Niet in dezelfde bak Delft – ”Bijna de helft van het huishoudelijk afval in ons land wordt gescheiden ingeleverd”, meldt Corien me ’s avonds als ze uit de krant opkijkt. ”Dat is de moeite waard”, mompel ik terug. Ze leest een paginagroot artikel over het scheiden van huisvuil. Het toverwoord is kennelijk recycling. ”Dat is ook financieel aantrekkelijk”, legt ze uit. “Glas en oudpapier zijn goed recyclebaar, als ze maar gescheiden worden ingezameld. Als dat toch bij het afval blijft zitten, moet het worden verbrand op de afvalinstallatie en dat kost extra geld”. ”Gelukkig doen wij dat”, antwoord ik. “Maar als dat zo veel geld scheelt, waarom zijn er dan in Delft geen bakken voor het inzamelen van blik”, vraag ik me hardop af. Corien kijkt glimlachend op uit haar krant. Kennelijk staat het antwoord op die vraag voor haar neus: “Dat is niet nodig. Magneten doen dat werk voor ons. Die halen conserven en andere blikken bij de verbrandinstallaties uit het afval. “ Ik sta op en pak de wijnfles naast mijn stoel waaruit ik zojuist het laatste glas inschonk: “Ik zal die maar klaar zetten voor de glasbak” “Over de glasbak bestaat ook nog veel misverstand”, vertelt Corien. Ik houd mijn pas in. ”Dat lijkt me toch niet zo moeilijk. Alles van glas in de glasbak, lijkt me”, suggereer ik. Corien schudt haar hoofd. Ze somt op wat er allemaal niet in de glasbak mag: ”Ovenschalen, koffiekannen en ander hittebestendig glas, drinkglazen, theekopjes, bloempotten en ander porcelein, jeneverkruiken, aardewerk en andere stenen producten, spiegels, ruiten, tl-, gloei- en spaarlampen”. Ik sta nog met m’n wijnfles in de hand en luister naar het rijtje. Ik wijs op de fles en trek mijn wenkbrauwen op. ”Ja die mag erin”, zegt ze. ”En flessen van sap, bierflesjes, potten van de pindakaas, de jam en de spaghettisaus, kruidenpotjes en parfum- en medicijnenflesjes.” Ik loop naar de keuken. Het leek me vroeger zo simpel: glas in de glasbak, fruitschillen bij het gft. Maar ook dat blijkt een illusie. Waar kan ik die kwijt?