Weggevertje Delft – Het wordt steeds moeilijker om een omfietswijn te vinden die aan de ODD-norm voldoet. Drie euro is bijna geen haalbare bodemprijs meer. Ik denk dat we binnenkort moeten stijgen naar vijf euro. Maar intussen heb ik er deze week nog wel eentje gevonden. Dat komt door de tijd van het jaar. De wijngidsen komen nu immers uit en de winkels doen hun best om te laten zien dat de door kenners aanbevolen wijnen in de schappen van hun winkel staan. Om het aantrekkelijk te maken, doen ze die wijnen dan vaak in de aanbieding. Door die aanbieding zakte deze week een aan te bevelen wijn onder mijn magische drie eurogrens. Misschien wel de laatste ‘omfietswijn’ voor deze prijs. Je moet even met lege fietstassen naar Albert Heijn peddelen. Daar vind je de Dominio de Fontana, Tempranillo. Een Spaanse wijn die normaal €3,99 kost, maar deze week een euro minder is en daarmee precies onder de drie euro komt. Het is een royale omfietswijn. Vol rood fruit met een verleidelijk rokerig geurtje, waardoor ik hem erg lekker vind bij pasta. Maar misschien wil jij er juist wel een lekker stukje kaas bij. In ieder geval is de wijn zijdezacht en subtiel. Laad je fietstassen maar lekker vol voor deze weggeefprijs. Je mag natuurlijk ook met de auto gaan. Een aantal lezers van ODD is gratis abonnee op het ODD-Wijnalarm. Dat betekent dat je een mailtje krijgt als er een omfietswijn is te halen. Wil jij ook een ODD-Wijnalarm? Meld je dan hier

Beiaardiershuisje Delft – Het huisje op de hoek van de Kerkstraat was in 1660 de woning van stadsbeiaardier Hendrick van Stroonburgh. In oorsprong is het woninkje nog ouder. Het dateert uit 1570. Van binnen is nog steeds de oude eiken balklaag te zien, net als de spiltrap. Eind 18de eeuw kreeg het pandje een klokgevel. Het werd gekocht door de ‘Vereeniging Kunst aan het Volk’ die het in 1927 liet restaureren. Na de restauratie droegen ze het over aan de gemeente Delft. Kennelijk was er toen nog wel geld voor een dergelijke operatie. Net op tijd overigens, want twee jaar later in 1929 ging het helemaal mis met de economie in de wereld. Toen was de gemeente inmiddels eigenaar. Zij vestigde er een beiaardschool in, onderleiding van beiaardier en organist Jan Hendrik Storm. Nu zit er een galerie in het kleine huisje. Net als het draaiorgel hoort het carillon bij de Nederlandse stad. De klanken van een carillon geven een speciaal gevoel dat helemaal bij de Hollandse stad hoort. De Delftse beiaardiers Leen ’t Hart en Rien Ritter hebben zich jarenlang voor dit cultuurerfgoed ingezet. Gelukkig doet Delft daar nog steeds wat aan.

Speel je slim Helmond – Fotograferen doet iedereen. Kijk maar eens om je heen als je bij een bezienswaardigheid bent. Iedereen is gewapend met een groot, maar nog vaker klein fototoestel. Jong en oud richten hun lens op van alles en nog wat. Van mijn zeven kleinkinderen doen alleen de jongens nog niet mee. Ze zijn nog te jong, maar de meiden worden steeds enthousiaster. Dat komt omdat Corien steeds ombekommerd haar toestelletje uitleent. De meiden moeten soms op elkaar wachten om een plaatje te kunnen knippen. Hun flickrpagina’s leveren het bewijs van hun aandacht voor de fotografie. Bij een vorige verjaardag kreeg Benthe een eigen fototoestel. Het is een roze Vtech Kidizoom. Het is een fototoestel dat is aangepast aan de ontwikkeling van het kind. Vrolijke kleurtjes, melodietjes en leuke sjablonen maken het leuker en voegen een extra uitdaging toe. Dat is tenminste wat de fabrikanten op hun site er over zeggen. Benthe en Sietske maken er allebei graag gebruik van. Vooral de sjablonen vallen erg in de smaak. Benthe maakte afgelopen zaterdag van Corien & mij een plaatje met haar toestel. Eerst zette ze een sjabloon in beeld en mikte daarna het gezicht van een ons op de goede plaats in de zoeker. Het leidde tot grote hilariteit van de beide meiden. Corien kreeg lange gele lokken en ik werd in een astronautenpak gehesen.

Groeten uit Frankrijk Delft – Zoals jullie lazen, zaten Corien & ik afgelopen week in Eersel. Wij waren niet de enige die nog even van het nazomerweer genoten. Annefien ging naar Duitsland en Corrie & Jan reisden naar het zuidoosten van Frankrijk. Van hen kregen we een kaart uit de Provence, de streek van de geurige kruiden, de zwoele zomeravonden, het heerlijk buiten eten, de zachte kleuren van het ochtend- en het avondlicht, de woeste natuur en de geur van lavendel. Het land waar kunstenaars en schilders hun inspiratie opdeden. [filmpje] Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: VINCENT VAN GOGH (1853-1890), La chambre de Van Gogh en Arles 1889 (huile sur toile) Ze schrijven: 22-09-’09, Frankrijk Je kunt er niet omheen in de Provence, Vincent van Gogh. Maar er is ook heel veel anders moois te zien. We genieten volop van onze vakantie en het mooie weer. Ook niet onbelangrijk is de aanwezigheid van de grote hoeveelheid “omfietswijnen” groetjes, Corrie en Jan

Groeten uit Siegen Delft – Annefien geniet van het heerlijke nazomer weer in de Duitse stad Siegen in Noord-Rijnland-Westfalen. Het is een van de steden in deze regio die een historische band heeft met het huis van Oranje. Het ligt op de zogenaamde Oranjeroute[filmpje]. Annefien stuurde de fotoredactie van ODD een kaartje van een andere stad op de Oranjeroute: Dillenburg. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Oranienstadt Dillenburg/Hessen, Ze schrijft: 22 sept. 2009, Siegen Ik logeer in een mooi hotel. Ik heb prachtig weer en leuke mensen om me heen. De Oranjeroute is erg mooi. Ik schrijf deze kaart uit Braunfels. Straks ga ik een kasteel bekijken. Liefs, Annefien

De bankjes werken Tilburg – In de straten van Tilburg zagen Corien & ik bij ons recente bezoek tientallen kleurrijke bankjes staan. Het zijn kunststoffen buitenbanken, type chaise longue. Ze zijn bedrukt, beschilderd of voorzien van bijvoorbeeld mozaïek. Sommige zijn duidelijk bedoeld als reclame of promotie, maar er zijn ook kunstzinnige banken. Het deed me denken aan de projecten met levensgrote koeien of rhino’s in wereldsteden. Ik vroeg aan twee echte Tilburgers, die we aantroffen bij de ingang van het stadhuis, naar de bedoeling van de bankjes is. “Ah, de benkskes”, zeiden ze meteen trots. Het is volgens hen een project dat is bedacht door lokale cabaretière Karin Bruers. Het is bedoeld om met de bankjes de sociale verkilling tegen te gaan, hoorde ik van mijn zegslieden. Bruers richtte daarvoor een speciale stichting op: ‘1000 bankjes’. Kennelijk is dat het getal waar ze naar streeft. Ze ontwierp de bank zelf. Volgens de Tilburgers die we spraken, staan er zeker al honderd in de stad. Zo veel zagen wij er overigens niet, maar wij zijn dan ook alleen maar in het centrum van Tilburg geweest. Corien nam even plaats op de bank die kennelijk was opgedragen aan voetbalclub Willem II. Ze had al meteen leuk sociaal contact met een kleine inwoonster van de stad. De bankjes werken.

Tekenen als Van Gogh Tilburg – Gisteren zaten Corien & ik even in de bankjes van Vincents Tekenlokaal. Dat oorspronkelijke lokaal stond in Rijks-HBS Willem II. Op 15 september 1866 kwam de toen dertienjarige Vincent van Gogh in Tilburg wonen. Hij kwam naar deze stad omdat hier de eerste en in 1866 nog steeds enige hogere burgerschool in Brabant bestond. Hij kreeg 34 uur per week les in de eerst klas van de school. Daarvan waren vier uur handtekenen en één uur rechtlijnig tekenen van Constant Cornelis Huijsmans. Van Gogh was een goede leerling. In juli 1867 deed hij het overgangsexamen naar de tweede klas. Hij scoorde een gemiddelde van 7,36 punt per vak. Dat is toch een mooi gemiddelde. In het tweede jaar verliet hij om onbekende redenen plotseling de HBS. Hij ging weer terug naar zijn ouders in Zundert. Corien & ik spraken uitvoerig met twee medewerkers van het museum dat nu in de voormalige HBS is gevestigd. Zij vertelden dat over de periode van Van Gogh in Tilburg in feite niets meer bekend is. Behalve het nagebouwde authentieke lokaal is er ook een 21ste eeuws tekenlokaal met geavanceerde tekencomputers. We hebben ons daar erg mee vermaakt.

Veilig naar de supermarkt Eersel – Toen we deze week een winkel van Delhaize binnen liepen, werden we weer herinnerd aan de Mexicaanse griep. Ik was het al bijna weer vergeten. De griep is al lang geen belangrijk nieuws meer. Zo gaat dat met nieuws. Van de voorpagina verdrongen door het faillissement van Marco Borsato. Ook vervelend natuurlijk. In ieder geval voor Marco. Toch zijn er deze week in Nederland twee mensen overleden aan de Mexicaanse griep. Het zijn een man van 52 en een vrouw van 85 jaar. Daarmee is het aantal sterfgevallen in ons land nu op vier gekomen. Ik vrees dat het daar niet bij blijft, want er verblijven nu negentig mensen in een ziekenhuis als patiënt van de Mexicaanse griep. Drie daarvan liggen zelfs op de afdeling intensive care. Ondanks deze feiten is de verspreiding van de griep in Nederland volgens het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu niet ‘significant’ gegroeid. Hoewel hetzelfde over België gezegd kan worden, blijven ze bij Delhaize in het belang van de klanten voorzichtig. Corien & ik hebben voor dat we de winkel in gingen netjes de stang van het winkelwagentje met het doekje ontsmet. Daarna hebben we onze handen ontsmet en bij het verlaten de winkel hebben we de handen opnieuw ontsmet met een vers doekje. Je weet nooit wat je in zo’n winkel allemaal hebt aangeraakt. Kan ik in Nederland nu wel veilig naar de supermarkt?

Abel zwaait niet Veldhoven - Kleine kindjes worden groot (hoe vaak ben ik een 'belevenissen' al begonnen met deze uitspraak?). Abel gaat sinds drie weken naar de peuterspeelzaal. Toen zijn zussen weer naar school gingen, mocht Abel eindelijk ook naar 'school'. Op de foto's van de eerste dag ziet hij er superstoer uit. De juf zijn tas met inhoud laten zien, meteen met de autootjes spelen en natuurlijk een echt werkje maken! Totdat mama wegging: hartverscheurend huilen doorkliefde de peuterspeelzaal. Daar keek overigens geen kind van op. Knuf werd erbij gehaald en gelukkig was mama er na een half uur al weer. De keer erna werd het nog dramatischer, want mama bleef veel langer weg en knuf zat niet in de tas. Op de een of andere manier was die knuf er plotseling toch... Dat scheelde wel. Nu moet hij nog wel huilen als ik wegga, hij weigert te zwaaien naar mij, maar daarna gaat hij heerlijk spelen. En: al voor de zomervakantie was ons ventje volledig zindelijk! Natuurlijk gebeurt er nog wel eens een ongelukje, maar hij is op de peuterspeelzaal al een voorbeeld voor andere kindjes! Een bijdrage van Saskia

Belgische borrel Hasselt – Ad en ik namen ooit de moeite om naar Schotland te reizen om daar een flink aantal whiskystokerijen te bezoeken. Het is dus logisch dat nu Corien & ik in de buurt van Hasselt zijn, we ook het Nationaal Belgisch Jenevermuseum bezoeken. De Schotten hebben hun whisky, de Fransen hun cognac, de Duitsers hun schnaps en de Russen drinken hun wodka. Wij Nederlanders drinken alles, maar onze nationale drank is natuurlijk toch jenever. De geschiedenis van jenever is nog fascinerender dan die van de whisky. Het destilleren hebben de Schotten toch uiteindelijk gewoon geleerd van de jeneverstokers. Het jenevermuseum is gevestigd in een authentieke 19de-eeuwse stokerij. Het bedrijf is knap gerestaureerd en nu een industrieel archeologisch monument. De enige stoomstokerij in Europa. In de 16de eeuw werd de korenbrandewijn, soms gearomatiseerd met jeneverbes, in de ‘Zeventien Provinciën’ erg populair. Daarom is het nu nog de nationale gedistilleerde drank van België, Nederland en Frans-Vlaanderen. Sinds januari vorige jaar is jenever door de Europese Unie geografisch beschermd. Net zoals dat ook is gebeurd met whisky en cognac. Jenever heeft nu dus zijn eigen “appellation d’origine contrôlée”. In het museum volgden Corien & ik het stookproces op de voet. We zagen ook allerlei borrelglaasjes, jeneverstoppen en -flessen, reclame affiches, gadgets en allerhande archiefmateriaal uit de glorietijd. Tot slot kon ik – Corien nam sinaasappelsap – in het proeflokaal de heerlijke zachte Belgische jenever ook even proeven. Ik kan de Belgische borrel aanbevelen.

Kleine gedachte Hasselt – Aan de Botermarkt in Hasselt zit een gezellig bruin café. De mensen gaan er niet alleen heen om lekker te eten, maar ook voor de gezellige sfeer. Het heet Poeskaffee. Cafés met die naam heb ik al eens eerder in andere plaatsen in België gezien. Ik kende voordien de term alleen als Pousse-café. Dat is een mix van likeur die ik in Parijs ooit bij de koffie kreeg. Gewoonlijk onthoud ik dat niet, maar dit drankje ziet er spectaculair uit. Het is opgebouwd uit meerdere laagjes likeur. Die drijven op elkaar en laten zo een opbouw van allerlei kleuren in je glas zien. De kenners onder jullie weten dat er meerdere pousse-cocktails zijn. Probeer het thuis maar niet te maken, want het is afgrijselijk moeilijk om te kleuren gescheiden te houden. Je zult je afvragen wat dit alles met Poeskaffee te maken heeft. Het antwoord is: niets. Het zijn van die kleine gedachten die soms bij me opkomen als ik door de stad loop en een grappige naam zie. Dat heb jij toch ook wel eens.

Bezienswaardigheid Eersel – Ben je ooit van plan geweest om een grafheuvel te bezoeken? In de Nederlandse en Belgische Kempen zijn er heel wat om te bekijken. In dit gedeelte van België en Nederland heb je veel kansen om een grafheuvel te zien. Je hoeft er niet eens veel moeite voor te doen. Corien & ik bezochten er gisteren een. Na dit bezoek kan ik je vol overtuiging adviseren: onderdruk je behoefte en ga iets leuks doen op een vrije dag. In Bergeijk troffen wij honderd meter het bos in op de Eerselsedijk een paalkrans grafheuvel aan uit de bronstijd. Dat wil zeggen dat de heuvel is opgeworden ongeveer 1650 jaar voor Christus. Dat is dus een heuvel van indrukwekkende ouderdom. Volgens de folder heet deze plek de Galgenberg. Als je kolossale monumenten als Stonehenge en Woodhenge kent, is dit met gras begroeide heuveltje toch een deceptie. Er staat een bordje bij en daarom wisten we dat we goed zaten. In Bergeijk staat het grasheuveltje bij het VVV vermeld onder het kopje ‘Bezienswaardigheden’. Dat vond ik bij nader inzien wel wat overdreven.

Teut in Lommel Eersel – Wel eens teut geweest? Of weet je niet wat dat betekent. Dat kan want het heet overal weer anders. De een zegt dat hij ‘als een balletje’ is, anderen zijn duidelijker en hebben het over beschonken, bezopen, dronken, in de olie, in de lorum, kachel en lazarus. Zo kan ik nog wel even door gaan. In het Belgische Lommel hebben ze er een markt naar vernoemd. Zondag bezochten we met zijn vijven die Teutenmarkt. Maar zoals we al vermoedden heeft de markt in het centrum van het bruisende plaatsje helemaal niets met misbruik van drank te maken. Van vroeg in het voorjaar tot laat in het najaar is er elke zondag een gezellige rommel-, brocante en antiekmarkt in Lommel. Die heet Teutenmarkt. De enige drank die zeer ruim aanwezig is, vind je in het bierhuis. Daar verkopen ze vierhonderd verschillende Belgische biersoorten. Dat wel dus. Ik vroeg aan de jongeman waar ik bij afrekende waar het woord Teutenmarkt vandaan kwam. Hij vertelde dat er vroeger veel teuten in Lommel woonden. Een teut is namelijk een rondreizende handelaar. Vanuit zijn thuisbasis in Lommel bezocht hij met zijn koopwaar op de rug zijn klanten in Nederland, Duitsland, Frankrijk, Luxemburg of zelfs Denemarken. De teuten vertrokken in de lente en kwamen in de winter weer naar huis in de Kempen. “Het zijn gewoon marskramers”, riep ik. Dat was niet zo volgens hem. Daarvoor waren ze te strak georganiseerd in een gilde. De beroemde markt in Lommel is nog een overblijfsel van dit fenomeen. Teuten deden Nienke, Benthe en Dieuwertje overigens niet, want er waren ook heel wat kermisattracties te bezoeken. Als bewijs daarvan klik hier en klik hier en klik daar voor een filmpje.

Haring en wentelteefjes Eersel – Wat zullen we eten met de lunch? Ik stelde zondag voor om haring te eten. Corien luisterde geduldig naar mijn aanbeveling, maar had een ander idee. Zij stelde de kleinkinderen voor om wentelteefjes te eten. Dat was een moeilijke keus. De haringen zagen er natuurlijk aantrekkelijk uit, maar de wentelteefjes die oma in de keuken stond te bakken, roken ook erg lekker. We moesten polderen. Het duurde niet lang voordat we een compromis hadden bedacht. Benthe en Corien begonnen aan de wentelteefjes. Nienke, Dieuwertje en ik verorberden eerst de haring en begonnen toen alsnog aan de wentelteefjes. Op die manier hadden we beiden. Benthe en Corien gunde het ons graag.

Een volle dag Eersel – Een vakantiedag begint met een gezamenlijk ontbijt. Met z’n allen om de ronde tafel in de huiskamer van ons vakantieverblijf begint de dag op die manier heel gezellig. Het is net als de lunch een prima fotomoment, want de rest van de dag hebben we veel te veel te doen. Geen tijd om foto’s te maken. Zo zaten we de hele dag in het zwembad. Daar bleek heel veel te doen. De grote waterglijbaan was al meteen favoriet bij de meisjes. Dat gold ook voor het bubbelbad en de speelbaden met de bruisbank. Aan het einde van de dag kwam Bob, Saskia en Karsten Sietske op halen. Ze maakte ruimte voor onze nieuwe slaaplogee: Dieuwertje. Voordat er geslapen werd, gingen we eerst nog even naar de grote speeltuin. [filmpje] Karsten wilde dat natuurlijk ook wel een zien.

Proost oma Stiphout – Afgelopen vrijdag vierde Monique haar 59ste verjaardag. Voordat we naar Eersel vertrokken ging Corien op verjaarsvisite. Het huis zat die morgen vol met vrouwen. Allemaal op verjaarsvisite. Er was slechts één kerel naar het feestje gekomen. Dat was Timo. Die wilde de verjaardag van zijn oma natuurlijk niet missen. Hij had groot gelijk. Iedereen wilde wel zien hoe veel de zoon van Saskia & Paul was gegroeid. Timo liet zich ongestoord bewonderen. Terwijl de dames een glaasje dronken, nam hij gewoon de fles. Dat schiet beter op dan met een glaasje. “Proost Oma, nog vele jaren”, zag je hem denken.

Seks en kriebels Delft – Bij het zien van een spin denk je niet meteen aan seks. Veel mensen krijgen er wel de kriebels van, maar op een andere manier. Toch is het najaar de topperiode voor de spinnen en dat heeft alles met seks te maken. De volwassen geworden mannetjes gaan in die periode op zoek naar een vrouwtje om mee te paren. Ze komen dus in deze periode uit hun schuilplaatsen. Daarom kom je er juist in september veel tegen. Niet alleen jij, ook de spinnen hebben de kriebels. Er moet gepaard worden. In een gemiddeld hygiënisch huis wonen ongeveer 1500 spinnen. De kans dat je er een tegenkomt is dus royaal aanwezig. Dat geldt nog meer voor de tuin. Een Engelse studie telde 130 spinnen per vierkanten meter in een weiland. Dat is per vierkanten kilometer 130 miljoen. Gelukkig hoef je niet bang te zijn voor spinnen. Er worden in ons land meer mensen door een hond of een kat gebeten dan door een spin. Bovendien komen in ons land geen voor mensen gevaarlijke soorten voor. Een spinnenbeet kan niet meer dan een rood vlekje opleveren. De spin op de foto is een kruisspin (Araneus diadematus). Hij komt in ons land erg veel voor. Hij is gek op tuinen, omdat daar veel schaduw en weinig wind is.

Contente Mens in Eersel Eersel – Corien lost elke dag de puzzel op in de krant. Het doet er niet toe welke krant. Zodra ze een puzzel ziet, grijpt ze haar pen en lost het enigma op. Daar laat ze het niet bij. Daarna pakt ze de telefoon en belt de oplossing door naar de betreffende puzzelredactie. Met enige regelmaat levert dat een prijsje op. De komende week zitten we daarom in Recreatiecentrum Ter Spegelt in Eersel. Het is de prijs voor een sudoku. De prijs bestaat uit een accommodatie voor vijf personen. ”U krijgt van ons de VIP-behandeling”, beloofde de juffrouw van het centrum die Corien belde. Om die vijf plaatsen te vullen, vroeg Corien hulp aan Nienke, Dieuwertje, Benthe en Sietske. In toerbeurt komen ze logeren. Eersel ligt in het hart van de Kempenstreek vlak bij Veldhoven. De Kempen staan bekend om hun acht zaligheden. Ze noemen zich zelf hier de parel van de Kempen. Op de markt van het plaatsje staat een beeld van iets dat er in onze tijd niet meer is en daarom de moeite waard om te vereeuwigen: de ‘Contente Mens’. Het beeld is gemaakt door Richard Bertels. Zijn motivatie om het beeld te maken is de stelling dat de contente mens een uitstervend ras is. Ik zou me geen zorgen maken. Komende week zijn er zeker weer zes exemplaren van de contente mens in Eersel te zien.

Gras erover Delft – Er groeit weer gras op het dak van de bibliotheek van de TU-Delft. Er wordt deze week door hoveniers de laatste hand gelegd aan het nieuwe grasdak. In juni van dit jaar moest het dak worden vervangen. De ingreep was nodig omdat het dak begon te lekken. Er is nu een nieuwe waterwerende laag aangebracht. Het door het Delftse architectenbureau Mecanoo ontworpen gebouw is nu weer helemaal in orde. Het gebouw kampte al vrij snel na de oplevering in 1998 met lekkage. Dat kwam ook door het verkeerde gebruik er van. Omdat je op het schuine kunt wandelen, gebruikte men het ook als skihelling. Het prikken met de skistokken was geen goed idee. Overigens zijn er door de lekkages geen beschadigingen aan de bibliotheekcollectie ontstaan.

Varend monument Delft – Het verleden en de toekomst van onze cultuur op de kaart zetten, is de doelstelling van de Open Monumentendag. Delft doet er daarom altijd van harte aan mee. Er is geen stad in Nederland met zoveel monumenten in haar oude binnenstad als Delft. Wij hebben de hoogste monumentendichtheid (mooi woord) van ons land. De bewoners van Delft kijken er niet meer van op. Het zijn de toeristen die steeds omhoog lopen kijken naar de gevels van de stad. Maar op de monumentendag kijken we weer even met de toeristen mee. Delf heeft tegenwoordig ook een varend monument. Het is de Pakschuit Nooit Gedacht. Het vaartuig werd gebouwd in 1904 voor schipper Schram uit Schiedam. Hij voer met de schuit over de Zuid-Hollandse wateren tot 1914. In dat jaar moest hij de boot verkopen omdat het financieel tegen zat. Later werd de boot omgebouwd tot woonboot. Het kreeg toen de naam Mon Desir en lag jaren lang in de Zuidergracht. Toen de schuit in 2003 moest verdwijnen, ontstond het idee om het een historische toekomst te bieden. De Stichting Nooit Gedacht werd in leven geroepen. In anderhalf jaar is de pakschuit helemaal gerestaureerd en in oude glorie hersteld. De boot heeft nu een vaste ligplaats aan de Hooikade. [filmpje] Tijdens het Cultuur Weekend lag het even aan de Lange Geer. We maakten van de gelegenheid gebruik om het te bezoeken. Een van de vrijwilligers van de stichting legde me uit waarom de boot zo bijzonder is. “Dat komt omdat het vaart op een zuiggas petroleummoter. Het was de eerste Nederlandse verbrandingsmotor voor de binnenvaart. Petroleum was de tussenfase van stoom naar diesel.” legde hij uit. Ik zag en rook het.

De Chinese school van Delft Delft – Afgelopen zondag bezochten we Galerie De Kunstkop aan het Lange Geer hier in de Prinsenstad. In het kader van het Culturele Weekend had kunstenaar René Jacobs een kleine tentoonstelling georganiseerd. Niet van eigen werk, hoewel dat er ook wel hing, maar van onbekende Chinese kunstenaars. Tegelijkertijd is het eigenlijk ook een tentoonstelling van Jacobs zelf. Hij maakt de ontwerpen voor de kunststukken en stuurt die samen met aanwijzingen en zijn eigen verf naar China. Daar maken artiesten dan tien kunstwerken naar zijn ontwerp. Dat levert een bijzondere tentoonstelling op. De kunstwerken zijn allemaal hetzelfde, maar toch ook weer niet. Het is overigens geen nieuw idee. In de Gouden eeuw gebeurde het ook al. Schilders zoals Rembrandt had geen stil en kunstzinnig atelier, maar een bedrijvige werkplaats waar talloze leerlingen ijverig bezig waren in opdracht van de meester. Soms maakten zulke ateliers tientallen schilderijen van het zelfde onderwerp. De vraag bepaalde vaak de keus van het onderwerp. Leerlingen schilderden soms alleen bepaalde details die ze al onder de knie hadden. Gevorderde leerlingen werkten zelfs onder de naam van de meester. Soms werden die leerlingen zelf later belangrijke kunstenaars, maar lang niet altijd. Zo zie ik ook het idee van Jacobs om schilderijen in China te laten maken. Het verhoogt de productie van zijn galerie behoorlijk. René Jacobs ziet het ook als een manier om kunst te democratiseren. De in China geschilderde werken zijn veel goedkoper en dus eerder beschikbaar. Zelf werkt hij momenteel aan een dubbelportret van Hugo de Groot en diens vrouw, naar een portret van de Delftse schilder Van Miereveld uit 1631. De beroemde rechtsgeleerde was toen 48 jaar. De portretten zijn bedoeld voor een tentoonstelling in New York. Corien kent René van een ontmoeting in het Prinsenhof waar hij naar het origineel kwam kijken. Ik ben benieuwd naar het eindresultaat. Telkens als ik na een bezoek aan de Kunstkop weer verder fiets, overweeg ik om een schilderij van hem te kopen. Het komt er vast nog van.

Iedereen in staat tot moord Delft - Vandaag is de geboortedag van Agatha Christie. Ze werd op 15 september 1890 geboren als Agatha Mary Clarissa Miller in de Engelse kustplaats Torquay. Ze is de succesvolste auteur aller tijden. Tot nu toe zijn er 4 miljard boeken van haar verkocht. Ze zijn in 56 talen vertaald. Geen enkele auteur doet haar dat na. Ze schreef 66 detectiveromans, 20 toneelstukken, 4 non-fictie boeken, zes romans onder het pseudoniem Mary Westmacot en pak weg 150 korte verhalen. Bovendien zijn er ongeveer 200 verfilmingen van haar werk. Er is zelfs een Wii-game gemaakt van haar verhaal ‘And Then There Were -None ‘. Iedereen kent – waar ook op de planeet – Hercule Poirot en Miss Marple. Haar toneelstuk ‘The Mousetrap’ is één van de bekendste en langst opgevoerde toneelstukken ooit. Het speelt sinds 25 november 1952 onafgebroken in een Londens theater. Ondanks al dit succes kleeft er aan het werk van Christie een aura van stoffigheid, bedaagdheid, gedateerdheid. Ze is de laatste jaren links en rechts ingehaald door de verhalen van hedendaagse vrouwelijke thrillerauteurs en hun heldinnen. Al in haar tijd keek de intellectuele elite eigenlijk neer op de producten uit Christies ‘detectivefabriek’. Haar schrijftempo was onvoorstelbaar: in haar hoogtijdagen schreef ze soms een roman in een week. In 1934, om maar een voorbeeld te geven, publiceerde ze behalve de klassiekers Murder on the Oriënt Express en Why Didn’t They Ask Evans?, nog twee andere detectiveromans, enkele verhalen en, onder het pseudoniem Mary Westmacott, de semi-autobiografische roman Unfinished Portrait. Bij mijn laatste bezoek aan Engeland zag ik ook nu weer nieuwe uitgaven van de bekende verhalen in de boekwinkels liggen. De Britse Tv-zender ITV is ook weer begonnen aan een nieuwe serie over Miss Marple, met een een nieuwe ‘leading lady’. Men krijgt er geen genoeg van. Toch geloofde Christie zelf niet in de mythe van een knusse wereld, hoewel haar terugkerend decor van landhuizen, lieflijke dorpjes en gezapige parochies in eerste instantie een dergelijk universum oproept. Onder het dunne laagje vernis heerst chaos. De schrijfster beweerde ooit dat iedereen in staat is tot moord. Eigenlijk was haar ultieme onderwerp de menselijke natuur, waarbij men moordt uit zucht naar gewin.

Romantisch & intiem Helmond – Ze zijn bijna niet te missen. Overal in Helmond en omstreken zie de borden met daarop de aankondigingen van het concert dat Maartje, Jolijn en Marlotte samen met Ad en de fanfare geven op zaterdag 19 september a.s. in de pastorietuin van de St. Trudokerk in Stiphout. Of je nu door de lommerrijke bossen van Stiphout wandelt of door het drukke centrum van Helmond. Overal zie de biljetten met de aankondigingen. Soms in klein formaat op een aanplakbord, soms meer dan levensgroot op de muren van de stad. Dat is ook te begrijpen, want het is een belangrijk concert van een fantastisch orkest met dit keer een groep indrukwekkende solisten. Marlotte beschrijft het concert zo: “Het wordt een groots opgezet concert met een mooie aankleding, uitstekende soloartiesten, een combo, slagwerkgroep en zelfs een koor.” Natuurlijk hangt er aan een dergelijk groot opgezet concert een prijskaartje, maar daar mag je het deze keer niet om laten. “Het feestelijke concert kun je al bezoeken voor de prijs van tien euro”, legt Marlotte uit. “Jolijn, Maartje en ik zouden het erg leuk vinden als we veel neven, nichten, ooms, tantes en andere familieleden in het publiek zouden zien”, gaat onze muzikale nicht verder. “Ik zou het ook erg leuk vinden voor mijn vader. Die heeft ook heel hard gerepeteerd”, haast ze zich om aan te vullen. Met een welgemeend “Alle lezers van ODD zijn van harte welkom”, nodigt ze je dus hierbij royaal uit. De kaartjes voor dit romantisch en intiem concert zijn verkrijgbaar bij de drie muzikale zussen, of anders bij drogisterij Jonkers of de Rabobank in Stiphout. De drie meiden hebben samen met hun vader erg hard gewerkt aan het concert. Daarom is het een goed idee om eens heerlijk te ontspannen in een prachtige omgeving met mooie muziek. De muzikale avond begint om half negen.

Bert Luppes wint Louis d'Or Delft – Bert Luppes, de acteur die de hoofdrol speelt in de korte film Str/ke van Floris van der Weijden en Jonas Klinkenbijl, heeft vandaag zijn tweede Louis d'Or gewonnen. De Louis d'Or is de belangrijkste toneelprijs voor de beste mannelijke hoofdrol van het seizoen. Luppes kreeg de prijs voor zijn rol van architect Martin in het stuk 'De Geit of, Wie is Sylvia'. ”Een volkomen idioot thema volkomen geloofwaardig maken. Luppes werkt in zijn rol toe naar een prachtige ommekeer van verbijstering naar zekerheid'', aldus de jury. In de voorstelling van het Onafhankelijk Toneel beleeft een man een romance met een geit. Zijn eerste Louis d'Or kreeg Luppes in 2003 voor zijn rol van Hugo Vermeersch in Vrijdag, een voorstelling van ZT Hollandia. In de film Str/ke speelt de bekroonde acteur de rol van Pete Oldman. Een gepensioneerde man die in conflict komt met een bewakingscamera. Lineke Rijxman is de winnaar van de Theo d'Or, de belangrijkste prijs voor een vrouwelijke hoofdrol.

Dit jaar zonder gala-uniform Den Haag – Na het drama op Koninginnedag in Apeldoorn verwachtte iedereen dat Prinsjesdag er door extra veiligheidsmaatregelen minder vriendelijk uit zou zien. Nu Politie Haaglanden heeft bekend gemaakt hoe de zichtbare maatregelen er uit gaan zien, blijkt het allemaal wel mee te vallen. Wel blijven de ceremoniële uniformen dit jaar in de kast, maar dat betekent nog niet dat het politie-escorte er uit zal zien zoals op de foto hieronder. Persberichten over veiligheidsmaatregelen gaan natuurlijk nooit over de maatregelen die de politie treft voor de veiligheid. Daarover maakt de politie om begrijpelijke redenen niets bekend. Het gaat over wat we straks op Prinsjesdag zelf ook kunnen constateren: versperringen zoals politiewagens en betonnen bloembakken. Ook lopen er dit jaar voor het eerst zichtbaar beveiligers naast de Gouden Koets, als koningin Beatrix daarmee van paleis Noordeinde naar het Binnenhof en terug gaat. Uit een onderzoeksrapport naar het functioneren van de beveiliging tijdens Koninginnedag in Apeldoorn blijkt dat de bewakers van de DKDB de bus waarin de koninklijke familie zat niet snel genoeg konden afschermen. Vandaar nu extra mensen naast de koets. Ik verwacht dat het ook dit jaar weer een gezellige folkloristische dag wordt.

Er vallen gaten Delft – Telkens als ik de stad in fiets, zie dat er stapje voor stapje, maar wel onverstoorbaar,wordt doorgewerkt in de Spoorzone. Er is al veel gebeurd. Er is grondonderzoek gedaan, gebouwen zijn klaargemaakt om gesloopt te worden, bomen zijn verplaatst en er zijn proefboringen uitgevoerd. Deze en volgende maand zijn het Bacinol, de Houttuinen, de Van Leeuwenhoeksingel en Serpo aan de beurt voor sloop. De dansschool van Wesseling was deze week als eerst aan de beurt. De sloop wordt zichtbaar, er vallen gaten. Aanstaande maandag wordt de trap van Sociëteit Phoenix verwijderd. De trap ligt zo dicht bij de bouwput die er straks komt dat deze tijdelijk ergens anders wordt opgeslagen. Ook dit moest natuurlijk worden voorbereid. Monumentenzorg heeft de trap eerst geïnspecteerd zodat de trap straks in dezelfde staat kan worden terug geplaatst als hij is aangetroffen. Compleet met bier- en braakvlekken, neem ik aan. Zo’n trap moet historisch correct blijven. Daar hechten we aan in Delft. Gisteren zag ik dat er nu wordt gewerkt aan het omleggen van rijbanen en trambanen in de Phoenixstraat. Ook de eerste bouwketen zijn verrezen.

Experiment geslaagd Condicote – Het laatste stukje van de terugreis uit Engeland dat we gezamenlijk aflegden was erg comfortabel. We zaten op de veerboot vanuit Dover naar het vasteland van Europa. In ons eigen hoekje lazen de volwassenen een krant, dronken een kopje koffie of keken peinzend over de golvende zee naar de opdoemende kust. De kinderen hebben aan boord ook allerlei manieren om zich te vermaken. Ze hebben hun eigen vertier bij zich in de vorm van boekjes, kleurplaten e.d., maar ze kunnen ook spelen in de speciale speelplaats bij het restaurant. Daar kunnen ze klauteren en klimmen dat het een lieve lust is. Op het dek waar wij zaten, kregen we bovendien bezoek van een vrolijk geklede mevrouw met een tas nog lege ballonnen. De kinderen mochten kiezen wat voor soort ballon ze wilden. Ze behoefden slecht een dier te noemen en de ballonnenvrouw maakte er een voor ze. Abel was het eerst aan de beurt. Hij wenste een oranje giraffe. Emma wilde een bloem en Nienke koos een rose poes. Dieuwertje stelde de ballonnen blazende mevrouw wel op de proef. Zij vroeg om een vlinder. Die had de vrouw nog nooit gemaakt. “Het wordt een experiment”, zei ze. Het lukte haar na enige gepruts om een fraaie blauw/gele vlinder te fabriceren. “Het experiment is gelukt”, constateerde Dieuwertje tevreden. Kort daarna arriveerden we in de haven. De ballon van Nienke was toen reeds geknapt. Alleen het hoofdje was nog heel. “Het is nu een roze regenworm met een waterhoofd”, vond onze oudste kleindochter. Eenmaal van boord gingen we allen ons eigen weg. Saskia & Sander kozen een route naar Brabant en wij tuften naar de Prinsenstad.

Op weg naar de oplossing Londen – Op weg vanuit de Cotswold naar Dover zagen we langs de autoweg reusachtige kunststoffen vliegenmeppers. Het zijn gigantische synthetische bomen. Na de reusachtige molenwieken op palen die we langs de snelwegen zien, zijn zij de laatste ‘aanwinst’ in de strijd tegen de opwarming van de aarde. Zo begin ik over een tiental jaren waarschijnlijk een stukje voor ODD. De kunstbomen zijn nog geen vertrouwd gezicht, maar ze komen er wellicht wel. De Britse Institution of Mechanical Engineers heeft de bouw van dergelijk bomen opgenomen in haar plannen tegen de opwarming van onze planeet. Ze noemen de kunstbomen een “veelbelovende oplossing om CO2 te verzamelen en te converteren naar een vorm die kan worden opgevangen en opgeslagen”. Ze verzamelen volgens het instituut op doelmatiger manier CO2 dan echte bomen. De instelling heeft berekend dat 100.000 kunstbomen – dat is een kunstmatig bos van 600 ha - voldoende zijn om alle uitstoot uit de woningen van Groot-Brittannië, het Britse verkeer en de Engelse kleine industrie op te vangen. Voor de hele planeet zouden vijf miljoen kunstbomen nodig zijn. Ik las hierover op de ferry naar huis in de Times. Ik keek naar buiten en zag op het eindeloze water slechts schepen. Zouden hier straks behalve booreilanden ook kunstmatige eilanden met kunstbomen verrijzen? Het blijkt keer op keer erg moeilijk om bindende internationale afspraken te maken over het verminderen van de CO2-uitstoot. Is dan niet verminderen en maar opvangen en daarna opnieuw gebruiken de oplossing? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat het er allemaal niet fraaier op wordt. Wat vind jij?

Str/ke moet je zien Utrecht – Na zijn pensionering geniet Pete Oldman van een leven met kleine hoogtepunten. Hij rookt met plezier een sigaartje en is dol op zijn goudvis. Alles gaat naar wens. Daarin komt verandering als zijn seniorenwoning wordt voorzien van een zeer moderne bewakingscamera. Het leven ziet er voor Pete ineens heel anders uit. Zijn eenvoudige pleziertjes lijken nu opeens illegaal. Bij iedere overtreding krijgt een mysterieuze voortgangsbalk er weer een streepje bij. Pete zoekt de confrontatie, maar moet zich tenslotte toch onderwerpen en meedoen in het nieuwe systeem. Maar de camera besluit dat er hij niet zo gemakkelijk van af komt en neemt het heft in handen. Dit is het verhaal van de nieuwe korte film ‘Str/ke’, van Jonas Klinkenbijl en Floris van der Weijden die op het aanstaande Nederlands Filmfestival 2009 in Utrecht in première gaat. De hoofdrol in de film wordt vertolkt door acteur Bert Luppes die dit jaar voor de tweede keer genomineerd is voor een Louis d’Or. Ditmaal voor zijn rol in het toneelstuk "De geit of, Wie is Sylvia?". Floris zegt over de film: “Ik ben trots dat Str/ke geselecteerd is om in première te gaan op het Nederlands Filmfestival 2009. Jonas en ik zijn de afgelopen maanden volop met de film bezig geweest en ik hoop dat veel mensen komen kijken naar onze eerste film”. Dat lijkt me een goed plan. Strike is te zien op zaterdag 26 September in City 1 in Utrecht om 21:00 en op dinsdag 29 September in LHC in Utrecht om 20:00 uur. De film draait in een blok van 8 korte films. Strike is de laatste film. Kaarten hiervoor zijn te bestellen via de web-site van het Nederlands Filmfestival. Het lijkt me duidelijk. Str/ke moet je zien.

Terug naar 1923 Delft – Er klinkt applaus als een belangrijk historisch gebouw het originele karakter door een restauratie terugkrijgt. Dat is logisch, want het is belangrijk dat het culturele erfgoed van ons land in stand wordt gehouden. Maar het gaat niet alleen om eeuwenoude gebouwen, het gaat ook over de bouwkundige geschiedenis die nog niet zolang geleden werd voltrokken. Daarom verdient woningcorporatie Vidomes ook een pluim. Na renovatie van zevenentachtig woningen in en rondom de Jan de Wittstraat zien die er weer uit zoals ze in 1923 werden gebouwd. De binnenkant van de woningen zijn opgeknapt naar de huidige standaard, met een nieuwe badkamer, keuken en toilet, maar de gevels zijn weer historisch correct. Het schilderwerk van de huizen heeft weer de kleur uit 1923; Bentheimer crème en grachtengroen. De voordeuren zijn ook weer origineel. Niet meer een groot glaspaneel, maar mooie houten deuren met een klein raampje. Aan de hand van oude foto’s maakte een deurenfabrikant replica’s van de originele voordeuren. Zo zag de Jan de Wittstraat eruit in 1923, een keurige rij huizen met dakkapellen. De gevelstenen waarop de naam van de toenmalige woningbouwvereniging Patrimonium prijkt, zijn er ook nog. Zo kan je dus ook renoveren.

Wybe is geboren Vught – Op maandag 24 augustus aan het eind van de middag zag Wybe Hendrik het levenslicht. Papa Jerry en mama Rianne stuurden velen van jullie een schattige blauw kaartje met de aankondiging van de geboorte van hun derde kindje. Op het kaartje prijkt een foto waarop grote broer Jonah en zus Yara samen met hun nieuwe broertje Wybe te zien zijn. Wybe zit bij Yara op schoot. Het kaartje vermeldt dat Wybe 53 cm lang is en 3840 gram woog bij zijn geboorte. Inmiddels zijn daar al de nodige grammen bij gekomen. Annefien stuurde een paar foto’s van haar nieuwe kleinzoon naar ODD. Ze schrijft er bij: “Ik ben een dolgelukkige oma. Het een nieuwe wondertje is een gezonde jongen.” Op de foto’s is te zien dat Annefien erg content is met haar jongste telg. “Het geeft altijd weer een blij gevoel als het een gezond kind is”, vermeldt ze.

Huwelijksperikelen Warwick – In het kasteel van Warwick zijn heel wat wassen beelden te bewonderen. Ze vertellen het verhaal van het kasteel en van Engeland. Toch heeft madame Tussaud in een van de kamers ook een merkwaardig groepje mensen bij elkaar gebracht. Zo zijn ze in het echt nooit bijeen geweest. In het midden herkennen we onmiddellijk koning Hendrik VIII. Hij wordt omringd door zijn zes echtgenotes. Een heel belangrijke gebeurtenis tijdens zijn regering was de afscheiding (Act of Supremacy) door de Kerk van Engeland van Rome. Dat heeft Madame Tussaud echter niet afgebeeld. Hoewel misschien toch indirect. Henry VIII had een heel persoonlijke reden om weg te gaan bij Rome. Hij wilde tegen de wil van de paus scheiden van echtgenote Catharine van Aragón omdat die hem geen zoon kon schenken. Zij is de vrouw links voor hem (voor ons rechts). Links voor zie je Anne Boleyn. Haar liet hij onthoofden. Links naast Henry zie je Catherine Howard. Ook zij raakte haar hoofd ook kwijt. Aan de andere kant Catharine Parr. Zij overleefde Henry en werd in 1547 zijn weduwe. Achter haar Anne of Cleves. Van haar scheidde hij. Links achteraan zie je Jane Seymore. Zij stierf een natuurlijke dood. Voor 5 pond mocht je op de foto met het groepje. De geschiedenis was echter al genoeg geweld aangedaan, wij wilden het niet verder vervalsen door ook nog wat kinderen aan het groepje toe te voegen.

Geen vers lijk St. Mary Mead – In het pittoreske dorpje St. Mary Mead ergens in het hart van Engeland gaan wilde verhalen rond. Het middelpunt van deze verhalen is dit keer niet een vers lijk in de bibliotheek of een jaloerse minnares die haar rivale in de liefde heeft vergiftigd. Deze keer gaan de roddels in de tea room van het dorp over een zeer gerespecteerde bewoonster: Miss Marple. Waarom is de excentrieke ‘Aunt Jane’ plotseling van gedaante veranderd? Dat houdt de mensen in het fictieve door Agatha Christie gecreëerde dorpje bezig. "We houden immers van haar zoals we haar kennen", zeggen de dorpelingen. Wat zou schrijfster Agatha Christie van deze verandering vinden? Ik vraag het de speurster zelf. Miss Marple legt haar breiwerk neer, gluurt over haar brilletje naar me en zegt: ” Well, of course, I'm only an old lady, but it seems to me that one or two important clues have been missed.” Nu ze deze worden uitspreekt, zie ik dat het Julia McKenzie is. Zondag begon ITV1 met een nieuwe groot opgezette Miss Marple serie. De serie is nog niet in ons land te ontvangen, maar zal hier ongetwijfeld ook terecht komen. Wat Agatha Christie er van vindt, zullen we nooit weten. Op het scherm hebben we door de jaren heen kennis gemaakt met vier versies van de oude vrijgezelle speurster. Van 1961 tot 1965 was dat Margaret Rutherford. Zij leek in niets op de Miss Marple uit de boeken. Agatha Christie was dan ook erg teleurgesteld over deze serie. In 1980 bracht Angela Lansbury – later beroemd geworden in de serie Murder She Wrote – Jane Marple tot leven. Van 1984 tot 1992 was Joan Hickson de tv-Marple. Zij was door schrijfster Christie in 1940 al getipt voor de rol. Van 2004 tot 2007 werd de rol gespeeld door Geraldine McEwan. In die serie werd nogal fors van de originele verhalen afgeweken. Er kwam zelfs een lesbisch stel in voor. Ik ben benieuwd hoe de nieuwe Jane Marple het gaat doen. Er zijn tv-detectives genoeg, maar niemand speurt in die prachtige oude Engelse dorpen uit het midden van de vorige eeuw. Dat blijft toch een van de attractieve kanten van deze verfilmingen.

Visparadijs in de heuvels Condicote - Vlak bij ansichtkaartenstadje Stow-on-the-Wold ligt het minuscule dorpje Condicote. Het plaatsje telt slechts een handje vol huizen en een kerk. Ze noemen het zelf niet eens een ‘village’, maar ‘a small settlement’. Het dorpje heeft echter twee belangrijke attracties. Ze liggen niet in het dorp, maar net even daar buiten. Het zijn de brouwerij van Donnington en de forelkwekerij. Net als de brouwerij moet je weten waar de Trout Farm is anders rijd je er aan voorbij. Het kleine familiebedrijf ligt verscholen in de heuvels van de Cotswold. Samen met Sander bracht ik een bezoekje aan het bedrijf. Vlak bij de gebouwen zagen we de tanks waarin de jonge vis rondjes [filmpje] tegen de stroom inzwemt. In de heuvels bij het bedrijf zijn de vijvers waarin de volwassen forellen zwemmen. Je kunt de vis kopen in een klein winkeltje bij de kwekerij. Je kunt ook een vergunning kopen om de vis zelf te vangen in het grote meer bij de farm. Maar het eenvoudigste blijft natuurlijk kopen. Vis is geen sportieve uitdaging, maar een lekkernij. Je kunt niet alleen verse forel kopen, maar ook gerookte. Er is op het bedrijf een eigen rokerij. Ze hebben het in drie variëteiten; hot smoked, cold smoked and smoke roasted. Het is een klein landelijke paradijs voor visliefhebbers.

Gokje? Delft – Studeren kun je overal. Er zijn eigenlijk geen slechte universiteiten meer. Dus moeten de hogescholen wervende advertenties opstellen om nieuwe studenten te trekken. “The Faculty of Sciences, University of Copenhagen” deed het met dit filmpje. Het toont enthousiaste studenten die erg tevreden zijn over hun opleiding, de universiteit en Kopenhagen. Toch nam het aantal internationale studenten voor de mastersopleiding niet toe. Daarom bedacht de afdeling communicatie van de faculteit het filmpje dat je hieronder ziet. Denk je nu werkelijk dat een filmpje over geeks en blondines het aantal internationale studenten kan beïnvloeden? Inderdaad, het filmpje heeft geholpen. Het aantal internationale studenten steeg van 37 vorig jaar naar 75 dit jaar. De universiteit vermeldt niet hoeveel van die nieuwe studenten man of vrouw zijn. Wil jij een gokje wagen?

Kakelvers Condicote – Onze buren hier in Condicote verkopen eieren. Kakelvers! We komen er elke dat langs. Er liggen niet altijd eieren. Dat komt niet omdat de kippen een dag hebben overgeslagen. Dat komt omdat iedereen graag verse eieren heeft. Er is niets mis met de eieren uit de supermarkt. Daar zijn eieren van scharrelkippen, kippen die alleen maïs eten en kippen die elke dag een ander weitje op mogen. Ik wist niet dat er op zoveel verschillende manieren eieren worden geproduceerd. Toch is het allemaal niets vergeleken met de eieren van de kippen van onze buren. We vinden ze gepocheerd heerlijk op een verse toast en ook zacht gekookt zijn ze verrukkelijk. We zullen ze missen in Delft.

Dol op vogels Condicote – Niet ver hiervandaan is de Donnington brouwerij. Het is een kleine lokale brouwerij die bier levert aan 19 pubs hier in de omgeving. Ze verkopen het bier ook in flessen aan particulieren, maar je moet je best doen om het te verkrijgen. De supermarkt heeft het niet. Er wordt daar al bier gebrouwd sinds 1865. Boer Richard Iles Arkell begon in dat jaar, naast zijn agrarische activiteiten, met brouwen. Huisbaas Jeff vertelde me er over. Sander en ik bezochten de brouwerij al eerder om wat lokaal bier in te slaan. Samen met Corien en Saskia maakte Jeff en ik gistermiddag een ritje door de omgeving en bezochten de brouwerij opnieuw. Het gebouw dateert uit 1291. Het heeft allerlei bestemmingen gehad. Thomas Arkell, de opa van Richard, kocht het gebouw in 1827. Zijn kleinzoon Richard verkocht zijn eerste bier volgens Jeff “to the gentry in the hunting field”. Maar omdat het bier van goede kwaliteit is, bouwde hij al snel een royale klantenkring op. Jeff is één van deze tevreden klanten. Ook wij zijn erg tevreden over de kwaliteit van dit bier. De brouwerij is altijd in het bezit van de familie Arkell gebleven. In 2007 overleed brouwer Claude Arkell kinderloos. Hij liet de brouwerij na aan zijn neven Peter en James Arkell. De brouwerij en de geheime recepten blijven dus in de familie. De brouwerij ziet er nog net zo uit als honderd jaar geleden. Computers maken geen deel uit van het brouwproces. Alles wordt met de hand geschreven. Ook de rekeningen. Dat is leuk om te weten als je op dit plekje staat. Het honingkleurige gebouw ligt in een vallei vlak bij een klein meertje. We zagen witte en zwarte zwanen op het water. De vogels zijn er nog niet zo lang. Die zijn er dankzij Claude. Hij was dol op vogels en haalde de zwarte zwanen in Australië.