Majestueuze Helen Mirren Delft – Vorige week vrijdag gingen Corien & ik naar ‘The Queen’. De film handelt over het drama dat zich na de dood van prinses Diana afspeelde in het Britse koningshuis. Een koningsdrama waar William Shakespeare de lippen bij af zou likken. De hardvochtig lijkende koningin Elizabeth II met haar nogal lompe echtenoot prins Philip en haar zoon Charles die bang is voor een aanslag, omdat hij de zo razend populaire Diana (door de premier zo treffend omschreven als de The People's Princess) in de steek heeft gelaten. Het gehele drama voltrekt zich onder de ogen van de net benoemde premier Tony Blair. Shakespeare zou het drama zeker hebben gebruikt. Ik heb genoten van Helen Mirren in haal rol van koningin. Zij komt wat mij betreft in aanmerking voor een Oscar. Ook Michael Sheen treft Tony Blair zeer goed. Werkelijkheid en fictie lopen door elkaar. Wat er allemaal is gebeurd in die hectische week na de dood van Diana in 1977 weten we niet precies. De schrijvers speculeren hier en daar nogal wat. De film suggereert dat de nieuwbakken socialistische premier Blair min of meer de monarchie redt. Hij weet de koningin er uiteindelijk van te overtuigen dat zij in het openbaar haar rouw moet tonen. Dat gaat niet zo maar, aangezien majesteit vooral op haar vakantieadres in het Schotse landgoed Balmoral wil treuren over het verlies van de moeder van haar kleinzoons. In de film gaat de familie onder leiding van prins Philip vrolijk op jacht, terwijl haar onderdanen massaal in Londen prinses Diana de laatste eer bewijzen. De film is genadeloos en toont het wereldvreemde karakter van het koninklijke gezelschap. Tegelijk is de film ook eerlijk en laat zien dat de Britse koningin gevangen zit in haar keurslijf. Of Helen Mirren een Oscar krijgt blijft nog even een vraag. De film heeft Blair in Amerika in ieder geval wel goed gedaan. Klik maar op het krantenartikel.