Cor ontvoert beer Helmond – Sinds hun vroege kinderenjaren hebben Els en Cor een dispuut over een beer. De beer die Cor al sinds zijn vroegste herinnering koester als zijn beer is volgens Els van haar. Els probeert Cor nu al tientallen jaren te overtuigen van het feit dat zijn beer van haar is. Met “En overigens ben ik van mening dat de beer bij mij thuis hoort” beëindigde Els elk gesprek met haar broer Cor. “Je hebt toch een beer”, wierp Cor altijd tegen. Maar die beer was slechts de vervangingsbeer die Els van haar ouders had ontvangen nadat die haar beer abusievelijk hadden toegewezen aan haar broertje, aldus Els. Het verdriet over het verlies van haar innig geliefde beer bleef altijd aan Els knagen. Wij kunnen onmogelijk invoelen wat het is voor een volwassen vrouw om zonder beer door het leven te moeten. Niets kan de beer uit je kleutertijd immers vervangen. Daar is nog geen therapie voor bedacht. Wij onnozelaars maken daar gemakkelijk grapjes over. Dat is lichtzinnig en onnodig grievend. Het leven zonder je lievelingsbeer is maar moeilijk te verdragen. Het is net of je elke dag weer opnieuw moet beginnen als je ziet dat het plekje waar jouw beer zou moeten zitten, leeg is en blijft. Nog moeilijker wordt het als je op visite bij je broer jouw beer – onbewust van het diepe leed – vrolijk ziet rond kijken. De oude z/w foto hierboven levert volgens Els het onomstotelijke bewijs dat het haar beer is. Op de foto zit Cor met zijn beer op schoot naar de radio te luisteren en die beer lijkt in niets op de beer die hij die nu tientallen jaren abusievelijk aan zijn hart heeft gedrukt. “Het is overduidelijk”, zegt Els “de beer op de foto lijkt absoluut niet op de beer die bij hem thuis stond te pronken”. Na vijfenveertig jaar heeft Cor met pijn in zijn hart nu toch afstand gedaan van de beer. De beer wilde zelf niet weg. Cor heeft de beer dus ontvoerd. Geblinddoekt en gebonden kon de beer geen verzet plegen tegen deze brute ontvoering. “Het is voor je eigen bestwil”, verzekerde Cor de beer, “en anders wel voor de mijne. Ik kan niet meer verder leven in de wetenschap dat ik mijn zusje Els dagelijks leed toebreng”. En dus arriveerde beer op de verjaardag van Els in Stiphout. “Alsjeblief, voor je verjaardag”, sprak Cor met een snik in zijn stem. “Eindelijk”, zuchtte Els en sloot de beer in haar armen. Ook zij had een snik in de stem.