Koekenbakker aan het werk Veldhoven – Terwijl haar zussen in Delft en Pijnacker aan het logeren waren bij de opa en oma in die plaats, vermaakte Nienke zich thuis met het koekjespakket dat ze kreeg van oma Corien. “De koekjes vielen reuze in de smaak”, meldde Saskia. Niet alleen de smaak was uitstekend. Het vervaardigen van de lekkernijen was ook nog eens een leuk karweitje. “Vooral de ruimte-afbeeldingen er op vond Nienke erg leuk”, vertelde haar moeder. Nienke had zelfs nog wat deeg over. Daar maakte ze cijfers van, die ze daarna ook nog versierde.

Morgen weten we meer Delft – Morgen wordt het geheim onthuld. Daar ga ik tenminste vanuit. Vorig jaar zag Els Sara en vierde dat – samen met Ad die de magische grens van 50 jaar al eerder was gepasseerd – met een gezamenlijk boertig eeuwfeest. Het feest viel samen met carnaval en daarom hadden zij een agrarisch label aan hun feest gehangen. Zij hadden hun gasten gevraagd om als boerin of boer naar hun eeuwfeest te komen. Ook de versnaperingen waren afgestemd op dit landbouwthema. Er was o.a. snert en roggebrood met spek. Tussen de familie en vrienden verscheen plotseling op het feest ook een onbekende en raadselachtige gast: een knap vermomde boerin. Deze raadselachtige gast had voor iedereen een vriendelijk knikje en een handje. Het licht gebogen kleine vrouwtje sprak echter geen woord. Na een half uurtje verdween de ‘mystery guest’ weer net zo plotseling als zij was gekomen. Niemand had een idee wie het was. Ook in het afgelopen jaar is het raadsel niet opgelost. Er zijn wel een aantal suggesties, maar niemand weet het natuurlijk echt zeker. Ik heb zo’n idee dat de raadselachtige boerin ook dit jaar op de verjaardag van Els zal verschijnen. Deze keer om haar identiteit te onthullen.

De opwarming geïllustreerd Delft – De opwarming van de aarde is een belangrijk actueel onderwerp. De kranten staat er vol mee en ook in allerlei tv-programma’s worden wij op de hoogte gehouden van de stand van zaken. Deze winter is buitengewoon warm. Toch is de temperatuur op aarde de afgelopen 100 jaar maar 0,7 graad gestegen. Is er echt iets aan de hand of denken we dat alleen maar en ontstaat dat idee door de euforie van het moment. Vertroebelen de recente indrukken het totale beeld? In de strijd tegen de opwarming komt nu zelfs onze vertrouwde gloeilamp in een kwaad daglicht te staan. De Europese ministers hebben ook een stap gezet in de strijd tegen de uitstoot van het broeikasgas kooldioxide (C02). De uitstoot in de lidstaten moet, volgens hen, in 2020 samen tenminste twintig procent kleiner zijn dan nu. Ook ik vrees dat we er aan moeten geloven. De zomers worden warmer en de winters natter. Er komen meer stormen en van de Elfstedentocht zullen onze kleinkinderen nog slechts historische tv-beelden zien. Toen ik vorige week met Dieuwertje door Delft reed, schoten deze gedachten door mijn hoofd toen ik de bloeiende narcissen zag op de Buitenhofdreef. Bloeiende narcissen in februari. Dat is heel erg vroeg. Die conclusie kan ik ook trekken aan de hand van beelden uit mijn eigen fotoarchief. In april 1978 bracht ik samen met Pieter Jan een bezoek aan de Britse stad York. Een stad met een lange geschiedenis die terug gaat tot de tijd van de Vikingen. Een van de zaken die me tot op de dag van vandaag is bijgebleven, is de overvloed aan bloeiende narcissen overal in de stad. De historische stad was werkelijk bedolven onder een tapijt van gele bloemen. “U bent in de mooiste tijd van het jaar”, zei onze gastvrouw in het hotel, “in april is de stad dankzij de narcissen op haar mooist”. Ze had helemaal gelijk. In mijn fotoarchief vond ik het bewijs op deze dia van de oude stadsmuur. Hij is gemaakt op 22 april 1978. Nu hoef je in april niet meer naar de historische Engelse stad te reizen om die bloemenpracht te zien. Je moet daarvoor veel eerder op de boot stappen. Net als in Delft zijn ook in York de narcissen dankzij de stijgende temperatuur al veel eerder in bloei. Het is wellicht niet zo’n erg wetenschappelijk bewijs, maar voor mij wordt het effect van de opwarming met deze twee opnamen overduidelijk geïllustreerd.

Nog lang niet Stiphout – Marieke & Michiel waren present op het doopfeest van Marlynn. Neef Mees en nicht Marlynn zullen het zich nooit herinneren, maar ze hebben elkaar echt ontmoet. Hoewel het niet echte een ‘kennismaking’ was, leverde het wel een leuk plaatje op. Mees en Marlynn zijn een leuk stel. Het zijn straks op zaterdag 16 juni op de traditionele goepsfoto op de familiedag twee van de nieuwe gezichtjes. De groep breidt zich steeds maar uit en we zijn er nog lang niet. Toch?

“Opa, wie is die mevrouw?” Delft – Het zal weinig mensen ontgaan dat op 7 maart de Provinciale Statenverkiezingen worden gehouden. Om het electoraat te lokken, wordt Delft ‘gesierd’ met aanplakbiljetten. Het valt ook kleindochter Dieuwertje op. Achter op mijn fiets ziet ze, als we naar de stad rijden, telkens het opgewekte gezicht van een lokale CDA-coryfee aan haar voorbij flitsen. “Opa, wie is die mevrouw?”, wil ze weten. “Dat is Manita”, informeer ik haar. “Waarom hangt haar foto overal?”, hoor ik haar achter mijn rug vragen. “Als de mensen haar gezicht vaak zien, vergeten ze niet om op haar te stemmen”, vervolg ik de uitleg. Het is even stil achter op mijn fiets. Dan lanceert Dieuwertje de volgende vraag: “Is ze van een partij?” “Manita is een coryfee van het CDA”, vertel ik. Als ik het zeg, besef ik tegelijk dat mijn vierjarige kleindochter natuurlijk niet weet wat het CDA is en al helemaal niet wat een coryfee is. Dieuwertje is dan ook weer even stil. Dan klinkt het: “Ik ken alleen een goede fee”. Ik weet niets beter dan: “Dat is precies wat Manita wil worden”.

Gratis Ice Fishing in Barrie Barrie – De temperatuur in Delft doet denken aan de lente. De narcissen en krokussen in onze tuin staan al royaal in bloei. Schaatsen is van de baan. Eigenlijk kunnen we al jaren alleen nog maar schaatsen op kunstijs. Het water achter onze tuin blijft heerlijk open voor de eendjes en de reigers. In Barrie, de Canadese woonplaats, van Corrie & Warrie is dat absoluut niet het geval. Daar vriest het nog ouderwets en is het water overal dichtgevroren. Er zijn heel wat mogelijkheden om te schaatsen. Zelfs de Kempenfelt Bay – het grote meer bij Barrie waarop je zomers zo heerlijk kun varen – is helmaal dichtgevroren. Het is daar dit weekend erg druk. Niet met schaatsers, maar met vissers. Dit weekend organiseert de Ontario Ministry of Natural Resources op dit meer het eerste Winter Family Fishing Weekend. Ter gelegenheid hiervan mogen alle inwoners van Barrie deze zaterdag en zondag zonder vergunning vissen. “Grab your fishing gear and a warm coat and fish licence-free on Saturday and Sunday”, zegt de organisator van het ministerie in de lokale krant. Je begrijpt dat het niet om gewoon vissen gaat, maar om ijsvissen. In de winter staat het meer vol met hutten. Vanuit die onderkomens gaan de vissers er op uit. Je kunt de heerlijke verwarmde hutten per weekend huren. Ik ben niet zo’n visser. Ik ben slechts een visliefhebber en dat is heel wat anders. Maar als ik in Barrie was dit weekend, ging ik zeker even kijken. Het levert vast hele mooie plaatjes op.

Wie is een jongedame? Delft – Maandag trokken Corien & ik samen op met Dieuwertje. Dinsdag en woensdag moest Corien werken en gingen Dieuwertje en ik samen op pad. Donderdag moest ik het een en ander in Den Haag doen en was het de dag van oma. ‘s Morgens bracht ik de jongedame (Als je dat tegen haar zegt, merkt ze onmiddellijk op: ik ben geen jongen. We besloten daarom tot het compromis: meisjedame) naar Corien die bij haar jarige vriendin op de koffie was en vertrok daarna zelf naar Den Haag. Dieuwertje zat gezellig bij de vriendinnen op de bank en genoot van de limonade en het gebak. Daarna gingen oma en kleindochter samen naar de markt en de bieb. Dieuwertje mocht vervolgens de plek kiezen voor de lunch. Het werden poffertjes. Na de maaltijd reden de dames met de tram terug naar huis. Ook dat was voor onze kleindochter een feestje op zich. Toen ik tegen het eind van de middag terugkeerde uit Den Haag zaten de beide dames aan de salontafel een spel te spelen. Het doel daarvan is om zo snel mogelijk de grootste taart te bakken. Dieuwertje is duidelijk een keukenprinses want ze won het iedere keer van haar oma. En ook ik kon niet van haar winnen.

Nieuwe site heet Neeltje Johanna Delft – Het maken van een eigen internetsite is erg leuk. Steeds meer mensen besluiten om hun belevenissen te publiceren op het internet. Nellie is er daar sinds kort nu ook een van. Haar site heet Neeltje Johanna. Aanvankelijk vroeg ze me om op ODD er niets over te berichten. Vandaag gaf ze aan dat wel te willen. “Ik krijg er steeds meer lol in en eigenlijk ben ik best wel trots op mijn site”, mailde ze me vanmiddag. Vanaf vandaag is haar site dus te vinden via de linkjes van ODD, maar je kunt er natuurlijk ook rechtstreeks heen surfen. We gaan je volgen Nellie.

Samen naar de robotdierentuin Delft – Het regende gisteren bijna de hele dag. Het was te nat om naar de dierentuin te gaan, maar dat was deze woensdag niet erg. Dieuwertje en ik gingen in plaats daarvan naar het Museon in Den Haag om de tentoonstelling "Robot Zoo" te zien. Dat is een interactieve robotdieren-tentoonstelling voor kinderen. Het gaat over het mechanische aspect van dieren. Dieuwertje en ik zagen waarom een giraf zo groot is, hoe een vogelbekdier er van binnen uitziet en hoe een vlieg over het plafond kan lopen. Met motoren, tv-schermen, lichtslangen, schokdempers en pompen zagen we hoe dieren bewegen, hoe ze eten en van kleur kunnen veranderen. Dieuwertje mocht de enorme robots zelf bedienen en via interactieve spelletjes met ze spelen. Ze was vooral onder de indruk van de gigantische kameleon die telkens van kleur veranderde. Met een druk op de knop kon zij de gemoedstoestand van het dier veranderen. Ze maakte hem boos en meteen lichtten de lampjes op zijn flanken donker op. Wanneer hij niet wilde opvallen, nam hij een groene camouflagekleur aan. Zodra hij iemand erg aardig vond, nam hij allerlei kleuren aan en wisselde ze snel af. En dan heb ik het nog niet eens over de zintuiglijke precisie waarmee de lange tong van de kameleon insecten uit de lucht kon plukken. Pats. Ook die tong bediende Dieuwertje. Zo ontdekte ze spelenderwijs een en ander over nut en werking van de bijzondere dingen waartoe sommige dieren in staat zijn. Omdat botten, bloed en vlees zijn vervangen door buizen, chips en kleppen is de tentoonstelling nergens eng. Dieuwertje snapte wel dat het allemaal om vergelijkingen gaat. Soms controleerde ze dat eerst nog even bij mij. Bij de enorme kop van een prehistorisch dier meldde ze hardop: “Die is niet echt hoor”. Toen ik het beaamde, ging ze heel dichtbij om te kijken. “Wat een grote tanden”, merkte ik op. “Die zijn ook niet echt”, stelde mijn kleindochter op haar beurt mij gerust. De rode draad van de tentoonstelling is beweging, maar ook het effect van kleuren in de natuur komt uitgebreid aan de orde. Als Dieuwertje een zebravel aantrekt, gaat ze als een kameleon helemaal op in haar omgeving. Ze blijft wel goed om zich heen kijken, want al zijn het dan geen echte dieren, het klinkt wel net zoals in een dierentuin met echte dieren.

We volgen het lijstje Delft – Voordat we afgelopen maandag naar Delft vertrokken, maakte ik met Dieuwertje op haar verzoek een lijstje van dingen die ze graag in Delft wilde doen. Dat klinkt indrukwekkend, maar het lijstje is betrekkelijk kort. Ze heeft niet zo veel noten op haar zang. Prominent op de lijst stond wel ‘een museum bezoeken’. Op mijn vraag of ze een bepaald museum in gedachten had, kreeg ik als antwoord: “Waar iets voor mij is te doen”. Dat is heldere taal. Daar kan een opa iets mee. Mochten jullie nu denken dat de lijst slechts een ideetje van dat moment was, dan hebben jullie het mis. Dieuwertje checkt het lijst regelmatig. Toen we vanmorgen op weg naar de stad even bij de fietsenmaker langs reden om wat lucht in de achterband te pompen, vroeg ze daar onmiddellijk aan de fietsenmaker: “Is dit een museum?” “Gelukkig niet”, riposteerde de verbouwereerde man, “ik verkoop gelukkig nog steeds fietsen”. Ik stelde daar direct gerust door te vertellen dat we nu echt naar een museum gingen. Het eerste museum op ons pad was het Legermuseum. Juist op het moment dat we daar naar binnen gingen, begon er een tekenfilm met in de hoofdrollen Donald Duck, Mickey Mouse en Goofy. Het drietal speelde de rol van musketier. De drie musketiers moesten de door Boris Boef ontvoerde prinses redden. We keken de film niet helemaal af, want na twintig minuten werd het toch wel wat erg spannend naar de zin van Dieuwertje. Na een vlug rondje langs de voertuigen en de poppen verlieten we het museum. Het volgende item op ons lijstje was het museum van oma. Daar was het heel rustig. Het museum is in deze periode gesloten. De medewerkers zijn bezig om een prachtige nieuwe tentoonstelling in te richten. Schilderijen staan hier en daar nog schuin tegen de muren en er liggen verspreid in de zalen kunstvoorwerpen op dekens op de grond te wachten om te worden tentoongesteld. Nadat oma ons had verwelkomd, werden we door iemand van de beveiliging begeleid naar de kogelgaten. Het lege museum en de speciale behandeling maakte indruk op mijn kleindochter. Bij de kogelgaten namen we plaats op de trap. Ik vertelde haar over de Prins van Oranje en over het ontstaan van de kogelgaten. Dieuwertje luisterde aandachtig. “Wat vind je er van?”, vroeg ik haar nadat ik mijn verhaal had gedaan. Dieuwertje keek naar de kogelgaten en zei: “Er zit glas voor”. Ze zei het op een toon alsof ze zich afvroeg waarom ik juist over dit detail niets had verteld. Terwijl het toch zo zichtbaar was. We liepen daarna nog even door het stille museum en babbelden in de hal nog even met Corien. “Wat gaan jullie hierna doen?”, vroeg Corien aan haar kleindochter. “Een Doraboekje lezen”, antwoordde ze, “en wat drinken”. En dat deden we dus.

Oma helpt Delft – Gisteren zijn we met Emma en Dieuwertje vanuit het Spurriezeiersland weer teruggereden naar Kabbelgat. Emma hebben we eerst naar oma Marjan en opa Joop in Pijnacker-Nootdorp gebracht en Dieuwertje is met ons meegegaan naar Delft. De meisjes logeren deze week elk bij een grootouderpaar. In Delft ontdekte Dieuwertje een nieuw opmaaksetje in het kastje van haar oma. Ze vroeg Corien wat je daar allemaal zoal mee kan doen. Oma legde uit hoe je je lippen moet stiften en vertelde verder wat de functie was van alle andere kwastjes en borsteltjes. Dieuwertje ging er mee aan de slag. Met een borsteltje iets op je ogen doen is nogal lastig, zeker als je daarbij je ogen stevig gesloten houdt. “Hoe doe ik dat opa?”, vroeg ze mij. Helaas ben ik geen held in dit soort zaken. Nadat ik even had gekeken of er een boven- of een onderkant aan de borsteltjes zaten, kwam ik tot het enige advies waar ze iets aan had: “Oefenen op oma”. Dieuwertje keek me schalks aan en riep toen met haar liefste stemmetje: “Oma wil je even helpen?” En oma wilde wel.

Reken maar op volgend jaar Stiphout – In de Jkvr.v.d.Brugghenstraat zag ik deze mooie straat versiering. Alle huizen waren versiert met een zelfgemaakte slinger van stoffen vlaggetjes en in iedere tuin stond een tafel met het huisnummer. Nieuwsgierig geworden naar de reden van al die tafels ben ik een praatje gaan maken met één van de bewoners. Het was mij even ontgaan dat het thema van de optocht dit jaar is: 'Mi carnaval kende op ons rèkenen'. Vandaar de tafels natuurlijk. De straat heeft met hun gevelversiering de straatprijs gewonnen. "Maar dat was ook niet zo moeilijk, want we waren de enige aanmelding". Misschien werkt het aanstekelijk en zijn er volgend jaar meer aanmeldingen. Van mij mag het want ik vind ’t erg leuk. Een bijdrage van Nellie

Het gat is dicht Veldhoven – Terwijl Sander & Saskia afgelopen zaterdag met de kinderen in Stiphout samen met de bekende groep familie en vrienden naar de carnavalsoptocht keken, werd er nog druk getimmerd aan hun huis. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat alles vrijdag voor de carnaval dicht zou zijn. Dat lukte de aannemer helaas niet en dus kwam hij met een aantal mannetjes terug om op de carnavalszaterdag de klus af te maken. Corien & ik bekeken het maandag We waren onder de indruk van de geweldige ruimte die erbij is gekomen. Het lijkt wel of er een extra verdieping op het huis is geplaatst. Zo royaal vind ik het. Op Aswoensdag komen de werklieden weer terug en maken ze het karwei verder af.

Gezellig in en langs de stoet Helmond – In Helmond zeggen ze dat zij de grootste carnavalsoptocht van het zuiden hebben. Of dat waar is weet ik niet. De optocht is in ieder geval erg groot. We stonden – ondanks de verhuizing van Guido & Ilse – weer op ons vaste stekje. Ad had er een busje neergezet. Vandaar uit werden we van een drankje voorzien. Ook de sanitaire voorzieningen waren op deze manier gewaarborgd. De groep was iets kleiner dan andere jaren, maar het was zeker net zo gezellig. Vooral de kleinkinderen genoten volop van de langstrekkende stoet. Ook dit keer trok prins Adrie dun Uurste met zijn gevolg aan ons voorbij. Toen de prins ons zag, gooide hij enkele handen met snoepgoed in de richting van de kinderen. Dat was een groot succes.

Zussen onderscheiden Stippent – De carnavalszondag begint natuurlijk zoals het hoort: met een mis. De St. Trudokerk zat helemaal vol toen prins Adrie dun Uurste met zijn gevolg van Spurriezeiers zijn intrede deed. Na het openingswoord door pastor Jo van Kessel trad de prins naar voren om de mis te openen met gebed. Het werd een heel aparte dienst waarin zowel de ernst van het leven als de pret aan de orde kwam. Want het is zoals de pastoor zei: “Iedere dag heeft genoeg aan zichzelf.” Na de dienst liepen we in optocht naar het carnavalsontbijt. Ad & Els en Corien & ik waren door de prins en prinses uitgenodigd om daar bij aan te schuiven. Het was een heerlijke maaltijd met volop lekkernijen. Daarna volgde het officiële gedeelte. In een aantal toespraken werden allerlei vrijwilligers bedankt. Zij maken het vieren van carnaval mede mogelijk. Op de tonen van de hofkapel komen ze naar voren en krijgen van prins Adrie dun Uurste een onderscheiding omgehangen. Een van hen was Paul. Hij zorgt al jaren voor licht en geluid. Hij kreeg daarvoor een speciale onderscheiding. We waren zeer verrast dat ook Corien en Els naar voren werden gevraagd. Zij kregen van de prins ook een onderscheiding omgehangen. Naast alle mensen die de onderscheiding verdienen, verleent de prins ook een onderscheiding op persoonlijke titel. De zussen van de prins waren zeer verguld met hun onderscheiding. Net als hun echtgenoten.

Feestvarken Stiphout – Het was gisteren de laatste dag van het jaar. Van het Chinese jaar wel te verstaan, want vandaag begon het Chinese jaar 4704, het jaar van het varken. Het oude jaarsfeest viel dit keer samen met de start van het Stiphoutse carnaval. Voor ons is het echter geen jaar van het varken, maar het jaar van prins Adrie dun Uurste. Hij is dus eigenlijk het feestvarken. We stonden met familie en vrienden dit jaar voor de deur van de nieuwe woning van Ilse & Guido. Zij hadden weer voor allerlei lekkers gezorgd. Niet alleen was er volop bier, maar er zijn door Ilse ook stapels worstenbroodjes verstrekt aan de hongerige carnavallers. Nellie had er grote pan erwtensoep afgeleverd bij haar schoondochter. Voor de inwendige mens was dus goed gezorgd. Ook het weer zat geweldig mee. In een heerlijk lentezonnetje trok de feestelijke stoet aan ons voorbij. Wij waren natuurlijk vooral gefocust op de bekenden in de stoet. De eerste die, verkleed als witte muis, bij ons langs kwam was Benthe. Zij liep mee in de groep van haar school. Witte muizen met blauwe en witte muizen met roze balletjes deelden beschuitjes met muisjes uit. Een welkome versnapering. De volgende groep waarin we nogal wat bekende gezichten zagen was de lokale fanfare. De zusjes Marlotte, Jolijn en Maartje toeteren daarin mee net als hun tante Nellie. Het is een vrolijk en muzikaal gezelschap. We ontwaarden ook prinses Monique in de optocht. Niet in een prinsessenjurk, maar als een soort vrolijk eendje. Ja ze is me er eentje. Voor de kleinkinderen is het gooien met snoep ook een van de grote attracties van de optocht. Gelukkig zijn ze daar in stiphout niet karig mee. Prins Adrie dun Uurste die hoop op zijn prinsenwagen voorbij trok, gooide ook royaal met snoepgoed. Na de optocht bleven we nog lang bij onze gastvrouw en gastheer. Zelfs de allerkleinste lieten zich de worstenbroodjes goed smaken.

Prins Adrie dun Uurste voortvluchtig Stiphout – Waar ging het fout? Hoe kan het nu dat onze prins plotseling wordt gezocht? Overal in Stiphout trof ik deze postertjes aan. Geschrokken vroeg ik aan voorbijgangers wat er aan de hand was. Is Prins Adrie dun Uurste voortvluchtige. Staat hij gesignaleerd door Interpol? Kijkt de marechaussee op Schiphol tussen de passagiers naar een olijke man met steek? Niemand kon het me vertellen. Gespannen ging ik naar de optocht. Zou de prins verschijnen of is zijne dorstluchtigheid reeds de grens over gevlucht. Morgen laat ik u weten of hij erbij was.

Verplaatste eiken sieraad voor de wijk Delft – Voor de nieuwbouw van het Reinier de Graaf Gasthuis, die verrijst op het huidige bezoekersparkeerterrein, moesten bijna 150 bomen sneuvelen. Eind van deze maand begint men met het bouwrijp maken van het toekomstige bouwterrein en begin van deze maand zijn, voor dat het broedseizoen begon, de bomen gekapt. Zes van deze bomen, vier koningslinden en twee grote eiken, zijn gespaard en kregen een plekje elders in de stad. De vier koningslinden zijn woensdag naar de Hoornse Zoom, de nieuwbouwwijk aan de Reinier de Graafweg, gebracht. Ik was er donderdag getuige van dat boomspecialisten van Copijn uit Utrecht er voor zorgden dat de eiken een nieuwe plek kregen. De bomen die ruim veertig jaar op het ziekenhuisterrein stonden, verkeren in goede staat en zijn daardoor goed herplantbaar. Ik sprak met de boomspecialist die het hele project leidde. Hij vertelde me zeker te zijn dat de linden aan zullen slaan. “Het is moeilijker om een eik te verplaatsen, maar deze twee verkeren in een goede conditie. Ik geef ze daarom wel zo’n 80 tot 90 procent kans van succes”, aldus de man van Copijn. De twee eiken hebben een plekje gekregen achter het Shellstation in Poptahof. Bewoners van de wijk hadden gevraagd om aanvulling van het groen. Ik vond het vervoer van de bomen, op dezelfde gigantische plantschop waarmee ze in één keer uit de grond waren gelepeld, heel indrukwekkend om te zien. Grote bomen zijn sfeerbepalend voor een locatie en een sieraad voor de wijk. Ik waardeer het daarom zeer dat Reinier de Graaf Gasthuis en gemeente samen de moeite nemen om deze bomen te behouden. Later deze week hing een Delftse wethouder samen met een wijkbewoner een vogelhuisje in een van de eiken. Daarmee werd niet alleen de betrokkenheid van de gemeente, maar juist ook die van de wijkbewoners zelf onderstreept.

Het feest kan beginnen Helmond – Morgen begint het carnaval ook in Stiphout echt serieus. We verzamelen ons bij Ilse & Guido voor de deur om daar prins Adrie dun Uurste in volle glorie voorbij te zien trekken in de optocht. De verkleedkleren zijn inmiddels klaar gelegd. Nellie meldde dat zij zich over de kleding geen zorgen behoeft te maken. Zij loopt immers in de optocht mee als lid van de fanfare. Het enige waar zij zich nu nog even op moet concentreren is de erwtensoep. Daar is ze nu druk mee bezig. Voordat ze met haar saxofoon naar de fanfare gaat, levert ze de soep af bij haar zoon en schoondochter. Alle voorbereidingen zijn nu dus zo’n beetje achter de rug.

Tuk met carnaval Veldhoven – Zo, de kop is eraf. Carnaval is begonnen! Nienke en Dieuwertje liepen mee in de eerste carnavalsoptocht. Ook prins Carnaval was van de partij. Dat is een hele eer! Ook Emma ging carnavallen op school en ook daar bracht Prins Vurefkes een bezoek met zijn prinses en een van de adjudanten. Maar na een ochtend carnavallen ben je moe. Dieuwertje en Emma deden vanmiddag ondanks al het getimmer, gezaag en harde (carnavals)muziek van de bouwvakkers een gezonden carnavalstuk. Een bijdrage van Saskia

Uit je dak met carnaval Veldhoven – Het is bijna carnaval. Dan gaan ze in Brabant uit hun dak. Het ziet er naar uit dat het carnaval bij Sander & Saskia dit jaar heftig gevierd wordt. Het dak gaat er niet af, maar het scheelt niet veel. Met andere woorden de verbouwing is begonnen.

Kappen met referendum Delft – Eerder dit jaar hield Delftenaar Ravrinda Kiel – dankzij een referendum – de kap van 112 bomen tegen. Een druppel op een gloeiende plaat als je bedenkt dat er in Delft 30.000 bomen staan, de parken en het Delftse Hout niet meegerekend. Ruim 64 procent van de stemmers (31.000 Delftenaren) lieten een keihard nee horen en verknoeiden de kans op uitbreiding van het recreatiegebied en economische groei van onze stad. Toch galmt het geluid van de houtzaag door Delft. Met een zekere regelmaat sneuvelen bomen in de Prinsenstad. Niet aan de rand van de stad, maar in de stad zelf. Mijn weg werd onlangs door omgezaagde bomen versperd toen ik over het Componistenpad naar het centrum wilde fietsen. Omwonenden van de Maerten Tromstraat kwamen onlangs tot dezelfde conclusie toen in een week tijd 35 bomen in die straat werden gekapt. Hoewel er nog geen bouwvergunning was afgegeven, maakten de bomen daar toch al ruim baan voor woningen. Niemand kwam kennelijk op het idee om voor het behoud van deze bomen een referendum te organiseren. Het ging voor mijn gevoel bij het recente bomenreferendum ook eigenlijk niet over de kap van bomen of het tegengaan van de groei van het toerisme. Onvrede gaf voeding aan een heel ander doel: het college verslaan. Hoeveel van de tegenstemmers zouden zich nu echt in de materie hebben verdiept alvorens ze nee zeiden. Wie heeft voldoende kennis van zaken om alle afwegingen te maken. Het gaat niet alleen om 112 bomen, het gaat om veel meer. Dit soort kwesties zijn veel te ingewikkeld om zonder goede kennis van zaken te kunnen beoordelen. Ik geef toe het huidige stelsel van gemeentelijke democratie kent mankementen. Ik heb mijn twijfels over het niveau en de denkbeelden van velen die zich volksvertegenwoordiger noemen. Toch biedt dit systeem de enige waarborg tegen volledige willekeur. Een democratie waarin het referendum wordt gehanteerd als betrouwbaar instrument om de wensen van de bevolking te meten, vereist dat alle spelers de spelregels kennen en in acht nemen. Dat bleek de vorig keer te veel gevraagd. Ik stel voor dat we in de toekomst maar kappen met het referendum.

Flinke club Stiphout – Tijdens het doopfeest van zijn dochter liet Pascal mij een blik werpen op het display van zijn camera. “Is het geen leuk rijtje meiden?”, vroeg hij me. De zes staan er inderdaad heel leuk op. Maar zijn ze wel met z’n zessen? Ik heb het eens even nageteld en zie er 21. Tel maar mee: 1 oma, 3 moeders, 6 dochters, 5 tantes en 6 nichten. En dat allemaal op zo’n klein plaatje. Goed gedaan Pascal.

Onder het altaar Helmond – Na de doopdienst van Marlynn in de Onze-Lieve-Vrouwekerk afgelopen zondag tikte pastor Jo van Kessel me op mijn schouder. “Heb je al een foto gemaakt van de kinderen onder het altaar”, vroeg hij me terwijl hij op mijn kleinkinderen wees die een groepje vormden onder het altaar. Ik richtte onmiddellijk mijn camera en legde het groepje vast in hun spel. Terwijl de volwassenen druk bezig waren met het feliciteren van de ouders en grootouders van hun nichtje Marlynn waren de kinderen alweer midden in hun spel. Je zou verwachten dat een pastor graag wat rust en kalmte in zijn kerk heeft, maar niets is minder waar. Pastoor Van Kessel kent het evangelie van Marcus heel goed en brengt de woorden “Laat de kinderen toch bij mij komen en houd ze niet tegen” graag in praktijk.