We volgen het lijstje Delft – Voordat we afgelopen maandag naar Delft vertrokken, maakte ik met Dieuwertje op haar verzoek een lijstje van dingen die ze graag in Delft wilde doen. Dat klinkt indrukwekkend, maar het lijstje is betrekkelijk kort. Ze heeft niet zo veel noten op haar zang. Prominent op de lijst stond wel ‘een museum bezoeken’. Op mijn vraag of ze een bepaald museum in gedachten had, kreeg ik als antwoord: “Waar iets voor mij is te doen”. Dat is heldere taal. Daar kan een opa iets mee. Mochten jullie nu denken dat de lijst slechts een ideetje van dat moment was, dan hebben jullie het mis. Dieuwertje checkt het lijst regelmatig. Toen we vanmorgen op weg naar de stad even bij de fietsenmaker langs reden om wat lucht in de achterband te pompen, vroeg ze daar onmiddellijk aan de fietsenmaker: “Is dit een museum?” “Gelukkig niet”, riposteerde de verbouwereerde man, “ik verkoop gelukkig nog steeds fietsen”. Ik stelde daar direct gerust door te vertellen dat we nu echt naar een museum gingen. Het eerste museum op ons pad was het Legermuseum. Juist op het moment dat we daar naar binnen gingen, begon er een tekenfilm met in de hoofdrollen Donald Duck, Mickey Mouse en Goofy. Het drietal speelde de rol van musketier. De drie musketiers moesten de door Boris Boef ontvoerde prinses redden. We keken de film niet helemaal af, want na twintig minuten werd het toch wel wat erg spannend naar de zin van Dieuwertje. Na een vlug rondje langs de voertuigen en de poppen verlieten we het museum. Het volgende item op ons lijstje was het museum van oma. Daar was het heel rustig. Het museum is in deze periode gesloten. De medewerkers zijn bezig om een prachtige nieuwe tentoonstelling in te richten. Schilderijen staan hier en daar nog schuin tegen de muren en er liggen verspreid in de zalen kunstvoorwerpen op dekens op de grond te wachten om te worden tentoongesteld. Nadat oma ons had verwelkomd, werden we door iemand van de beveiliging begeleid naar de kogelgaten. Het lege museum en de speciale behandeling maakte indruk op mijn kleindochter. Bij de kogelgaten namen we plaats op de trap. Ik vertelde haar over de Prins van Oranje en over het ontstaan van de kogelgaten. Dieuwertje luisterde aandachtig. “Wat vind je er van?”, vroeg ik haar nadat ik mijn verhaal had gedaan. Dieuwertje keek naar de kogelgaten en zei: “Er zit glas voor”. Ze zei het op een toon alsof ze zich afvroeg waarom ik juist over dit detail niets had verteld. Terwijl het toch zo zichtbaar was. We liepen daarna nog even door het stille museum en babbelden in de hal nog even met Corien. “Wat gaan jullie hierna doen?”, vroeg Corien aan haar kleindochter. “Een Doraboekje lezen”, antwoordde ze, “en wat drinken”. En dat deden we dus.