Exotisch dagje uit Veldhoven – Gisteren bezochten we met het gezin van Saskia & Sander het papegaaienpark in hun woonplaats. Het was een onverwachts zonnige dag in het exotische dierenpark. Het park kwam nog niet zo lang geleden in het nieuws omdat er papegaaien waren gestolen. Of die vogels inmiddels terug zijn bij de rechtmatige eigenaar weet ik niet. In het park kun je niet zien dat er dieren weg zijn. Er zijn geen lege hokken. De grote attractie van het park is dat de bezoekers de vogels mogen voeren. Bij binnenkomst kun je daar voor voer aanschaffen. Je krijgt er een stokje bij, zodat je het voer veilig kunt aanbieden aan de papegaai. Ze hebben immers een heel scherpe en krachtige snavel. De tropische vogels vormden voor Nienke, Dieuwertje en Emma een grote vorm van vermaak. De gevleugelde bewoners van het park weten hoe ze de aandacht van de bezoekers moeten trekken. Overal klinkt uit de hokken “hallo” of “lekker, lekker”. Sommige vogels spreken hele zinnen uit. Dieuwertje kwam me trots vertellen dat een vogel tegen haar “I love you” had gezegd. In het Veldhovense vogelpark worden ook papegaaien en andere tropische vogels opgevangen. Daarom putten sommige vogels nog uit de woordenschat die ze van vorige eigenaars hebben geleerd. Er hangen daarom bordjes tussen de kooien waarom staat dat schelden niet persoonlijk moet worden opgevat. De kinderen mochten overigens niet alleen vogels voeren. In de grote vijver mochten ook vissen en schildpadden worden gevoederd en ze mochten een hertje aaien dat vrolijk tussen de bezoekers door stapte. In de grote volières kwamen de vogels op je hand zitten om er een nootje vanaf te snoepen. Dat vonden de meisjes natuurlijk geweldig. Het leek wel of de vogels soms voor je poseerden. We mochten ook het grote verblijf in waar de aapjes wonen. De diertjes zijn gewend aan het bezoek van mensen. Ze blijven doodkalm zitten terwijl je ze fotografeert. Hier mochten we natuurlijk niet voederen. Volgens het bordje worden de diertjes daar ziek van. We keken niet alleen naar dieren. We waren zelf ook een attractie. Meerdere keren hoorde ik oudere dames met onze kleinkinderen praten. “Is dat jouw zusje”, vroeg een bejaarde vrouw met een stok. “Nee, dat is mijn zusje niet”, antwoordde Dieuwertje kordaat. “Oh”, reageerde de vrouw verbouwereerd. “Ik ben haar grote zus”, legde Dieuwertje daarom direct maar uit. ”En dat is mijn grote zus” vervolgde ze op Nienke wijzend. Lachend vertelde de vrouw het door aan haar vriendinnen. Abel had het ook reuze naar zijn zin. Hij wisselde zijn kinderwagen zo nu en dan even af voor een arm en kon dan ook iets van de omgeving verkennen.