Sporthal gaat, maar ringen blijven Delft – Het werk van de in 2002 overleden beeldhouwer André Volten heeft in belangrijke mate bijgedragen aan de integratie van beeldende kunst in de publieke ruimte. Op veel plekken in ons land is werk van hem te vinden. Zo is er een sculptuur van hem te bewonderen bij Paleis Huis ten Bosch in Den Haag, er staat een werk bij de Stopera in Amsterdam en ook het monument voor Antony Winkler Prins op het Frederik Hendrikplein in de hoofdstad is van hem. Verder zijn er werken van hem te vinden in Utrecht, Enschede, Drachten, Groningen, Rotterdam, Tilburg en Gouda. In 1996 kreeg Volten voor zijn werk de belangrijke Oeuvreprijs van het Fonds voor Beeldende Kunsten, Vormgeving en Bouwkunst. Zijn werken bevinden zich ook in de kunstcollecties van het Kröller-Müller Museum, het Lehmbruck-Museum in Duisburg, de Kunsthalle Mannheim in Mannheim en het Skulpturenmuseum Glaskasten in Marl. In opdracht van koningin Beatrix was Volten begonnen met een kunstwerk ter gelegenheid van het huwelijk van Prins Willem-Alexander en Prinses Máxima voor de tuin van het nieuwe echtpaar. Dat werk heeft hij helaas niet meer kunnen voltooien. Ook in Delft is een werk van André Volten te bewonderen. Het zijn zeven ringen van Cortenstaal op de gevel van de uit 1969 daterende sporthal De Buitenhof. Het werk prijkt sinds 1970 aan de gevel. De sporthal zal binnenkort worden gesloopt en worden vervangen door een moderne nieuwe sporthal even verder aan de Duke Ellingtonstraat. Met de sloop van het oude gebouw zal het kunstwerk echter niet verdwijnen. Ik verwacht dat het aan het eind van dit jaar al kan worden bevestigd aan de gevel van het nieuwe moderne sportcomplex. Wij hebben menige voetstap in de oude sporthal liggen. Sander ging acht jaar naar de hal voor zijn judolessen en –wedstrijden. Het kunstwerk maakt dan ook deel uit van het collectieve gezinsgeheugen. Het is niet alleen daarom goed dat het ongeveer 10 meter brede en 2.60 meter hoge kunstwerk voor de stad blijft behouden. Het geometrische abstracte beeld is naar mijn mening kenmerkend voor de naoorlogse generatie beeldhouwers.