maandag 28 februari 2011

Één keer per week

Delft – Vanaf 1946 tot aan zijn dood in november 1987 schreef Simon Carmiggelt een column in de Amsterdamse krant Het Parool. Hij publiceerde meer dan 10.000 van die ‘kronkels’. Vanaf 1970 had ik alleen om die reden een abonnement op de Amsterdamse krant. Nog steeds lees ik graag columns. Na Carmiggelt duurde het lang voordat ik weer een schrijver had gevonden waarvoor ik de krant opensloeg en wiens column ik las voordat ik aan het nieuws begon. Na Carmiggelt waren het de stukjes van Martin Bril. Maar ook deze stukjesschrijver is niet meer. Op dit moment heb ik geen favoriete columnist, hoewel Renate Verhoofstad (rechts op de foto)  van het AD er dichtbij komt. Ze schrijft één keer per week een column over sport (meestal voetbal en wielrennen) voor de sportkrant van het AD. Ze doet het op een geheel andere manier dan je gewend bent van een sportcolumnist. Eigenlijk gaan de stukjes ook niet over sport, maar over de mensen die de sport bedrijven of er naar kijken en er zich aan ergeren of van genieten. Ze heeft een opmerkelijke kijk op het sportgebeuren. Ik geef een voorbeeld. Na de dood van Harry Mulish schreef ze dat het optreden van de schrijver haar deed denken aan de legendarische keeper Frans de Munck. Die gedachte ontstond bij haar nadat ze kennis had genomen van het voltooid deelwoord 'gemulischt'. Mulischen is een werkwoord dat je niet in een woordenboek, hoe dik ook, zult vinden. Het betekent, volgens insiders van de Amsterdamse grachtengordel, dat de beroemde schrijver niet alleen mooie zinnen maakte, maar ook af en toe wel eens een punt wilde zetten. Verhoofstad omschrijft het als “een soort eervolle vermelding voor al die dames die ooit door de schrijver werden geschaakt”. Ze heeft waarschijnlijk lang nagedacht over de omschrijving en bedacht toen dat ‘geschaakt’ wel geschikt was voor een respectabele krant als het AD. Wat heeft dit alles nu met voetballen te maken? Verhoofstad zegt dat Frans de Munck in feite de Harry Mulisch onder de Nederlandse doelmannen is. De zwarte panter tikte tijdens de jaren vijftig even virtuoos ballen uit de kruising als Mulisch romans schrijven kon, werd minstens zo vaak voor arrogant versleten en lag zelfs nóg beter bij de vrouwtjes. Kijk en vanwege zulke overpeinzingen kijk ik elke week weer uit naar het stukje van Renate Verhoofstad.
 

zondag 27 februari 2011

Sterke kaas, sterk verhaal

Delft – Stel je hebt een boerderij met prachtige koeien. En die prachtige beesten leveren heerlijk melk waar jij en je vrouw heerlijke kaas van maken. Kaas die niet allen sterk ruikt, maar ook sterk maakt. Dan moet je reclame maken. Want al is je kaas nog zo lekker, reclame maken blijft toch nodig om mensen binnen te krijgen. Dan kan je natuurlijk een campagne (laten) bedenken en in bladen en kranten en op radio en tv uitleggen hoe lekker je kaas is. Dat kost aardig wat geld. Je kunt ook een bevriende filmmaker vragen jouw kaas in een filmpje aan te bevelen. Dat filmpje zet je dan op YouTube. Als mensen het leuk vinden sturen ze het vanzelf door. Dat heet een viral.
Zo zou het in bovenstaand geval gegaan kunnen zijn. Kunnen! Want het verhaal is anders. De viral is gemaakt door kunstenaar en animatronics designer John Nolan. Het kaasmerk bestaat niet. De muis die nadat hij van de kaas heeft gegeten zo sterk wordt dat hij met de muizenval gaat powerliften speelt de hoofdrol in een verrassend en vermakelijk filmpje. Meer was niet de bedoeling. Jouw buurtsuper kan je geen Nolan Cheddar verkopen.

zaterdag 26 februari 2011

Luikse gehaktballen

Liège – Wie in Le Moulin de Poulseur heeft gelogeerd, is vast ook in Luik geweest. Corien & ik zochten er indertijd een leuk restaurantje om te eten. Dat lijkt niet zo moeilijk want de hoofdstad van de Waalse provincie Luik zit vol met prachtige brasseries met indrukwekkende menukaarten en lekker bier. Maar juist daarom was het moeilijk kiezen en vroegen we onze chauffeur of hij er eentje kon aanbevelen. “Aha, dan moet je naar La Brasserie gaan”, was zijn antwoord onmiddellijk. Hoewel er hier tientallen brasseries zijn, duiden de mensen hier La Brasserie Cathédrale recht tegenover de Sint Pauluskathedraal inderdaad alleen maar aan als La Brasserie. Ik begrijp dat wel. Het ligt heel strategisch en heeft een ruim terras, maar toch is dat niet de reden waarom het etablissement zo populair is. Het dankt zijn populariteit ook aan de gehaktballen. Chef Jacques Bonjean heeft geen uitgebreide menukaart met allerlei creatieve gerechten. Er staat kalfskop, steak, steak-tartaar en vol-au-vent op. En natuurlijk zijn beroemde Luikse gehaktballen. Ik weet wel dat elke brasserie die hier heeft, maar de gehaktballen van Bonjean hebben een legendarische reputatie in dit gedeelte van België. Misschien komt omdat Bonjean de ballen dagelijks vers maakt naar eigen recept. Mijn tip is: neem er twee. Je krijgt ze op een groot bord met vers knisperende sla en een grote schep heerlijk gebakken frieten met een forse kwak mayonaise. De saus die over de ballen gaat is gemaakt van vleesfond, Luikse siroop en krenten. Niet alleen lekker op de ballen, maar ook heerlijk bij de frieten. Bonjean glimt als we hem een compliment geven voor ballen en saus. Dus als je in Luik bent, eet dan hier Luikse gehaktballen. En dan heb ik het nog niet eens over het bier gehad.
 

vrijdag 25 februari 2011

Na voetbalplaatjes nu vrachtwagentjes

Delft – Onze trouwe ODD-lezeres Annefien spaart vrachtwagentjes. Ik heb de indrukwekkende verzameling in haar gezellige huis in Vught wel eens bekeken. Er is nu goed nieuws voor haar. Maandag 28 februari begint supermarkt Coop met een nieuwe spaaractie. Vier weken lang kunnen de klanten van deze winkelketen vrachtwagentjes sparen. Er zijn 22 vrachtwagentjes bedrukt met bekende merken als Douwe Egberts, Pickwick, Honig, Heinz, Sisi en Coop zelf. Je hoeft zelfs niet voor een minimum bedrag te kopen om in aanmerking te komen voor een vrachtwagen. De grappige autootjes zijn helemaal gratis.

De klanten krijgen bij aankoop van diverse actieproducten een gratis vrachtwagentje. Per week zijn er zes nieuwe actieproducten. Zo heb je in vier weken 22 verschillende soorten vrachtwagentjes verzameld. Daarnaast kunnen klanten vanaf de start van de actie voor een klein bedrag een speciaal laadstation bijkopen. Dit speciaal ontworpen laadstation biedt ruimte voor alle 22 verschillende vrachtwagentjes en is in een beperkte oplage beschikbaar. De jongens en meisjes van de supermarktketen waarbij ook CoopCompact en Supercoop horen, verwachten dat het storm gaat lopen. Een ding is jammer, in Vught zit geen winkel van deze keten. Daarvoor moet Annefien naar Den Bosch.
 

donderdag 24 februari 2011

Onsterfelijk met een tattoo

Delft - Het plaatsen van een tatoeage lijkt me een pijnlijke zaak. Je moet er wel wat voor over hebben om een dergelijk kleurrijk plaatje op je vel te laten aanbrengen. Het wordt allemaal nog pijnlijker als de spelling van een tatoeage niet juist is. Ooit liet de Engelse international David Beckham de naam van zijn vrouw verkeerd gespeld op zijn arm vereeuwigen. Nu is er opnieuw een voetballer in de fout gegaan. De Noorse spits John Carew van Stoke City loopt nu met een pijnlijke tatoeage rond. Hij wilde de Franse leus ‘Ma Vie, Mes Régles’ (‘Mijn Leven, Mijn Regels’) graag voorgoed in zijn nek hebben. Tja, en dan blijkt dat een klein foutje grote gevolgen kan hebben. Het streepje staat namelijk niet goed. Daarom kan het nu gelezen worden als ‘Mijn Leven, Mijn Menstruaties’. Kan het nog pijnlijker? Ja, dat kan. Simon Hart is een hartstochtelijke fan van de voetbalclub Manchester City. Toen hij hoorde dat Wayne Rooney, de sterspeler van Manchester United, zou overstappen naar zijn clubje was hij door het dolle van vreugde. Om het te vieren liet hij de onsterfelijke woorden ‘ROONEY CITY LEGEND’ op zijn rug aanbrengen.

Maar zoals wij allemaal weten, ging de deal helemaal niet door. Rooney tekende voor vijf jaar bij bij zijn eigen club Man. United. Hart was te goed van vertrouwen geweest. Rooney had de overgang waarschijnlijk alleen maar gesuggereerd om zijn club financieel onder druk te zetten. Het is niet alleen pijnlijk, maar Hart kan zijn hemd niet meer uittrekken zonder het schaamrood op de kaken te krijgen.
 

woensdag 23 februari 2011

Een compliment van Nellie

Delft – “Zo, dat wordt nog een cameraman in de familie. Of regisseur”, schreef Nellie onder het stukje op ODD over het filmpje dat Karsten maakte over een boswandeling. Dat is een compliment dat ik zou koesteren als ik Karsten was. Nellie heeft er namelijk verstand van. in haar creatieve gezin wordt heel wat gefotografeerd en geregisseerd. Floris en Anne-Sofie zijn beide ook professioneel de creatieve kant op gegaan. Je kon onlangs op ODD lezen over de avonturen die Floris meemaakte toen die aan het filmen was in Egypte.

Hij deed ook het camerawerk voor de filmpjes van Tempeest. Dat bedrijft maakt avonturen die je beleeft door rond te lopen in de stad of vrije natuur. Met een iPhone of andere smartphone die werkt als gids, als tijdmachine, als verteller, als tipgever, als aanwijzer, als geheim hulpmiddel, als wapen, als sleutel en soms als al deze dingen tegelijk. Door de avonturen van Tempeest beleef je de geschiedenis opnieuw. Het zijn de filmpjes die voor het spel nodig zijn, waarvoor Floris het camera werk deed. Het leek me aardig om ook eens een filmpje van hem te laten zien op ODD.
 

dinsdag 22 februari 2011

Met stofzuiger en DVD

Delft – Dit afgelopen weekend zag ik Joep in zijn buggy. Ik vond het werkelijk een luxe wagentje. Echt een karretje waar je als trotse vader of moeder wel achter wil lopen. Maar voor de 44-jarige Brit Richard Berry uit Swansea is zo’n buggy uit de winkel niet alleen niet fraai genoeg, een dergelijk ‘winkelwagentje’ mist volgens hem ook allerlei nuttige voorzieningen. Hij pimpte het vervoermiddel van zijn zoontje Harry daarom helemaal op.
Hij installeerde een dvd-speler, een mp3-speler, een stofzuiger, een flessenverwarmer, een navigatiesysteem en een zonnepaneel in en op de buggy van zijn zoontje. Hij voorzag de buggy verder van een stoffen bekleding met een tijgerpatroon en zorgde voor een eigen kentekenplaatje en verlichting. Normaal gesproken worden mensen die met hun kind uit wandelen gaan aangesproken door vrienden en bekenden die de nieuwgeborene willen bewonderen. Dat is anders in het geval van Berry. Als hij uit wandelen gaat, willen de mensen in eerste instantie alleen zijn buggy bewonderen. Zijn vriendin Anne-Marie had eerder veel geld betaald voor de kinderwagen. Richard vond het pure afzetterij want er ontbraken belangrijke zaken aan de wagen volgens hem. Daarom kocht hij geen splinternieuwe en dus dure buggy voor zoontje Harry, maar een tweedehands exemplaar. Die pimpte hij vervolgens zelf op met allerlei technologische hoogstandjes die hij kocht via eBay. Ik begrijp die dvd-speler, mp3-speler, flessenverwarmer, navigatiesysteem en zonnepaneel wel, maar wat moeten Richard en Anne-Marie met een stofzuiger op de buggy? Dan had ik liever een Senseo-apparaat op de buggy gehad. O ja, had ik al verteld dat er ook nog een claxon en sirene op de wagen van Harry zitten?
 

maandag 21 februari 2011

De boswandeling

Stiphout – Gisteren maakten Corien & ik samen met Bob en Karsten een wandeling door de bossen in de omgeving van Stiphout. Jordi was het excuus voor onze wandeling. Een hond moet nu eenmaal worden uitgelaten. Karsten vind het sinds enige tijd leuk om filmpjes te maken. Hoewel een wandeling door de bossen met papa, grootouders en hond niet direct een spannend filmscript oplevert, wilde Karsten toch wel een poging doen om een filmisch verslag te maken van deze expeditie in de bossen van Brabant.
Je hoort hem terwijl hij de camera richt op zijn acteurs aanwijzingen roepen naar de spelers. We bleven steeds geduldig staan en begonnen pas op zijn aanwijzing nonchalant te wandelen in de richting van de camera of juist de andere kant op. De enige die zich weinig aantrok van zijn aanwijzingen was Jordi. Die hoeft er niet op te rekenen dat hij nog eens gecast wordt.

zondag 20 februari 2011

Toveren met een propje

Helmond – Vorige maand liet ik zien hoe Abel kon toveren met kurk. Nu ontdek ik dat de magie bij beide kleinzoons in het bloed zit. Ook Karsten kan toveren. Hij doet het niet met een kurk, maar met een propje. Op magische wijze laat mijn Helmondse kleinzoon een propje papier uit het niets in een zak springen. Nota bene een zak zonder bodem.

zaterdag 19 februari 2011

Hier woont Joep

Helmond – Gisteren zijn Corien, Saskia en ik op bezoek geweest bij Joep. Dat wil zeggen bij zijn ouders Ilse en Guido. De nieuwe wereldburger zelf was zich van ons bezoek natuurlijk nog niet zo bewust. Dat lag anders voor zijn zusje Saar. Die vond de visite en de cadeautjes die ze meebrachten erg gezellig. Wij wisten natuurlijk waar Joep woont, maar toekomstige bezoekers die niet zo precies weten waar ze moeten zijn, behoeven zich geen zorgen te maken. Op het raam van de zitkamer prijkt de naam van het nieuwe gezinslid in fors formaat. Er is geen twijfel mogelijk over de verblijfplaats van Joep. Eenmaal binnen bleek het vriendelijke kereltje klaar wakker te zijn. Hij keek ons aan met zijn donkerblauwe kijkers vriendelijk aan.

Veel familieleden en vrienden waren ons al voorgegaan. Saar kent het ritueel met de beschuit me muisjes al helemaal. Ook het grote aantal kaarten en cadeaus in de huiskamer toont dat Joep nu al is opgenomen in de grote familie- en vriendenkring. Dat is een lekker start voor het kereltje. Ilse en Guido vertelden ons – terwijl wij genoten van ons beschuitje met blauwe muisjes – over de gezellige dagen die ze al hebben beleefd met hun oudste zoon. Ook grote zus Saar, die al aardig wat woordjes begint te zeggen, is erg in haar nopjes met haar nieuwe broertje.

vrijdag 18 februari 2011

Ééntje springt er uit

Florence – Kijk om je heen op vakantie en je ziet overal mensen met camera´s. Echte of mobieltjes waarmee je tegenwoordig ook hele fraaie platen kunt maken. Overal zie je mensen bovendien portretjes van zichzelf maken. Met een uitgestrekte arm maken ze een foto van zichzelf met op de achtergrond bijvoorbeeld de Eiffeltoren, de piramides van Gizeh of het Battistero in Florence.

Ik noem maar wat toeristische trekpleisters in willekeurige volgorde. De mogelijkheid om een zelfportret te maken, bestond eeuwenlang alleen voor kunstenaars. Alleen schilders en beeldhouwers waren in staat om een zelfportret te maken. We kennen allemaal de zelfportretten van kunstenaars zoals Vincent van Gogh en Rembrandt van Rijn. Ook op ODD staan heel wat zelfportretten.
Niet alleen maakten kunstenaars een portret van zichzelf, ze lieten ook vaak een portretje achter op een groot werk van hen. Om de wereld niet alleen de grootheid van hun kunst, maar ook die van henzelf te laten zien. Op de grote foto hierboven zie je het Battistero di San Giovanni in Florence. Het is de vrijstaande doopkapel van de Dom van Florence en staat er recht tegenover. Het is gebouwd tussen 1059 en 1128 en daarmee een van de oudste gebouwen van de stad. Er is veel over te vertellen, maar ik wil het nu alleen hebben over een van de bronzen deuren van het gebouw. De deur van het oostelijke portaal is het bekendst en de toeristen drommen er voor om er een foto van te maken. De deur is in 1425 gemaakt door Lorenzo Ghiberti. Michelangelo noemde het de Porta del Paradiso. In deze ‘deur naar het paradijs’ bevinden zich tien panelen met gebeurtenissen uit het Oude Testament. Het bijzondere aan de panelen is de manier waarop het perspectief is gebruikt. Daarom staat het ook in de reisgidsen en daarom maken de bezoekers er allemaal een foto van. Tussen de Bijbelse taferelen zie je afbeeldingen van profeten en andere Bijbelse figuren. Ééntje springt er voor mij uit want dat is niet een portret van een heilige. Het is de maker van de deur Lorenzo Ghiberti. Hij maakte een zelfportret en zette het brutaal tussen de heiligen. Al eeuwen kijkt hij - naar mijn gevoel met een spottend glimlachje – naar zijn stadgenoten en de fotograferende toeristen.

Dit zijn de zelfportretten die lezers van ODD ooit op verzoek van de redactie opstuurden. Klik op de naam om ze te bekijken. Marie-Louise, Saskia, Nienke, Saskia & Bob, Nella & Martien, Nellie & Pieter Jan, Carina, Pieter Jan, Nellie, Marjan, Annefien, Corrie, Jan, Mees, Saskia, Sander, Els & Ad, Saskia en Frans.

donderdag 17 februari 2011

Kunstboeken

Delft – Om te onthouden waar ik in mijn boek ben gebleven, gebruik ik een boekenlegger. Er zijn ook mensen die simpelweg een hoekje van de pagina omvouwen. Als die een boek uit hebben, blijven er heel wat pagina’s met ezelsoren achter. Ik vind dat barbaars. Isaac Salazar, een accountant uit New Mexico, gaat nog veel verder. Hij leest een boek niet, hij gebruikt het om er een kunstwerk van te maken. Hij vouwt de pagina’s van een boek zo dat het een woord of symbool vormt. Salazar zegt niet op de kunstacademie te zijn geweest: “Ik vind mezelf ook niet bijzonder artistiek of kunstzinnig, maar ontdekte bij toeval de kunst van ‘boek origami’”.

Hij realiseert de kunstwerken uitsluitend door de pagina’s te vouwen. Er komt geen schaar of mes aan te pas. Hij begon met één letter en maakte daarna woorden. De laatste tijd legt hij zich meer toe op het maken van symbolen en logo’s. Hij gebruikt voor zijn kunstwerken uitsluitend oude boeken. Zijn werk is inmiddels ook te koop via een galerie. Salazar heeft ook een Flickr-site waarop zijn vouwkunst is te bewonderen. Zijn werk geeft aan het begrip kunstboek een heel nieuwe dimensie.

woensdag 16 februari 2011

Het kan niet fout gaan

Delft – Ik kook graag. De afgelopen vijf jaar doe ik het bijna dagelijks. Ik kook eigenlijk alleen niet als we elders eten. Als we in Delft zijn, bedenk ik het menu en maak het klaar. Ik streef daarbij naar twee dingen. Het moet lekker zijn en eenvoudig te bereiden. Onlangs aten we bij Saskia & Sander gebakken zuurkool. Het smaakte erg lekker en inspireerde me tot iets dergelijks. Niet met zuurkool, maar met spitskool. Een koolsoort die al eeuwen lang wordt geroerbakt. Uiteindelijk werd het een ovenschotel voor vier personen. Niet alleen makkelijk, maar ook budgettair aantrekkelijk.

Je hebt er een kilo vastkokende aardappelen voor nodig. En een in reepjes gesneden spitskool, een paar flinke eetlepels grove mosterd, een flinke scheut olijfolie (om in de te bakken), een duopak spekblokjes, twee flinke saucijzen en natuurlijk een ovenschaal. Ik memoreerde al dat ik voor snel en eenvoudig ga. Je kunt dus de aardappelen in plakjes snijden en 15 minuten koken. Je kunt ook een kilo voorgekookte schijfjes aardappel bij de supermarkt halen en dat doe ik. Ik neem dan ook meteen een zak al in reepjes gesneden spitskool mee. Geen gedoe met zelf snijden. Ik kook de kool in tien minuten gaar. Afgieten en met een lepel al het vocht er uitduwen. De schijfjes aardappelen schep ik om met de mosterd. De oven verhit ik voor op 200 graden Celsius. In een hapjespan bak ik intussen de spekblokjes ongeveer vijf minuten en roerbak daar de kool nog een minuutje in mee. Ik breng het op smaak met peper en zout. In een andere koekenpan bak ik de saucijsjes. Die snijd ik daarna in schijfjes. Nu het mengel van spijkblokjes en kool op de bodem van de ovenschaal verspreiden. Daarop de schijfjes saucijs verdelen en daarop dakpansgewijs de aardappelschijfjes. Daarna twintig minuten de oven in om goudgeel te bakken. Ik heb er ook nog wat geraspte kaas en paneermeel over gestrooid voor het de oven in ging, want Corien houdt van een krokant korstje. Je ziet het is een simpel en makkelijk recept geworden. Het kan niet fout gaan.
 

dinsdag 15 februari 2011

Okselfrisse foto

Amsterdam – Twee keer rinkelde de telefoon vanmorgen op de redactie van ODD. Twee lezeressen lieten ons weten dat er een foto van Annefien was te bewonderen in De Volkskrant. Ze hadden terwijl zij aan het ontbijt de krant lazen de foto ontdekt. Bedankt dat jullie ons er even op wezen. De ochtendkrant besteedde vandaag aandacht aan de Huishoudbeurs in de RAI in Amsterdam. Annefien werd daar door de fotograaf van deze krant gesnapt terwijl zij een mannelijk model een frisse oksel bezorgde. De foto staat op een pagina met nog meer fotografische indrukken van deze drukke jaarlijkse beurs. We wilden jullie – met dank aan de tipgeefsters - de plaat niet onthouden.
 

Jonah in ODD-elftal

Vught – Annefien zag de foto’s van Karsten en Abel in PSV-outfit hier op ODD. Ze vertelde Corien tijdens hun bezoek aan Amsterdam dat zij een dergelijke foto had van haar kleinzoon Jonah. Vandaag plofte er een envelopje op de mat met deze foto. Dat is dus de derde speler voor ons ODD-elftal. Jonah blijkt een fan van NEC. Als jij ook een speler hebt voor ons ODD-elftal stuur de foto van het talent dan op naar de redactie.

Plekje vrij op Piccadilly Circus

Londen - Regent Street, Shaftesbury Avenue, Piccadilly Street en Covent Street zijn vijf grote en drukke straten in het hart van Londen. Ze komen uit op een van de bekendste pleinen van de Engelse hoofdstad: Piccadilly Circus. Iedere toerist die ooit in Londen was kent het plein en heeft er foto’s gemaakt. Men schat dat per jaar ongeveer 56 miljoen mensen het plein oversteken. Het plein heeft een heel bijzondere sfeer en is een ontmoetingsplaats voor toeristen en Britten. Veel toeristen zijn hier omhoog gekomen uit het gelijknamige ondergrondse station. Londenaren beweren dat juist dit plein het middelpunt was van het Britse rijk waar de zon nooit in onderging. Of het waar is weet ik niet, maar je moet een mooi verhaal nooit te veel checken. Ik ken het plein alleen met de grote neon reclameborden Op een van de hoeken van het plein springt die voor het Japanse merk Sanyo (filmpje) erg in het oog. Die reclame is daar nu al 33 jaar te zien. Ik vond dan ook vrij eenvoudig een foto in mijn archief waarop de reclame zichtbaar is.

Ik maakte de plaat in april 2004. Maar nu komt er een einde aan deze lange periode. Sanyo stopt met het reclame maken op deze plaats. Het eerste bord met het woord Sanyo werd opgehangen in 1978 en op het huidige plekje is het zichtbaar sinds 1984. De Amerikaanse frisdrankgigant Coca-Cola was wel niet de eerste hier, maar is al wel sinds 1955 aanwezig op deze centrale plaats in Londen. McDonald’s is hier zichtbaar sinds 1980. Het allereerste verlichte reclamepaneel werd hier al geïnstalleerd in 1895. Welke adverteerder het vrijgekomen plekje zal overnemen, weet ik niet. Ooit werden hier neonborden van BP, Carlsberg, Foster’s, Guinness, Kodak, Gordon’s, Max Factor, Nescafe, Schweppes en Volkswagen getoond. Het is een zeldzaam kansje om hier een contract voor een plekje af te sluiten. De laatste die dat lukte was in 2007 het Zuid Koreaanse merk LG. Nu is er weer een mogelijkheid.

maandag 14 februari 2011

Zoete broodjesbakker

Hazerswoude-Rd – Zondagmiddag vielen Corien & ik met onze neus in de boter toen we op de thee gingen bij Nella & Martien. Ook mijn broer is, net al Pieter Jan en ik, een enthousiaste broodbakker. Terwijl wij in de huiskamer rustig zaten te babbelen, gaf de broodmachine in de keuken het bekende piepje. Het brood was klaar. Maar Martien had geen gewoon brood gebakken. Er kwam een suikerbrood uit de machine. Het brood zag er niet alleen heel goed uit, maar het suikerbrood smaakte ook geweldig. Het maken van een dergelijk brood is een stuk ambachtelijker dan gebruikelijk. Om bij voorbeeld een krenten- of notenbrood te maken gooi je simpelweg wat krenten of noten door het deeg. Je machine geeft met een piepje aan wanneer dat moment is aangebroken. Voor een suikerbrood, legde Martien uit, is wat meer handwerk nodig. Nu moet je het deeg nadat de pieptoon klonk uit machine halen. Martien legde de procedure verder uit: “Het deeg plat slaan of uitrollen, suikerparels er over strooien, dubbel vouwen of oprollen en goed kneden zodat de parels goed verdeeld door het deeg gaan. Vervolgens van het deeg een brood van vormen. Dan strooi je op de bodem van het blik een eetlepel suiker en daar leg je het gevormde deeg op. De roerarm laat je nu achterwege, want het kneden heb je immers zelf al gedaan”. Daarmee ben je er nog niet.

Martien legt verder uit: “Giet nu 25 gram gesmolten boter over het deeg en strooi daar een eetlepel suiker over”. Pas daarna kun je broodmachine weer zijn werk laten doen. Martien heeft de ingrediënten voor het brood bij zijn favoriete leverancier Korenmolen De Haas in Benthuizen gehaald. In een pakket voor een suikerbrood zit volgens mijn broer tarwebloem, broodverbetermiddel, suiker en kaneel. De suiker bestaat uit een zakje van 200 gram grote suikerparels. Zelf voegt hij daar 2,5 dl melk, 10 gram zout, 75 gram zachte boter, twee eetlepels suiker, een eidooier, 10 gram gistkorrels en 25 gram roomboter toe. Corien & ik hebben genoten van het brood en weten nu dat Martien heel goed zoete broodjes kan bakken.
 

zondag 13 februari 2011

Vrouwen onder elkaar

Amsterdam – Een gezellig dagje uit met haar zussen leek Annefien wel wat. Ze had drie kaartjes gekregen voor de Huishoudbeurs die gisteren in de RAI in Amsterdam van start ging.

Dus nodigde ze haar zusjes Corien en Els uit om zich samen met haar te laten inspireren door de laatste nieuwtjes en trends op het gebied van mode, verzorging, erotiek, wonen, vrije tijd en culinair genieten.

De drie dames togen vanuit drie verschillende plaatsen naar de RAI in de hoofdstad om daar eens lekker te scharrelen tussen de exposanten die niet alleen veel aandacht besteden aan kleding en lichaamsverzorging, maar ook aan beweging en gezonde voeding.

Ook worden er natuurlijk allerlei dingen verkocht om jezelf af en toe eens lekker stout mee te verwennen. Zo’n dagje RAI is een ware ontdekkingstocht.

De jongeman in de stand van Sanex gaf wel een heel bijzonder accent aan de Amsterdamse dag. Hij nodigde de drie zusjes uit om eens uit volle borst te spuiten. En daarna mochten ze natuurlijk ruiken of het spul net zo goed werkte als hij beweerde. Hij was trouwens een van de weinig mannen op de beurs. 
Mannen hebben op de drukke hilarische markt voor eet- en hebbedingetjes niet zo erg veel te zoeken. Dat begrijp je meteen als je je even voorstelt hoe de RAI er nu uitzien. Stel je een reusachtige hal voor waar wordt gegraaid, gegeten, gesnoept en weer gegraaid en waar vrouwen zeulen met tassen en trolleys die het bijna begeven onder het gewicht. “Het was overigens niet zo druk als ik had verwacht”, vertelde Corien na afloop. “Meestal kun je niet veel meer dan wat schuifelen, maar nu was daar geen sprake van”, zei ze. Ze verzekerde me dat het een heerlijk dagje vrouwen onder elkaar was. Ik heb de foto’s gezien en geloof haar meteen.


 

zaterdag 12 februari 2011

Nieuw gezicht

Amsterdam – Op Schiphol zie ik steeds lange rijen voor Starbucks. Het gaat de Amerikaanse koffieketen kennelijk goed in ons land. Dit jaar openen er twee nieuwe vestigingen in Amsterdam. In eigen land gaat het minder met de koffiegigant. Er zijn 600 filialen gesloten in de VS en 12.000 mensen zoeken inmiddels ander werk. De Amerikaanse koffiedrinker haalt zijn kopje koffie steeds vaker bij een fastfoodketen. Is de koffie daar lekkerder? Nee, maar wel goedkoper. Veel Amerikanen vinden vier dollar voor een koopje koffie te gortig. Er moest dus wat gebeuren en daarom verdwenen de overtollige filialen. In het voorjaar verdwijnt er nog meer. In het Starbucks-logo verdwijnen de letters ‘Starbucks Coffee’ en de zwarte kleur. Het bedrijf bestaat in maart veertig jaar en wil vernieuwen. In het nieuwe logo komt de zeemeermin als het ware uit haar cirkel. Het is duidelijk dat de klemtoon niet langer op de koffie valt. Er is meer te halen bij Starbucks is de boodschap.

vrijdag 11 februari 2011

Floris terug uit Egypte

Delft – Via de media leven we allemaal mee het Egyptische volk in hun strijd voor vrijheid en democratie. Neef Floris maakte een en ander veel intensiever en van heel dichtbij mee. Hij zat in de Egyptische badplaats Hurgada om filmopnamen te maken voor de reclamecampagne van een reisbureau. Inmiddels is hij – met het allerlaatste vliegtuig - weer veilig thuis. Voor ODD schreef hij hoe dat ging:

“Ik ben inderdaad weer veilig thuis. Het was wel een avontuur, al was het in de plaatsen waar ik zat lang niet zo'n chaos als in Cairo. Ik filmde daar in opdracht ook beelden van de repatriatie van Nederlandse toeristen uit Hurgada. Helaas was er op het moment dat ik de beelden moest uploaden naar de NOS nergens internet te vinden. Dit was door de regering plat gelegd om afspraken van betogers via het net tegen te gaan. Bij mijn terugkeer in Nederland waren mijn beelden helaas niet meer actueel. Verder was in Hurgada niet heel veel te merken van de ontwikkelingen. Wel zag ik gewapende militairen de overheidsgebouwen beschermen. Van een ooggetuige die ik interviewde, hoorde ik dat winkeliers zich hadden bewapend met stokken en stalen buizen om eventuele plunderingen tegen te gaan. Mijn voortijdige terugvlucht verliep chaotisch. Toen we op het vliegveld aankwamen, bleken er geen stoelen voor ons te zijn gereserveerd. Wel konden we met een tweede vlucht, 5 uur later, mee. Dit was het allerlaatste vliegtuig vanuit Hurgada naar Nederland. Bij ons in het vliegtuig zaten dan ook alle Nederlands reisbureaumedewerkers die natuurlijk ook niet achter mochten blijven. Voor de toeristenindustrie is dit alles natuurlijk ook een zware slag. Onze gids vertelde me dat hij zich zorgen maakte over zijn inkomen. In een badplaats als Hurgada is buiten het toerisme weinig werk te vinden. Ik heb daar veel Egyptenaren gesproken en ben mede daarom begaan met de toekomst van hun land. Ik hoop daarom ook dat ze snel tot een oplossing komen. Het zal nog wel even duren voor ik m'n werk daar af kan maken. Volgende maand vertrek ik voor dezelfde opdrachtgever naar Sri Lanka. Ben benieuwd wat me daar staat te wachten...”
 

“Lekker” brood maken

Stiphout - Sinds een paar maanden hebben wij onze broodbakmachine herontdekt. Het apparaat is een aantal jaren geleden aangeschaft en stond al enige tijd te verstoffen in de garage. We wilden het nu wel weer gaan gebruiken om “lekker” brood te gaan maken. Dat wil zeggen brood met noten en rozijnen. Aanvankelijk kochten we een pak kant en klaar broodmix en voegden daar noten en rozijnen aan toe. Maar het moet ook wel een beetje leuk blijven en een pak broodmix vond ik ook niet goedkoop. We kopen nu gewoon een pak bloem van 39 cent en voegen daar de overige ingrediënten aan toe.
Om een zoet brood in onze broodbakmachine te maken gebruik ik de volgende zaken: Tarwebloem 790 gram, melk 400 ml, margarine 50 gram, suiker 1,5 theelepel, zout 4 theelepels, een zakje gist in droge vorm, een klein handje kaneelsuiker korrels, een zakje rozijnen en eventueel nog wat enigszins fijn gemalen (wal)noten.

De rozijnen doe ik eerst in een vergiet en was ze onder een hete kraan en bestuif ze daarna met bloem. Dit voorkomt dat de rozijnen straks naar beneden zakken in het deeg. Alle ingrediënten, behalve de rozijnen, worden in de machine gedaan en deze begint automatisch met kneden, rusten en rijzen. Het totale proces duurt ongeveer 3,5 uur voor een brood van 1250 gram. Na ca 20 minuten klinkt een signaal en kunnen de rozijnen worden toegevoegd. We bakken nu ongeveer 1 brood per week. ‘s Morgens en tussen de middag een boterham als aanvulling op ons gewone brood. Voor personen met lactose-intolerantie kan je de melk vervangen door Minus L. De smaak van het brood wordt er niet door veranderd.

Een bijdrage van Pieter Jan

Heb jij ook een eigen recept om brood te maken? Mail het dan naar ODD en deel het met de lezers.
 

donderdag 10 februari 2011

Helemaal niet erg

Delft – “Je mist meer dan je meemaakt, helemaal niet erg”. Dat is een bekende uitspraak van Martin Bril. Het zinnetje schoot door mijn hoofd toen ik vrijdag bij de boekhandel de wekelijkse bladen ophaalde. Ik liep op weg naar de kassa langs een tafel met uitgestalde boeken en zag deze merkwaardige fietser. Achterstevoren op de fiets keek Tom Kellerhuis me aan. Het plaatje was ontstaan omdat twee boeken die zo op het oog helemaal niets met elkaar te maken hebben, boven elkaar lagen uitgestald. Het bovenste boek is 'Het roer om' van de bekende journalist Tom Kellerhuis. Hij gaf zijn goedbetaalde baan als chef Kunst en Cultuur van het opinieweekblad HP/De Tijd op en meldde zich aan voor de koksopleiding aan het ROC van Amsterdam. Eens de koning van de kunstopinie en nu als leerling-kok een keukenslaaf. “Je mist meer dan je meemaakt, helemaal niet erg”, zou Bril zeggen. Dat geldt nog meer voor de keuzes die je maakt aan het begin van je studententijd. Lid van een vereniging of niet? Thuis blijven wonen of op kamers? Een serieuze student of een serieuze kroegtijger? Welke keus je ook maakt, het levert allemaal verhalen op. In het boekje 'Mijn studententijd' zijn de verhalen van J.J. Voskuil, Herman Brusselmans, Connie Palmen, Godfried Bomans, Marcel van Roosmalen, Thomas Rosenboom, David Veldman, Maarten ’t Hart, Hanna Bervoets en nog vele anderen bij elkaar gebracht. Door toeval kwamen de boekjes onder elkaar op de tafel terecht. Toch gaan ze allebei over de dingen die de schrijvers missen omdat ze andere keuzes hebben gemaakt. Daarom moest ik even aan Martin Bril denken en zijn credo: Je mist meer dan je meemaakt, helemaal niet erg.
 

woensdag 9 februari 2011

Bagijnetoren maakt plaats

Delft - Vandaag is de Bagijnetoren onder ruime belangstelling verplaatst. CDA-wethouder Milène Junius en projectdirecteur Remco Hoeboer gaven het officiële startsein. De Bagijnetoren was onderdeel van de middeleeuwse stadsomwalling van Delft en werd omstreeks 1500 gebouwd. In de middeleeuwen zal niemand hebben kunnen bevroeden dat de toren ooit nog eens in zijn geheel over een afstand van 15 meter zou worden verplaatst. Een ritje waar de toren bijna de hele dag over zal doen.

Op de vrijgekomen plaats komt straks de tunnelbak van de spoortunnel. Onder het spoorviaduct waren een aan tiental parkeerplaatsen vrijgemaakt voor het publiek. Er werd zelf koffie en thee geserveerd aan de belangstellende stadgenoten. Elk uur werd er bovendien uitleg gegeven. Het is dus een heel evenement geworden. Dat hebben de mensen van Erfgoed Delft e.o. goed begrepen. Op grote doeken aan de omheining werd verleden, heden en toekomst van de Bagijnetoren zichtbaar gemaakt. Ik hoorde van Corien dat in de loop van de week nog meer informatie zal verschijnen op hun website.

Julian Schnabel verplaatst het verleden

Den Haag – Sinds 15 januari jl. presenteert het Fotomuseum Den Haag tachtig grootformaat polaroidfoto’s van de Amerikaanse multidisciplinair kunstenaar Julian Schnabel. Corien & ik bekeken de unieke tentoonstelling kort na de opening. Met een polaroidcamera fotograferen is de meest pure vorm van fotografie. Je kunt tijdens het ontwikkelen of later met photoshop niets meer aan de foto verbeteren. Zoals hij eruit komt, zo is hij gemaakt. Schnabel is bekend van zijn films en zijn expressionistische schilderijen. Zijn polaroids zijn nooit eerder tentoongesteld. Het Fotomuseum Den Haag heeft die primeur. Het is een reisje naar de Hofstad zeker waard.
Ik vond zijn grootformaat zelfportretten van familie en vrienden zeer indrukwekkend. Door de platen kom je als het ware terecht in zijn studio en maak je kennis met zijn familie en vrienden. Veel van zijn foto’s zijn in zwart/wit of sepia waardoor er een nostalgische sfeer ontstaat. Toch zijn de foto’s allemaal gemaakt tussen 2002 en 2006. Schnabel gebruikte daarvoor een zeldzame handgemaakte polaroidcamera van een bijzonder formaat. Het toestel heeft de grootte van een koelkast en maakt polaroidfoto’s van ongeveer 50 x 60 cm. Ondanks de afmetingen sleepte Schnabel het ding overal mee naartoe. Ik zag foto’s van zijn familie en vrienden, zijn werken op tentoonstellingen in galeries of in zijn ateliers in Montauk, New York en de privé vertrekken van het Palazzo Chupi dat Schnabel zelf ontwierp en inrichtte in Manhattans ‘Lower West Side’.
Wat de tentoonstelling voor mij in het bijzonder boeiend maakt, is dat Schnabel door met zijn foto’s naar zijn eigen leven te kijken fundamentele en existentiële vragen oproept over leven en dood. Niet alleen omdat sommige geportretteerden inmiddels zijn overleden, maar ook omdat een foto dat voorbije moment weer kan laten herleven. Met zijn kunst verplaatst hij het verleden naar het heden en ontkent hiermee de werkelijkheid en de onvermijdelijkheid van de dood. Een goed voorbeeld daarvan zijn de polaroids van geesteszieken die hij maakte van originele foto’s uit het eind van de negentiende eeuw. Door het maken van nieuwe opnames, transformeert hij deze mensen naar onze eeuw.
De tentoonstelling is nog tot 27 maart te zien in het Fotomuseum Den Haag.

dinsdag 8 februari 2011

Het gaat snel

Delft – FC Twente haalt maar één punt bij FC Utrecht en PSV verliest van ADO Den Haag. Het was een moeilijk weekend voor de fans van deze topclubs. Alleen in Amsterdam viel er wat te lachten. Niet over de wedstrijd, maar wel over de behaalde punten. Het is tijd voor zuchten en steunen en natuurlijk voor grote woorden. John van den Brom sprak na de miraculeuze overwinning op de Eindhovenaren over een historische prestatie. Jan Mulder noemde Groningen zelfs een kampioenskandidaat. En ook ADO gaf hij een kans op de titel. Voorlopig is hij daar de enige in en zelfs in Den Haag moeten ze hier om glimlachen. Zo gaat dat in de voetbalsport. Het gaat om uitersten en in de volgende ronde kan het weer compleet anders zijn. Maar voorlopig is de glimlach in Den Haag en Groningen niet van de gezichten van de spelers en trainer te vegen. Een nieuwe generatie voetballers ruikt nu een kans. Ik zag het afgelopen weekend op de velden nieuwe spelers met tot dan toe onbekende namen. Género Zeefuik, Ryo Miyaichi en Leon de Kogel zijn aan het eind van dit seizoen ook bekende en vertrouwde namen. De oude helden worden vervangen voor nieuwe. Zo hoort dat. Maar ook deze splinternieuwe spelers kunnen op de bijvelden hun vervangers al zien lopen. Mannetjes als Karsten en Abel zullen misschien nooit een carrière in het betaalde voetbal begeren, maar de shirts staan hen in ieder geval wel goed. Ze kunnen nu al het album met voetbalplaatjes in. Dat hebben zelfs Johan Cruijff en Willem van Hanegem op die leeftijd niet bereikt. Ja ja, het gaat snel.
 

maandag 7 februari 2011

Wat is jouw recept?

Delft – Onlangs kreeg Corien van haar zus Els een aantal pakken bloem. In de broodbakmachine van Els rees het beslag onvoldoende en dus vroeg ze of wij er een bestemming voor hadden. Wij hebben slechts een eenvoudige machine van Princess (hij zat in een kerstpakket en een gegeven paard kijk ik niet in de bek). Het bakken van een brood duurt zonder onderbreken 100 minuten. Ik kan tussendoor niets aan het beslag toevoegen. Dat moet ik van tevoren doen. Hoewel het dus een machine met beperkingen is, ben ik er verder wel tevreden over. Inmiddels heb ik twee pakken meel van Els omgezet in brood. Erg hoog worden de broodjes inderdaad niet, maar ze zijn wel voldoende gerezen. Dat komt wellicht omdat ik er een extra schepje gist aan toevoeg.

Nella & Martien zijn ook al aan hun tweede broodmachine bezig. Als je de machine veel gebruikt, slijt hij nu eenmaal. Zij doen geen extra gist in het beslag, maar gebruiken ‘broodverbeteraar’. Het levert volgens Martien prachtige soepele broodjes op.

Deze tweede foto toont een door hem gebakken broodje. De eerste foto daarboven toont mijn laatste broodje. Ook bij Nellie & Pieter Jan eten ze regelmatig zelf gebakken vers brood. Hier is het Pieter Jan die verantwoordelijk is voor de broodproductie. Nellie vertelde dat hij er vaak rozijnen doorheen doet. Ook wij doen er graag van alles door heen. Niet alleen krenten en rozijnen, maar ook walnoten. Ook een handje muesli heb ik er wel eens door gedaan. Eigenlijk is alles mogelijk, denk ik. Heb jij ook een dergelijk broodmachine? Zo ja, dan heb je ook vast een eigen variant ontwikkeld op het gebruikelijke recept. Vertel eens, hoe innovatief ben jij? Wat doe jij door het deeg om een extra lekker broodje te krijgen. Gebruik je wellicht abrikozen, appel of chocolade bij het bereiden van je zelfgebakken brood? Laat het ons weten, dan delen we jouw geheim op ODD.
 

zondag 6 februari 2011

Chinees feest in Den Haag

Den Haag – Het Chinees Nieuwjaar is dit jaar op donderdag 3 februari begonnen. Volgens de Chinese jaartelling begon toen het Jaar van het Konijn. Om het nieuwe jaar in te luiden, vond de landelijke Chinese Nieuwjaarsviering gisteren plaats in het Atrium van het Haagse stadhuis. Corien & ik waren er bij.
 
Het Chinese Nieuwjaar is het belangrijkste van alle traditionele Chinese vieringen. Het stamt uit de tijd van de Shang Dynastie (1600 BC–1100 BC) toen de mensen goden en voorouders vereerden aan het einde van het jaar en het begin van het nieuwe jaar. Pas veel later werd het een festival waarin afscheid werd genomen van het oude jaar en het nieuwe werd ingeluid. Ongeveer zoals wij dat kennen.

De Chinese nieuwjaarsviering valt op de eerste dag van de eerste maanmaand. Aangezien de datum voor de jaarlijkse viering wordt bepaald door de maankalender en niet de Gregoriaanse kalender, valt het nieuwjaarsfeest altijd ergens tussen laat januari en vroeg februari. Natuurlijk was er eerst de kleurrijke officiële opening in het stadhuis, maar daarna begonnen de festiviteiten. Eerst een defilé van o.a. een draak en leeuwen door het Haagse Chinatown. We genoten ook van optredens van artiesten uit de Qinghai provincie. En natuurlijk besloten we festiviteiten met een heerlijke Chinese maaltijd.

zaterdag 5 februari 2011

“Je hebt kanker”

Delft – Vandaag is het 5 februari en weten we dus of Fight cancer, een jong label van KWF Kankerbestrijding, dat fondsen werft voor kankeronderzoek, voorlichting en patiëntenondersteuning er in is geslaagd om gratis zendtijd te krijgen op SBS6. Om dat te bereiken moest een videoboodschap van Fight cancer 100.000 views halen op YouTube. Als dat zou lukken, wilde de zender het filmpje een week lang een paar keer gratis uitzenden, onder andere in de commercial break van het late Shownieuws. Het zou mooi zijn als Fight cancer op die manier heel veel mensen zou kunnen bereiken. Het ziet er helaas niet naar uit dat het is gelukt. Op het eind van de dag had het filmpje 63116 views. Dat is helaas te weinig. Er zit niets anders op dan het hier dan maar te laten zien. Dan zien in ieder geval een paar honderd lezers van ODD het filmpje. Als je dit stukje dan weer verder twittert of hyvet aan jouw vrienden worden dat er toch nog heel veel.
De actie is nodig om bewustzijn over kanker te creëren. In ons land krijgt één op de drie mensen kanker. Daarom moet er snel meer onderzoek komen om kennis te verkrijgen die nodig is om het risico op kanker te beperken. Want het is te hopen dat de dokter nooit tegen jou hoeft te zeggen: “Je hebt kanker”. Het filmpje laat zien hoe de ziekte je leven van het ene op het andere moment verandert. Na dat zinnetje van de dokter staan al je eerder gemaakte plannen op de helling. Al je plannen doen er niet meer toe als je kanker hebt.

vrijdag 4 februari 2011

Dromen van vrijheid

Delft - Persepolis is een Franse animatiefilm gebaseerd op de autobiografische gelijknamige strip van Marjane Satrapi. Ze heeft niet alleen de strip gemaakt, ze schreef en registreerde ook de film. De film won vijftien prijzen en werd ook genomineerd voor een Oscar, een Golden Globe en een BAFTA Award. De titel van de film is een verwijzing naar de stad in het zuiden van Perzië/Iran. Persepolis is Grieks en betekent 'Stad van de Perzen'.
De film wordt vanavond om 23:25 uur uitgezonden op NED 2. Dat is een beetje laat, maar ik zou zeggen neem hem op, het is de moeite waard. Ik weet niet of de Franstalige dan wel Engelse versie van de film wordt uitgezonden. Ik heb hier gekozen voor de Engelse trailer (Hier een filmpje van de Franse trailer). Marjane Satrapi beschrijft haar jeugd in Iran. Aanvankelijk in relatieve vrijheid onder de sjah, maar later steeds verder onderdrukt na de Islamitische revolutie. In de film zijn de doeltreffende eenvoudige tekenstijl van de strip gehandhaafd. De film is een ode aan universele jeugddromen, weerbaarheid en fantasie. De film is zeer de moeite waard om te zien. Zeker tegen de achtergrond van de recente gebeurtenissen in Egypte, want dromen van vrijheid kennen geen landsgrenzen.
 

donderdag 3 februari 2011

Eenzaam, maar niet alleen

March - Hoe sterk is de eenzame vrachtwagenchauffeur die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baant? Een variatie op de eerste zin van het nummer ‘Jimmy’ van Boudwijn de Groot uit 1973. Het nummer staat op het album ‘Hoe sterk is de eenzame fietser’. De Groot kreeg er een gouden en platina plaat voor en een Edison. Ik moest er aan denken toen ik deze week de foto’s onder ogen kreeg van de opleggers van het bedrijf Savage Haulage yard in March in het Engelse Cambridgeshire. De chauffeurs van deze auto zijn altijd voor langere tijd onderweg en missen dan hun gezin. Wat voor eenzame fietsers geldt, gaat ook op voor dito vrachtwagenchauffeurs.

De foto’s op de vrachtwagens zijn gemaakt door de kunstenaars Mat Hand and Manuel Reinartz als onderdeel van het kunstproject ‘Take Me With You’. De foto’s blijven van 15 januari tot 15 april op de zijkant van de vrachtwagen staan (filmpje). Op de achterzijde van de vrachtwagens staan bovendien gedichten die als thema eenzaamheid en verlangen hebben. De gedichten zijn gemaakt door leerlingen van scholen in Cambridgeshire. Ik sta in een museum vaak met verbijstering te kijken naar een kunstinstallatie. Mij ontgaat vaak de bedoeling van een dergelijke installatie. Dat heb ik niet met deze participatieve voor elk publiek open installatie. De bestuurders vinden het prachtig om met deze wagens over de wegen te zoeven. De chauffeurs zijn zelfs erg enthiouast over de 13 meter lange en twee meter hoge foto's van hun gezinnen over hele zijkant van hun wagen. De 45-jarige Lindsey Scott uit Huntingdon is één van de bestuurders met familieportretten op hun wagen. “Ik vind het soms best moeilijk om vijf dagen per week van huis te zijn”, zegt Lindsey, moeder van 5 kinderen, “Ik vind de foto's op mijn wagen dus ‘the next best thing’ “, aldus Scott.

 

woensdag 2 februari 2011

Alleen nuchter worden

Toronto - De man op het bankje is Glenn Gould. Althans het is een standbeeld van de legendarische Canadese pianist die vooral beroemd werd door zijn Bachvertolkingen. Het bronzen beeld zit op een bankje in Toronto voor de Glenn Gould studio’s. Corien & ik zagen het een aantal jaren geleden. Het kan ’s winters erg koud zijn in Canada en het is dus maar goed dat de pianist van brons is. Ik moest aan het plekje in Front St W denken toen ik hoorde van Aleksander Andrzej.

Hij werd gevonden op een bankje in een park in Warschau. Hij droeg alleen zijn ondergoed. Hoe hij in deze kleding terecht was gekomen, weet ik niet. Wellicht heeft het feit dat hij erg dronken was er iets mee te maken. In ieder geval heeft zijn overmatige alcoholgebruik er voor gezorgd dat hij zijn slaapavontuur overleefde. Hij vroor namelijk vijf graden in Warschau. De politieman die Aleksander in het park vond, bracht hem naar een ziekenhuis. Een ademtest wees daaruit dat hij de limiet om auto te mogen rijden dertig keer had overschreden. Volgens de dokter was het juist de hoeveelheid alcohol in het bloed van de man die er voor zorgde dat hij de vrieskou overleefde. Het fungeerde als een soort antivries. “Het komt helemaal goed met hem”, zei de dokter, “hij moet alleen nog even nuchter worden.”

dinsdag 1 februari 2011

Paarden en bier horen bij elkaar

Stiphout – Paarden en bier horen bij elkaar en omdat carnaval en bier ook niet zijn te scheiden, hebben paarden ook iets met carnaval. Dit gaat je misschien allemaal wat te snel, maar zo ziet het er uit, tenminste in Helmond. Toen ik afgelopen zaterdag in de Helmondse wijk Stiphout de Dorpsstraat in reed, zag ik voor de kerk de zes paarden van Bavaria staan. De brouwerspaarden werden ingespannen om later een carnavalsprins te begeleiden op zijn tocht naar een festiviteit in het centrum. Niet alleen Bavaria, ook andere brouwers gebruiken paarden om hun gele vocht te promoten. Dat bewijst mijn stelling dat paarden en bier bij elkaar horen eens te meer.

Brouwerij Palm organiseert vanuit België zelfs wedstrijden met trekpaarden. De Belgische brouwer zette een trend in door met zijn paarden reclamespotjes (filmpje) te maken. Niet alleen in ons land ook in andere Europese landen trekken paarden de brouwerswagen door de straten. Op 3 oktober spelen paarden ook een grote rol bij de traditionele optocht in Leiden. Als jongen was ik dan na afloop van de optocht vaak te vinden bij de manege op de Keizersstraat waar de ruiters en hun paarden verzamelden voor de reis terug naar huis. Daar zag ik voor het eerst dat niet alleen de ruiters een biertje lusten. Sommigen gaven ook hun paard een biertje. (filmpje) Of dat verstandig is weet ik niet, maar het schijnt meer voor te komen. Want zoals ik al beweerde; paarden en bier hebben wat met elkaar. Er zijn zelfs ruiters die hun paard meenemen naar de kroeg om samen een biertje te drinken. (filmpje)