Een goed en gelukkig 2002
Delft – Er zullen niet veel mensen op de laatste dag van het jaar achter de computer zitten. De paar die dat toch doen wens ik een

Gelukkig Nieuwjaar
Happy New Year
Bonne Année
Ein Frohes Neues Jahr.

en......

Morgen betalen we allemaal met de euro.

'neger’ en ‘creool’ zijn gehate woorden

Amsterdam - De Stichting Eer en Herstelbetalingen Slachtoffers van de Slavernij in Suriname eist in een brief aan Van Dale Lexicografie, de uitgever van het Nederlandse woordenboek, dat de woorden 'neger' en 'creool' uit de Dikke Van Dale worden geschrapt. Nederlanders van Afro-Surinaamse afkomst vinden deze woorden kwetsend en beledigend, zegt de voorzitter van de stichting Roy Groenberg.
Groenberg zegt dat deze benamingen tijdens de slavernij en het kolonialisme van Suriname bewust zijn bedacht om Afrikaanse mensen te negeren en te minachten. Ik denk dat hij daarin helemaal gelijk heeft. De woorden ‘neger’ en ‘creool’ zijn door de witte man bedacht. Groenberg merkt verder op dat een groot deel van de Surinaamse gemeenschap in Nederland door het gebruik van de woorden 'neger' en 'creool' in een "traumatiseringsproces" terecht zijn gekomen. “Elke keer als ze die woorden lezen of horen, voelen ze zich weer beledigd of gekwetst”, licht hij in de krant toe.
Ik heb nieuws voor meneer Groenberg. De Dikke Van Dale kent nog veel meer woorden die bedacht zijn om mensen te beledigen en minachten. Wat dacht je van “dikke”, “kale”, “domoor” en “snol”. Het zijn woorden die wanneer ze tegen je gericht zijn heel traumatiserend werken. Ik kan het rijtje zelfs nog veel langer maken.
De klacht is wel terecht, maar hoort niet thuis bij de redactie van een woordenboek. In feite klaagt Groenberg over het gebruik van de woord 'neger' en ‘creool’.
Een woordenboek geeft slechts aan hoe onze taal wordt gebruikt.
Het slechtste wat Roy Groenberg en zijn stichting kunnen doen is een openbare woordenboekverbranding op de Dam in Amsterdam organiseren. Het gaat immers niet om het bestaan van de gehate woorden. Het gaat om het gebruik ervan. Door je woede te richten tegen boeken, draag je niet bij aan een oplossing. Je haalt de aandacht weg van de kern van je probleem. Ik zou het niet doen Roy.

Klik naar “Haal neger uit Van Dale”

Klik naar “minder tolerant”

Nog één keer Barcelona
Barcelona – Vlak voordat wij de hoofdstad van Catalonië bezochten, flaneerden Marieke & Michiel door de straatjes van Barcelona. De stad heeft net veel gezichten als bezoekers. Iedereen ervaart de stad op z’n eigen manier. Iedereen legt dat ook op z’n eigen manier vast. Overal zagen we mensen hun lenzen richten op gevels, mensen en dingen. Overal zagen we fotoboeken te koop over de stad.
Neem eens een kijkje in onze fotoalbums.

Klik naar zes pagina’s foto’s van Marieke & Michiel.
Klik naar drie pagina’s foto’s van Corien & Frans

Nog 1 dag tot de komst van de Euro.

Wereldberoemde ambtenaar en gekke koning
Londen – Op Tweede Kerstdag is op 72-jarige leeftijd de Britse acteur Sir Nigel Hawthorne in zijn woning aan een hartaanval overleden. Hoewel ik hem al kende als de welbespraakte topambtenaar Sir Humphrey Appleby in de BBC-televisieseries ‘Yes, Minister’ en ‘Yes, Prime Minister’, ging ik hem pas echt waarderen nadat ik hem de hoofdrol had zien spelen in de filmversie van Alan Bennetts toneelstuk ‘The Madness of King George’. Hij verdiende daarvoor naar mijn smaak een Oscar, maar kwam niet verder dan een nominatie. Wel verhief koningin Elizabeth hem in 1999 in de adelstand. Ik heb een tape van de BBC-documentaire ‘Canterbury, the Cathedral Tales’ waarop hij de kijker vertelt over de geschiedenis van de kathedraal van Canterbury en rondleidt daardoor en tapes waarop hij in de voetstappen van John Betjeman kleine Engelse plattelandssteden bezoekt. Ook dat doet hij magnifiek. Maar ondanks al zijn fraaie rollen hij zal toch altijd herinnerd worden als de machtige topambtenaar Appleby en gekke koning George.

Klik naar obituary in The Guardian.

Klik naar obituary in The Times.

klik naar obituary in het NRC

Nog 2 dagen tot de komst van de Euro.

Geweld in de metro
Barcelona – Bijna iedereen die hoorde dat wij met de kerst naar de hoofdstad van Catalonië gingen, waarschuwde ons voor zakkenrollers. ”Vooral op de Ramblas”, wist men. De trucs van het dievengilden werden ons allemaal onthuld. “Ze laten je een kartonnen bord lezen en terwijl je dat doet, rolt een ander je”, “Ze vragen om een vuurtje en leiden je zo af”. “Ze struikelen tegen je aan en rollen je” en “Bij het in- en uitstappen in de metro slaan ze hun slag”. Ook de toeristengidsen waarschuwen er voor. Barcelona is kennelijk niet alleen de stad van Gaudi, maar ook die van de zakkenrollers. Wel een gewaarschuwd mens telt voor twee. Het zou mij niet gebeuren.
Op kerstmorgen – op weg naar de kerstdienst in de kathedraal van Barcelona – stapten we in het metrostation voor ons hotel in de ondergrondse trein. Op het moment dat ik in wilde stappen, bukte er plotseling een man voor me. Ik voelde dat hij mijn broekspijp beetpakte. Achter mij drong er al iemand op. “Nu proberen ze me te beroven”, ging het door me heen. Ik bedacht me geen moment, greep de gebukte kerel bij de jas en smeet hem in een beweging tegen de banken in de coupe. Daar belandde hij op handen en voeten. Woest keek hij naar mij op. Hij begon in het Spaans tegen me te roepen en wees op de vloer voor mijn voeten. Daar lag een sleutelbos. De man kroop naar me toe, griste de sleutels van de grond, kwam overeind, keek mij beledigd aan en wankelde daarna de trein uit. Ik stapte verder de wagon in. De reizigers weken uiteen en maakten meteen plaats. Het was doodstil. Men keek zwijgend naar de bruut, die zojuist een arme drommel opzij had uitgesmeten. De stakker had alleen z’n op de grond gevallen sleutelbos willen pakken en werd prompt door een barbaar die daardoor niet vlug genoeg kon instappen ruw terzijde gesmeten.
Toen ik me realiseerde dat men dat waarschijnlijk dacht, barstte ik in lachen uit. De reizigers keken nu nog verschrikter. Corien zei zachtjes:”Waarom deed je dat nou?” Ik zag alleen maar verbouwereerde en verschrikte gezichten van mijn medereizigers om mij heen en kon het niet helpen, maar moest opnieuw lachen.
“Ik leg het later wel uit”, hikte ik.
Toen wij bij de halte van de kathedraal uitstapten, ging er een zucht van verlichting door de coupe.
Klik naar de foto’s van de trip

Nog 3 dagen tot de komst van de Euro.

Ongehoord Digitaal Dagboek gehackt.
Barcelona – Graag had ik jullie vanuit deze stad op de hoogte gehouden. Van het heerlijke weer, van de lekkere tapas, van de aardige mensen en van het geweld in de metro. Maar helaas een hacker (heten ze echt zo?) had met mijn wachtwoord gespeeld. Het enige wat ik op mijn scherm kreeg was: ” Sorry, is temporarily down for maintenance. Please try back later. Thanks. “
Het dagboek was niet het enige slachtoffer. Duizenden sites van Blogger waren de dupe van deze kersthacker. Morgen ben wellicht weer in staat om een echte dagboeknotitie te maken. Tot dan!

Klik naar het slechte nieuws over Blogger

Nog 4 dagen tot de komst van de Euro.

De poeper in de kerststal
Barcelona - In de kraampjes van de kerstmarkt die Corien & ik gisteren bij de Sagrada Familia ontdekten, zagen we allerlei figuren te koop voor de kerststal. De mensen uit Barcelona kochten hier hun herders, schapen, Maria, Jozef en het kindje Jezus. Er was een figuurtje bij dat ons uit de iconografie van het christendom niet bekend voorkwam. Hij heeft een rode Catelaanse muts op, de zogenaamde barretina, en zijn broek hangt op de knieen. Hij zit gehurkt te poepen. Sommige figuurtjes hebben zelfs een klein bruin kegeltje onder de billen. Het verbindt zijn billen met de aarde. Corien & ik waren wel even verbaast over dit Spaanse broertje van Mannetje Pis. Wij wilden weten wat dit was. Men noemt hem Caganer, de poeper, en hij komt in alle formaten voor, legde onze nachtportier van het hotel uit. Volgens hem is het de ´vruchtbaarmaker´ die de aarde het voedsel teruggeeft dat hij heeft ontvangen. Niets stoort de poeper, zelfs niet de komst van de Messias. Wij hebben overwogen of er in de Delftse kerststal plaats is voor de poeper, maar besloten dat de caganer tussen de Spaanse os en de ezel beter uitkomt.


Nog 7 dagen tot de komst van de Euro.
Klik naar de caganer

Een zondag in Spanje
Barcelona - Een zondag in deze stad kun je toch maar het beste beginnen met de Templo Expiatorio de la Sagrada Familia. De kerk van de heilige familie is nog steeds niet af, maar Corien & ik genoten toch van de door Antoni Gaudi ontworpen basiliek. Het is waarschijnlijk het meest gefotografeerde gebouw van Barcelona. Ook wij maakten enkele opnamen. De eerste torens deden we met de lift. De torens aan de andere kant hebben we beklommen. Aansluitend gingen we - we hebben inderdaad een metropasje gekocht - naar het Parc Guell. Het werd dus een echt Gaudi dagje. We maakten ook hier weer foto´s. Onder andere bij de hoofdingang aan de Calle Olot waar een met mozaiek ingelegde keramische hagadis constant water opgeeft. In het moskeeachtige gebouw waren muziekanten bezig met prachtige kerstmuziek.
Tenslotte brachten we een bezoek aan Nou Camp.
We hebben een hotel aan de overkant van de Ramblas, waar Michiel & Marieke deze maand eerder zaten. Het scheelt misschien 50 meter.


Klik naar Sagrada Familia

Nog 8 dagen tot de komst van de Euro.

Werk van Bomans na dertig jaar nog springlevend
Haarlem – Vandaag precies dertig jaar na de dood van schrijver Godfried Bomans, stel ik vast dat de auteur en zijn boeken niet alleen bij mij nog volop in de belangstelling staan. De recentelijk gepubliceerde zeven delen verzameld werk zijn volgens de uitgever een succes geworden. Er was flinke belangstelling toen theater ‘De Regentes’ in mei van dit jaar het stuk ‘Godfried - een opgewekt mens’ opvoerde. Deze week spraken schrijvers zoals Harry Mulisch en Jeroen Brouwers en bekenden van de sprookjesschrijver in het tv-programma ’Het uur van de wolf’ uitvoerig over hem en in het Letterkundig Museum in Den Haag wordt volgend jaar van 15 juni t/m 8 september een grote expositie aan de auteur gewijd. Er is dus nog steeds volop belangstelling voor leven en werken van de Haarlemse schrijver.

Er ontbrak echter nog steeds een biografie. Deze omissie zal nu worden rechtgezet.
Bomans krijgt eindelijk een biografie. Dit werk zal worden geschreven door de biograaf Gé Vaartjes. Er bestaat al wel de deelbiografie Godfried; Het leven van de jonge Bomans. Deze verscheen in 1982 van de hand van Michel van der Plas. Vaartjes zal nu een biografie over het hele leven van Bomans het licht doen zien. Hij krijgt daarvoor toegang tot het Bomans-archief dat zich sinds vorig jaar in het Letterkundig Museum in Den Haag bevindt. Vaartjes heeft toestemming van de erven Bomans om deze stukken zonder restricties te bestuderen. Het is nog niet duidelijk wanneer de biografie zal verschijnen.

Om de sterfdag van de schrijver te herdenken, organiseert het bestuur van het Godfried Bomans Genootschap vandaag van 19.00 tot 20.30 uur een Bomans Herdenkingswandeling door Haarlem. Haarlemkenner en Bomansliefhebber Freek van Leeuwen is daarbij de gids. Bij enkele 'staties' leest een van de deelnemers een passend fragment voor uit het werk van Bomans. Verzamelplaats: restauratie Haarlem Centraal Station.

Klik naar de Bomanskrant
Klik naar de recensie van het tv-programma.
klik naar Bomans' literaire seinberichten

Nog 9 dagen tot de komst van de Euro.

Schrijver ‘geheim dagboek’ overleden
Goes – De Nederlandse vader van het openbare dagboek, Hans Warren, is in de nacht van dinsdag op woensdag op 80-jarige leeftijd overleden. De uit Kloetinge afkomstige dichter en dagboekanier schreef ruim vijftig jaar lang letterkundige kronieken voor de PZC. Ook publiceerde hij wekelijks een bijdrage op het gebied van kunst, letteren en natuur. Maar de meeste bekendheid verwierf hij toch met zijn ‘Geheim Dagboek’. Daarmee is hij naar mijn mening niet alleen het boegbeeld van het literaire Nederlandse dagboek, maar ook de voorloper van de internetdagboeken en weblogs. Want hoewel de titels het tegendeel beweren, zijn de dagboeken van zijn hand allerminst geheim te noemen. Warren maakte elke dag handgeschreven aantekeningen in een cahier, nog tot kort voor zijn dood.

Hij begon zijn dagboek op 16 april 1942, maar pas in 1981 werd het eerste deel gepubliceerd. Deze reeks dagboeken biedt een caleidoscopisch beeld van Warrens veelzijdige interesse. Hij tekent er minutieus het beeld in op van een Zeeuwse jongen die ontdekt dat hij homoseksueel is, desondanks trouwt en drie kinderen krijgt. Warren woonde in de jaren vijftig met zijn Engelse vrouw, die hij in de dagboeken Mabel noemt, in Parijs. Zijn huwelijksjaren, kinderen en echtscheiding komen in de boeken aan bod. Zijn persoonlijke vriendschap met een groot aantal schrijvers en dichters zorgt ervoor dat zijn dagboeken erg interessant zijn voor liefhebbers van de Nederlandse literatuur.
Uitgeverij Bert Bakker bundelde ter gelegenheid van Warrens tachtigste verjaardag in oktober hoogtepunten uit veertig jaar ‘Geheim Dagboek', onder de titel ‘Om het behoud der Eenzaamheid’.

Klik naar de virtuoze boekhouder van het eigen bestaan
klik naar Hans Warren

Nog 10 dagen tot de komst van de Euro.

Kleedt de pop
Delft – “Wat moet ik vandaag nu weer eens aantrekken?”, denk ik nooit. Ik vraag me nog wel eens af of de stropdas die ik heb uitgezocht bij het overhemd kleurt, maar niet lang. Want daar heb ik een zeer deskundig iemand voor in huis, aan wiens oordeel ik nimmer twijfel.
Vrouwen staan langer stil bij de keus van hun kleding en laten zich bovendien niet zo eenvoudig adviseren door hun partner of huisgenoot.
Op de vraag “Staat dit me”, bedacht ik ooit het volgende antwoord:
“Jou staat alles. Sterker nog ook al heb je niets aan, dan zie je er nog fantastisch uit”.
Het lijkt een voor de handliggend en sociaal wenselijk antwoord, maar wonder boven wonder: het wordt niet gewaardeerd. Je wordt er onmiddellijk van verdacht de zaak niet serieus te nemen. Beter is het daarom voordat je antwoordt een lichte twijfel voor te wenden. Je neemt de kin in de hand en na een korte pauze zeg je:
”De kleur staat je heel goed”. Daarna wacht je nog een paar seconden en dan zeg je: ”Ik twijfel wel of het niet een tikje te jeugdig is”. Dan wacht je nog enige tellen en met wat gevoel voor drama voeg je er dan aan toe: ”Maar wat klets ik. Jij bent er wel aan gewend dat de mannen omkijken als je langs loopt”.
Dit levert een glimlach op. Ze beseft dat je het niet weet, maar dat het antwoord te leuk is verpakt om er iets van te zeggen.

Om de twijfelaars te helpen met de kledingkeuze verwijs ik naar een internetsite. Daar kies je eerst een figuur en vervolgens kun je die zelf met kledingstukken optuigen.

Klik naar de kleedpop

Nog 11 dagen tot de komst van de Euro.

Tom’s Spotted Dick
Naar aanleiding van het stukje over de English Cuisine kreeg ik een reactie van Anne, een lerares in Amerika, zij vertelde mij dit verhaal over een Spotted Dick:

“It was the first day I introduced my students to the Internet. We didn't have a modem in the class yet, so I downloaded the stuff onto a disk, put the disk in the computer in the room, and projected the screen onto a projection screen so the whole class could see if. The project was the ‘Christmas Food Game’. I'd put on disk a bunch of responses already sent into the game posts from kids in various places describing what they were going to eat on Christmas Day. My kids marveled at the different foods that were holiday fare in England, New York, Texas, and other places, but about 2/3 of the way thru the reading, they hit a really interesting one from a guy, named Tom, in England who said for Christmas Breakfast he was going to eat “Spotted Dick with Custard, of course”.... and my class about fell out their seats.
I did not then know what Tom's Spotted Dick was, so when they asked I was honestly dunno'ing.... And, one of the first quests they performed on the Internet was to write Tom to find out just what Spotted Dick was. They found out that Tom does indeed serve a tasty “Spotted Dick”. But, Frans, I guess I better add that Spotted Dick is a desert in a log-shape that contains raisins. (sigh)

Dat laatste wisten we natuurlijk al. Er zijn nu mensen die liever niet meer spreken van een ‘spotted Dick’. Zij hebben het over een ‘spotted Richard’. Ik betwijfel of dat net zo letter smaakt.

Nog 12 dagen tot de komst van de Euro.

Drie keer per dag ontbijten.
Walton on Thames - Op de Britse tv zijn de kookprogramma’s erg populair. Mijn favoriete Britse tv-kok is Gary Rhodes. Toch stond de Engelse keuken tot voor kort niet erg goed bekend. Je zou dan ook bijna denken dat de Britten liever kijken naar het bereiden van voedsel, dan er zelf een poging toe wagen. Mijn Engelse vrienden George & Mary doen hun uiterste best om dit slechte imago te verbeteren. Bij hen eet ik verrukkelijke Sunday roasts en allerlei andere traditionele maaltijden.

De bekendste maaltijd is het typische Engelse ontbijt: Eieren met spek, kippers, gebakken saucijsjes en kedgeree. En daarna natuurlijk warme toast met marmelade. George doet altijd zijn best om iedere dag weer een andere variant op het ontbijt te brengen. Ook al moet hij er een uur eerder voor opstaan. Het is dus niet zo gek dat men vroeger zei:” Als je in Engeland lekker wilt eten, dan moet je drie keer per dag ontbijten”. Nu gaat dat niet meer op. Er zijn vele goede restaurants waar je traditionele Engelse gerechten kunt bestellen.
Wat nog wel steeds opgaat is de vreemde manier waarop Engelse hun bestek hanteren. Wanneer u in een restaurant langs de tafeltjes loopt, herkent u direct de Engelsen. Zij onderscheiden zich in het gebruik van vork en mes. Engelsen houden hun vork omgekeerd vast. Ze drukken hun eten met het mes plat tegen de ronde achterkant van hun vork. Ik kan er niet aan wennen als ik George zijn grasgroene reuze erwten plat zie drukken tegen de vork, waarna hij er nog wat aardappelpuree tegen aanplakt met een stukje vlees. Als hij z’n vork naar z’n mond brengt, valt er niets af. Hij heeft dan ook een leven lang geoefend. Toen ik hem eens naar deze onhandige eetgewoonte vroeg, vertelde hij, dat hij als kind van z’n moeder een tik op z’n vingers kreeg als hij z’n vork andersom gebruikte. Hij geeft toe dat erwten op mijn manier eenvoudiger te eten zijn, maar blijft z’n opvoeding trouw. Ook aardappels eten Engelsen anders. U prikt uw vork in een aardappel en breekt uw pieper zo in tweeën. Uw Engelse tafelgenoot vindt dat barbaars. Hij snijdt z’n aardappel netjes in partjes, alsof het een stukje vlees is.

Mijn favoriete gedeelte van de maaltijd is het dessert. Daar zijn de Engelsen in het algemeen erg goed in en Mary in het bijzonder. Gebak met of zonder vruchten en ijs, overgoten met warme custardsaus. Die fantastische nagerechten hebben bovendien ook nog fraaie namen zoals Trifle, Syllabub en Spotted Dick.

Klik naar the English Cuisine
klik naar het recept van Syllabub
Klik naar het recept van Spotted Dick

Nog 13 dagen tot de komst van de Euro.

Drugs in de Kerststal?
Den Haag - De fraaiste levende kerststal zal ook dit jaar weer in Helmond te bewonderen zijn. Daarvoor is maar één reden. Mijn kleindochter Benthe speelt op zaterdag 22 december om 17.45 uur de hoofdrol. Ik vertelde daar al eerder over. Corien & ik kunnen het helaas niet zelf gaan bewonderen. Ik ben benieuwd wie ons in Spanje de eerste digitale foto stuurt van onze jongste kleindochter in de kribbe.

Toch zijn er ook in tal van andere steden aardige levende kerststallen te bewonderen. In Brabant kun je ook terecht in Eindhoven en Den Bosch. In mijn regio is er ook eentje te bewonderen. In het Haagse stadhuis is de kerststal te bewonderen waarin behalve dak- en thuislozen ook een kameel, een yak en een os een rol spelen. De rol van het kindje wordt in deze stal vertolkt door een pop. Ik vind dat wel een beetje nep. Er moeten in de Hofstad toch wel enkele tientallen baby’s van de juiste leeftijd te vinden zijn. Een heuse wethouder opende vorige week vrijdag deze Haagse kersttraditie weer voor het publiek. Toch is niet iedereen even gerust over dit levende kerstfestijn. Het Basis Beraad Geestelijke Gezondheidszorg (BBGG) maakt zich zorgen over de dieren in de kerststal. Men vraagt zich af of de dieren worden gedrogeerd. Het gerucht gaat al jaren dat de dieren met tranquillizers rustig worden gehouden. Het BBGG heeft nu aan de Haagse gemeenteraad gevraagd om dit te laten onderzoeken. Ik zou me daar overigens niet zo druk om maken. Voordat een commissie uit de gemeenteraad van de residentie dat heeft onderzocht is het al Pasen.

Klik naar de yak in de Kerststal

Nog 14 dagen tot de komst van de Euro.

Wandelen in Woensel
Eindhoven – Op zaterdag vertrokken de ouders van Nienke naar België voor een bruiloft. We pasten die dag op onze oudste kleindochter. Wij wandelden gedrieën naar de Woenselse Markt: een kleurrijk feest van vis en fruit. In het knisperende zonnetje wandelden we tussen de kramen door. We kochten Victoriabaars en allerlei soorten fruit. Ook Nienke was druk bezig.
“Hond”, “Klok” en “Vogel” klonk het regelmatig tussen de kramen en daarbij wees ze ook steeds het onderwerp van haar keus aan. Vooral de dames en heren met een hond vonden de belangstelling voor hun huisdier erg leuk en groeten allemaal beleefd terug. Ze riep ook telkens “Oma” of “Opa” om onze aandacht op een door haar gekozen onderwerp te richten. Een wat kalende dertiger met een grote zwarte hond keek wel wat sip toen Nienke opnieuw “Opa” riep. Eerst had ze zijn hond al aangewezen. Dat vond de kalende Einhovenaar heel amusant. Toen daarna het “Opa” tussen de kramen doorklonk, verdween de glimlach van zijn gezicht.
“Ze bedoelt mij”, legde ik onmiddellijk uit. Nienke, zich van geen kwaad bewust, schaterde het uit, terwijl de man op een drafje met zijn hond uit het zicht verdween.
Toen bleek dat onze kleine meid nog een woord kende:“Hollen!”.

Klik naar de foto's van het oppasweekeinde

Nog 15 dagen tot de komst van de Euro.

Oppassen in Eindhoven
Eindhoven - Rond half vier kwamen Corien & ik gisteren hier aan. Saskia en Nienke waren thuis en hadden bezoek van Saskia en Benthe. Wij dronken met z'n zessen gezellig thee. Aan het eind van de middag gingen Saskia en Benthe weer naar Helmond. Saskia had voor ons een Hongaarse zuurkoolschotel klaargemaakt. Nienke at met ons mee. Haar ouders gingen daarna naar een diner. Het werd een rustige avond. Nienke ging later lief slapen. Corien kroop achter een boek en ik voor de tv.

Nog 16 dagen tot de komst van de Euro.

Op reis in de ‘De Stad der Wonderen’
Barcelona - Op de Ramblas, de al meer dan een eeuw oude flaneerboulevard van Barcelona, wandelen nu ook twee familieleden. Het zijn Michiel & Marieke. Heerlijk slenteren en kijken naar de goochelaars, muzikanten, mimespelers en andere artiesten die daar hun kunsten vertonen. Corien & ik zullen de kerstdagen doorbrengen in de hoofdstad van Catalonië. Als wij arriveren, vertrekken Michiel & Marieke weer.
Vanuit deze Spaanse metropool schrijft Michiel ons:
“Alles gaat hier perfect! We hebben al ontzettend veel van deze schitterende stad gezien en er valt nog veel meer te zien. Het weer is ontzettend lekker, want in de zon voelt het wel 20 graden. Gisteren en eergisteren hebben we zelfs de jas even uitgehad om een kleurtje te krijgen. Marieke heeft al sproetjes.
Gisteren was de meest intensieve dag tot nu toe. We hebben de Sagrada Familia gezien en beklommen (bijna 100 meter hoog). Dat is zo indrukwekkend! Verder hebben we natuurlijk ontzettend veel werk van Gaudi gezien, want dat typeert deze stad het meest. Palau Guell en Casa Mila en ga zo maar door, allemaal gefantaseerde bouwwerken van Gaudi.
Echt een mooie stad. Vol van geschiedenis en mensen”.

Tot zover Michiel. Zijn vriendin Marieke schrijft:
“We zitten nu in een heel hip internet café op de Ramblas (EasyInternetCafe). Michiel moet toch een beetje z´n computer peil op niveau houden. Er zit hier trouwens zelfs een te gebruiken USB-aansluiting op. Misschien handig als je foto´s wilt uploaden?
Weet niet zo goed meer wat ik moet toevoegen aan hierboven. Het is inderdaad super allemaal en niet erg om het voor een tweede keer te zien. Al had ik de helft nog niet gezien. Iedere ochtend staan we niet al te vroeg op, gaan lekker ontbijten in een gezellig cafeetje en gaan dan aan de wandel, al hebben we gisteren alles met de metro gereisd. Ze eten hier wel ontzettend laat, een uur of negen, halftien. Voor die tijd zijn de restaurants vrijwel leeg. Gisteren hebben we een heel leuk tentje ontdekt: La Fonda, Escudellers 10, in een zijstraat van de Ramblas. Het weer is heerlijk, wel fris in de schaduw, maar in het zonnetje, op een terrasje uit de wind is het errug goed uit te houden. Wat een leven.”
De titel van de roman van Eduardo Mendoza waarin de Catalaanse hoofdstad een hoofdrol speelt, is De Stad der Wonderen. Met de kerstdagen hopen Corien & ik dat ook te ontdekken.

Bezoek Benthe in de Levende Kerststal
Helmond – Dit jaar is mijn jongste kleindochter Benthe te zien in de Levende Kerststal van het Dr. Knippenberg College. Het is de 19de keer dit jaar dat de levende kerststal is te bewonderen. Ik was er al eens toen mijn petekind Marlotte er in lag te stralen. Nu zal het mijn kleindochter Benthe zijn die de hoofdrol vervult.
Op zaterdag 22 december ligt Benthe om 17.45 uur in de kribbe. Zij doet dit niet alleen. Vijfentwintig pasgeboren baby's vervullen om beurten met haar de hoofdrol. Kom dus op de juiste tijd, anders kijken jullie naar een onbekende baby.
Tientallen dieren - kippen met kuikens, duiven, een pauw, schapen, geiten, ganzen, een os, een ezel en een kameel - maken het boeiende kerstschouwspel compleet. Voor de mensen die de school niet kennen; het Dr. Knippenberg College (Henricus gebouw) vindt je aan de Nachtegaallaan 40 in Helmond.

Klik naar het college en de kerststal

Nog 17 dagen tot de komst van de Euro.

Politie redt Elfstedentocht
Leeuwarden – Het vriest nog steeds niet. Het is zelfs nauwelijks koud te noemen, maar toch slaat de elfstedentochtkoorts in Fryslân al toe. Men is daar heftig in de war van een brief van minister De Vries van Binnenlandse Zaken. De Vries kwam met de mededeling om terughoudend te zijn met het organiseren van grote evenementen. De minister schreef tijdens de euro-wisselweken (14 december tot 13 januari) en de bruiloft (2 februari) van prins Willem-Alexander en Máxima Zorreguieta alle politiekracht nodig te hebben en dus geen agenten beschikbaar te hebben om de orde te handhaven rond een Elfstedentocht. Dat sloeg in Fryslân in als een bom.
Men is doodsbang dat de tocht der tochten niet kan door gaan in de wisselweken of tijdens de trouwerij. Kennelijk hebben ze in Fryslân onvoldoende echte problemen om zich ongerust over te maken.
Maar de Friezen kunnen toch gerust zijn. De Elfstedentocht kan altijd doorgaan. De politie talmde namelijk geen moment toen zij van de brief hoorde en nam onmiddellijk actie. Nog tijdens een vergadering van de raad van hoofdcommissarissen stormde al een woordvoerder naar buiten.
”De politie zal er in die gevallen alles aan doen om dit bijzondere evenement te laten doorgaan”, meldde de politievoorlichter nog licht hijgend.
“Al moet de laatste hoofdcommissaris het verkeer zelf regelen”, beloofde hij.
De dienders hadden het beter begrepen dat de minister.

Er valt ook politiek garen met de onverstandige brief te spinnen. Politieke partijen herkende meteen een fraaie mogelijkheid om zich een paar maanden voor de verkiezingen populair te maken. De VVD en CDA tuimelden over elkaar heen in hun pleidooi voor militaire inzet om de tocht te redden. Volgens CDA’er J. Atsma staan vrijwilligers en militairen zelfs te trappelen om te helpen, als het er op aankomt. Het CDA wil zelfs dat de politie een overwerkbonus krijgt voor het werk tijdens de tocht. Voor de Tweede Kamer op 20 december met reces gaat, wil het CDA antwoord van de minister. Dat moet volgens Atsma omdat “iedereen is geschrokken” van de geruchten dat de heldentocht zou moeten worden afgeblazen.
Minister De Vries begreep nu dat hij een verkeerde brief had gestuurd. Ook zijn partij moet immers aan de verkiezingen deelnemen. Hij maakte gisteren vlug nog even bekend dat er een onderscheid is tussen evenementen die georganiseerd worden en evenementen die ‘gebeuren’. Hij bedoelde in zijn brief natuurlijk de eerste categorie, en de Elfstedentocht valt onder de tweede, omdat deze niet van tevoren gepland kan worden en ”extreem afhankelijk is van het weer”. De Vries is nooit van plan geweest de tocht af te blazen, zegt hij nu. Sterker nog hij: “Ik zou het erg jammer vinden als die niet door zou gaan”.
Goed gedaan hoor. Het gezicht van de minister en de tocht zijn gered.

klik naar het nieuws dat Fryslân in de war bracht.
Klik naar nog meer nieuws over de onrust in Fryslân

Nog 18 dagen tot de komst van de Euro.

Niet terugblikken en geen herinneringen ophalen
Delft - Eergisteren kwam er een eind aan de stedenband tussen Delft en Kingston upon Thames. De laatste keer - dat was in mei 1997 - dat ik Albert Milhado, de grondlegger van de uitwisseling tussen Nederlandse en Engelse steden, ontmoette, spraken we al over het feit dat de aanleiding tot de uitwisselingen achterhaald leek. Van de negentig uitwisselingen die hij startte, was nog slechts een handvol over. Milhado had er geen probleem mee. Hij vond: “Voor goedkoop reizen heeft men de stedenbanden niet meer nodig. Vandaar dat veel contacten in de loop der jaren zijn doodgebloed”. Hij zou hem dus deugd gedaan hebben als hij wist dat het in Delft niet zover is gekomen. In plaats van doodbloeden, heeft men er een net einde aangemaakt. Milhado was er de man niet naar om achterom te kijken. “Als je ziet hoeveel mensen tegenwoordig somber zijn en lopen klagen! Daar doe ik niet aan mee. Dat wil ik niet. Op mijn leeftijd (hij was toen 86) heeft iedereen wel wat. Daar moet je anderen niet mee lastig vallen”. Ik merkte dat het verleden hem niet meer zo interesseerde. “Aan terugblikken en herinneringen heb ik geen behoefte”, vertrouwde hij me toe. “Ik heb geen belangstelling voor wat geweest is. Ik heb alleen belangstelling voor wat ik nu doe. Voor wat ik morgen ga doen of volgend jaar”.
Albert Milhado werd 90 jaar.

Klik naar in Memoriam Albert Milhado
Klik naar Milhado ook grondlegger Oxford – Leiden link

Nog 19 dagen tot de komst van de Euro.

Link tussen Delft en Kingston upon Thames voorbij
Delft – De officiële link tussen de steden Delft en Kingston upon Thames bestaat niet langer. Op maandag 10 december werd er in het Delftse stadhuis in aanwezigheid van een aantal (oud)bestuursleden uit beide steden en de burgemeesters een afscheidsreceptie gehouden.

De band tussen Kingston upon Thames en Delft kwam vlak na de tweede wereldoorlog tot stand. De Nederlandse sportjournalist Albert Milhado, die tijdens de oorlogsjaren in Engeland woonde is de grondlegger van de uitwisselingsgedachte. Milhado, verslaggever voor Radio Oranje, wilde door middel van sportuitwisselingen een band tot stand brengen tussen Engeland en Nederland. De sportontmoetingen begonnen immers al tijdens de oorlog. Veel Nederlandse militairen waren in die oorlogsdagen uitgeweken naar Engeland en verbleven in speciaal voor hen ingerichte kampen. Er werd naar ontspanning gezocht voor deze militairen. Dit leidde tot voetbalwedstrijden tussen de Engelsen en de Nederlanders op door de Engelsen beschikbaar gestelde velden. De Engelse minister van oorlog nam de zaak ter hand en richtte een sportorganisatie ten behoeve van de Nederlanders in Engeland op. Milhado wilde de sportieve band die ontstond tussen bevrijders en Nederlanders na de oorlog voorzetten.
Hij bracht zo’n 90 uitwisselingen tot stand. Eén daarvan was dus die tussen Kingston upon Thames en Delft. Geheel in de traditie van de oprichter bestonden de eerste uitwisselingen dan ook uitsluitend uit sportontmoetingen. Later in de jaren 50 werden er steeds meer culturele aspecten betrokken bij de stedenband. Toch droegen de ontmoetingen nog steeds het karakter van een sportieve ontmoeting. Er was nog altijd een wedstrijdelement. De deelnemende verenigingen speelden hun wedstrijden met als inzet de (uit)wisselslag. Deze vlag is voorzien van de data van de uitwisselingen gerelateerd aan de winnende stad en zal nu voorgoed in Delft blijven.

Milhado overleed op 25 juni van dit jaar in zijn woonplaats Laren. Hij ontvind de Britse onderscheiding Member of the Most Excellent Order of the British Empire (MBE) voor zijn werk om Nederlanders en Britten nader tot elkaar te brengen. Een onderscheiding waar hij zeer trots op was: “Er zijn maar weinig Nederlanders die zo’n hoge Britse onderscheiding hebben ontvangen”, vertelde hij mij ooit. Milhado bracht voor het laatst in mei 1997 een bezoek aan Delft. De band tussen Kingston en Delft bestond toen 50 jaar. Milhado was in ons land in de jaren vijftig en zestig heel bekend door zijn wekelijkse gesproken brief uit Londen.


Klik naar Kingston upon Thames
Klik naar alles British

Nog 20 dagen tot de komst van de Euro.

Europrix 2001 naar Delfts bedrijf
Kennisstad – 425 bedrijven uit 28 landen deden dit jaar mee aan de Europrix. Dat is de prijs die sinds 1998 wordt uitgereikt aan de beste multimediaproductie. In Lissabon werd de prijs tijdens een chique gala onlangs uitgereikt aan Martijn Arts, directeur van het Delftse bedrijf ZaPPWeRK. Het bedrijf won de eerste prijs in de categorie ‘Kennis, ontdekking en cultuur’. Het bedrijf kreeg bovendien de ‘overall prijs’. Uit Nederland waren er zestien deelnemers. De Delftenaren wonnen de prijs met de website over Jheronimus Bosch, opgezet in het kader van de Bosch-tentoonstelling in Rotterdam. Het verbaast mij niets dat er juist een Delfts bedrijf in deze categorie met de eerste prijs ging strijken. In kennisstad Delft is immers een samenbundeling van creatieve en technologische kennis te vinden. Waren het ook niet de Delftenaren die onlangs in Australië met de beste en snelste zonnewagen op de proppen kwamen. Opnieuw is er een perspex bokaal toegevoegd aan de Delftse prijzenkast.


Klik naar ZaPPWeRK
Klik naar Jheronimus Bosch
Klik naar Europrix

Nog 21 dagen tot de komst van de Euro.

Stories of Australia
Melbourne – Sinds januari van dit jaar woont de Nederlander Rene Post in Melbourne. Hij vertrok naar dit continent om bij zijn vriendin Rebbecca te zijn. Een zeer valide argument. Op zijn 22ste verjaardag begon Rene daar in Australië een nieuw leven. Hij schrijft over die grote uitdaging heel amusante verhalen op een eigen site. Daar brengt hij de dagelijkse beslommeringen van een verse bewoner van dit enorme land heel leuk en onderhoudend over het voetlicht.
“Het valt niet mee om in een wildvreemd land een nieuw leven te beginnen”, geeft hij daar ruiterlijk toe.
We kennen door de verhalen en foto’s van Connie & Len al wel het een en andere van dit fraaie land. Het is juist daarom leuk om er nu eens iets over te lezen van een andere Nederlander. Want Nederlanders zijn er zat in dat grote land. Ook op internet kom je ze volop tegen.

klik naar de verhalen van Rene

Klik naar wat Nederlanders in Australië bezig houdt

Nog 22 dagen tot de komst van de Euro.

Gluhwein hoort erbij in ons gezin
Delft – Met Sinterklaasavond drinken wij gluhwein. Dat is al sinds jaren een traditie. We maken die niet meer net als vroeger zelf, maar kopen daarvoor een klant en klare fles bij de supermarkt. Die wijn is trouwens ook erg lekker om peertjes in te koken. Voor degene die geïnteresseerd zijn in ons oude familierecept.
Hier is het:
Gebruik een niet te dure rode wijn
Doe daar per liter een halve sinaasappel verdeeld in schijfjes + de schil
Een tikkeltje gemberpoeder
pakweg zeven jeneverbessen
een friemeltje kaneelpoeder
Een klein glaasje bruine rum
Wat kandijsuiker naar smaak

Bereiding:
Het beste is alles een paar uur te laten trekken op een heel laag vuur. Niet koken hoor! De rum pas vlak voor het inschenken toevoegen

Klik naar een recept
klik naar een ander familierecept
Klik naar gluhweinrecept
Klik naar nog een recept
Dit is dan het laatste voorbeeld.


Proost

Met Sinterklaas op weg naar kerstmis
Eindhoven – Sinterklaas kwam dit jaar in mijn gezin op 7 december. Dit lijkt wat laat, maar als je bedenkt dat Saskia het feest van de goedheiligman met haar schoonfamilie op 23 december zal vieren, is er nog niets aan de hand. Sinterklaas begint steeds meer de trekken van de Kerstman over te nemen. Voor Nienke en Benthe maakt het overigens niets uit. Het is hen nog niet helemaal duidelijk van wie de presentjes komen. Dat is ook niet belangrijk. Het gaat er om dat er presentjes zijn. De meisjes hebben hun prioriteiten op orde. Het werd een gezellige avond met pepernotentaart, gluhwein, en grappa


Nog 23 dagen tot de komst van de Euro.

Het tellen gaat altijd door
Den Haag – In een kamertje van het Ministerie van Binnenlandse Zaken zit de officiële teller. Het is een al wat oudere licht gebogen heer. Hij zit op de dertiende etage in een bijna leeg kamertje achter een fors computerscherm. Zijn werk bestaat uit tellen.
“Hoe veel heb je er nu al”, mag je niet tegen hem roepen. Want dan moet hij weer opnieuw beginnen. Niets mag zijn concentratie verstoren. Hij moet tellen, tellen, tellen en nog eens tellen. In het weekend wordt hij afgelost door een TWT (tijdelijke weekend teller). Er is ook een TDVT (tijdelijke dagje vrij teller) die hem vervangt wanneer hij eens een dagje verlof wil. Zijn opvolger is ook al bekend. Dat is de SPIT (semi permanente invaller teller). De SPIT doet de grotere vervangklussen. De SPIT vervangt de TWT en de TDVT. Ook vervangt hij de officiële teller tijdens diens vakantie. Op 1 april 2002 zal hij de officiële teller van het ministerie opvolgen. De officiële teller is dan uitgeteld en gaat met pensioen. Maar Nederland kan gerust zijn. De SPIT staat al klaar. Het tellen gaat altijd door.

Klik en tel mee

Nog 24 dagen tot de komst van de Euro.

Queen Elizabeth is eurosceptisch
Londen – Onderaan mijn dagelijkse berichten laat ik zien dat de euro steeds dichter bijkomt. Dat geldt niet alleen op het vasteland van Europa, ook op het Britse eiland nadert de nieuwe Europese munt met rasse schreden. Niemand kan dat tegenhouden. Ook al probeert de Britse koningin dat volgens het Engelse boulevardblad The Sunday Mirror wel. De vorstin wil volgens deze Britse ophitskrant niet dat toeristen die haar paleizen en souvenirwinkeltjes bezoeken het entreegeld met de Europese munt kunnen betalen. Zij vindt dat de bezoekers het bedrag gewoon in ponden moeten voldoen, terwijl de regering Blair (en ik met hen) nu juist graag wil dat met ingang van 1 januari ook in Groot-Brittannië de euro wordt geaccepteerd. Tony Blair zei daarover in het Britse parlement: ”We can no longer afford to pretend either that the euro does not exist or that Britain should not actively prepare for it. Such a denial of reality does not promote Britain's interests, it betrays them”. En daar kan koningin Elizabeth het dan mee doen.
Gelukkig hebben veel toeristische attracties en bijna de helft van alle winkelketens wel gehoor gegeven aan de oproep van hun regering.
De Britse koningin verdient jaarlijks meer dan 10 miljoen pond (ruim 35 miljoen gulden of ruim 18 miljoen euro) aan entreegelden voor het bezichtigen van haar paleizen en de verkoop van snuisterijen in haar souvenirwinkels. Voorlopig lijkt het er op dat de Britse vorstin geheel tegen de zin van haar eigen regering de eurosceptici in haar land een hart onder de riem heeft gestoken.

Klik naar the British Monarchy
Klik naar 10 Downing Street

Nog 25 dagen tot de komst van de Euro.

Schoen op tijd weer thuis
Eindhoven – Gelukkig hadden alle kinderen hun zelf gemaakte schoen alweer in huis.

Klik naar ontploffing Hema

Nienke is jongste bekroonde kunstenaar van Eindhoven
Eindhoven - Twee weken geleden lag er bij de Hema een kleurplaat van een schoen bij de kassa. Kinderen konden die inkleuren, beplakken of op andere manieren mooi maken. Daarna kon er een schoen van gevouwen en geplakt worden. Die schoen mocht dan op woensdag 28 november ingeleverd worden bij de Hema. En wie weet kwam Sinterklaas dan wel langs...

Natuurlijk namen Pappa en Mamma zo'n kleurplaat mee voor Nienke. Thuisgekomen ging ze vol ijver aan de slag: zittend op het rieten stoeltje van overopa Frans uit Hazerswoude nam ze haar kleurkrijtjes ter hand. Soms moest Pappa of Mamma even helpen: ”elpe!” Maar het meeste deed onze grote meid zelf.
Mamma knipte de schoen uit en plakte hem in elkaar. Een strik erdoorheen en ”kaar!” (klaar). Nienke en Mamma gingen op de fiet (fiets) naast de Hema en brachten daar de schoen. Helaas hoorden ze dat Sinterklaas waarschijnlijk vrijdagnacht langs zou komen. En die zaterdag moesten ze al vroeg naar Leiden om de eerste verjaardag van Dagmar te vieren.
Gelukkig waren Oom Michiel en Tante Marieke wel thuis en konden zij de schoen ophalen. Maandag kwam oom Michiel op de thee. Hij bracht een grote plastic tas mee. Daar haalde hij eerst de schoen die Nienke gemaakt had uit. Er zat een zak vol snoepgoed in! Wat lief van de Sint. Maar op de schoen stond nog wat geschreven: eerste prijs! We wisten niet eens dat het ook een wedstrijd was, maar de Sint vond Nienke's werkstuk blijkbaar het mooist!
En daar kwam nog meer uit de tas van Michiel: een rugzak vol met lekkers.
Die Nienke, een echte kunstenaar in de dop!

Klik naar de waarheid over Sinterklaas.
Klik naar de Sint Site.
Klik naar alles wat je altijd al wilde weten over Sinterklaas.

Nog 26 dagen tot de komst van de Euro.
maar…….. vandaag komt Sinterklaas.

“Hoe gaat het met Benthe?”
Den Haag - “Hoe gaat het met Benthe?”, vraagt een collega op het werk. Ik ga er meteen even voor zitten en begin te vertellen over de vorderingen van m’n jongste kleindochter.
“Heb je foto’s?”, wil een ander weten. Ik schud mijn hoofd.
“Wat is dat, een opa die geen foto’s bij zich heeft. Wat ben jij voor een opa”, roepen ze gezamenlijk quasi verontwaardigd.
“Ik heb iets veel beters”, zeg ik en laat op mijn computerscherm de homepage van Benthe zien, die door haar tante Heike is opgezet.
De dames bekijken alle foto’s.
“En nu komt het mooiste”, zeg ik, “Iets waar weinig opa’s tegen opkunnen. Ik kan je een printje meegeven”.
Ze lachen hartelijk als ze weer naar hun eigen werkplek teruglopen.
Nieuwsgierig geworden? Gebruik dan de klik hieronder om er heen te surfen.
En vergeet niet om iets in het gastenboek te schrijven. Dat vinden de ouders van Benthe en ik heel leuk.

Klik naar de site van Benthe

Nog 27 dagen tot de komst van de Euro

The Mousetrap viert vijftigste verjaardag in theater
Londen - Mijn gezin heeft iets met The Mousetrap, het beroemde toneelstuk van Agatha Christie. Sander en Saskia speelden er in hun middelbare schooltijd allebei een rol in. Sander was inspecteur Trotter (een rol die in de allereerste opvoering werd gespeeld door Richard Attenborough) en Saskia speelde hoteleigenaresse Mollie Ralston. Wij zagen het stuk bovendien een aantal malen met z’n allen. De laatste keer was dat in het Speelhuis in Helmond. We zaten daar met z’n zessen op de ongelukkige stoeltjes van dit theater opnieuw te genieten van het stuk.
Iedereen kent wel het decor en de inhoud van het stuk: Hotel Monkswell Hill waar een aantal gasten door de sneeuw zijn opgesloten, als daar in de omgeving een moord plaats vindt.
We zagen “the cleverest murder mystery of the British theatre” natuurlijk voor het eerst in het St. Martin Theatre in Londen. Dat was op 31 juli 1991 in het 39ste jaar. We zagen het stuk daarna ook nog in het Delftse theater De Flits. Sinds die eerste keer gaan we telkens weer als het stuk ergens wordt opgevoerd.
Deze klassieker van Agatha Christie is in Londen nu z’n vijftigste speeljaar ingegaan en daarmee 's werelds langstlopende theaterstuk geworden. Sinds de première in de Britse hoofdstad trok het stuk 8,3 miljoen toeschouwers.
The Mousetrap is opgevoerd in 44 landen en vertaald in 24 talen. Vaste traditie is dat het publiek aan het eind wordt gevraagd niet door te vertellen wie de moord heeft gepleegd. In Londen worden de acht acteurs elk jaar vernieuwd, om het spel fris te houden. Regisseur en oscarwinnaar Richard Attenborough, inderdaad dezelfde die in de allereerste uitvoering van het stuk een rol speelde, noemde het stuk een “Londens instituut”. De Britse krant The Observer sprak van “Deservedly a classic among murder thrillers” en de Amerikaanse New York Times schreef: ”One of the most skilfully written murder mysteries ever produced”. Ik behoef het stuk dus niet meer aan te bevelen.
Schrijfster Agatha Christie gaf de toneelrechten aan haar kleinzoon Mathew Prichard op zijn negende verjaardag en geloof me hij kan er nog steeds ruim van rondkomen.

Klik naar The Mousetrap
Klik naar meer nieuws over the Mousetrap
Klik naar de literaire wereld van Agatha Christie

Nog 28 dagen tot de komst van de Euro

Kitty is een superpoes
Delft – Poezen zijn heel belangrijke dieren. Praat er maar eens over met een poezenbezitter. Het eerst dat hij of zij je zal uitleggen is het feit dat je een poes nooit bezit. Het is eerder andersom. Ik ontdekte nu een weliswaar kleine, maar we heel bijzonder poes op het net. Haar naam is Kitty. Poezenliefhebbers die bovendien goed overweg kunnen met een fotoprogramma hebben het dier in allerlei situaties neergezet. Ik wacht nu op “Kitty met Harry Potter”, “Kitty met George Harrison”, “Kitty met Benthe”, “Kitty met Nienke”, “Kitty met Sinterklaas” “Kitty met Louis van Gaal” en “Kitty met Kerst”.
Het is slechts een kwestie van knippen en plakken. Ik denk dat Connie in Australië het kan. Van haar ontving ik ooit heel leuke bewerkte foto’s van Nienke. Ik ben benieuwd.

Klik naar de vele gedaanten van Kitty

Nog 29 dagen tot de komst van de Euro

John, Paul, George en Ringo
Londen – Over beroemd gesproken.Je hebt slechts de voornamen nodig en je weet over wie het gaat.

Rotterdam - De krekels in het NRC :"De Beatles zijn alweer voor de helft bij elkaar".

Niet alleen Wim de Bie doet maar wat
Den Haag – Toen "Ongehoord" op internet verscheen, ontstond de noodzaak om er iedere dag iets nieuws aan toe te voegen. Waarom zouden de lezers anders regelmatig de site bezoeken? Het Ongehoord Digitaal Dagboek werd geboren. Lezers die mij een stukje tekst doen toekomen, lezen dat weer terug in het dagboek. Inmiddels trekt de site inderdaad elke dag lezers, alleen zijn dat lang niet altijd de lezers van de papieren versie van Ongehoord. Digitale dagboeken zijn erg populair. Ik heb een aantal voorbeelden bij elkaar gesprokkeld. Klik er maar eens op.

klik naar artikel over Wim de Bie’s dagboek
Klik naar het dagboek van Wim de Bie
Klik naar het dagboek van Carry Böhmermann
klik naar een ander voorbeeld van een dagboek
Klik naar nog een heel leuk voorbeeld: Gien's weblog
Klik naar een overzicht van weblogs

Nog 30 dagen tot de komst van de Euro

George Harrison in Los Angelos overleden
Los Angelos – Er zijn twee redenen waarom de dood van de voormalige Beatle George Harrison gistermiddag op 58-jarige leeftijd indruk op me maakte. Ten eerste omdat het een belangrijke figuur [zanger, songschrijver en gitarist van The Beatles] is uit de muziekgeschiedenis van mijn jeugd. George was niet veel ouder en wij waren allen fans. En dat is ook meteen de tweede reden. Hij is een generatiegenoot. Ik raak elk jaar wel iemand uit m’n generatie kwijt.

Harrison overleed gistermiddag in het huis van een vriend in Los Angelos. Hij was al geruime tijd ziek en werd sinds kort behandeld in het Staten Island University Hospital in New York na een operatie aan een hersentumor eerder deze maand.
George vertelde in juli dit jaar al dat hij in Zwitserland wegens kanker werd behandeld. Twee maanden daarvoor was hij geopereerd aan een gezwel in een van zijn longen. Twee jaar eerder werd er keelkanker bij hem ontdekt.
George is het tweede lid van de The Beatles die is overleden. In 1980 werd John Lennon vermoord in zijn woonplaats New York.

Hoe zit dat dan met “privacy”
Kennisstad - Online leven is niet zonder gevaren, dat hebben we allemaal wel eens ervaren. Een virus kan grote schade aanrichten op je computer. Helaas is de tijd dat internet werd bevolkt door idealisten al lang voorbij. Dus wapenen verstandige surfers zich met virusscanners, firewalls en kennis. De website van Understanding Privacy biedt veel informatie over veilig creditcardgebruik, manieren om gevoelige data te beschermen, de waarheid over cookies en meer handig spul. Een bezoekje waard, zou ik zeggen.

Surf eens naar Understanding Privacy

Nog 31 dagen tot de komst van de Euro

A most sweet town
Delft - Waarover spreken reizigers die Delft bezoeken als ze later weer thuis zijn? Krijgt het bezoek aan deze stad een vermelding in hun dagboek? Hoe zou dat een paar eeuwen geleden geweest zijn?
Een van de eerste schrijvende buitenlanders die Delft bezocht is Samuel Pepys. Negen jaar – van 1660 tot 1669 - hield deze Secretary of the Admiralty een dagboek bij. Met Pepys Diary - dat zich nu in de bibliotheek van het Magdalene College in Cambridge bevindt - kunnen maar weinig dagboeken wedijveren. Delft komt er met enkele regels in voor. Het dagboek was niet voor publicatie bedoeld. Pepys schreef het in een soort steno – dat heette in die tijd tachygraphy. De beheerders van de universiteitsbibliotheek hadden dat overigens niet door. Zij dachten dat het in ‘geheimschrift’ was geschreven. Het boek verscheen dan ook pas in 1825, nadat men drie jaar lang bezig was geweest om het ‘geheimschrift’ te ontcijferen. Pas in 1870 ontdekte men dat het in steno was geschreven.
Er staat in 1660 iets over Delft in het dagboek. Pepys wordt in dat jaar benoemd tot secretaris van admiraal sir Edward Montaque. Diens vloot haalt de Koning uit Holland en Pepys reist mee. Op 18 mei 1660 bezoekt Pepys Delft. Hij schrijft over Delft: “a most sweet town, with bridges and a river in every street”.
Wie de dagboeken van Pepys kent, weet dat deze chroniqueur nogal geïnteresseerd was in de dames. Het lukt hem overigens niet om met een Delfts meisje in contact te komen:
"Er stond vandaag zoveel wind dat het niet mogelijk was het schip te bereiken. We zijn met de trekschuit naar Delft gegaan; Het is een allerliefst stadje met veel bruggen want in elke straat is een rivier. Op de terugweg zat er een knap Hollands meisje in de schuit; ze heeft de hele weg zitten lezen en het is me niet gelukt een gesprek met haar aan te knopen"
Het lijkt weinig, maar ik zou er in Delft toch maar trotst op zijn. Ondanks dat Pepys veel meer tijd in Den Haag doorbrengt, schrijft hij daar niet veel interessanter over. Hij ontmoet natuurlijk de koning en de koningin. Hij schrijft over deze laatste dat zij haar gasten heel hoffelijk ontving. Maar onder de indruk was hij niet, want over haar schrijft hij:” Ze lijkt me een vriendelijke vrouw, maar mooi is ze niet”.

Klik hier voor meer informatie over Samuel Pepys

Download het boek

Nog 32 dagen tot de komst van de Euro

Feliciteren, kijken & eten
Alphen a/d Rijn – Mijn vader viert zijn verjaardag al sinds enige jaren niet meer in zijn eigen woning. Er is daarvoor een veelvoud aan redenen. Elk jaar kiest één van zijn kinderen een locatie en organiseert daar zijn verjaarspartij voor de hele familie. Zo maakten we ooit een boottochtje door de Rotterdamse haven, we beklommen de Euromast, wandelden door Madurodam, speelden bowl en namen deel aan tal van andere activiteiten. En natuurlijk is er altijd een feestelijke maaltijd ter afsluiting. Naarmate de jaren klommen, werd pa echter steeds minder mobiel en nam dus het diner een steeds prominentere plaats in. Dit jaar organiseerde mijn zus Nellie zijn 79ste verjaardag in het vogelpark Avifauna. Wij troffen elkaar daar afgelopen zondag. We bewonderden de vogels en genoten van een heerlijke maaltijd. Een jongleur vermaakte ons tijdens de maaltijd. Hij bleek ook een heel bekwam vuurspuwer. Er was dus ook dit jaar weer een activiteit. Alleen behoefden wij slechts te kijken.

Klik naar de foto’s van de verjaarspartij


Nog 33 dagen tot de komst van de Euro

Het is wat
Delft – Op zondagmorgen kijkt mijn vrouw aan het ontbijt uit de krant omhoog en zegt: “Het is wad”. Ik scan vliegensvlug de koppen van de krant, ontdek slechts narigheid en antwoord dus:"Tis zeker wat”.
Dat is immers een veilig antwoord waarmee je normaal alle kanten opkan. Deze morgen echter niet. Mijn echtgenote gaat verder met:”Wist jij het dan al? Had jij al gelezen dat het wad was”.
Ik begrijp haar niet, maar kijk zo helder mogelijk en vraag: "Dat het wat was met wat?”
De donkere oogjes van mijn eega glimmen nu van de pret als ze zegt: “Jij begrijpt het niet hé?. Jij denkt dat ik wat bedoel, maar ik bedoel wad”.
“Wat bedoel je nu?”, zeg ik langzaam en nadrukkelijk de klemtoon op elk woord leggend. “Het is mij nu echt volkomen onduidelijk”, geef ik haar mokkend toe.
“Ik bedoel het woord wad als in doorwaadbare plaats”, legt ze nu uit.
Er valt een peinzende stilte. “Jij bedoelt wad. En wat is er dan met wad?”, wil ik nu weten.
“Wad is het oudste Nederlandse woord. Ik lees hier in de krant dat het oudste woord uit onze taal wad is. Is dat wat?, verklaart mijn vrouw glimlachend.
“Ene Nicoline, een slaviste en etymologe uit Leiden, heeft in haar proefschrift aangetoond dat in 107 na Christus de Romeinse geschiedschrijver Tacitus het al heeft opgetekend”, gaat zij geleerd vanachter haar krant verder.
Ik ben er stil van en smeer in gedachten verzonken mijn geroosterde boterham.
Dan merk ik op:”Je hebt gelijk. Tis zeker wat”.


Nog 34 dagen tot de komst van de Euro

De Brabant connectie
Pijnacker – Vorig jaar 19 april werd Nienke in de fraaie Brabantse technische universiteitsstad Eindhoven geboren. De trotse vader van haar moeder, opa Joop, maakte een kwartierstaat voor zijn oudste kleinkind. U ziet daar dat de familie van Nienke teruggaat tot ver in de 17e eeuw. Nienke is ook lang niet de eerste Brabantse in de familie. Haar oma Corien is zelf een dochter van deze provincie. Maar er zijn er nog veel meer. U kunt het nu zelf controleren. Opa Joop vond onder meer al veel eerder familieleden in deze provincie, maar ook in Zuid-Holland en Friesland en zelfs in Duitsland vond hij ze terug.

Klik naar de kwartierstaat van Nienke

Nog 35 dagen tot de komst van de Euro

“Je kunt wel zien dat het broers zijn”
Delft – “Op wie lijkt het?”, is de veel gestelde vraag na de geboorte van een nieuwe wereldburger. Ouders en grootouders glimlachen tevreden als hen overeenkomsten met het nieuwe kindje worden toegedicht. Tot in detail wordt het baby’tje uitgevent. De ogen zijn van ma, de neus van opa, de kin is absoluut van pa en het rode haar komt van oma. Er is zelfs een tante die weet wie er ook zulke voeten heeft in de familie. Wederzijdse familieleden en vrienden van de beide ouders zien er ook vaak iets heel anders in. Of het allemaal klopt blijft de vraag. Ook wanneer je een zoon hebt met een wiskundeknobbel betekent dat nog niet dat jij het boodschappenlijst in de supermarkt uit je hoofd kun narekenen. Geloof mij maar.
Naar aanleiding van een tentoonstelling in Leiden vroeg ik me af of al deze overwegingen ook in breder verband gelden. Met andere woorden lijkt de hedendaagse mens nog op die van heel vroeger. Of liepen toen alle wenkbrauwen door en waren de oren van een uitzonderlijk groot formaat. In het Leidse museum Naturalis kun je nu naar de koppen van verre voorouders kijken. De wasgezichten vormen een belangrijk onderdeel van de expositie “De oermens als individu”.
De reconstructies zijn zo levensecht dat je je inderdaad afvraagt: ”Op wie lijken ze nu?”.
Ga er eens kijken in Leiden of gebruik onderstaande klik om er te komen.

Klik naar de oermens als individu

Klik naar Naturalis

Nog 36 dagen tot de komst van de Euro

Heeft u ze al?
Den Haag – Veel landgenoten, en Nederlanders elders, hebben inmiddels een fotootje besteld. Leuk om ingelijst en al in de zak van de Sint te laten belanden.

Bestel hier de officiële foto's van het paar
Wat vinden de vakgenoten er van
Klik naar de favoriete foto
Klik naar de Maximapagina

Nog 37 dagen tot de komst van de Euro

Gelijke rechten in de hoererij
Amsterdam – Veel buitenlanders, die na een bezoek aan ons land wordt gevraagd wat het meest opviel, noemen “the red light district”. We hebben dan ook een nogal losbandig imago in de wereld. Je kunt ook zeggen dat men een tolerant beeld van ons land heeft. Waarschijnlijk is dat hetzelfde: Alles mag in Nederland.
Toch klopt dat niet helemaal, want als het om prostitutie gaat meten we met twee maten. En dat mag niet langer. Daarover is nu een uitspraak van het Europese Hof van Justitie. Omdat Nederlandse vrouwen de vrijheid hebben hoererij te bedrijven als vorm van economische activiteit, moet dat ook gelden voor vrouwen uit de overige lidstaten van de Europese Unie. Iedere vrouw moet als vrije ondernemer hoer kunnen zijn. Gelijke monniken, gelijke kappen, al klinkt dat in dit verband misschien net zo merkwaardig als het woord ondernemer.
Het Europese Hof van Justitie in Luxemburg bepaalde dat deze week in de zaak van twee Poolse en vier Tsjechische vrouwen die in Amsterdam 'achter de ramen' hun dagelijkse brood verdienen. De zaak is op 15 juli 1999 (dus bijna 2½ jaar geleden) aanhangig gemaakt door de rechtbank in Den Haag. Die moest oordelen over de weigering door de Nederlandse regering, de zes vrouwen een verblijfsvergunning te verlenen “met het oog op het verrichten van arbeid als zelfstandige prostituees”.

Klik naar gelijk achter het raam


Nog 38 dagen tot de komst van de Euro

Delftenaren winnen in Australië
Adelaide – Woensdag won de ‘zonnewagen’ van het Delfts studententeam in Australië de Solar World Challenge. In deze monsterrace voor auto’s die alleen rijden op zonne-energie brak de Delftse wagen tal van wedstrijdrecords. De Delftenaren deden voor het eerst mee aan de wedstrijd. Nog niet eerder wist een debuterende auto de wedstrijd tussen Darwin en Adelaide winnend af te sluiten. Op de laatste dag reed de futuristische Delftse zonnewagen ‘Nuna’ met 830 kilometer een afstand die niet eerder werd gehaald. Ook de topsnelheid van honderd kilometer per uur was een record. Bovendien brak het studententeam het 'baanrecord' door de hele race in vier dagen af te leggen.

De grootste concurrent onder de 37 deelnemers was de Australische zonne-auto ‘Aurora’. Aanvankelijk kon de veel lichtere Aurora de Nuna nog aardig bijbenen, maar uiteindelijk liep de Nederlandse zonnewagen ver uit. De Aurora, in 1999 winnaar van de race, moest op negentig kilometer voor Adelaide stoppen en mocht pas de volgende dag de race afmaken. De leden van het Alpha Centauri Team verkeerden bij aankomst in een euforische stemming.
”Dit stelletje snotneuzen heeft hier iets geweldigs gepresteerd”, reageerde de uitgelaten teamcaptain Rosalie Puiman.
“We zijn pas anderhalf jaar bezig en nu winnen we als debutant deze wedstrijd in minder dan 33 uur”, voegde zij daar opgetogen aan toe.

Klik naar de enthousiaste Australische pers

Nog 39 dagen tot de komst van de Euro

Kerst in Engeland al begonnen
Kingston upon Thames - Vorige maand had mijn vriend George al het eerste cadeautje voor kerst in huis. En bij de slager had zijn echtgenote Mary al een kalkoen uitgezocht. De vogel ligt nu te wachten in de vriezer om gevuld te worden met het onvermijdelijke gehakt-kastanje-mengsel.
“Is dat niet wat vroeg?”, vraag ik hem.
“Nee”, lacht George, ”de kerstkaarten had ik al in september in huis. Gekocht op de markt”. Ik begrijpt het en knik.
“Dat is nog niet eens vroeg”, vervolgt hij, “mijn zoon had ze toen al een zeker een maand in huis”.
Onze Engelse vrienden houden vast aan de kersttradities. Dat betekent dat het feest in de schoot van de familie plaats vindt. Het decor van het feest bestaat uit een enorme kerstkalkoen in cranberry saus, kerstpudding, kerstcadeautjes onder de kerstboom, kerstcrackers en kersthoedjes. De kerk staat niet in dat rijtje, want George kan het verband tussen kerk en kerst niet meer leggen. Dat is hij in de loop van de jaren kwijt geraakt. En of hij nu ook zo blij is met al die opgelegde tradities, wordt me ook niet duidelijk.

Nog 40 dagen tot de komst van de Euro

Cowboy
Den Haag - De automatische deuren van het politiebureau zoeven open. Naar binnen treed een jonge vrouw met helblond haar en zwart omrande ogen. Ze draagt een geelgeruite legging met een groen T-shirt en aan haar hand voert ze jongetje van een jaar of tien mee. Het ventje, uitgedost als cowboy, heeft moeite haar grote passen bij te houden.
“Ik zoek een sterke vent”, zegt de vrouw zonder introductie tegen de receptioniste.
“Doen we dat niet allemaal mevrouw”, antwoordt deze ad rem.
De vrouw reageert niet, maar vervolgt: “Ik wil een krachtige agent spreken, de sterkste die er is”.
“Kunt u me misschien uitleggen waar het voor is”, wil de receptioniste weten.
Dat is de blonde dame niet van plan. “Ik schaam me dood. Ik leg het die agent wel uit”, is haar antwoord.
De receptioniste belt naar de agentenwacht en in de hal van het politiebureau verschijnt de forse gestalte van een grote enigszins kalende diender. Met z’n drieën, de jeugdige cowboy in het midden, verdwijnen ze in een spreekkamer.
“Dit is Marco”, wijst de vrouw op het mannetje naast haar, ”Het gaat om hem”. Het kind kijkt als op commando sip.
“Hij heeft z’n nieuwe laarzen aan”, vervolgt ze. “Cowboylaarzen. Hij heeft ze van z’n oma gekregen. Ze gingen al wat stroef aan vanmorgen, maar nu krijg ik ze niet meer van z’n voeten“.
De kleine cowboy doet een stap achteruit om de diender een beter zicht op een paar fraaie lederen laarzen te geven.
“Wat wilt u dat ik voor u doe?, vraagt de politieman glimlachend naar de kleine cowboy kijkend.
“Dat is nogal duidelijk. Trekt u even z’n laarzen uit. Politieagenten zijn toch potig genoeg zou ik denken”, vervolgt de moeder van het ventje.
De diender pakt Marco op en zet hem op de rand van het bureau. Marco steekt direct gewillig beide benen naar voren. Hij vindt de belangstelling voor zijn laarzen wel aardig. Toch is hij over de afloop niet helemaal gerust. ”Als het pijn doet ga ik gillen”, waarschuwt hij. De diender pakt een beentje vast en trekt aan de laars. Het schoeisel wil niet van wijken weten. Moeder zet de handen in de zij. “Wel een beetje met die agent meewerken”, voegt ze Marco toe. Omdat Marco niet goed weet hoe hij het advies van z’n moeder moet opvolgen, begint hij - alsof hij zit te persen - terwijl de diender aan z’n laars trekt te kreunen en te steunen. Het helpt want langzaam schuift de laars van z’n voet. Het duurt een kwartiertje, maar dan staan beide laarzen netjes naast elkaar op het bureau. Marco blijkt een paar extra dikke sokken te dragen. Opgelucht glijdt het ventje van het bureau af en gaat naast z’n moeder staan. Hij pakt z’n laarzen en terwijl hij aan de hand van z’n moeder het bureau verlaat, hoort de diender nog juist dat hij tegen haar zegt: ”Goed idee hé, van pappa om ons hier heen te sturen”.
Nu maakt z’n moeder een kreunend geluid.

Nog 41 dagen tot de komst van de Euro

De sint zat te denken………
Maastricht – De kindervriend is in Limburg gearriveerd. Om alle misverstanden te vookomen, leg ik meteen maar even uit dat ik niet doel op iemand van de rechterlijke macht, maar op de echte heilige uit Spanje.
Het wordt nu dan dus ook weer tijd om de cadeaus voor de sinterklaasavond op orde te krijgen. Je moet daar op tijd mee beginnen. Wat als je niet alert bent, zijn alle leuke originele dingen uitverkocht. Dat moet je weer terug vallen op een paar sokken, een stropdas, een chocoladeletter, een stukje marsepein of een gewoon stukje zeep. Op het internet vond ik nog een leuk idee. Het is absoluut origineel en wellicht wat minder overbodig als een stukje zeep. Succes op vijf december.

klik naar het cadeau

Nog 42 dagen tot de komst van de Euro

Op de koffie
Perth – Op zondagmorgen een kopje koffie drinken bij je familie is een heel goede gewoonte in ons land. In het fraaie herfstzonnetje fiets je dan bijvoorbeeld even bij je ouders langs. Onder het genot van een kopje koffie neem je dan even de week met hen door. “Kijk eens, ik heb een nieuwe stoel in de keuken”, zegt ma en “Wil je dit dvd-tje even lenen”, oppert zoonlief en ma gaat verder met: “Neem nog een stuk gevulde speculaas”. Lichtvoetige conversatie voor de zondagmorgen. Intussen spelen de kleinkinderen in het zonnetje op de grond met de blokken.
Toch is dit tafereel niet meer zo gebruikelijk als vroeger. In Nederland zit er soms al gauw zo’n 100 tot 150 kilometer tussen ouders en kinderen. De familie in Australië en Canada lacht zelfs daarom. Daar is er soms een hele vliegreis voor nodig om eens bij elkaar op de koffie te kunnen.
Wij nemen dus onze toevlucht tot het internet en gaan virtueel op de koffie bij elkaar. Zo houden we elkaar ook op de hoogte. Want op die manier weet ik nu dat er bij Connie & Len een fraai sabel boven de open haard hangt en dat ze enthousiaste schaakspelers zijn. Het bord en de stukken staan immers altijd klaar. Bovendien is tenminste één van de twee muzikaal. Dat bewijst het orgel in huis. Ik weet dat omdat ik bij hen op de koffie ben geweest. Weliswaar virtueel, maar ik heb zo toch een wandeling door hun ruime woning gemaakt. Connie, die achter haar computer, al die informatie beschikbaar maakte, is bovendien een dierenliefhebster. Dat bewijst het konijn op haar bureaublad.

Klik zelf eens naar Connie & Len

Nog 43 dagen tot de komst van de Euro

Dagje Diergaarde
Rotterdam - Donderdag bezocht ik de Diergaarde Blijdorp. Het was er rustig. De dieren wandelden heel vredig door hun beperkte ruimte en besteedde hun aandacht voornamelijk aan hun voedsel en gunden de bezoekers geen blik. Ze wisten het wel. Ook het onderhoudspersoneel van de dierentuin had het wel gezien. Een forse man met een grote rode pruik haar was bezig een gat te graven vlak voor een dierenverblijf.
“Je mag wel oppassen dat ze niet ontsnappen”, grapte een hoogbejaarde bezoekster met trillende stem.
“Ik graaf geen tunnel”, mopperde de man met de schop vast en ging verder.
Zonder op te kijken zei hij op enigszins barse toon tegen de dame: “Ik adviseer u om hier niet zo ver naar voren te leunen. Krokodillen bijten heel venijnig”.
“U werkt hier zeker nog niet zo lang”, lachte de vrouw.
De man keek nu op en zag dat hij voor het verblijf van de schilpadden stond te graven. De dame vond het heel leuk en ging verder:”Als u verdwaald bent, mag u wel even op m’n plattegrondje kijken hoor.”
De man met de schep gromde. De vrouw en ik liepen hardop glimlachend verder.
De diergaarde bezit sinds enige tijd een heel fraai onderkomen voor zwemmers uit de oceanen. Ze noemden dat dan ook heel toepasselijk Oceanië. In de hal voor het restaurant trof ik echter nog een gewoon aquarium aan. Met twee hekken was ervoor een ruimte vrijgemaakt voor de huisschilder van de diergaarde. Hij was gekleed in een bevlekte witte overal en kleurde de omgeving weer fleurig geel. In de bak zwommen twee heel grote donker vissen. Ze zagen er uit als stukken van een gezonken autoband. Niet de mooiste in de natuur. Terwijl ik daar stond, werden er boven in de bak stukken vis gegooid. Het was voerdertijd. Samen met de schilder keek ik naar de langzaam zinkende stukken vis. De autobanden verroerden niet.
De schilder en ik keken elkaar aan.
“Het ziet er ook niet erg smakelijk uit. Geef maar toe”, verdedigde ik de ongeïnteresseerdheid van de autobanden.
De schilder knikte en lachte verontschuldigend: “Dat doen ze anders nooit”.
“Misschien is het de verflucht”, wierp ik op.
Nu zijn ambacht in het geding kwam, vond de schilder dat hij actie moest ondernemen. Met de achterkant van zijn kwast tikte hij op het glas ter hoogte van de brokken vis. Daarna tikte hij ter hoogte van een in de buurt zwemmende autoband. En warempel, de vis kwam in beweging en hapte zijn voedsel naar binnen.
De schilder keek mij triomfantelijk aan.
“Ik schilder hier al 22 jaar. Dan pik je zulke dingen natuurlijk wel op”, legde hij uit, terwijl hij de achterkant van zijn kwast inspecteerde. Hij doopte zijn kwast daarna in de verfbus en maakte de omgeving nog iets geler.

Klik naar Blijdorp

Nog 44 dagen tot de komst van de Euro

Verhuizing
Hazerswoude – Vandaag verhuist mijn vader naar het verzorgingstehuis Rhijndael. Afgelopen zondag waren Corien & ik al even met hem in zijn nieuwe kamer. Fris behangen en met nieuwe vloerbedekking.
“Best wel ruim hé?”, merkte hij op. We beaamden het beiden.
“Alleen jammer van dat bed in de kamer”, ging hij verder, ” had ik daar maar een apart hokje voor”.
We zwegen en keken nog wat rond. We bewonderden het uitzicht.
”Dat is wel beter. Eerst keek ik alleen op de daken van de huizen. Nu kijk ik weer op straat. Zie ik weer mensen”, vond hij. We beaamden opnieuw.
Op de terugweg naar zijn appartement zei hij:”Het zal wel m’n laatste adres worden”.

Klik naar het nieuwe adres


Nog 45 dagen tot de komst van de Euro

Mysterie in Mesopothamië
Londen – “Een vrouw kan maar het beste met een archeoloog getrouwd zijn”, meende schrijfster Agatha Christie. Zij kon het weten want ze was gehuwd met de vooraanstaande archeoloog Max Mallowan. Ze gaf er ook een solide reden voor op:”Hoe ouder je wordt, hoe interessanter hij je vindt”.
Samen met haar echtgenoot heeft de “Queen of Crime”, zoals ze vaak liefkozend in de Britse pers wordt genoemd, talloze opgravingen in het Midden Oosten meegemaakt. In het British Museum te Londen is momenteel een tentoonstelling te bewonderen, die geheel is gewijd aan deze onbekende kant van Dame Agatha Christie. Niet alleen zijn er belangrijke vondsten uit het oude Mesopothamië te zien, men kan er ook persoonlijke bezittingen, memorabilia en foto’s van de archeologische expedities bekijken. Bovendien – en dat wil ik wel zien – zijn er ook door Agatha zelf gemaakte films en eerste drukken van haar detectiveromans te zien die raakvlakken hebben met haar leven op de opgravingen.
Het is allemaal nog te bewonderen tot en met 24 maart 2002.
Zal ik toch voor die tijd weer even naar Londen moeten.

Klik naar Agatha Christie en de archeologie



Nog 46 dagen tot de komst van de Euro

Dat was lachen
Helmond - Even een heugelijk berichtje van de moeder van Benthe:
“Onze kleine meid heeft gisteren heel lief naar ons gelachen. Bob was met een spuugdoekje haar mond aan het deppen en 'koetsjie koetsjie' geluiden aan het maken, toen ze opeens een grote smile tevoorschijn toverde. Bob riep mij erbij en ze deed het nogmaals. Weer liet ze zo'n schitterende tandenloze lach zien. Wat is dat toch mooi! Eerder op de dag had ik al wel een heel intens blij gezicht gezien - stralende 'hypnotiserende' ogen - maar kon ze nog niet de juiste spieren vinden om te lachen. Na gisteren heeft ze het nog niet herhaald, maar dat zal denk ik een kwestie van oefenen en tijd zijn”.
Tot zover het verhaal van mamma Saskia.


Klik naar een kusje voor Benthe


Nog 47 dagen tot de komst van de Euro

Hoe heet jouw poes?
Eindhoven – De poes van Saskia & Sander heet Nina. Het diertje dankt deze naam aan de wereldberoemde blues- en jazzzangeres Nina Simone. Toch vertoont de poes geen enkele gelijkenis met de Amerikaanse zangeres. Ook heeft het huisdiertje geen bijzonder aandacht voor muziek. Als Sander achter de piano kruipt, roert dat de poes niet. Ook als Saskia zingend door het huis loopt, heeft dat geen invloed op de gedragingen van Nina. Nienke draagt nog niet echt bij aan de muzikale uitingen van het gezin, maar ook dat laat Nina koud. Nina dankt haar naam aan een toeval.
De poes kwam – enkele jaren geleden - bij Saskia & Sander wonen, vlak voordat ze op vakantie naar Engeland gingen. Dus werd de zorg voor het nog zeer jonge katje aan een oppas overgedragen.
Wandelend door Norwich zochten de kersverse poesbezitters een cadeau om de poezenoppas mee te verblijden. In de etalage van winkel zagen ze een blikje liggen met de afbeelding van de “High Priestess of Soul” Nina Simone. In het blikje zat een cd met de grootste hits van de wereldberoemde zangeres en pianiste. Dat werd het cadeau voor de oppas en daar in Engeland werd bovendien meteen besloten dat de poes voortaan zou luisteren naar de naam Nina. Nou ja……..luisteren.
Een leuke manier om een naam te vinden voor je huisdier, vonden Corien & ik, die van de aankoop van het blikje getuige waren. Maar een originele naam is niet altijd makkelijke te vinden. Dat weten ook veel jonge ouders. Op internet zijn er tal van sites te vinden met kindernamen. Er is echter ook een poezennamenarchief op internet te vinden. Je kunt daar beroemde poezennamen vinden zoals Felix, Garfield, Heinz, Loedertje en Simba. Maar ook heel gewone zoals Poekie, Loekie, Vlekkie, Bibi, Lola, Moortje, Blackie, Snuffie, Dikkie Dik, Droppie, Lappie, Joris, Tom, Kitty, Kriebeltje, Mormeltje, Lotje, Socks, Minoes, Mickey, Jerry of zelfs gewoon Poes. En inderdaad Nina staat er ook bij.

klik naar het poezennamenarchief

klik naar Nina Simone


Nog 48 dagen tot de komst van de Euro

Tussen wipkip en Dino
Eindhoven – Op een stille zonnige herfstmiddag wil Nienke aan haar Delftse oma & opa de buurtspeeltuin tonen. Wij wandelen er samen met haar ouders door stille straten naar toe. Nienke voorop, want zij weet de weg. De speeltuin is verlaten. Een kinderjas die op een van de speeltoestellen is achtergebleven, bewijst dat er recentelijk wel bezoek is geweest. De lege toestellen fonkelen in de zon en nodigen uit tot een ongeremd gebruik. De wipkip blijkt een van Nienke’s favorieten. Ze klimt er enthousiast op en demonstreert de haar toekijkende familie de werking van het toestel. Ze schiet en weer en kraait van plezier. Ook de gele dinosaurus in de zandbak krijgt bezoek van de kleine meid. Een speeltuin is nog immer vertier dat onder dreumesen, peuters en kleuters niet stuk kan. Vier volwassenen waren daar getuige van die middag.

klik naar Nieke in de speeltuin


Nog 49 dagen tot de komst van de Euro

Studium Genitale
Delft – De jaarlijkse materialenreeks van de Technische Universiteit Delft gaat dit keer over rubber. Dit rekbare materiaal levert een heel interessant onderwerp op voor de geleerde jongens en meisjes van de TU. Er komen dus vanaf 19 november lezingen, workshops en een heuse tentoonstelling. Ja, er is veel te doen rond rubber. De vraag was slechts hoe breng je dit boeiende onderwerp ook onder de aandacht van de minder geleerde man of vrouw. De organisatie die hiervoor verantwoordelijk is, Studium Generale, kwam door het woord rubber direct op het idee van het condoom. Het woord zegt het immers al. Voor die gelegenheid heeft het zichzelf dan ook omgedoopt tot Studium Genitale. Op een roze briefkaart wordt de tijdelijke naamswisseling bekend gemaakt. Op de kaart staat het silhouet van een schijnbaar naakte vrouw. Zij vraagt heel suggestief: ” Kom je ook?” Haar bedoeling laat niets te raden over, want er wordt alvast een condoom bijgeleverd. En voor wie aan één exemplaar niet genoeg heeft, staat er op de kaart een reclameboodschap van een condomerie. Wellicht is deze commerciële actie het gevolg van de financiële beleidsnota van de TU-Delft, die zegt: “Om in te haken op de dynamiek van de omgeving waarin we opereren, streven we naar een toename van de tweede en derde geldstroom…”
Als het daar dan maar bij blijft.

klik naar de in rubber gehulde TU-Delft

klik naar de sponsor

klik naar rubber in zicht


Nog 50 dagen tot de komst van de Euro

Morse en De Cock
Kingston upon Thames - Even buiten het drukke centrum van Kingston upon Thames vinden mijn vrouw en ik een leeg bankje bij de rivier. We nemen plaats om van het uitzicht over de Thames te genieten. Dan verschijnt Andrew, een wat sombere winkelier, die ik 10 jaar geleden tijdens een uitwisseling met onze Engelse zusterstad voor het eerst ontmoette. Sinds die tijd zien we hem regelmatig. Andrew draagt een stemmig donker blauw pak met een klein krijt streepje.
"Wat zie je er deftig uit", begroet ik hem.
"Ik ben in de rouw. Mijn vader is gisteren overleden", antwoordt Andrew met zachte stem. Het antwoord zet me op het verkeerde been. In plaats van een gesprekje over koetjes en kalfjes wordt het nu plots een conversatie met een sombere toon. Ik kan dan ook zo snel niets anders bedenken dan: "Wat vervelend" en geef hem bij wijze van condoléance een hand. Ook mijn vrouw betuigt haar deelneming. Andrew neemt naast ons plaats. Gedrieën kijken wij enige tijd zwijgend over de Thames en zien hoe de rivier zich onder de vijf bogen van de grote stenen brug perst.
"Jij bent in Nederland toch bij de politie?", vervolgt Andrew plots het gesprek. Ik bevestig zijn vermoeden met een zucht. Politieman ben je vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week. Op verjaardagen, bruiloften en partijen is er altijd wel iemand die met je wil praten over een bekeuring, een aanrijding of een advies wil hebben hoe z'n huis te beveiligen. Andrew gaat het daar echter niet om, want hij gaat verder met: “Dan bof je. Dat lijkt me zo spannend. Ik kijk ook altijd naar de politieseries op TV". Hij schuift enthousiast op het bankje heen en weer en vervolgt: “Ik zit op het puntje van m'n stoel als inspecteur Morse weer met een zaak bezig is. Een man naar m'n hart. Liefhebber van een goed glas bier. Of Columbo. Je kunt aan hem zien dat de salarissen niet geweldig zijn. Goedkope sigaar, een morsige regenjas en een barrel van een auto. Maar wel erg slim". Andrew vertelt met veel geestdrift over z'n tv-helden.
Ik leg hem uit dat de romantiek van de tv-serie niet is terug te vinden in de dagelijkse realiteit. De Cock komt in Engeland niet langs op de tv, maar hij heeft Engels sprekende tegenpolen die net zo kundig en fantasievol hun zaakjes oplossen. In afleveringen van vijftig minuten vangen ze de boef altijd. Daarvoor hebben ze hem eerst door de hele stad achterna gezeten in wilde achtervolgingen en zijn door stegen en sloten gerend zonder dat er een vlekje op hun pak kwam of hun haar in de war raakte. "Jij maakt zeker ook van alles mee? Dat moet je eens opschrijven."
Dat beloof ik hem. Andrew komt langzaam overeind. Trekt z'n jasje recht, slaat de vouw terug in z'n broek en wil z’n weg weer vervolgen. Dan ziet hij dat ik met een lichte frons naar z'n pak kijk. De mouwen zijn iets te kort en ook de broekspijpen zijn wat aan de korte kant.
"Van m'n vader geweest", zegt hij, “Het komt nu goed van pas". Na mijn korte knikje vertrekt hij. Met zijn handen op de rug stapt hij voort langs de rivier en lijkt zo op De Cock die nadenkt over een zaak.


Nog 51 dagen tot de komst van de Euro

Onbetrouwbare vrienden
Delft - In Engeland is men van mening dat Nederlanders hun talen goed beheersen. Omdat we op bezoek in het perfide Albion daar steeds complimentjes over krijgen, geloven we dat zelf inmiddels ook. Maar Engelsen geven graag een compliment, dus eigenlijk telt dat niet. Bovendien spreken de Britten zelf over het algemeen geen vreemde taal en zijn dus al snel onder de indruk. Toch spreken wij vaak een soort Engels dat door de Engelsen zelf ‘Dunglish’ wordt genoemd: Dutch-English. We gebruiken Nederlandse constructies en vallen voor de zogenaamde ‘false friends’.
Het bekendste voorbeeld is dat van de Nederlandse minister Gerbrandy die toen hij de kamer van Winston Churchill binnenkwam, zei: ”Goodby, mister Churchill”. Deze antwoordde daarop: ”This is indeed the shortest interview I ever had”.
Of wat dacht je van een Delftse burgemeester die in de jaren zeventig een groep inwoners uit Kingston upon Thames door de Nieuwe Kerk rondleidde en op het grafmonument van onze koninklijke familie wijzend zei: “This is where we bury our oranges”.
Wil je zelf eens testen of je alles goed kan vertalen? Dat kan op de talentest van onderstaande site. Veel succes!

Klik naar het jaar van de talen


Nog 52 dagen tot de komst van de Euro

Benthe in bad
Helmond – De eerste levensfase van een baby kent veel routine. Het zijn vaste dagelijks terugkerende punten. In hoofdzaak bestaat het leven nog uit drinken & slapen. Iets wat ik trouwens op latere leeftijd bij sommige mensen weer helemaal zie terug keren. Benthe doet het overigens erg nauwgezet. Ze drinkt en slaapt precies op tijd. In bad gaan is ook zo’n ritueel dat elke dag weer op de agenda van onze kleine meid prijkt. Pappa of mamma doen het met veel plezier. En als er een oma in de buurt is dan neemt die het met veel genoegen over.
Tja …….en wat opa betreft. Als hij in de buurt is, wordt het badspektakel natuurlijk op foto of video vastgelegd. Zodat jullie ook even mee kunnen genieten.

Klik naar Benthe in bad

Nog 53 dagen tot de komst van de Euro

Naar de buurtbieb
Eindhoven – Nienke wilde graag eens aan haar opa & oma laten zien waar ze al die mooie boekjes vandaan haalde, waar ze steeds uit voorgelezen wil worden. Dus wandelden we vorige week vrijdag in de warme najaarszon naar de buurtbieb. Het was er gezellig en kleurrijk, vol met leesgrage kinderen en ‘grote mensen’. Nienke voelde zich er wel thuis. De mevrouw achter de balie herkende haar meteen en riep: ”Daar heb je het meisje met het rugzakje”. Nienke kende de regels van het huis en overhandigde de geleende boekjes uit haar rugzakje. Daarna toonde ze ons waar ze een nieuw boekje ging uitzoeken. Nadat we, met de hulp van haar mamma, een paar mooie boekjes over poesjes hadden uitgezocht, wandelden we weer naar huis. Onderweg wees Nienke ons op de hoogtepunten langs de route: een houten Winnie de Pooh in een tuin, een vogel op een dak, de wijzerplaat op de kerktoren en de verkeerslichten. “Spannend hé, om in Eindhoven te wonen”.

jammer foto weg
Nog 54 dagen tot de komst van de Euro

Bah Niene!
Eindhoven - Even een kort berichtje van een trotse mamma: Nienke heeft gistermorgen voor het eerst op de pot gepoept!

Terwijl haar mamma haar bedje aan het opmaken was, zat Nienke op haar potje voor
een plas. Die had de kleine meid al snel gedaan, maar mamma was nog niet klaar. Dus zei ze tegen haar: "Je mag ook poepen op de pot. Doe maar bah!"
Je zag Nienke kijken van: “Mag dat? Kan dat ook?"
En ja hoor, toen mamma haar van de pot afhaalde, lag er een keurig drolletje in!
En trots dat ze was: "Bah Niene!" (zo noemt ze zichzelf).

“Wat heeft God gewrocht”
Delft - Deze maand is het dertig jaar geleden dat Ray Tomlinson het eerste e-mailtje verstuurde. De tekst van zijn mailtje luidde: “QWERTYIOP.” Ik vind het geen tekst waaruit blijkt dat hij gevoel had voor de historische waarde van het moment. Dat kun je wel zeggen van Samuel Morse die in 1844 als eerste zinnetje door de pas uitgevonden telegraaf een citaat van Bileams profetie gebruikte: “Wat heeft God gewrocht”. “Kom hier, Watson, ik heb je nodig”, was in 1876 de eerste boodschap van Alexander Graham Bell in het eerste telefoontje en de eerste radioboodschap, in 1895 door Guglielmo Marconi, was teleurstellend saai: de letter S. Maar geen van alle was zo saai als het eerste e-mailtje.

Uit de oude doos
Helmond - Zo’n dertig jaar geleden zat er in de Molenstraat een groentenboer die in de hele stad bekend en beroemd was voor twee dingen. Hij had de beste verse soepgroenten uit de hele stad en verre omstreken en hij had drie hele mooie dochters. Dat de mensen in de rij stonden voor de groenten vond hij een goede zaak, dat er steeds meer belangstelling kwam van de jongens voor zijn dochters daar moest hij erg aan wennen. "Ben je er nu al weer", mopperde hij dan tegen mij, als ik na twee dagen weer voor een van z’n dochters op de stoep stond. Maar ik hield zielsveel van z’n dochter (nog steeds trouwens) en bleef terug komen. En op de duur wennen ze aan je. Ik moest aan dit alles denken toen ik in het veelgelezen weekblad De Trompetter een foto zag van de Molenstraat, waarop de groentenwinkel duidelijk is te herkennen. Op de voorgrond het garen- en bandwinkeltje en daarnaast de luifels van de groentenboer. Weet jullie ook iets te vertellen van de Molenstraat. Dat weten ze dat graag bij de redactie van de Trompetter. Via onderstaande link kom je terecht op site van Helmond-plaza. Daar staan nog meer foto’s op de links naar de gemeentepagina. Stuur daar je verhalen naar toe.

klik naar Helmond Plaza

Beter laat dan nooit
Helmond - "Niemand heeft mij gefeliciteerd toen ik mijn rijbewijs haalde", pruilde Maartje gisteravond. "Ik kwam thuis van mijn examen en iedereen zat aan het televisiescherm geplakt", ging ze verder, "Ze keken niet eens op".
Haar ouders en aanwezige zussen keken betrapt. Ze wisten dat Maartje gelijk had. Maar ze hadden een heel goed excuus. Maartje deed examen op 11 september.
Maar om het een beetje goed te maken, daarom als nog van harte meid.

De seizoenen

Als je jong bent valt de lente eeuwig samen met de lente
Er hangt bloesem aan de bomen en een vogel zingt een lied
En je jeugd bestaat uit zee en zand en zonnige momenten
Maar de seizoenen komen terug
De jaren niet

Als de zomer aanbreekt, wil je niet verdwalen in het koren
Je agenda heeft geen ruimte voor plezier en voor verdriet
En je zegt: Ik heb geen tijd, ik heb al zoveel tijd verloren
Maar de seizoenen komen terug
De jaren niet

Pas in de herfst is voor het eerst
Het besef niet te ontlopen
Je ogen vallen open
Je hebt je tijd verdaan
Je halve leven werd beheerst
Door zenuwen en zorgen
De blinde hang naar morgen
De race om het bestaan
Je armen worden krakerige takken
En als je het geluk probeert te pakken
Is het nep of surrogaat
Je bent te laat

In de winter ben je vrij om al je dagen te verdromen
Maar je tijd is om, het zand is leeg, het regent dat het giet
Je verlangt met hart en ziel naar nieuwe bloesem aan de bomen
Maar de seizoenen komen terug
De jaren niet
Er zal bloesem komen die je niet meer ziet.


Ivo de Wijs.

De Wijs staat bekend als een onverbeterlijke optimist. Dit gedicht verscheen voor het eerst in de bloemlezing “We gaan gelukkig dood. 75 liedjes over de dood, ter troost en verstrooing”.