woensdag 31 juli 2002

Halsbandparkieten in de tuin


Halsbandparkieten in de achtertuinDelft – In de bomen achter ons huis ontdekten we onlangs deze groene vogels. Ze kwamen ons nogal uitheems voor. Ik ging op onderzoek uit en ontdekte waar ze vandaan kwamen.

In 1970 ontsnapten enkele halsbandparkieten uit een kooi in het Rijswijkse park Overvoorde. Deze vogels hebben het in de vrije natuur goed gedaan, want inmiddels vliegen er 220 vrij rond in Delft en omgeving. Hun aantal groeit nog steeds, vertelde een vogelkenner me.

De halsbandparkieten werden ooit door Alexander de Grote in Europa geïntroduceerd. Er werd mee gefokt en er werd in gehandeld. Ook de Amsterdamse dierentuin Artis had de halsbandparkieten. In 1920 ontsnapte er daar een aantal. De vogels plantten zich in rap tempo voort. Hetzelfde gebeurde in het Rijswijkse Overvoorde in de jaren zeventig. De halsbandparkieten ontsnapten omdat iemand per ongeluk de kooi open liet staan. Men denkt dat zij de oorsprong vormen van de Delftse populatie die inmiddels is uitgegroeid tot ongeveer 110 broedparen.
Achter ons huis vliegen er nu in elk geval twee paren rond.
HalsbandparkietDe halsbandparkiet kan, inclusief staart, 35 centimeter lang kan worden en een leeftijd van 45 jaar bereiken.

De vogel heeft overigens een nogal fel karakter. Dat zou in de toekomst, nu de populatie blijft groeien, wel eens problemen kunnen geven. Een grote hoeveelheid . parkieten veroorzaakt nogal wat geluidsoverlast en verstoort door hun agressiviteit de inheemse vogelpopulatie. Er zijn nu al tegenstanders van de halsbandparkieten, die klagen over het geluid dat de vogels maken. In onze tuin zijn ze overigens van harte welkom.








dinsdag 30 juli 2002

Michiel bovenop het nieuws


Een Belgische politieagente kijkt de papieren na.Eindhoven – Als je bij Marieke & Michiel op visite gaat, neem dan je paspoort mee. Er bestaat een kans dat je ongewild in België terecht komt. Op donderdag 4 juli meldde Michiel dat er achter de flat waar hij en Marieke wonen een man is ontvoerd. Bij thuiskomst van zijn werk was hij daar getuige van. Buurtbewoners die het ook zagen hadden bij zijn thuiskomst reeds alarm geslagen en de politie gewaarschuwd. De Kaarderstraat waar het criminele drama zich afspeelde, werd direct afgezet en er werd een gedegen sporenonderzoek door de gealarmeerde dienders gedaan. De lokale Prinsemarij formeerde een team van veertig rechercheurs. De speurders begonnen direct met de zaak. Zij deden dat in samenwerking met de Belgische politie.
Marieke & Michiel keken de volgende dag natuurlijk meteen in de lokale krant om te ontdekken wat er nu precies was gebeurd. Helaas er werd niets vermeld. De politie zweeg tijdens het onderzoek.
Pas nu meldden ze dat het slachtoffer een 57-jarige Nederlander was. De arme man is door een Belgisch arrestatieteam inmiddels bevrijd uit een pand in Turnhout. Daar zat de man opgesloten. Het slachtoffer bleef ongedeerd.
Er werd ook een team van Belgische politieagenten gevormd.Het is voor de politie nog onduidelijk waarom de man enkele dagen is vastgehouden. De Belgische politiemensen arresteerden ook een 40-jarige landgenoot van het slachtoffer. Later zijn in het Belgische Maasbree en in Kudelstraat nog eens vijf verdachten gearresteerd. Bij enkele van deze verdachten zijn ook huiszoekingen gedaan. Er werden daarbij hennepkwekerijen aangetroffen. Maar helaas tasten Marieke & Michiel - en wij dus ook - nog wel in het duister over het motief van de ontvoering. Zodra daar meer over bekend is, horen jullie dat ook.






maandag 29 juli 2002

Beroemde Bag Man ontbrak


Corien sloeg op vakantie elke dag een balletje.Newent – Op de voorpagina van The Times van maandag 22 juli zag ik een enthousiaste foto van de Zuid-Afrikaanse golfspeler Ernie Els. Hij werd door de fotograaf betrapt terwijl hij fier zijn petje in de lucht gooit. Els - zijn bijnaam is The Big Easy - had alle reden voor zijn uitbundige gedrag. Hij won het Britse Open Kampioenschap Golf. Dat is een majeure prestatie. Nu Corien & ik drie weken lang bijna dagelijks een aantal holes per dag speelden op het parcours voor onze vakantiedeur, weet ik dat winst of verlies bij dit spelletje van kleine details afhangt.
Ook Miles Byrne zal dat beamen. Hij ontbrak op deze 131ste editie van de kampioenschappen in Muirfield. Vorige jaar nog was hij de gewaardeerde en beroemde caddy van de Engelse golfer Ian Woosnam. Miles legde echter onvoldoende oog voor de details van de sport aan de dag en moest verdwijnen.
Vorig jaar – Woosnam was aan de leiding op Muirfield – ontdekte officials dat de caddy een golfclub te veel meesjouwde in de golfbag. “Wat geeft dat nou”, vond Corien, toen ze het hoorde, “hij kan er toch maar één tegelijk gebruiken.” Inderdaad het lijkt een nietig detail, maar het is helaas wel verboden. Woosnam werd gestraft met twee extra slagen, raakte in paniek, sloeg nog twee slagen fout en zag het kampioenschap aan zijn neus voorbijgaan. Twee weken later op de open kampioenschappen in Scandinavië was het tweetal weer present. Ook hier ging caddy Miles in de fout. Hij versliep zich en benadeelde zijn golfer zo opnieuw. De maat was nu vol en de 36-jarige Byrne die al sinds zijn tiende jaar de kost verdiende als caddy kon naar huis. Zijn globetrottercarrière als bag man was voorbij. Woosnam heeft nu een nieuwe caddy. Ik zag de man op tv bij iedere hole de clubs natellen.

zondag 28 juli 2002

Zebra’s koop je in een winkel


Klik op de foto voor een plaatje van een zebrafan.Newent - “Opa waar komen de zebra’s vandaan”, vraagt Nienke op een mooie zondagmorgen. Ze zitten samen in de tuin en kijken naar de eendjes in de wetering achter het huis. Zo nu en dan gooit Nienke een stukje brood naar de hongerige zwemmers.
“Zebra's komen uit een ver land. Uit Afrika”, weet opa.
Dat antwoord is echter niet voldoende. “Hoe komen ze dan in een dierentuin in Nederland?”, wil Nienke weten. “Kun je ze ergens kopen?”
“Dat vroeg ik me ook altijd af”, bekent opa nu. “Zou er ergens een winkel zijn waar je gewoon binnen loopt en zegt: ik heb zin in een zebra in m’n tuin. Kunt u er vanmiddag na het eten eentje brengen.”
De twee kijken elkaar aan en Nienke haalt haar schoudertjes op. Ze weet niet wat ze er van moet denken.
“Toen oma & ik onlangs in Engeland waren, heb ik die winkel gezien. In een klein stadje ergens in Frobshire zagen we een heuse zebrawinkel. Het was maar een klein winkeltje, we hadden het bijna niet gezien. Je moest eerst een trapje af. Bij die trap stond een zwart bordje met witte letters. ‘Zebra Steps’ stond erop. Dat maakte ons nieuwsgierig. We daalden de trap af, oma voorop want die is altijd sneller, en kwamen in een smal straatje. In dat straatje stonden allemaal zwart-en-witte vakwerkhuizen. Voor het huisje bij de trap was een bankje. Daar zat een werkeloze leeuwentemmer. Ik had dat niet geweten als er niet een bordje om zijn nek hing met: Leeuwentemmer zoekt werk.
Oma sprak de man aan:”Kunt u ons vertellen waar de zebrawinkel is.”
“Ik zoek werk”, antwoordde de man langzaam. “Ik ben leeuwentemmer. Dat is een moeilijk vak. Daarvoor moet je vijf jaar naar de leeuwentemmersschool. En dat is niet eenvoudig. Vooral het hoepelspringen is moeilijk. Leeuwen snappen dat zomaar niet hoor.” Terwijl hij sprak maakte hij gekke sprongetjes om voor te doen hoe een leeuw door een hoepel moet springen. Oma knikte ongeduldig. Ze hupte van haar ene been op haar andere been. Ze had geen tijd voor zo’n lang verhaal. Het was een grappig gezicht, want ze stonden nu allebei te springen. “Ik vind het heel boeiend”, zei ze toch op een hele vriendelijke toon tegen de temmer, “maar vertel me nu maar waar de zebrawinkel is, want ik heb geen werk voor je.”
“Al goed”, zei de man licht ontstemd terwijl hij terugzakte op zijn bankje. Hij wees de straat in en zei:”Na de bocht.”
We holden op een drafje in de aangegeven richting. En inderdaad na de bocht, zagen we de zebrawinkel. Door een smalle deur kwam je in een hele grote supermarkt. Daar stonden de zebra’s in grote vakken bij elkaar. Je kon uitkiezen. Er waren zebra’s met dikke strepen en zebra’s met dunne strepen, zebra met korte strepen (macaronies noemen ze die) en zebra met hele lange strepen (inderdaad die noemen ze spaghetties). Er waren zelf zebra’s met gekleurde strepen. Waar je maar keek stonden zebra’s. Je kon er zelfs spulletjes kopen met zebrastrepen. Je had zebrazonnebrillen.”

Nienke knikte. Dat wist ze. Ze had immers zelf zo’n bril.
“Je had zebrapotloden en zebragummen. Er waren zelfs pyjama’s met zebrastrepen”, ging opa verder.
Daar moet Nienke wel een beetje om lachen. Wie gaat er nu slapen in een pyjama met zebrastrepen.
“Hebben jullie nu een zebra gekocht”, wil ze weten.
“Nee dat hebben we toch maar niet gedaan. Ze zijn heel groot hoor. Oma heeft alleen een zebratruitje gekocht.”
“Ook leuk”, vindt Nienke.

zaterdag 27 juli 2002


”Je wilt toch wel trouwen?”


Onze vaste pub in Kilcot ons Engelse vakantiedorpNewent - Vijf minuten wandelen van onze cottage ligt the Kilcot Inn. Een gezellige pub, waar ze behalve excellent bitter ook heerlijke maaltijden serveren. Op een vrijdagavond eten Corien & ik er aan het tafeltje voor het raam in de alkoof.
Een tafeltje verder zitten vier mensen. Mum & Dad van ongeveer zestig jaar met hun dochter en haar vriend. Ze ontmoeten elkaar hier na het werk voor een pintje. Een goede Engelse gewoonte. De pub zit dan ook vol.
Mum richt zich, tijdens een korte pauze van haar steeds maar doorkwebbelende dochter, plotseling tot de vriend.
“Wanneer gaan jullie nu eens trouwen?”
Het onderwerp is kennelijk al meer ter sprake geweest want de dochter, een goed gevulde vrouw met een kort zwart krullenkopje, zucht hoorbaar en zegt:
“Ma alsjeblieft. Laat het rusten.”
“Wat dacht je van 17 september”, zegt de vriend, een al wat kalende dertiger.
“Wat is dat voor een dag?”, vraagt Dad
“Een dinsdag”, zegt de vriend. “Dat komt het beste uit. In verband met de voetbaltraining en zo”, legt hij uit.
Het is even stil aan tafel. Moeder en dochter moeten de aankondiging even verwerken. Pa heeft dat al gedaan en neemt een forse slok van zijn bitter.
“Jij wilt trouwen op 17 september?” vraagt dochter nu op luide toon.
De mensen aan de andere tafels vallen stil. Ze willen de conversatie niet meer missen.
“Je wilde toch trouwen, Sue?” zegt de aanstaande echtgenoot half lachend.
Sue ziet er de humor niet van in en zet met een stevig dreun haar glas bier op tafel. De spetters vliegen in het rond.
“En in plaats van mij eerst te vragen, heb jij alvast een datum geregeld”, zegt Sue met een stem die nu ook buiten te horen moet zijn.
“Rustig kinderen”, probeert Mum, ”Ik vind het fabuleus.”
“Dat leek me handig. Een dinsdag komt de pub goed uit. En op m’n werk is het een handige week om vrij te nemen”, legt de aanstaande schoonzoon de moeder van de bruid uit.
Moeder lacht breeduit:”Ik vind het prima.”
Mum & Dad kijken naar dochterlief, als de aanstaande echtgenoot nu vraagt:
“Je wilt toch wel trouwen?”
Sue heeft haar glas weer opgepakt. Neemt een slok, zucht en zegt:
“Ja, doe maar.”

dinsdag 23 juli 2002


In plaats van kaarten


De openbare bibliotheek van NewentNewent – Contact met het thuisfront vindt op vakantie tegenwoordig niet meer plaats via ansichtkaart of telefoon. Daarvoor in de plaats is e-mail gekomen. Je kunt met één berichtje in een keer een heel adresboek met familie en kennissen bereiken. Het enige dat je moet doen is even een internetcafé binnenlopen. In kleine plaatsen, zoals Newent, is die er niet altijd. Maar niet getreurd. Er is altijd een bibliotheek. Daar staat bijna altijd wel een computer met een internetaansluiting. Zo ook hier in Newent. Dit robuuste rode gebouw op de foto is de lokale bieb. Corien & ik gebruiken het om ODD van een berichtje te voorzien of om naar het thuisfront te e-mailen. Gisteren was de computer hier helaas down, maar vandaag is alles weer op orde. We lazen dus de post van een paar dagen. Er was een bericht van mamma Saskia. Ze schrijft:

Even opscheppen:
”Nienke zei vanavond tegen Sander: "Zullen we voetballen?"
En tegen mij tijdens het eten: "Het is heerlijk, Mamma!" (Haar bord was in een mum van tijd leeg)
En ze kent bijna de hele tekst van de leuke kaart van Opa en Oma uit Engeland uit haar hoofd. Tegen Sander zei ze: "Post van Mamieke!" (Marieke, die was hier vanmiddag) en daarna: "Pappa plagen!"
En zo kan ik nog wel even doorgaan, maar zo is het wel even welletjes!”


Leuk hé om op deze manier iets van het thuisfront te horen.
Er was ook post uit het hete Barcelona, waar Nellie & Pieter Jan met Anne-Sofie en Marlotte van hun vakantie genieten. Zij schrijven:

Hallo allemaal
”Vandaag (19 juli) zijn we weer een dagje in Barcelona. We hebben Park Guell bezocht en het Casa Mila en straks gaan we naar het Palau Nacional en we hopen dat de waterfontijnen dan spuiten. We hebben onze auto daar in de parkeergarage staan. Het was vandaag een hete zonnige dag en dat is dan soms wel afzien. Het Park Guell ligt hoog op een berg. We gingen eerst met de metro en daarna moesten we nog 300 m omhoog. Gelukkig konden we hele stukken met de roltrap doen. Dat Park Guell is ongelooflijk mooi.Moeilijk te beschrijven maar beslist de moeite van een bezoek waard. We gaan nu een hapje eten in restaurant "Fonda", een aanrader van Marieke. “

donderdag 18 juli 2002


Wandelen voor een goede zaak


Corien rust uit van de wandeling.
Newent - Tijdens een wandeling met Corien door dorpen en steden in Groot-Britannië ontdek je snel dat de route je heel vaak voert langs charity shops. De keuze voor deze bestemmingen is niet zo zeer haar drang om iets te doen aan liefdadigheid, dan wel de hoop een aardig boek of tijdschrift te ontdekken. Wel hoop is ook een goede zaak en vaak veel beter dan verwachting.
Terwijl Corien haar hoekjes van deze winkeltjes onderzoekt, bekijk ik wat er zoal voor handen is aan tweedehands boeken. Het is maar goed dat ik meeloop in hoop en niet in verwachting, want meestal is het niet veel bijzonders: vakantieboekjes en tijdschriften.
Gisteren echter had ik in Wales geluk. In de charity shop van 'Save the Children' in Monmouth vond ik drie boeken van Arthur Bryant over Samuel Pepys. Dr. Bryant schreef de boeken in de jaren dertig van de vorige eeuw en bestudeerde daarvoor niet alleen de beroemde dagboeken van de Secretary of the Admiralty, maar ook alle andere documenten die door Pepys waren nagelaten aan de Bodleian Library in Cambridge. De drie boeken vormen dus een waardevolle bron van informatie naast de dagboeken en zijn dus voor m'n eigen 'Pepys Library' een waardevolle aanvulling.

maandag 15 juli 2002


Engelse diender krijgt nieuw uniform


De wijkagent in het nieuwe uniformNewent – Net als in Nederland is het politie-uniform in Engeland en Wales aan vernieuwing toe. In Groot-Brittannië kent men nog geen nationaal uniform. Er zijn 43 korpsen en de uniformen daarvan verschillen. Sommige korpsen hebben een helm en andere kennen alleen de platte pet. Daar gaat nu verandering in komen. De dienders in Engeland en Wales krijgen een lichtgewicht felgeel Gortex jack. Iedereen tot de rang van commissaris gaat het dragen. Voorlopig is het nog een proef in het korps van Suffolk, maar men is vol vertrouwen. Ik vroeg aan een politieman hier wat hij er van vond. Hij was verbaasd dat het me interesseerde en antwoordde: “The belief is that the new uniform will be more comfortable and better suited to the demands of modern policing.”

Ik knikte begrijpend. Dat was ongetwijfeld het officiële antwoord. Ik vroeg dus nog eens door. Maar hij bleef op de vlakte en antwoordde:” The most significant change is the abandonment of the traditional black tunic in favour of a high-visibility yellow coat.” Daar gaf hij al iets van zijn eigen mening prijs.

Ik vroeg dus nu maar eens: ” Do you think that the forces across the country will adopt the uniform eventually.” De diender glimlachte en zei kordaat: ”No."
En dat denk ik ook. Voor een verkeerstaak lijkt het me een prachtig en veilig pak, maar voor de gewone surveillance is het toch wel erg opvallend.

Nienke heeft de waterpokken


In de bibliotheek van Newent check m'n mail. Daar zat een verhaaltje van Saskia bij over haar dochter. Ze schrijft:

Nou, het is wel kwakkelen met Nienke de laatste weken. Eerst een flinke verkoudheid en toen die over leek te gaan ineens een dag met koorts. En ze treuzelt zo met eten. En soms is ze ineens hangerig. Nou had onze meid op iedere voet een bultje dat leek op een muggenbeet. Alleen leek het ineens een vochtblaasje te worden. Maar verder had Nienke er geen last van. Gisteren ontdekte ik op haar duimen en een paar vingers ook rode bultjes. Ze worden steeds 'voller'. En vanmorgen werden er steeds meer bultjes op haar benen zichtbaar. Dus wij verdenken haar nu van waterpokken. Morgen even naar de huisarts toe.
Voor meer informatie over waterpokken :klik op internet.

Volgens deze informatie loopt Melina dus kans besmet te zijn, want die heeft donderdag met Nienke gespeeld! En mogelijk Benthe ook al, want toen die bij ons was had Nienke al de 'muggenbulten' op haar voeten!

Gelukkig is Nienke op dit moment erg vrolijk en moeten we vaak lachen om haar wijze uitspraken. Ze sjouwt wat af met de kleine popjes in de poppenwagen en Dirkje in het reiswiegje. Ze moeten slapen (kusje, oogjes toe!) en wakker worden, een schone luier en ga zo maar door. En ze moet steeds de baby-in-de-buik groeten: "Hallo, ik grote zus, ik Nienke! Goeiemorgen, lekker slaapt?"
Hopelijk worden er nu niet te veel kindjes ook ziek!"


vrijdag 12 juli 2002

Nieuws uit Barcelona


Anne-Sofie schrijft ons uit Barcelona:

We zijn nu in een internetcafe in Barcelona. We hebben een hele mooie camping op een steile helling met een prachtig uitzicht op de Middellandse zee. Er is een zwembad boven op de top van de berg waar de camping is en er rijdt een treintje de hele dag op en neer. Er zijn veel mooie bergen en rotsen en veel Nederlanders. We hebben net op de Ramblas gelopen dat is een soort wandelpromenade met veel kraampjes. We gaan stoppen want nou wordt het te duur.
Groeten uit Barcelona.
Nellie, Pieterjan, Marlotte en Anne-Sofie

Bezienswaardigheden in een kerk


The Who

Newent - Gisteren bezochten we Stow-on-the-Wold en maakten een wandeling door het stadje. We kwamen zo ook bij de Parish Church of St. Edward. Om de kerk ligt een kerkhof. Omdat het gebrandschilderde raam onze aandacht trok, wandelden we naar binnen. Toch was het raam, dat overigens heel mooi is, niet het eerste dat ons meteen opviel toen we binnen waren. Bezienswaardig was nog veel meer een groot schilderij. Het stelt de kruisiging voor. Het bleek een werk van de Vlaamse schilder Caspar de Crayer, een vriend van Peter Paul Rubens. Martin, een lange grijze vriendelijke vrijwilliger in een Tweed jasje, wist ons te vertellen dat het schilderij al sinds 1838 hier in de kerk hangt."Een schenking", wist hij. Het was niet erg druk in het kerkje.
"Wat staan hier fantastische bloemstukken", merkte Corien op."Jullie hebben vast een heel deskundige groep vrijwilligers die hier voor de bloemen zorgen," veronderstelde ze. "We hadden gisteren een rouwdienst", legde Martin haar uit. "De bloemen zijn nog van die dienst. De meeste bloemen zijn echter door de familie meegenomen. Er was een stuk in de vorm van een basgitaar en eentje in de vorm van een fles Remy Martin. Een ander stuk stelde een grote zwarte spin voor" ging Martin verder.
Toen ging er bij mij een lichtje branden. Woensdag was hier de rouwdienst van John Entwistle, de basgitarist van The Who. De rockster was een inwoner van dit plaatsje in de Cotwolds. Hij stierf vorige maand in Las Vegas tijdens een tournee. Dat verklaarde de grote fraaie bloemstukken in de kerk.
Entwistle is overigens hier niet begraven. Hij is in Cheltenham - een stad even verderop - gecremeerd.



donderdag 11 juli 2002


Sla nooit de weekmarkt over


Frans babbelt op de weekmarktNewent – Corien bezoekt graag een weekmarkt. Dat doet ze niet alleen in ons land, maar zeker ook op vakantie. Dus ook hier. We slenteren tussen de kramen door met groenten en fruit, maar kijken vooral bij de kramen met lokale producten. Vooral de lokale kazen hebben mijn aandacht, want er is meer kaas in Engeland dan Cheddar en Stilton. Voor Nederlanders is Groot-Brittannië nog steeds een onbekend kaasgebied. Dat is niet terecht. Engeland kent fantastische kaaswinkels. Wanneer je hier in de buurt bent, bezoek dan eens Paxton & Whitfield in Bath of Stratford upon Avon. Maar kom je niet hier, weet dan dat ze ook een zaak in Londen hebben. De zaak in Jermyn Street is de oudste kaaswinkel in Engeland. Daar vind je kazen zoals Ticklemore en Bath Soft Cheese.
Maar ook op de weekmarkt is het de moeite waard om wat te neuzen en vooral te proeven bij de lokale kaasboer. Ze hebben hier verrukkelijke belegen boeren Cheddar. ’s Avonds geniet ik dan ook van heerlijke lokale boerenkaas met lokaal gebrouwen bitter. Wat is vakantie toch leuk.

dinsdag 9 juli 2002

Dit is ‘rolling country’


De geschiedenis van St. Mary’s Church begint in de Normandische tijdNewent – Het kleinste van de vier stadjes in het Forest of Dean District heet Newent. We verblijven er drie weken. Newent ligt in de noordwest hoek van de county of Gloucestershire. Ik hoorde van een meneer in de pub dat het al heel oud is. De naam duikt al op het Doomsday Book als ‘Noent’, beweerde hij. Ik had niet anders verwacht. In de toeristengidsen zul je het plaatsje overigens niet vinden. Het 17de eeuwse halfhouten Market House en de Normandische St. Mary’s Church behoren tot de bezienswaardigheden.


De grootste bezienswaardigheid is hier echter het landschap. Het grootste gedeelte van Gloucestershire bestaat uit het gevarieerde heuvelgebied de Cotswolds. In het zuidelijke stuk zijn de heuvels steil en de diepe dalen geheel bebost. Verder naar het noorden, waar wij zitten, ‘rollen’ de heuvels naar een opener en breder landschap. Mijn buurman in de pub noemt het ”rolling country”. ”Hier klopt het hart van Engeland”, zegt hij. Hij wordt enthousiast en trakteert Corien en mij op een drankje. ”Wie dit hart niet kent, kent Engeland niet”, zegt hij terwijl hij een pint bitter voor mij en een glas sinasappelsap voor Corien neerzet. Na zijn opmerking kijkt hij triomfantelijk om zich heen. De anderen in de pub knikken en heffen hun glas in onze richting. Zij beamen zijn opmerking. Ook wij heffen ons glas en knikken terug.
De mensen in de pub hebben gelijk. Dit is het Engeland van de ansichtkaarten met honingkleurige stenen cottages, inns en kerken. Je hebt het gevoel dat je rondloopt in het decor van een film over het Engelse leven in 1500 of 1600. TV- en filmproducenten zoeken hier dan ook altijd de locaties voor hun opnamen. Ook ik ga er deze vakantie flink wat opnamen maken.




maandag 8 juli 2002

Middeleeuwen


Newent - Op zondag 7 juli bezochten Corien & ik het kasteel in Goodrich. Er was een middeleeuws feest georganiseerd. Erg leuk en erg informatief. Het was zo warm dat ik zelfs een beetje ben verbrand. Dat had men anders voorspeld. Daarna bezochten we Ross-On-Wye. Bij thuiskomst in onze cottage stonden de koeien in de sloot achter ons huisje. Het was zo warm dat de dieren afkoeling zochten in het water onder de bomen. Mooie foto's natuurlijk. Die kan ik helaas nog niet laten zien, want in de bieb van Gloucester waar we nu zitten, kan ik m'n fototoestel niet aankoppelen.




zaterdag 6 juli 2002


Maar nu even niet


De route van Harwich naar NewentDelft – Vanmorgen vroeg zijn Corien & ik in Hoek van Holland op de boot naar Engeland gestapt. We gaan er even tussenuit. Dat betekent dat jullie in de komende tijd slechts weinig en dan nog zeer onregelmatig iets aan kunnen treffen op deze pagina’s.

We reisden vandaag vanuit Harwich naar Newent in Gloustershire, waar we een cottage hebben gehuurd. Daar kwamen we tegen drie uur aan. We hadden zowel op de boot als op de weg een heel rustige trip.
We hebben via het internet allerlei informatie opgevraagd van de streek rond Newent. We zitten ook vlak bij Wales en ook daarvan hebben we allerlei zaken op een rijtje gezet. Corien heeft daar al een soort van programmaatje van gemaakt. Of eigenlijk meer een rijtje van mogelijkheden, want in de vakantie staat niets vast. Het enige dat we hebben gepland, is een bezoek aan Rita & David in Shrewsbury.

vrijdag 5 juli 2002

Doe het zelf


Ad in zijn rol van helpende vader.Stiphout – Onlangs waren we op de housewarming party van Janneke & Jurriën. Het was er reuze gezellig. Op het ruime balkon, met uitzicht op het pleintje voor hun huis, zaten we in de warme avondzon gezellig te keuvelen. Daarvoor hadden we natuurlijk eerst hun huis uitvoerig bekeken en bewonderd. Er is hard gewerkt in hun ruime flat. Dat was goed te zien. Allemaal kwaliteit spul. Want wanneer je een vader in de houthandel hebt, kun je natuurlijk niet anders dan de beste materialen gebruiken.
Nu zit daar wel een bezwaar aan. Als je goede en vaak ook dure materialen gebruikt, wil je ook wel dat ze door een vakman worden aangebracht. Je kunt natuurlijk als een toegewijde amateur doe-het-zelfman/vrouw aan de slag gaan, maar dan blijft toch altijd het gevaar bestaan, dat je die exclusieve materialen niet goed verwerkt. Ik begrijp dus heel goed dat Janneke & Jurriën in hun omgeving hebben gezocht naar zo’n houtbewerkingsexpert. Vakmensen zijn moeilijk te krijgen. Hun agenda staat nog voller dan die van Mat Herben. Op de foto zien jullie dat het ze toch is gelukt om zo’n man te vinden.
Terwijl ik nog maar enkele uren voor de housewarming party op mijn gemak op de nieuwe sofa naar een muziek-dvdtje zat te kijken, kroop de expert nog langs de muren en deed zijn werk met een gigantische spuit.
Helaas keek men op de party alleen omhoog.


donderdag 4 juli 2002

Jolijn & girl power


Klik voor een vergroting op de kleine fotoHelmond – Er is iets te vertellen over Jolijn. De dochter van Ad & Els blijkt muzikaal op te vallen. Dat is op zich niet zo vreemd. Haar vader is een verdienstelijk pianospeler, een inspirerend comboleider en een begenadigd begeleider zowel aan de vleugel als aan het kerkorgel. En dan is er haar zusje Maartje. Zij blaast in de lokale fanfare stevig haar partijtje mee. Tenslotte vertoont ook jongste zus Marlotte al de kenmerken van een echte muzikant. Het is een vrolijke boel daar in Stiphout als de zussen op zondagavond hun instrument te voorschijn halen en rondom de vleugel bij pa aan het musiceren slaan. De Stiphoutse versie van 'the Sound of Music'.
Het is dus niet zo vreemd dat Jolijn nu ook al werd gesignaleerd met een heuse basgitaar. Ze speelt haar basloopjes in een Brabantse meidenband die luistert naar de naam ‘Hot Like Hel’. En niet zo maar in een of ander oefenzaaltje. Neen waarachtig niet. Op het podium van een lokaal theater speelde zij samen met de andere meiden van de band de sterretjes van de hemel.
In de foyer van het theater hangen foto’s van allerlei lokale artiesten. De foto bij dit verhaal hing daar tussen. Klik maar op het kleine plaatje en bewonder Jolijn in volle glorie bezig met een loopje op haar basgitaar. We wisten al dat zij een kunstzinnige inslag had. Ze heeft een kien oog als het op fotograferen aankomt. Maar nu weten we dat ze ook goed overweg kan met de zwarte nootjes.

woensdag 3 juli 2002


Jazzbassist Ray Brown overleden


Jazzbassist Ray BrownDelft - De beroemde Amerikaanse jazzbassist Ray Brown is op 75-jarige leeftijd overleden. De jazzveteraan trad vorig jaar nog op het North Sea Jazz Festival op. De peetvader van alle moderne jazzbasisten kreeg in 1996 op dat festival een Bird Award voor zijn bijdrage aan de ontwikkeling van de jazz.
Ik hoorde hem voor het eerst spelen in het befaamde trio van Oscar Peterson. Al snel ontdekte ik hem ook in gezelschap van jazzgiganten als Dizzy Gillespie, Charlie Parker, Bud Powell, Milt Jackson en zangeres Ella Fitzgerald. Met de laatste was Brown ook enkele jaren gehuwd. Brown produceerde een machtig, donkerbruin geluid. Mijn favoriete nummer is “You Look Good To Me” op de LP/CD uit 1965 “We Get Requests” Daarop klinkt zijn krachtige gestreken bas. Het is de perfecte combinatie met Peterson’s wervelende spel. Brown speelde samen met Herb Ellis in het oorspronkelijk trio van Peterson. Toen dat trio in 1957 op hield te bestaan, bleef Brown zelf nog tot 1966 bij Peterson spelen. Hij vormde later met pianist Benny Green en drummer Greg Hutchinson een eigen trio. Er zijn dan ook veel opnamen in mijn cd-kabinet van hem te vinden. Hij kreeg ook wel kritiek. Sommige recensenten vonden hem wel van hoog technisch niveau maar niet vernieuwend. In een interview in een krant legde Brown dat uit: “Als je eenmaal zo oud bent als ik, dan ben je blij als je 's ochtends wakker wordt. Het enige dat ik wens is M.O.S.: More Of Same. Ik heb er jaren over gedaan om mijn eigen geluid te ontwikkelen, dus ik zou wel gek zijn om daar nog wat aan te veranderen. Natuurlijk heeft je leeftijd wel invloed op wat je speelt. Ik ben nu bijvoorbeeld minder scheutig met solo's. In plaats van een solo in ieder nummer, doe ik er nu misschien twee per set; maar dan wel twee goeie, die de luisteraar raken. Dat mijn vingers wat minder snel zijn geworden is niet meer dan normaal. Ik ren de honderd meter ook niet meer in dezelfde tijd als veertig jaar geleden. Laat de jonkies nu het sprintwerk maar doen.”
Voor vele jonkies blijft Brown het grote voorbeeld. Ook na vandaag.

We blijven ze volgen


Floris gefotografeerd door MartijnDelft – Floris is ook een Blogger geworden, overigens zonder dat hij het zelf wist. Daar heeft zijn broer Michiel voor gezorgd. De bloggersite van Floris is ook gewoon te lezen op hun eigen bij reisverslag. De reisverslagen staan daardoor nu in een andere volgorde. Het laatste verslag staat bovenaan. Je hoeft dus niet meer helemaal omlaag te scrollen om de laatste bijdrage te lezen. Aan de foto’s te zien maken Floris en Martijn heel wat mee en zien ze leuke dingen. Veel van de foto’s doen me denken aan de foto’s die Conny & Len maakten.Australië is zo te zien een prachtig land. Door al die fraaie foto’s raak ik steeds meer onder de indruk van de ruimte en de natuur van Australië. De foto’s van Floris en zijn vriend Martijn zijn te bewonderen op deze site. Ook op deze foto’s zag ik kamelen en van die hele grote vrachtauto’s.

dinsdag 2 juli 2002

Vis eten doe je in Zeezicht


Klik voor een plaatje van het vispotje op de fotoHelmond – Wat kun je nu beter eten in ‘Zeezicht’ dan vis? Dat was mijn eerste gedachte toen ik afgelopen zaterdag met Ad & Els en Corien deze gezellige zaak binnenliep voor de avondmaaltijd. Els was het met m’n keus eens en we genoten beide van het vispotje. Corien en Ad aten liever vlees en genoten desalniettemin.
Martijn kwam ook nog even een praatje maken aan onze tafel. Hij heeft er samen met z’n zakenpartner een heel gezellig etablissement van gemaakt, dat bovendien op een hele leuke locatie zit. We hadden een tafeltje met een fraai uitzicht op het kanaal en de brug.

Het etentje werd het begin van een gezellige avond, wat we gingen die avond naar het verjaardagsfeestje van Janneke. Het was meteen ook de housewarming party van de nieuwe woning van Janneke & Jurriën. Met ruim dertig andere gasten genoten we van hun gastvrijheid. Zij wonen op een hele mooie locatie in het hart van Helmond.
Jurriën was maar net op tijd thuis van zijn reis naar Kreta. Zijn werkgever, de Nederlandse overheid, had hem daar drie weken, ‘in het landsbelang’, nodig. We zagen aan zijn gebruinde huid dat het een zware klus was daar op dat Griekse eiland. Onder het genot van een glaasje Ouzo vertelde hij dan ook dat hij blij was weer thuis te zijn.

maandag 1 juli 2002

Met de billen bloot……


Klik op de kleine billen voor een vergroting.Delft – Elke dag staan er mobiele radarsnelheidscontroleposten van de politie langs de wegen. De snelheidsduivels gaan daar zonder pardon op de kiek. En elke dag zijn er weer automobilisten het haasje. De posten staan er nooit voor niets. Dat komt natuurlijk voor een deel omdat die posten elke dag op een andere plek staan. Maar er zijn ook controleposten die op een vaste plek staan. Daar komen dan ook vaak elke dag dezelfde chauffeurs langs. Ze houden het gaspedaal bij het passeren van de paal even in en geven weer gas bij als ze hem ruim voorbijzijn. Daarom staan die mobiele controleposten dan ook van tussen de palen in. Automobilisten zijn nergens veilig voor de camera’s van de politie. De betrapte chauffeurs reageren soms nogal teleurgesteld als ze de rekening thuis krijgen. Een enkele bestuurder wil dan wel eens een ‘gebaar’ maken in de richting van de camera. En een heel enkele chauffeur gaat verder dan een gebaar.