“Met oma aan de top”

Cochem – Deze week zijn we in Cochem omdat Corien veertig jaar geleden ja zei op mijn vraag of ze met me wilde trouwen. Dat positieve antwoord heeft grote gevolgen gehad. Het was de start van onze club die nu dus al uit dertien mannen en vrouwen bestaat. Om dit feit te vieren doen we de hele week samen leuke dingen. De dag van gisteren werd ons aangeboden door de kinderen. Zij hadden een programma samengesteld ter gelegenheid van ons veertigjarig huwelijksjubileum.

Na het ontbijt reden we naar Cochem. Daar maakten we met de hele club een rondrit met een treintje door de stad en langs de moezel. De lunch gebruikten we daarna in het oude centrum van de moezelstad. Daar in het centrum maakten we ook de groepsfoto’s die je bij dit stukje ziet. Eentje met de mannen en eentje met de vrouwen.
Het middagprogramma werd geheel verzorgd door de kleinkinderen. Ze hadden thuis een voorstelling geschreven die ze hier voor hun grootouders en ouders speelden. Nienke speelde de rol van opa en Sietske nam de rol van oma voor haar rekening. Benthe was de radio. Het verhaal begint als opa Nienke de radio aanzet om naar de Jazzmix te luisteren. De ontvanger – heel overtuigend gespeeld door Benthe – blijkt het niet te doen. We horen alleen gesputter en geprut. Opa zet de radio teleurgesteld uit. Hij vindt al gauw een oplossing en roept: “We gaan de Jazzmix life doen”. Dieuwertje, Sietske, Emma en Nienke zingen vervolgens met zijn vieren het mooi lied “Met oma aan de top, kan het feesten niet op”. Daarvoor schreven zij zelf de tekst. Daarna is de beurt aan Karsten. Hij speelt een one-man-show over ridders te paard op de tonen van het lied dat de meisjes zingen. Tenslotte zingt Nienke a capella een lied uit the American Song Book. Een lied dat zo in de Jazzmix kan worden uitgezonden.

Na de voorstelling kregen de kleinkinderen een warm applaus van de aanwezigen.
We besloten deze feestelijke dag in het restaurant. Daar hadden de kinderen een tafel gereserveerd voor een feestelijk diner. Er was voor elk wat wils. En dat is een mooie conclusie na veertig jaar.

Tweet