vrijdag 30 april 2010

Onder één hoedje

Londen – Vorige jaar maakte ik in Londen, vlak bij Tower Bridge een foto. Er is helemaal geen photoshop aan te pas gekomen. Toch zou je kunnen zeggen: :"Die twee spelen onder een hoedje". Nou ja eigenlijk zijn het er drie.

Onder één hoedje.
Marie Louise maakte deze foto in Londen

Een bijdrage van Marie Louise
Marie Louise is de eerste die heeft gereageerd op mijn oproep van vandaag om een bijzondere foto in te sturen. Zoals je ziet kan het ook zonder ingewikkeld te photoshoppen. Nu jij! Stuur een bijzondere foto naar ODD.

En nu jij

Foto van de Zweedse fotograaf Erik Johansson.Delft – Fotograferen kunnen we allemaal. Soms levert dat ook hele leuke kiekjes op. Veel bezitters van een digitale camera delen hun plaatjes op internet. Zonder veel moeite Google je jouw weg naar de fotosite’s van bijvoorbeeld Pieter Jan, Ad, Saskia, Marie Louise, Saskia, Nienke, Benthe, Corien, Martien en Dieuwertje. En dat is maar een willekeurige voorbeeld. Er zijn nog veel meer ODD-lezers die een eigen Flirck- of andere fotosite hebben. Ik had de lijst nog veel langer kunnen maken. Met Google ontdek je nog veel meer. Ik vind dat een leuke ontwikkeling. Je kunt op die manier je foto’s delen met anderen en ook nog wat opsteken van de fotokunsten van familie en vrienden. De meer gevorderden onderons kunnen hun resultaten ook een beetje oppimpen. Een lelijke schaduw wegwerken of wat meer zonlicht aan de foto toevoegen. Zelf ben ik nog niet zo ver. Slechts de heel eenvoudige ingrepen willen nog wel eens lukken. Ik ben dan ook altijd die onder de indruk als iemand kans ziet om met behulp van photoshop een nieuwe werkelijkheid te creëren. De Zweedse fotograaf Erik Johansson is zo’n vakman. Hij is tot veel instaat. Dat kun je op zijn website zien. Het grapje dat hij uithaalt met het Ikea-sleuteltje en de Volvo ziet er tamelijk simpel uit. De kracht zit hem natuurlijk hier vooral in het idee.
Foto van de Zweedse fotograaf Erik Johansson.

Hoe handig ben jij met manipuleren van foto’s? Heb jij een foto waarop je de spot drijft met de werkelijkheid? Sommigen van jullie hebben er een opleiding of een cursus ingevolgd. Verbaas de lezers van ODD eens en stuur een opmerkelijke foto naar de redactie. Je kleding strijken terwijl je die draagt is wellicht een iets te grote uitdaging, maar er is vast iets eenvoudiger te bedenken. Veel succes.
 Foto van de Zweedse fotograaf Erik Johansson..

Laat je vooral niet door de resultaten van Johansson het veld slaan. Gewoon een leuk fotootje wordt ook gewaardeerd.

donderdag 29 april 2010

Dit bedoelde Jolijn

Rotterdam – Op 30 maart schreef ik voor ODD een stukje over de tentoonstelling ‘Kamers vol kunst’ in het Mauritshuis. Jolijn plaatste bij dat stukje een reactie. Ze refereerde daarin aan de Parijse Salon, de grote kunsttentoonstelling zoals die ook nu nog regelmatig in Parijs plaatsvindt. De oorspronkelijke Salon was bijna 150 jaar lang de officiële tentoonstelling van de Academie des Beaux Arts in Parijs. Tot ver in de negentiende eeuw werden daar schilderijen van plint tot plafond opgehangen. Een methode die daarom ook nu nog het principe van de Parijse salon wordt genoemd.
Op zoek naar favorieten.

In overvolle zalen vragen schilderijen om voorrang en aandacht. Groot formaat hangt hoog, klein formaat op ooghoogte. Bij de Parijse salon was meedoen voor de kunstenaars belangrijker dan de manier waarop hun werk werd gepresenteerd. Ik moest aan de opmerking van Jolijn denken toen we vorige week de tentoonstelling ‘Binnenste Buiten’ van het museum Boijmans Van Beuningen bezochten. “Dit is precies wat Jolijn bedoelde”, bedacht ik. Het depot van Boijmans Van Beuningen ondergaat een flinke onderhoudsbeurt, waardoor ruim 12.000 kunstvoorwerpen nu van plint tot plafond zijn te zien in de Kunsthal.
Van plint tot plafond.

De musea zijn buren. Men behoefde voor het transport maar een korte afstand te overbruggen. Toch hebben twee vrachtauto’s twee dagen lang op en neer gependeld. De Kunsthal heeft in de daglichthal haar gebruikelijk wandoppervlak verdrievoudigd om zoveel mogelijk schilderijen aan het publiek te kunnen tonen. Ik heb met verbazing rondgelopen. Het werd een soort speurtocht door deze veelzijdige collectie om al onze favorieten te ontdekken.
We zagen veel meesterwerken.

Ik zag veel meesterwerken. Van plint tot plafond zag ik o.a. Frans Hals, Jacob van Ruisdael, Jan Steen, Paulus Moreelse en Pablo Picasso, maar er waren ook werken uit twintigste-eeuwse kunststromingen als minimal art, pop art en Cobra te bewonderen. De Kunsthal keert museum Boijmans Van Beuningen letterlijk binnenste buiten. Op 24 mei gaat alles weer terug naar het depot.

woensdag 28 april 2010

Op het verkeerde been

Delft - De Rotterdamse kunstschilder René Jacobs opende zondag in zijn galerie ‘De Kunstkop’ aan de Lange Geer in Delft de tentoonstelling ‘No Worries Mate’. Er hangen veel schilderijen die zijn geïnspireerd op de reis die hij met zijn gezin maakte naar Australië en Nieuw Zeeland. Overduidelijk een onvergetelijke ervaring voor de rasrotterdammer die eigenlijk liever altijd zicht houdt op de Euromast in zijn woonplaats. Op zijn uitnodiging waren Corien & ik naar de feestelijke opening gekomen. We zagen dat 2009 voor Jacobs een productief jaar was. Er hangen ook veel kunstwerken waarin Nederland en de Nederlandse cultuur een hoofdrol spelen. De kunstenaar vindt thuiskomen kennelijk nog leuker dan reizen.
René Jacobs en Corien in het atelier van de eerste.
René Jacobs en ’Love Hurts’

Zijn schilderijen zijn opgebouwd uit contrasten. Wat is echt? Wat is onecht? Het schilderij waar Jacobs naast staat heet ‘Love Hurts’. Zo op het oog is het een vriendelijk schilderij van een lief blond meisje met paardenstaartjes. Ze is aan het touwtje springen op de Markt in Delft. Ze draagt een schattig hemelsblauw jurkje met kleine witte hartjes daarop en ze heeft lakschoentjes met witte sokjes aan. Met twee grote blauwe ogen kijkt ze naïef, ja bijna onnozel de toeschouwer aan. Dan valt je oog op de messcherpe beugel die uit het doek steekt. Het metaal glinstert vervaarlijk in het licht van de galerie. De verlaten Markt waar het meisje springt, is geheel in zwart/wit zoals op een oude ansichtkaart. Wat zou jij doen als je dit meisje tegenkwam? Haar vrolijk omarmen of halsoverkop het lege plein verlaten. Schilder René Jacobs ziet kans om de toeschouwer steeds op het verkeerde been te zetten. Gelukkig heet de tentoonstelling ‘No Worries Mate’ en daar houd ik me dan maar aan.

dinsdag 27 april 2010

Dood of levend?

De gestrande duif.Veldhoven – Aanstaande zaterdag gaan Dieuwertje en Emma logeren bij oma & opa in Delft. Nienke en Abel pakken ook hun koffertje, want die gaan logeren bij oma & opa in Pijnacker. Maar wie weet gaat er nog iemand mee als Sander & ik zaterdag naar het westen rijden. Iemand in een mandje.
Het begon allemaal vorige week. Het viel ons op dat er een geringde duif in de dakgoot zat. Het beestje was duidelijk niet fit. Op een gegeven moment kreeg hij het vogelzaad in de gaten dat Abel en zijn vriendje Olivier uit het vogelhuisje hadden gehaald en rondgestrooid in de tuin. De duif kwam steeds terug en bleek ook redelijk tam. Hij ging nog net niet op je hand zitten, maar vloog ook niet weg als hij op de grond zat en je de tuin inkwam. De kinderen strooiden steeds eten voor 'm. Elke ochtend keken we eerst of de duif er nog was en ja hoor: Hij was er nog steeds. Hij lijkt wel een beetje fitter te worden, maar hij maakt nog geen aanstalten om naar huis te vliegen. Vangen was lastig, dus we konden zijn thuis niet opsporen. Tot zaterdag. Toen werd hij opgeschrikt door de kat en vloog de bijkeuken in. Vandaar uit vloog hij de kamer in, met de kat achter 'm aan. We sloten eerst onze kat Nina op in de gang en daarna pakte ik een theedoek. Zo ving ik vroeger de parkieten, die ik op mijn kamer hield. Theedoek eroverheen en snel vastpakken. Toen ik hem eenmaal vast had, werd-ie meteen heel rustig. We mochten zijn ringen bekijken en konden zijn eigenaar bellen, want op één ring stond een telefoonnummer. Sander belde met de mededeling dat we een duif van hem hadden gevonden en de eigenaar vroeg meteen: "Dood of levend?" Niet dat het hem uitmaakt volgens mij. Want volgens de duivensportvereniging komt een eigenaar de duif ophalen, als je hem gevonden hebt, maar deze man niet. "Veldhoven? Dat is te ver weeg, dat ga ik niet doen. Geef hem maar eten en zorg, dat er geen kat bij kan komen”, was zijn advies. Tja, dat is een beetje lastig, met onze huiskat Nina. Emma en Abel hebben de duif zelfs nog geaaid. Gistermiddag was de duif er nog en eerlijk gezegd, vond ik hem er nu minder goed uitzien. Hij eet ook niet veel meer. We zijn er ondertussen wel achter dat de duif uit de buurt van Hazerswoude komt!
De duif komt uit Hazerswoude.

Een duivenmelker uit Veldhoven mailde me op mijn vraag om hulp: "Ik vind het heel onsportief dat die meneer zijn duif niet komt halen. Maar zo zijn een aantal mensen nu eenmaal. Als je de duif nog een paar dagen goed voert gaat hij waarschijnlijk wel uit zijn eigen weg, wat je anders moet doen is de duif na een paar dagen in een mandje of iets dergelijks doen en een eind van jullie huis loslaten. Ongeveer 10 km. De duif zal dan wel naar huis terug gaan denk ik." Maar ja, hoe krijg ik het beestje weer gevangen? Het toeval wil dat we zaterdag toch die kant op rijden. Als de duif er donderdag nog is, zal ik de plaatselijke duivenmelker er nog eens op aanspreken. Wie weet brengen we niet alleen de kinderen, maar ook de gestrande duif naar het westen.

Een bijdrage van Saskia

maandag 26 april 2010

Als zoete koek

Delft – Zo nu en dan tip ik jullie op ODD over een omfietswijn. Dat is er al een tijdje niet van gekomen. Ik zit een beetje met die € 3,= grens. Voor die prijs vind ik ze niet meer. Het lijkt me daarom leuk om eens een wijntip van jullie te horen. Gewoon een fotootje van jou met de wijn opsturen en ik doe de rest. Ik besprak dit concept onlangs met Saskia en Sander. Ze stuurden me zondag deze foto’s op.
Het gezin van Saskia & Sander aan de zaterdagse maaltijd.
Het gezin van Saskia & Sander aan de zaterdagse maaltijd.

Saskia schrijft er bij:
“Op zaterdag houden we het graag eenvoudig met het diner. Vandaar dat ik vandaag verse asperges haalde bij de boer om de hoek. Goed geschild en eenvoudig gekookt in wat gezouten water. In de oven grilde ik de aardappelstukjes met wat olijfolie en Provençaalse kruiden, altijd makkelijk en lekker, je hoeft er zo weinig aan te doen! Bij de visboer uit Volendam had ik de dag ervoor al een flink stuk zalmfilet gekocht en wat zeekraal. De zalmmoten gingen in de grillpan en de zeekraal fruitte ik even in de roomboter. Die twee weer stapelen op tomatenplakjes en we konden alweer aan tafel. Het ging er in als zoete koek! Natuurlijk dronken Sander en ik daarbij de heerlijke rosé van AH. Past perfect.”
 De AH Suid-Afrika, Pinotage Rosé is een plezierige kompaan aan tafel.
De AH Suid-Afrika, Pinotage Rosé is een plezierige kompaan aan tafel

Saskia heeft helemaal gelijk. De AH Suid-Afrika, Pinotage Rosé is een plezierige kompaan aan tafel. Gemoedelijke stevig gebouwde rosé vol vrolijk rood fruit. Het is de eerste door ODD-lezers gekozen omfietswijn. Je betaalt er bij de grootgrutter slechts €3,99 voor. En dat voor een literfles. Goede tip!
Abel geniet van zijn asperge.
Als zoete koek

Heb jij ook een wijntip? Laat het ons weten. Even een plaatje van jou met de fles en/of het glas. Dan drinken we deze zomer met je mee op ons eigen terras.
Wil je ook de andere foto’s van de smullende Abel bekijken? Klik dan hier.

zondag 25 april 2010

Mag ik je poes lenen?

Delft – Wie is gelukkiger? De chauffeur die richting Helmond rijdt of de chauffeur die richting Delft rijdt. Als je deze vraag wetenschappelijk wilt beantwoorden, heb je natuurlijk meer gegevens nodig. Het maakt verschil of de chauffeur die in de richting van Helmond rijdt uit de richting van Parijs komt of uit de richting van Amsterdam. Het maakt uit of de chauffeur in Helmond woont of er voor zaken naartoe rijdt. Hij maakt ook uit waarin de chauffeur rijdt. Zit hij achter het stuur van een open sportwagen of in een bestelauto. Je ziet hoe meer gegevens je krijgt, hoe moeilijker het wordt om een antwoord te vinden. Je beseft dat je nog meer wilt weten voordat je het antwoord durft te geven. Het is tijd voor een wetenschappelijk onderzoek. Zonder zo’n onderzoek kan je een dergelijke vraag eigenlijk niet goed beantwoorden. Het enige wat je kan zeggen, is of dat jij gelukkiger bent als je in de richting van Delft of Helmond rijdt. Zo is het ook met dit plaatje.
Wie leent zijn of haar poes uit voor een wetenschappelijk onderzoek.

Het is bekend dat een kat altijd op zijn pootjes terechtkomt als hij valt. Maar als ik de boterham die heb ik geroosterd en besmeerd met boter en marmelade laat vallen, komt hij altijd op de jamkant terecht. Wat gebeurt er nu als je die geroosterde en besmeerde boterham op de rug van de poes vast bindt. Valt de poes dan met de gesmeerde kant op de grond of landt hij ook nu netjes op de pootjes. Net als in het voorbeeld van de chauffeur is die vraag alleen na wetenschappelijk onderzoek te beantwoorden. Van wie mag ik even een poes lenen?

zaterdag 24 april 2010

Monument van de zwart-witfotografie

Rotterdam – Fotograferen is vooral kijken. Niet alleen om je heen, maar ook naar het werk van andere fotografen. Fotograferen is namelijk niet alleen kijken, maar ook zien. Soms is het heel verhelderend om eens te bekijken wat anderen zien. Dat hebben we gisteren gedaan. In de Kunsthal in Rotterdam is nu een overzichtstentoonstelling van het werk van de Zwitserse Magnum-fotograaf René Burri te bezichtigen. Wie zijn naam zegt, denkt meteen aan die ene foto van Che Guevara. De tentoonstelling begint ermee. Nu zie ik dat de foto van Che er een is uit een reeks. Op de tentoonstelling hangt ook de rest. Ze staan samen op een vel contactafdrukken. Ze onthullen de werkwijze van de Zwitserse fotograaf. Hij dringt zich niet op. Hij is onopvallend aanwezig en fotografeert momenten. Burri heeft er een paar omlijnd, maar ik vind de Che-fotootjes stuk voor stuk de moeite waard. Het iconische beeld op deze tentoonstelling komt opeens in beweging door het gezelschap van die andere foto’s uit de serie.
Het beroemde portret van Che Guevara.

De nu 77-jarige Burri begon in de jaren vijftig in Parijs met fotograferen. In 1959 werd hij officieel lid van fotoagentschap Magnum. Hij woont in Parijs en Zürich en werkte zijn leven lang voor bladen en kranten. Zijn foto's verschijnen in tijdschriften als Stern, Sunday Times, Paris Match en New York Times.
Portret van Sadat.

Er hangt een groot kleurenportret van de Egyptisch politicus Sadat in uniform. De weerspiegeling van de militairen in diens bril maken van de foto meer dan een portret. Het plaatst de man in de context van zijn tijd. Het is een reportage gevangen in een foto.
Er waren veel jonge mensen op de tentoonstelling. Velen van hen hadden een fototoestel bij zich en gebruikten het.

Burri fotografeerde ook een hele reeks van beroemde kunstenaars. Hij fotografeerde Picasso, architect Le Corbusier en beeld houwer Giacometti. Toch zijn het geen portretten. Hij fotografeert ze net als Che in hun leef- en werkomgeving. Het zijn fotoseries, samenhangende beelden van omgeving en gebeurtenissen. Er zijn maar weinig kleurenfoto’s. Het was de opmars van de kleurenfotografie eind jaren tachtig die Burri er toe bracht om te stoppen met professioneel fotograferen. Daarom geeft de tentoonstelling een mooi afgerond beeld van het oeuvre van Burri en is het een monument van de zwart-witfotografie.

De expositie van Burri is tot en met 22 augustus in de Kunsthal te zien.

vrijdag 23 april 2010

Kijken of sociale druk werkt

Het nieuwe loge bevordert openheid.Delft – Vanaf aanstaande maandag gloort er weer hoop aan de horizon van ons consumentenlandschap. Hoop op eerlijke informatie over de producten die we in de schappen van de winkels vinden. Foodlog.nl in Wageningen presenteert maandag dit nieuwe logo aan de pers. Het nieuwe logo is eigenlijk niets anders dan de al bestaande barcode, die is opgeleukt met een omgevouwen oortje en de naam kijkofhetklopt.nl. Het moet het mogelijk maken voor boeren, burgers, buitenlui en andere consumenten om de juiste informatie te vinden die achter de barcode staat. Als je het logo scan met je smartphone of een webcam komt de informatie naar voren die de fabrikant of producent beschikbaar stelt. Maar wat schiet ik daarmee op, hoor ik je denken. Zolang de producenten zelf kunnen kiezen wat ze er opzetten. Er staat nu toch ook al een ingrediëntenlijst op de verpakking. Maar het is de bedoeling dat kijkofhetklopt een wikimedia-achtige omgeving wordt, die interactie mogelijk maakt. Jij en ik, andere experts en consumenten, maar ook concurrenten kunnen reageren. De bedenkers van het logo – dat dus eigenlijk geen logo is maar een barcode – verwachten dat juist de sociale druk fabrikanten zullen dwingen tot (meer) openheid.

donderdag 22 april 2010

Ter ere van Martin Bril

Amsterdam – Ik heb het op deze plaats al vaker over een flashmob gehad. Ook vandaag deed het fenomeen zich weer voor. Vandaag 22 april is de sterfdag van schrijver Martin Bril. Nu een jaar geleden. Ter ere van Martin Bril vierden ruim 75 vrouwen rokjesdag met een flashmob op het Koningsplein in Amsterdam.
 Bril zou het prachtig gevonden hebben.

De vrouwen vonden elkaar via Twitter en andere netwerksites. Martin Bril was de man die rokjesdag tot een begrip maakte in ons land. Een feestje om de lente en de vrouwelijkheid te vieren. Bril zou het prachtig gevonden hebben.

Lekker ruim

Poole – Een fietsvakantie in Groot-Brittannië is alleen iets voor de moedigen onder ons. Fietser hebben weinig ruimte op de weg. Fietspaden zijn nog een zeldzaamheid en meestal rijd je uiterst links tegen de rand van de weg terwijl de auto’s langs je snorren over de brede weg. Soms doen de wegbeheerders wel hun best om ruimte te creëren voor de fietsers. In Poole doen ze dat ook, hoewel misschien iets te enthousiast. In de plaats in het graafschap Dorset is het fietspad op een weg die omhoog een heuvel opgaat 2 meter (6.5 ft) breed. De ruimte voor de auto’s is daardoor nog slechts 1,4 meter (4.5 ft).
Lekker veel ruimte op dit fietspad in Poole, Dorset.

De gemeente heeft dat gedaan omdat fietsers die heuvel op rijden soms wat slingeren. Bovendien kunnen snelle fietsers zo de langzamer collega’s veilig inhalen. Eenmaal bovenaan is het fietspad dan ook weer verdwenen. Deskundigen van een organisatie voor verkeersveiligheid zijn bang dat de automobilisten in de war raken en abusievelijk voor het fietspad kiezen.
Omwonenden snappen er niet zo veel van: “It's utterly ridiculous. The cycle lane is wide enough to stage the Tour de France.” De gemeente pareert de kritiek met de opmerking dat het fietspad “advisory“ is en zegt dat auto’s er best op mogen.

woensdag 21 april 2010

Alles is relatief

Oxford – Op het schoolrapport van basisschoolleerlingen tref je meestal ook een opmerking aan over het gedrag van het kind in de klas. “Jantje luistert goed en soms ook naar de meester” of “Marietje kan heel goed het bord schoonvegen”. Gelukkig was er in 1931 geen ijverige student in de collegeruimte van de universiteit van Oxford om het schoolbord schoon te vegen. In dat jaar gaf de toen 52-jarige natuurkundige en uitvinder Albert Einstein een serie van drie gastcolleges aan de universiteit. Einstein was toen al wereldberoemd vanwege zijn twee relativiteitstheorieën. In 1905 kwam hij met de speciale relativiteitstheorie en tien jaar later volgde de algemene relativiteitstheorie. Daar gingen zijn colleges ook over. Dit schoolbord werd na het tweede college op 16 mei 1931 bewaard en wordt nu tentoongesteld in het Museum of the History of Science in Oxford. Het hangt er nog steeds ontdekten Corien & ik onlangs.

Als je op school goed hebt opgelet, weet jij ook wat hier staat.

De eerste drie regels vormen een vergelijking voor D, de mate van expansie van het heelal. De onderste vier regels geven numerieke waarden voor de expansie, dichtheid, radius en leeftijd van het heelal. Althans dat is wat ik begreep van de uitleg bij het schoolbord. LJ staat voor Licht Jahr ( lichtjaar) en J staat voor Jahr (jaar). Als ik de laatste regel goed begrijp is de leeftijd van het heelal ongeveer 10 of misschien wel 100 miljard jaar. Maar als iemand het echt begrijpt hoor ik het graag. Nou graag, alles is relatief.

dinsdag 20 april 2010

Kleintje koffie

Oxford – Ons dagelijks leven is niet langer denkbaar zonder een kopje koffie op zijn tijd. Niet alleen thuis of op het werk, maar onderweg pauzeren we regelmatig voor een kopje koffie. We drinken het tegenwoordig in allerlei vormen. We genieten van cappuccino, latte machiato, senseo’s en chococcino’s. Bij al die soorten hoort een kopje van eigen formaat. Maar juist met het formaat moet je op reis nog wel eens uitkijken. Als je onderweg trek krijgt in een lekkere kop koffie ben je geneigd om maar meteen een groot kopje te bestellen. Maar wat is groot, klein, medium, regular of grande. Klein blijkt meestal nog heel wat en regular is een stevige kop koffie. Ik bestel tegenwoordig standaard een regular. Valt het kopje wat klein uit, dan kan ik altijd nog een tweede kopje bestellen. Dat doe ik meestal toch wel.

Is dit groot, grande, medium of regular. Het is misschien wel een bloempot.

Ik zit overigens het liefst bij Starbucks. Die vestigingen zijn voorzien van comfortabele stoelen, stopcontacten en een draadloos netwerk. Bovendien mag je er niet roken. Ook niet in landen waar men nog niet zo streng is van overheidswege. Men wilde ons vroeger nog wel eens bang maken. Koffie zou slecht voor je zijn. Er zijn inmiddels honderden onderzoeken verricht naar het effect van koffie op de gezondheid. En nu weten we dat koffie prima past in een bewust en verantwoord voedingspatroon. Het levert niet alleen een belangrijke bijdrage aan de dagelijkse benodigde hoeveelheid vocht, maar bevat ook waardevolle antioxidanten en mineralen. Zonder suiker en melk bevat koffie geen calorieën en dat is ook mooi meegenomen. Ik ga nog maar een kopje inschenken.

maandag 19 april 2010

Nienke’s eerste decennium

Veldhoven – Vandaag wordt onze oudste kleindochter Nienke tien jaar. Dit eerste decennium is niet alleen voor haar een mijlpaal. Het betekent voor Corien & mij dat we onze tweede lustrum als oma & opa vieren. Gisteren vierde Nienke het feest reeds. In de warme lentezon ontvind ze familie en vrienden op haar feestje. Een dergelijke feestdag zit vol met traditionele hoogtepuntjes. Het begint al met een feestelijk ontbijt waarbij de eerste cadeaus op de proppen komen. Maar voor de meisjes uit Veldhoven begint hun verjaardag altijd de dag daarvoor al. Mama Saskia voorziet het haar van haar verjarende dochter van papillotten. De jarige dame viert de dag immers graag met gekrulde haren. Ook dit keer maakte ik een voor en na foto van de jarige Jet.
Nienke wordt vandaag 10 jaar.
Voor en na de papillotten

Het uitblazen van de kaarsjes op de verjaardagstaart is een ander traditioneel hoogtepunt van de verjaardag. Voor Nienke komt de grens daarvan nu langzaam in zicht. Hoeveel kaarsjes kun je immers op een taart kwijt? Zoals je op het filmpje kunt zien, ging het nu nog prima.
Nienke blies de tien kaarsjes in één keer uit.

We wensen haar vandaag een prettige verjaardag. Veel plezier op school en later op je feestje met je vriendinnen.

zondag 18 april 2010

De kleintjes zijn wel lief

Delft – Bij de wetering achter ons huis woont al sinds twee jaar een koppel nijlganzen. De vogels horen niet hier, maar zoals de naam al aangeeft thuis in Egypte langs de oevers van de Nijl. Ze werden door de oude Egyptenaren beschouwd als heilige dieren. Je ziet ze dan ook terug in hun kunstuitingen. In 1967 ontsnapte een aantal exemplaren uit een watervogelpark in ons land. Sinds die tijd komen ze in Nederland en België voor. De populatie van de grijsbruine vogels met de opvallende witte vleugelvelden wordt inmiddels op ongeveer duizend paren geschat. Ze hebben dus sinds 1967 bepaald niet stil gezeten. Ook bij ons achter blijken ze heel actief.
De Nijlgans in ondertussen een gewone verschijning geworden in ons land.

Ik maakte deze foto begin april. Je ziet dat het paar vier koters heeft. De vogels kunnen goed zwemmen, maar leven toch vooral op het land. In de broedtijd zijn ze behoorlijk agressief. Ze zijn niet alleen heel agressief tegen andere ganzen en eenden, maar ook tegen vogels zoals meeuwen en kraaien. Als de pijltjes van de eenden in de buurt komen, worden ze door de nijlganzen domweg verdronken. Ik heb ze nog nooit brood o.i.d zien eten. Ze leven van gras en bladeren, maar verorberen ook kleine dieren. Maar de kleintjes zien er wel lief uit.

zaterdag 17 april 2010

De rijdende kapper

Banbury – Sinds 1995 toert mr. Frank Visser als rijdende rechter door ons land. Waar hij komt beslecht hij burenruzies en familievetes. Het is slechts een bijbaantje, want hij verdient de kost als rechter van het kantongerecht in Zaandam. Televisiekijkend Nederland geniet er kennelijk van, want het NCRV-programma gaat al vijftien jaar mee.
De rijdende Britse kapper.

Op de markt in Banbury moest ik even aan Frank Visser denken. Ik zag daar namelijk de rijdende kapper. In een tot kapsalon omgebouwde vrachtauto knipte een kapster de haren van mannen en jongens, vrouwen en meisjes. Tot mijn verbazing werden er echter geen tv-opnamen gemaakt. Terwijl het toch alle mogelijkheden in zich heeft voor een prachtig programma.
De rijdende Britse kapper.

Je bouwt een vrachtwagen om tot rijdende kapsalon en parkeert op markten, bij bejaardentehuizen en verzorgingsflats. Je knipt de mensen voor een voordelig tarief en filmt stiekempjes de gesprekken tussen kapper c.q. kapster en de klanten. Want iedereen praat met de kapper. Toch? Ik wed Carina heel wat leuke verhalen kan vertellen. Ik zal John de Mol toch eens bellen.

vrijdag 16 april 2010

“Een heerlijk kind”

Barrie – Op verzoek van de redactie van ODD vertel ik graag iets over onze kleinzoon William. Hij is al weer veertien maanden en “een heerlijk kind”, zoals Corrie zegt. Wij hebben veel plezier met hem als hij hier bij ons is of wij bij hem thuis. Met Pasen was William hier. Hij begon toen te lopen, alhoewel hij nog sneller vooruit komt als hij op zijn knieën kan kruipen.
William zet zijn eerste kordate stappen naar oma Corrie.
William zet zijn eerste kordate stappen naar oma Corrie

Hij speelt heel graag met zijn speelgoed. Hier bij zijn oma & opa heeft hij een speelgoedwagentje. Daar kan hij achter lopen. Hij heeft er veel plezier mee.
William met oma Corrie op de oprit met zijn duwwagentje.
William met oma Corrie op de oprit met zijn duwwagentje

Zijn ouders laten hem vaak zelf eten. Dat doet hij met zijn handen en op die manier komt er meer naast dan in zijn mond terecht. Elk ouderpaar heeft zo zijn eigen manier om kinderen groot te brengen.
William geniet vanwege het mooie weer buiten in de kinderstoel van zijn avondeten.
William geniet vanwege het mooie weer buiten in de kinderstoel van zijn avondeten

Wij vinden het ook erg interessant om de veranderingen in onze eigen kinderen te zien. Ze veranderen van man in vader en van vrouw in moeder. Ze zijn erg gelukkig met hun William.
William bij Liza. Hij kreeg zijn eerst ijsje en wist er meteen goed raad mee.
William bij Liza. Hij kreeg zijn eerst ijsje en wist er meteen goed raad mee

Veel mensen in onze familiekring vinden dat William veel op Michael lijkt. Daar hebben ze ook wel gelijk in, maar het is toch weer een ander persoon.

Een bijdrage van Warrie

donderdag 15 april 2010

Een vrolijke ontmoeting

Moreton-in-Marsh – Elke dinsdag is in Moreton-in-Marsh de grootste weekmarkt van de Cotswold. In de brede High Street met aan elke zijde elegante zeventiende- en achttiende-eeuwse huizen komen de mensen van heinde en verre. Vorig jaar waren we hier al eens met het gezin van Saskia & Sander. Nu we zo dicht in de buurt waren, konden we een bezoekje aan dit mooie historische plaatsje in Gloucestershire natuurlijk ook niet achterwege laten.
Elke dinsdag markt in Moreton-in-Marsh.

Samen slenterden we tussen de kraampjes door. Bij een kraampje met gereedschappen zag ik een man en een vrouw geïnteresseerd naar de uitgestalde waren kijken. De man deed me heel sterk denken aan Jim, onze vriend uit een voorstad van Londen. Moreton-in-Marsh is twee uur rijden van Londen vandaan. Het leek me dus onwaarschijnlijk, maar ik liep toch op hem af.
Corien maakte deze fot van Jim, Chrissy en mij.

Toen bleek dat het inderdaad Jim en zijn vriendin Chrissy waren. Ik tikte hem op zijn schouder en vroeg: “Geniet jij ook zo van een dagje markt in Moreton”. Het werd een vrolijk weerzien. Ze bleken met een bus een dagje Moreton te doen. Er arriveren kennelijk elke week bussen vol met mensen om deze marktplaats te bezoeken. Zo gek was het dus niet om mensen uit Londen in Gloucestershire te vinden. Eigenlijk begrijp ik het wel. Er is zo veel te zien in de Cotswolds. Ook wij moeten steeds weer kiezen en dat is moeilijk hier. Als je hier eenmaal bent, ontdek je steeds meer interessante dingen. Elk verblijf is daarom altijd te kort. Je kunt niet anders dan steeds weer terugkomen.

woensdag 14 april 2010

Apartment with a view

Banbury – Het plaatsje Chipping Norton vormt de poort naar de Cotswolds. Het ligt ongeveer 20 miles noordelijk van Oxford en nog dichterbij Banbury. Als het plaats door rijdt in de richting van Stow-on-the-Wold zie je in het veld een merkwaardig gebouw. Het ziet er uit als een kasteel met een hele grote schoorsteen. Dat is het niet. Het is de Bliss Mill. Een zekere William Bliss moderniseerde in de negentiende eeuw de textielindustrie door gebruik te maken van stoom. Dat was een logisch gevolg van de industriële revolutie die ook de textielindustrie niet ongemoeid liet. Bliss was bovendien de grote promotor van de Chipping Norton Railway. Zijn textiel moest uiteindelijk ook vervoerd kunnen worden.
Met uitzicht op Chipping Norton en de vallei.

Dat er ook gevaren zitten aan het gebruik van stoom werd al snel duidelijk. Zijn fabriek in het hart van de stad werd door brand geheel verwoest. Bliss zat niet bij de pakken neer en bouwde een nieuwe textielfabriek. Dit keer niet meer in de stad, maar buiten de stad in het open veld. Deze fabriek staat er nog steeds. Het gebouw is gemoderniseerd en verbouwd. Er zitten nu appartementen. Je woont er heerlijk buiten en hebt een fantastisch uitzicht op de vallei rond Chipping Norton.

dinsdag 13 april 2010

Blij, maar ook teleurgesteld

Oxford – Er zijn mensen die zich afvragen waarom je naar Oxford gaat als er al eens bent geweest. “Je bent toch al in Oxford geweest”, is zo’n beetje het eerst dat ze verbaasd zeggen, als je het doel van je reis bekend maakt. Ik begrijp de vraag van mensen die alleen de bekende plekjes bezoeken, die toeristen gewoonlijk op hun “to do”-lijstje hebben staan. Ons lijstje is echter veel te lang voor een eenmalig bezoek. Corien & ik bezochten de beroemde universiteitsstad aan de Theems nu een aantal keren en we kunnen pas sinds deze week the Ashmolean museum afvinken. Het heet officieel ‘Museum of the History of Science’.

Corien in het Museum of the History of Science.

Ik ging er op zoek naar sporen van de schrijver Lewis Carroll. Het is zo op het eerste gezicht wellicht niet de meest logische plek om te zoeken naar sporen van een beroemde kinderboekenschrijver. Hij was naast schrijver ook deken in de Anglicaanse Kerk, wiskundige en logicus. We kennen hem allemaal vooral van ‘Alice’s Adventures in Wonderland’ (in het Nederlands ‘Alice in Wonderland’) en ‘Through the Looking Glass’ (‘Door de spiegel’ in het Nederlands). Zijn naam was niet Lewis Carroll, maar Charles Lutwidge Dodgson. En het is naar die naam die je moet zoeken als je in het Ashmolean bent. Dodgson studeerde wiskunde in Oxford en werd er later ook docent. Zijn grote hobby was naast het schrijven van kinderboeken, fotografie.

De fotokist van Lewis Carroll.

Zijn fotokist met chemicaliën vond ik in het museum. Dat was niet zo moeilijk want op het deksel staat met grote letters CLD. Hij had zo veel spullen nodig omdat de fotografie nog in de kinderschoenen stond. Het was de tijd van de ‘natte-plaat fotografie’. Hij fotografeerde allerlei onderwerpen waaronder skeletten, speelgoed en landschappen. Hij maakte ook veel portretten. Niet alleen van volwassen mannen en vrouwen, maar met toestemming van de ouders ook foto’s van (soms gedeeltelijk ontklede) kinderen. Klik op de foto en bekijk de complete foto van Alice Liddel als bedelares.
Een daarvan was Alice Liddell, de dochter van een collega aan de universiteit. De Alice in zijn boeken is ook gebaseerd op dit meisje. Een afdruk van een van de foto’s stond naast de kist opgesteld.
De vrouw die in de zaal waar de kist stond vanaf haar stoel de bezoekers in de gaten hield, vertelde mee een mooi verhaal over Koningin Victoria en Lewis Carroll. Zij had erg genoten van ‘Alice’s Adventures in Wonderland’ en vroeg of zij van het volgende boek een exemplaar van de schrijver mocht krijgen met een handtekening. Twee jaar later werd er een prachtig ingepakt boek van de schrijver bezorgd. Hij had voorin zijn handtekening en een kleine opdracht voor de vorstin geschreven. Ze zal vast wel blij geweest zijn met de handtekening, maar tegelijk ook wel teleurgesteld toen ze titel van het boek las: An Elementary Treatise on Determinants: With Their Application to Simultaneous Linear Equations and Algebraical Geometry.

maandag 12 april 2010

Gezellig bezoek

Abingdon – Gisteren bezochten Corien & ik ons nichtje Carina en haar vriend JD in hun huis vlak bij de Theems. Na een rondleiding door hun huis en een kopje thee besloten we vooral ook te genieten van het prachtige weer. Hun huis ligt prachtig buiten aan de rivier, maar toch op wandelafstand van de stad. Ze zitten dus wat dat betreft aan twee kanten goed. Het was een heel gezellige wandeling langs de rivier naar het centrum van Abingdon. Voordat we bij de rivier kwamen, ging de wandeling door een prachtig natuurgebied.
 Voordat we bij de rivier kwamen, ging de wandeling door een prachtig natuurgebied.

Bomen en struiken afgewisseld met grasland. Reigers en zwanen langs en in het water. De wandeling naar de stad voerde ons eerst naar een sluis over de Theems. Een smal bruggetje bracht ons over het kolkende water naar de overkant. Daar was het heel druk in het park met ouders en grootouders met kinderen en kleinkinderen. Iedereen genoot van deze warme lentezondag. Wij zochten in het hartje van de stad een terras uit bij een pub.
We vonden een terras in het hart van de stad.

Abingdon is een gezellig oude plaats met een rijke historie. Ze claimen hier zelfs één van de oudste plaatsen in Groot-Brittannië te zijn. Maar de plaats heeft ook op een andere manier een plekje gekregen in de (muzikale) geschiedenis van Engeland. In 1986 vormden enkele scholieren van de lokale middelbare school een band. Die band ken je onder de naam Radiohead. Elke plaats heeft zo zijn eigen bijdrage aan de geschiedenis. Na ons drankje wandelden we weer op ons gemakje naar het huis van Carina & JD. Mocht je ooit in de buurt zijn, ga dan gerust even langs. Het is er reuze gezellig.

zondag 11 april 2010

Een eitje

Banbury – Deze keer zijn Corien & ik niet samen op reis. Onze oudste kleindochter Nienke is ook mee. Althans een beetje. Als een soort verstekeling. Dat ontdekten we overigens pas toen we aankwamen bij ons hotel in Banbury. Corien wilde iets van de achterbank pakken en zag iets liggen tussen de achterbank en haar stoel. Het zat in een bruine papieren zak en denken wij in zo’n geval in eerste instantie aan een verrassing. Ze keek me hoopvol aan en vroeg dan ook: “Cadeautje?” Ik wist van niets. Toen Corien het zakje openmaakte, kwam er een ei uit. Leeg en prachtig geverfd. We wisten meteen wie de kunstenaar was, want de naam stond op het ei: Nienke. Toen Corien haar naam las wist ze meteen hoe het paasei in onze auto was beland. Nienke en haar zussen hadden tijdens het bruiloftsfeest van Marieke & Michiel eieren beschilderd.

Het door Nienke geverfde ei reist met ons mee.

Na het feest mochten de kinderen de door hen geverfde eieren mee naar huis nemen in een bruin papieren zakje. Nienke, Emma en Dieuwertje zaten met hun zakjes achter in onze auto toen we na afloop van het feest naar Veldhoven reden. Nienke is haar paasei vergeten mee te nemen toen ze uitstapte en dus reisde het ei mee naar Engeland. Het ligt nu veilig in het handschoenenkastje en reisde vandaag mee naar Oxford. Het bereisde ei komt vanzelf weer terug bij kunstenares Nienke. Wij brachten de dag - zonder ei, dat bleef in de auto - door in Oxford. We hebben al veel gezien en beleefd in deze beroemde universiteitsstad, maar we beklommen nog nooit de toren van de church of St. Mary the Virgin. Daarom deden we dan nu. De kerk is al sinds de veertiende eeuw in gebruik als universiteitskerk.

Radcliffe Camera in Oxford.

Ik zou van alles kunnen vertellen over deze grotendeels gotische kerk, maar beperk me nu maar tot de opmerking dat je vanaf de toren een prachtig uitzicht hebt over de stad. Iedereen die de serie van inspector Morse kent, herinnert zich de beelden van de stad in het begin van sommige afleveringen. Ze zijn vanaf deze toren gemaakt. Het bekendst is natuurlijk het plaatje van de Radcliffe Camera. Iedereen maakt hier foto’s. Ze kunnen niet mislukken. Als je op deze toren staat, kun je alleen maar mooie plaatjes van Oxford maken. Met Nienke in gedachte zou ik zeggen: een eitje.

zaterdag 10 april 2010

Rinkelend

Banbury – Gistermorgen zaten Corien & ik in het kantoor van James Arkell, brouwer en eigenaar van de Donnington Brewery. Toen hij hoorde dat we speciaal voor zijn Double Donn waren gekomen, begon hij van oor tot oor te glimmen. Ik vertelde hem dat ik vorig jaar zomer hier met mijn zoon was geweest en daarom nu terugkwam om een nieuwe voorraad van zijn prijswinnende bier mee te nemen naar Nederland. Hij knikte bedachtzaam en deed heel beleefd net of hij zich het bezoek kon herinneren. Terwijl een werknemer van de brouwerij mijn vier bestelde kratten haalde, schoof hij zijn stoel naar achter en vertelde weer het verhaal van zijn familie die hier sinds 1865 bier brouwt.
Corien poseert met een 8pack Double Donn op het terrein van de brouwerij.

Ik deed beleefd of ik het verhaal voor het eerst hoorde en feliciteerde hem met de titel 'Brewery of the Year'. Er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht: “I am very pleased that Donnington Brewery has been recognised by The Good Pub Guide”. Hij schoof zijn stoel nog verder naar achter en vervolgde: ”Not only for all of us working at the brewery, but also for all the landlords selling our beer”. Toen kwam de werknemer binnen met de mededeling dat hij de kratten bij mijn auto had gezet. We schudden handen en rekenden af. De auto hing een beetje scheef toen we rinkelend wegreden.

vrijdag 9 april 2010

De man en zijn uil

Banbury – Het was gisteren heerlijk weer. Niet alleen hier in Engeland, maar we hoorde van Saskia dat het ook in Brabant prima weer was. Voor ons was het perfect weer om eens op ons gemak over de markt van Banbury te slenteren en daarna op een terrasje naar de voorbijlopende mensen met boodschappentassen te kijken. Allemaal op weg naar een boodschap.
Een wandeling tussen de kramen.

Een weekmarkt is altijd een attractie voor Corien. Een dergelijke wandeling tussen de kramen door doet haar altijd deugd.

Op een bankje zag ik drie mannen zitten. Ik herkende de man met de uil meteen. Ik had hem in november 2007 ook al eens gefotografeerd in Banbury. Toen stond hij met een aantal uilen op een jaarmarkt. Nu zat hij met een van zijn dieren op een bankje te genieten van de heerlijk warme zon. Hij is dus nog steeds in de weer met uilen.

donderdag 8 april 2010

Op goed geluk

De Donnington Brewery is gekozen tot UK's Brewery of the Year.Donnington - Vorig jaar augustus bezochten Sander en ik in Engeland de 145 jaar oude Donnington Brewery in het gelijknamige dorpje vlakbij het plaatsje Stow-on-the-Wold. De familie Arkell maakt hier al bier sinds 1865. Het laatste familielid is James Arkell. Hij nam de pittoreske brouwerij, aan een meer met zwarte en witte zwanen verstopt in een vallei in de Cotswolds, over van zijn neef Claude. Je las er eerder over op ODD. Sander en ik waren zeer te spreken over het bier en de brouwerij en blijken daarin niet alleen te staan. De brouwerij kreeg onlangs van de Good Pub Guide de titel ‘UK's Brewery of the Year’. De Donnington Brewery levert het bier bijna uitsluitend aan vijftien pubs in Gloucestershire. Slechts in vier pubs in Worcestershire, Warwickshire en Oxfordshire kun je ook genieten van dit heerlijke biertje. Tien van deze pubs hebben op hun beurt ook een vermelding gekregen in de The Good Pub Guide. Sander en ik zijn inmiddels door onze zelf geïmporteerde voorraad heen. Ik zal deze week eens wat moeite doen om een nieuwe voorraad aan te schaffen. Dat zal niet eenvoudig worden. De brouwerij maakt slechts twee soorten ales:S.B.A. en B.B. Ze zijn bovendien alleen van de tap verkrijgbaar. Er is slechts één ale op fles verkrijgbaar: Double Donn. Het werd voor het eerst in 2007 gebrouwen als eerbetoon aan de overleden Claude Arkell. Het was bedoeld als een eenmalig project, maar het bier bleek zo populair dat het zo nu en dan opnieuw wordt gebrouwen. Je moet er dus heen en bovendien het geluk hebben om het aan te treffen. Ik ga mijn geluk – met een bestelling van Sander & Saskia op zak – deze week testen.

woensdag 7 april 2010

IDW

IDW in de Gasthuistraat in Turnhout.Turnhout – Wie om te winkelen naar Turnhout gaat, komt onherroepelijk in de Gasthuisstraat terecht. Het is het opgewonden kloppend winkelhart van de hoofdstad van de Belgische Kempen. Je hoort er in de straat niet alleen Vlaams, maar ook volop Nederlands spreken. Er winkelen hier dan ook heel wat landgenoten. Ik begrijp die attractie niet helemaal want de winkels lijken erg op die in ons land. De winkels hebben dezelfde namen [Kruidvat, Blokker, C&A en H&M] en hetzelfde assortiment. Er is wel een uitzondering. Dat is de winkel die de raadselachtige naam IDW draagt. Ik raak van de naam zelf een beetje IDW [in de war] want wat ik in IDW [in de winkel] zie, geeft geen clou. Een modezaak is het niet. Je zou nog het dichtsbij komen met de opmerking dat ze in textiel doen. Wat mode betreft wordt de klant niet bepaald IDW [in de watten] gelegd. Niemand komt hier IDW [in de wolken] naar buiten. Druk is het ook niet in de zaak. Ik sta hier dus niet IDW [in de weg]. Er is wel een winkelmeisje druk IDW [in de weer] vlak bij de winkeldeur. Toch is het niet erg druk midden IDW [in de week]. Ik kijk door de winkeldeur IDW [in de winkel] en zie dat het winkelmeisje wel even tijd heeft om een vraag te beantwoorden.
Ik vraag haar: ”Wat verkopen jullie?”
Ze kijkt op en zegt: “Textiel”.
Dat had ik dus goed. Ik kijk om mij heen. Er is niemand en dus durf ik de volgende vraag wel te stellen: “Wat betekent IDW?”
Het meisje kijkt me lang aan, alsof ze niet geloofd dat ik het niet weet. Dan zegt ze: “In de werkbroek.”
“Natuurlijk”, zeg ik en met een bedankknikje loop ik weg. Meer vragen durfde ik niet te stellen.

dinsdag 6 april 2010

Gezellig in Vught

Vught - Afgelopen zaterdag vierde Annefien haar verjaardag. Ze had de dag voor Pasen volop aanloop. ‘s Morgens kwamen haar kinderen met de kleinkinderen haar feliciteren en ’s middags zaten al haar broers en zussen in de kamer. Ook vrienden en vriendinnen kwamen langs.
Oma Annefien met haar kleinkinderen Jonah, Wybe en Yara.
Het was dus reuze gezellig in Vught. Zoals deze foto’s laten zien. Haar broers Adrie en Pieter Jan maakten wat aanpassingen op haar computer zodat ze nu ook weer makkelijk foto’s naar ODD kan sturen. Deze twee zijn de eerste die ze gistermiddag mailde.
Annefien samen met de zussen.
Ook Maartje en haar dochter Marlynn waren meegekomen naar de verjaardag.

maandag 5 april 2010

Vieren met vuur

Poulseur – Eieren eten, eieren verven en eieren zoeken zijn niet de enige tradities van Pasen. Als de eieren op zijn en de duisternis invalt, worden in sommige streken van ons land paasvuren aangestoken. Dergelijke paasspektakels vinden niet alleen in ons land, maar in grote delen van Europa plaats zowel op Eerste als Tweede Paasdag. Voor het vuur wordt weken lang hout verzameld en opgestapeld. Soms zijn de vuren tientallen meters hoog en tot in verre omtrek te zien. Zoals met veel van de paastradities heeft ook dit niets met Pasen te maken. Het is van oorsprong waarschijnlijk een oud Saksisch gebruik om de lente aan te kondigen en de winter en de bijbehorende duisternis te verdrijven.


De reden doet er overigens niet veel meer toe. Elk excuus is goed om eens een lekker fikkie te stoken. De brandstapel op dit filmpje kreeg ik van de Iphone van Adrie. Het brandje werd in de tuin van Le Moulin de Poulseur gestookt. Er is geen hout voor gespaard. Het vuurtje werd gestookt met snoeihout dat achter blijft na een dagje hard werken in de grote tuin van het Belgische vakantiehuis. Het is dus eigenlijk een lentevuur. Om te vieren dat alles is opgeruimd en de tuin weer klaar is voor een nieuwe lente en een nieuwe zomer.

zondag 4 april 2010

Een eitje hoort erbij

Delft - Ik weet zeker, nou ja bijna zeker, dat je vandaag bij het ontbijt een eitje hebt gegeten. Het is zelfs waarschijnlijker dat je een eitje hebt gegeten dan dat je naar een paasviering in je lokale kerk bent geweest. Eieren – van de kip maar ook van chocolade – horen nu eenmaal bij het christelijke feest Pasen. Over het ontstaan van die voorliefde voor eieren doen veel verhalen de ronde. Pasen staat symbool voor nieuw leven en voor de verlossing van de mensheid uit het lijden. Er is geen beter symbool om dat duidelijk te maken dan een ei en het bijbehorende kuikentje.
Met Pasen eten we dertig miljoen eieren.

We kunnen natuurlijk ook de katholieke kerk de schuld geven van onze liefde voor een eitje met Pasen. Dat zal de paus in dit geval niet zo erg vinden. Het was namelijk zijn voorganger, paus Gregorius De Grote, die op het einde van de zesde eeuw bepaalde dat de gelovigen tijdens de vastenperiode niet alleen geen vlees, maar ook geen producten van warmbloedige dieren meer mocht eten. Dat had toch gevolg dat als het eenmaal Pasen was de Rooms-katholieke mensen opgezadeld zaten met een emmer vol eieren. Men had die overvloed aan eieren vaak ook nog beschilderd. Met Pasen at men die dan op. Het mocht immers weer van de paus. Ook al trekken de meeste mensen zich tegenwoordig niets meer aan van de paus, eieren eten we nog steeds. Met Pasen consumeren we met zijn allen dertig miljoen eieren. Dat zijn er twee per persoon, tegen gewoonlijk twee per week. Een eitje hoort er op Pasen nu eenmaal nog steeds bij.
Vrolijk Pasen.

zaterdag 3 april 2010

The University Boat Race

Londen – Als je me vanmiddag tegenkomt, verklap me dan niet wie de University Boat Race heeft gewonnen. Door omstandigheden kan ik pas vanavond naar de roeiklassieker tussen de universiteitsteams van Oxford en Cambridge op de Theems kijken. Ik verheug me er op en heb het evenement nauwkeurig voorbereid. De Chardonnay staat gekoeld en voor de wedstrijd begint, zet ik ook de toastjes met gerookte zalm met kappertjes en dille klaar. De telefoon gaat van de haak. Het mobieltje uit. Het sportevenement dat zijn gelijke niet kent, moet ongestoord gevolgd worden. [Filmpjes Boat Race 2009 en promo 2010]

Oxford-president Sjoerd Hamburger en Cambridge-president Deaglan McEachern.
Oxford-president Sjoerd Hamburger en Cambridge-president Deaglan McEachern.

De race kent alleen een winnaar. Er is geen tweede plaats. Er is slechts een verliezer. De afstand waarover wordt geroeid is 4 mile en 274 yard. Dat is 6 kilometer en 779 meter. Er wordt geroeid in achten. De roeiers zelf worden ‘greens’ genoemd en de boten de ‘blue boats’. Oxford roeit in donker blauw en Cambridge in licht blauw tenue. Er zullen vanmiddag ongeveer 200 miljoen mensen via de tv de wedstrijd volgen. De captain heet hier ‘president’. In de boot van Oxford is dat de Nederlandse roeier Sjoerd Hamburger. Hij doet voor het tweede opeenvolgende jaar aan de legendarische 'Boat Race' mee. Hij is bovendien de eerste niet-Engelstalige roeier die als 'president' in de acht te zitten.

 De Oxfordboot. Hamburger heeft de zonnebril op.
De Oxfordboot. Hamburger is derde van links.

Vorig jaar won Oxford. De eerste Nederlander die de fameuze roeiwedstrijd over de Theems winnend afsloot was in 2002 Gerritjan Eggenkamp. Ook hij roeide voor Oxford. Ook in de reserveboten zitten Nederlanders. Boris LeFeber uit Amsterdam roeit voor Oxford en Wanne Kromdijk uit Wageningen roeit voor Cambridge. Die wedstrijd is een halfuur eerder. Die boten heten Isis voor Oxford en Goldie voor Cambridge. De omstandigheden op de Theems zijn waarschijnlijk zwaar vanmiddag. Weerdeskundigen verwachten harde windvlagen en ruw water. De toss (met een sovereign uit 1829) tussen Hamburger en Cambridge-president Deaglan McEachern maakt uit welke boot mag bepalen wie aan welke kant van de rivier start.