Het spleengevoel Helmond – Het wandelgebied in de Helmondse binnenstad is verfraaid met bankjes. De winkelende inwoners kunnen hier even heerlijk rusten en van de zon genieten. Op de rugleuning van de bankjes is een metalen plaatje aangebracht met daarop een gedichtje of een fragment daarvan. Op het bankje waar wij nu op zitten staat dit bekende versje Spleen Ik zit mij voor mijn vensterglas onnoemelijk te vervelen. Ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik samen spelen. Godfried Bomans Het gedichtje drukt niet het gevoel uit dat Corien, Sietske, Karsten en ik hier hebben. Spleen is de licht depressieve gemoedsgesteld waar onze oosterburen het woord weltschmerz voor hebben. Daar lijden wij geen van alle aan. Het gedichtje wordt altijd toegeschreven aan Bomans, maar ik heb daar mijn ernstige twijfels over. Hij is daar zelf nooit helder over geweest. Het is waarschijnlijk een bewerking van het gedicht ‘Spleen’ van Friedrich Torberg (1908-1979). Spleen Ich möchte alles, was ich fühl, nicht fühlen und ganz allein sein. Nein, nicht ganz allein. Ich möchte gern zwei Hunde sein und miteinander spielen. Ik geef toe dat de versie van Godfried Bomans leuker is. Er wordt op dit gedicht wel meer gepreludeerd. De eerste en derde regel moeten rijmen op as en de tweede en de vierde regel op elen, waarbij het laatste woord van de tweede regel natuurlijk vervelen moet zijn. Twee voorbeelden: Spleen Mijn kikker in de waterplas begint mij te vervelen; ik dacht dat hij de ware was en ooit mijn kus zou stelen. Spleen De oude Griek Pythagoras kon zich soms flink vervelen. Stel nu dat ik een driehoek was, dan viel met mij te spelen. Heb jij ook spleenvariaties? Stuur ze dan naar ODD en laat ons meegenieten.