Wetherspoon is het verschil Weymouth – Inwoners van Delft en andere historische steden zijn gewend te leven in een omgeving die hen dagelijks herinnert aan de geschiedenis van het land. De geschiedenis omgeeft hen altijd. Ook Engeland is een land met een rijke historie. Het is de geboortegrond van de legendarische koning Arthur en de beroemde schrijvers Shakespeare en Dickens. Je ziet in het dagelijkse leven veel terug van dit roemruchte imperium. Niet alleen in musea, maar ook tijdens een wandelingetje door de highstreet van een dorpje of stadje herinnert veel aan de geschiedenis van het land. Historie is iets waar men een levend onderdeel van is. Dinsdag waren we in het bedrijvige Yeovil en het rustige Poundsbury. De plaatsen verschillen veel in leeftijd, maar lijken in verschijning wel op elkaar. Ook daarin speelt de geschiedenis een rol. Yeovil is deel van de geschiedenis van het land. Het bewijs is wel dat de 14de eeuwse church of St. John the Baptist nog steeds gewoon ook de parochiekerk is. Gotieke beelden en posters van de kinderoppas vormen een harmonisch geheel. In Poundsbury, de buitenwijk van Dorchester waar de bewoners uitkijken op de groene heuvels van Dorset, is de verbeelding van de bouwgeschiedenis bijeengebracht. Alles is nieuw, maar wel opgetrokken in traditionele stijl. Alles is neo. Neo-Georgian of neo-Victorian en gebouwd met materialen uit de streek. Net als in Yeovil waren Corien & ik hier al eerder. Het groen is nu hoger en de bomen tussen de huizen met torentjes of pilaren wat voller. Het lijkt een historische plaatsje, maar toch verschenen de eerste huizen pas in de jaren negentig van de vorige eeuw. Een ding hebben ze niet gemeen: Wetherspoon. Yeovil was gelukkig wel een pub van deze keten rijk: The William Dampier. Daar gebruikten we de lunch.