vrijdag 31 augustus 2007

Book of Kells


Dublin – Het hoofdgebouw van het Trinity College Library is recht tegenover het gebouw waarin wij logeren. Een bezoek aan deze onderzoeksbibliotheek, één van de grootste in de wereld, ligt dus voor de hand. Trinity College Library heeft de grootste collectie manuscripten en boeken in Ierland. De bibliotheek omvat bijna drie miljoen boeken en is gehuisvest in acht gebouwen.

Ontbijten deden wij tussen de studenten.

De bibliotheek bestaat sinds de stichting van het Trinity College in 1592. The Old Library waar wij vanuit onze kamer op kijken is het oudste. Het werd gebouwd tussen 1712 en 1732. Het pronkstuk van de middeleeuwse collectie manuscripten is zonder twijfel het Book of Kells uit ca. 800. Het is een evangelieboek dat is gebonden in vier aparte delen, zodat de schitterend versierde pagina’s en tekst naast elkaar kunnen worden bekeken.

De voorzijde van de Old Library, waarin ook de Long Room is.

Ad en ik namen woensdagmorgen na ontbijt een kijkje bij dit beroemde manuscript. We bekeken ook de belangrijke boeken van Durrow (ca. 700) en Armagh (ca. 800), waarvan het laatste veel informatie verschaft over Ierlands beschermheilige St. Patrick. De bijbehorende tentoonstelling leverde ons heel wat belangrijke informatie op over het boek en de vervaardiging ervan. Helaas mochten we – om heel begrijpelijke redenen – in de zaal waar de boeken lagen geen foto’s nemen.

Ad op de ondersteunende tentoonstelling.

Zodra je in de Long Room komt – waar helaas ook niet mag worden gefotografeerd – ga je bijna als vanzelf op fluistertoon spreken. In de Long Room met zijn gigantische houten tongewelven waar de kostbaarste boeken worden bewaard, kwamen voor ons toonaangevende schrijvers zoals Jonathan Swift, Oscar Wilde, Bram Stoker en Samuel Beckett. Dat niet iedereen onder de indruk raakt van deze historie demonstreerde een bejaarde Amerikaanse toerist. Hij zag mij peinzend de ruimte in staren en veronderstelde daarom dat ik bij het personeel hoorde. “Hoe kun je nu een boek helemaal boven van zo’n plank halen”, vroeg hij me.
”Met een trapje”, antwoordde ik hem, wijzende op de laddertjes die daarvoor aanwezig waren. “Ok”, antwoordde hij en verliet de zaal. In meer was hij niet geïnteresseerd.

Geen opmerkingen: