Na de laatste wagen Helmond – Elk jaar hoor ik weer mensen zeggen dat het minder druk zal zijn met carnaval omdat men liever op vakantie gaat. Elk jaar merk ik daar niets van. De schrijver Godfried Bomans wist wel beter. Hij zei: “Het wezen van carnaval is het toegeven van eigen zwakheid”. Ik zou er aan toe willen voegen en toegeven áán eigen zwakheid. Want daarom wordt het nooit rustiger met carnaval. Is toegeven van eigen zwakheid een katholieke eigenschap die alleen in Zuid-Nederland nog is te vinden? Het lijkt erop. Carnaval vieren moet in je bloed zitten. Zodra men zich boven de grote rivieren op het carnaval stort, loopt het meestal op niets uit. Carnaval heeft namelijk ook iets van mysterie. Je snapt het alleen, als je meedoet. Uitleggen kun je het niet. Natuurlijk heeft carnaval alles te doen met lachen en lol maken. Maar het is lachen op een manier die we in het noorden van ons land niet meer kennen. Het leven is simpeler dan we willen geloven. Ik zet jouw muts op en jij zet mijn muts op en we lachen er om. Als je daar niet om kunt lachen, begrijp je de lol van carnaval niet. Ook ik ben met carnaval in het zuiden van ons land te vinden. Mijn viering van het feest bestaat overigens uit niet veel meer dan het bekijken van de optochten en het bekijken van de creaties van de feestvierders. Sommigen hebben elk jaar een nieuw kostuum, waarin niet alleen veel arbeid, maar ook veel creativiteit is gestopt. Je ontdekt steeds meer in het pak. Er is over nagedacht. Anderen – ik behoor daar zelf ook toe – kiezen nooit meer. Ze komen elk jaar in hetzelfde pak, dragen hetzelfde hoedje en sjouwen rond met hetzelfde attribuut. Op carnaval ontmoeten ze elkaar en doen een dansje. Als de laatste wagen uit de carnavalsstoet is verdwenen in het feestgedruis, gaat het in de feestzalen nog lang door. Na drie dagen is het voorbij. De hoedjes gaan weer in de kast. Volgend jaar geven we weer toe aan onze zwakheid en bedenken we weer iets nieuws. Of niet want dat mag ook.