Cowboy
Den Haag - De automatische deuren van het politiebureau zoeven open. Naar binnen treed een jonge vrouw met helblond haar en zwart omrande ogen. Ze draagt een geelgeruite legging met een groen T-shirt en aan haar hand voert ze jongetje van een jaar of tien mee. Het ventje, uitgedost als cowboy, heeft moeite haar grote passen bij te houden.
“Ik zoek een sterke vent”, zegt de vrouw zonder introductie tegen de receptioniste.
“Doen we dat niet allemaal mevrouw”, antwoordt deze ad rem.
De vrouw reageert niet, maar vervolgt: “Ik wil een krachtige agent spreken, de sterkste die er is”.
“Kunt u me misschien uitleggen waar het voor is”, wil de receptioniste weten.
Dat is de blonde dame niet van plan. “Ik schaam me dood. Ik leg het die agent wel uit”, is haar antwoord.
De receptioniste belt naar de agentenwacht en in de hal van het politiebureau verschijnt de forse gestalte van een grote enigszins kalende diender. Met z’n drieën, de jeugdige cowboy in het midden, verdwijnen ze in een spreekkamer.
“Dit is Marco”, wijst de vrouw op het mannetje naast haar, ”Het gaat om hem”. Het kind kijkt als op commando sip.
“Hij heeft z’n nieuwe laarzen aan”, vervolgt ze. “Cowboylaarzen. Hij heeft ze van z’n oma gekregen. Ze gingen al wat stroef aan vanmorgen, maar nu krijg ik ze niet meer van z’n voeten“.
De kleine cowboy doet een stap achteruit om de diender een beter zicht op een paar fraaie lederen laarzen te geven.
“Wat wilt u dat ik voor u doe?, vraagt de politieman glimlachend naar de kleine cowboy kijkend.
“Dat is nogal duidelijk. Trekt u even z’n laarzen uit. Politieagenten zijn toch potig genoeg zou ik denken”, vervolgt de moeder van het ventje.
De diender pakt Marco op en zet hem op de rand van het bureau. Marco steekt direct gewillig beide benen naar voren. Hij vindt de belangstelling voor zijn laarzen wel aardig. Toch is hij over de afloop niet helemaal gerust. ”Als het pijn doet ga ik gillen”, waarschuwt hij. De diender pakt een beentje vast en trekt aan de laars. Het schoeisel wil niet van wijken weten. Moeder zet de handen in de zij. “Wel een beetje met die agent meewerken”, voegt ze Marco toe. Omdat Marco niet goed weet hoe hij het advies van z’n moeder moet opvolgen, begint hij - alsof hij zit te persen - terwijl de diender aan z’n laars trekt te kreunen en te steunen. Het helpt want langzaam schuift de laars van z’n voet. Het duurt een kwartiertje, maar dan staan beide laarzen netjes naast elkaar op het bureau. Marco blijkt een paar extra dikke sokken te dragen. Opgelucht glijdt het ventje van het bureau af en gaat naast z’n moeder staan. Hij pakt z’n laarzen en terwijl hij aan de hand van z’n moeder het bureau verlaat, hoort de diender nog juist dat hij tegen haar zegt: ”Goed idee hé, van pappa om ons hier heen te sturen”.
Nu maakt z’n moeder een kreunend geluid.

Nog 41 dagen tot de komst van de Euro