Zegen komt van boven Oxford – Wie ooit aan de rand van de Trevifontein in Rome heeft gestaan, weet dat op de bodem van deze fontein een aanzienlijke hoeveelheid muntjes ligt. Men vertelt je daar dat als je met je rug naar de fontein met gesloten ogen met je rechter hand twee muntjes over je linker schouder gooit en uitroept: “Arrivederci Roma, tibi gratia volo, in tiberis aqua tua fluit" (tot weerziens Rome, ik wil je genade, je water stroomt naar de Tiber) je ooit zal terugkeren naar de Italiaanse hoofdstad. Corien & ik hebben er wel ooit muntjes in gegooid, maar de spreuk hebben we achterwege gelaten. En toch kwamen we terug. Het werpen alleen is dus kennelijk ook al krachtig genoeg om de wens uit te laten komen. Dankzij deze legende ligt er overigens een aanzienlijke hoeveelheid muntjes in het water. Het recht om die er uit te vissen wordt door de stad Rome verplacht. Want ook het geluk levert handel op. Ik moest aan dit verhaal denken toen we onlangs de toren van the University Church St. Mary the Virgin in Oxford beklommen. Onderweg naar de top zagen we dat op de stenen waterspuwers langs de dakrand van de kerk door bezoekers muntjes waren gegooid. Kennelijk is de drang om via het gooien van muntjes geluk af te dwingen nu ook tot de hoogte van de dakrand gestegen. Ik kende het fenomeen voorheen alleen van vijvers en fonteinen, maar nu is een gargouille kennelijk ook al een object dat geassocieerd wordt met geluk. Zou je na een regenbui muntjes terugvinden in het op deze manier afgevoerde regenwater? Ik denk het wel. Alle zegen komt – net als de regen – immers van boven.