De tuin van Magdalene College Cambridge – In Cambridge werd het echt lente. De dagen daarvoor waren ook niet slecht, maar hier in de tuin van het beroemde Magdalene College tussen de narcissen voelden we voor het eerste dat de zon meer kracht heeft. Het college is het bekendst door de dagboeken van Samuel Pepys die hier na diens dood in de bibliotheek worden bewaard. Het was ook het laatste ‘all-male’ college in zowel Cambridge als Oxford. Dat is sinds 1988 niet meer zo. Ook vrouwen kunnen nu hier studeren. Het is nog wel een college met heel wat oude tradities en ondanks de uitbreidingen in de vroeg jaren van 1930 is het nog steeds een van de kleinere van de stad. We kwamen er zondag speciaal voor wat een Griekse dichter “de bloem die eeuwig droomt van ijdelheid en liefde” noemt: de narcis. Ik ken geen tuin waar zoveel soorten van deze kleine bolgewassen bloeien. Er staan bloemen tussen die ik nergens anders zag. We zien roze, oranje, rode, witte en gevlekte exemplaren. We zien er dubbelbloemige met grote gele trompetten en met trosjes gele of witte bloemetjes. De narcis is mijn favoriete bloem. Dat komt niet alleen vanwege de vorm, maar ook omdat het zo makkelijke bloem is. Als ze eenmaal in de aarde zitten, kun je ze rustig laten verwilderen. Ze komen elk jaar in grotere getale en met meer bloemetjes weer terug. Corien raakt in de tuin in gesprek met een wandelaar. Een oudere heer in een witte blouse en een klein wit kanten mutsje. Hij vraagt of ze weet wat de profeet Mohammed over de narcis zei. We moeten beide het antwoord schuldig blijven. “Brood is voedsel voor het lichaam, de narcis is voedsel voor de ziel”, zegt hij met een glimlach. Wij glimlachen terug.