Tastbaarder dan de kogelgaten Delft – Je zou toch denken dat Delft een standbeeld van Willem van Oranje bezit. De prins speelde immers een belangrijke rol in de geschiedenis van de stad. Niets is echter minder waar. Pas nu, na ruim vier eeuwen, wordt er in het Stedelijk Museum Het Prinsenhof een bronzen beeltenis van de Vader des Vaderlands onthuld. Het beeld is van de hand van de ruim 70-jarige kunstenaar Auke Hettema. De kunstenaar is benaderd door de landelijke Prins Willem de Eerste herinneringsstichting om vorm te geven aan de beeltenis van Willem de Zwijger. Het beeld is een geschenk van de stichting aan de gemeente Delft. De herinneringsstichting is een particulier initiatief van de voormalig directeur voorlichting van het ministerie van onderwijs. Dr. E. Nordlohne. Hij liet een behoorlijk geldbedrag na dat na zijn dood is ondergebracht in een stichting. Nordlohne was een bewonderaar van het gedachtegoed van Willem van Oranje. ”Vooral de uitspraak: 'De prins is er ten behoeve van het volk. Het volk is er niet ten behoeve van de Prins' sprak hem erg aan”, vertelt zijn levenslange vriend prof. Henk Vonhoff, de voorzitter van de herinneringsstichting. ”In het testament was opgenomen dat we het gedachtegoed van Willem van Oranje op figuratieve wijze moesten uitdragen”, legt deze uit. Het beeld van de Prins is het eerste initiatief van de stichting. Wel heeft ze al eerder financieel bijgedragen aan een buste van Willem I in zijn geboortekasteel Dillenburg in Duitsland. De stichting kwam met de gemeente Delft in aanraking door de jaarlijkse Willem van Oranjelezingen. Het beeld wordt tijdens de eerstvolgende lezing in juni aan de gemeente overhandigd en komt dan vlak naast de plaats te staan waar Willem I in 1584 door Balthasar Gerardts met drie kogels werd vermoord. Hettema heeft drie jaar gewerkt aan het bronzen beeld. Eerder maakte Hettema een beeld van Hugo de Groot voor Rotterdam en een beeldengroep voor Leeuwarden. Het bronzen beeld staat momenteel bij bronsgieterij Binder in Haarlem.

Tante Frouk onderscheiden Leidschendam – Vanmiddag bezochten mijn vader en ik het feestje van tante Frouk dat ter gelegenheid van haar tachtigste verjaardag werd gegeven. Temidden van kinderen en kleinkinderen vierde zij deze mijlpaal met haar man. De feestelijkheden waren voor haar heel speciaal begonnen. Ze kreeg eerder die dag de medaille uitgereikt die hoort bij haar benoeming als lid in de Orde van Oranje-Nassau. Het maakte de dag extra feestelijk. Ze heeft in de afgelopen jaren erg veel betekend voor de gemeenschap door haar werk als vrijwilligster. Deze bijdrage werd op haar tachtigste verjaardag herkend en beloond met een lintje.

Eigen huis in de tuin Eindhoven – Nienke kreeg haar eerste huis op haar derde verjaardag. Een van haar wensen voor haar verjaardag was een tent. Oma Corien wist wel een winkel waar ze die verkochten. En wat bleek? Het was niet alleen een tent, het was ook een huis. Zodoende kan Nienke in haar eigen huis nu kleuren en tekenen.

English lose their marbles Tinsley Green – De Duitse Saxonia Globe Snippers hebben de wereldbeker knikkeren gewonnen. Een overwinning die volgens de organisatoren van de wedstrijd geheel kan worden toegeschreven aan het buitensporige drankgebruik van de Britse deelnemers. "The British players have lost their marbles altogether. It was too much alcohol and not enough practise," beweerde de woordvoerster van het organisatiecomité van het kampioenschap Julia McCarthy-Fox na afloop. De Britten haalden niet eens de finale. Die werd gespeeld tussen twee Duitse teams: De Snippers en MC Erzgebirge Neukirchen. De nieuwe wereldkampioen kreeg de beker en de verliezers mochten twee kratten bier mee naar huis nemen. In de finale van vorig jaar verloren de Snippers, uit Chemnitz, vlakbij Leipzig, nog van het Britse team the Black Dog Boozers. Ook dit jaar kwamen op Goede Vrijdag enkele honderden bezoekers naar the Greyhound Inn in Tinsley Green, West Sussex, om getuige te zijn van de zenuwslopende wedstrijden van de 72ste Britse en Wereldkampioenschappen Knikkeren. Het kampioenschap wordt al sinds 1930 in Tinsley Green – een uur rijden van Londen – gehouden. Er komen niet alleen Duitse en Britse teams op af. Ook uit de VS en andere Europese landen komen de knikkeraars opdagen. De locale knikkerdeskundige, de 72-jarige Ron Fox zegt dat de wedstrijd – die al dateert uit de tijd van de Romeinen – altijd op Goede Vrijdag wordt gespeeld. Knikkeren was volgens hem de enige sport die was toegestaan in de lijdenstijd. Meer over deze sport kun je lezen op de site van het Knikkermuseum.

Het zonnetje Helmond - Niet alleen Nienke kan tekenen met stoepkrijt! Benthe ook hoor! Hoewel zij niet veel verder komt dan wat kleurige strepen. Het zonnetje tekende ikzelf. Ze kleurt er dan wel direct overheen, alsof ze hem wil inkleuren. Een bijdrage van Saskia uit Helmond

Begin de dag met een eitje Butley – In Suffolk woont in het kleine plaatsje Butley de gepensioneerde mevrouw Freda Smith. Zij is inmiddels 73 jaar en eet nog elke dag een vers eitje van haar eigen kippen. Ze heeft er tien, die in een ren achter haar huis lopen. Afgelopen woensdag vond ze een giga-ei in de ren. ”Ik kon m’n ogen niet geloven. Het ei is beduidend groter dan de eieren die ik normaal raap”, vertelde de gepensioneerde schoolkokkin. Ze heeft op de school waar zij de maaltijden verzorgde voor de leerlingen heel wat eieren gebakken en gekookt. Nog nooit zag ze zo’n grote. Toch is het ei nog niet groot genoeg voor The Guinness Book of Records. De buren van de Freda denken er anders over. ”Freda is het slachtoffer van een kwajongensgrap. Het ei heeft dezelfde kleur en grote als een ganzenei. Het is in deze tijd van het jaar niet zo moeilijk om daar aan te komen,” vertelde de buurman. Freda lacht met hem mee, maar is er wel van overtuigd dat het ei van een van haar kippen is. ”We zullen het ei binnenkort op moeten eten, anders bederft hij. Ik ben benieuwd hoeveel dooiers er inzitten. Ik zal een heleboel toast nodig hebben om het ei op te doen”, meent ze glunderend. Ik wens alvast haar smakelijk eten.

Delft is here Delft – Vandaag en gisteren exposeerde de Delftse kunstenaar Coen de Jong – hier in gesprek met Corien – in het stedelijk museum Het Prinsenhof zijn project ‘Delft is here’. ”Het uitgangspunt van mijn project is het wereldbeeld van de Delftenaar, zoals dat wordt bepaald door plaats en tijd”, legde Coen aan Corien uit. De plek waar en de tijd waarin wij leven zijn voor een groot deel bepalend voor de manier waarop wij de wereld ervaren. ”Wat nu”, stelt Coen, ”als Delft niet in Nederland zou liggen, maar elders in de wereld? Hoe zou Delft er dan uitzien en hoe zouden de Delftenaren dan leven en werken?” Om dit te ontdekken bezocht Coen in de eerste helft van het vorige jaar drie andere plaatsen in de wereld die ook Delft heten. De drie plaatsen die hij uitzocht liggen in de Verenigde staten, Zuid-Afrika en op Sri Lanka. Coen heeft daar video-opnamen gemaakt. Met dat materiaal maakte hij van elke plaats Delft – dus ook die in Nederland – zowel een artistieke impressie als een documentaire. Deze beelden stelde hij dit weekend op een bijzondere manier tentoon in Het Prinsenhof. Corien & ik bezochten de tentoonstelling op zaterdag. We waren er vroeg bij, want we wilden de beelden zien voordat er groepen mensen voor zouden staan. In de van de Mandelezaal heeft coen vier hutten gebouwd met gipsen blokken. Daarin worden de artistieke impressie vertoond. In de ruimte daarnaast vertoont hij de documentaires. Er is veel en indrukwekkend matriaal. Te veel om hier allemaal te zien. Ik kocht daarom de cd-rom van de tentoonstelling.

Spreek efficiënter, spreek Helmonds Helmond - Het heeft even geduurd voordat ik de echte Helmonders kon verstaan. En zelf nu na tientallen jaren ervaring ontgaat me nog wel eens het een en ander. Gelukkig is er altijd wel een familielid in de buurt die me dan aan een vertaling helpt. Ik heb inmiddels geleerd dat ik slechts ”Wà?” behoef te zeggen om een herhaling te krijgen. Wat het meeste opvat aan het Helmondse dialect is de beknoptheid. Helmonders houden niet van lange discussie. Het Helmondse dialect lijkt me dan ook erg geschikt als voertaal voor de huidige kabinetsformatie. Wanneer Balkenende en consorten dat gebruiken, brengen ze de onderhandelingstijd tot een kwart terug Nederlands Helmonds Dit behoort tot de mogelijkheden. Dè ken. Hieromtrent kunnen wij u geen enkele zekerheid bieden. Ge wit nôit nie. Zulks ben ik geenszins van plan. Dè den’k toch nie. Ligt dat in de lijn der verwachtingen? Zou dè? Hiermee denk ik dat er geen problemen ontstaan. Hendig zat. Dat wordt door mij als bijzonder spijtig ervaren. Dè’s sund. Hetgeen u vertelt, verbaast mij ten zeerste. Wè zedde naw. Deze informatie is geheel nieuw voor mij. Daor wee’k niks van. Ligt dat binnen het kader van uw bevoegdheden? Meude gaai dè wel? Het leven gaat niet over rozen. Tis wè. Zou u dat eens willen herhalen? Wà?

Veilig bij oma Bilthoven – Met enige regelmaat probeer ik jullie via ODD op de hoogte te houden van de uitbreidingen van onze wijdvertakte familie. Dat lukt niet altijd. Maar ik ben dan ook afhankelijk van wat er wordt opgestuurd. De kleintjes die ik zelf regelmatig op schoot heb, zien jullie in ieder geval langzaam maar zeker groter worden. Onlangs zag ik dat ook Robin, de zoon van Jacqueline en de kleinzoon van Yvonne & Werner, voorspoedig groeit. Op 22 juni wordt het kereltje drie jaar. Veilig tegen zijn oma aan, bekeek Robin afgelopen dinsdag de verzamelde familie.

Wat merken Corrie & Warren van SARS? Barrie – De autoriteiten in Canada reageren heel boos op het negatieve reisadvies van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) om Toronto te mijden wegens risico op besmetting met het SARS-virus. Canada is het enige niet-Aziatische land waar patiënten zijn overleden aan de ziekte. Het dodental in Canada is gestegen tot vijftien. Toch verwierp men in Canada de stap van de WHO unaniem als onterecht en gebaseerd op onjuiste informatie. De burgemeester van Toronto, Mel Lastman zei:”Ik ben nog nooit in mijn leven zo boos geweest''. Hij daagde de WHO uit vertegenwoordigers naar Toronto te sturen om zelf te zien dat ”het veilig is om in Toronto te wonen en veilig om naar Toronto te komen”. De Canadese minister van Gezondheidszorg, Anne McLellan, vond het advies ongepast. Haar ministerie heeft een boze brief naar Genève gestuurd waarin het de WHO oproept het advies in te trekken. Ik vroeg aan Corrie & Warren wat zij in de dagelijkse praktijk van het SARS-virus merken. Zij wonen weliswaar in Barrie, maar dat ligt toch betrekkelijk dichtbij Toronto. Warren vertelde me:"Je kunt niet naar een ziekenhuis voor een ziekenbezoek. Je kunt daar alleen terecht als je zelf een behandeling nodig hebt. Verder merken we er zelf niet zo veel van.” Er zijn in de omgeving van Toronto geen gevallen van SARS ontdekt. "Het gaat in de meeste sterfgevallen om oudere mensen. Ze waren al ziek en dus ook zwakker", voegt Warren daar nog aan toe. Toch heeft Corrie er op haar werk wel mee te maken. Zij moet voordat ze gaat werken in het verzorgingshuis eerst haar temperatuur laten meten, om te controleren of ze verhoging heeft.

JéWé luier Gorkum – Ad werkt bij een bedrijf dat er voor zorgt dat mensen kunnen bouwen, creëren en verfraaien. Dat er voor zorgt dat de mensen in en om hun huis aan wanden, vloeren, gevels en kamers een bijzondere, eigen uitstraling kunnen gegeven. Steeds meer is dit bouwen uitgegroeid tot een kwestie van zelf doen. Ad past daar heel goed bij. Hij is ook een echte doe-het-zelver. In zijn woning zijn er diverse zaken die door hem zijn voorzien van zijn ‘uitstraling’. Die creativiteit in het bedenken van oplossingen kenmerkt ook de andere leden van zijn gezin. Ik kreeg deze foto van hem. Hij vertelde erbij: ”Ik weet dat niet meer precies, maar volgens mij kwamen we op een gegeven moment een luier tekort of zoiets dergelijks; Tja en dan moet je wat, vind je niet? Wat Roan nu aanheeft is de JéWé tas die je in heel wat doe-het-zelf bouwmarkten meekrijgt als je wat losse spullen hebt gekocht. Hier en daar wat bijknippen en hij werkt perfect. Gelukkig hoefde Roan er niet al te lang mee rond te zeulen. Zou wel een beetje zielig zijn.” Het levert in ieder geval een heel leuke foto op. Misschien iets voor de volgende JéWé-folder over het geven van een eigen uitstraling?

In memoriam Bilthoven – Op dinsdag 15 april overleed op 87-jarige leeftijd tante Tonnie. Zij werd op dinsdag 22 april bijgezet in het familiegraf op de Algemene Begraafplaats Brandenburg in Bilthoven. Daarvoor werd zij in aanwezigheid van (schoon)kinderen, kleinkinderen en familieleden herdacht in een dienst. Tijdens deze plechtigheid sprak haar dochter Yvonne. Zij deelde haar herinneringen aan haar moeder met de aanwezige familie en vrienden in de aula van de begraafplaats. Na de bijzetting was er een ontmoeting in een lokaal restaurant.

Trakteren op de peuterspeelzaal Eindhoven – Zo, onze meid is al weer drie jaar! Afgelopen zaterdag was ze echt jarig. Eerst op bed cadeautjes uitpakken, daarna samen met mamma de taarten versieren en vervolgens al de visite ontvangen en nog veel meer cadeautjes uitpakken.Een zandbak, een tentje, een zwembad, een echte Pippo-pop, spelletjes, knutselspullen, boeken en nog veel meer. Maar daarmee is het nog niet afgelopen: vandaag gaat ze trakteren op de peuterspeelzaal. Gisteren maakten we de traktatie: voor ieder kind een bellenblaas met daaraan een zakje met spekkies. Vandaag is Nienke dus weer een beetje jarig! Een bijdrage van Saskia uit Eindhoven

Een tukje op het werk Delft – Werken is erg mooi, er gaat alleen zo veel vrije tijd in zitten. Dat is een grap die ik al vele jaren hoor. Vandaag hoorde ik van een wetenschapper dat bij een onderzoek in Engeland aan het licht was gekomen, dat tweederde van de beroepsbevolking in Groot-Brittannië zo moe is dat men regelmatig een tukje doet op het werk. Zes van de tien mensen geven dus toe regelmatig even de ogen te sluiten op het werk. De favoriete plaatsen daarvoor zijn het toilet, de parkeergarage en achter het eigen bureau. Gemiddeld hebben mensen 7½ tot 8 uur slaap per dag nodig. Toch bekenden 41% van de ondervraagde mensen dat ze vaak niet aan de 7 uur komen ’s nachts. De Britse slaapdeskundige professor Chris Idzikowski vertelde: ” Als mensen het gevoel hebben dat ze overdag een tukje moeten doen, dan komt dat omdat ze ‘s nachts onvoldoende slaap krijgen.”

Nina Simone overleden Delft – Zondag is de legendarische jazz- en blueszangeres Nina Simone op 70-jarige leeftijd overleden. Haar beroemdste songs zijn 'I loves you Porgy' uit de opera Porgy and Bess, 'I put a spell on you' en 'My Baby just cares for me'. Haar compositie 'Young, Gifted, and Black' werd het lijflied van de Amerikaanse Civil Rights Movement. 'Ain't Got No/I Got Life' was in 1998 in ons land een enorme hit, net als ongeveer dertig jaar eerder. Ook in het gezin van Saskia & Sander speelt Nina Simone een rol. Hun poes dankt haar naam aan de zangeres. Sander & Saskia kregen de poes – ze woonden nog in Rotterdam – vlak voordat ze op vakantie naar Engeland gingen. Daarom werd de zorg voor het nog zeer jonge beestje aan een oppas overgedragen. Wandelend door Norwich zochten de kersverse poesbezitters een cadeau om de poezenoppas mee te verblijden. In de etalage van een winkel zagen ze een blikje liggen met de afbeelding van de 'hogepriesteres van de soulmuziek' Nina Simone. In het blikje zat een cd met de grootste hits van de wereldberoemde zangeres en pianiste. Dat werd het cadeau voor de oppas en daar in Engeland werd bovendien meteen besloten dat de poes voortaan zou luisteren naar de naam Nina. De zangeres Simone, die in 1933 als Eunice Waymon werd geboren als zesde van zeven kinderen in een arm gezin in de Amerikaanse staat North Carolina, werd wegens haar sterk emotionele benadering vaak vergeleken met Billie Holiday en Edith Piaf. In 1974 verliet zij de Verenigde Staten en verhuisde naar Barbados. De jaren daarna woonde Nina in Liberia, Zwitserland, Parijs en Nederland. Tot haar dood woonde zij in Zuid-Frankrijk.

Stilleven in Delft Delft – Niet het vele is goed, maar het goede is veel. Dat houd ik altijd m’n stagiaires voor die lange verslagen en lijvige boekwerkjes samenstellen. Het geldt niet alleen voor het geschreven woord. Ook in de beeldende kunst gaat het gezegde op. Vaak zijn de kleine doekjes of beeldjes de ware juweeltjes. Dat geldt zeker voor het stilleven dat we van Marieke cadeau kregen. Het hangt op de prominente plaats in onze huiskamer, waar we steeds wisselen van kunstwerk. Er hing heel lang een pentekening van een vriend. Daarna kwam een ets van een lokale kunstenaar. Vervolgens toonden we een werk van Maartje. En onlangs vervingen we een vingerverftekening van Nienke voor een Engelse print. Nu hangt dus sinds Eerste Paasdag op de prominente plek aan de muur tegenover de bank het stilleven van Marieke. Het is een heel bijzondere collage van vormen, voorwerpen en kleuren. Je haalt er de lente mee naar binnen. Door de geraffineerde keuze in kleuren en vormen krijgt het zelfs een religieuze ondertoon. Paars is immers de kleur van de voorbereiding en de ingetogenheid. In de religie de kleur van de Adventstijd en de Passietijd. De schaaldeeltjes en de bloem brengen het wit erin: de kleur van het feest, de kleur van epifanie, van de paastijd.

Marlotte en Pim showen voor de Wereldwinkel Helmond - ”Stapje voor stapje worden mijn kinderen nog echt beroemd”, meldt Ad trots. Hij stuurde ODD foto’s die hij ontving van huisvriend Piet. Deze foto is vorige week zondag gemaakt tijdens de grote welkomstmarkt in het net geopende nieuwe gebouw van het ROC. Ad schrijft er bij: ”Deze markt werd speciaal gehouden om de 'nieuwe' inwoners van Helmond (en dat zijn er blijkbaar nogal wat) op de hoogte te brengen van wat onze fraaie stad zoal aan cultuur e.d. te brengen heeft.” Niet alleen Marlotte was hiervoor uitgenodigd. Ook Maartje en Jolijn zetten tijdens de show als mannequin hun beste beentje voor. Ook zij toonden aan de enthousiaste Helmonders kleding van de Wereldwinkel. Zij waren trouwens niet de enigen. Er waren nog meer prominente inwoners van Helmond uitgenodigd om deel te nemen aan de show. Ook dominee Pim (hier samen met Marlotte op de foto) en Mariëlle toonden op zeer professionele manier kleding van de Wereldwinkel.

Liefde, aandacht en veel uitleggen Rochester – Het trainen van dieren is een beroep dat niet voor iedereen is weggelegd. Je hebt er speciale gaven voor nodig. Over die gaven beschikt Paul Bywinckel. Ik ontmoette hem onlangs in Rochester in een dierenwinkel. Hij had zojuist een zak met nootjes aangeschaft voor zijn eekhoorntje Speedy. Ik herkende hem meteen. Vorig jaar sprak ik hem al eens op een waterbootshow in Londen waar hij een demonstratie gaf met zijn waterskiënde eekhoorn. Een hele ongebruikelijk act. ”Doe je het nog steeds?” vroeg ik hem. ”Ach het lijkt moeilijker dan het is” haalde Paul zijn schouder op. ”Ik vind het heel knap als je een eekhoorntje kunt leren waterskiën”, prees ik hem. Paul propte het zakje nootjes in zijn zak ”Het is net als met een huwelijk” lachte hij hardop. ”Je geeft een hoop liefde, heel veel aandacht en je legt het eindeloos uit.” Ik gaf hem geen gelijk en heus niet alleen omdat Corien naast me stond. Trouwens Speedy is eigenlijk Speedy Five. Hij begon met het trainen van zijn eerste eekhoorntje in 1979 en begon steeds na het overlijden van een diertje weer opnieuw. Eekhoorntjes worden kennelijk niet oud.

Kunst met Pasen Delft – Op het Oude Delft staat een hele bekende telefooncel. Het is de kleinste expositieruimte van Delft. Met een zekere regelmaat is daar een ander kunstzinnig thema te bewonderen. De cel is nu door de kunsternaar Bram Zwartjens veranderd in een broedcel. Heel toepasselijk met Pasen. Tussen de eieren ligt ook een betonnen afgietsel van een menselijk brein. Bram vindt de bruggetjes over de grachten in de Deltftse binnenstad ook eivormig. Dat laat hij zien in de grootste expositieruimte van Delft: Het Prinsenhof. Daar is momenteel een overzicht van Zwartjens’ werk te zien. Soms doet het werk van Bram zelfs wel eens denken aan dat van Johannes Vermeer.

Het is weer Pasen Helmond – Gisteren was Nienke jarig. Onze oudste kleindochter werd drie jaar. Jullie begrijpen dat het dus feest was in Eindhoven. Het huis was vol met (oud)ooms & (oud)tantes, nichtjes en neefjes, opa’s & oma’s en zelfs haar hoogbejaarde overgrootvader & overgrootmoeder waren er helemaal voor naar de Brabantse Lichtstad gereisd. Voordat wij naar Nienke gingen, bezochten Corien & ik samen met Benthe de Helmondse weekmarkt. Een bezoek aan dit fenomeen zal Corien niet licht overslaan. Het was maar goed ook, want in de Passage kwamen we twee heuse paashazen tegen. Ze trakteerden Benthe op paaseitjes en stickers voor de eieren.

Dit is Jonah Vught – Gisteren reden Corien, Saskia, Benthe en ik naar Vught om Rianne en Jerry te bezoeken. We wilden hun zoon Jonah bewonderen. Oma Annefien was er ook. We arriveerden juist op tijd voor de ochtendkoffie. De nieuwe wereldburger lag in z’n box en was klaarwakker. Het leek wel of hij lag te kijken hoe wij onze beschuit met blauw/witte muisjes oppeuzelden. Dwars door de kamer hing een feestelijke slinger vlaggetjes en felicitatiekaarten en bij het raam kon je een verzameling babykleding bewonderen waarmee je met gemak een winkeltje kan beginnen. Jonah is een heel vriendelijk kereltje. Hij geeft ging kik als hij bij een vreemde oudtante op de arm ligt en blijft kijken. Benthe vond het erg boeiend, maar was toch nog het meest onder de indruk van de fraaie ballon die Jonah aan zijn box had.

Aan de slag Eindhoven – Niet alleen is Nienke bijna jarig, ook is het bijna Pasen! En dus bereiden wij twee feesten voor. Vandaag hebben we eieren geverfd. Nienke had van Oma Corien een eierverfset gekregen, dus aan de slag. De eieren zijn keurig geverfd en daarna verder versierd met viltstift en stickers. Het resultaat mag er wezen, ze kunnen zo in de verkoop! Allemaal prettige paasdagen toegewenst! Een bijdrage van Saskia uit Eindhoven

Het weer in Delft Delft – Het was gisteren in Nederland warmer dan in de landen rond de Middellandse Zee. Ik realiseerde me dat pas toen ik deze foto uit Engeland ontving met het trotse commentaar dat het zo warm was daar. Het was bij ons nog warmer. Ik mat vandaag een temperatuur van 25C en dat is net zo warm als in Cyprus en Griekenland, Italië en Spanje. Het is wel jammer te moeten constateren dat de voorspelling voor Goede Vrijdag al weer minder is. Mevrouw Woei, de weervoorspeller van onze lokale omroep, denkt dat het op Goede Vrijdag niet warmer dan 22C zal worden. Met Pasen wordt het allemaal nog minder volgens haar. Er komt minder warme lucht, maar wel meer bewolking. Mevrouw Woei veronderstelde zelfs dat de mogelijkheid van een buitje niet moest worden uitgesloten. De zwemkleding kan ook weer worden opgeborgen. Ze denkt dat het niet warmer wordt dan 15C.

Samen lunchen Eindhoven – Kleine meisjes worden groot en dat heeft duidelijk gevolgen. Zoals gisteravond: toen nam Dieuwertje 'bezit' van de kinderstoel en verhuisde Nienke naar een grote stoel. Samen met Nienke heb ik 's middags de kinderstoel weer 'klein' gemaakt en een grote stoel versiert. Nienke roept steeds: "Het lijkt wel een verjaardagsstoel, maar het is een feeststoel!" Ze is er wel trots op, op die stoel. De ene avond zal ze naast mij zitten, de andere avond naast Sander. En Dieuwertje bekijkt de wereld weer van een ander oogpunt en vindt alles schitterend! Vanmiddag zat ik zo samen met mijn meisjes te lunchen: Dieuwertje pap, Nienke en ik tosti's. Toen moest ik wel een traantje wegslikken! Een bijdrage van Saskia uit Eindhoven

On the Write Tracks Rochester – Sevenoaks was onze opstapplaats voor Londen in de tijd dat we in Hastings of een andere kustplaats vakantie vierden met de kinderen. We parkeerden in de buurt van het station en reisden het laatste stuk per trein naar de Britse hoofdstad. We zagen nooit veel van Sevenoaks. Ik herinner me nog wel dat de trein op de terugreis vanuit Londen altijd erg vol was. Het is een forensenplaats voor mensen die in Londen werken. We waren nooit in de gelegenheid om Knole House, een enorme mansion uit de 15de eeuw, te bezoeken. We reden er voorbij op weg naar het station. Het is vanaf de weg ook niet te zien. Het ligt verborgen achter het hek tegenover de kerk. Vorige week bezochten we het dan eindelijk. Eenmaal door het hek reden we via de glooiende heuvels naar het huis. Tussen de bomen zagen we groepen herten. Ik weet niet erg veel te melden over het huis. We brachten ook maar een kort bezoek aan het huis. We liepen slechts een korte route door het huis. We begonnen de rondgang in de Great Hall. Daar vond ik ook meteen het interessantste item in het huis. Het is het originele manuscript van Virginia Woolf’s Orlando. Zij schonk het manuscript aan haar vriendin Vita Sackville – West. Fotograferen mocht aldus een bordje in de hal niet, maar ik maakte toch een foto van het manuscript en de Great Hall. Zo werd ons verblijf in Engeland deze keer een tochtje langs plaatsen waar schrijvers hun sporen hebben achtergelaten.

Jonah is thuis Het voorjaar zit al in de lucht, lammetjes dartelen in de wei. Vogels keren terug, En sinds vandaag ben jij er bij. Vught - Dit versje staat op het geboortekaartje van Jonah, de zoon van Jerry & Rianne. Oma Annefien meldt dat haar kleinzoon vandaag uit het ziekenhuis thuis kwam. Ze vertelde ook dat de kraamtijd is verlengt.

Niet in het midden Rochester – De ochtendkrant behoort tot het Engelse ontbijt. Op reis in Engeland ontzeg ik mij nooit een goed ontbijt en een verse Times. Ook vorige week genoot ik in het milde zonnetje aan de ontbijttafel van deze vaste ingrediënten van een verblijf in dit land. Het ontbijt was voortreffelijk. Zelfs Corien vergat haar gebruikelijke muesli en genoot met mij van de goudgeroosterde boterhammetjes en de donkerbruine marmelade. De krant was minder. De eerste vijf pagina’s gingen uitsluitend over de oorlog en de rest van de krant was bijna uitsluitend gevuld met sport. Manchester United verloor van Real Madrid en de Britse soldaten patrouilleerden door de Irakese straten. Ziedaar het Britse nieuws. Ook op de tv was de oorlog niet van het scherm te vegen. Alles kwam een paar keer per dag terug. Slechts één man ben ik Engeland in de loop van de week op het scherm kwijtgeraakt. Het is Mohammed Saeed al-Sahaf, de Irakese minister van informatie. Hij studeerde ooit journalistiek en brak een loopbaan als leraar Engels af om de politiek in te gaan. Journalisten willen de waarheid aan het licht brengen en een leraar Engels is dol op de mooie Engels taal. Het optreden van de minister van informatie toonde haarscherp aan, waarom hij in beide beroepen faalde. Hier is een citaat uit een van zijn tv-optredens: ”....They started throwing booby traps on the Iraqi villages and townships. Do you know what are the booby traps? Pens and pencils. Booby traps. They started throwing pencils but they are booby traps” – “The authority of the civil defense ... issued a warning to the civilian population not to pick up any of those pencils because they are booby traps.” Dan schiet de minister plotseling iets in gedachte en hij zegt even later: “I am not talking about the American people and the British people... I am talking about those mercenaries. ... They have started throwing those pencils, but they are not pencils, they are booby traps to kill the children.” Het nieuws was thuis al niet beter. Ik zie bij thuiskomst dat Jan Peter en Wouter uit elkaar zijn. Ook in de verhalen daarover is het moeilijk om de waarheid te vinden. Een ding is duidelijk. Hij ligt dit keer niet in het midden.

Van Virginia naar Gravesend Gravesend – Vorige week bezochten Corien & ik St. George Church in Gravesend. Ik meldde dat vorige week reeds. Ik ontdekte dat het monument van prinses Pocahontas in de tuin van deze kerk voor veel Amerikaanse toeristen bijna een bedevaartsoord is. Ze is voor hen werkelijk heel belangrijk. Pocahontas werd in 1595 geboren als prinses Motoaka in Virginia, Amerika. Zij was de dochter van Powhatan, een Indiaans opperhoofd. Hij gaf haar de koosnaam Pocahontas, dat ‘De Speelse’ betekent. De prinses maakte als kind de komst van de Europeanen mee in Amerika en was de eerste oorspronkelijke Amerikaan die werd gedoopt. Dat was in 1613. Een jaar later trouwde ze met John Rolfe, de rechter van de kolonie. Samen kregen zij een zoon: Thomas. In 1616 ging het gezin Rolfe een jaar naar Engeland. Zij waren van plan in 1617 weer vanuit het havenstadje Gravesend terug te keren naar Amerika. Aanboord van het schip werd Pocahontas echter plotseling ernstig ziek en werd naar het vaste land teruggebracht. Ze overleed enkele uren later. Zonder enige ceremonie werd zij snel begraven op het kerkhof van St. George Church. Men dacht namelijk dat zij was overleden aan de pest. In 1959 onthulde de gouverneur van Virginia het bronzen standbeeld van Pocahontas in de St. George Church gardens. In Gravesend bezoeken jaarlijks vele Amerikaanse toeristen het kerkje en het monument.

Nienke met slaapmuts Delft – Tijdens ons verblijf in Engeland kwam er een leuk berichtje uit Eindhoven binnen, dat we daarom nu pas kunnen lezen en door vertellen. Saskia schrijft over de vorderingen van haar kinderen. Ze meldt dat Dieuwertje nu los kan zitten. Zo kan ze echt ook al een beetje spelen met haar zus Nienke. Over haar oudste dochter meldt Saskia:”Nienke heeft haar eerste poppetje getekend! Ze had al eens wat gezichten getekend, maar die worden elke keer bedolven onder allerlei kleurtjes. Nu dan een echte "Nienke" met slaapmuts, volgens haarzelf. Wij zijn er reuze trots op.” Dat geldt natuurlijk ook voor ons. Aanstaande zaterdag wordt ze drie jaar. Dan gaan we haar tekenkunst eens bewonderen.

Pocahontas Promenade Rochester - We bezochten vanmorgen Gravesend. Daar is het graf van de Indiaanse prinses Pocahontas. Zij is in 1617 in deze plaats in Engeland overleden. Later vandaag bezochten we opnieuw het Charles Dickens Centre. Het huis dat je op deze foto ziet is een vroeg zeventiende eeuws gebouw. Het komt voor in twee boeken van Charles Dickens. Het is het huis van uncle Pumblechock in Great Expectations. Het was ook het huis van Dr. Sopsea in Edwin Drood.

Eastgate house Rochester – De eerste dag van ons verblijf hier wandelden we 's middags door Rochester. Het was een heerlijke zonnige dag. We wandelden over en langs de middeleeuwse muur die hier nog om het centrum staat. Je hebt daar ook een prachtig uitzicht over de rivier de Medway. We liepen natuurlijk het Eastgate House binnen. Het is gebouwd in 1590-91. Het was oorspronkelijk een woonhuis, maar heeft door de eeuwen heen allerlei zaken onderdak geboden. In de 18de eeuw was het een kostschool voor meisjes: 'Eastgate College’ en in de 19de eeuw was hier een hotel. Het is nu een museum. Ook het 'Dickens Centre’ is hier gehuisvest. We zijn nog vroeg in het seizoen en hebben dus de gelegenheid om op ons gemak overal te kijken en te fotograferen.

Naar Dullborough en Cloisterham Delft – De komende dagen zijn Corien & ik in Engeland. Dat betekent dat er waarschijnlijk geen nieuwe stukjes op ODD verschijnen. We zitten in een klein dorpje aan de kust in Kent, in de buurt van Rochester. Ik verwacht niet dat daar een internetcafé is. Als dat wel het geval is, zal ik er zeker even binnenlopen. In de boeken en verhalen van Charles Dickens komt Rochester ook voor. Hij gebruikte er fictieve namen voor zoals Dullborough en Cloisterham. Ik hoop een aantal van de huizen en plekjes uit de boeken terug te vinden. Dat gaat zeker lukken, want in Rochester bevindt zicht het Charles Dickens Centre, waar kamers en gebeurtenissen uit de boeken zijn nagebootst.

Jonah is geboren ’s Hertogenbosch – Rianne & Jerry hebben een zoon. Op vrijdag is Jonah Rogier geboren. Jonah is drie weken te vroeg geboren en moet daarom samen met zijn mams nog even in het Carolus Ziekenhuis in Den Bosch logeren. Het nieuwe kleinkind van Annefien weegt 3110 gram en is 49 cm lang. Het is dus al een hele jongen ondanks het feit dat hij prematuur ter wereld kwam. Ik heb helaas nog geen foto van de nieuwe wereldburger. Maar je kunt natuurlijk ook zelf even gaan kijken. De bezoektijden zijn: 11.30 – 12. 00 uur 13.30 – 14. 30 uur 19.00 – 20.00 uur

Home sweet home Helmond – Gisteren bezochten Corien & ik Nellie & Pieter Jan en schoven aan bij de avondmaaltijd. We wilden voordat we zelf afreisden naar het perfide Albion Floris even de hand schudden en welkom heten. Ook zijn broer Guido en diens vriendin Ilse waren van de partij. Nellie had voor een heerlijke Hollandse pot gezorgd. Onder het eten vertelde Floris over zijn belevenissen in Australië en vertelden we hem van de avonturen die zich in ons land afspeelden. We lieten hem foto’s zien van de recente gebeurtenissen in onze eigen omgeving. Er gebeurt veel in ruim tien maanden. Dat zullen Rianne & Jerry met ons eens zijn. Zij werden afgelopen vrijdag de trotste ouders van Jonah. We kunnen nog geen foto laten zien van de jongste telg uit de familie, maar dat komt ongetwijfeld nog goed. Proficiat met Jonah!

Van Alleszuiger tot Dreadlocks Amsterdam – Voor vrouwen heeft de huishoudbeurs veel weg van een attractiepark. Zussen, schoonzussen, moeders en dochters sjouwen enigszins verhit tussen de stands. Van Blokker naar Zeeman en vervolgens op een holletje naar Douwe Egberts. Ze zijn bijna allemaal voorzien van een boodschappentas op wieltjes. Een van de topattracties is de kapsalon waar middelbare dames met grijze koppies dreadlocks en paardenstaarten krijgen aangemeten. Een dochter trekt haar middelbare moeder weg van de stand: ”Het staat je niet, je hebt daar een te groot hoofd voor.” De huisbeurs is vooral proeven, kopen en slenteren. De vrouwen trekken hun propvolle boodschappentassen tussen de kramen door en keuvelen over de charme van een zojuist gedemonstreerd relaxmatras, een multifunctionele schoenpoets of een bijzonder handige minifriteuse. Mannen zijn er bijna niet te vinden. De paar die er zijn, hokken samen in de ‘Hollandhal’ een soort megasnackbar. Ze proeven allerlei snacks en kijken terwijl naar een salsa-dansshow. Ik ben er niet geweest, dus hoe weet ik dit alles. Ik baseer me op de gegevens van vorig jaar. Ik ga er vanuit dat het elk jaar zo’n beetje hetzelfde is. Vorig jaar kwamen er 219.000 bezoekers op de beurs, vrijwel allemaal vrouwen van wie het merendeel tussen de 25 en 54 jaar oud was. Gemiddeld gaven ze 84 euro uit. Ooit kwamen er overigens ruim 400.000, toen huisvrouw nog een heus beroep was. Dit jaar rekent beursmanager M. Wolters op een even groot aantal als in 2002. De beurs is nog altijd, de vele vloedgolven van emancipatie ten spijt, een 'vrouwending'. De meeste mannen in de RAI zijn chauffeur: buschauffeurs, herkenbaar aan hun donkerblauw colbert, twinkelende oogopslag en krullende snor, of mannen die chauffeur zijn voor hun vrouw en met een moedeloze blik langs de dweildemonstraties dwalen. De rest van de bezoekers is vrouw en blank, en deinst er niet voor terug in rijen van Oostblokafmetingen te gaan staan voor een gratis pakje jus d'orange. Ze schuifelen langs 'de worstjes zonder vel, u kent ze wel', bruisbaden, silhouetbroeken, Martin Gaus, de ideale stofzuigermond, een 'panty om te zoenen', het enige strijkijzer met hogedrukstoomketel, de minifrituurpan voor slechts vijftien euro en natuurlijk de alleszuiger. Jullie zien het. De huishoudbeurs is een serieuze zaak

Floris weer in Nederland Amsterdam – Gisteren arriveerde Floris op Schiphol. Hij zette na een verblijf van ruim tien maanden in Australië weer de eerste stappen op Nederlandse grond. Zijn vader & moeder en broers en zussen stonden hem op onze nationale luchthaven op te wachten. Anne-Sofie had een spandoek gemaakt: "Australië geeft plezier, maar we hebben je liever hier." Broer Michiel maakte foto’s van de ontroerende ontmoeting daar op Schiphol. Vandaag rijden Corien & ik ook naar Helmond om onze avontuurlijke neef gedag te zeggen. Daar komen we hier op ODD op terug.

Dieuwertje geniet van de lentezon Eindhoven – De lente is voorzichtig begonnen, met een paar warme dagen. Heerlijk! De zonnehoedjes kwamen te voorschijn. De zandbakken en zwembaden werden weer in orde gemaakt. Corien & ik genoten afgelopen zondag in die heerlijke warme lentezon in de tuin bij Saskia & Sander van een voortreffelijke lunch. Nienke en Dieuwertje genoten net als wij van het heerlijke weer. Na de maaltijd las Corien voor uit ‘Nijntje speelt met water’. Dieuwertje vond het een heel leuk verhaaltje. Daarna wandelden we met z’n allen door het fraaie park in hun wijk. We waren niet de enige. Vader en moeders met kinderen en opa’s en oma’s met kleinkinderen mengden zich met de hondenuitlaters, de joggers en zonaanbidders. Een heerlijke lentezondag. Het komende weekend is misschien wat het weer betreft niet zo uitbundig, maar er zijn ongetwijfels weer andere hoogtepunten.

Een Duitse waakvogel Delft – Het dievengilde ontdekt steeds weer een nieuwe methode om bij de mensen binnen te komen. Steeds opnieuw moeten we methoden ontwikkelen om de inbrekers buiten de deur te houden. Dat betekent dat er steeds weer nieuwe elektronische preventiemiddelen op de markt komen. Maar ook de inbrekers zijn er op voorbereid en bedenken steeds weer een methode om de alarminstallaties te omzeilen. Er gaat daarom nog steeds niets boven een ouderwetse waakhond. Zo’n woeste herder die de onverlaat fors in de billen bijt, zodra die binnenkomt. In de praktijk komt het meestal nooit zover. Zodra de inbreker de hond hoort aanslaan, kiest hij al het hazenpad. Zo'n hond is natuurlijk aardig wanneer je ruim behuisd bent. Dan kun je wel een hond kwijt. Maar mensen op een flatje hebben die mogelijkheid vaak niet. Wel voor de mensen waarvan de woning te klein is voor een hond is er nu een nieuw variant. Het is de waakvogel. Het diertje heeft niet meer nodig dan een stokje om op te zitten. Hij vreet niet zo veel als een Duitse herder en je behoeft hem ook niet uit te laten. Maar hij blaft wel net zo vervaarlijk als een echter viervoeter. Je staat er van te kijken wat er tegenwoordig allemaal uit een ei komt kruipen.

Openbare restauratie ‘Delfts Puttertje’ Delft – De Prinsenstad kent heel wat beroemde schilders. Een van hen is Carel Fabritius (1622-1654). Mijn beroemde stadgenoot is de maker van het vermaarde olieverfschilderij ‘Het Puttertje’. Hij schilderde het vogeltje in zijn laatste levensjaar 1654. Het is een distelvink, in de zeventiende eeuw populair als huisdier. Vanwege zijn broosheid werd het vogeltje liefkozend puttertje genoemd. Volgende week dinsdag, 8 april start de restauratie van het schilderij in het Haagse Mauritshuis. De werkzaamheden zullen door middel van webcams wereldwijd via internet zijn te volgen, waarbij wekelijks de stand van zaken in een overzicht zal worden samengevat. De openbare restauratie duurt tot 2 mei.Van dinsdag tot en met vrijdag zal de hoofdrestaurator van het museum, Jørgen Wadum, onder het toeziend oog van het publiek aan het schilderij werken. Er is hiervoor een museumzaal als restauratie-atelier ingericht. Tijdens de restauratie wordt de sterk vergeelde vernis van het schilderij verwijderd. De oorspronkelijke kleuren komen zo weer te voorschijn. Met bedrieglijk natuurgetrouwe afbeeldingen maakte Fabritius naam. Zoals met zijn kleine meesterwerk ‘Het Puttertje.’ Fabritius kwam om het leven op 12 oktober 1654 bij de kruithuisramp. Fabritius wordt door kunsthistorici wel als de schakel tussen Rembrandt en Vermeer gezien. Deskundigen zijn van mening dat Fabritius de belangstelling van Delftse schilders voor het perspectief heeft aangewakkerd. Er zijn slechts negen schilderijen bekend van deze meester. Fabritius heeft met zijn Delftse collega’s in ieder geval de belangstelling voor de expressieve mogelijkheden van licht, kleur, perspectief en ruimte gemeen.

Floris zit in Bangkok Delft – Zojuist stommelde ik via MSN een gesprek binnen van Nellie, Pieter Jan, Guido en Ilse met Floris. De laatste was zojuist in Bangkok gearriveerd en had zich voor 160 bath geïnstalleerd in een lokaal hotel. Floris was vanaf het vliegveld met een taxi, die hij deelde met een Nederlandse man en diens dochter, naar het hotel gereden. Morgen gaat hij Bangkok in om daar nog iets van de sfeer op te snuiven. Hij doet het overigens met een mondkapje voor. Voor alle zekerheid. We zien hem allemaal aanstaand weekend bij zijn ouders thuis.

Opgespoord Den Haag – Het archief van Politie Haaglanden tot 1994, in feite het archief van de voormalige gemeentepolitie Den Haag, is overgedragen aan het Haagse gemeentearchief. Het archief beslaat een lange periode (1827 - 1994) en vormt een rijke bron voor historisch onderzoek. Een belangrijk onderdeel van dit politiearchief is een omvangrijk negatievenarchief. Het bestaat uit ruim negenduizend glasnegatieven in verschillende formaten, een half miljoen kunststofnegatieven en twaalf fotoalbums. Naar aanleiding van deze overdracht is in het Atrium van het Haagse stadhuis een fototentoonstelling ingericht en is een fotoboekje uitgegeven. Beiden geven een levendig beeld van de ontwikkeling die het korps en haar omgeving heeft doorgemaakt. Uit de foto’s blijkt de dynamiek en variëteit van het politiewerk. Fotografie is een van de hulpmiddelen bij de uitvoering van toezicht, opsporing en hulpverlening. De foto’s op de tentoonstelling brengen de vele facetten van het politiewerk in beeld. Beelden van commissarissen, agenten en ander politiepersoneel, maar ook van het in- en exterieur van politiegebouwen, sportwedstrijden, kinderfeesten, jubilea, optochten en bezoeken van buitenlandse staatshoofden. Sommige opnamen hiervan zijn gemaakt ten behoeve van een publicatie, een instructie of een reportage, maar voor het merendeel van het geselecteerde materiaal is dit een eerste presentatie.

De tentoonstelling is voor het publiek te bezichtigen tot en met 24 mei 2003 van maandag tot en met vrijdag van 7.00 – 19.00 uur (donderdag tot 21.00) en op zaterdag van 9.30 – 17.00 uur. De toegang is gratis. Het bijbehorende fotoboek is voor € 9,95 te koop bij de tentoonstelling. Het Atrium vind je op Spui 70 te Den Haag.