dinsdag 31 augustus 2010


“Wilt u mijn hondje aaien?”


Helmond – De eerste levensfase van een baby bestaat vooral uit slapen en drinken. Contact is er alleen met moeder, vader en de rest van het gezin. Voor een klein hondje is dat niet anders. Maar daarna wordt het al snel anders. Wanneer een pup na een week of vier het nest verlaat, maakt hij kennis met de wereld in het gebied rondom het nest. De volwassen honden zorgen er in de natuur voor dat in dit gebied geen vijanden voorkomen. Daarom beschouwt de pup alles wat hij in dit kleine gebied waarneemt als veilig. Die periode waarin honden indrukken opdoen en leren omgaan met de dingen buiten het nest, noemen de hondenmensen de eerste socialisatieperiode. In die periode maakt de jonge pup kennis met andere honden, allerlei huiselijke geluiden zoals de stofzuiger, buiten- en stadsgeluiden, wandelen in het donker etc. etc. Ik heb die wijsheid van Els. We zagen haar zaterdag samen met Marlotte bezig hun nieuwe hondje Juultje - die overigens al acht weken oud is - te begeleiden bij die socialisatie.

Marlotte en Els hadden de rol van oudere hond op zich genomen en zorgden voor een veilige omgeving. Juultje maakte kennis met allerlei zaken in zijn directe omgeving. Ook met vreemden. Voorbijgangers werden aangemoedigd om vooral Juultje te aaien. Els sprak de mensen aan: “Dag meneer wilt u mijn hondje aaien?” Juultje liet zich daarna braaf door iedereen aaien en knuffelen. Marlotte bedankte daarna de aaiende voorbijganger voor de medewerking. Echt teamwerk. Omdat het diertje nog niet zo ver kan lopen, werd hij door Els voortgeduwd in een buggy. De eerste stapjes in het ingewikkelde sociale leven van Stiphout gingen de kleine Leonberger goed af. Als zij een week of twaalf is volgt de tweede socialisatieperiode. Dat wordt een stuk moeilijke voor Juultje, Marlotte en Els. Het is een soort hondenpubertijd.

maandag 30 augustus 2010

Dip & Dap in Mierlo-Hout


Mierlo-Hout – Gistermiddag vierden we in Stiphout het verjaardagsfeestje van Saskia. Daarvoor hadden Bob & Saskia zaterdagmiddag al de taarten in huis gehaald. Op zondagmorgen ontdekte Karsten een prachtige taart voor zijn komende verjaardag. Dat duurt nog wel even, maar belangrijke beslissingen werpen hun schaduw ver vooruit. Karsten nam zijn besluit in het centrum van Mierlo-Hout. Terwijl Bob & Saskia bezig waren met de voorbereidingen voor het feestje, wandelden Corien & ik over de Braderie in het hart van dit dorp vlak bij Helmond. Het was er niet zo erg druk en we hadden dus alle gelegenheid om de standjes en kraampjes op ons gemak te bekijken. Zo kwamen we ook bij de kraam van Marie-Louise. Zij is de koningin van haar eigen Taartpaleis en stond achter een kraam met verrassend mooie producten van haar bakkunst. In de kraam van het Taartpaleis ontdekte onze kleinzoon een taart met daar op twee jonge giraffen.

Hij herkende de beesten direct. Het zijn Dip en Dap, twee jonge goedlachse giraffen met lange nekken en knokkelige knieën. Het zijn de hoofdpersonen van de Dip & Dap boekjes en animatiefilmpjes. Marie-Louise vond het enthousiasme van Karsten voor een van haar taarten wel leuk. Er stond trouwens nog veel meer moois en lekkers in haar kraam. Van bruidstaart tot cupcakes. Het stond er allemaal. “Je kunt bij mij taarten en cakejes bestellen voor elke gelegenheid is. Of het nu een geboorte, een huwelijk of een verjaardag is. Ik pas het voor elke gelegenheid aan”, beloofde ze ons. Als het aan Karsten had gelegen hadden we de Dip & Dap taart meteen meegenomen. Ik volstond met een visitekaartje van Marie-Louise. We moesten snel haar huis want daar stonden andere lekkere taarten te wachten. Dip & Dap moeten nog even geduld hebben.

zondag 29 augustus 2010

Nostalgie & Satire

Amsterdam – De Britse auteur en schilder Harland Miller en ik hebben tenminste één ding gemeen. We houden allebei van de boekjes van Penguin, de Britse uitgever van Engelstalige literatuur. Niet alleen omdat het zulke handige boekjes zijn om in bad of bed te lezen. Liefhebbers van Penquin houden ook van de paperbacks vanwege de omslagen. In 2001 begon Miller aan een serie schilderijen met de kaften van Penquin als onderwerp. Een serie die hij nog steeds uitbreid. De veelzijdige serie is pop art, abstract en figuratief. Het is bovendien heel grappig en heeft ook van alles te maken met de nostalgie die de goedkope boekjes oproepen. Ik geniet vooral van de geschilderde pinguïn. Steeds anders, maar het beestje kijkt steevast verbaasd en een beetje panisch om zich heen. Door de manier waarop Miller de geliefde boekomslagen onderhanden neemt, transformeert hij die tot hedendaagse soms satirische commentaren op het leven (van de schrijver) en de literatuur. "Dirty Northern Bastard" is bijvoorbeeld een commentaar op de schrijver D.H. Lawrence. Het slaat op diens vrije seksuele leven en op de ongeremde seksualiteit in zijn romans. Er is ook een serie waarin Miller blijk geeft van een frisse kijk op het hedendaagse leven. Er staan leuzen op de covers zoals: "Don't let the bastards cheer you up"-- "Waiting for nothing to end" -- "If the phone don't ring it's me" -- en -- "What's all the hubbub bub?" Maar voor de liefhebbers van de omslagen gaan de schilderijen natuurlijk vooral over de boekjes. Het papier waarop is geschilderd, kreukt aan alle kanten. Het doek toont een boek dat al heel wat koffie- en badongelukjes heeft overleefd. Ik ken het werk van de Londenaar van galeries in de Britse hoofdstad. Van 3 september tot eind oktober is zijn werk nu ook te zien in Galerie Alex Daniels in Amsterdam.

zaterdag 28 augustus 2010

Historisch besef

Den Haag - Het meest begeerde bureau in bestuurlijk Nederland staat in een torentje in Den Haag. Nu staat de stoel van Jan Peter Balkenende er achter. Op dit moment maakt Mark Rutte de meeste aanspraak op de bureaustoel in de werkkamer van de premier. Of hij er ook komt te zitten, is allerminst duidelijk. Het torentje is waarschijnlijk een van de meest gefotografeerde gebouwen van de Hofstad. Sinds 1849 is de werkkamer van de minister-president er gehuisvest en sinds die tijd leggen gidsen de toeristen uit wat er zich allemaal afspeelt in het markante gebouwtje. Vorige week keken Saskia & Sander met hun kroost ook over de Hofvijver naar het gebouwtje. Het is onderdeel van het Binnenhof, het gebouwencomplex dat al eeuwenlang een belangrijke rol speelt in het centrum van de Nederlandse politiek. Den Haag dankt er zijn bestaan aan.
Foto Saskia
Toch hing het voortbestaan van het gebouwencomplex twee keer aan een zijden draadje. Tussen 1806 en 1810 stonden de gebouwen leeg omdat koning Lodewijk Napoleon het land beter dacht te kunnen besturen vanuit Amsterdam. In 1848 dreigde er zelfs sloop voor het gebouwencomplex. In dat jaar brak er in Duitsland en Frankrijk een revolutie uit en ook in Amsterdam en Den Haag waren er rellen. Koning Willem II schrikt en geeft opdracht om de Grondwet aan te pakken voordat er hier ook een revolutie uitbarst. Thorbecke ontwerpt dan de liberale grondwet en legt de basis voor ons huidige parlementaire stelsel waarbij de macht van de koning wordt ingeperkt. Om een duidelijk signaal af te geven wilde de Staten-Generaal het oude machtscentrum afbreken en nieuwe regeringsgebouwen neer zetten. Opnieuw breken er dan relletjes uit in Den Haag. De bevolking had gelukkig meer besef van de historische waarde van het Binnenhof dan de politici. Dat legde Sander zijn kinderen uit terwijl ze naar de gebouwen keken.

vrijdag 27 augustus 2010

Basisvoorziening

Delft – Delft staat in de top 10 van gemeenten waarin senioren het kortst moeten reizen voor een basisvoorziening. Ik weet niet of een bankje tot de basisvoorzieningen behoort, maar de gemeente Delft maakt haar zesde plaats op de lijst waar en heeft er eentje geplaatst in het parkje tussen de Mahlerstraat en de Buitenhofdreef, vlak bij de ingang van de apotheek. Woensdagmorgen vroeg kwam ik er langs en zag twee werklieden zitten op de nieuwe bank. De mannen bleken verantwoordelijk voor de plaatsing en rustten nu even uit op de nieuwe zitplaats. Een mevrouw met rood haar en een hondje is met de beide mannen in gesprek. Het duurt het beestje te lang want het probeert haar verder te trekken. Ze houdt stand want ze heeft heel wat te melden. Ze is over de komst van de bank namelijk niet erg te spreken.
“Het is geen bank. Het is een kunstwerk”, vertelt een van de mannen haar.
Ze is niet erg onder de indruk van zijn opmerking en gaat meteen verder: “Binnen maand is hij beklad en vernield. Dan liggen hier allemaal lege blikjes en lege bamibakken van de Chinees. Er hangen nu al elke avond allerlei jongeren rond in het park. Dat wordt alleen maar erger als ze er een bank bij krijgen”.
De deur van de apotheek gaat open en een grijze mevrouw in een blauw mantelpakje stapt naar buiten. “Wat een leuke vrolijke bank”, zegt ze opgewekt tegen mij en de klaagster.

“Het is geen bank. Het is een kunstwerk”, weet de vrouw met hond nu.
“Je kunt er toch op zitten”, probeert de ander.
“Het is een kunstwerk met zitfunctie”, zegt de werkman nu een beetje formeel. Hij heeft een werkbonnetje waar dat kennelijk opstaat.
“Zonde van het geld”, begint de hondenbezitster op nieuw. “Ik geef het een maand. Geen dag meer”, vult ze dreigend aan.
“Ik vind het wel vrolijk”, probeert de grijze mevrouw opnieuw.
Voordat ze kan antwoorden wordt de klaagster door haar hond weggetrokken van het ‘kunstwerk met zitfunctie’. Hij zoekt bij een boom zijn eigen basisvoorziening.

donderdag 26 augustus 2010

Delft volgens Reb

Delft – Wekelijks zie ik persfotografen of cameraploegen door mijn stad trekken. In hun kielzog een verslaggever. Japanse, Franse, Duitse, Amerikaanse en Britse verslaggevers brengen met een zekere regelmaat een bezoek aan onze stad. Ze kiezen positie op een bruggetje en met een gracht als achtergrond vertelt de verslaggever m/v zijn toehoorders in zijn of haar thuisland waarom Delft zo mooi is.
Het resultaat van een dergelijk bezoek ontgaat de bewoners van Delft. Het staat immers ergens ver weg in een krant of verschijnt in een toeristisch programma op een buitenlandse zender. Internet komt de nieuwsgierige Delftenaar echter te hulp.

De Canadese krant Toronto Star stuurde onlangs ook een verslaggeefster naar de Prinsenstad. Reb Stevenson was zeer onder de indruk van Delft. Haar verslag in de krant is natuurlijk op internet te vinden. De Canadese maakte ook dit filmpje over de stad. Ik vond het op YouTube. Ze blijkt in het bijzonder onder de indruk van onze stadgenoot Johannes Vermeer. Ze vindt zijn leven nogal geheimzinnig. Dat komt volgens haar omdat de biografie van de schilder zo klein is dat hij makkelijk in een tweet past. De tweet zou er volgens haar zo uitzien: “He lived and died in Delft (1632 – 1675), fathered 15 children and produced 37 paintings.”

woensdag 25 augustus 2010

Leugenaartje

Delft – Er staan veel mooie en opmerkelijk gebouwen in Delft. Als ik uit mijn hoofd een lijstje maak, kom ik al snel op het stadhuis, de Waag, de Oostpoort, het Meisjeshuis, het Gemeenlandshuis en de Koornbeurs. Dat lijstje kun je met gemak nog veel langer maken. De historische binnenstad van Delft staat zo vol met mooie gebouwen dat je geneigd bent om veel over het hoofd te zien. Toch zit er achter al die gebouwen een verhaal. Het ene iets spannender dan het ander, maar dat doet er niet zo veel toe. Op het Oude Delft staat dit opmerkelijk smalle pand. In de kroonlijst staat het jaartal 1741. Wat het eerst opvalt aan de sierlijke voorgevel in Lodewijk XIV-stijl zijn de vensters. De deur zit rechts, maar vanwege de symmetrie is de middelste rij vensters voorzien van een rijke decoratie en zijn de twee rijen daarnaast bescheiden versierd. De gevel bestaat eigenlijk voornamelijk uit vensters. Het lijkt of er drie bouwlagen zijn, maar dat is bedrog. Alleen het voorste stukje van de zolder is verhoogd en afgedekt met een dwars schilddakje. Van een bouwkundestudent hoorde ik ooit dat een dergelijk verhoging een leugenaartje wordt genoemd omdat het een derde bouwlaag suggereert. Het is maar een klein verhaaltje, maar er is over elk gebouw in de stad wel iets te vertellen.

dinsdag 24 augustus 2010

Fontein symbool van Aken

Aken – Midden in de Krämerstrasse, een drukke winkelstraat in het centrum van Aken, bevindt zich de Puppenbrunnen. Het is een werk van de kunstenaar Bonifatius Stirnberg. Hij heeft tal van beelden gemaakt, maar ook heel wat fonteinen ontworpen. De poppenfontein in Aken heeft hij volgestopt met symboliek. Het is een van de populairste fonteinen van Aken. Het stelt met zijn bewegelijke figuren de verscheidenheid van het leven in de Duitse stad voor. Zo stelt de haan op de fontein een Gallische haan voor als het symbool van Frankrijk, de marktvrouw geldt als symbool van de vrije rijksstad Aken, de bisschop is het symbool voor de Akense bisschopszetel, de mannequin is het symbool voor de Akense industrie en de professor voor de wetenschapsstad Aken. Het paard verwijst naar de ruiterstad Aken, de harlekijn is het symbool van het amusement en de vrolijkheid en de maskers die naast de harlekijn hangen symboliseren het carnaval in Aken.
Al die symboliek gaat aan de meeste toeschouwers verloren. Ze hebben alleen oog voor de vrolijke bewegende onderdelen van het kunstwerk. Vooral kinderen beleven veel plezier aan de bewegende figuren op en aan de kunstzinnige fontein. Zo was het toen Corien & ik er stonden met onze kinderen en zo is het nu steeds. Oktober vorig jaar bezochten Saskia & Sander Aken met hun kinderen. Abel deed opgewekt mee aan het onderzoek van de figuren aan de fontein. Zie het filmpje.

maandag 23 augustus 2010

Maak kennis met Juultje

Delft – “Hij is lief voor kinderen, waaks en trouw”, zei Els toen ze zaterdagmiddag bij ons binnenstapte. “Wat aardig om dat na vele huwelijksjaren nog steeds over je echtgenoot te zeggen”, antwoordde ik snedig.
Els glimlachte: “Ik heb het over een Leonberger. Dat is een hondenras. We hebben vanmiddag een Leonberger pub gekocht bij een fokker hier in de buurt”. Ik had nog nooit van het ras gehoord, maar weet dankzij internet dat het net als de Rottweiler een Schwabisch hondenras is dat al bestaat sinds 1846. Samen met dochter Marlotte en echtgenoot Ad had Els de hond deze middag uitgezocht. Binnenkort komt zij naar Stiphout. Het eerste dat opvalt aan de hond zijn de goedmoedige ogen. Als Juultje volwassen is kan ze ongeveer 75 cm hoog worden. Ze wordt dus net zo imponerend groot als een Newfoundlander.

“In ons land komt dit hondenras nog niet lang voor”, vertelde Els later terwijl we in de tuin een glaasje dronken. “Hij is in ons land in 1962 geïntroduceerd door twee zusjes, die van vakantie in Duitsland drie pubs meenamen”, legt ze verder uit. “Inmiddels zijn er ongeveer 1600 Leonbergers in Nederland”, vult Marlotte haar moeder aan. Moeder en dochter hebben zich goed voorbereid op de komst van de nieuwe hond en weten er veel van. Dat zij niet de enigen zijn die dol zijn op dit ras zie je in dit filmpje.

zondag 22 augustus 2010

Sparen voor een droom

Delft – Er was een tijd dat het salaris niet per maand, maar per week werd uitbetaald. Het werd aan het eind van de week simpelweg in een zakje aan de werknemer uitgereikt. Het was een tijd zonder overzichtelijke bankafschriften. Het werkwoord internetbankieren bestond nog niet. Het was in die ‘goeie oude tijd’ dus noodzakelijk om zelf een overzicht bij te houden van inkomsten en uitgaven. Kortom het huishoudboekje was geen overbodige administratieve luxe. Later kwamen de maandsalarissen, maar ook toen bleef het noodzakelijk om een goed overzicht te houden. Onlangs kwam ik deze spaarpot met meerdere gleuven weer tegen. Hierin kon de huisvrouw de vaste bedragen die nodig waren voor kolen, gas, licht, kleding, vakantie, belasting en diversen deponeren. Op die manier greep ze niet mis als de kolenboer kwam met de rekening voor de geleverde zakken antraciet.
In een latere versie van dit spaarsysteem was het woord kolen inmiddels vervangen door brandstof. De vooruitgang is aan het spaarpotje te meten. Het exemplaar dat ik vond, was in gebruik bij mijn moeder. Aan de binnenkant had ze papiertjes geplakt. In haar handschrift lees ik dat ze enkele vakjes had bestemd voor vaste uitgaven, huur en huishouding. Er was ook een vakje waarop een briefje was geplakt met het woord overwerk. Dat was geld waar nog geen bestemming voor was. Het werd apart bewaard om iets leuks mee te doen. Hoewel er ook wel extra kleding voor de kinderen mee werd gekocht, werd er toch ook wel eens iets bijzonders mee aangeschaft. Zo kwam in 1960 de eerste bandrecorder ons gezin binnen. De eerste stap op de weg naar platenspeler, tv, videorecorder, computer, internet en al die andere zaken die in 1960 zelfs nog geen droom waren waar voor gespaard moest worden.

zaterdag 21 augustus 2010

Onvergankelijke vereeuwiging

Delft – Een stilleven is een artistieke compositie van voorwerpen. Het woordenboek heeft het over de ‘uitbeelding van een roerloos arrangement van dingen, planten, vruchten, dood wild e.d.’. Het kan een schilderij, een tekening of een foto zijn. In de schilderkunst wordt het veel beoefend om schildertechnieken, rijkdom of juist vergankelijkheid te tonen. De kunstenaar kan zich in een stilleven naast de compositie helemaal concentreren op kleur en toon.
Vooral in de Gouden Eeuw werden er in ons land veel stillevens gemaakt. Soms ook gecombineerd met een portret. Het stilleven is echter veel ouder. Ik zag bijvoorbeeld ook stillevens op de muren in Pompeii. Ook tegenwoordig worden er stillevens gemaakt. Ik ben een liefhebber van het genre en bewonder bijvoorbeeld Helmantel om zijn superrealistische stijl. Ik ben ook onder de indruk van de stillevens van de 43-jarige kunstenaar Richard Kuiper. In tegenstelling tot de werken uit de Gouden Eeuw die vaak de nadruk leggen op de vergankelijkheid der dingen, zijn de werken van Kuiper uitbeeldingen van de ultieme onvergankelijkheid.

Zijn foto’s zijn namelijk een artistieke compositie van plastic voorwerpen. Het geeft aan de werken een dubbel laag. Het zijn stillevens met een knipoog. Het ziet er klassiek uit, maar de humor in het werk verraadt de artdirector erachter. De man met een idee. In het dagelijks leven werkt Kuipers immers als artdirector bij zijn eigen reclamebureau. Je herinnert je vast nog wel zijn campagne “Ik eet gans” voor Hans Anders. Zijn foto’s werden onlangs geëxposeerd in Amsterdam. Het was zijn eerste expositie. Ik denk dat de reclamewereld hem zal moeten missen, want ik stel me zo voor dat hij hier nog wel even mee doorgaat. Ik zou trouwens wel eens een blik in zijn atelier willen werpen. Het moet er vol liggen met plastic spulletjes. Onvergankelijke zaken die liggen te wachten op vereeuwiging.

vrijdag 20 augustus 2010

Miss Pettigrew Lives for a Day

Londen – Vanavond zendt België 1 om 21:20 uur de film ‘Miss Pettigrew Lives for a Day’ uit. De leuke reacties die ik kreeg op mijn vorige filmtip stimuleren mij om het nog maar eens te doen. Vandaar deze nieuwe filmtip. De film uit 2008 is gebaseerd op het boek van Winifred Watson uit 1938 en speelt in de periode dat de Tweede Wereldoorlog dreigt uit te breken. De slonzige werkeloze gouvernante Guinevere Pettigrew (Frances McDormand) is op zoek naar een nieuwe baan en belandt bij de Amerikaanse actrice en zangeres Delysia (Amy Adams). Ze kijkt in eerste instantie neer op de wilde levensstijl van de actrice die geniet van een drietal mannen.





De nieuwe baan van Miss Pettigrew wordt door haar bazin omschreven als “sociale secretaresse” en in die functie helpt ze haar werkgeefster een keus te maken uit de drie heren. De frivole actrice op haar beurt verlost Miss Pettigrew uit haar zelfgekozen grauwheid. ‘Miss Pettigrew Lives for a Day’ is een heel vermakelijke film om de week mee af te sluiten.

donderdag 19 augustus 2010

Anarchitecturisch plakken

Delft – De aanleg van de spoortunnel trekt een spoor door Delft. Er verdwijnt van alles. Alles in afwachting van een mooi eindresultaat, een ondergronds spoor. Intussen ontstaan er nogal wat lege plekken in de binnenstad. Geen zorgen, die worden tijdelijk netjes opgevuld door het kunstproject ANARCHITECTURE. De mensen van dit project willen de nieuwe open ruimte gebruiken om een gesprek op gang te brengen over stadsplanning, de eetbare stad en DIY architectuur. Het gesprek wordt ondermeer op gang gebracht met “Opzien aan het Spoor”, een reeks afwisselende evenementen met muziek, dans, straattheater en geïmproviseerde verhalen.

Er moest deze week wat reclame gemaakt worden voor het project. Dus trokken mensen van ANARCHITECTURE de stad in op zoek naar plakplekken. In de Barbarasteeg vonden ze een bord waarop in het kader van de OntvangstWeek alle nieuwe studenten werden gewezen op de kwaliteiten van Sint Jansbrug. Een anarchitecturische jongen en meisje namen het bord peinzend in ogenschouw en besloten dat het jammer was voor Sint Jansbrug. Ze plakten er netjes de aanplakbiljetten van hun project overheen.

Ze kozen niet voor niets voor deze locatie. Want tegenover het bord in entresol Delft Bouwt, is morgen vanaf 16:30 uur een inloop. Men vertoont er dan filmpjes. Het zijn portretten over het leven aan het spoor. Daarna zijn er bij de verrijdbare bushalte van Opzien aan het Spoor op het Stationsplein hapjes en drankjes en worden de spoorzonemensen vermaakt met dans, theater en muziek. Jij kunt er ook bij zijn. Wel even aanmelden via levenaanhetspoor.nl.

woensdag 18 augustus 2010

Twitter avant la letter

Delft – Sinds gisteren zijn de stukjes op ODD voorzien van een twitterbutton. Via die knop kun je een stukje heel eenvoudig op je Twitteraccount plaatsen. Dat leek me een mooie gelegenheid om eens stil te staan bij een artikel uit het Britse tijdschrift Modern Mechanix. Daaruit blijkt dat het idee van Twitter al 75 jaar oud is.

Het blad plaatste in augustus 1935 een artikel over de Notificator. Het is twitter avant la lettre. Het apparaat ziet er volgens de schrijver van het artikel uit als een snoepautomaat waarin een boodschap op een doorlopende strook papier kon worden achtergelaten. Daar blijft het tenminste twee uur zichtbaar. Degene voor wie de boodschap bedoeld is, kan hem daar dus lezen. En net als op Twitter is de boodschap openbaar, want ook andere gebruikers van de machine kun de mededeling lezen. De automaten stond op drukke openbare plaatsen zoals treinstations, winkels en in drukke straten in Londen. Zo zie je maar dat een goed idee altijd weer terugkomt.

dinsdag 17 augustus 2010

Dubbelconcert met dubbeldrank

Poulseur – De tuin van het Belgische vakantiehuis ‘Le Moulin de Poulseur’ tovert de bezoeker niet alleen een rijkdom aan kleuren en geuren van de bloemen en planten voor. Het voorziet ook in een overdadige hoeveelheid vruchten. Eigenlijk te veel om te oogsten. Na het maaien van het gras blijft meestal niet veel tijd over om ook nog te oogsten. Met als resultaat dat de vruchten simpelweg achter blijven. Tenminste meestal. Toen wij er vorige week even waren, nam Corien er wel de tijd voor.

Ze verzamelde een zakje bramen en een emmer appels. Voor de appels behoefde ze niet eens erg veel moeite te doen. Die lagen in groten getale in het gras. De gevallen vruchten waren niet allemaal even mooi meer. Niet geschikt voor de fruitschaal, maar uitstekend geschikt voor de vruchtenpers. Dat kwam goed uit want op de terugweg kwamen we langs Sander en Saskia. We gingen er heen om de nieuwe piano te bekijken en beluisteren. Maar behalve een piano hebben ze daar ook een vruchtenpers.

Corien maakte de appels schoon en sneed de zwarte plekjes er van af. Saskia perste de appels tot sap. Het sap bleek wat aan de zure kant. Maar daar wist Saskia wel raad mee. Ze mengde het met het sap van een meloen. Wat is zo sapmachine toch handig apparaat. Je kunt er werkelijk elke soort fruit in persen. Zelfs een meloen. Zo kwam het dat we even later naar een concertje van Nienke en Dieuwertje luisterden op de nieuwe piano met een glas vers dubbeldrank in de hand.

maandag 16 augustus 2010

Op de foto met het kanon

Eindhoven – Zaterdagavond zaten Corien & ik in het PSV-stadion om de competitiestart in eigen huis tegen De Graafschap te zien. De 6-0 overwinning van de club uit Eindhoven maakt twee dingen nu al duidelijk. PSV is ook dit jaar titelpretendent en De Graafschap is degradatiekandidaat. Op weg naar het gezellig stadion liepen we in een hele grote groep supporters. Voor ons liepen drie PSV-fans uit één gezin. Een man met zijn zoon en kleinzoon. De jongen liep hand in hand tussen zijn papa en opa. Alle drie droegen een PSV-shirt. Op de rug van de jongen stond Dillen en het nummer 43. De drager van het shirt moet Coen Dillen alleen kennen uit de verhalen van zijn opa. Dillen overleed in 1990 en begon aan zijn eerste PSV-seizoen in 1941. Hij bleef er tot het seizoen 1945/1946. In dat jaar keerde hij terug naar zijn eerste club Brabantia. Hij kende nog een tweede periode PSV. Die duurde van 1949 tot 1961. Het rugnummer 43 herinnert aan het seizoen 1956/1957. Dillen, bijgenaamd ‘Het Kanon’, scoorde dat seizoen 43 keer. Een record dat nog steeds staat. Hij speelde 483 wedstrijden voor PSV en scoorde daarin 429 keer. Een gemiddelde waar de huidige generatie voetballers alleen maar jaloers op kan zijn. Toen we zaterdag bij het stadion aankwamen, moest de jonge PSV-supporter natuurlijk op de foto met het standbeeld van Coen Dillen. Papa maakte de foto en opa keek er trots naar. Het is mooi om te zien dat een coryfee uit het rijke voetbalverleden van PSV ook onder de huidige generaties fans nog leeft.

zondag 15 augustus 2010

Sturing is noodzakelijk



Helmond – Mijn kleinkinderen tekenen graag. We ontvangen dan ook met een vaste regelmaat een fraaie tekening. Als we op visite komen, inspireert het bezoek meestal ook wel tot een tekening. Daarin ze zijn ze natuurlijk niet uniek. Iedereen met kleinkinderen weet dat er heel veel wordt getekend. Menige koelkastdeur en directe omgeving daarvan hangt vol met tekeningen van de nazaten. Tijdens hun bezoek van afgelopen woensdag zag ik dat mijn oudste kleindochters uit Veldhoven een nieuw onderwerp hebben gevonden voor hun tekeningen. Nienke en Dieuwertje ontwerpen nu kleding. Ze maken een tekening van een jongen of een meisje en kleden die geheel naar hun smaak. Ik werd ook al snel bij de tekeningen betrokken. Ik mocht kiezen of het meisje een rok dan wel een broek aan kreeg. Ook de kleur mocht ik samen met een kleindochter bepalen.

“Wat voor kleur moet de rok worden”, vroeg Dieuwertje.
Ik aarzelde, maar zei toen toch heel ferm: “Geel”.
“Geel is heel mooi”, vond ook Dieuwertje. “Maar blauw is hier ook wel heel mooi”, suggereerde ze. Het werd blauw. Het is aardig als opa het idee heeft dat hij ergens overgaat, maar een beetje sturing heeft hij daar natuurlijk wel bij nodig. Opa vond het prima.

De beide dames maakten de ene na de andere tekening. Jurken, rokken, broeken en hesjes werden in een rap tempo ontworpen. Alles natuurlijk met bijbehorende tas, schoenen en sieraden. Er komt een tijd - en ik vrees dat die eerder komt dan je wilt - dat ze in het zelfde rappe tempo kleding uitzoeken in een winkel. Ook dan vragen ze aan een man in hun omgeving: “Wat vind je van de kleur?”
Wat hij antwoord doet er niet zo veel toe. Het antwoord is al bekend: “Geel is mooi, maar blauw doet het hier ook wel mooi bij”. Want sturing hebben mannen nu eenmaal nodig als het om de mode gaat.

zaterdag 14 augustus 2010

Begrijp je?

Poulseur – Het vakantiehuis Le Moulin de Poulseur dat door Ad, Adrie, Els en Monique wordt uitgebaat staat niet alleen bekend vanwege de inrichting en de comfortabele kamers. Het heeft ook een mooie reputatie opgebouwd door de magnifieke tuin. Je kunt er heerlijk zonnen, schommelen, wippen, voetballen, barbecueën en wandelen. Toen Corien & ik er deze week een paar dagen verbleven werd mij ook duidelijk dat de Cruyffiaanse uitspraak ‘elk nadeel heeft zijn voordeel’ hier ook gemakkelijk kan worden omgedraaid: ‘Elk voordeel heeft zijn nadeel’. Een dergelijke mooie grote tuin vergt namelijk ook het nodige onderhoud. Terwijl Corien & ik samen met Els en Maartje aan de rand van het grasveld een heerlijk glas rosé dronken, kwam Ad voorbij getuft op zijn motormaaier. Hij is deze week kennelijk aan de beurt voor het maaien.

Toch kreeg ik niet de indruk dat Ad het een onplezierig karweitje vond. In tegendeel, in een relaxed tempo reed hij op zijn motormaaier over het gazon en kortwiekte het gras weer naar cricketniveau. Klik hier voor een filmpje van zijn tournee. Toen op vrijdag de nieuwe gasten – drie dames en drie heren – arriveerden zag het grasveld er weer tip top uit. Ze werden welkom geheten door Ad & Els en kregen een rondleiding door huis en tuin. Ze waren erg enthousiast over zowel huis als tuin. Zo’n tuin mag dan het nodige onderhoud vergen, je krijgt er wel erg veel waardering voor terug. En zoals Cruijff ook zei: “Je snapt het pas als je het begrijpt”.

vrijdag 13 augustus 2010

Onverwacht in Sprimont

Spithout – Corien & ik plannen een boel, maar houden ook van onverwachtse gebeurtenissen. Gistermiddag wandelden we onverwachts door het plaatsje Sprimont in de Belgische Ardennen. Dat waren we aan het ontbijt nog niet van plan. Wel waren we van plan om een dagje naar België [ wij dachten aan Antwerpen] te gaan en ’s avond op de koffie te gaan bij Els & Ad. “Schikt het als we vanavond een bakkie komen doen? “, vroeg Corien aan de ontbijttafel telefonisch aan Ad vanachter haar bordje muesli. “Dat lijkt ons erg leuk”, repliceerde Ad, “Maar je moet er wel even voor naar Poulseur rijden, want daar zitten we op dit moment”.
Zo kwam het dus dat we gistermiddag een wandeling maakte door het Sprimont, een gehucht in de Ardennen. Daarna hebben we met z’n allen – Maartje en Marlynn waren er ook – net als we de dag daarvoor ook al deden met het gezin van Saskia & Sander in de zonovergoten tuin heerlijk gebarbecued. Voor morgen hebben we ook nog niets gepland.

donderdag 12 augustus 2010

Interactieve poppenkast



Veldhoven – Ondanks tv, 3D-films en Wifi heeft de originele poppenkast toch altijd nog veel fans. Poppenkastvoorstellingen zijn niet alleen een feest voor de peuters en kleuters in de zaal, ze zijn ook een bron van groot plezier voor de marionettenspelers. Op de verjaardag van Dieuwertje was er ook een voorstelling. Het publiek voor de voorstelling bestond uit de aanwezige kinderen aangevuld met de volwassenen. Alle gasten van jarige job Dieuwertje werden door de poppenspelers hoogst persoonlijk opgetrommeld en naar de zolder verwezen om de voorstelling bij te wonen.

De poppenshow werd verzorgd door Nienke, Emma, Dieke en Dagmar. Je merkte dat het verhaal terdege was gerepeteerd. Het verhaal ‘Muis & hond’ bestond niet alleen uit grappige dialogen, maar bevatte ook heel wat interactieve momenten. De beesten vlogen tot groot vermaak van de toeschouwers door de opening van de poppenkast de zaal in. Abel, Olivier en de andere jeugdige toeschouwers stortten zich letterlijk op de knuffels en smeten die met enthousiasme terug de poppenkast in. Het succes van de rondvliegende olifant en andere knuffels deed het improvisatietalent van de poppenspelers opbloeien. De knuffels belandden tot vreugde van het publiek nu regelmatig tussen de kijkertjes. Dieuwertje had zo een heel geslaagde voorstelling op haar feestje.

woensdag 11 augustus 2010

Voordelig barbecueën


Delft – “Rosé La Tulipe wordt door kenners beoordeeld als de lekkerste rosé ter wereld”, beweert wijnboer Ilja Gort. Ik hoor niet bij die kenners, want ik heb lang niet alle op de wereld beschikbare rosé gedronken en kan dus geen eerlijke vergelijking maken. Maar het is een uitstekende rosé waar ik graag voor omfiets. Dat wel. Gort gebruikt voor deze wijn, die de Appellation Bordeaux Controlée heeft, vrijwel uitsluitend Merlotdruiven met voor de stevigheid en de structuur ook wat Cabernet Sauvignon. Hij gebruikt bovendien alleen de eerste 'jus', het jongste, meest frisse en zuivere sap uit de druiven. Daarna wordt de rosé heel licht gefilterd. Zo vind je hem in de schappen van supermarkt AH. Deze week met 25 procent korting. Net als de rode en de witte La Tulipe. Voor de rode gebruikt hij ook rijpe Merlot-druiven en voor de witte de rijpe Sauvignon-druiven. Ilja stuurt me regelmatige een briefje om me op te hoogte te houden van de gebeurtenissen op zijn wijnkasteel.
Zo weet ik dat hij voor oktober nog op zoek is naar plukkers. Laat het me maar weten als een weekje of twee hard, maar gezellig wilt werken voor een Hollandse wijnboer. Voor de wijn behoef het je overigens niet te doen want die is volop te koop bij je lokale AH-supermarkt. Dus maak je fietstassen maar leeg en haal een voorraadje van deze wijn in huis. De rode en de witte zijn 4 euro 99 en de rosé 5 euro 99. Maar deze week krijg je op de rosé 1 euro 50 en op de rode en witte 1 euro 25 korting per fles. Dat is nog eens voordelig barbecueën.

dinsdag 10 augustus 2010

Voetbal voor gevoelige mannen


Delft – Zijn er nog typische mannensporten en echte vrouwensporten? Of is er alleen maar sport en doet gender er niet toe? Deze vragen kwamen spontaan bij me op toen ik me realiseerde dat Nivea for Men met ingang van dit voetbalseizoen de nieuwe official partner is van de Eredivisie. Vorig jaar nog stond voetbal te boek als een ruw fysiek spel, waarbij naast zweet soms ook bloed vloeide. Bij voetbal hoorde niet alleen een mooie voorzet, maar ook een stevige tackel. Kortom voetbal was een mannenaangelegenheid. Maar ik heb even niet opgelet want de voetbalsport heeft een spectaculaire ontwikkeling doorgemaakt. Het aanzien van de voetbalster is net als het prestatieniveau aanzienlijk toegenomen.
En sinds de reclamejongens- en meisjes op TV roepen dat ze weten wat mannen willen, moet het niet alleen harder, hoger en sneller. Het moet nu ook gladder. Op Eredivisie Live staat er nu iedere week een exclusieve NIVEA for Men-voorbeschouwing op het programma. Komt er naast het doelpunt van de maand nu ook de verkiezing van de voetballer met de gevoeligste huid?

maandag 9 augustus 2010

Delft heeft de kist

Delft – Er hebben door de eeuwen heen heel wat beroemde mensen door de straten van Delft gelopen. Velen werden hier ook geboren. Een van hen is Hugo de Groot. Hij werd op 10 april 1583 in de Prinsenstad geboren. Hij bleek een intelligent kereltje te zijn. Op zijn achtste maakte de jeugdige Delftenaar al gedichten. En niet zo maar, hij deed het in het Latijn. Toen hij elf jaar werd ging studeren aan de universiteit van Leiden. Op de Markt in Delft herinnert een groot standbeeld aan onze geleerde stadgenoot. Maar er is meer in Delft dat aan hem herinnert. In museum Het Prinsenhof kun je de kist zien waarin hij op 22 maart 1621 ontsnapte uit Slot Loevenstein. Hij verdween uit Nederland en keerde pas na zijn dood terug naar ons land. In de hal van het museum staat een replica van de beroemde kist.

Daarin mag de bezoeker zelf even plaats nemen om te zien hoe het voelt. Het beroemde verhaal van de ontsnapping is misschien wel het bekendste uit de Nederlandse geschiedschrijving. Hoe het met Hugo de Groot afliep, weten we allemaal. Maar hoe liep het nu met de beroemde kist af? Zoals gezegd staat hij nu in het museum in Delft. Dat beweren ze daar tenminste. In het Rijksmuseum in Amsterdam is men er van overtuigd dat daar de echte kist staat. Maar ook op Loevenstein leven ze in die overtuiging. Zelfs in New York denkt men de ontsnappingskist te bezitten. Er zijn dus vier ‘echte’ kisten. Maar er is nog een kist. In die kist is hij niet ontsnapt, maar begraven. Die kist bevindt zich zeker wel in Delft. Hugo de Groot werd net als zijn vijand Prins Maurits begraven in de Nieuwe Kerk te Delft.

zondag 8 augustus 2010

Vakantiegroeten uit Zadar




Zadar – Zojuist ontving ik een sms’sje met deze foto uit Kroatië. Saskia & Bob verblijven daar nu in een chalet op een vakantiepark direct aan zee op het schiereiland Puntamika. Zo te zien hebben ze het er prima naar hun zin en genieten ze volop daar aan de Adriatische Zee.

Een beetje van …..



Velhoven – Een flink aantal jaren geleden hoorde je in commercials regelmatig de leus: “Een beetje van Maggi en een beetje van jezelf”. Eigenlijk was dat gewoon een pakje soep van Maggi waaraan de huis-tuin-en-keukenkok nog iets had toegevoegd. Meestal alleen balletjes uit blik. Saskia heeft daar een geheel eigen variant op. Die klinkt zo: “Een beetje van Jamie Oliver en een beetje van mezelf”. In dit geval gaat het om haar tomatensoep met gegrilde paprika’s. Op de verjaardag van Dieuwertje stond de soep op het menu. Daarbij serveerde ze ook heerlijk verse basilicummoes. Ik ken het hele recept niet, maar een pakje soep komt er in ieder geval niet aan te pas. Dat proefden we donderdag wel. Verse tomaten en heerlijk gegrilde paprika’s vormen de basis van het recept. Het geheim zit hem niet alleen in het grillen van de paprika’s. Saskia verklapte dat als ze de gegrilde paprika’s van de zwarte velletjes heeft ontdaan, de paprika’s in wat olijfolie nog even zachtjes garen. Ook de basilicummoes komt niet uit een potje. Dieuwertje vertelde me dat haar moeder daar voor een heleboel basilicumblaadjes tot moes vijzelde en met olijfolie en balsamico op smaak bracht. Kijk zo gaan die recepten ook van moeder op dochter. Straks is het een beetje van Jamie, een beetje van Saskia en een beetje van Dieuwertje. En wie weet wil Saskia het recept wel verklappen. Dan is het straks ook een beetje van jou.

zaterdag 7 augustus 2010

De lol van het verdwalen

Londen – Het is geen kunst om in Londen te verdwalen. De hoofdstad van het Verenigd Koningrijk heeft een oppervlakte van 1572 km². Voor je het weet ben je de weg kwijt. Gelukkig wonen er 7,5 miljoen mensen en is er dus altijd iemand in de buurt om de weg te vragen. Dat kan heel nuttig zijn. Niet om je hotel terug te vinden, maar om een keus te maken in het gigantische aanbod van boetieks, pubs, restaurants en culturele hoogtepunten. Dat is wat toeristen die hier een weekend naar toekomen bezig houdt. Wat moet ik gaan zien? Waar moet ik gaan eten? En wat mag ik zeker niet missen.
De West End Marketing Alliance, zeg maar de winkeliersvereniging van dit stukje Londen, heeft een leuke manier bedacht om je op weg te helpen. Op Trafalgar Square bouwden ze van struiken deze week een doolhof. Een doolhof waarin de beroemde straten, zoals Covent Garden, Leicester Square, Piccadilly Circus en Soho Square, en attracties uit dit deel van Londen een belangrijke rol spelen. Al wandelend door het doolhof leer je de verborgen plekjes van ‘West End’. Zelfs Londenaren kunnen in het doolhof nog wel iets opsteken over hun stad. De winkeliersclub zegt over het doolhof: "Getting lost has never been so much fun". Ik geloof het graag.

vrijdag 6 augustus 2010

Groeten uit Metz

Metz – Zojuist plofte deze kaart op de redactietafel van ODD. Het is een groet aan de lezers en bevat een kort verslag van een ongetwijfeld zeer gezellige vakantie.


Op de achterkant van de kaart staat gedrukt:
Metz (Moselle) Le Moyen Pont – L’Eglise Saint Pierre aux Nonains, plus vieille église de France – Le Port – La Cathédrale Saint-Etienne – La porte des Allemands.
Ze schrijven:
01-08-2010, Metz
Hallo of bonjour!
Hier een kaartje uit Metz. Jolijn, Jeroen, Marlotte en ik (red: Maartje) zijn met de tent op stap in Frankrijk. We begonnen met een prachtige camping in Sully-sur-Loire, doorgegaan naar Orleans, Parijs, Versailles en nu Metz. Verder zitten we flink onder de muggenbulten, ontstoken ogen, campingterrorisme en ontplofte luchtbedden. Wel mooi weer (verkoudheid, ontstoken spier.) Volgend jaar weer!
[Verdwalen in de rondwegen van Parijs, vermoeidheid, platzak, zonnebril kwijt, regen als we de was willen drogen, sanitair leed, wc-papier op, winkels dicht op zondag etc….].
Groetjes van,
Jolijn, Jeroen, Marlotte & Maartje







Voor de kidults



Londen – In Engeland zijn ze officieel de weg kwijt. Daar helpt zelfs geen TomTom meer. Het exclusieve Londense warenhuis Selfridge verkoop Legojuwelen van ontwerpster Lisa Taylor. Ik heb al heel wat gezien aan opvallende juwelen, maar Taylor maakt het wel erg bond. Voor de prijs van 70 euro koop je in het warenhuis een zilveren ring met daarop een felgroen of roze legosteentje, afgewerkt met een roze of groen nopje. Op die nopjes kan je legobedeltjes vastmaken. Je kunt kiezen uit 23 verschillende bedeltjes zoals een kerstboom, een appel of een bloem. De bedeltjes variëren in prijs tussen de 18 en 25 euro. Voor nog geen 100 euro heb je een exclusief juweel? De juwelen zijn duidelijk niet voor kinderen bedoeld. In het warenhuis noemen ze de geïnteresseerde klanten ‘kidults’. Ik denk dat een handige kleindochter met superlijm en een ringetje ook een heel eind komt. Misschien toch iets voor een kinderfeestje? Bij Selfridge verkopen ze ook al lego-nagellak en Play D’Oh-parfum. Corien & ik zijn binnenkort in Londen. Moet ik iets voor je meebrengen?

Dieuwertjes taart



Veldhoven – Gisteren vierde kleindochter Dieuwertje haar achtste verjaardag. Ondanks het wisselende weer kon het feestje toch gewoon in de tuin plaats vinden. Oma Marjan, Opa Joop en ik waren de eerste gasten. Gedurende de dag liep de tuin echter helemaal vol met familie en vrienden. Een verjaardag kent vele hoogtepunten. Voor de jarige zijn dat natuurlijk de gasten en de cadeaus. Voor mij was dat gisteren ook de cake die Dieuwertje de dag daarvoor met haar moeder had gemaakt. Ik wilde wel eens iets proeven van haar bakkunst. “Ik heb ook geholpen”, riep Abel meteen toen ik Dieuwertje en haar mama complimenteerde met het resultaat. Mijn kleinzoon had gelijk. Op de foto is goed te zien dat hij ook in de keuken was. Nadat de koffie was geserveerd, bracht Saskia de taart de tuin in en zette die voor haar jarige dochter neer. Na het zingen van ‘lang zal ze leven’ was het de beurt aan Dieuwertje om de kaarsen uit te blazen. Het feestvarken aarzelde. Heel even maar. Maar toch. De tulband zag er met de brandende kaarsjes ook zo mooi uit. Na een laatste blik zoog Dieuwertje haar longen vol lucht en kweet zich van haar verjaardagstaak. Ze blies de kaarsjes in één keer uit. “Ik heb de taart vanmorgen nog versierd”, vertelde ze later toen we zaten te smikkelen. Ze wees daarbij trots op de bloempjes en andere suikerversieringen bovenop de tulband.

donderdag 5 augustus 2010

Dia’s op Flickr

Delft – Vorige week heb ik een film- en fotoscanner aangeschaft. Het is een JAY-tech Combo Scanner PS970. Het is niet de eerste scanner die ik aanschafte om mijn dia’s aan de vergetelheid te ontrukken. Het is wel de eerste die ik niet na een dag reeds terugbracht naar de winkel. Diascanners zijn namelijk nogal wisselend in kwaliteit. En omdat oude dia’s zelf ook vaak in kleur teruglopen, is het resultaat van het scannen soms ronduit teleurstellend. Over deze scanner ben ik wel tevreden. Ik ben nu begonnen aan het scannen van ongeveer 6000 dia’s. Daar gaat dus wel even wat tijd in zitten. Mijn dia’s bevolken een paar planken en hoewel ze voor de hand liggen werden ze zelden of nooit bekeken. Door de dia’s te scannen, maak ik ze nu dus weer beschikbaar. Die beschikbaarheid realiseer ik met behulp van de fotosite Flickr. Ik ontdekte namelijk dat er al meer archieffoto’s op Flickr beschikbaar zijn. Zo heeft ons Nationaal Archief haar foto’s ook op Flickr beschikbaar gemaakt. Je ziet bij dit stukje een foto uit hun archief. Het zijn vakantiegangers in de file bij een controle door marechaussee bij grensovergang Elten op 27 maart 1964. Ook de Britse Koninklijke Familie maakt gebruik van Flickr om archieffoto’s te publiceren. Op de foto uit dat archief zie je prins George, prins Albert [de latere koning George VI], prinses Mary, prins Edward [de latere koning Edward VIII] en prins Henry. De foto uit mijn archief komt uit 1966. Mijn archieffoto’s op Flickr zijn vanwege hun privékarakter alleen beschikbaar voor familieleden die een eigen Flickr-account hebben. Dat zijn er inmiddels zestien. Je kunt overigens een Flickr-account hebben zonder dat je daar zelf foto’s opzet.

Ik zou het op prijs stellen als je me helpt met het aanvullen van de gegevens door tags en/of commentaren toe te voegen Herken je mensen of locaties of heb je een bijzonder verhaal bij een van de foto’s, laat ook dan een reactie achter. Ik weet soms alleen maar het jaartal.

woensdag 4 augustus 2010

Het wordt smullen met Dieuwertje



Veldhoven – Morgen reis ik naar Veldhoven om de achtste verjaardag van kleindochter Dieuwertje samen met haar en andere familieleden te vieren. Ze is nu in blijde anticipatie van deze dag, want er komen opa’s, oma’s en andere familieleden. Ook vrienden schuiven morgen aan. En al die mensen brengen cadeaus mee. Er is dus een hoop om naar uit te zien. Ik sprak zojuist met Saskia en hoorde dat de voorbereidingen voor de feestelijkheden in volle gang zijn. Ze is druk in de weer om de hapjes en de maaltijd van morgen in orde te maken of voor te bereiden. Gelukkig krijgt ze bij het bakken van de cakejes assistentie van dochter Dieuwertje. Onder het toeziend oog van broertje Abel is het feestvarken van morgen bezig met het deeg. Het belooft weer een smulpartij te worden morgen.

Maak kans op deze auto




Antwerpen – Wil jij een jaar lang gratis rondrijden in een Mercedes Benz SLK? Alle lezeressen van ODD van 25 jaar of ouder – sorry heren – maken daar kans op. Wat moet je doen? Schrijf je in voor het kampioenschap Achteruit Inparkeren voor Vrouwen. De internationale wedstrijd vindt plaats in Antwerpen op 17 september. Het kampioenschap wordt georganiseerd door Herz. Aan het kampioenschap mogen vrouwen uit Nederland, België en Luxemburg deelnemen. Het is de derde keer dat het autoverhuurbedrijf dit kampioenschap organiseert. De vorige twee keer dat de wedstrijd werd gehouden, bleek dat de dames over uitstekende inparkeervaardigheden beschikten. In 2008 was Nadine Levin de eerste winnares. Zij had 19 seconden nodig om haar auto achteruit in te parkeren. Vorig jaar deed Marja Poldermans uit Brummen er iets langer over. Zij had 20,88 seconden nodig. De Nederlandse vrouwen blijken dus talent te hebben voor parkeren. Daarom mogen ze het dit jaar voor het eerst opnamen tegen dames uit België en Luxemburg. Jij kan daar dus bij zijn. Wil je eerst nog een gratis lesje? Klik dan hier. Tevreden? Meld je dan hier aan.

dinsdag 3 augustus 2010

De passie van man en vrouw

Delft - Als kind droomde ik ervan dat buizenpost het leven zou veraangenamen en vereenvoudigen. Een buizenframe verbond in mijn dromen ons huis met winkels, bibliotheken e.d. Je behoefde slechts een telefonische bestelling te doen – internet, sms en twitter bestonden nog niet – en via de buizenpost werd alles bij je thuisbezorgd. Misschien wordt het ooit nog werkelijkheid. Brouwer Heineken laat in de nieuwste commercial zien dat meer mannen die droom hebben (gehad). Op een housewarming zien we dat de man des huizes een gigantisch buizenframe in zijn nieuwe woning heeft geïnstalleerd dat o.a. precies bij de barbecue uitkomt.


Mannen en vrouwen verschillen dus niet zo veel in hun passies. De vrouwen zijn enthousiast over de prachtige nieuwe keuken en de mannen zijn al blij als er na een druk op de knop een koud biertje arriveert. Het geluk van een man kan zo simpel zijn. Vanaf 5 augustus gaat de commercial de zender op.

maandag 2 augustus 2010

Bruisend bloed


Delft – De belangrijkste bewoner van Het Prinsenhof liep ruim vier eeuwen geleden door de gebouwen. Het is natuurlijk Willem van Oranje. Zijn verhaal en zijn rol bij het ontstaan van de Nederlandse Republiek wordt in het Delftse museum aan jeugdige bezoekers verteld aan de hand van een speurtocht. Nienke & Benthe maakten de speurtocht afgelopen vrijdag en maakten op die manier ook kennis met de hoofdrolspelers van de Nederlandse opstand tegen de Spanjaarden. Als je oma in het museum werkt, heb je een streepje voor ontdekten de nichtjes. Zij mochten de speurtocht doen in kledij uit de periode van de prins. Nienke kreeg een kostuum zoals de laatste vrouw van Willem, Louise de Coligny, dat ook droeg. Benthe kreeg het kostuum van een van de dochters van de prins; Louise Juliana.

Het was nog niet zo gemakkelijk om alle vragen te beantwoorden. Maar gelukkig waren er erg veel aanwijzingen in het museum voorhanden. Zo weten de nichtjes nu wie Filips II is en dat zijn vader Karel V is. Ze ontdekten dat in 1559 de jonge Willem, na een benoeming door Filip II, zijn carrière in ons land als een keurige stadhouder van Holland begint. Daar krijgt de Spanjaard flink spijt van leerden Nienke en Benthe. Onder leiding van Willem komt de adel in opstand en protesteert tegen de strenge geloofsvervolging.




De dames leren ook waar ons volkslied vandaan komt. Ze hebben er wel enige kritiek op en bedenken hier en daar wat wijzigingen. Ze zingen voortaan in plaats van ´Duytschen bloed’ liever ´bruisend bloed´. Dat klinkt veel stoerder. “Wij zijn helemaal niet Duits”, vindt Nienke. Zij gunnen de Prins van Oranje de eretitel Vader des Vaderlands, maar zingen in het volkslied toch liever ´de moederland getrouwe blijk ik toch liever leven´. De overige bezoekers kijken vertederd naar de twee meisjes die het volkslied zingen. “Ik ga hier ook heen met mijn kleinkinderen”, zegt een grijze mevrouw tegen haar vriendin. De beide vrouwen blijven even staan, maar lopende dan niet zo giebelend als mijn kleindochters verder.


Benthe doet haar kostuum na het nemen van de foto in hal uit, maar Nienke houdt het ondanks de kriebelende pruik vol tot het eind van de speurtocht. Nadat alle vragen in het boekje zijn opgelost. Kan met behulp van de antwoorden het ´geheime woord´ worden gevonden. Dat woord fluisteren ze oma Corien in het oor. Als het goed blijkt te zijn krijgen ze van haar een plattegrond die het de weg wijst naar een geheim kistje. Als beloning krijgen ze net als de prins op 10 juli 1584 twee kogels. Alleen die van hen zijn van drop. Voordat Benthe het geheime kistje opent, zegt ze tegen mij: “Dit mag je niet op ODD zetten hoor. Dit is geheim”. Dat beloof ik. Als je dus wilt weten wat er in het kistje zit, moet je zelf de speurtocht maar doen samen met je (klein)kinderen.