Pindakaas of zalm?

Delft – In dit digitale tijdperk hebben velen van ons de gewoonte ontwikkeld om een foto te maken van hun bordje. Als de ober de maaltijd heeft neergezet en “eet smakelijk” heeft gezegd, komt het cameraatje te voorschijn. Vooral Nellie heeft op haar site een aardige collectie maaltijdfoto’s verzameld. Ze zijn om te watertanden. Ik moest hier aan denken toen ik op zondagmorgen mijn boterhammetjes stond klaar te maken. Door de week eet ik ’s morgens een geroosterde boterham met marmite. Mijn lunch bestaat uit twee sneetjes. Soms gebundeld tot sandwich, maar meestal zijn het twee aparte sneetjes. In Scandinavië noemen ze één sneetje brood met een beleg ook een sandwich, ontdekte ik daar ooit. Je hebt dus kennelijk een Engelse sandwich en een Scandinavische sandwich. Op zondag maak ik er meer werk van sneetjes. Corien & ik nemen dan de tijd de boterhammen feestelijk te beleggen. Terwijl ik mijn boterhammen beleg, vraag ik me af hoe jouw boterham er uitziet. Heb jij er hagelslag, pindakaas of jam op? Of ben je meer – net zoals ik – het type dat rosbief, ham, zalm, kaas, sla en tomaat op de sneetjes neervlijt. Doe je er mosterd en saus bij? Of is een beetje zout en peper genoeg? Je begrijpt het al. Ik vraag weer eens een bijdrage aan ODD. De boekenbijdrage was niet zo succes, maar dit is makkelijker. Je hoeft er geen boek voor te lezen. Zelfs geen kookboek. Maak een plaatje van je ontbijt of lunch en toon ons jouw favoriete sneetje of sandwich.

Maak ons deelgenoot

Delft – Ben je getrouwd? Als het antwoord ja is, bezit je ongetwijfeld een fotoboek van de dag. Dat is net zo vanzelfsprekend als een bruidsboeket. Een foto van het bruidspaar. Een foto van de ouders van de bruid, eentje van de ouders van de bruidegom, eentje van de beide ouders met het bruidpaar tussen hen in. En natuurlijk de groepsfoto van alle gasten. De meeste van deze boeken eindigen in een doos. Ze staan te verstoffen in een kast of op zolder. Ze worden vaak pas na jaren weer interessant. Pas als de meeste gasten en familieleden niet meer onder ons zijn, komen de fotoboeken weer te voorschijn. Dat is mooi want er is veel te zien op een dergelijke foto. Je kunt aan het bruidspaar hieronder zien dat ze in de oorlog zijn getrouwd. De foto is genomen in Londen. De financiële situatie liet niet toe dat er mooie jurken en pakken werden gekocht. Gelukkig kon de moeder van de bruid goed haken. Ze haakte een bruidsjurk voor haar dochter en jurkjes voor de bruidsmeisjes. Het bruidspaar kijkt vrolijk en gelukkig naar de camera. Omdat ik het bruidspaar ken, weet ik hoe het hun verder verging. Ze bleven gelukkig en bij elkaar. Of dat ook geldt voor het bruidpaar op de tweede foto weet ik niet. Ik zag de foto in een museum. Het bruidspaar kijkt strak en wat afwachtend naar de camera. De ouders zitten aan weerszijde. Opvallend is dat de overige gasten allemaal verschillende kanten op kijken. Sommigen kijk strak naar rechts, andere zoeken met hun ogen de fotograaf. Het doet me denken aan de groepsfoto’s die wij maken op familiedagen. Als er meerdere fotografen voor de groep staan, weet je niet goed waar je moet kijken. Dat zal hier op het platteland van Engeland - ruim voor de oorlog – niet het geval zijn. Ik denk dat op het moment van de opname een ober een blad met glazen liet vallen. De geschrokken gasten kijken plots de andere kant op. Opnieuw een foto maken was in dat tijdsgewricht niet altijd mogelijk. Zo heeft elke foto zijn verhaal. Heb jij ook een foto van je bruiloft met een verhaal? Mail hem naar ODD en maak ons deelgenoot.

Sneeuw brengt het kind in je boven

Stiphout – In de afgelopen weken heb ik gezien dat sneeuw het kind in ons boven brengt. Ik zag mijn moeder op reis in Engeland een sneeuwbal gooien en pardoes mijn vader raken. Knappe bal! Misschien is het niet de sneeuw maar de Engelse lucht die het kind in ons boven brengt. Een groepje politiemensen van de Thames Valley Police konden de verleiding van de sneeuw ook niet weerstaan. Op de helling van Boars Hill aan de Berkeley Road in Oxford gleed een van hen op zijn ME-schild naar beneden. Rick Latham die juist voorbij kwam, filmde het en zette het op YouTube. Daarna verscheen het ook op het nieuws van ITN en BBC. Het leverde Rick Latham een YouTube-hit op en de dienders een reprimande van een hun baas op. Zo iets doe je niet in diensttijd. Maar ik begrijp het wel. Sneeuw brengt het kind in je boven. Een bijdrage van Saskia Saskia is de eerste die een leuke YouTube-link opstuurde. Heb jij ook een leuk filmpje ontdekt? Laat het me weten.

Onderbroekenlol

Delft – Heb je ooit een leuke advertentie uitgeknipt en naar een vriend of familielid gepost? Nee, natuurlijk niet. Maar als je dat kon doen via de klik van je muisknop deed je het wellicht wel. Ik vind tenminste met een zekere regelmaat een leuk filmpje in mijn mailbox. Viral marketing is dan ook een serieuze manier van reclame maken tegenwoordig. Er zijn steeds meer gespecialiseerde reclamebureaus die virale video’s bedenken en verspreiden. Dat verspreiden heet in het vakjargon ‘seeden’ (zaaien) en gebeurt via een slim netwerk van sites en blogs. De onstuimige groei van YouTube en de mogelijkheid om video’s te embedden in een blog geeft de professionele ‘seeders’ veel mogelijkheden. Ook op ODD verschenen soms virale videohits. Denk maar aan de Flashmobs en de pianotrappen in Stockholm. Hoe maak je nu een succesvolle viral. Dat is moeilijk te voorspellen. Soms worden door amateurs gemaakte filmpjes zomaar een hit op YouTube. Vorig jaar was ‘JK Wedding Entrance Dance’ een grote hit. De smoorverliefde Jill & Kevin komen dansend de kerk binnen. Hun blijdschap werkt zo aanstekelijk, dat de aanvankelijk verbaasde en enigszins gegeneerde gasten hun schroom laten varen en aan het eind hartstochtelijk mee doen. Deze viral haalde in vier dagen 750.000 views. Nu staat de teller op 33+ miljoen. Waarom? De beste ingrediënten zijn denk ik ‘cute’ en ‘feel good’. Deze niet-commerciële viral kreeg nog wel een leuke spin-off. Het nummer ‘Forever’ van Chris Brown dat onder de video staat, haalde dankzij het filmpje ook de top van de downloadlijst van iTunes. Ik vind de Lego viral van de Matrix erg goed gedaan. Inhaken geeft trouwens ook kansen. Toen Heineken met zijn succesvolle ’walk-in fridge’ kwam, bedacht het concurreerde biermerk Bavaria meteen een spoof. Het is soms lastig om uit te maken of het nu om een commerciële viral of een echt filmpje gaat. Onder welke categorie valt de onderbroekenlol van ‘No Pants’? Het filmpje dat embedded in dit stukje staat komt van Evian. Heb jij ook een leuke viral ontdekt? Laat het me weten dat zal ik het hier ‘seeden’.

Voor paal

Delft – Afgelopen zondag zag ik dat op het Agathaplein de lantaarnpalen waren gesneuveld. Ze waren een kopje kleiner gemaakt en de kopjes prijkten nu op hoge metalen masten. De gesneuvelde palen lagen treurig op vervoer vanaf het slagveld te wachten. Voorbijgangers reageerden boos op het tafereel. “Het is een schande”, riep een blonde middelbare mevrouw. “Ik ga de krant bellen”, dreigde een ander. Een wat krom gegroeide oudere heer met een wollen muts zag mij een foto nemen. “U vindt het zeker ook afgrijselijk. Een verminking van een historische plek in Delft?’ suggereerde hij. Hij keek vanonder zijn muts boos naar me. Ik moest even over het antwoord nadenken. “Ik denk dat Stip-wethouder Lian Merkx van cultuur hier verantwoordelijk voor is”, bedacht ik. “Dan heeft dat mens geen verstand van cultuur”, briesten de mensen om mij heen nu bijna te gelijk. “De wethouder is onlangs met mensen van de Porceleyne Fles naar China geweest. We hebben daar de eerste prijs gewonnen op de Ceramic Fair in Jingdezhen. Daar heeft het denk ik mee te maken”, probeerde ik de sfeer wat vriendelijker te maken. “Dat denk ik niet. Er is weinig blauw aan die lelijke ijzeren paal”, zei de eerste mevrouw nu. “Er komt een uitwisseling van collecties en ideeën tussen Jingdezhen en Delft. Ik denk dat deze palen worden bekleed met Delfts blauw keramiek op een manier die mooi aansluit bij de ‘Gaudi-bank’ die nu al in het parkje bij het plein staat”, opperde ik. “Zou u denken?” reageerde de oudere heer nu plots hoopvol. “Laat onze jeugdige blonde wethouder maar schuiven. Die tovert straks een paar mooie Delfts blauwe palen te voorschijn. Wat ik je brom. En daarna komen er Delfts blauwe lantaarnpalen langs het hele nieuwe spoortraject en misschien ook elders in Delft”, ging ik opgetogen verder. De mensen liepen nu weer verder. Ik had niet iedereen overtuigd. De oudere heer glimlachte, maar een oma achter een kinderwagen mompelde: “Ja ja. Delfts blauwe lantaarnpalen. Ik moet het nog zien”.

Advocaatje ging op reis

Veldhoven – Nienke, Dieuwertje en Emma hebben onlangs weer een uitvoering gegeven. Ze namen elk afzonderlijk achter de vleugel plaats voor een optreden. Daar bleef het niet bij. De drie muzikale zussen deden natuurlijk ook samen iets. Ze openden het optreden van de muzikanten van de muziekschool met hun gezamenlijke vertolking van het bekende kinderliedje ‘Advocaatje ging op reis’. Ook hun pianoleraar deed mee. Dieuwertje en Emma namen het reisplan voor hun rekening. Nienke bleef achter de 88 toetsen zitten en zorgde voor de begeleiding. Een Flickr-foto van Saskia De meisjes gebruikten hun koffertjes om het verhaal op te leuken. Hun verzoek aan mamma om een zwarte toga met witte bef te maken, was echter net een straat te ver. De reis van de muzikale advocaatjes zag er zo al spectaculair genoeg uit. Corien & ik waren niet bij het optreden aanwezig, maar kregen een telefonisch verslag. We hebben in een eerder stadium thuis bij de meiden wel een oefensessie bijgewoond. We vonden het toen al erg leuk en begrijpen dat de uiteindelijke uitvoering een groot succes is geworden. Een filmpje van de oefensessie zie je hieronder. Advocaatje ging op reis, tiereliereliere Met zijn hoedje op zijn arm, tiereliereliere Bij een herberg bleef hij staan, tiereliereliere Stokvis kreeg hij bij 't ontbijt, tierelierelom 't Graatje schoot hem in zijn keel, tierelierelom Dokter werd er bij gehaald, tierelierelom Maar de dokter was te laat, tierelierelom Zo ging 't advocaatje dood, tierelierelom 't Gras dat groeit nu op zijn buik, tierelierelom.

Iets dat verdwijnt

Delft – Het ‘meisje met de parel’ van Johannes Vermeer heeft naast de versie van graffitikunstenaar Easy173 een tekst gekregen. Inwoners van de Prinsenstad mochten een gedichtje opsturen naar Werkplaats Spoorzone Delft (WeSD). De jury kreeg zestig gedichtjes binnen en koos afgelopen zondag de winnende gedichten. In de categorie ‘leus’ won Klaas de Pater. Iets dat verdwijnt is niet weg het verstopt zich alleen Aldus het gedicht dat De Pater bedacht. Het winnende gedicht werd meteen op de fietsenloods achter het station aangebracht. De gedichtenwedstrijd was uitgeschreven door WeSD en DOK. In de categorie ‘Gedicht tot 15 jaar’ ging de prijs naar de zesjarige Finn de Beer. Hij droeg zijn gedichtje zondag trots uit het hoofd voor. Hier een trein Daar een trein, Overal plezier in de trein. Fijne maandag Altijd blij Dag dag! Er was ook een categorie ‘Gedicht boven de 15 jaar’. De winnares Marry Groenewegen had dit verzonnen: Op het onbeschreven blad van de ochtendlucht schrijft een vogel poëzie.

Creatievelingen Delft – Elke familie kent zijn eigen tradities. Je hebt families waar iedereen van jongs af voetbal of hockey speelt. Je hebt families waar het dam- of schaakbord een prominente plaats op tafel in neemt. Ook zijn er families waar in de keuken de lekkerste gerechten worden uitgedacht en klaar gemaakt. Er zijn ook families waar in de kunst prevaleert. Ze brengen schrijvers en schilders voort. Wat voor familie zijn wij? Zijn wij een muzikale familie? Vijf van mijn zeven kleinkinderen bespelen één muziekinstrument. Karsten en Abel wachten alleen nog in de coulissen omdat ze te jong zijn. Er zijn een groot aantal nichten en neven die hun vrouwtje of mannetje staan met hun instrument. Het lijkt wel of er elke maand ergens een optreden is van een band of orkest waarin een van de familieleden meespeelt. Op een familiedag vormden we ooit een heus orkest. Er zijn beeld- en geluidsopnamen van die creatieve uitbarsting die het bewijzen. Toch kent onze familie veel meer talenten. Ik weet uit ervaring dat velen van ons ook achter het fornuis een groot creatief talent ten toon spreiden. Ook de schilder- en de foto- en filmkunst worden in onze familie met opmerkelijk resultaat beoefend. Hoe langer ik er over nadenk, hoe meer talenten ik ontdek. We zijn een stelletje creatievelingen. Toch?

Magische realiteit Delft – Het verklaren van kunst gaat het beste achteraf. Althans dat geldt voor mij. Naar hedendaagse kunst sta ik soms geheel blank te kijken. Het is zo pluriform dat ik geen duidelijke kunststromen kan onderscheiden. Met schilderkunst en beeldhouwkunst wist je in de vorige eeuw waar je aan toe was. Nu heet het een installatie, een performance, videokunst of internetkunst. Gelukkig is ook fotografie kunst. Dat is mijn kans om kunstenaar te worden. Dit zijn – zoals jullie ongetwijfeld weten - schilderijen van de Nederlandse schilder Carel Willink. Ze lijken de werkelijkheid weer te geven, maar toch zijn het geen realistische voorstellingen. Ook al lijken ze een bijna een fotografische weergave van mensen en gebeurtenissen. Ze roepen een geheimzinnig sfeer op. Het ziet eruit als een droomwereld. De mensen kloppen, maar toch weer niet. Dat geldt ook voor de omgeving. De sfeer is magisch en dat wordt nog versterkt door de technisch perfecte afwerking en het vreemde perspectief. Het is een magisch spel van licht en kleur. Ik maakte van de twee schilderijen een nieuw kunstwerk door Corien er voor te zetten. Het heet “De magische realiteit van drie vrouwen”. Kom ik nu in aanmerking voor subsidie?

Ruimte creëren. Delft – Het wordt de reiziger die met de trein Delft binnen rijdt snel duidelijk: er wordt ruimte gecreëerd voor het nieuwe spoortunneltracé en de bouw daarvan. Niet alleen veel huizen verdwijnen, ook bomen die in de weg staan moeten sneuvelen. Het project ligt goed op stoom en het wordt nu pijnlijk duidelijk hoeveel bomen het loodje moeten leggen. Het aantal boomloze plekken neemt gestadig toe. Ik weet dat de gemeente Delft een bomenbeleid voert dat er op is gericht om voor vrijwel elke boom die gekapt wordt een nieuwe terug te plaatsen in de stad. Als het kan, zoals hier aan de Westlandsestraat, later ook weer op dezelfde plek. Ik heb er vertrouwen in dat die herplant ook daadwerkelijk plaats vindt. Wat mij opvalt, is dat het verwijderen van de bomen - zoals hier aan de Westlandsestraat – geruisloos gebeurt. De fietsers moeten even stoppen. Een hovenier start zijn motorzaag en een dikke tak valt. Dan mogen de fietsers hun weg weer vervolgen. Een uur later lijkt het of er nooit een boom heeft gestaan.

Spuitkunst bij busstation

Delft – Begin deze week zijn Corien & ik even langs de Parallelweg gefietst. Daar had de Rotterdamse ontwerper en graffitikunstenaar Arend Maatkamp de loods van Van Gend & Loos opgesierd met plaatjes van Delft. Hij spoot plaatjes van bekende plekjes van de Prinsenstad tegen een Delfts blauwe achtergrond. Hij liet op de blauwe muren ruimte vrij voor gedichten. Daarom komen de favoriete gedichten of passages daaruit van bewoners van de Prinsenstad. Aanstaande zondag opent wethouder Anne Koning het nieuwe busstation. Bert Slagmolen van Werkplaats Spoorzone Delft zal dan ook bekend maken wat het winnende gedicht is. Arend Maatkamp zal het gedicht daarna direct aanbrengen. Delft ziet er op tal van plaatsen waar nu in het kader van de Spoorzone wordt gewerkt niet erg florissant uit. Ik vind het dan ook een geweldig goed initiatief om waar dat mogelijk is de zaak wat op te leuken. Bekijk meer foto’s van het graffitiproject.

Tussen wereldsteden Bath – Op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO staan 890 monumenten. De enige Britse stad die in zijn geheel op de lijst staat, is Bath. De stad met zijn beroemde Georgian architectuur heeft sinds 1987 de erfgoedstatus. De stad kent dan ook heel veel bezienswaardigheden. Een heel bijzondere is de Pulteney Bridge over de rivier de Avon. De brug dateert uit 1773 en is al sinds 1936 een nationaal monument. De brug is ontworpen door de architect Robert Adam. Hij liet zich duidelijk inspireren door de Ponte Vecchio in Florence en de Ponte di Rialto in Venetie. Net als de Italiaanse bruggen heeft de Britse brug aan beide zijde winkeltjes. In Italië zijn dat vooral juwelierswinkeltjes. In Bath zag ik een bloemenzaakje, een antieke kaartenwinkel, een bar en een souvenirwinkel. Als je op Pulteney Bridge loopt heb je geen idee dat je op een brug loopt. Het lijkt een straat met heel ondiepe pandjes. Over het winkeltje met souvenirs heb ik me nog het meest verbaasd. Niet om wat ze er verkopen, maar om de namen op de gevel. Daar staan de namen van een aantal grote internationale steden. Ik lees Parijs, Madrid en Londen en natuurlijk staat Bath er zelf ook erbij. Dat begrijp ik. Men geeft hiermee kennelijk de internationale allure van de giftshop aan. Er staat ook een Nederlandse stad bij. Dat is Arnhem. Niet Amsterdam, maar de hoofdstad van Gelderland. Hoe de gemeente in het oosten van ons land in dit rijtje verzeild is geraakt, kan ik niet ontdekken. Ik had het nog begrepen als er Alkmaar had gestaan. Dat is tenslotte een zusterstad van Bath. Misschien sluit het geheim in het feit dat er in de zaak ook Dolls House Minatures of Bath worden verkocht. Die zijn vast heel erg populair bij de Arnhemse meisjes.

Officer laptop Delft – Vorige week stonden de kranten in Engeland overigens net als die in Nederland vol over Haïti en over de ongemakken van de sneeuw. Het is voor een reiziger dan ook veel interessanter om het lokale nieuws te volgens. Wat vindt men in het land zelf nieuws? Het was deze foto van pc Robin Port (rechts) en inspector Matt Lawler die mijn aandacht trok. Ik was benieuwd wat het nieuwsfeit was dat bij deze foto hoorde. Het bleek om de lengte van een der politiemensen te gaan. Port wordt door zijn collega’s officer laptop genoemd. De diender is met zijn 1,5 meter de kleinste politieman van het Verenigd Koninkrijk. Hij is dus de kleinste pc (police constable) en dankt daaraan zijn bijnaam laptop. Net als in Nederland kenden de politiekorpsen van Groot-Brittannië vroeger een lengte-eis. In België kent men die nog steeds. Daar moet een diender tenminste 1,6 meter zijn. Een lengte-eis wordt in veel landen nu als discriminerend beschouwd. Port zit er zelf niet mee. Hij zegt: “Ik heb alle grappen over mijn lengte nu wel gehoord. Ik heb een nogal dikke huid en dat is in ieder geval handig in dit werk”. Het argument voor de privacy geldt blijkbaar niet voor het gewicht van een politieman of –vrouw. In ons land wordt aan sollicitanten op dat gebied wel een eis gesteld. Als je een baan als diender ambieert, mag je gewicht in kg. niet meer dan je lengte in cm. zijn. Hierbij hanteert men de volgende formule: je lengte minus 100 x 1.05. Een voorbeeld: Bij een lengte van 1.85 mag je maximaal 89 kg wegen. (85 x 1.05 = 89 kg). Of dat ook voor Engeland geldt, weet ik niet.

Huppelmariekes Sietske en Benthe

Delft – In de Randstad merken we bijna niets van het carnaval. Dat is in het zuiden van ons land wel anders. Ik hoor van diverse familieleden dat ze al weer heel druk zijn met de eerste feesten. Zo is er a.s. zaterdag een grandioze kletsavond met uitsluitend topamusement in het Helondse cafe Zeezicht. Daar zullen vast wel een aantal familieleden het glas heffen met de andere carnavallers. Ik kreeg van Saskia een paar foto’s toegestuurd van de bijdrage die Benthe en Sietske leveren aan het vrolijke feest. Ze vertelt erbij: “Sietske is nu ook huppelmarieke, net als Benthe. Benthe begon ook toen ze in groep drie zat. Ze doet het nu nog steeds. De meiden van groep vijf doen ook nog een ander (wat spectaculairder) dansje. Afgelopen zondag deden ze het voor het eerst. Sietske is helemaal in haar element als huppelmarieke van de Spurriebemmels.”

Het bankje van Mies en Leen

Londen – In het parkje voor de St. Paul’s Church bij Covent Garden staat een zogenaamde commemorative bench met twee Nederlandse namen: Mies en Leen. Corien & ik ontdekten de namen op het bankje in april 2005 op een van onze zwerftochten door de Britse hoofdstad. We aten er een sandwich en genoten van de rozen en de zon. Ik vond de twee Nederlandse namen heel integrerend en schreef er op deze plaats een stukje over. Ik wist natuurlijk niet wie Mies en Leen waren, maar het feit dat ze op 22 september 2005 nog steeds gelukkig en bij elkaar waren, was kennelijk reden om hier dit bankje te plaatsen. Ik bedacht er een verhaal bij dat je hier kunt nalezen. Ik zat er helemaal naast weet ik nu. Mies en Leen hebben geen bestaan opgebouwd in Londen, maar in het Nederland. Het zijn geen twee naar Engeland gevluchte mensen. Het zijn Mies Bouwman en Leen Timp. Mies onthult het geheim zelf in de laatste ANWB Kampioen. Het bankje hebben ze gekregen van hun kinderen omdat ze vijftig jaar daarvoor in Londen waren gehuwd. De ouders van Mies gaven indertijd geen toestemming voor het huwelijk in Nederland. Dat kwam omdat Leen katholiek was. Wel stelde haar vader voor om dan maar in Londen te trouwen. Het werd volgens Mies Bouwman een heel avontuur omdat je in Engeland pas mag trouwen als je daar ten minste drie weken bent. Helemaal ernaast zat ik toch niet toen ik schreef: “Het gaat nog steeds goed tussen die twee want er staat bij “In everlasting Love”. Dat is een mooie spreuk om even bij stil te staan in een parkje bij een kerk in hartje Londen. Mies en Leen het ga jullie goed.”

Begin de dag als keizer

Limpley Stoke – Mijn ontbijt in Delft bestaat uit een geroosterde boterham met marmite. Daarbij drink ik een kop Earl Grey. Het is een eenvoudig doch uiterst smaakvol begin van de dag. Het is bovendien een maaltijd die in elk dieet past. Ik zou ditzelfde ontbijt ook in Engeland kunnen gebruiken. Er is een overvloed aan toast en marmite in ons hotel op het ontbijtbuffet. Toch doe ik het niet. Er is namelijk nog iets in overvloed aanwezig aan de ontbijttafel van het hotel: verleiding. En als ik ergens niet tegen kan aan het ontbijt dan is het verleiding. Corien houdt zich immer netjes bij haar muesliontbijt zoals ze dat ook in Delft doet. Ik bewonder die standvastigheid, maar ga zelf natuurlijk voor het ‘full English breakfast’. Heerlijk knapperig gebakken spek met roerei, baked beans (witte bonen in tomatensaus), gebakken champignons en gebakken tomaten, bangers (worstjes) en een flinke schijf black pudding (bloedworst). De Britten eten het zelf zelden, want het kost te veel tijd om ’s morgens klaar te maken. Maar in de horeca is het traditionele gerecht nog steeds erg populair. Vroeger handhaafden de Engelsen het principe 'Ontbijten als een keizer, lunchen als een koning en dineren als een bedelaar'. Ze begonnen de dag met de fry-up en gebruikten vervolgens als lunch een warme maaltijd. Met het diner was men dan meestal wat soberder. Als ik het gevoel heb dat ik wat soberder moet zijn met de inname van calorieën, kies ik voor een andere variant van het Engelse ontbijt. Ik bestel dat een kipper met een gepocheerd ei. Een kipper is een gerookte zoute haring. In ons land heet dat een bokking. Het verschil is dat een bokking koud wordt gerookt. De kipper wordt warm gerookt. Straks in Delft eet ik ’s morgens weer braaf een geroosterd boterhammetje met marmite. Nu begin ik de dag nog als een keizer.

It giet oan

Delft – Op de twee jaar geleden verschenen cd van de Delftse zydeco-groep Les Chat Cadiens staat het lied 'La Valse du Patinage'. Frontman Henk de Kat bezingt in het Frans het genot van het zwervend schaatsen door de Hollandse polders. De plaat werd populair in Canada en het schaatslied werd al snel opgepikt door radiostations daar. De Kat is niet alleen een groot liefhebber van zydeco en cajunstijl-muziek. Zodra het vriesweer dat toestaat, is hij op het ijs te vinden. De strenge Nederlandse winter inspireerde band-accordeonist De Kat om een Nederlandse versie te maken van het lied. Hij noemt het soloproject: ”Eigenlijk een aardigheidje”. Het is zeker heel aardig en verdient eigenlijk meer dan alleen maar een leven op YouTube. Net als in Canada gebeurde met de Franstalige versie wordt het nu in ons land opgepikt door radiostations, waaronder Stadsradio Delft.

De vorige eeuw

Bath – In de binnenstad van willekeurig welke stad, niet alleen in Groot-Brittannië, maar ook elders in de wereld vind je een keur aan modezaken. Jonge vrouwen en meisjes, maar zeker ook jongens en mannen, willen zich onderscheiden met hun kleding en accessoires. Ondanks deze aandrang gaan ze wel allemaal naar dezelfde modezaken en zien ze er daarom ook bijna hetzelfde uit. Misschien daarom zijn webshops als Asos, Topshop en All Saints wel zo populair. Ik babbel natuurlijk maar wat want ik weet niets van mode. Ik bezoek de websites van de modewinkels niet en in de winkels staat de muziek zo hard dat elke aandrang om naar binnen te gaan onmiddellijk wordt weggeblazen. Toch liepen we deze week in het nieuwe winkelcentrum van Bath de nieuwe zaak van All Saints binnen. Niet om de kleding in de rekken te bekijken, maar om even een praatje te maken met Kevin, de jonge manager van de nieuwe zaak. We wilden hem vragen naar de naaimachines die de etalages van de winkel van All Saints decoreren. Allemaal van het merk Singer. En hoewel de winkel nagelnieuw is, ziet de pui er al versleten uit. Allemaal design. In de winkel krijg je de indruk in de werkplaats van een naaimachinefabriek te lopen. “In Londen hebben we nog zo’n zaak”, vertelde Kevin aan Corien. “We kopen elke naaimachine van Singer op. Zodra we een advertentie in een krant zien of wanneer er op internet eentje wordt aangeboden, reageren we”, gaat hij, terwijl hij jurkjes recht hangt in het rek, verder. “We willen ons onderscheiden”, legt hij uit. “We hebben een uitgebreid assortiment aan kleding voor mannen en vrouwen, maar we moeten de klanten eerst de zaak in krijgen”, gaat hij verder. Corien knikt en vraagt: “Werkt dat?” “Jullie zijn toch ook naar binnen gekomen”, geeft hij glimlachend terug. “Ik wist niet eens dat All Saints een modezaak was. Ik dacht dat het meidengroep was uit de vorige eeuw”, doe ik nu een duit in het zakje. Een milde glimlach verraad dat Kevin medelijden met me heeft. “Ach, de vorige eeuw”, zegt hij, “daar weten jullie weer meer van.”

De tijd nemen voor koffie

Limpley Stoke – Thee is de nationale drank van Engeland en thee drinken de nationale bezigheid van het koninkrijk aan de zee. Toch telt het land al erg veel coffee bars en het aantal groeit elk jaar. Corien & ik verwelkomden deze ontwikkeling met plezier. In de jaren en zeventig en tachtig kreeg je ook in een restaurant een kopje oploskoffie. Geen van onze Engelse vrienden en kennissen bezat in die jaren een koffiezetapparaat. Nu groeit het aantal koffiedrinkers gestadig en zitten er meerdere coffee bars in de ‘highstreet’ van elke stad of dorpje. De grootste zijn Costa Coffee, Starbucks, Coffee Republic en Caffè Nero. Vooral in Londen zijn ze op bijna iedere hoek van de straat te vinden. Er ontstaat zelf zoiets als een ‘Coffee Culture’. Coffee Bars zijn nu de plekken voor jongeren. Ze nemen veel gevallen de plaats van de traditionele pub over. De pub wordt steeds meer het trefpunt van de oudere Brit. Het is overigens niet de eerste keer dat de koffiehuizen zo populair zijn in Groot-Brittannië. In de zeventiende eeuw was het koffiehuis ook een populair trefpunt. Het eerste koffiehuis werd in 1652 in Londen geopend door een medewerker van de Levant Company. Dat was een handelshuis dat vooral zaken deed met het Ottomaanse rijk (nu Turkije). De werknemers van de Levant Company maakten kennis met de koffie en de koffieboon – die noemden ze toen overigens the 'Mahometan berry' – tijdens hun reizen naar het Ottomaanse rijk. De smaak en het idee sloegen aan en spoedig waren er alleen in Londen meer dan 2000 koffiehuizen. Dat is één voor elke 300 inwoners. Die verhouding gaat nu (nog) niet op. Wij dronken gistermiddag ons kopje koffie in een coffee bar van Costa in het centrum van Trowbridge. We zaten gezellig voor het raam. Het hout in de open haard knetterde en verspreidde een gezellige warmte in de zaak. Voor koffie moet je de tijd nemen. En dat deden wij terwijl we keken naar de mensen die met volle boodschappentassen op weg waren naar huis.

Historisch plekje

Bristol – Het uitzicht vanaf onze hotelkamer zag er gistermorgen onveranderd uit. Dat betekende dat er die nacht geen sneeuw was gevallen en de wegen dus prachtig schoon waren. Limley Stoke - het dorpje waar wij logeren – ligt net als Bath aan de rivier de Avon. Iets verder ligt aan de monding van deze rivier de havenstad Bristol. Dat was gisteren ons reisdoel. De stad heeft een oud centrum, maar heeft in de Tweede Wereldoorlog ook veel schade opgelopen. Het resultaat daarvan is een modern winkelcentrum in het hart van de nieuwe stad. Maar in het oude centrum is toch nog wel het een en ander van historische waarde te zien. Toch viel juist in het na de oorlog gebouwde nieuwe gedeelte van de stad mij een oud geveltje op. In de gevel zat een poortje dat leidde naar een kleine binnenplaats. Midden op dit plaatsje stond een standbeeld van John Wesley te paard. Hij staat voor zijn New Room. Wij stonden plotseling op een historisch plekje in Bristol. Maar wie is nu John Westley? Dat werd ons snel duidelijk toen we naar binnen gingen. John Westley is de grondlegger van het methodisme en de New Room is de oudste methodisten kerk ter wereld. Westley was oorspronkelijk een gewone Britse theoloog en predikant. Toen hij na een bezoek aan het Evangelisch Broederschap in Duitsland in Engeland terugkeerde, mocht hij niet meer preken in de Engelse kerk. Hij kreeg een uitnodiging van een andere predikant om te spreken op een openluchtsamenkomst bij Bristol. Hij zag dat vooral mensen die anders niet snel de kerk bezochten tot geloof in Christus kwamen. Later dat jaar brak hij met het Evangelisch Broederschap vanwege een theologisch meningverschil. Samen met zijn volgelingen startte hij een kerkgenootschap dat bekend zou worden als de Methodisten. Het kerkje – midden in het moderne nieuwe hart van Bristol - dat we nu binnengingen is in 1739 door hem opgericht.

Over scharrelvarkens en sneeuwballen

Limpley Stoke – De wereld zag er vanmorgen nog iets witter uit dan toen we de avond er voor gingen slapen. De hotelgasten die per se met de auto op pad moesten, hadden er een klusje bij. De auto moest eerst worden uitgegraven. Ik was van plan om met de auto weg te gaan, maar stelde die plannen bij. Ook de bussen reden aanvankelijk niet. Wij besloten daarom een gezonde wandeling te maken. We gingen naar de boerderij ongeveer anderhalve kilometer verder op. Daar is een farm shop & café bij. Het was er heel gezellig. Alles op de boerderij gebeurt op natuurlijke manier. De kippen en de varkens lopen gewoon buiten. Ook in de sneeuw. De dieren hadden er in het geheel geen last van. Klik hier maar eens en zie hoe de dieren gezellig in de sneeuw graven met hun snuit. Corien & ik kennen het Britse landschap als de zon schijnt en er bladeren aan de bomen zitten. Het is dus fantastisch om het nu allemaal eens te zien onder een maagdelijk wit dek. Je kunt hier wel aan het fotograferen blijven. Ik wilde ook een klein filmpje maken van een wandelende Corien. Dat moest ik echter voortijdig afbreken omdat er een sneeuwbal langs mijn rug naar beneden gleed. “Ik kan helemaal niet mikken”, zei Corien later. Dat blijkt ook helemaal niet nodig. Ze gooit toch wel raak. Rond een uur of elf reden de bussen weer. Wij bereikten dus nog vrij gemakkelijk Bradford on Avon en Bath. De foto’s daarvan zie je op onze Flickr!-sites hier en hier.

Wandeling door Bath Bath – Samen met onze gids Martin en een groepje meisjes uit Korea maakten Corien & ik gisteren een wandeling door Bath. Het is het seizoen voor de wandelaar. De dubbeldekkers van de citytour overwinteren in de garage, de stad is voor de voetgangers. Zowel het winterweer als de Koreaanse meisjes vormden een extra attractie. Het winterweer omdat het Bath in een sprookjesachtig wit decor liet zien en de meisjes vanwege hun enthousiasme. Iedere keer als Martin iets vertelden, riepen de meisjes in koor: “Aaahhh, aaahhh”. Het klonk net als of ze een prachtige vuurpijl hoog boven de horizon kleurrijk zagen ontploffen: “Aaaaahhhhh”. De geschiedenis van Bath bestaat volgens Martin uit heel wat laagjes. Hij vertelt van Kelten, Romeinen, boeren die rondscharrelden in haveloze tempelgebouwen, jacobijnen, de eerste kuurgasten, flierefluiters tot en met de Victorianen die het Romeinse verleden weer naar boven haalden. Hij doet zijn verhaal met verve en de Koreaantjes roepen steeds opnieuw hun verwondering uit. Wat mij na een dagje bijblijft, is de kunstmatigheid van Bath. Alles – nou ja veel - in de stad aan de Avon is bedacht. De architecten vader en zoon Wood bepaalden het gezicht van Bath. De stad is dan ook geen doolhof van middeleeuwse sluip-door-kruip-door straatjes. Het is de stad waarin de vermogende bourgeoisie zich in de achttiende eeuw vestigde met stadspaleizen en herenhuizen. Bath straalt de emancipatie uit van de nieuwe klasse, die niets met adel en kerk te maken had. Handelaars uit Londen en havenbaronnen uit Bristol. We bezoeken natuurlijk de bronnen. Als je afdaalt in het Romeinse bad, voel je de klamme behaaglijke vochtigheid die je kent van de sauna. We staren naar een rechthoekig bassin met een onwaarschijnlijk groene kleur water waar de stoom vanaf slaat. Martin beweert met stelligheid dat het de enige heetwaterbron op de Britse eilanden is. Op mijn vraag wanneer het water voor het laatst gebruikt is om in de baden, vertelt Martin over dat die eer te beurt valt aan herstellende soldaten uit de Tweede Wereldoorlog. Op de gevel van de Bath Abbey ontdek ik de “handtekening” van de stichter van deze Anglicaanse parochiekerk en voormalige benedictijner kloosterkerk: Bishop Oliver King. Aan beide zijde is naast de deur een bisschopsmijter aangebracht. Daaronder een olijfboom met een kroon. Het staat voor Bishop Oliver King. Martin bevestigt het vermoeden.

Op reis door wit Engeland

Bath – Sinds de winter van 1981 zijn er nog nooit zoveel sneeuwpoppen gemaakt in Engeland als nu. Dat beweren mensen in de Britse kranten. In de Engelse kranten wordt deze winter omschreven als de strengste in dertig jaar tijd. Ik denk niet dat er iemand is die de sneeuwpoppen heeft geteld. Niet in 1981 en ook niet in de winter van 2009/2010. Je moet ook niet alles geloven wat je in de krant leest. Je kunt er alleen over oordelen als je er geweest bent. Het is nu dus het perfecte moment om zelf even een kijkje te gaan nemen in het winterse perfide Albion. Gisteren zijn Corien & ik vertrokken naar het zuiden van Engeland om van dichtbij te zien hoe de Engelse sneeuwpoppen erbij staan. Want nadat eerder het noorden van Engeland al was getroffen door zware sneeuwval is nu ook het zuiden van Engeland ten prooi gevallen aan de sneeuw. We reizen door het graafschap Surrey waar plaatselijk veertig centimeter sneeuw is gevallen via het graafschap Hampshire naar onze bestemming. In het laatste graafschap moest eind vorige week het leger nog worden ingezet om ruim duizend auto’s, die door de sneeuw vast kwamen te zitten op de snelweg, uit te graven. Dat zal inmiddels wel zijn opgelost, vertrouwen Corien & ik. Ervaring leert dat de verwachtingen van meteorologen nogal eens afwijken van de werkelijkheid. Wij verwachten mooie winterplaatjes, gezellige pubs en wat leuke mensen te ontmoeten. Ik houd jullie via ODD op de hoogte. En als het op ODD stil blijft, zijn we misschien toch ingesneeuwd.

Dagje Delft Delft – Gisteren hadden Nellie & Pieter Jan zin in een Dagje Delft. Het is een gevoeld dat meer Nederlanders kennen. Het kan je zomaar overvallen. Je leest de krant, je kijkt naar het journaal of je geeft de poes eten. Plotseling is het daar: Het gevoel een bezoekje te willen brengen aan de Koninklijke Porceleyne Fles, even binnen te willen lopen bij het Prinsenhof of het Vermeercentrum of een dagje zomaar wat te babbelen met Corien & Frans. Het kan je soms plotseling bekruipen. De babbelmogelijkheid is overigens niet in de kleurenfolder van de gemeente te vinden tussen Delfts blauw, Oranje en Vermeer. Daar is het te exclusief voor. Een Dagje Delft begint met een treinbon van de NS. Nellie & Pieter Jan lieten zich door het winterweer niet uit het witte veld slaan. In een comfortabele treincoupe reisden ze naar de Prinsenstad. Het werd een heerlijk relaxed dagje. Een kopje koffie, een kopje thee, een glaasje wijn, een broodje en wat pasta. Meer heb je op een dergelijk Dagje Delft niet nodig. Nou ja, babbelen dan, veel babbelen. En dat deden we.

Het meisje met de parel

Delft – Een van de beroemdste Nederlandse kunstschilders uit de Gouden Eeuw is Johannes Vermeer. Hij is in Delft geboren (31 oktober 1632) en hij is in de Prinsenstad overleden (15 december 1975). Zijn graf is het enige dat nog van hem is terug te vinden in Delft. Hij maakte vermoedelijk vijfenveertig schilderijen, waarvan er vierendertig bewaard zijn gebleven. In Delft is er geen te vinden. Wel zijn sinds 2008 in het Vermeer Centrum aan de Voldersgracht op ware grote replica’s te zien van allen schilderijen. Ook in de stad zijn op significante plaatsen replica’s van Vermeer te vinden. Daar is er nu eentje bijgekomen. Op het laatste blauw geverfde gebouw in de Spoorzone zag ik onlangs een grote kopie van het meisje met de parel. Het origineel, dat te bewonderen is in het Mauritshuis in Den Haag is veel kleiner dan deze kopie. Het olieverf op doek meet 44,5 x 39 cm. In mei 2006 werd het schilderij in een door het dagblad Trouw georganiseerde verkiezing met 26 procent van de stemmen verkozen tot mooiste schilderij van Nederland. Ik weet niet hoe lang het duurt voordat deze kopie moet sneuvelen tijdens de werkzaamheden aan de spoortunnel. Voorlopig kijkt het meisje met de parel naar de voorbij razende treinen en peddelende fietsers.

Kijken met je vingers

Delft – Kijken doe je met je ogen en niet met je handen. Dat leerde ik van mijn moeder en mijn kinderen weer van hun moeder en ook mijn kleinkinderen kennen de uitdrukking inmiddels. Het is dus niet zo vreemd dat de meeste mensen die in DOK, de bibliotheek van Delft, oog in oog komen te staan met de Microsoft Surface een lichte aarzeling ondervinden. De computer ziet er uit als een tafel met een glazen blad. Je gaat er mee om zoals je ook met de iPhone werkt. Er is geen toets- of muisbediening. Alles gebeurt door aanraking. Toch is het geen touch-screen. Het is een vision-systeem. Onderliggende camera’s registreren wat er op het tafelblad gebeurt. Daarom herkent de Surface meerdere contactpunten tegelijk en niet slechts van één vinger. Je kunt dus zelfs met meerdere gebruikers verschillende items tegelijk aanraken. Je kunt digitale objecten ‘fysiek’ draaien, vergroten, verkleinen en over de tafel schuiven. In de bibliotheek gaat het om entertainment. Het apparaat herkent jouw bibliotheekpas en haalt zo de informatie van de eigenaar op. Zo kun je foto’s van je straat rechtstreeks uit het archief ophalen en bekijken. Maar er kan natuurlijk veel meer mee. Als de boeken worden voorzien van een chip, stel ik me zo voor dat de Surface wanneer je boek daarop legt, informatie verstrekt over de auteur, diens biografie en een recensie van het boek. Ik zie ook commerciële mogelijkheden. Zet zo’n tafel in de supermarkt. De klant legt een artikel er op en de tafel geeft informatie over land van herkomst en allerlei andere informatie die niet meer op de verpakking past. Je kunt ook winnende codes en andere prijsvragen aan de verpakking toevoegen.

Veel plezier

Veldhoven – De grasveldjes in Veldhoven zijn door een laag sneeuw en ijs onttrokken aan het zicht. Samen spraken Dieuwertje en ik daarom over Sneeuwhoven i.p.v. Veldhoven. Terwijl ons land zich voorbereid op een extreem koud weekeinde wandelden wij vandaag met de kleinkinderen en hun vriendjes en vriendinnetjes van school naar huis. Voor de kinderen kan er niet genoeg sneeuw liggen. Ze zullen vannacht op hun wenken bediend worden. Het KNMI belooft sneeuw, veel sneeuw. Eerst in Limburg, maar in de loop van zaterdag zal een groot deel van ons land onder een verse laag van het koude witte goedje verdwijnen. Iedereen is gealarmeerd. Rijkswaterstaat werkt samen met andere wegbeheerders aan een plan om de wegen begaanbaar te houden. Bij de Nederlandse Spoorwegen maken ze ook noodplannen en de scheepvaart moet iets gaan doen aan de ijsvorming. Thuis kunnen we ook niet stilzitten. Minister-president Jan Peter Balkenende roept jullie op om de stoep voor je huis sneeuwvrij te houden. En ook met de winterpret is het nog oppassen. De Koninklijke Nederlandse Schaatsbond waarschuwt voor onbetrouwbaar natuurijs. Volgens de KNSB moet je open water mijden en alleen schaatsen op goedgekeurde ijsbanen. Laat ik dan bij al die officiële waarschuwingen er nog eentje van mij voegen. Neem een dikke muts en warme wanten mee als je gaat schaatsen. De gevoelstemperatuur wordt -10 tot -15. Veel plezier.

De boekkeus van Corien

Delft – Het boek van 2009 voor mij is De terugkeer van de dansleraar. Het boek is in het Nederlands verschenen in 2005, maar ik ontdekte het – en daarmee ook de Zweedse schrijver Henning Mankell - vorig jaar pas. Mankell is een maand ouder dan ik en schrijver van literaire romans, misdaadromans, jeugdliteratuur en toneelstukken. Tot vorig jaar had ik nog niet van hem gehoord. Toch worden zijn boeken in meer dan dertig landen uitgegeven. In ons land is hij vooral bekend door de Wallander-serie: een reeks over de eigenwijze inspecteur Kurt Wallander uit Ystad. Met De terugkeer van de dansleraar introduceert Mankell een nieuwe hoofdpersoon: de 37-jarige inspecteur Stefan Lindman. Kort nadat die te horen kreeg dat hij geopereerd moest worden aan een kankergezwel in zijn tong, bereikt hem het bericht dat zijn oud-collega Herbert Molin is vermoord. De moord vond plaats op diens afgelegen boerderij in het Noord-Zweedse Härjedalen. In de boerderij vindt de politie bloederige sporen op de vloer. Het zijn de basispassen van de tango. Het boekt telt 500 pagina’s en heeft me van pagina 1 tot 500 geboeid. Het verveelt geen enkel moment. Nooit verslapt het verhaal. Elk element doet ertoe en voegt iets toe aan het verhaal. Ik vind het meer dan een goed geconstrueerde detective met een onderhoudend en geloofwaardig plot. Het boek nam me ook nog eens mee in de angsten van een man bij wie kanker is geconstateerd. Een man die zich geconfronteerd ziet met zijn eigen sterfelijkheid en de onzekerheid die dat met zich meebrengt. Het is een boek om heimwee naar te krijgen als je het uit hebt. Gelukkig heb ik door dit boek de schrijver Mankell ontdekt en ben aan zijn overig oeuvre begonnen. Een bijdrage van Corien

De boekkeus van Marjan

Helmond – Mijn boek van het jaar 2009 is Hoe een klein rotgodje God vermoordde. Hoewel het boek al in 2006 is uitgegeven, is het toch het boek van 2009 geworden voor mij. Ik heb het in een paar dagen verslonden. Guus Kuijer is vooral bekend als kinderboekenschrijver, maar dit is zeker geen kinderboek. De kracht van schrijver Guus Kuijer is dat hij op een manier die geheel niet kwetsend is de vinger op de zere plek legt. Het was een openbaring voor mij. Ik heb het boek zelfs uitgeleend aan mijn moeder. Zij is een zeer gelovige vrouw, maar wel iemand die openstaat voor andersdenkenden. Het boek is in een weergaloze stijl geschreven, vol vlijmscherpe observaties en met onmiskenbare humor. Kuijer gelooft niet in God, maar schrijft toch met veel vuur over hem. Het is opmerkelijk dat een ongelovige de God uit het oude testament onder de loep neemt en met een veel positiever godsbeeld komt dan veel christenen. Hij laat zien hoe het beeld van God in de loop van de tijd is veranderd. De God van Abraham was niet de God van Jezus of van Mohammed. Voor de eerste heeft hij meer sympathie. Kuijer liet me zien hoe ingenieus het scheppingsverhaal is. Hij interpreteert het verhaal van Abraham op een manier waaruit veel meer wijsheid spreekt dan op het eerste gezicht in het verhaal lijkt te zitten. Wat Kuijer eigenlijk zegt, is dat ons beeld van God een keuze is en dat mensen door de eeuwen heen verschillende keuzes hebben gemaakt. Ik vind het boek een overdenking voor gelovigen en ongelovigen en kan het iedereen aanraden om het te lezen. Een bijdrage van Marjan

Het einde nadert

Delft – Het einde komt in zicht. Niet van de sneeuw en het ijs, maar wel van het strooizout. Er is de laatste dagen zo veel strooizout gebruikt, dat sommige gemeenten bijna op de bodem van de lokale zoutput zijn aanbeland. In Delft schijnt het nog mee te vallen, maar in andere gemeenten rijden de strooiwagens niet meer door de wijken. Daar worden alleen nog de doorgaande wegen begaanbaar gemaakt met behulp van strooizout. De kranten melden dat er schepen met zout onderweg zijn vanuit Duitsland. Dat is echter niet voldoende. Daarmee redden we het maar net tot het eind van deze maand. Een Flickr-foto van Will Nog 25 dagen en dan kan niemand meer zijn woning verlaten. De spekgladde wegen maken het dan onmogelijk om nog naar school en werk te gaan. De winkels kunnen niet meer worden bevoorraad. Maak van de komende drie weken gebruik om veel te hamsteren. Je moet een grote hoeveelheid blikken met soep en bonen in voorraad nemen. Neem ook een flinke doos kaarsen en fakkels mee uit de winkel nu het nog kan. En natuurlijk flessen water, want alles gaat bevriezen. Iedereen is bevreesd voor de opwarming van de aarde, maar waar blijft die opwarming als je hem hard nodig hebt. Is er reden voor paniek? Ik denk het wel. Niet alleen aan het strooizout komt een einde. Het gaat helemaal mis. Zet de lokale rampenzender aan en volg het nieuws. Het einde nadert.

Het is gelukt

Helmond – Ons popkoor Kolok is ‘Helmonder van het jaar 2009’ geworden. De jury met daarin onder meer de Helmondse burgemeester Fons Jacobs en Rabobank-directeur Antoine Driessen maakte een keus uit de door de Helmonders zelf voorgedragen kandidaten. We hebben er gisteravond – tijdens de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Helmond – een heerlijk feestje van gemaakt in de ‘oude raadszaal’ in het kasteel. De zaal was boordevol met belangstellende en betrokkenen. Er was ook veel pers aanwezig. Onze voorzitter Toon Christiaans was net als de leden van het koor erg blij. Christiaans vond de toekenning een blijk van waardering. “Dat is toch iets waar je als vereniging naar op zoek bent”, zei hij na de uitreiking. Naast de eer die deze prijs met zich meebrengt, is er ook een cheque van 4000 euro. Een bijdrage van Ad

“En we gaan nog niet naar huis”

Yorkshire – Het was ongetwijfeld erg gezellig in de Tan Hill Inn, een Engelse pub in de Yorkshire Dales, op oudejaarsavond. Misschien hebben de gasten wel het Britse equivalent van het Hollandse kinderliedje “En we gaan nog niet naar huis, Nog lange niet, nog lange niet” gezongen. Je doet immers dwaze dingen als de stemming er goed inzit. Ondanks de stemming liep het feest dat was georganiseerd door de Cross Country Club van de universiteit van Leeds anders af dan iedereen gedacht had. Het duurde namelijk drie dagen langer dan gepland. De nieuwjaarsvierders zijn door de hevige sneeuwval drie dagen van de buitenwereld afgesneden. Door de onverwachte sneeuwval was het onmogelijk geworden om de Tan Hill Inn nog te verlaten. Er zaten toen ongeveer zestig mensen in de pub om het nieuwe jaar feestelijk in te luiden. Omdat het al flink sneeuwde voor het feest begon, waren er al veel te voet gekomen. Ze hadden hun auto vastgereden in de sneeuw. De sneeuwbuien bleven maar doorgaan en de feestvierders in de pub raakten door het gure weer uiteindelijk van de buitenwereld afgesneden. Er lag ongeveer 60 centimeter sneeuw op de wegen en op sommige plaatsen zorgde de wind voor ophopingen tot twee meter. De gasten van de pub beslisten dat hen slechts één ding te doen stond: blijven feesten tot sneeuwruimers de weg vrij konden maken. Dat gebeurde uiteindelijk pas gistermorgen. Dat klinkt aardig, maar dat was het vast niet.. Ik las in de Daily Mail dat er gelukkig wel genoeg eten en drinken was voor de gestrande feestneuzen.

De kleine keizer Delft – Een blog zoals ODD moet interactief zijn. Het is geen kunst om dagelijks een leuk of interessant stukje te plaatsen. De lezers van ODD willen vooral horen wat jou bezig houdt. Ik wil jullie daarom weer eens uitdagen met de vraag: Wat vond jij het beste, leukste, ontroerendste, spannendste, domste of juist slimste boek van 2009. Stuur een mailtje met de titel en jouw motivatie voor de keus naar ODD. Ik ben reuze benieuwd naar jouw keus. Ik geef zelf de aftrap. Ik heb het afgelopen jaar een aantal boeken gelezen van de in april 2009 overleden columnist, schrijver en dichter Martin Bril. Hij publiceerde tijdens zijn leven zeker vierenveertig boeken, merendeels gebundelde columns, maar ook verhalenbundels en gedichten. Het beste boek van 2009 was volgens mij zijn boek ‘De kleine keizer’. Ik sta daarin niet alleen, want Bril kreeg voor het boek de VPRO Bob den Uyl prijs voor het beste literaire reisboek. Waarom vind ik dit nu zo’n mooi boekje? Zelf ben ik helemaal niet in de ban van de kleine Corsicaan, maar ik ben wel dol op reisboekjes en dit is een hele goede. Je reist met Bril van de geboorte op Corsica tot aan de dood op Sint Helena met de Franse veroveraar Napoleon. Dat is op zich niet bijzonders. Ik denk dat er honderden geschiedenisboeken over Napoleon zijn geschreven. Ik vind dit boek op zijn best als Bril zichzelf onderbreekt voor allerlei gedachtenspinsels en -associaties. De smakelijke anekdotes buitelen over elkaar heen. Marie-Louise, de tweede vrouw van de kleine keizer, beschrijft hij zo: “Marie-Louise lustte er wel pap van; zij was onverzadigbaar, een altijd hitsige, romige vleespot. Ja, de keizer bofte maar.” Ik denk dat zij nog nooit zo in een reis- of geschiedenisboek is beschreven. Als je in dit boekje begint, moet je oppassen dat je het - net als de andere Brilboeken - niet in één keer uitleest. Tot zover mijn keus. Nu ben jij aan de beurt. Wat is jouw beste boek van 2009?

Dominee roept op tot stelen

York – Christenen worden verondersteld om arme en behoeftige mensen in hun omgeving te helpen. Niet met loze woorden of makkelijke adviezen, maar met daadwerkelijke hulp. De voedselbanken zijn daarvan een voorbeeld. De Britse dominee Tim Jones wil ook helpen. Hij geeft de armen in zijn parochie het advies om crimineel te worden. In zijn kerstpreek riep hij de armen op om te stelen om hun gezinnen te voeden. “Gods liefde voor de armen en verschoppelingen weegt zwaarder dan de eigendomsrechten van de rijken”, zei dominee Tim Jones uit York in zijn kerstpreek. Hij nuanceert het wel enigszins door op te roepen niet te stelen uit kleine familiebedrijfjes, maar uit stelen te gaan in filialen van grote landelijke winkelketens. “Die kosten worden uiteindelijk aan ons allemaal doorberekend met prijsverhogingen”, weet hij kennelijk. Het is niet alleen onzin wat de man zegt, maar het is ook beledigend en denigrerend. Het schoot dan ook nogal wat mensen in het verkeerde keelgat. Martin Stot, een 48-jarige parochiaan, kocht 30 blikjes spaghetti en ravioli en goot die leeg in een emmer. Vervolgende stortte hij emmer leeg over het hoofd van father Jones toen die de kerk verliet. Terwijl de kledderige rode pastaslierten nog langs zijn habijt dropen, zei de priester na de spaghetti-aanval: “Het was een angstig moment, dat me ook wel weer nederig maakte.” De 42-jarige priester deed geen aangifte bij de politie. Hij vergaf zijn aanvaller. Dat dan weer wel.

Een jaar gaat snel

Veldhoven – Heel veel mensen beginnen een nieuw jaar met een goed voornemen. Ik behoor niet tot die groep mensen. Ik ben het nieuwe jaar begonnen met het maken van een groepsfoto. Wanneer ik mijn nageslacht bij elkaar heb, haal ik hen als ik de kans krijg over om even als groep voor mijn camera te poseren. Dergelijke foto’s vind ik leuk, maar zijn na het verstrijken van enige tijd nog leuker. Op nieuwjaarsdag groepten Nienke, Benthe, Dieuwertje, Sietske, Emma, Karsten en Abel op mijn verzoek naast de kerstboom bij elkaar. Geheel spontaan gingen de beide moeders er even bij staan. Als je dit hebt, dan heb je toch geen goede voornemens of wensen meer nodig. Een goed begin is immers het halve werk. Ik ben dus al half op weg. Een jaar gaat snel.

Knallend het oudejaar uit

Veldhoven – De jaarwisseling beleefden Corien & ik samen met onze kinderen en kleinkinderen. Het werd een reuze gezellige avond met heerlijke hapjes en verrukkelijke oliebollen en appelflappen. Ook de allerkleinsten vonden het leuk om op de grens van oud & nieuw even naar buiten te gaan. We hadden geen vuurwerk aangeschaft, maar genoten van vuurwerk dat de buurtgenoten van Saskia & Sander de lucht in schoten. De kleinkinderen kregen sterretjes. Zo deden ze toch mee met het vuurwerkspektakel. Ze bleven uit de buurt van de grote knallen. Dat bleek heel verstandig, want sommige waren wel erg hard. Klik maar eens hier en hier.

Once in a blue moon

Veldhoven – Als je tijdens de jaarwisseling behalve naar het vuurwerk ook naar het firmament hebt gekeken, zag je een blauwe maan. De volgende keer dat er tijdens de jaarwisseling sprake zal zijn van een blauwe maan is in 2028. Daarom wil ik je deze foto niet onthouden. Het komt immers niet zo vaak voor. De laatste keer dat we een blauwe maan zagen tijdens de jaarwisseling was in 1990. Dit bijzondere natuurverschijnsel dankt zijn naam waarschijnlijk aan het Engelse begrip ‘blue moon’. In het Engels bestaat ook de uitdrukking ‘once in a blue moon’, ofwel iets wat maar zelden gebeurt. In het Nederlands kennen we de uitdrukking 'een blauwe maandag' en ook dat gaat om iets dat maar heel af en toe gebeurd. Een blauwe maan is de tweede volle maan in een maand tijd. Dat gebeurt al niet veel, maar in de nacht van oud op nieuw is het dus nog zeldzamer. Maar waar komt die blauwe kleur vandaan? Om dit antwoord te vinden, ben ik maar weer eens aan het googlen geslagen. In de jaren vijftig van de vorige eeuw zagen Schotse sterrenkundigen voor het eerst een tweede volle maan. Die maan was blauw. Dat was echter geen natuurverschijnsel. Het had te maken met vervuiling van de atmosfeer door een bosbrand in Noord-Amerika. Kennelijk is men daarna de tweede volle maan in een maand tijd toch ‘blue moon’ blijven noemen. Mocht je het gemist hebben de volgende maand die een dubbele volle maan heeft, is augustus 2012 en daarna juli 2015.