Een nostalgisch gezicht Turunç – Ik herinner mij uit mij vroege jeugd dat leveranciers hun waren met een bakfiets thuis bezorgden. Elke dag vers. De bakker en de melkboer deden dat met een bakfiets. Ik hielp ze als jongetje van een jaar of tien, samen met de andere kinderen uit de straat de hoge brug over de Vliet opduwen. De groenteboer behoefden we niet te helpen. Die had een paard en wagen. Ook de scharenslijper was een man met een bakfiets. Daarop was alle apparatuur aanwezig om scharen en messen te slijpen. Wij noemden hem ‘de scharensliep’. Als hij de straat inreed, kwamen de huisvrouwen, met het schort nog voor, uit de huizen te voorschijn met scharen en messen. Er was in een gezin in de jaren vijftig kennelijk altijd wat te slijpen. De ronde steen waarop hij sleep, werd aangedreven door een trapwiel. In mijn herinnering leek het mechanisme een beetje op dat van een trapnaaimachine. Een motortje kwam er niet aan te pas. De meeste mensen laten nu geen scharen en messen meer slijpen. Kennelijk worden de huidige messen niet meer bot of kopen we simpelweg nieuwe als het snijden moeilijk wordt. Ik vermoed dat alleen koks hun messen nog regelmatig laten slijpen. Mijn keukenmessen zijn overigens onlangs wel geslepen door een vakmannetje in Veldhoven. Ik gebruik graag goed gereedschap in de keuken. Slijpen gebeurt dus nog wel, maar niet meer op straat. In het Turkse kustplaatsje Turunç zag ik deze ‘scharensliep’ aan het werk. Onverstoorbaar sleep hij het ene na het andere mes. De klanten hadden de messen aan het begin van de middag gebracht en een voor een bracht hij ze weer terug in een vlijmscherpe staat. Een mooi nostalgische gezicht.