Op zoek naar het zwarte goud Valkenburg aan de Geul – Gisteren gingen Corien & ik op zoek naar de herkomst van wat ooit ‘ het zwarte goud’ werd genoemd. In 1965 werd de laatste kolenmijn in ons land gesloten. Daarmee kwam er een eind aan een industrie die heel belangrijk was voor Limburg en voor ons land. Mijnbouw was niet langer rendabel en Nederland stapte over op aardgas. Er is zo goed al niets meer van de mijnen terug te zien in het Limburgse landschap. De mensen hebben alles opgeruimd en de mijnschachten zijn allemaal vol water gelopen. Als je iets terug wilt zien van de kolenwinning moet je naar Valkenburg. Daar bevindt zich ’de laatste steenkolenmijn’ van ons land. Het is geen werkende mijn, maar alles is er wel helemaal in tact. Het eerste dat Corien zei toen we ons bij de ingang van de mijn meldden, waren de inmiddels legendarische woorden van Annefien: “Ik ruik de mijnen”. Samen met een groepje bezoekers beleefden ook wij nu de harde en indrukwekkende tijd die de kompels doormaakten op grote diepte. De wereld van de mijnbouw had altijd iets mysterieus voor ons. Nu we zelf deze wereld konden ontdekken, verdween het mysterie maar maakte plaats voor respect voor de mannen uit de mijnbouw toe. We begonnen de excursie met een unieke film over de Limburgse mijnbouw. Daarna daalden we met een ex-mijnwerker af tot grote diepte en maakten een tocht door de gangen van de mijn. We maakten de tocht aan de hand van zijn verhaal en leerden van alles over het leven van de mijnwerkers (kompels noemden ze zichzelf). We kregen er een goed idee van en mochten zelfs een aantal machines bedienen. Het was een heel interessante excursie.

Vanuit Maastricht Maastricht – Op woensdag bezochten Corien & ik eerst het zonovergoten Maastricht en togen vervolgens naar het warme en gezellige Belgische Tongeren om daar op een terrasje nog wat te na te genieten. We ontdekten dat Maastricht een bedrijvige stad is met een rijke historie. "Reeds onder Karel de Grote was het al een centrale plaats in Europa”, vertelde de juffrouw van het VVV-kantoor ons. Na de vorming van Euregio, waarvan de steden Aken, Luik en Maastricht de centra zijn, werd het al snel duidelijk dat de stad aan de Maas niet langer een grensstad is tussen verschillende grootmachten, maar opnieuw een centrale plaats inneemt in Europa. In begin jaren negentig kwam hier het Verdrag van Maastricht tot stand. Het leidde er toe dat de naam Maastricht over de hele wereld bekend werd. Vanuit deze schitterende plaats leiden er dan ook vele wegen naar tal van belangrijke plaatsen in Europa en verder. Al wandelend door de stad zagen Corien & ik plots de naam van een heel bekende Helmondse wijk op een van de bordjes van het lokale VVV-kantoor. Kennelijk willen veel bezoekers vanuit Maastricht graag verder hun reis vervolgen naar die wijk. Dat kan volgens het bootje op de wegwijzer kennelijk over een van de levensaders van de stad: de Maas. Corien & ik hebben dat even overwogen, maar besloten toch om onze reis in een andere richting voor te zetten.

Op stap met Simenon Luik – Dinsdag bezochten Corien & ik Luik. De hoofdstad van de provincie Luik is tevens de geboorteplaats van de schrijver Georges Simenon. Hier bracht hij zijn kinderjaren en jeugd door. Ik heb alle boeken van de Belgische schrijver gelezen en sommige daarvan zelfs meerdere malen. Het bekendst zijn natuurlijk de boeken waarin commissaris Maigret de hoofdrol heeft. Ondanks het feit dat veel van de boeken zijn gesitueerd in Parijs, zijn veel van zijn figuren gebaseerd op Luikse karakters. Ook de landschappen en de sfeer zijn vaak geïnspireerd op zijn geboorteplaats. De gemeente heeft een wandeling gemaakt langs de plaatsen die grote invloed hadden op de romanschrijver. We liepen de route aan de hand van de plaquettes en een interessant gidsje. We zagen het huis waar Georges Simenon op vrijdag 13 februari 1903 werd geboren. Het blijkt een appartementengebouw te zijn. De familie Simenon woonde op de tweede verdieping. Overigens staat in de officiële documenten 12 februari als geboortedatum. Die datum liet zijn moeder optekenen omdat zij in vrijdag de dertiende een slecht voorteken zag. Op de begane grond is nu een kapperszaak (Salon de Coiffure) met de fraaie naam ‘Georges y est nè’. De zaak is gespecialiseerd in Afro kapsels. Twee dagen na zijn geboorte werd Simenon gedoopt in de kerk Saint-Denis. Hij kwam ook als kind vaak in deze kerk waar zijn oom koster was. Hij zei daar zelf ooit eens over: “Wij gingen naar de mis van Saint-Denis omdat de mis van halfelf de ‘chique’ mis was.” Wij bezochten de kerk ook. Er is juist een dienst in een van de kapellen als wij binnen komen. De kerk is onlangs gerestaureerd en heeft weer de oorspronkelijke rococo-aankleding. Ik kan me wel voorstellen waarom de kleine Georges het er chique vond.

Er is meer dan voetbal Valkenburg aan de Geul – Nu onze nationale elf uit het WK-toernooi is verwijderd, verdwijnt de kleur oranje langzaam uit het straatbeeld. Dat is in het Limburgse Valkenburg nog niet zo duidelijk. Dit heuvelachtige land is na het voetbal nu in de greep van de wielersport. Op 4 juli komt de Tour de France door dit fraaie dorp. Oranje fietsen en dito vlaggetjes sieren reeds de gevels van de cafés en grote foto’s van onze fietsende helden hebben die van de voetballers vervangen. Het sportleven gaat gewoon door ontdekken Corien & ik tijdens ons verblijf hier. Deze week genieten we van de schoonheid van het Limburgse land en ontdekken dat er meer is dan voetbal. Er is ook nog de wielersport.

Vijf varianten Eindhoven - Breien, haken, naaien en allerlei ander handwerk werd dit jaar plotseling erg populair onder de dames in onze familie. Tijdens de jaarwisseling begon het al met de (schoon)zussen (ook wel tantes of oma’s genoemd). Zij vervaardigden in een hoog tempo eensgezind vierkante lapjes. Sommige werden gebreid, andere gehaakt of geborduurd. Het resultaat was een kleed waar Karsten nu erg trots op is. Ook andere vrouwelijke familieleden (ook wel as-moeders genoemd) begonnen met het vervaardigen van vierkantje lapjes. Marieke maakt voor de ronde box een kleed van vierkante lapjes. De kleuren van het kleed werden zoals jullie zien zorgvuldig bijeen gebracht. Ook de tantes en oma’s konden het nog niet laten. Ze begonnen weer te breien en te haken en te naaien dat het een lieve lust was. Die lapjes gebruikte Marieke voor een kleed op haar kinderwagen. klik maar op de foto van de wagen voor een detail. Aan de kinderwagen hangt de luiertas. Ook daar is Marieke mee aan de slag gegaan. “Ik heb de saaie luiertas van Prenatal met een oud borduursel van mijn oma en wat oude linten gepimpt”, zegt ze daarover. Dat is dan de vijfde variant. Na (schoon)zussen, tantes, oma’s en as-moeder is er ook nog iets van een overgrootmoeder.

Groeten uit Kenia Delft – Sommige kaarten doen er wat langer over om hun bestemming te bereiken. Bob & Saskia zijn al weer enige tijd thuis, maar hun kaart uit Kenia arriveerde pas deze week op de redactie van ODD. Maar de kaart is in ieder geval gearriveerd. De kaarten die we twee jaar geleden in Rome verstuurden, zijn nog steeds onderweg! Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Cape buffalo – regarded by hunters as Africa’s most dangerous animal Ze schrijven: Te veel om op te schrijven meegemaakt. Jullie horen + zien het al-le-maal! Hartelijke groet, Bob & Saskia

Jong Oranje Helmond – Het duurt nog een paar uur en dan weten we of Oranje weer een ronde verder is. Heel Nederland houdt de adem in, behalve Benthe. Zij is druk in de weer met haar supportersarmen. Ze zwaai er mee alsof we al hebben gescoord. Misschien heeft ze wel een goed voorgevoel. Klik hier en meld jouw uitingen van oranjegevoel even bij ODD. Laten we de site samen oranje kleuren.

Afscheid van de Bevrijdingskerk Leiden – Vandaag, 25 juni, is een eind gekomen aan het gebruik van de Bevrijdingskerk in Leiden (Zuid-West). De kerk is in 1960 gebouwd en in januari 1961 geopend. Wij (Frans, Martien en Nellie) woonden toen in de Bakkersteeg en kerkten in de Zuiderkerk. Toen we in 1967 terug kwamen in Leiden gingen we in het Jac.Urlusplantsoen wonen en kerken in de Bevrijdingskerk. De familie van Nella woonde in de Corn.Schuytlaan en kerkten in de lagere school aan de Telderskade, waar oom Martien toen pianist bij de diensten was. Nella & ik groeiden op in de wijk Zuid-West en volgden in de kerk zang, deden belijdenis, kerkenwerk in kerkenraad (samen met oom Jan in de raad), oppasdienst en samen een club. Ja, we zijn er zelfs getrouwd! In 1979 werd er een jongerenkoor opgericht o.l.v. Hans Karstens. Het waren gezellige vrijdagavonden en we zongen veelvuldig in eigen diensten, maar ook elders in de regio. Dat het een prima koor met sfeer was, bewijst misschien wel dat er vier huwelijken gesloten zijn tussen koorleden. Ze zijn ook nog alle vier bij elkaar! Na het vijfjarig jubileum van het koor, viel het uit elkaar door verhuizingen, e.d. Er was bovendien geen aanwas meer. Vandaag stond het voormalig jongerenkoor na de start van 27 jaar geleden, weer bij het orgel. Het klonk als een klok! De hoge noten werden toch weer moeiteloos gezongen. Tenminste, niet voor de tenoren, zij waren nu beter in de baspartij. De gemeente uit de Bevrijdingskerk gaat het kerkgebouw van de RK-parochie aan de Vijf Meilaan delen. Na de dienst gingen de kerkgangers er in optocht naar toe en werden daar gastvrij ontvangen door de parochianen. De Bevrijdingskerk blijft in gebruik als kerk, door de Chr. Geref.gemeente van de Steenschuur(de Opstandingskerk). Een bijdrage van Martien

Guus geeft oranje concert Eindhoven - Op 11 juni jl. bezochten Bob & ik het PSV-stadion om daar een optreden van Guus Meeuwis bij te wonen. Het werd een complete oranjehappening. Echt het hele stadion was oranje, behalve zanger Marco Borsato. Tja, die Bn’ers toch ook. Onder het vak waar ‘’ Philips Stadion’ staat, zit maar één man. Het vak links daarvan zit vrij vol. Die figuur in het midden met een lichtblauw spijkerbloes en een donkerblauw sjaaltje is Marco Borsato. Het is de voorste rij, ongeveer de zesde van rechts. Ja, je moet het weten. Dat poppetje ernaast met het donker bruine truitje is zijn vrouw Leontien. Het ligt heel erg voor de hand dat Guus Meeuwis voor het PSV-stadion koos voor zijn reeks concerten. De zanger is een grote PSV-fan en komt al sinds zijn jeugd naar deze voetbaltempel om de verrichtingen van zijn ‘cluppie’ te volgen. De zanger had drie keer een uitverkocht PSV-stadion, maakte samen met Van Nistelrooy het lied “Ik Wil Dat Ons Land Juicht” en won de gouden harp. Het gaat hem dus voor de wind. Wij keken op grote schermen eerst naar de verrichtingen van ons nationale elftal. Guus is daar net zo fan van als wij en daarna genoten we van het muzikale geweld dat er over ons werd uitgestort. Een bijdrage van Saskia Klik hier en meld jouw uitingen van oranjegevoel even bij ODD. Laten we de site samen oranje kleuren.

Oranjefans Stiphout – Het loopt nog niet helemaal zo als het moet bij ons Nationale elftal. We winnen wel wedstrijden, maar het de vorm is er nog niet helemaal. Iedereen, behalve Johan Cruijff die alles was zijn pupil Marco doet geweldig vindt, is dan ook wel wat bezorgd over de goed afloop vanavond. Maar wie weet gaat het vanavond een stuk beter en troeven we de Portugezen af. Je weet maar nooit. In het kader van ‘Alles oranje’ stuurde Saskia twee foto’s in van fans van het oranje elftal. Het zijn haar zoon Karsten en diens opa. De eerste heeft een heuse tatoeage en een oranje petje en ook diens opa kan natuurlijk niet achter blijven. Klik hier en meld jouw uitingen van oranjegevoel even bij ODD. Laten we de site samen oranje kleuren.

Hoera voor Barbara! Hazerswoude-Rd – Donderdag 15 juni om 18.45 uur kwam het verlossende telefoontje voor Barbara: geslaagd! Meteen de vlag met tas naar buiten èn koffie met gebak. Wij hadden deze uitslag natúúrlijk verwacht en reeds een restaurant geboekt om het feest te vieren. Inmiddels zijn de cijfers ook binnen en die waren zelfs voor Barbara boven verwachting. In september gaat Barbara geschiedenis studeren in Groningen, dat is het plan, maar het is wel een hele leuke studentenstad en er is veel te doen En zo gaat onze eerste dochter het ouderlijke nest verlaten. Ze heeft een kamer gevonden aan de Veemarktstraat 94, op 5 minuten fietsen van de beroemde Martinitoren. Het opknappen is begonnen, het terras, ja, ja, ze heeft een eigen terras, moet zeer goed schoon gemaakt worden, maar dan heb je wel wat. Haar kamer is 4x5, heeft een eigen douche en keuken en het al genoemde terras. Op 17 augustus gaan de introductiedagen voor eerstejaars van start en hoopt Barbara haar nieuwe start te maken. Wij wensen haar veel plezier en wijsheid! (zelf boodschappen doen, kamer opruimen,……….) Een bijdrage van Martien

Oranje is oranje Eindhoven – Marieke & Michiel stuurden deze foto van hun oranjegevoel. Het vestje heeft Michiel vroeger nog gedragen. M&M hebben beiden weinig met voetbal, maar schrijven ze “oranje is oranje”. Ze achten het overigens niet waarschijnlijk dat de oranje outfit nog voor de belangrijke wedstrijd Nederland – Portugal zal worden gedragen. Die wedstrijd van vanavond zal het nog zonder een extra supporter moeten doen. Klik hier en meld jouw uitingen van oranjegevoel even bij ODD. Laten we de site samen oranje kleuren.

Wij gaan winnen Delft – Vandaag wordt het dan menens. Het Oranjeteam speelt tijdens de achtstefinalewedstrijd tegen Portugal. Wij gaan winnen. Dat voorspelt althans 56,9 procent van de totospelers. Zij hebben hun geld op winst voor het Nederlands elftal gezet. De gokkers weten ook wie de doelpunten gaat maken. De meeste denken dat het eerste doelpunt van de voet van Arjen Robben komt. Mocht het Robben niet lukken dan gokt men op Dirk Kuijt of Robin van Persie als de makers van die belangrijke eerste goal. De favoriete uitslag onder de gokkers is een 2-1 winst voor Oranje. Mijn Portugees is een beetje roestig. Ik kan dan ook niet lezen wat er in de Portugese pers over de wedstrijd wordt gezet. Ik begrijp wel dat Luiz Felipe Scolari, de bondscoach van Portugal, een droom heeft. Hij wil net als vier jaar geleden met Brazilië de wereldtitel winnen. Dit plaatje in een Portugese krant snapte ik in één keer. De Portugese gokkers zullen ongetwijfeld een andere uitslag voorspellen. Wat het ook wordt, veel plezier vanavond bij de wedstrijd. Klik hier en meld jouw uitingen van oranjegevoel even bij ODD. Laten we de site samen oranje kleuren.

Zon, zee en zand Scheveningen – Wat doe je als je bij oma & opa logeert in Delft en het is schitterend weer? Dan ga je naar het strand van Scheveningen. Die conclusie lag dan ook zeer voor de hand toen Saskia met haar drie kinderen donderdag bij ons aanbelde voor een paar daagjes. Bob was voor de zaak naar Wenen en Saskia wilde er ook wel even uit met de kinderen. Scheveningen bleek een goede keus. We installeerden ons op het rustige gedeelte vlak bij de haven en concentreerden ons daarna allen nog maar op het zand en de zee. Meer dan zon, zee en zand hebben kinderen niet nodig. Nadat de zee en de aanstormende golven waren bewonderd en onderzocht, moest er met zand worden gewerkt. In eerste instantie werden dat natuurlijk zandkastelen, maar al snel ontdekte Benthe dat je met wat water, vormpjes en schelpen hele fraaie zandtaarten kan maken. Ook haar broertje Karsten vond het zand erg spannend. Heel langzaam kroop hij in de richting van Benthe en oma die samen met de verfraaiing van een taart bezig waren. “Kijk eens hoe mooi Karsten”, riep Benthe naar haar broertje. Karsten was het helemaal met haar eens en wilde wel eens voelen hoe stevig dat taartje was. Onder feestelijk gejoel begaf het zandbaksel het. Er was gelukkig meer dan genoeg zand om weer opnieuw te beginnen. Bovendien heeft Benthe een voorraadje schelpjes mee naar huis genomen. Dan kan ze thuis in de zandbak ook taartjes versieren.

Over de brug Delft – Vrijdag ontdekten we dat het bruggetje al klaar was. Er liggen nieuwe balken in en daarop is ook weer een nieuwe slijtlaag aangebracht. De kleinkinderen durven weer veilig over de brug.

Deal Het bruggetje over de wetering achter ons huis wordt gerestaureerd. Dat was hard nodig. De kleinkinderen begonnen het eng te vinden om er over heen te lopen. Daar hadden de kinderen uit de buurt overigens geen last van, maar die zijn zoveel water wel gewend. Het werk zou veertien dagen duren. Op maandag werd het oude dek verwijderd en op dinsdag zag ik dat er al weer een nieuw dek oplag. Dat gaat dus sneller dan ze zelf verwachtten. De werklieden maken bij hun werk gebruik van een drijvende vlonder. Ze staan op dit vlot terwijl ze balken verwijderen en nieuwe balken aanbrengen. Als ze ’s middags naar huis gaan, leggen ze het vlot met een ketting vast. Dat is natuurlijk een geweldige uitdaging voor de buurtkinderen. Als ik er donderdag aan het begin van de middag langs fiets, staat er een groep kinderen op de vlonder. Ze trekken zich van mijn komst niets aan. Als ik mijn fototoestelletje te voorschijn haal en een foto maken, vliegen ze van het vlot af en verdwijnen. Ik vraag aan een jongetje dat naast me staat:”Waarom hollen ze nu zo hard weg?” “Ze denken dat u de foto aan de politie gaat geven”, is zijn antwoord. We lachen er samen om en ik vervolg mijn weg. Als ik aan het eind van de dag weer langs het bruggetje kom, hebben de jongens het vlot inmiddels helemaal los gekregen en zijn er mee gaan varen. Ik maak opnieuw een foto en opnieuw rennen de kinderen alle kanten op. Alleen de twee op het vlot kunnen niet weg en kijken beteuterd in mijn richting. Na verloop van een minuut komen de jongens allemaal weer terug en groepen om mij heen. “Ik heb het niet gedaan”, beweert een jongentje fel. “Hij heeft de ketting losgemaakt met een steen”, verraad een ander wijzend op z’n vriendje. “Ik heb niks gedaan. Ik zweer het”, roept nu een nieuw ventje. De twee op het vlot kijken hulpeloos in mijn richting. “Wij zijn de klos”, zie je ze denken. “Gaat u de foto nu aan de politie geven?” suggereert een kereltje met een lachje. “Gaat u nu de politie bellen?” wil zijn vriendje weten. “Nee dat ga ik niet doen”, stel ik ze gerust. “We gaan een afspraak maken. Jullie leggen het vlot weer vast aan de ketting en ik ga naar huis”, stel ik het groepje voor. “Deal”, roept er eentje. Met z’n allen trekken ze het vlot weer terug naar de brug. Morgen is er immers weer een dag.

In ieder geval één Delft – Elk jaar opnieuw ben ik benieuwd of de schildpadden de winter weer hebben overleefd. Ik speur in het water van de wetering achter ons huis naar levenstekens van de diertjes. Vorig week zag ik er eentje zwemmen. Alleen het neusje boven water. Hij was te ver weg om er een plaatje van te schieten. Gisteren zag ik er weer een. Het diertje zat in het zonnetje op een verlaten meerkoetennest. Ik heb de schilpadden nog niet samen gezien. Misschien is er ook maar eentje de winter doorgekomen. Ik blijf intussen speuren naar levenstekens van twee schildpadden.

Weer iets te vieren Stiphout – Het blijft voorlopig nog even allemaal oranje wat de klok slaat. Alles wat oranje is, is populair. Bij mijn plaatselijke supermarkt zijn de wuppies al heel lang uitverkocht. En dat terwijl er toch 15 miljoen wuppies zijn verspreid over de diverse winkels van de Zaanse winkelgigant. Over gigant gesproken, de megawuppies zijn ook al niet meer verkrijgbaar. Misschien is dat maar goed ook. Een mevrouw in Groningen had het dashboard van haar auto zo volgebouwd met de pluizige beestjes met sprieten dat ze geen goed zicht meer op de weg had. Het leverde haar een boete van 130 euro op. Worden het toch nog dure wuppies. Intussen blijft er nog genoeg te vieren over. De doelman van Manchester United Edwin van der Sar evenaarde gisteravond het Nederlands international record van Frank de Boer. Hij speelde 112 keer voor het Nederlands elftal. In Engeland zouden ze zeggen, hij heeft 112 caps. Ze krijgen daar ook inderdaad zo’n petje, die ik ze overigens nog nooit heb zien dragen. Al met al reden genoeg om Benthe en Sietske te trakteren op oranje poffertjes. Of pantoffertjes zoals Sietske ze noemt. Saskia maakte de foto met haar telefoontoestel. En die is ook al helemaal in de oranjesfeer. Klik hier en meld jouw uitingen van oranjegevoel even bij ODD. Laten we de site samen oranje kleuren.

Fietsen langs de lavendel Nice – Iedereen die wel eens in Nice is geweest, kent de beroemde Promenade des Anglais. Het is werkelijk heerlijk om daar te wandelen of te fietsen. Niet alleen vanwege het uitzicht op zee, maar zeker ook vanwege de grote perken met lavendel en de fantastische palmen die zachtjes ruisen in de zeewind. Tijdens onze landing op het vliegveld Nice-Côte d'Azur hadden Corien & ik de prachtige door palmen omzoomde boulevard al zien liggen. Het is een van de mooiste vergezichten die ik ken. Tijdens een kort verblijf in Nice maken we dan ook altijd een fietstochtje langs de lavendelperken en de palmen. Helaas hadden we dit weekend helemaal geen tijd om naar Nice te vliegen. Deze foto is gemaakt in Delft tijdens ons fietstochtje. Ook in Delft staat de lavendel in bloei en gooien de palmen hun schaduw over de terrassen. Daar behoef je niet voor naar de Franse Riviera. Had ik je tuk?

De nieuwe tijd Helmond – Ooit was Stiphout een klein boerendorpje in Noord-Brabant. In 1968 werd het een wijk van Helmond en inmiddels is het uitgegroeid tot een van de rijkste wijken van ons land. De wijk Stiphout staat op de 41ste plaats van de 50 rijkste wijken van Nederland. Alleen op de Aarle-Rixtelseweg in het noordwesten van Helmond wonen mensen met meer geld. Die weg wordt dan ook de zuidoostelijke goudkust van Noord-Brabant genoemd. De Helmondse wijk Stiphout geniet landelijk bekendheid omdat op de eerste dinsdag na de Ronde van Frankrijk ‘De Profronde van Stiphout‘ wordt gereden, een wielerwedstrijd waaraan toppers uit de ‘Tour’ deelnemen. Toch verliest de wijk steeds meer haar dorpse karakter en begint steeds meer trekken te krijgen van een ‘gewone’ Helmondse woonwijk. Dat komt voor een deel door de komst van bewoners van elders en door de sloop en nieuwbouw die nu plaats vindt in de kern. Het zal het gezicht van Stiphout voorgoed veranderen. Veel ODD-lezers wonen in Stiphout, maar hebben er geen historisch banden mee. Ze zijn er later gaan wonen. Sommige anderen weten bijvoorbeeld nog uit ervaring dat voor Van Heesch er een Sparwinkel in het pand zat. Dat zijn de echte Stippenters, zoal Bob en zijn ouders en Monique. Zij brachten hun jeugd hierdoor en kunnen met Wim Sonneveld zingen: “Thuis heb ik nog een ansichtkaart Waarop een kerk, een kar met paard Een slagerij J. van der Ven Een kroeg, een juffrouw op de fiets Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets Maar het is waar ik geboren ben Dit dorp, ik weet nog hoe ’t was De boerenkinderen in de klas Een kar die ratelt op de keien Het raadhuis met een pomp ervoor Een zandweg tussen koren door Het vee, de lage boerderijen” Saskia stuurde me deze foto’s van de sloop van de huizen aan de Dorpsstraat. Het huis waar Paul & Saskia tot voor kort woonden, is al gesloopt. De overige huizen volgen. Ik ben benieuwd hoe de Dorpsstraat er volgend jaar uitziet. “De nieuwe tijd, net wat u zegt, maar het maakt me wat melancholiek”, zing Sonneveld verder. Ik vrees dat straks alleen de naam van de straat nog in herinnering brengt dat het ooit een dorp was.

Groeten uit Limburg Delft – Mies is een van onze trouwe ODD-lezers. Toch zullen niet veel van jullie haar (nog) kennen. Zij was een vriendin van tante Jo en stuurt nog altijd een kaartje. Ook met kerst. Vroeger ging ze meestal naar Engeland. Nu zoekt ze het vaak wat dichter bij Oegstgeest. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Limburg Ze schrijft: Ook groen! Alle goeds, Mies

Plaatsje waard Helmond – Nellie stuurde me deze foto. Hij is gemaakt tijdens de familiedag van dit jaar in Haaren. Er zit geen verhaal bij. Eigenlijk schreef ze alleen: “Deze foto van vader en zoon vind ik wel een plaatsje op ODD waard.” Dat doe ik dus maar.