Duim omhoog

Malaga – Wie gaat trouwen, gooit de zorgeloosheid overboord. Feesten met de vrienden en vriendinnen alleen maar omdat het weekend is, kan niet meer. Als je in het huwelijksbootje stapt en een gezin gaat stichten, heb je andere zaken aan het hoofd. Dan moet er gewerkt worden, brood op de plank en plannen voor de toekomst. Van die soort dingen. Overigens is het niet alleen maar plicht. Ik ken toch nog genoeg echtparen die een heel vrolijk bestaan leiden. Trouwen is geen vonnis waarbij hoger beroep is uitgesloten, maar toch wordt het daarna allemaal anders. Tenminste dat is het tegenwoordig. In mijn tijd sprongen we met de open ogen in het diepe. Trouwen was een uitdaging en een avontuur waar we met enthousiasme aan begonnen. Tegenwoordig moeten jongens en meisjes die besluiten te trouwen afscheid nemen van het vrijgezellenbestaan. Nog eenmaal een dagje stappen met de maten of met de meiden. Daarna is het uit met de lol.

Over veertien dagen gaan Miguel trouwen. Zaterdag nam hij samen met zijn vrienden afscheid van zijn bestaan als vrijgezel. Samen met zeven vrienden stapte hij in Torremolinos in de trein naar Malaga. Zijn maten hadden rugzakken en tassen bij zich met blikjes bier en feestartikelen. Miguel was uitgedost als een koe. Of als een stier, dat was niet te zien. Gekleed in dit zuivelpak moest hij opdrachten uitvoeren. Een daarvan was dat hij op de foto moest met mooie vrouwen. Daar mocht hij immers na zijn huwelijk nooit meer naar kijken. Hij liep in zijn runderpak door de trein en stopte bij meisjes en vrouwen. Als de duimen van zijn maten ophoog gingen, was zijn keus goed gekeurd en werd de foto gemaakt. Als de duimen omlaag gingen liep hij door. Toen Corien ik veel later op een zonnig terras in Malaga aan de tapas zaten, kwam hij weer langs. Nog steeds maakten zijn maten foto’s van hem met mooie vrouwen. Tja, je moet er wat voor over hebben als je wilt trouwen.

Tweet