Aalscholverpaartje aangetroffen Delft – Deze week zag in de wetering achter ons huis twee aalscholvers zitten. Ik had nog niet eerder aalscholvers in dit water gezien. Je vergist je niet gauw. De bijna helemaal zwarte vogels hebben een opvallende witte wang en gele plek op de plaats van de aanhechting van de bek. Een aalscholver zit bovendien vaak met uitgespreide vleugels. In tegenstelling tot andere zwemmende en duikende vogels heeft dit dier geen beschermende en waterafstotende vetlaag op de veren. Hij moet na iedere zwemtocht dus even opdrogen om weer te kunnen vliegen. De komst van de vogels kan niets te maken hebben met het dagelijks overmatige voeren met brood door omwonenden. Dat trekt wel extra meeuwen en ratten aan, maar aalscholvers eten geen brood. Het voedsel van de aalscholver is vis, zoals snoekbaars, snoek, voorn en paling. De vogel is dan ook niet erg populair bij de vissers, want een aalscholver eet bijna een pond vis per dag. In de vorige eeuw werd hij door vissers bejaagd. In de jaren zestig van de vorige eeuw waren er nog maar 1150 broedparen in ons land. Zij leefden verdeeld over twee kolonies: Wanneperveen en Naardermeer. Nadat de vogels wettelijke bescherming kregen, ging hun aantal weer vooruit. Nu zijn er weer zo’n 25 kolonies in ons land. De grootste kolonie – 8400 paren – bevindt zich in de Oostvaardersplassen. Men schat dat er nu weer zo’n kleine 20.000 aalscholvers in ons land zijn. Toch vind ik het vreemd om een paartje aan te treffen in onze wetering. Hoewel er wel solitair wordt gevist door de vogels, leven ze toch voornamelijk in kolonies in grote watergebieden. Overigens is de groei van de populatie niet alleen de danken aan de wettelijke bescherming. De vervuiling door fosfaten veroorzaakte een explosie aan voedsel voor de ‘waterraaf’. Het schoner worden van het milieu zal een nadelig effect hebben op de populatie van de aalscholver. Toen ik later weer eens langsfietste, zag ik dat een van de vogels een zakdoek had opgevist. Die liet hij samen met zijn vleugels drogen.