Geweld in de metro
Barcelona – Bijna iedereen die hoorde dat wij met de kerst naar de hoofdstad van Catalonië gingen, waarschuwde ons voor zakkenrollers. ”Vooral op de Ramblas”, wist men. De trucs van het dievengilden werden ons allemaal onthuld. “Ze laten je een kartonnen bord lezen en terwijl je dat doet, rolt een ander je”, “Ze vragen om een vuurtje en leiden je zo af”. “Ze struikelen tegen je aan en rollen je” en “Bij het in- en uitstappen in de metro slaan ze hun slag”. Ook de toeristengidsen waarschuwen er voor. Barcelona is kennelijk niet alleen de stad van Gaudi, maar ook die van de zakkenrollers. Wel een gewaarschuwd mens telt voor twee. Het zou mij niet gebeuren.
Op kerstmorgen – op weg naar de kerstdienst in de kathedraal van Barcelona – stapten we in het metrostation voor ons hotel in de ondergrondse trein. Op het moment dat ik in wilde stappen, bukte er plotseling een man voor me. Ik voelde dat hij mijn broekspijp beetpakte. Achter mij drong er al iemand op. “Nu proberen ze me te beroven”, ging het door me heen. Ik bedacht me geen moment, greep de gebukte kerel bij de jas en smeet hem in een beweging tegen de banken in de coupe. Daar belandde hij op handen en voeten. Woest keek hij naar mij op. Hij begon in het Spaans tegen me te roepen en wees op de vloer voor mijn voeten. Daar lag een sleutelbos. De man kroop naar me toe, griste de sleutels van de grond, kwam overeind, keek mij beledigd aan en wankelde daarna de trein uit. Ik stapte verder de wagon in. De reizigers weken uiteen en maakten meteen plaats. Het was doodstil. Men keek zwijgend naar de bruut, die zojuist een arme drommel opzij had uitgesmeten. De stakker had alleen z’n op de grond gevallen sleutelbos willen pakken en werd prompt door een barbaar die daardoor niet vlug genoeg kon instappen ruw terzijde gesmeten.
Toen ik me realiseerde dat men dat waarschijnlijk dacht, barstte ik in lachen uit. De reizigers keken nu nog verschrikter. Corien zei zachtjes:”Waarom deed je dat nou?” Ik zag alleen maar verbouwereerde en verschrikte gezichten van mijn medereizigers om mij heen en kon het niet helpen, maar moest opnieuw lachen.
“Ik leg het later wel uit”, hikte ik.
Toen wij bij de halte van de kathedraal uitstapten, ging er een zucht van verlichting door de coupe.
Klik naar de foto’s van de trip

Nog 3 dagen tot de komst van de Euro.