houden.
In de rest van dit jaar organiseert de winkeliersvereniging nog meer verrassende evenementen. Er komt in de loop van het jaar nog een Men’s Dag en een Ladies Day, een rolschaatsbaan en een openluchtbioscoop.

zaterdag 7 mei 2011

Een eenvoudig genoegen

Delft – “Als ik ’s avonds het concert van de kikkers hoor bij de vijver aan het eind van de tuin dan is het voor mij pas echt lente. Kikkers en lente die horen bij elkaar”. Aan het woord is een lang slanke vrouw met lang grijs haar, gekleed in een fel gebloemde jurk. Aan het motief te zien, heeft ze de jurk gemaakt van een stuk stof dat overbleef toen ze gordijnen voor de kamer van haar kleindochter maakte. Ze zit met haar dochter, een beginnende dertiger, één tafeltje verder aan het terras op de Brabantse Turfmarkt. De kleindochter is er niet bij. Voor haar staat een vol glas witbier. Erg lekker vindt ze het kennelijk niet, want ze neemt met een zuur gezicht slechts kleine slokjes. Haar dochter heeft een flesje Fristi met daarin een rietje voor haar staan. Ze zuigt er met genoegen aan. Moeder spreekt zo luid dat het hele terras het gesprek moeiteloos kan volgen.
“Ik heb niks met kikkers”, antwoordt haar dochter. “Voor mij is het pas echt lente als ik die prachtige witte schermen van het fluitenkruid zie langs het water. Dan weet ik dat het lente is. Alleen al die heerlijk geur”, vindt ze. Ze spreekt minder hard, maar ook haar kan ik goed verstaan.
“Fluitenkruid ruikt naar urine’, zegt haar moeder.
“Doe niet zo flauw mam. Dat komt alleen maar omdat de mensen daar altijd hun honden uitlaten”, werpt dochter tegen.
“Hoe het komt, komt het. Het stinkt naar pis”, houdt moeder vol. Ze kijkt triomfantelijk om zich heen. Ze duldt geen tegenspraak, dat is helder. En waarom zouden we ook. Iedereen heeft iets met de lente. Voor mij betekent lente op een terras zitten met een koel glas en luisteren naar de gesprekken van de andere drinkers. Het is een eenvoudig genoegen, maar ik ben ook een eenvoudig mens.

vrijdag 6 mei 2011

Rio staat op het lijstje

Delft – Voor donderdag had Karsten een ‘to do’ lijstje gemaakt. Op die manier kon hij op woensdagavond in bed al een beetje oefenen. Hij had zich een aantal dingen voorgenomen om te doen en wilde niets vergeten. Voor hij ging slapen, liep hij het lijstje nog even door en noemde hij de zaken nog even op. Eerst fietsen, dan een snor tekenen, dan bellen blazen, dan stoepkrijten en dan naar Rio. Hij had woensdag toen we in de radiostudio waren gezien dat in de bioscoop tegenover het gebouw van de radio de film Rio draaide. Hij had me daarna heel precies uitgelegd hoe leuk de film was en hoe het essentieel het voor hem was om de film juist deze week nog te zien. Ik liet me graag overhalen. We reden dus gistermorgen samen naar Pathé om in een zaal vol met andere kinderen te kijken naar de avonturen van een kleine blauwe papegaai.
Na afloop stond oma te wachten om met z’n drieen naar de Mac te gaan. Want ook dat stond op het lijstje

donderdag 5 mei 2011

Karsten houdt van jazz

Delft – Op woensdagmorgen moet ik altijd even naar de studio. De nieuwe programma’s moeten worden klaar gezet. Ik behoef het logerende kleinkinderen niet meer uit te leggen. Het is inmiddels een vast ritueel geworden dat bij het logeren in Delft hoort. Dus togen Karsten en ik gistermorgen naar de studio. Natuurlijk mocht ook Karsten een ‘jingle’ inspreken. Hij wilde zelf de tekst bedenken en zei zonder aarzelen: “Ik houd ook van jazz. Net als mijn opa. Dat is die meneer die je net hoorde”.

woensdag 4 mei 2011

Gezamenlijk optreden Maartje en Benthe

Nuenen - Eind maart vond er in het mooie theater ‘Het Klooster’ in het centrum van het Brabantse dorp Nuenen een voorspeelochtend plaats van de Stiphoutse fanfare ‘De Vooruitgang’. Leden van de fanfare uit dezelfde familie werden gestimuleerd om samen op te treden. Benthe wilde natuurlijk ook graag meedoen. Nu komt ze uit een muzikale familie die een naam heeft hoog te houden. Haar zus Sietske hanteert zeer kundig sinds enige tijd de drumstokken. Haar drie nichtjes uit Veldhoven spelen piano en geven zeer regelmatig uitvoeringen. Maar zij zijn geen lid van ‘De Vooruitgang’ en mochten dus niet samen met Benthe optreden. Dus moest ze verder zoeken. De dochters van Ad en Els zijn al jarenlang zeer gewaardeerde leden van de fanfare en zijn samen met hun vader Ad erg bekend in de amateurmuziekwereld van Helmond e.o. Daarom belde Benthe met Maartje en vroeg of zij misschien samen met haar wilde optreden. Maartje was meteen enthousiast en na een keertje oefenen waren de beide nichten klaar voor hun optreden in ‘Het Klooster’. Ze kozen voor hun gezamenlijke optreden het nummer 'Song for Thanksgiving'. Jij kunt er nu op ODD ook van meegenieten.


dinsdag 3 mei 2011

Ezels in Diekirch

Diekirch – De eerste indruk is meestal de beste. Bovendien kun je maar één keer een eerste indruk maken. Dat geldt voor mensen, maar ook voor steden. Wandelend door Diekirch was mijn eerste indruk dat de inwoners van de stad wat hebben met ezels, maar niks hebben met paarden. Normaal gesproken wil je niet graag worden geassocieerd met een ezel. Voor de inwoners van deze stad aan de Sauer ligt dat kennelijk heel anders.
Ik zag in het centrum van het stadje een ezelfontein en een kunstwerk van een ezel. Ze hebben hier de ezel omarmd. Ze zijn er gek op. Ze behandelen het dier als hun mascotte. Er voert jaarlijks zelfs een optocht door de stad in het teken van de ezel, paarden mogen niet meelopen.

Het bewijst dat de mensen in deze ezelstad een mooi gevoel voor humor hebben. Er doen allerlei verhalen de ronde waarom de inwoners van Diekirch de ezel tot hun mascotte hebben gemaakt. Ik denk dan het te maken heeft met de beroemde gelijknamige bierbrouwerij in de stad. De mouterij van Diekirch stond in vroeger tijden net buiten de stad aan de rivier de Sûre. Dat was lastig te bereiken voor paard en wagen en daarom gebruikten de bierbrouwers ezels om het mout te vervoeren. Is dat ook de reden waarom ik denk dat ze niets met paarden hebben. Nee, daar kwam ik achter toen ik de lunchkaart in een brasserie bekeek. Daarop werd steak de cheval aanbevolen. Het was in de aanbieding. Toen wist ik het zeker. Ze hebben wel iets met ezels, maar niets met paarden.

maandag 2 mei 2011

Studiereis naar Marokko

Marrakech - Met mijn studie vereniging Extra Muros (van de studie Liberal Arts and Sciences van de universiteit van Tilburg), zijn we met zo'n 30 man van alle drie de leerjaren afgereisd naar Marokko. Om de reis vooral educatief interessant te maken hadden we ook een Nederlands-Marokkaanse journalist bij ons die op audiëntie moest in Marokko bij de koning. Hij wil graag het bloemencorso naar Marokko halen. Door zijn vele contacten met hoge piefen hebben we in de luxete hotels mogen verblijven en het lekkerste eten mogen eten. Zo werden wij gesponsord door het ministerie in Marokko (we kregen een dinershow aangeboden met een show vol paarden en buikdanseressen) en de nationale bank in Marokko, met onder andere een gratis verblijf in een enorm vakantiepark van de bank in Marrakech en een goud/zilveren hanger. Aangezien wij studenten uit Nederland waren, werden wij overal behandeld als ere gasten. We mochten bij de mensen zelf op de thee en kregen vele privileges. We kwamen aan op het vliegveld van Casablanca en zijn meteen doorgereisd naar Mohammedia waar wij twee nachten verbleven (waar wij onder andere de universiteit en de kasbah bezochten).

Op de doorreis naar Marrakech hebben wij nog uitgebreid in de zee van Casablanca kunnen zwemmen. Ook zijn we naar een enorme Moskee (mét hoofddoek) geweest. Ons doel was natuurlijk Marrakech, een prachtige stad. Om Marokko nog beter te leren kennen, zijn we zelfs nog aan de rand van de Sahara geweest naar de stad Ouarzazate, waar vele films zijn opgenomen. Het is heel vreemd om rond te lopen in een eeuwenoude kasbah waar ze net 1 kraantje met water hebben terwijl de gids verteld dat dat gat in de muur is ontstaan toen Jean Claude van Damme er een gat insloeg. Ook de Jeepsafari in de woestijn op zoek naar de Oase was enorm interessant. Het Oase dorp was één van de mooiste en imponerendste dingen die ik ooit had gezien. En natuurlijk werden wij daar weer uitgenodigd op de thee bij een dorpsbewoner. Eenmaal terug in Marrakech kregen we nu echt de smaak te pakken in de Souks, de vele marktkraampjes bij elkaar. Het afdingen was een hele sport en het Jamaa el Fna plein was geweldig om te zien. In Marokko voelt het alsof je terug in de tijd gaat. Niet alleen op de pleinen met zijn slangenbezweerders, vele muziek, magiërs, aapjes en paarden en wagens, maar ook in alle dorpjes en wijken.
In het Atlas gebergte zijn we naar een dorpschooltje geweest om cadeautjes uit te delen aan de kindjes daar. Dat ene klaslokaaltje voelt als een lokaal honderd jaar geleden. Gelukkig hebben de meeste dorpen sinds 3 jaar tijd water en elektriciteit, maar dit is niet overal realiseerbaar.
Wat me het meeste opviel in Marokko was dat de mensen zo ontzettend lief en gastvrij waren. Ze waren ontzettend nieuwsgierig in wie we waren, waar we vandaan komen etc., maar ook willen ze zelf graag vertellen. Vooral in de universiteit was het een wisseling van culturen met veel muziek, dans en sport. We hebben ontzettend veel gezien, de dagen zaten bomvol, en hebben dus een goed beeld gekregen van het prachtige, gastvrije, en interessante Marokko. En ja, ik ben bijna verkocht voor 50 kamelen.
Gelukkig was de aanslag op het Jamaa el Fna plein op donderdag. Wij hebben op woensdag, de dag voor de aanslag, de hele dag van ‘s ochtends tot half 11 ‘s avonds, rondgehangen op dat plein en in de souqs en in de cafés gezeten. Gelukkig waren wij net het land uit (woensdag 12 uur s nachts zijn wij vertrokken richting Casablanca), toen de aanslag werd gepleegd. De reis heeft een grote indruk op mij gemaakt. Niet alleen het land maar zeker ook de mensen. Ik denk dat wij in Nederland een totaal verkeerd beeld hebben van Marokko.

Een bijdrage van Marlotte.

zondag 1 mei 2011

Wielrennen, wandelen, golfen en oorlog

Clervaux – Wat ga je doen als je in Clervaux logeert? De reisgidsen omschrijven het dorpje als pittoreske. En dat is het zeker. Maar dat is toch niet de reden dat de meeste mensen hiernaar toe komen. Op het terras van Hotel Koener in het centrum van het plaatsje, waar Corien van een coupe ijs en ik van een koude Diekirch pression geniet, zie ik dat hier vooral actieve toeristen komen. Een groepje wielrenners verlaat na de lunch het terras. Aan de tekst op hun shirt zie ik dat ze uit Friesland komen. Dat is een heel eind fietsen. Andere mensen hebben wandelschoenen. En dan bedoel ik de echte stevig hoge stappers waarmee je de bergen in kunt. De meeste hebben ook een stevige wandelstok bij zich. Nadat de wielrenners hun bidon in het hotel hebben gevuld, rijden ze weer verder. Ik verwacht niet dat ze nu nog terug naar Friesland gaan. De derde categorie sportieve bezoekers zijn de golfers. Clervaux beschikt over de mooiste golfbaan van Luxemburg. In ons hotel kan men als wij dat willen onze greenfees en golfkarretjes regelen. Dat is niet nodig, want ook daar komen we niet voor. Als het terras zich langzaam vult met inwoners van het plaatsje, stappen wij weer op. Er is nog iets waar Clervaux om bekend is.

Dat is de slag om de Ardennen uit de Tweede Wereldoorlog. Vlak bij het terras staat een monument dat daar aanherinnert en dat is niet het enige. Ik tel in het kleine plaatsje meerdere monumenten en plaquettes die aan WWII herinneren. In het kasteel van Clervaux bevindt zich het Musée de la Bataille des Ardennes. Dat bezoeken we. Het ziet er anders uit dan ik gewend ben van een museum. Het zijn vitrines die werkelijk volgepropt liggen met aandenken aan de oorlog. Sommigen zijn heel persoonlijk. De spulletjes liggen allemaal door elkaar. Er zijn zaken die aan de bevrijders herinneren, maar ook dingen die door de Duitse bezetters werden gebruikt.

Ik vind het typisch een museum voor mensen die het meegemaakt hebben. Voor jonge mensen zal het niet meevallen om alle voorwerpen in de juiste context te plaatsen. Toch was het aardig druk in het museum en niet alleen met senioren. Als we na enige tijd weer buiten komen, vinden we gelukkig weer snel een plaatsje op een terras.