Hoort wie klopt daar? Delft - Zoals ik al eerder onthulde, kwam Sinterklaas op de dag van mijn verjaardag in ons land. Dat betekende dat aan het einde van de dag de kleinkinderen zich, bij gebrek aan een ouderwetse kachel, verzamelden bij de voordeur om daar hun schoentje te zetten. Voordat ze naar hun logeerbedjes gingen, moest de goedheiligman en zijn pietermannen worden toegezongen. Voordat deze rituele zangen ten gehore werden gebracht, moesten er eerst nog de nodige voorbereidingen plaatsvinden. Eerst moest er proviand en lekkernijen worden neergelegd in de schoenen. Wortels en water voor Americo het paard van de Sint en appeltjes voor zijn zwarte knechten. Die lusten wel een groen appeltje als zij over de daken en door de straten rennen. Dieuwertje deed zelfs een handje cashewnoten in haar laarsje. “Dat is lekker voor de pieten”, vertelde zij ons met overtuiging. Daarna moest er worden gezongen. Het werd een waar concert. “Hij komt, hij komt, die lieve goede Sint”, klonk het volvertrouwen door de hal en door de straat. Tegen de gezamenlijke zangkracht van vijf kleindochters en zes volwassenen is het moeilijk optornen voor de kindervriend. Er gaat als het ware een muzikale zangstorm door de straat, die elk ongeloof omver blaast. De kleine gelovigen hadden er dan ook alle vertrouwen in dat dit wel iets moois op moest leveren. Ze kregen helemaal gelijk. De volgende dag ontdekten de kleindochters dat de fruitige lekkernijen voor de knechten waren verdwenen, de wortels opgepeuzeld en het water opgedronken door het paard van de Sint. Tot hun grote vreugde had de Spaanse kindervriend in elke schoen een cadeautje achter gelaten. Zelfs het schoentje van Karsten stond plots tussen de schoenen en laarzen van de meisjes bij de voordeur. En ondanks het feit dat ons kereltje nog niet kon meezingen, had de Sint hem toch een presentje geschonken. Terwijl ze het papier van hun geschenkjes ritsten, riepen de kleindochters de goedheiligman nog na: “Dank je wel Sinterklaasje”.