woensdag 30 juni 2004


In Suffolk


Thorpe Morieux - Sinds zaterdag zitten we in een nieuw huisje: Malting Farm. Het gehucht waar het staat het Thorpe Morieux. Dat ligt een paar miles van Bury St. Edmunds. Zonder kaart is het absoluut niet te vinden. Die rust vinden we fantastisch. De enige opwinding die we hier krijgen is van het voetballen en dat willen we zo houden.

Dit zijn vier momenten rond ons nieuwe huisje.

Vroeger zal ons nieuwe onderkomen wel onderdeel zijn geweest van een boerderij. We zitten nu nog midden in de graanvelden. De enige levende wezens die we zien zijn fazanten en konijnen.



dinsdag 29 juni 2004


De boodschap van de kathedraal


Chester – Een bezoek aan de kathedraal van Chester is zeer de moeite waard. Deze van oorsprong Benedictijner Abdij is nog steeds in gebruik als kerk. Om twaalf uur, ik ben juist bezig in het zuidtransept foto’s te nemen van een grafmonument, neemt een priester plaats achter de katheder. Hij heet iedereen in de kerk welkom en vraagt even tijd voor een moment van overweging. De aanwezigen, ook wij, nemen plaats in de banken voor hem. Hij houdt een korte overweging die wordt afgesloten met een gezamenlijk uitgesproken Onze Vader. De kathedraal is dus geen museum met een verhaal van vroeger. Het is nog steeds de plaats van samenkomst van een hedendaags gemeenschap. Dat is goed. Na de kleine overdenking hervatten we onze tocht door het gebouw.

Vier momenten in de Chester Catherdral.

We zitten enige tijd in de kloostertuin. Het is heerlijk warm in de zon. Vroeger was dit het middelpunt van het huiselijk leven van de monniken, nu is het een heerlijk stille hof met strakke gazons en perken met kruiden. Midden in de vijver staat een moderne sculptuur van Stephen Broadbent. De boodschap van de ruim 750 jaar oude kathedraal is duidelijk: nog steeds gaan continuïteit en verandering hand in hand.




Hurray for the lads


Macclesfield – De pub tegenover het station in Macclesfield heet Nags Head. Als aan het begin van de avond de treinen uit Liverpool en Manchester hier leegstromen, loopt de pub snel vol. Overdag is het rustig.
Nu weten we de uitslag van de wedstrijd Engeland – Portugal. Toen we in de Nags Head waren hingen overal nog de St. George vlaggen.


Als Corien en ik er even na twaalf uur binnen komen zit er slecht een klant. Het is een veertiger in een tweed jasje. Het barmeisje brengt hem juist zijn fish and chips als we plaatsnemen aan een tafeltje bij het raam. Achter een pint bitter en een cola light (dat heet hier een diet coke) wachten we op onze lunch. Een licht kalende heer komt de pub binnen. Een krant onder zijn arm. We zitten kennelijk aan zijn tafeltje, want hij schuift bijna gedachteloos bij ons aan. Als hij ontdekt dat hij gezelschap heeft, mompelt hij een excuus en gaat hij aan een ander tafeltje zitten. Hij drinkt met forse teugen van zijn pint en leest ondertussen zonder op te kijken zijn krant. Het is spannende lectuur. De kop schreeuwt:"Dutch count blessings on their way to last eight". Daarnaast een foto van Ruud van Nistelrooy die een bal in het doel van de tegenstander kopt. Hij ziet dat ik in zijn krant kijk en zegt:”Vanavond zijn wij aan de beurt.” Hij spreekt met groot enthousiasme over het Engelse elftal en noemt ze steeds our lads. Ik wens hem veel succes en verzeker hem dat ook wij zullen kijken. Als onze lunches worden gebracht, is de man achter de fish and chips in slaap gevallen. Er wordt ook wel erg veel over voetbal gesproken dezer dagen.


maandag 28 juni 2004


Afternoon tea


Onze ‘afternoon tea’ wacht op onze aandacht.Thorpe Morieux – De nationale drank van Engeland is zonder twijfel thee. Het is een drank waar heel wat rituelen, gewoonten en mythen over de ronde doen. Onze gastvrouw in lunchroom ‘the Corner House’ is van mening dat thee zonder melk uitsluitend door barbaren wordt gedronken. In haar zaak klinkt muziek van een 78-toerenplaat. Haar man, een statige grijsaard, draagt een dubbel knoopscolbert en is ouderwets diplomatiek. ”Het water in Engeland is niet zo goed als in Nederland. Dus moeten wij er wel melk bij doen”, verontschuldigt hij zich. Aan het gezicht van zijn vrouw zie ik dat hij jokt. Een leugentje voor de lieve vrede. Wij weten intussen dat we barbaren zijn. Ik informeer naar de gebruiken rond de thee als hij het blad met de theespullen op ons tafeltje in de zon zet.
”‘Afternoon Tea’ als maaltijd is in Engeland in 1840 geïntroduceerd door Anna, de zevende hertogin van Bedford”, vertelt hij. ”De hertogin kreeg rond een uur of vier altijd wat trek. De avondmaaltijd werd zoals toen gebruikelijk was, pas om acht uur geserveerd. Er zat dus nogal wat tijd tussen de lunch en het diner”, gaat hij op rustige toon verder. Corien schenkt intussen de thee in en wacht op het vervolg.
”De hertogin liet een blad met thee, brood & boter en cake naar haar kamer brengen. Het werd een gewoonte waar ze later ook vrienden voor uitnodigde” voegt hij aan zijn relaas toe.
”Zo kwam de theepauze in heel Engeland in de mode”, vul ik hem aan. De man knikt.
”In de jaren na 1880 begon de upper-class en de society zich zelfs om te kleden voor de ‘afternoon tea’. De thee werd meestal tussen vier en vijf gedronken in de salon (drawing room) en gaf de gastvrouw de gelegenheid om haar goede smaak en beschaving te tonen”, maakt hij zijn verhaal rustig af.
Ook wij krijgen bij onze ‘afternoon tea’ scones met clotted cream en jam. Ik vond het een mooi verhaal en geniet des te meer van mijn ‘afternoon tea’.



vrijdag 25 juni 2004


Ieder zijn eigen zondebok


Corien samenmet enkel town criersin Chester.Chester – Vandaag zijn we opnieuw in Chester. We bezochten de kathedraal en maakten een wandelingen langs alle historische plaatsen in de stad. Dat zijn er nog heel erg veel. De Town Crier heet iedereen welkom. Deze foto maakte ik overigens vorige week. Toen was er een conventie van Town Criers.
Je ziet nog wel enkele St.George-vlaggen in de stad en op de auto's, maar hier en daar zijn ze ook al wel verwijderd na het debacle van gisteravond. In de pub waar wij lunchten was alles weer terug naar normaal. De Engelsen geven massaal de Zwitserse scheidsrechter de schuld. Dat is weer eens wat anders. Ik hoorde van Sander dat in Nederland de bondscoach massaal werd geslacht na het verlies. Zo heeft ieder land zijn eigen zondebok.



woensdag 23 juni 2004


Voor de dierbaren


Manchester - De derde stad van Engeland. Toch heeft het een compact centrum waar je alles te voet kan bereiken. Het is niet alleen een belangrijke industriestad. Het is ook een universiteitsstad, een kunststad, een voetbalstad en een TV-stad. In de Granada Studio’s hier worden de afleveringen van Coronation Street opgenomen. Het is deze zomer echter ook koeienstad. De binnenstad staat vol met koeien: The Cowparade Manchester 2004. Er zijn routes door de stad gemaakt zodat je de 150 levensgrote fiberglaskoeien allemaal kunt zien. Elk koe is weer door een andere kunstenaar geverfd. Het is de grootste openlucht kunsttentoonstelling ter wereld. Ooit zagen we in Toronto een dergelijke openlucht tentoonstelling van elanden. Toen deden we aan moose-spotting, nu doen we tijdens onze tocht door Manchester aan cow-spotting.

Dit zijn vier koeien uit de CowParade Manchester 2004. Het zijn: linksboven nummer 57. City Life Exposed. Kunstenaar: LomoManchester. Locatie: Triangle. Rechtsboven nummer 56. Suburban Cow. Kunstenaar: kz447. Locatie: Triangle. Linksonder nummer 34. Cowonation Street. Kunstenaar: Mark Nuttall. Locatie: Albert Square en rechtsonder nummer 53. Mooer's Moomalade. Kunstenaar: Ben Cook. Locatie: Triangle.

In het VVV-kantoor dicht bij het stadhuis vraagt Corien naar de bezienswaardigheden van de stad. Op een plattegrond van de stad tekent de forse vrouw achter de balie het aan. Er zijn twee kerken die we zeker moeten gaan zien, verzekert zij ons. Dat zijn St. Ann's en St. Mary’s. Ze tekent op de kaart aan waar ze zijn. Helaas vergist ze zich en tekent de laatste kerk op een verkeerde plek. “Ik hoop dat u het kunt vinden”, zegt ze met een veelbetekend lachje als ze kaart aan Corien geeft. Het kerkje heeft immers de bijnaam ‘The Hidden Gem’. We zoeken het en vragen er naar op straat, maar vinden het niet. We lopen daarom eerst maar St Ann’s binnen. Een kerk uit 1712 die elke dag open is. De kosteres doet het licht aan boven de banken als we binnen komen. We zijn de enigen. Terwijl ik de glas-in-lood ramen bewonder, knoopt Corien een gesprek aan met haar. Als ze hoort dat we uit Nederland komen, moeten we mee naar boven om de dominee te ontmoeten. Het is een slanke grijze vrouw. Ze geeft ons een hand. Ze heet Joke, maar heeft haar naam hier veranderd in Jillian. Als ik iets ondertekende, was dat altijd een aanleiding tot een grap. Ze vraagt waar we vandaag komen. Zij komt oorspronkelijk uit Arnhem, maar woont al 23 jaar in Engeland, waarvan de laatste tien in Manchester. Ze spreekt nog prima accentloos Nederlands. We vragen haar waar ‘The Hidden Gem’ is. Ze brengt ons er heen. Tijdens de wandeling naar de kleine kerk vertelt ze van de IRA-bom die tien jaar geleden in Manchester 200 mensen verwondde. Ze was toen pas in Manchester komen werken. Haar kerk, waar de bom vlakbij ontplofte, werd ook zwaar beschadigd. Het orgel, vertelt ze, was gelukkig niet in de kerk. Het werd elders gerestaureerd. We arriveren bij St. Mary’s Church (de officiële naam van de Gem) in Mulberry Street. Er is een gebedsdienst bezig. We nemen afscheid van de dominee en gaan zachtjes de kerk in. We zoeken een plaatsje op een van de achterste banken. Enkele tientallen gelovigen, voornamelijk vrouwen, bidden geknield. De kerk heeft een kleurige geschilderde kruisgang. De uitvoering is zo modern dat ik alleen zie wat het voorstelt omdat ik de volgorde van het verhaal ken. Corien brandt voorin de kerk bij het Maria altaar een kaars. "Voor iedereen die me dierbaar is", antwoordt ze op mijn vraag naar het waarom.



De tempel van Solomon


Buxton – De schapen hebben allemaal zwarte koppen, zie ik als we door de heuvels en dalen van het Peak District naar Buxton rijden. De regen striemt neer op de auto en het landschap. Volgens onze reisgids is dit een van de drukste plaatsen van het Peak District. Er is weinig van te merken. Ook op de jaarlijkse open dag van de hulpdiensten in het park is het erg stil. Brandweermensen, politiemensen, ambulance- en ziekenhuispersoneel staan nat bij hun kraam. We lopen de kramen toch maar af en na een kwartiertje wordt het droog en komt de zon te voorschijn. Corien knoopt overal een gesprekje aan. Ze vertelt dat ze oma is van vijf kleinkinderen en verzamelt zo stickers, pennen en andere give-aways. Als we na de lunch in het paviljoen weer buiten komen, is het park inmiddels vol gelopen met bezoekers en zijn de hulpdiensten volop bezig met demonstraties. Wij wandelen het stadje in. Bij een bron in een park tegenover de Crescent (net als in Bath) staat een man met zijn dochter plastic flessen te vullen met bronwater. We proeven ook even. Het is warm water met een niet onaangename smaak. Buxton maakte aan het eind van de 18de eeuw naam als Spa, een bronnenbadplaats.

”Vier

Tenslotte rijden we naar het Countrypark waarin Salomon’s Temple op de top van een heuvel staat. Volgens onze ANWB reisgids heet hij Salomon’s Temple. Hier noemen ze hem echter Solomon’s Temple. Een parkwachter legt Corien uit hoe we er heen kunnen wandelen. De uitkijktoren, wat dat is het, staat op een tumulus (een neolitische grafheuvel) en is hier in 1896 gebouwd. Hij is genoemd naar Solomon Mycock, die het land hier in 1800 huurde. De ANWB heeft het mis. We filmen en fotograferen ons toch een weg naar de top en genieten daar van het fraaie uitzicht.



http://62.131.251.223/odd/4lkboot.jpg

dinsdag 22 juni 2004


Rustig langs het jaagpad


Moston – In het gebied van Engeland waar wij nu verblijven lopen honderden kilomaters kanalen. Gegraven tijdens de industriële revolutie. Een armada aan narrowboats (smalle vrachtschepen) voer over de kanalen volgepakt met grondstoffen zoals kolen en zand en allerlei eindproducten zoals keramiek, metaal en glaswerk van de fabrieken naar de consumenten in de grote steden.

”Vier

De towpaths (jaagpaden) langs de kanalen zijn nu heel aantrekkelijke wandelpaden. Corien & ik wandelen er graag. Van de pub in de stad naar een pub een paar kilometer verderop bij een van de vele sluizen. Het is druk met tot pleziervaartuigen omgebouwde narrowboats. Zo’n vijftien jaar geleden maakten we eens een tocht met zo’n boot door het kanalengebied tussen Birmingham en Worcester. Samen met Sander en Saskia & Roger & Vivian, vrienden uit Portsmouth, voeren we veertien dagen in een rustig tempo door het vreedzame landschap. De herinneringen aan die tocht langs tientallen locks, dorpen en pubs komen vanzelf omhoog als we hier weer ronddwalen.


zaterdag 19 juni 2004


Cards Available In Store


Corien bekijkt een etalage in een Chester.Chester – Zodra er een verjaardagskaart op je deurmat landt, weet je het. De afzender komt niet om je in persoon te feliciteren. Je zult het met een geschreven gelukwens moeten doen. In Groot-Brittannië is dat anders. Je geeft het feestvarken hier niet alleen een cadeau. Je laat het presentje vergezellen door een vrolijke wenskaart. Daar is dan ook een levendige handel in. Morgen is het vadersdag. Daarvoor geldt het zelfde. De Engelse kinderen zorgen dat pappa een cadeau krijgt, samen met een kaart. Meestal hebben de kaarten een flinke afmeting. Dat vallen ze goed op als ze de hele dag op de schoorsteenmantel staan te prijken. Op de meer dan levensgrote kaart in de etalage van deze winkel staat:
"Dad was overjoyed at the thought of spending Father’s Day with the kids instead of watching Euro 2004 down the pub."
En al die pappa’s doen net of ze het een leuk grapje vinden. Dat vind ik nu leuk.




donderdag 17 juni 2004


Van "Love me do" tot "Let it be"


Het Beatles museum in LiverpoolLiverpool – Vandaag maakten Corien & ik ‘a magical history ‘ toer door de kleine straatjes van Hamburg en hoorden we in de verte het gedempte geluid van een beatgroep. Het bleken de Beatles te zijn tijdens een optreden in de Duitse nachtclub the Star Club. Tijdens onze wandeltocht kwamen we ook in Mathew Street, waar de beroemde Cavern Club was gehuisvest. Het is 1962, the Cavern is donker en klam, maar de atmosfeer is elektrisch geladen. We zoeken een plaatsje bij het kleine podium. Dan klinken de openingsakkoorden van 'Twist & Shout' en de ongepolijste energie van de muziek bezorgt ons ook in 2004 weer kippenvel.
Jullie begrijpen het al. We maakten een reis door de geschiedenis van de beroemde muzikanten uit Liverpool, the Beatles. Paul McCartney, George Harrison, Ringo Starr en John Lennon vormden zonder twijfel de beroemdste en succesvolste popgroep ooit. Ze zijn geboren en getogen in Liverpool waar ze nu een eigen museum hebben. We kwamen er alles tegen uit hun geschiedenis. Bijvoorbeeld de lokale zakenman Brian Epstein, die ze een eerste platencontract bezorgde. We volgden de ontwikkeling van hun eerste R&B–muziek naar de latere experimentele opnamen. Twee Beatles zijn niet meer in leven. John Lennon werd vermoord in 1980 en George Harrison verloor in 2001 de strijd tegen de kanker. Maar wandelend door dit museum beseften we dat de muziek van het viertal nog lang niet dood is.



woensdag 16 juni 2004


Wave of despair


Corien toont op de parkeerplaats van de bibliotheek in Sandbach wat vlaggetjes waarmee de auto’s van de Engelsen zijn gepavoiseerd.Moston - We maakten er maandag maar weer een makkelijke relaxte dag van. Het was gewoon te warm om veel te ondernemen. We zijn wel even naar Sandbach gereden om the Times te kopen. Op de parkeerplaats bij de bibliotheek waar ik gebruik maak van de internetfaciliteiten wapperen de voetbalvlaggetjes ferm in de wind. Ik maak plaatjes van de diverse uitvoeringen. Martin, een oudere heer bij wiens auto ik een foto van Corien maak, noemt de wedstrijd van zondag "a thriller with a cruel final twist." Ik mompel iets begripsvols en knik maar eens. Omdat er weinig wind is, houdt Corien het vlaggetje strak. De automobilist vindt het wat statisch.
"Misschien moet je ermee zwaaien", suggereert hij.
"A wave of despair", lach ik. Het is eruit voor ik er erg in heb.
Martin knikt en zegt met een glimlach: "Zwaaien is misschien toch geen goed idee."



maandag 14 juni 2004


Enorme teleurstelling


De voordeur van ons huisje zit daar links.Moston – Zaterdagmiddag arriveerden we rond een uur of drie in Moston, een gehucht in de buurt van het dorp Sandbach. Dat is trouwens ook heel klein. Het ligt ergens in Cheshire. We hebben een prachtige tuin, waarin je lekker kunt wandelen. Omdat het zondag zo warm was (28 graden) bleven we thuis en luierden heerlijk in de tuin. We lazen de Sunday Times, genoten van een barbecue en keken 's avonds naar de wedstrijd Frankrijk - Engeland. Naar deze wedstrijd hebben ze hier echt toegeleefd. In Nederland zie je met oranje vlaggetjes versierde straten. Hier rijden de auto's rond met Engelse vlaggetjes. Overal zie je de witte vlag met het rode kruis er in. Elke auto heeft er wel een, maar de meeste hebben er twee. Ik zag er zelfs eentje rijden met acht vlaggen. Vier aan elke kant. Het lijkt zo net of Engeland al kampioen is. Jullie begrijpen dat de teleurstelling hier enorm is. Buurman Chris vroeg of ik een oranje vlaggetje bij me had. Dat heb ik niet. Vandaag is trouwens niet zo'n goede dag om over het Oranje elftal te praten. De meeste fans zijn hier nog in shock.



zaterdag 12 juni 2004


Maar nu even niet


Corien vult de koffer van Frans. Kan die dat dan zelf niet? Ja natuurlijk wel, maaar Corien kan het beter. Veel beter.Delft – Gisteravond hebben Corien & ik de koffers ingepakt en vanmorgen zijn we vertrokken naar Engeland. We gaan daar onze vakantie doorbrengen. Dat betekent dat ik ODD niet kan bijhouden.
Maar mocht ik een internetcafé ontdekken, dan merken jullie dat zeker.
Ik hoop dat we mooi weer hebben en ik wens jullie ook allemaal heerlijk weer en een leuke vakantie.


O ja en niet vergeten om een vakantiekaartje naar ODD te sturen. Ik zorg er dan voor dat iedereen weet hoe leuk je het had.



vrijdag 11 juni 2004


Eerste in de fietskar


Dieuwertje zit in de fietskar en wacht op een ritjeEindhoven – Terwijl Nienke naar school was, zetten Opa Joop en Mamma afgelopen woensdag de nieuwe fietskar in elkaar.
En daar wilde Dieuwertje wel in! Je ziet het niet aan haar, maar ze vond het erg leuk.
”Ha, ha, ik was lekker de eerste en iedereen reed een rondje met mij!”, zal ze gedacht hebben.

Een bijdrage van Saskia



Wereldreiziger


Wereldreizigster EmmaEindhoven – 't Is al weer een poosje geleden, maar Emma heeft haar eerste hapjes al weer achter de rug! De eerste dag ging zoals te verwachten: die lepel is een gek ding en dat spul is anders dan moedermelk. Maar daarna geniet ze toch wel van haar fruit- en groentehapjes.
Ondertussen is ze natuurlijk al een echte wereldreiziger geworden, want ze bezocht samen met haar pap en mams Berlijn en Hamburg. In Berlijn zag ze Griekse beelden, echte en niet echte Rembrandts, Vermeers en andere Hollandse meesters, maar ook natuurlijk de Dom, de Gedächtnis Kirche en de Brandenburger Tor. Ook heeft ze een skelet van een hele grote dino gezien! Helaas zijn daar geen digitale foto's van beschikbaar. Ook niet van de blije hereniging van de drie zusjes, wat genieten die weer van elkaar!

Een bijdrage van Saskia



Ploughman's Lunch


Branston Pickle hoort traditioneel bij de Ploughman’s Lunch.Londen – Vroeger namen Corien & ik op verzoek van achterblijvers nog wel eens een potje chutney of pickles mee uit Groot-Brittannië terug naar huis. Dat is nu niet meer nodig. Deze van oorsprong Indiase smaakmakers zijn ook in onze supermarkten volop te koop. Met een verzengend klimaat en een gebrek aan koelkasten, zijn Indiërs altijd goed geweest in het conserveren van etenswaar. Seizoensproducten als groenten en fruit werden gepekeld en ingelegd met zout, kruiden en azijn om bederf tegen te gaan en het hele jaar door te kunnen gebruiken. Chutneys kennen een bewerkelijker productieproces. Gekookt fruit wordt vermengd met eindeloze reeksen specerijen, knoflook, uien en olie. Deze lang houdbare pickles en chutneys werden door de bemanning van de Engelse specerijenschepen meegenomen naar hun thuisland. Nu, een paar eeuwen later, hebben veel Engelsen geen enkele notie meer van het koloniale verleden van hun favoriete smaakmakers.
AI meer dan dertig jaar lang is Engelands geliefde Branston Pickle dé begeleider van de traditionele Ploughman's Lunch die vooral in pubs wordt geserveerd. De knapperige, donkerbruine pickle die gemaakt wordt van onder andere bloemkool, wortelen, appels, dadels, augurken, bruine suiker en azijn, gaat daarbij vergezeld van cheddar, home-baked bread en een pint bier. Volgens veel Engelsen de perfecte tussen-de-middag-hap. In Nederlandse eetcafés en lunchrooms verschijnt het ouderwetse potje Branston Pickle ook steeds vaker op de lunchtafels. Want het is ook heel lekker bij een knapperig broodje Old Amsterdam en een koud biertje.



donderdag 10 juni 2004


Berlin tut gut


Delft – Gisteren arriveerde er weer een kaart van ODD-lezers. Hij is afkomstig van Sander, Saskia en Emma. Ze zijn op vakantie in Berlijn en Hamburg.

Op de achterkant van de kaart staat gedrukt:

Kaiser-Wilhelm-Gedächtnis-Kirche

Kaiser-Wilhelm-Gedächtnis-Kirche.


Ze schrijven:

Beste ODD,
Groeten uit Berlijn van Sander, Saskia en Emma. Wij proberen in een paar dagen alles gezien te hebben. Op de voorkant de “Gedächtnis” Kirche. Deze was gebombardeerd door de geallieerden en was grotendeels verwoest. Alleen dit stukje toren is over. Hij staat heel waardig aan alle kanten ingesloten door commercie. We hebben het heel erg naar onze zin, en zijn het eens met de Berlijn slogan “Berlin tut gut”.

Groetjes
Sander, Saskia, Emma.





woensdag 9 juni 2004


Jolijn in de Sixties


Helmond – ”We zijn afgelopen zondag nog lang doorgegaan met de muziek”, vertelde Els vanavond aan Corien. ”Jolijn genoot geweldig van de situatie, knappend vuurtje, heel goed zingende en spelende leuke man (Frits), echt de sixties”, lichtte ze het verder toe.
”Terwijl jullie nog verder zongen, zaten wij anderhalf uur in de file. We waren ’s nachts om half een thuis” meldde Corien, ”Daarom stond er ook pas later iets op ODD”. De dag na het feest hebben Jurriën en Janneke meegeholpen met opruimen. Ze waren blijven slapen. Roan heeft ‘s avonds de tuin gesproeid. Hij was daarna zelf nog natter dan de tuin. Onder het genot van een Chineesje (Pascal en Maartje kwamen ook eten) keken Ad & Els en hun kinderen daarna naar ODD en haalden herinneringen op aan het geslaagde feest.

Ter herinnering voor jullie hier nog een foto van de het bruidspaar met hun kinderen.

Ad & Els met hun kinderen.






Positieve bijdrage


Corien heeft hier twee dagen les gekregen tijdens de cursus Bedrijfshulpverlening.Delft – Corien heeft de afgelopen twee dagen een cursus Bedrijfshulpverlening gedaan. Als er nu iets gebeurt in het museum – er breekt brand uit, iemand bezeert zich of er is een bommelding – dan is Corien het, als bedrijfshulpverlener, die actie onderneemt. Zij weet wat er moet gebeuren als er brand is of wat zij moet doen als er iemand flauwvalt. Corien weet ook wat ze moet doen als het museum ontruimd moet worden. In zo’n geval is zij het die, samen met de andere bedrijfshulpverleners, ervoor zorgt dat alle aanwezige mensen (medewerkers en bezoekers) zo rustig mogelijk, maar wel snel, het gebouw kunnen verlaten. Om haar taak als bedrijfshulpverlener goed te kunnen uitvoeren, moet ze natuurlijk een aantal dingen goed weten. Hoe kun je bijvoorbeeld een slachtoffer helpen en hoe zie je dat iemand hulp van een arts nodig heeft. Niet alleen is zij degene die alarm slaat, maar zij kan ook een beginnende brand beperken en bestijden. Ik heb het boek dat zij voor de cursus kreeg even doorgebladerd. Het is heel geruststellend om te weten dat mijn echtgenote nu kennis heeft van de Rautekgreep en de Heimlichmanoeuvre. Als thuis de nood aan de man komt, kan zij voor een stabiele zijligging zorgen. Ze kan, om maar iets te noemen, reanimeren en mond-op-mond beademing toepassen. Het is nu niet alleen veiliger in het museum, ook aan de veiligheid thuis levert het BHV-diploma van Corien een positieve bijdrage.


dinsdag 8 juni 2004


Zonnige groetjes


Delft – Het vakantieseizoen begint nu op gang te komen. Met een temperatuur van 25 graden bereikten we in Delft gisteren de eerste zomerse dag van dit jaar. Ik vertrouw erop dat Teuni und Rosi ook heel mooi weer hebben. Ze zitten immers in Mallorca. Gisteren arriveerde hun kaart met een groet aan de ODD-lezers.

Op de achterkant van de kaart staat gedrukt:
Mallorca

De kaart van Teuni und Rosi.


Ze schrijven:
Groetjes uit het zonnige zuiden voor allemaal van

Rosi & Teuni




maandag 7 juni 2004


Ad & Els 25 jaar getrouwd


Helmond – Gisteren vierden Ad & Els samen met een grote groep familie en vrienden het heugelijke feit dat ze 25 jaar geleden in de echt zijn verbonden. In hun royale met zon overgoten tuin ontvingen zij hun gasten. En dat waren er heel veel. Van jong tot oud. Zo waren natuurlijk de ouders van Ad er. Blij dat ze dit feest met hun zoon en schoondochter mee konden vieren. Maar ook Roan de jongste telg aan de stamboom van het feestvierende paar was er. Er waren nogal wat gasten die op mooi weer hadden gerekend. Ze hadden hun badpak meegenomen. Terwijl de volwassenen met een hapje en een drankje over de gazons wandelden, sprongen de peuters, kleuters en andere jeugdige gasten in het zwembad. Maar het thema van het feest werd toch duidelijk muziek. Het werd een feest waarop veel werd gezongen. Enkele gasten hadden een optreden voorbereid. Maartje, Marlotte en Anne-Sofie traden op met enkele van hun buikdansnummers. Het was een groot succes.

Ad & Els ontvangen na het optreden van Marlotte, Maarten en Anne-Sofie met hen het enthousiaste applaus.

Na dit feestelijke optreden werd het even stil. Dat kwam omdat er een heerlijk warm en koud buffet was klaar gezet. De aanwezige gasten, inmiddels meer dan honderd, lieten het zich goed samen. Daarna was het de beurt aan de broers en zussen van Els. Zij zongen een komisch lied over de verzameling oldtimers van het bruidspaar. Een thema dat nog meer terugkwam.

broers, zwagers, zussen en schoonzussen aangevuld met andere zanglustigen bezingen het keverrijk van het bruidspaar.

Nellie & Pieter Jan zongen daarna samen met de vrienden Marjan en Piet een lied waarin deugden en ondeugden van het paar muzikaal werden opgevoerd. Van het lied was ook een videoclip gemaakt, dat het paar later aangeboden kreeg. Daarmee was het muzikale gedeelte nog niet ten einde. De vijf kinderen van Els & Ad hadden natuurlijk ook het een en ander op muziek gezet. Samen met de feestgasten luisterde het paar er ontroerd naar. Later namen ook vrienden nog de gitaar ter hand en bezongen opvallende zaken van het paar. Ook toen kwamen de kevers weer muzikaal langs. Tenslotte namen ook Jolijn en Anne-Sofie de gitaar weer ter hand en zongen en improviseerden ze samen met Marlotte op wat thema’s. Het duurde niet lang of de hele tuin met gasten zong mee. Het was een spetterend en muzikaal feest. En Ad behoefde deze keer niemand te begeleiden. Daar was dit maal voor gezorgd.


zondag 6 juni 2004


Mijlpaal


Op weg naar een zonnig feest bij Ad & Els zagen Corien & ik deze auto.Helmond – Gisteren gingen Corien & ik op weg naar Stiphout om daar vandaag het heugelijke feit te vieren dat Ad & Els elkaar 25 jaar geleden het jawoord gaven. Van de eeuwige trouw, die ze elkaar toen beloofden, hebben ze de eerste kwart eeuw nu voltooid. De reis naar Brabant verliep niet zo gladjes. Er wordt gewerkt aan de Moerdijkbrug en dat betekent dat we al voor Dordrecht in een langzaam rijdende file terechtkwamen. Het leverde ons een vertraging van ruim 45 minuten op. Het gezegde van de grote voetbalmeester Johan Cruijff “Elk nadeel heb z’n voordeel” kwam echter ook nu weer uit. We werden bijna de hele reis begeleidt door de op zonne-energie rijdende auto die door Delftse studenten is ontworpen. Zo hadden we de gelegenheid om deze prijswinner eens van dichtbij te bekijken. De auto reed op de rijstrook naast ons. Soms reed hij voor ons en soms reden wij voor hem. Ik verzeker jullie dat het een magnifiek gezicht is. Toen we eenmaal de brug over waren en het verkeer weer opgang kwam, nam Corien het fototoestel ter hand. Voorovergebogen uit het raam nam ze een paar foto’s. Uiteindelijk lieten we de zonneauto achter ons. Wellicht is deze foto over 25 jaar, als we weer een jubileum vieren met Els & Ad, geen bezienswaardigheid meer en rijden we allemaal op zonne-energie. Ik weet zeker dat wij dan in ieder geval nog wel nog genoeg energie hebben voor een feest. Met of zonder zon. Ik wens het paar nu eerst proficiat voor de eerste mijlpaal.





zaterdag 5 juni 2004


Oranje maakt saamhorig


De Zutfensestraat in ScheveningenDelft – Nog voordat bondscoach Dick Advocaat de selectie voor het Europees Kampioenschap voetbal in Portugal bekend maakte, begonnen de straten al oranje te kleuren. Ik zie het overal in mijn omgeving. Dit zijn foto's van een straat in Scheveningen. Ik was in de buurt voor m’n werk en maakte deze kiekjes. De samenhorigheid viert weer hoogtij.
Het koningshuis en sportevenementen worden door veel landgenoten geassocieerd met het Oranjegevoel. Belangrijke vertolkers van onze gevoelens van samenhorigheid zijn kennelijk koningin Beatrix en Studio Sport.
Er staan dan ook weer een paar echte oranje gebeurtenissen op de nationale agenda. Dat zijn de doop van prinses Amalia en het EK. Naast voetbal is volgens mij het schaatsen de tweede ‘Oranje’ sport. Dat leid ik af uit de kleding van de supporters. Ik las in mijn krant dat uit een onderzoek is gebleken dat ruim tien procent van de Nederlanders denkt dat Nederland het EK voetbal wint. Bijna de helft denkt dat Oranje zeker op het erepodium komt te staan. Slechts een minderheid denkt dat Oranje niet in één van de finalerondes speelt of geeft aan het niet te weten.
De Zutfensestraat in Scheveningen Corien & ik waren vandaag even bij Blokker om een cadeautje voor Ad & Els uit te zoeken. Daar zag ik dat de oranje petjes, shirtjes, slingers, vlaggetjes, koppen, glazen en fluitjes in grote stapels over de toonbank gingen. En toch is de echte gekte nog niet begonnen. Wacht maar eens als we straks van Duitsland winnen. Of laat ik me nu ook meeslepen in de oranje koorts. En hoe meer we winnen, hoe meer we verdienen. Bij de STER verwachten ze in ieder geval een topzomer. Reclamespotjes rond de EK worden flink prijzig. Zo kost dertig seconden reclame in de rust van Nederland – Duitsland (op 15 juni) 74.000 euro. Voor de laatste groepswedstrijd tegen Letland kost een spotje 67.500 euro. Corien & ik zullen dit alles niet in Nederland meemaken. We zitten in Engeland. Maar Corien neemt haar strooien hoed met oranje band en sjerp mee. Als we winnen draagt ze die de volgende dag trots bij de lunch in het grootste restaurant van Manchester. We willen toch iets van het oranjegevoel meebeleven.


vrijdag 4 juni 2004


De weegschaal uit de Molenstraat


De weegschaal uit de winkel van pa & ma.Helmond – Adrie & Monique stuurden me deze foto. De familieleden herkennen het apparaat onmiddellijk. Het is de weegschaal die in de winkel in de Molenstraat werd gebruikt voor het afwegen van groenten en fruit. Ma heeft er heel wat uren mee gewerkt. Als ik het apparaat zie, dan zie ik haar er nog achter in haar bloemetjesschort. Indertijd hebben Monique & Adrie deze schaal bij de verdeling mee naar huis gekregen. Hij stond in hun huiskamer opgesierd met een plant of droogbloemen. Van de week belde Monique met de opmerking of wij misschien interesse hadden in het nostalgische weeginstrument. Zij hebben er geen ruimte meer voor. Helaas hebben ook wij er geen plekje voor. Toch willen Adrie & Monique hem niet zo maar weg doen. Ze willen het erfstuk graag in de familie houden. Mocht iemand dus interesse hebben in dit stukje uit de geschiedenis van de winkel, laat het dan even weten. De enige voorwaarde die Adrie stelt is, dat de weegschaal in de familie blijft, ook in de toekomst.




Vakantiegevoel


Er zijn ook bankjes op de Markt geplaatst. Corien zit op een van de bankjes voor de Nieuwe Kerk.Delft – De Markt is bijna klaar. Het enige dat nog ontbreekt is het bekende beeld van Hugo de Groot. Dat laat nog tot eind juni op zich wachten. Het in 1886 vervaardigde bronzen beeld moet voor de terugkeer op het heringerichte plein eerst nog flink onder handen worden genomen. Kleine door de bronsgieter uit de 19de eeuw over het hoofd geziene ijzerdeeltjes zijn gaan roesten en moeten worden aangepakt. Na de schoonmaak en restauratie zal Hugie, zoals hij liefkozend door de Delftenaren wordt genoemd, er ook anders uitzien. Hij zal lichter terugkeren. Andere elementen op de nieuw ingerichte Markt zijn al wel klaar. Zo is midden op het plein de windroos terug en zijn voor en naast het stadhuis het wapen van Delft en de geabstraheerde plattegrond van Delft aangebracht. Corien & ik wandelden afgelopen weekend over het zonovergoten plein dat zich al aardig vult met toeristen. ”Het geeft me gewoon een vakantiegevoel, om hier over de Markt te wandelen”, merkte Corien op. Dat gevoel had ik ook. Het nieuwe plein met grote terrassen en nieuwe verlichting is nu helemaal autovrij en het domein van de flanerende Delftenaar. En van grote groepen Japanners, Amerikanen, Duitsers, Fransen, Italianen, Britten en Spanjaarden natuurlijk.



donderdag 3 juni 2004


Ben je betoeterd


Wat voor geluid maakt deze neus. Ik gok op ‘toet’.Helmond – Al sinds lange tijd zeggen wij, als grapje, “toet” (of “tuut”, of “piep”) als één van onze dochters bij ons op de neus duwt. Sietske heeft dit spelletje aardig door. Zij probeert inmiddels bij iedereen uit welk geluid de neus van die persoon maakt. Op de foto doet ze dit bij haar opa. Benthe weet inmiddels dat het niet de neus is die geluid maakt, maar de persoon die erbij hoort. Zij weet ook dat een neus een ‘neus’ heet en geen ‘toet’. Ik vraag me af hoe wij dat Sietske moeten gaan leren. Ik denk dat ze nu het idee heeft dat een neus een ‘toet’ heet. Als ze nou maar niet later tegen andere mensen zegt “Wat het jij een grote toeter”.

Een bijdrage van Saskia



Wat is vies?


Mamma met haar kleine viespeukHelmond – Mijn schoonvader vindt dat kleine kinderen vies horen te worden/mogen/moeten worden, als ze in de tuin spelen. Sietske pakte dit erg rigoureus aan. Ze wachtte tot de regenbui, die al de hele ochtend duurde, even wat minder werd en dook de tuin in. Echt de tuin in. Het zwarte zand in. Even wroeten, even vegen, even rondkruipen en even proeven. En even je handen aan je hoofd afvegen, als laatste. Zie hier het resultaat. Op de foto sta ik nog te lachen, maar hoe ik dit alles schoon ga krijgen? De kleine meid gaat in bad, maar de kleren… Zouden die nog te redden zijn?

Een bijdrage van Saskia



woensdag 2 juni 2004


Knabbelaars in Schotland


Delft – Gisteren arriveerde er weer een kaart van ODD-lezers. Hij is afkomstig van Jeanne & Aad. Ze fietsen momenteel door Schotland.

Op de achterkant van de kaart staat gedrukt:

Looking north up the 23 mile long Loch Lomond, Queen of Scottish Lochs. The mountainous reaches of the loch are dominated by the mighty Ben Lomond, 3,192 feet.

”


Ze schrijven:

Prachtig weer. Als het zo blijft, mogen we niet klagen. Van de 154 km. hebben we er 20 vanaf geknabbeld.

Groetjes Aad en Jeanne



dinsdag 1 juni 2004


De snorkels


Heel veel mooie vissen met allerlei felle kleuren en heel veel koraal in mooie kleurtjesWhaaaaah! PLONS, blub.…. Zo was ongeveer de volgorde van geluiden toen ik zaterdag van de boot in het azuurblauwe water sprong. Ik durfde in het begin niet zo goed te springen midden in de open zee met, hoe kan het ook anders, echt alleen maar water om je heen. Maar, ik was er nu toch, dus ik besloot toch maar achter Michiel aan te plonsen. Mijn eerste snorkelervaring (al heb ik dat 'rietje' niet gebruikt) was COOL! Heeel veel mooie vissen met allerlei felle kleuren (die helemaal niet banger zijn voor ons dan ik voor hen) en heel veel koraal in mooie kleurtjes. Ik vond het alleen jammer dat we niet van die flippers aan onze voeten kregen. Het leek me nou zo leuk om daar een x mee te lopen en helemaal om ermee te 'zwemmen'.

 Cocktailtjes drinken op ons privé-strandjeVerder doen we hier eigenlijk niet zo heel veel meer dan overdag op ons privé-strandje (wij zijn zo'n beetje de enigen!!) liggen (wel of geen zon) en 's avonds op het strand cocktailtjes drinken (Erg relaxed strandtentje met allemaal kussens, fakkels en kaarsen in het zand). En zo weinig mogelijk eraan denken dat het er al weer bijna opzit... (gelukkig hebben we de foto's nog...!)

Een bijdrage van Marieke