Een kwestie van goed opvoeden Helmond – In haar woonplaats en directe omgeving heeft Els een goede naam. Niet alleen in het algemeen, maar meer bijzonder nog als het aankomt op het fokken van honden. Er lopen al heel wat blije baasjes en bazinnetjes in haar geboorteplaats rond met een fraaie viervoeter aan de lijn die uit een van haar nesten komt. Zelf heeft ze natuurlijk ook honden. Twee trouwe en vooral aanhankelijke dieren maken deel uit van haar gezin. Dat vindt niet alleen Els, dat vinden ook haar kinderen. De dochters en de zoon dringen dan ook bijna dagelijks om het voorrecht om de beestjes te mogen uitlaten. Ook als Corien & ik bij haar logeren, staat een ochtendwandeling met de trouwe huisdieren op de agenda. Terwijl Corien en haar zus al pratend door de fraaie dreven van Stiphout wandelen, mogen de honden zodra dat kan hun eigen weg zoeken. Ik ben daar meestal niet bij. Maar onlangs smaakte ik het genoegen om mee te mogen op zo’n tochtje. We waren op weg naar Adrie & Monique, ook al zulke hondenliefhebbers. Ik was tijdens deze wandeling getuige van een opmerkelijk staaltje opvoeding. De honden renden enthousiast, maar niet doelloos rond. Ze weten kennelijk precies waar ze wel en waar ze niet mogen lopen. De gemeente Helmond is daar immers nogal strikt in. Je vindt in Helmond alleen maar hondenpoep op de door de gemeente aangewezen grasveldjes. Ook de honden van Els houden zich daar strikt aan. Ze snuffelen wat door het gras en zodra ze bij een bord komen dat aangeeft dat het dier niet verder mag, stopt het onmiddellijk. Het lijkt wel of de dieren van Els kunnen lezen. Ze hoeft niet te roepen of te fluiten, de honden weten zelf perfect waar ze wel en vooral waar ze niet mogen poepen. Knap hoor, zo’n hondenopvoeding. Ik zag kans om deze foto te maken en ik verzeker jullie dat het niet in scène is gezet. De hond wil niet eens langs het bord. Goed werk Els!