Blauw puin Delft – Wat is kunst en wat is vandalisme? Niemand zal de artistieke waarde van het kunstwerk dat Chris Dagradi creëerde op een façade van een slooppand aan de Van Leeuwenhoeksingel in twijfel trekken. Het is zelfs door een wethouder onthuld. Het is kunst met de gloed van een officiële erkenning. Toch heeft het veel gemeen met het kunstwerk dat een onbekende kunstenaar vervaardigde op een muur van de prinses Irenetunnel in Delft. Beide werken hebben een beperkte houdbaarheidsdatum. Kunst is vergankelijk, maar deze werken zullen zeker niet oud worden. Hier kun je tientallen jaren van nu niet met je kinderen en kleinkinderen nog van genieten. Natuurlijk zullen beide schilders wel een foto hebben geschoten van hun werk. Maar straks komt er een andere graffitiartiest met nieuwe ideeën. Die laat het werk in de tunnel verdwijnen achter een nieuwe verflaag. Ik zie ze bijna dagelijks in de tunnel in de weer. Eerst wordt de bestaande voorstelling overschilderd met een egale kleur en daarna volgt dan een nieuwe voorstelling. Het is een zich herhalend gebeurtenis. De fietsers in de tunnel kijken er niet van op of naar om. De graffitispuiters zitten er ook niet mee. Natuurlijk kunnen ze ook op een canvas een werk maken. Iets voor aan de muur. Thuis of misschien wel in een museum. Ze talen er niet naar. De overduidelijke vergankelijkheid van hun werk is een onmisbaar onderdeel van de spanning en de aantrekkingskracht van graffiti. Dat geldt natuurlijk ook voor het werk van Chris Dagradi. Straks slaat de slopershamer onherroepelijk het werk aan puin. Blauw puin, dat wel. Gelukkig hebben we de foto’s nog.