Live Forever Maastricht – Als Antony van Dijck de portretschilder is van de zeventiende eeuw en Andy Warhol die van de twintigste eeuw, dan is Elizabeth Peyton de portretschilder van deze eeuw. Althans voor zover we dat nu kunnen overzien. Dat bedacht ik me toen ik de tentoonstelling ‘Live Forever’ bekeek in het Bonnefantenmuseum in Maastricht. Er hangen tachtig intieme en virtuoos geschilderde portretten van haar bij elkaar. De Amerikaanse schildert vrienden, liefdes, popsterren, familie, royalty, schrijvers en nog veel meer. Wie ze schildert, maakt haar kennelijk niet uit. Ze heeft voor niemand een voorkeur. Wat mij het meeste opvalt in haar portretten is de nonchalante sfeer. Ze schildert zoals je een terloopse foto neemt, een snapshot. De blik van het model is meestal afgewend, de uitsnede is krap. Meestal ontbreekt de bovenkant van de haren. Ze portretjes doen me denken aan geschilderde polaroids. De dunne verfstreken bewijzen ook dat ze niet uit is op een uitputtend gedetailleerd schilderij. Peyton schildert met een lichte toets. Toch ontsnappen haar modellen door haar schilderkunst aan vluchtigheid en verval. Vandaar ook de titel van de tentoonstelling: Live Forever.