woensdag 16 juli 2003

Herinnering aan mijn moeder


De moeder van Yvonne – voor vele van ons tante Tonny – hier in maart van dit jaar gefotografeerd met haar kleindochter Jacqueline Loosdrecht – Ik wilde iedereen nog bedanken voor de komst naar de begrafenis van ons moedertje . Op 20 juli zou ze 88 jaar zijn geworden. Dat heeft ze niet gehaald, maar we hebben haar toch heel lang bij ons mogen houden.
Ik had er graag iets eerder over willen schrijven, maar kon niet omdat ik gelijk na de begrafenis in elkaar geklapt ben. Ik had al griep en heb al die dagen (weken) toch volgehouden. Elke dag aan het bed van mama en daarna ook de nachten. Gelukkig heb ik haar in haar laatste moment in mijn armen mogen houden. Ik was helemaal alleen met haar en heb zachtjes tegen haar gesproken. Ik zei:” Ga maar mama, ben maar niet bang, ik blijf een heel eind bij je.” Ze deed nog een keer haar ogen wijd open, keek mij aan en is meteen daarop overleden. Zo heb ik toen nog een tijd met haar in mijn armen gezeten en afscheid genomen totdat ik de zusters riep. Daarna haar gewassen en mooi aangekleed, de dingen die zij graag aanhad. Haar haar om mijn vinger gekruld en wat rouge op haar wangen. Ze was altijd een beetje ijdel en ik wist dat ze dat mooi zou vinden.
De begrafenistoestanden en alles wat er bij komt kijken, heeft mij veel kracht gekost, maar ik was dankbaar en blij om zoveel gezichten te zien op die dag. Daarna sloeg de griep zwaar toe bij mij. Toen dat begon te beteren kreeg ik een erge gordelroos en toen dat uitgeziekt was een dubbele longenontsteking, waar ik nu al een dikke maand erg ziek van ben. Gelukkig kan ik nu een beetje verbetering merken, maar wat duurt zoiets lang.
De herinnering en het gemis van mijn moeder valt mij zwaar. Het verpleeghuis was hier ook bijna om de hoek, nog geen vijf minuten van mijn huis, dus ik zag haar vaak, en elke keer als ik daar langs kom heb ik nog de neiging om daar af te slaan en even bij mama binnen te wippen. Maar ook ben ik dankbaar dat het over is. Het was geen leven meer en de verpleging - jammer genoeg – vaak beneden peil. Ze hebben gewoon te weinig mensen. Nu heeft ze de rust die ze verdiende en geen pijn en ongemak meer.
Ik wens jullie heerlijke zomerse dagen en voor iedereen van mij een dikke kus.


Een bijdrage van Yvonne uit Loosdrecht



Geen opmerkingen: