Een plaatje voor thuisDelft – Het toeristenseizoen in onze Prinsenstad begint ieder jaar zo rond Pasen. Dan komen de eerste bussen met bezoekers naar de stad van Delfts blauw en Vermeer. Naar mate het warmer wordt, groeit dat aantal bezoekers. Ik denk dat het overgrote deel van de buitenlandse bezoekers uit Japan, Frankrijk, Amerika of Duitsland komt. Inmiddels is dankzij het warme lenteweer nu al een fors aantal bezoekers in Delft neergestreken. Je hoort allerlei talen om je heen. Op een terrasje vraagt de serveerster in het Engels waar je zin in hebt. De Delftenaren zijn er aan gewend. Gisteren liepen Corien & ik op de Markt. Ik werd daar op m’n schouder getikt door een toerist. In Engels met een Spaans accent vroeg hij of ik bereid was een foto te maken van hem en zijn vriendin met de Nieuwe Kerk op de achtergrond. Natuurlijk deed ik dat. Om de handen vrij te hebben, gaf ik m’n eigen toestel even aan mijn eega. Ik zag later dat Corien ook een plaatje had gemaakt. |
zaterdag 30 april 2005
vrijdag 29 april 2005
donderdag 28 april 2005
Boordevol ideeënDelft – Een paar keer per dag openen we onze koelkast. Voor de boter en het beleg voor het ontbijt, de eiersalade voor de lunch, een wit wijntje of een biertje voor bij de avondmaaltijd. We doen het eigenlijk gedachteloos. Ergens in begin december maakte ik deze foto van onze koelkast. Corien moest er iets uithalen. Ik zat aan de keukentafel en had toevallig m’n camera in handen. Tamelijk gedachteloos maakte ik dit kiekje. Toen ik naderhand naar de foto keek, vroeg ik me af of de inhoud van onze koelkast iets over ons vertelt. Ziet iemand iets af aan een aantal flesjes Vieux Bruxelles of een pak I can’t believe it’s not butter. Kennelijk houden de eigenaars van gezond vers eten. Er zijn aardbeien, sla, bloemkool, tomaten, karnemelk, melk, water en eieren voorradig. Verder zie ik Stilton en Cheddar. Toch is mijn conclusie dat er wellicht minder is af te lezen uit de inhoud dan op het eerste gezicht lijkt. Er is Belgisch bier en Engelse kaas. Betekent dat dat we kort daarvoor in België en Groot-Brittannië zijn geweest? Of heeft onze supermarkt gewoon een goed assortiment. Jullie voelen hem al aankomen. Pak je digitale cameraatje en maak eens een foto van jullie koelkastinhoud. Dat lijkt me weer een mooi ODD-project voor de komende tijd. Heb je een foto waarop je koelkast een andere inspirerende rol speelt, stuur die dan ook maar op. Ik ken mensen die een extra koelkast in de garage hebben. Helemaal gevuld met bier. Dat lijkt me ook een leuk plaatje. En wellicht doe je inspiratie op als je hier klikt. |
woensdag 27 april 2005
Slechts één nootHelmond – Je kunt met één nootje een heel eind komen. Denk maar eens aan Antonio Carlos Jobim. De in december 1994 op 67-jarige leeftijd overleden Braziliaanse componist schreef de 'One Note Samba' en scoorde daarmee een grote hit. Als componist, pianist, gitarist en zanger heeft Jobim zijn sporen in de wereld van de Brazlian and Latin Jazz meer dan verdiend. Zeker niet alleen dankzij dat ene nootje. Maar toch moest ik daaraan denken toen ik Roan onlangs bij zijn nichtje Anne-Sofie op schoot zag zitten achter de vleugel van opa Ad. Het klonk niet als de Bossa Nova, maar de nootjes kwamen er wel vloeiend uit. Als ik toch een muziekstijl moet uitkiezen dan was het een soort World Fusion. Als je op zo’n jonge leeftijd al enthousiast achter de vleugel kruipt komt er later vast veel meer uit dan één nootje. built upon a single note Other notes are sure to follow but the root is still that note ... |
dinsdag 26 april 2005
AlgarveDelft – Gisteren stond de oproep voor de nieuwe vakantiekaartenactie van 2005 op ODD en vandaag kan ik al de eerste kaart publiceren. Hij komt van onze trouwe lezeres Mies uit Oegstgeest. Meestal gaat Mies naar Engeland, maar dit keer koos zij een andere bestemming. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Ze schrijft: 18-04-‘05 Iets heel anders, maar best aardig. Vooral ZON en warmte. Hartelijke groeten, Mies |
Labels:
vakantiegroet
maandag 25 april 2005
VakantiekaartenactieDelft – Het vakantieseizoen staat weer voor de deur. De lezers van ODD zwermen binnenkort weer uit. Elk op zoek naar een plekje in de zon. Vorig jaar stuurden heel wat van jullie een kaart naar de redactie van ODD. Ik laat jullie een greep uit de post van vorig jaar zien. Klik maar eens op de steden. We zagen via ODD wat van Bangkok, Berlijn, Burkina Faso, Canada, La Côte D’ Émeraude, Den Bosch, East-Sussex, Franeker, Inverness, Mallorca, Nunspeet, Platja D'aro, Schotland, Sicilië en the Thames. Ik ben benieuwd waar de kaarten dit jaar vandaag komen. Want ik roep jullie graag op om opnieuw iets van je te laten horen. Ik hoorde zelfs iemand zeggen:” “Ik stuur alleen nog maar een kaart naar ODD. De rest leest daar wel waar we dit jaar vertoefden.” Persoonlijk gaat me dat wat ver, maar hij had ieder geval met die ene kaart wel een groot bereik. |
Labels:
vakantiegroet
Het schiet al opEindhoven – ”Daar maken we een drieluikje van”, zei Corien gistermorgen bij het ontbijt. Ze nam foto’s van Dieuwertje, Nienke en Emma aan het ontbijt. De kleinkinderen waren elk geconcentreerd met hun eitje bezig. Voor Nienke had Corien er soldaatjes bijgemaakt. De andere twee lepelden liever hun eitje op. Direct na het ontbijt vertrokken hun papa & mama weer naar het huis in Veldhoven om verder te gaan met het klussen. Later op de dag brachten Corien & ik met het drietal een bezoekje aan het nieuwe huis. Wij kunnen jullie melden dat het aardig opschiet. |
zondag 24 april 2005
zaterdag 23 april 2005
Niet overdrijvenEindhoven – Terwijl papa & mama – geassisteerd door oma Marjan & opa Joop – in het nieuwe huis aan het klussen zijn, passen wij op. Bij oppassen hoort in de optiek van de kleinkinderen ook voorlezen. Niet aan alle drie tegelijk. Nee ieder wil voorgelezen worden uit het boekje naar eigen keus. Dieuwertje koos voor het verhaal over het kleine heksje Platvoet. Ze legt het grote boek met dit verhaal op schoot bij haar grootvader. ”Opa voorlezen”, zegt ze er bij met een lief stemmetje. Eigenlijk kent Dieuwertje het verhaal wel. Terwijl ik lees, controleert zij of ik niet te veel afwijk van het verhaal. Een beetje fantasie is leuk, maar opa moet het niet overdrijven. Het verdriet van Platvoet zijn haar grote voeten, die bij elke toverspreuk verder groeien. Nikki het meisje waar het heksje bij verzeild is geraakt, heeft ook iets waarmee ze wordt geplaagd: zeiloren. Dat lost het heksje op met een toverspreuk. Ze heeft nu niet alleen zeiloren, ze kan er ook mee vliegen. Dieuwertje is heel content met deze oplossing, maar beseft ook dat het slechts een verhaaltje is. Ze zegt als ik het boek sluit:”Dat kan niet echt, hé?” |
vrijdag 22 april 2005
Knus in LeidenLeiden – Onlangs bezochten we de tentoonstelling Knus het in het Noordbrabants Museum. Deze expositie over ons land in de jaren vijftig lijkt alle records te gaan slaan. Op de dagen dat de tentoonstelling is geopend, wemelt het van de voetgangers in de Bossche Verwersstraat. Dagelijks zoeken zo’n 1500 mensen hun weg naar het museum. Op 22 maart werd de 50.000ste bezoeker door de museumdirectie getrakteerd op bloemen en koffie met de onvermijdelijke Bossche bol. Ik denk dat Knus het bestaande record van 100.000 bezoekers gehaald met de tentoonstelling over de voormalige Bossche kruideniersketen De Gruyter gaat verbreken. Dat kan makkelijk want de tentoonstelling is nog te zien tot en met 22 mei. Er stonden op de tentoonstelling in het Noordbrabants Museum ook enkele auto’s uit die jaren. Een daarvan was de Messerschmitt. Een auto die voor het eerst op de markt kwam in 1953. Drie jaar later kwam er een fotograaf met zo’n auto bij ons de straat in. Tegen een vergoeding mocht je er in plaats nemen, waarna hij een foto nam. Samen met Martien en Nellie deed ik dat. Ik heb het plaatje na de tentoonstelling weer eens opgedoken. Het fotootje uit 1956 ziet er heel knus uit. |
donderdag 21 april 2005
Een VriendendienstDen Haag – Gisteren bezochten Corien & ik de Guido de Moorzaal in Den Haag om daar het toneelstuk ‘Een Vriendendienst’ (Communicating Doors) van de Britse schrijver Alan Ayckbourn in een uitvoering van het Nationale Toneel te zien. De Engelse toneelschrijver noemde zijn stuk toen het in 1994 uitkwam een kruising tussen tussen 'Psycho' en 'Back to the future'. Ik vind het inderdaad een combinatie van een 'comedy thriller' en een 'science fiction play'. De oorspronkelijke titel verwijst naar de verbindingsdeuren die we vaak in hotelkamers aantreffen. Tot gisteravond dacht ik dat die altijd op slot zijn en slechts dienen voor het hotelpersoneel. Nu weet ik beter. Het stuk speelt in een Haagse hotelsuite. Altijd dezelfde, maar steeds in een andere tijd. Het verhaal begint in 2024. Ries, een doodzieke man, belt de jonge prostituee Phoebe (specialiteit: dominante meesteres). Hij vraagt haar een wel heel merkwaardige dienst. Hij vraagt of ze getuige wil zijn van zijn schriftelijke bekentenis. Daarin beschrijft hij hoe hij zijn eerste en daarna zijn tweede vrouw heeft laten vermoorden door zijn louche zakenpartner Gieselbert. Wanneer Phoebe door die laatste bedreigd wordt, moet ze rennen voor haar leven en komt ze in een identieke hotelkamer terecht. Maar dan wel in 2004. Daar treft ze de dan nog levende, tweede vrouw, Ruella. Phoebe reist niet via een tijdcapsule, maar gewoon via een verbindingsdeur in de hotelkamer. Uiteindelijk komen we ook nog in 1984 bij de allereerste echtgenote Jessica. Dat gevlieg van de ene naar de andere tijd wordt nog tamelijk ingewikkeld. Zo wordt er gesjouwd met een lichaam dat eerst wel en dan later weer niet dood is. En dat alles terwijl er buiten het Haagse hotel een stadsguerrilla woedt. Maar uiteindelijk slagen de drie vrouwen erin om de loop van de geschiedenis een andere wending te geven. Ik ben het meest onder de indruk van het spel van Catherine ten Bruggencate als de bedreigde en als maar redenerende echtgenote Ruella. Pauline Greidanus – de helft van de tijd in een leren sm-pakje – vind ik heel ontwapenend en aandoenlijk als callgirl. Door haar spel geloof je dat reizen door de tijd een angstig gevoel van onthechting oplevert. Peter Bolhuis zet overtuigend een dreigende serial killer neer. Het stuk is goed vertaald en overgezet naar Nederland. Alleen bij de vertaling van de titel laat men een steekje vallen. Waarom niet “Dubbele Deuren”, “Verbindingsdeuren”, “Draaideuren” of desnoods “Geheime deuren”. Maar misschien is dat een “open deur”. |
woensdag 20 april 2005
Trucjes van Google.Delft – We maken bijna dagelijks gebruik van de zoekmachine Google. Maar Google kan veel meer dan alleen zoeken. Als je bijvoorbeeld link:http://digidagboek.blogspot.com intikt in het zoekscherm laat Google zien met hoeveel site’s jouw site is gelinkt. Ook leuk om te weten is hoeveel pagina’s van je website door Google zijn geïndexeerd. Dat ontdek je zo, tik het woord site gevolgd door een dubbele punt en het adres van je site in, een plusteken en dan nog eens de naam van je site tussen aanhalingstekens. Dat ziet er dan dus zo uit site:bolentol.nl +”bolentol.nl”. Rechtsboven krijg je dan het aantal pagina’s dat Google kent. Grappig hé? Ben je gek op lijstjes? Google laat je de lijstjes zien van de top tien van meest gevraagde zoektermen. Dat doe je via deze zoekterm: http://www.google.com/press/intl-zeitgeist.html#nl een lijstje van de populairste website kan Google ook voor je produceren. Tik alleen http in het zoekvenster en druk op enter. Je krijgt dan de 1000 best bekeken websites te zien. Dan ontdek je meteen of jouw site er ook bij staat. |
dinsdag 19 april 2005
De Ronde van Vlaanderen.Delft – Deze foto stond op maandag 4 april in de ochtendkrant Trouw. Het is een foto over de Ronde van Vlaanderen. Het is op het oog een heel gewone sportfoto. De wielrenners rechts op de foto komen in volle vaart op de fotograaf aan. Vlak er achter rijdt de meute motoren en auto’s. Prachtige actiefoto van de koers over 240 km door het Vlaamse land. Pas daarna dwalen je ogen verder over de foto en zie je de man met de blote billen links op de foto. Ik zie dagelijks heel wat kranten en bladen, maar heb deze foto elders niet gezien. Ik begrijp bovendien niet wat de man met zijn exhibitionistische gedrag voor heeft. In Trouw wordt er met geen woord over gerept. Toch moet de sportredactie het wel hebben gezien. Ze moeten ook hebben gevonden dat een grap in het foto-onderschrift over de ‘ronde’ van Vlaanderen wel erg gemakkelijk was. |
Labels:
België
maandag 18 april 2005
zondag 17 april 2005
Den Haag, mooie stad achter de duinenDen Haag – Cabaretière Conny Stuart zong ooit:“Wat voor een weer zou het zijn in Den Haag?” Ik heb nooit goed begrepen waarom iemand in een sentimentele bui geïnteresseerd is in het klimaat elders. Er is over Den Haag veel te zeggen,maar het weer is er hetzelfde als in Delft. De Haag is de stad van paleizen en het parlement, van de Haagse typetjes van Van Kooten en De Bie, van de chique dames aan de tea op het Lange Voorhout. De stad van ADO, het strand van Schevingen, het Kurhaus, de haringkar op het Rijswijkse Plein en de ooievaar. Ik werk er, maar ik kom er ook graag. Bij ons laatste bezoek zagen Corien & ik deze schilder aan het werk op het Buitenhof. Hij was bezig op de omheining van een verbouwing een plaatje van de duinen aan te brengen. Den Haag is dus niet alleen de stad achter de duinen, de duinen kom je ook in de stad tegen. |
zaterdag 16 april 2005
Helmantel stillevenDelft – Het is vrijdagmorgen. Corien & ik ontbijten samen. Ik hap in m’n geroosterde sneetjes met marmlade. Zij geniet van haar muesliontbijt. De ochtendkrant hebben we verdeeld. Ze laat me in haar gedeelte een nieuwtje zien over een tentoonstelling van de schilder Henk Helmantel. Er staat een foto bij van een schilderij van hem: tomaten in een wit kommetje. Terwijl ik het artikel verder lees, zie ik dat Corien na haar ontbijt achteloos wat afgevallen blaadjes van een plantje weghaalt en even in haar lege mueslikom legt, om ze later weg te kunnen gooien. Mijn ogen dwalen van het kommetje van Helmantel naar haar mueslikom. Het is een stilleven dat zomaar op een schilderij van Helmantel thuishoort. Heb ik gelijk? klik op de foto en oordeel zelf. |
vrijdag 15 april 2005
De bijbel als sieraadDelft – De kleinste bijbel ter wereld is nu te koop. Het is een sieraad, met op de 14-karaats gouden hanger, de volledige tekst van het Nieuwe Testament gegraveerd. Op de hanger bevindt zich een vierkantje met daarop alle 180.345 woorden en meer dan 1 miljoen letters die in het nieuwe testament gebruikt worden. De minuscule letters zijn bovenden in 24-karaats goud gegoten. In de bijbel lezen, levert echter wel een probleempje op. Dit exemplaar is alleen bruikbaar met een microscoop, want tien regels tekst hebben de dikte van één mensenhaar. Het Guiness boek of Records heeft de hanger erkend als de kleinste boekreproductie ter wereld. Heb je interesse? Klik dan maar eens hier. |
donderdag 14 april 2005
Drie generatiesLeiden – Drie generaties, alle drie niet alleen dezelfde achternaam, maar ook dezelfde voornaam. En alle drie – ongeacht hun leeftijd – met een stropdas. Zo ging dat in 1954, het jaar dat deze foto werd genomen. Op de kleine binnenplaats van het huis van mijn opa & oma in de Rembrandtstraat in Leiden sta ik tussen mijn opa en vader. Ik ben – tegen de zon in – de enige die lacht. Mijn naamgenoten hebben slechts een vage glimlach. Foto’s werden toen niet spontaan genomen, maar er werd voor geposeerd. Het verbaast me dan ook dat mijn opa z’n colbertje niet draagt. Hij zal het kiekje – dat dateert van zondag 19 september 1954 en ongetwijfeld door mijn moeder is genomen – niet al te zeer serieus hebben opgevat. Dat werd het later door mij wel. Er zijn niet zo veel foto’s waarop ik mijn grootvader sta. In het huidige digitale tijdperk is dat heel anders. Het leven van mijn kleinkinderen wordt bijna per dag fotografisch bijgehouden. En nog steeds worden er foto’s gemaakt met de generaties erop. Nu staan daar zelfs vier generaties op. Er zijn immers foto’s waarop ik met mijn kinderen en kleinkinderen sta samen met mijn vader. |
woensdag 13 april 2005
Floris ontvangt FlorisDelft – Al enige tijd geleden zorgde Corien’s collega Willem voor de originele poster van de film “Floris”. Ik beschreef indertijd al welk een moeite Willem deed om dit gewilde exemplaar te bemachtigen. Maar helaas Willem moest nog een keer aan de bak. De poster bleek zo groot dat zelfs de royale kamer van Floris geen ruimte kon bieden aan het raambiljet. Er moest dus een kleiner exemplaar komen. Ook dit is weer door Willem verzorgd. Voorafgaand aan de reünie van afgelopen zondag was er dan ook de officiële overhandiging. Namens haar collega bood Corien de poster aan Floris aan. Floris was erg content. ”Wil je Willem namens mij hartelijk bedanken voor al de moeite” vroeg hij Corien. |
dinsdag 12 april 2005
Gelukkig hebben we foto’s nogDelft – Vandaag kom ik nog een keertje terug op de reünie van zondag. Er worden op zo’n dag altijd erg veel foto’s gemaakt. Je ziet de plaatjes een keer en daarna duiken ze onder op de harde schijf van een computer. Ik onttrek er een aantal aan dit obscure bestaan en plaats ze hier. Saskia gooit in uiterste concentratie Carina en Michiel delen een paar recepten Barbara en Daan luisteren naar een grap van …… Tante Frouk en Wil bespreken de mogelijkheden van een pannenkoek Emma en Sietske delen het hobbelpaard |
maandag 11 april 2005
zondag 10 april 2005
"Het komt goed", zegt de krantLonden – Volgens de Britse kranten zou het nooit meer goed komen met prins Charles en zijn openbare ‘geheime’ liefde Camilla. Ze hebben het stel de afgelopen jaren behoorlijk de mantel uitgeveegd. Over zijn huwelijk van gisteren met Camilla Parker Bowles lees ik in de zondagedities van de meeste Britse kranten echter heel aardige opmerkingen. The Observer noemt Camilla een ”vaak belasterde dame” die uit de schaduw trad op ”een bijna volmaakte trouwdag”. The Daily Mirror meent te zien dat de kersverse echtelieden ”zeer verliefd” zijn, nadat ze elkaar in het gemeentehuis van Windsor het jawoord hadden gegeven. De krant meldt dat Charles ontspannen oogde en dat Camilla ”duidelijk gelukkig” was. The Times vindt zelfs dat Camilla straalde en over prins Charles schrijven ze dat er een lach op zijn ”zo vaak gepijnigde gezicht” verscheen na de plechtigheid. Het komt volgens de kranten dus toch nog goed. |
Labels:
Groot-Britannië
Banbury CakesBanbury – Edammer of Leidse kaas kun je ook kopen in Eindhoven of Zwolle. Haagsche Hopjes zijn ook te koop in Maastricht of Enschede. Bossche Bollen zijn ook in Den Haag erg lekker.Niemand weet ook precies waarom een Bossche Bol zo heet, waarom noemen we deze lekkernij niet Soestdijkse Soes. Toch ook een appetijtelijke naam. En zou een Haagsch hopje minder lekker zijn als hij Delftsch Dropje werd genoemd. Ik denk het niet. Toch wilde Corien & ik toen wij in Banbury logeerden natuurlijk de beroemde Banbury Cakes eens proeven. Ze verkochten ze op de weekmarkt. Dezelfde waar ook de narcissen werden verhandeld. We vonden het smakelijk, maar toch niet de moeite om er helemaal voor naar Engeland te reizen. Als jullie het ook eens willen proberen, klik dan hier en gebruik het recept. |
Labels:
Groot-Britannië
zaterdag 9 april 2005
Opgeblazen trompetjesBanbury – Op de markt in Banbury zagen Corien & ik narcissen die we niet kenden. Het waren niet de gebruikelijke trompetjes, maar puntige sterren. Net alsof de trompetjes door een woeste trompettist waren opgeblazen. Ik nam er een foto van in de veronderstelling dat iemand hier wel zou weten wat de naam van deze narcissensoort is. Het leek ons wel wat voor de tuin. Helaas we komen er niet achter. Tuindeskundigen in onze omgeving weten het niet. Vandaar dat ik me maar weer wend tot de lezers van ODD. De vorige vraag over de Want leverde uiteindelijk ook het antwoord op. Toen was Floris het die de oplossing bracht. Wie kan ons nu helpen? Wie heeft er verstand van bloemen? |
Labels:
Groot-Britannië
vrijdag 8 april 2005
Tuin lijdt niet onder slechte economieDelft – Je zou denken dat als het economisch wat slechter met de mensen gaat, dat ook te zien moet zijn aan hun verschijning. Wel dat geldt misschien voor hun kleding. Het geldt in ieder geval niet voor de aankleding van de tuin. Tegenspoed in de economie heeft nauwelijks invloed op de bestedingen van onze landgenoten in hun tuin. Het afgelopen jaar werd 2,45 miljard euro uitgegeven aan het groen rondom de woning. Dat is 2 procent meer dan vorig jaar. Daarmee wordt de stabiele lijn van de afgelopen jaren voortgezet. De Stichting Tuinpromotie Nederland liet een consumentenonderzoek uitvoeren waaruit dat bleek. Driekwart van de Nederlandse gezinnen beschikt over een tuin(tje) en die privé-groenvoorziening is heilig, bleek uit het onderzoek. De tuin is kennelijk heel erg belangrijk voor ons. Mijn vriend tuindeskundige Patrick de la Preye is dan ook zeer tevreden met het feit dat de markt voor tuinartikelen relatief weinig conjunctuurgevoelig is. Willem-Wouter Opdenbergen met wie hij in Wemeldingen een bloeiend tuincentrum runt, is vooral tevreden over de enorme opmars die bollen en zaden nu doormaken. ”Ik geef toe dat we wat minder tuinmeubels en gereedschappen verkopen”, bekent Patrick aarzelend. Zijn vriendin Miriam doet ook een duit in het zakje:”Wel leidt de grote beurt onder de bezuinigingen. Men bespaart op groot onderhoud. Dat vind ik wel jammer.” Verder zijn de tuindeskundigen erg tevreden over het afgelopen tuinjaar. M'n kleindochters zijn veel minder terughoudend. De nieuwe tuin verdient aandacht en krijgt die dus van hen. Goed zo meiden. |
donderdag 7 april 2005
Labels:
Groot-Britannië
woensdag 6 april 2005
Labels:
Groot-Britannië
dinsdag 5 april 2005
Daan & WesDelft – Afgelopen zaterdag waren we even bij Cor. We haalden hem op voor het verjaardagsfeestje van Annefien in Den Bosch. We troffen ook Onke en haar zoons Daan & Wes aan. De twee kereltjes waren al weer een flink stuk gegroeid. Ze stapten door de tuin en ‘kletsten’ ons de oren van het hoofd. Een leuk moment voor een foto. |
maandag 4 april 2005
Short mat bowlsLonden – Op de laatste dag van ons weekje Groot-Brittannië brachten we een bezoek aan onze Londense vrienden Jim & Mary. Nadat we in hun serre hadden geluncht, brachten we een bezoek aan de Green Bowls club waar zij zeer actief lid van zijn. Op een vrijdagmiddag is er niemand op de club en hadden wij de gelegenheid om een partijtje te spelen. Het is een betrekkelijk eenvoudige sport, die nog het meeste lijkt op jeu de boule. Alleen mag je de ballen niet gooien, maar moet je rollen en zo in de buurt brengen van de but. Het zijn ook geen ballen. Ze lijken nog het meest op een houten Edammer kaasje. Jeu de boule kun je eigenlijk overal spelen. Op het strand, op grind of een grasveld het maakt eigenlijk niet uit. Dat geldt niet voor Green Bowls. Dat speel je op een zeer kort geschoren grasveld. Daarop draag je speciale schoenen met platte zolen. Het is dan ook een echte zomersport. Maar ook in de winter spelen de Green Bowlers door. Die versie noemen ze ‘short mat bowls’. Dat speelden we op hun club. Het is een heerlijk relaxte sport, die je tot op hoge leeftijd kan spelen. Jim moedigt mij steeds aan om de sport in Nederland te introduceren. Wie weet. |
Labels:
Groot-Britannië
zondag 3 april 2005
Annefien in de jaren ‘50’s-Hertogenbosch – Gisteren vierden we met z’n allen de verjaardag van Annefien. De jarige Job ontving ons thuis met een heerlijke lunch. Daarna doken we op de tentoonstelling Knus in het Noordbrabants Museum terug in haar jeugd. We hebben immers allemaal onze herinneringen aan die knusse tijd waarin de wereld nog overzichtelijk was. Al snel bleek op de tentoonstelling dat je op verschillende manieren terug kunt kijken. Toen we er rondliepen, wisten we het weer. Het was de tijd van Drees, Korea, de Watersnoodramp, de Greet Hofmans-affaire, de Koude Oorlog, emigratie en het ‘rode gevaar’. Een tijd van hard werken en weinig veranderingen. Een verzuilde samenleving waarin het gezag van de overheid en de kerk onaantastbaar was. Terwijl ik rondwandelde op de tentoonstelling kwam het allemaal weer terug. Het was niet alleen knus, het was ook kneuterig. Een tijd van burgerlijkheid en een benepen moraal. Plotseling stonden we oog in oog met een meer dan levensgrote foto van Annefien. Temidden van tijdgenoten, hing ze daar met een scheve schaats in de handen. Zo oog in oog met deze reusachtige Annefien realiseerde ik me dat je ook anders kunt terugkijken op de jaren ’50. Het was ook de tijd waarin ons land op grote schaal industrialiseerde en waarin de grondslag werd gelegd voor de huidige welvaartstaat. De tijd waarin de techniek haar intrede deed. Dat laatste werd in de huisgezinnen heel zichtbaar door de komst van de wasmachine. Tussen de alledaagse dingen, variërend van kleding tot bromfiets, van meubels tot kampeerartikelen, kwamen de jaren ’50 weer tot leven. Op de tentoonstelling zagen we dat juist in die jaren ons leven, in het gezin en op school, veranderde. Omdat onze materiele omstandigheden veranderden, namen onze culturele mogelijkheden toe. Natuurlijk werden onze wensen en verlangens nog veelal verwezenlijkt binnen de kaders van kerk en lokale gemeenschap. Maar op de tentoonstelling zagen we ook hoe het toen borrelde en gistte onder de oppervlakte van de samenleving in ons ogenschijnlijk zo brave en knusse Nederland. We sloten de dag af met een gezellige maaltijd in een knus restaurant in Den Bosch. |
zaterdag 2 april 2005
vrijdag 1 april 2005
What’s in a nameEindhoven – Wandelend door Stratford-upon-Avon loop je steeds in de voetstappen van de beroemde Britse schrijver William Shakespeare. Je kunt niet alleen zijn geboortehuis bezoeken, maar ook allerlei andere plekken waar de beroemde dichter en toneelschrijver ooit verbleef. Daar blijft het natuurlijk niet bij. Heel veel huizen en gebouwen zijn later naar hem vernoemd. Het grote theater in de stad is naar hem vernoemd, maar ook hotels, pubs en restaurants dragen zijn naam. Dat beperkt zich overigens niet tot zijn geboorteplaats. In heel Groot-Brittannië duikt zijn naam op gevels op. Vanmorgen zagen we ook in Eindhoven de naam Shakespeare op een gevel opduiken. Corien & ik waren met Nienke, Dieuwertje en Emma aan de wandel en waanden ons een kort moment weer terug in het perfide Albion. De naam van het bier verraad de locatie, maar acht ”What’s in a name” schreef de bard zelf al. |
Abonneren op:
Posts (Atom)