Op de Nederlandse bergAlpe d'Huez – Guido is met vrouw, dochter en schoonouders op vakantie in Frankrijk. Zijn schoonvader is een liefhebber van de fietssport. Niet alleen om naar te kijken, maar hij staat ook zelf graag op de pedalen. Toen Guido van hem hoorde dat hij de beroemde Nederlandse berg Alpe d'Huez ging beklimmen, meldde hij spontaan dat hij dan mee zou fietsen. Ter illustratie van de omvang van deze beslissing eerst even wat gegevens over de berg en de uitdaging die hij voor fietsers heeft. Alpe d'Huez in de Franse Alpen is een wintersportoord op 1860 meter hoogte op de flanken van de berg Pic Blanc. Alpe d'Huez was 26 keer finishplaats in de Ronde van Frankrijk. De beklimming begint vanuit het dorp Le Bourg d'Oisans en telt 21 haarspeldbochten. Acht maal was een Nederlander hier etappewinnaar. Hennie Kuiper, Joop Zoetemelk en Peter Winnen wonnen zelfs twee keer. De laatste Nederlandse winnaar was Gert-Jan Theunisse in 1989, die na een solo over ruim honderd kilometer (over de Col du Galibier en Col de la Croix-de-Fer) met een minuut voorsprong op Pedro Delgado en Laurent Fignon aankwam. De snelste beklimming staat op naam van Marco Pantani, hij reed in 1997 in 37,35 minuten van de voet naar de top van de berg. Tot zo ver de cijfers. Nu terug naar Guido. Ik had hem t.b.v. ODD gevraagd om een fotootje van zijn tocht over de berg. Die heeft hij echter niet gemaakt. Hij meldt: “Daar heb je ook geen energie voor onder het fietsen. Gelukkig waren er wel wat mensen onderweg die tegen betaling een fotootje maken.” Daarvan heeft hij er eentje voor ODD gedownload. Guido vindt De Alpe d'Huez een erg mooie berg: “Het beklimmen was voor mij als onervaren fietser een flinke uitdaging. Uiteindelijk heb ik het in 1 uur en 37 minuten klaar gespeeld. Mijn schoonvader deed het 9 minuten sneller. Na iedere bocht veranderde het uitzicht. Je bent al snel flink hoog wat je een perfecte blik geeft op wat je reeds afgelegd hebt. De afdaling heb ik in 20 minuten gedaan, dat is de beloning voor het harde werken.” Dit jaar komt de tour niet aan bovenop de Nederlandse berg. De berg zat voor het laatst in het parkoers in 2008. Maar Guido en zijn schoonvader hebben de traditie van de Nederlandse berg in ere gehouden en hem bedwongen. |
woensdag 30 juni 2010
dinsdag 29 juni 2010
Labels:
vakantiegroet
maandag 28 juni 2010
zondag 27 juni 2010
Zegen komt van bovenOxford – Wie ooit aan de rand van de Trevifontein in Rome heeft gestaan, weet dat op de bodem van deze fontein een aanzienlijke hoeveelheid muntjes ligt. Men vertelt je daar dat als je met je rug naar de fontein met gesloten ogen met je rechter hand twee muntjes over je linker schouder gooit en uitroept: “Arrivederci Roma, tibi gratia volo, in tiberis aqua tua fluit" (tot weerziens Rome, ik wil je genade, je water stroomt naar de Tiber) je ooit zal terugkeren naar de Italiaanse hoofdstad. Corien & ik hebben er wel ooit muntjes in gegooid, maar de spreuk hebben we achterwege gelaten. En toch kwamen we terug. Het werpen alleen is dus kennelijk ook al krachtig genoeg om de wens uit te laten komen. Dankzij deze legende ligt er overigens een aanzienlijke hoeveelheid muntjes in het water. Het recht om die er uit te vissen wordt door de stad Rome verplacht. Want ook het geluk levert handel op. Ik moest aan dit verhaal denken toen we onlangs de toren van the University Church St. Mary the Virgin in Oxford beklommen. Onderweg naar de top zagen we dat op de stenen waterspuwers langs de dakrand van de kerk door bezoekers muntjes waren gegooid. Kennelijk is de drang om via het gooien van muntjes geluk af te dwingen nu ook tot de hoogte van de dakrand gestegen. Ik kende het fenomeen voorheen alleen van vijvers en fonteinen, maar nu is een gargouille kennelijk ook al een object dat geassocieerd wordt met geluk. Zou je na een regenbui muntjes terugvinden in het op deze manier afgevoerde regenwater? Ik denk het wel. Alle zegen komt – net als de regen – immers van boven. |
Labels:
Groot-Britannië
zaterdag 26 juni 2010
vrijdag 25 juni 2010
donderdag 24 juni 2010
Niet alles aaienCourtils – Op vijf minuten rijden van ons logeeradres in Courtils ligt het stadje Beauvoir. Daar bevindt zich Alligator Bay. Zoals de naam reeds doet vermoeden, zitten daar vooral krokodillen en soortgenoten. Op het foldertje dat we een paar dagen geleden in een vvv-kantoor kregen, wordt het omschreven als ‘Ingroyable’. Dat is nog eens een aanbeveling. Het is een dierenpark waar behalve krokodillen ook schildpadden, slangen en varanen verblijven. Wij bezochten het ‘Parc Animalier’ dinsdagmorgen. Achter de kassa van het park troffen wij de eigenaresse. Een magere vijftiger in een groene jurk. Voor de grap vroeg ik haar wijzend op het krokodilletje op mijn Lacosta shirt of ik daarmee korting kreeg. Ze toverde een wat waterige glimlach op haar gezicht. Mijn mislukte kwinkslag leverde geen korting op, maar ontlokte wel een verhaal. Het bleek dat modefabrikant Lacosta hen indertijd voor de rechter had gedaagd omdat in het logo van het dierenpark een krokodil staat. Het dier lijkt niet op de krokodil met de kromme staart van Lacosta, maar is wel onmiskenbaar een krokodil. Het kostte hen een hoop moeite en gedoe om hun gelijk te krijgen. “Toen we hadden gewonnen, heb ik meteen het Lacosta shirt van mijn man weggegooid”, zei ze met een triomfantelijke grimlach. In het begin van het park tref je eerst schildpadden in alle soorten en maten. Sommige van de dieren mag je heel dicht naderen en zelfs aanraken. De grote herbivoor waarmee Corien op de foto staat, is volgens het bordje een tortue sillonnée. Toen twee dieren begonnen te ‘stoeien’, zagen we dat de onderkant al net zo hard is als de bovenzijde van het schild. Ook in het verblijf van de krokodillen kun je de beesten tamelijk dicht naderen. Maar aaien is hier natuurlijk geen optie. In de ruimte waar het contant 37 graden Celsius is, verblijven ongeveer 200 exemplaren. Grote en kleine. De dieren doen niet veel meer dan liggen en wachten. Even later zagen we op een film dat deze flegmatieke dieren als ze de kans krijgen wel een complete gnoe opeten. Ook de slangen en de varanen een deur verder springen en raggen niet bepaald door hun kooi. Eigenlijk zit er nog het meeste leven in de schildpadden. |
woensdag 23 juni 2010
dinsdag 22 juni 2010
maandag 21 juni 2010
zondag 20 juni 2010
zaterdag 19 juni 2010
vrijdag 18 juni 2010
donderdag 17 juni 2010
Nuna5 wordt een Porceleyne RacemonsterDELFT – De door studenten van de Technische Universiteit Delft gebouwde zonnewagen, Nuna5, neemt dit jaar deel aan de Suzuka Dream Cup. Dat is de grootste circuitrace ter wereld voor zonnewagens. Hij vindt plaats in Japan in het laatste weekend van juli. Meer dan 60 teams doen mee aan de race op het formule 1 circuit van Suzuka.Het Nuon Solar Team werd vorige jaar nog tweede in de World Solar Challenge, de bekende zonnerace dwars door Australië. De afgelopen maanden is door de Delftse studenten hard gewerkt aan het verbeteren van de 5 voor de Suzuka Dream Cup. De wagen kreeg een aantal nieuwe onderdelen en het team maakte testritten op het circuit van Zandvoort. De nieuwe outfit begon met een set nieuwe wielkappen, nog lichter dan de vorige. Ook de body is weer gladder. Niet alleen de aërodynamica is aangepakt. Het uiterlijk van de wagen kreeg ook een facelift. De auto ziet er dankzij samenwerking met de gemeente Delft en de Koninklijke Porceleyne Fles nu ook heel Delfts uit. Met het Delftsblauwe ontwerp heeft de Prinsenstad er weer een fantastisch visitekaartje bij. De verbeterde Nuna5 zal vandaag worden onthuld. Dat gebeurt om 12:00 uur op het Sint Agathaplein bij Museum Het Prinsenhof. Speciaal voor deze gelegenheid stelt Museum Het Prinsenhof kortingsbonnen beschikbaar voor de aanwezigen. Daarmee kunnen ze na de onthulling het museum bezoeken. De bonnen zijn alleen tijdens de onthulling verkrijgbaar bij de speciale stand op het Sint Agathaplein. Je kunt de vorderingen van de race volgen via Twitter. |
woensdag 16 juni 2010
De jeugd heeft de toekomst
Delft – Gistermiddag zag ik enkele mensen in DOK bezig om oranje vlaggetjes te steken in een rond plateau met daarop de stadsplattegrond van Delft. Ik dacht natuurlijk onmiddellijk dat medewerkers van DOK hier bezig waren om een gigantisch eerbetoon aan ons nationale elftal op te richten. Toen ik dichterbij kwam, werd duidelijk dat de veronderstelling dat mannen een “one track mind” hebben, ook nu weer helemaal waarheid werd. Het had namelijk ondanks de kleur van de vlaggetjes niets met voetbal van doen. Op de vlaggen waren afgelopen zaterdag tijdens een evenement van de Jongerenraad Delft (JDR) op het Vesteplein wensen geschreven door jeugdige inwoners van de stad. Wensen van jongeren voor hun stad. Het plateau met de vlaggen werd aan het eind van die zaterdag aangeboden aan D66-wethouder van jeugd, Lucas Vokurka. Hij zou het laten exposeren. Dat gebeurt dus bij DOK ontdekte ik gistermiddag. De JDR geeft gevraagd en ongevraagd advies aan de gemeente Delft. Op de website jongerenraaddelft.nl is alle informatie over de JRD te vinden. Tot slot van het evenement op het Vesteplein waarbij wensen van jongeren in kaart werden gebracht, reikte wethouder Vokurka aan een van de jongeren een mini-laptop uit als beloning voor de beste oplossing van een aandachtspunt. Niet alleen in het voetbal heeft de jeugd de toekomst. |
dinsdag 15 juni 2010
maandag 14 juni 2010
zondag 13 juni 2010
De hoop van EngelandDelft – “Niet met je eten spelen” is een opmerking die kinderen over de hele wereld van hun ouders horen als ze hun worteltjes en erwtjes met hun vork over hun bord zitten te schuiven. De 20-jarige Nathan Wyburn uit Cardiff hoorde het ook vast van zijn moeder. Inmiddels heeft de student uit Wales een aardige reputatie opgebouwd als het gaat om kunst met voedsel. De filmpjes waarop hij met “eten zit te spelen” voor het maken van een kunstwerk zijn heel populair op Youtube. Als het om voedsel gaat heeft de man nog meer ideeën dan een tv-kok. Hij heeft onlangs een origineel eerbetoon gemaakt voor de coach van het nationale Engelse voetbalteam Fabio Capello. Dat is nog eens wat anders dan vlaggetjes ophangen in de straat. Hij maakte het portret van Capello heel toepasselijk met producten uit de Italiaanse keuken. Op zeventig lasagneblaadjes bracht hij met bolognesesaus het gezicht van de trainer aan. Hij deed er anderhalf uur over om het kunstwerk te fabriceren. Het portret lijkt goed op de man waarop Engeland zijn hoop heeft gevestigd in Zuid-Afrika. Capello heeft niet geposeerd voor Wyburn. De artiest gebruikte een foto van de coach als voorbeeld voor zijn kunstwerk. Heb jij een leuke foto van een versierde straat uit jouw buurt, zit je echtgenote in het oranje aan de ontbijttafel of zijn de (klein)kinderen oranje uitgedost? Stuur het op naar ODD en laat ons meegenieten. |
Labels:
Groot-Britannië,
kunst
zaterdag 12 juni 2010
Badhanddoeken genoegDelft – In een restaurant vind je immer een huiswijn. Dat is een redelijk geprijsde wijn die toch heel lekker bij de maaltijd past. Althans volgens de restauranthouder. Ik heb thuis alleen maar omfietswijn. Maar ik heb wel een huiswhisky. Op zon- en feestdagen drink ik graag een heerlijke single malt. Op andere momenten pak ik mijn vertrouwde fles Famouse Grouse. Op de website van het whiskymerk kan nu een ‘eigen’ label worden gemaakt. Het woord Grouse kun je vervangen door een andere naam. Je moet wel je naam, adres en volledige contactgegevens achterlaten op de site, want de beroemde vogel heeft die nodig om het etiket te kunnen verzenden. O ja, de verzendkosten à 1,32 euro zijn natuurlijk ook voor jouw rekening. Daarvoor krijg je overigens alleen het labeltje thuis gestuurd. Vervolgens moet je nog wel even naar de slijter om een 70 CL. fles te kopen. Je hebt dan nog steeds geen gepersonaliseerde fles. Pas nadat je zelf je eigen label over het bestaande label hebt geplakt, kun je aldus Famous Grouse spreken van ‘het pronkstuk’ van je drankenkast. Het lijkt me een aardig cadeau. Het is weer eens wat anders dan een met je naam geborduurde badhanddoek. Die hebben we genoeg. |
vrijdag 11 juni 2010
donderdag 10 juni 2010
Een wetenschappelijke draaiDelft - Eerder dit jaar bezochten Corien & ik Northampton in the East Midlands. In het centrum van de stad vind je Abington Street. De straat hoort bij het voetgangersgebied waar het winkelend publiek zich op weg naar koopjes van winkel naar winkel spoedt. Tot het meubilair van de straat hoort een groot aantal ronde banken. Hierop zitten de echtgenoten en zonen in de zon achtergelaten door vrouw of moeder. Ook ik zat daar te genieten van de warme zonnestralen. Mijn ogen dichtgeknepen tegen de felle zon. Tussen mij oogleden door zag ik twee reusachtige kromme stalen figuren glimmen. Bovenop de bogen zag ik mensen in een triomfantelijke houding er bijna vanaf spatten. Een nogal opvallend en groot kunstwerk voor een voetgangersgebied. Als je er omheen loopt, lijkt het net of het beweegt. En van een afstand lijkt het beeld op een reusachtige DNA-structuur. Na onderzoek bleek dat te kloppen en kreeg het kunstwerk een wetenschappelijke draai. Op een inscriptie in een metalen plaat op de grond las ik dat het beeld hier is geplaatst ter ere van een beroemde zoon van Northampton: Sir Francis Harry Compton Crick. Het zes meter hoge beeld van kunstenares Lucy Glendinning is hier in 2005, een jaar na de dood van Crick, geplaatst. Deze onderzoeker ontdekte in 1953 samen met de Amerikaanse wetenschapper James Watson de structuur van DNA en in 1962 kregen de mannen de Nobelprijs voor hun wetenschappelijke werk. Terwijl ik naar de sculptuur sta te kijken, komt Corien uit de winkel. Ze toont me haar aankopen en ik zeg wijzend op het kunstwerk: “Dat is een DNA-structuur”. “Dat zie ik”, zegt ze. Want iedereen weet nu dat het molecuul bestaat uit een soort wenteltrap van twee om elkaar heen draaiende spiralen. Omdat in 1953 te zien was meer visie nodig. Het zes meter hoog glimmende kunstwerk is dan ook dik verdiend. |
Labels:
Groot-Britannië,
kunst
woensdag 9 juni 2010
Belly Button Fluff BearsDelft – Er zijn van die vragen die je aan niemand durft te stellen. Bang voor het antwoord. Meestal zijn dat vragen die met persoonlijke hygiëne te maken hebben. Er is één vraag die ik sinds kort niet meer hoef te stellen. Ik weet nu het antwoord: iedereen heeft het. Ik weet nu dat een navel een stofnest is. Een verzamelputje voor pluis. Ik ben niet de enige met navelpluis. Iedereen heeft het. Ik weet dat van kunstenares Rachel Betty Case. Zij is een dappere vrouw die allerlei soorten vragen durft te stellen. Ze vroeg aan haar vrienden om het navelpluis niet onder de douche weg te spoelen, maar van te voren er uit te punniken en voor haar te bewaren. Ze heeft met de doos navelpluis die ze op die manier verzamelde kleine schattige beertjes gemaakt. Deze Belly Button Fluff Bears zijn niet om mee te spelen. De schattige beertjes zijn kunst. Het is een ‘art project’. Dat maakt een wereld van verschil. Als het om kunst gaat kun je alles vragen en alles maken. Je kunt de kunstwerkjes op haar site kopen voor de spotprijs van $10,=. De beertjes zitten in een glazen flesje met een kurk en label. Elke gefleste beer zit in een zwart satijnen zakje. De kunstenares kreeg het idee om de beertjes te maken nadat zij een navelpiercing had laten plaatsen. Toen ontdekte zij iets over navels wat ze altijd al had willen weten, maar niet durfde te vragen: iedereen heeft navelpluis. |
dinsdag 8 juni 2010
Een nostalgisch gezichtTurunç – Ik herinner mij uit mij vroege jeugd dat leveranciers hun waren met een bakfiets thuis bezorgden. Elke dag vers. De bakker en de melkboer deden dat met een bakfiets. Ik hielp ze als jongetje van een jaar of tien, samen met de andere kinderen uit de straat de hoge brug over de Vliet opduwen. De groenteboer behoefden we niet te helpen. Die had een paard en wagen. Ook de scharenslijper was een man met een bakfiets. Daarop was alle apparatuur aanwezig om scharen en messen te slijpen. Wij noemden hem ‘de scharensliep’. Als hij de straat inreed, kwamen de huisvrouwen, met het schort nog voor, uit de huizen te voorschijn met scharen en messen. Er was in een gezin in de jaren vijftig kennelijk altijd wat te slijpen. De ronde steen waarop hij sleep, werd aangedreven door een trapwiel. In mijn herinnering leek het mechanisme een beetje op dat van een trapnaaimachine. Een motortje kwam er niet aan te pas. De meeste mensen laten nu geen scharen en messen meer slijpen. Kennelijk worden de huidige messen niet meer bot of kopen we simpelweg nieuwe als het snijden moeilijk wordt. Ik vermoed dat alleen koks hun messen nog regelmatig laten slijpen. Mijn keukenmessen zijn overigens onlangs wel geslepen door een vakmannetje in Veldhoven. Ik gebruik graag goed gereedschap in de keuken. Slijpen gebeurt dus nog wel, maar niet meer op straat. In het Turkse kustplaatsje Turunç zag ik deze ‘scharensliep’ aan het werk. Onverstoorbaar sleep hij het ene na het andere mes. De klanten hadden de messen aan het begin van de middag gebracht en een voor een bracht hij ze weer terug in een vlijmscherpe staat. Een mooi nostalgische gezicht. |
maandag 7 juni 2010
zondag 6 juni 2010
zaterdag 5 juni 2010
Saaie zakEindhoven – Tol (Marieke) en Mus (Joscha) gluren graag. Ze willen vooral graag zien wat er in een jaszak zit. Vooral in de zak van een ander. Ze hebben er een ‘droomproject’ van gemaakt. Misschien levert het een boekje op. Het is nu in ieder geval al een aardig internetproject. Jij kunt ook meedoen. Marieke en Joscha leggen op hun site uit hoe dat moet: “Leeg de zakken van je jas (of die van een ander). Leg de inhoud met behulp van je camera vast en stuur de foto incl. portretfoto, leeftijd en (evt.) een tekst naar dit e-mailadres”. Omdat mijn broek naar de stomerij moest, heb ik ook mijn zakken geleegd. De inhoud is vergeleken met die van de kinderen nogal saai. Ik zal dan ook mijn foto niet insturen. Maar de inhoud van de zakken van jullie kroost is vast veel leuker. Insturen die zakken zou ik zeggen. |
vrijdag 4 juni 2010
donderdag 3 juni 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)