Hoe veilig is het nu? Delft – De watersnoodramp van 1953 behoort tot mijn vroegste herinneringen. Ik was vijf jaar oud en diep onder de indruk over wat er zich in ons land voltrok. In mijn herinnering lijkt het wel of ik de nieuwslezer toen op de radio steeds weer opnieuw hoorde vertellen over de zware storm. De spectaculaire beelden die we nu in de aanloop naar de herdenking van de ramp op tv zien, herinner ik me niet. Televisie was er niet en ik was te klein voor de krant. Wel herinner ik me de vrachtauto in onze straat met ingezamelde hulpgoederen . Mijn moeder liep er, met mij aan haar rokken, naar toe om kleding te geven. Ik zie nog de grote hoeveelheid jassen en andere kledingstukken die er al op de vrachtwagen lagen. Zo klein als ik was, had ik een trots gevoel: mijn moeder gaf ook kleding. Pas veel later toen ik Corien leerde kennen, hoorde ik van m’n schoonvader verhalen over de tragedie achter de watersnoodramp. Verhalen waarin ook het menselijke leed doorklonk. Hij kende de situatie en de mensen. Zijn familie had het meegemaakt. Als jongetje van vijf was het alleen maar spannend en gaf het een gevoel van solidariteit Overal in de toen getroffen gebieden in Zeeland, Zuid-Holland en Noord-Brabant vinden nu herdenkingen plaats, met als sober hoogtepunt de nationale herdenking morgen in Oude Tonge en Ouwerkerk. Maar herdenken is niet genoeg . Bijna elk jaar zijn er nu overstromingen. We moeten niet alleen achterom kijken. Het is zeker zo belangrijk om vooruit te kijken. Zijn we vijftig jaar na de watersnoodramp wel zo veilig als we denken? Op deze vraag had ik graag een helder positief antwoord.