Afscheid in stijl Londen – Minister Ab Klink wil op 1 juli 2008 een algemeen rookverbod voor de horeca instellen. Daar is in de horecawereld veel verzet tegen gerezen. Men is erg teleurgesteld in de minister en noemt zijn maatregelen betuttelend. Ik ben wel blij met de aangekondigde maatregel en vind het jammer dat we er nog even op moeten wachten. Ik ben ook niet zo pessimistisch over het effect voor de horeca. Er zijn veel positieve kanten en uit een onderzoek dat het Economisch Bureau van de ING bank hield onder ruim 13.000 mensen blijkt zelfs dat de bestedingen in cafés zullen stijgen bij een rookverbod. Bij de ING Bank meent men zelfs dat een rookverbod een positief effect zal hebben op het arbeidstekort. Het tekort van ongeveer 50.000 mensen in de bediening zal aanzienlijk teruglopen bij een rookverbod in de horeca omdat de werkplek dan aantrekkelijker wordt. We kunnen het volgen want op 1 juli 2008 heeft men in Groot-Brittannië dan inmiddels een jaar ervaring met het rookverbod. Vanaf morgen, zondag 1 juli, mag in Engeland niet meer worden gerookt in clubs, pubs, café’s, kantoren, taxi’s, werkplaatsen en bedrijfswagens. Je kunt er op z’n Hollands over klagen, maar je kunt ook in stijl afscheid nemen. Dat laatste doen ze op de Londense Naval & Military Club die 144 jaar geleden werd opgericht door officieren van het leger en de marine. Op zaterdag 30 juni zal vanaf 19.30 uur the Last Cigar Dinner worden geserveerd. Het laatste nostalgische sigaartje wordt gerookt in smoking. Tijdens het drie gangen-diner worden heerlijke wijnenn en drie Havana-bolknakken geserveerd. De laatste sigaar wordt even voor middernacht opgestoken. Om precies 24.00 uur zal een hoornblazer het signaal geven dat er niet langer binnen mag worden gerookt. Het is de bedoeling dat iedereen dan buiten naar de courtyard gaat en daar zijn sigaar verder oprookt. De kosten van het driegangen diner met wijn en exclusieve sigaren is 75 pond. Je kunt nog boeken voor het three-course black-tie dinner with three Havanan cigars.

Hier en daar een buitje Londen – Het belangrijkste tennistoernooi ter wereld wordt sinds 1877 gespeeld op het 'heilige gras' van het Wimbledonpark in Zuid-Londen. Het start traditioneel zes weken voor de eerste zondag in augustus. Dat betekent dat het meestal eind juni begint. Er komen ongeveer een half miljoen bezoekers in de twee weken dat het toernooi duurt. Hoewel daar wel buitenlandse toeristen bij zijn, zijn het merendeel van de bezoekers toch steeds de beschaafd applaudisserende Britten zelf. Jammer voor hen dat gisteren de laatste Britse vrouw (Katie O’Brien) en de laatste Britse man (Tim Henman) werden uitgeschakeld. De laatste doet al veertien jaar mee aan het toernooi, maar bereikte nog nooit de finale. De 32-jarige Brit zei na afloop dat hij het volgend jaar opnieuw gaat proberen. Ik kijk lang niet naar alle wedstrijden, maar genoot toch wel van het feit dat Michaëlla Krajicek nu ook de derde ronde heeft bereikt. Het is voor het eerst in vijf jaar dat er weer een Nederlandse in de derde ronde van Wimbledon staat. Het was overigens onze Michaëlla die de Britse Katie naar huis stuurde. Tussen de bedrijven door pik ik hier en daar wat wedstrijdmomenten mee, maar mijn tennisdag begint steeds met Carol Kirkwood. Zij is dagelijks in het Zuid-Londense tennispark te vinden. Niet om te spelen, maar om het weer te voorspellen. Carol is de BBC weather forecaster van het Breakfast nieuwsprogramma. Zoals ik jullie al eerder liet zien, doet zij haar voorspellingen altijd vanaf locatie. Dus is zij natuurlijk nu te vinden in de buurt van het ‘heilige gras’. Ook vandaag voorspelde ze overigens weer regen. Dat hoort ook een beetje bij de traditie van het toernooi.

Diploma en medaille Veldhoven – Afgelopen dinsdag belde Nienke met haar oma in Delft. Corien's kleindochter meldde vol trots dat ze zojuist het zwemdiploma A had behaald. Ze deed via de telefoon een uitvoerig verslag van haar verrichtingen in het water. Daarna kreeg ze ook haar opa nog even aan de lijn. Ook aan hem vertelde ze nog maar eens wat er was gebeurd die middag in het zwembad. Opa wilde weten of het moeilijk was geweest. Dat viel volgens Nienke wel mee. Ze plaatste nog wel een kantekening bij het watertrappen. Dat duurde wel erg lang vond ze. Behalve een diploma had ze ook nog een medaille gekregen. Vooral die onderscheiding was erg in de smaak gevallen.

De fotograaf gefotografeerd Eindhoven – Zoals jullie in het stukje hieronder zien, maakte Nienke een keurig kiekje van haar oom Michiel die juist een foto maakte. Michiel stuurde ons het kiekje van de jeugdige fotograaf. Nienke gefotografeerd op het moment dat ze fotografeert.

Fotograaf Nienke Veldhoven – Van haar vader verneem ik dat onze zevenjarige kleindochter Nienke graag foto’s neemt. Sinds haar ouders een nieuw toestel hebben, gebruikt Nienke het ‘oude’ toestel. Dat het haar aardig lukt om leuke plaatjes te maken, kunnen jullie allemaal zien op haar eigen fotosite op internet. Daar kunnen jullie de foto’s van Nienke bewonderen en eventueel van commentaar voorzien. Het is niet zo ongehoord, want haar pappa en opa hebben ook een dergelijke site. Het zit dus wel een beetje in de familie.

Nostalgisch bouwen in Helmond Helmond – Het vierde NS-station van Helmond is verrezen in de door stedenbouwkundigen veelgeprezen wijk Brandevoort. Helemaal klaar is het nog niet, bleek afgelopen weekend, maar het is al wel in gebruik. De liften doen het nog niet en de bestrating moet nog worden afgemaakt. De noodtrap is er nog steeds en dat geeft het station nog het aanzien van een bouwproject. Ik zag dat de NS al wel heel voortvarend bordjes had aangebracht die verwijzen naar de bussen en taxi's. Maar dat is nog even toekomstmuziek. Toch stopt hier sinds begin december vier keer per uur een trein. Ik neem op advies van Saskia & Bob een kijkje bij dit nieuwe station. Ik tref daar een bewoner van de wijk die zijn hondje uitlaat. Terwijl zijn kleine vaalgele viervoeter wat rondscharrelt, kijkt het baasje toe als ik foto’s neem. Ik hoor van hem dat de gemeente Helmond drie miljoen euro heeft bijgedragen aan de bouw van het NS-station om te zorgen dat het in de alom geprezen Brandevoortstijl kon worden gebouwd. “Dat stond tenminste in de krant”, verklaart hij hoe hij aan de informatie komt. Hij weet verder te vertellen dat de gemeente bovendien jaarlijks 90.000 euro uittrekt voor het onderhoud van dit station. Terwijl we spreken, stopt er een trein en stappen twee reizigers uit. Dat zullen er in de toekomst veel meer worden, denkt de NS. Men verwacht in 2015 dagelijks 2500 mensen op deze treinhalte. Ik houd wel van de drang naar nostalgie die het bouwen in Helmond beheerst. In het verleden sneuvelden door de snelle groei van deze industriestad te vaak traditionele gebouwen. Dat maakt de stad nu goed door de keus voor een traditionele bouwstijl bij de nieuwbouwwijken Brandevoort en Dierdonk. Het zijn inmiddels nationaal aansprekende voorbeeldwijken

Broodje smalec Delft – Een naar Canada of Australië geëmigreerde Nederlander mist zo nu en dan zijn ouderwetse boterham met pindakaas of hagelslag en zijn zakje drop. Geen nood in de Nederlandse winkel kan hij het vast wel krijgen. Dat zelfde geldt nu ook voor de in ons land wonende Polen. Ook zij missen de van thuis vertrouwde producten. Er zijn inmiddels zo veel Poolse werkers in Nederland dat het loont om een Poolse supermarkt te beginnen. Er is inmiddels een Polski Sklep (Poolse winkel) in vier steden in ons land: Den Haag, Eindhoven, Haarlem en Wilnis. Daar hebben ze een groot assortiment aan Poolse producten. Maar ook in de gewone supermarkt kom je steeds meer Poolse producten tegen. Ik was onlangs in een supermarkt in het Helmondse stadsdeel Mierlo-Hout en zag daar dat er een compleet schap vol stond met Poolse producten. Ik vond het aanbod nog niet erg gevarieerd. Er stonden veel blikken met soep, zuurkool en rode kool. Er stond ook een typische Poolse lekkernij op de schappen: smalec. Het zijn glazen potten gevuld met een witte massa. Een traktatie in Polen. Daar vinden ze smalec erg lekker op een dikke donkerbruine volkoren boterham. Toch heb ik de pot maar in de winkel achtergelaten. Zo’n broodje smalec is niet bepaald een broodje gezond. Het is niet anders dan een boterham met reuzel (varkensvet) met stukjes gebakken spek en gebakken ui. Één zo’n boterham ongezonde vetten is volgens mij al voldoende om je cholesterolgehalte meteen in de rode cijfers te jagen. Maar voor de Polen hier vind ik het leuk dat ze zich er ook hier nu te goed aan kunnen doen. Een boterham met pindakaas is wellicht in hun ogen weer erg vet.

Kunst zwerft in Helmond Helmond – Wanneer je in Helmond even wilt uitrusten, behoef niet lang te zoeken. Als je geen bankje kunt vinden, is er altijd wel een sokkel waarop je even de benen kunt strekken. Wandelen in de binnenstad van Helmond kun je het beste doen langs de kunstroute. Het loodst je langs zo’n zeventig kunstobjecten in het centrum van de zuidoost-brabantse stad. Ik ken weinig steden waar je in een betrekkelijk klein gebied zoveel kunst op straat aantreft. Om de twintig à dertig meter is er wel een kunstobject te bewonderen. In het VVV-kantoor aan de Markt kun je een gratis boekje ophalen waarin de kunstroute staat. Kunst vind je in Helmond niet in vitrines. Je kunt het op straat bewonderen en aanraken. De voorwerpen staan op ruime sokkels zodat het winkelend publiek het ook nog als rustbank kan gebruiken. De toerist kan er zijn broodje oppeuzelen. Sommige kunstwerken zijn inmiddels dan ook heuse pleisterplaatsen geworden. Wat ik bijzonder leuk vind, is dat collectie steeds wisselt. De beelden wisselen van plaats. De kunst zwerft door de stad. Zo lijkt de openluchttentoonstelling steeds weer nieuw en bekijk je Helmond steeds weer met andere ogen.

Abel gedoopt Veldhoven – In de goed gevulde Immanuelkerk in Veldhoven is Abel gisteren gedoopt door dominee Jaap Splinter. Onder de mensen in de kerk telde Corien 35 familieleden, vrienden en bekenden die speciaal voor deze dienst naar de kleine protestantse kerk in Veldhoven waren gekomen. In het intieme Brabantse kerkje viel de delegatie goed op. Na afloop van de dienst ontstond er in de hal van de kerk bij het gelukwensen van de doopouders onder het genot van een kopje koffie dan ook een heel leuke gezellige sfeer. Ook in de dienst was die ongedwongen sfeer goed merkbaar. Dominee Splinter besteedde veel aandacht aan de kinderen in de kerk. Speciaal voor hen las hij een toepasselijk gedichtje van Anneke van Wijngaarden voor. Hij vertelde dat het plaatje op de voorkant van de liturgie door hem was ‘gepikt’ van het geboortekaartje van Abel. Wij hadden het door Marieke ontworpen plaatje natuurlijk al herkend. Splinter zag er meer in dan Marieke er waarschijnlijk mee bedoeld had. Maar het verhaal van de vier kopjes en de theepot ging er bij de kinderen goed in. “Ik miste nog wel een opmerking over de warmte van de theemuts”, lachte oma Marjan later onder de koffie. Na het gesprek met de kinderen vond na een lied de eigenlijke doopplechtigheid plaats. Omringt door man en kinderen vertelde Saskia de mensen in de kerk wat hun motivatie was om Abel te laten dopen. Ook Peter en Meter Henk en Renate stonden bij het doopvont. Meter Renate droeg Abel op het moment dat hij werd gedoopt. Na de doop werden de doopkaarsen aangestoken. Niet alleen de splinternieuwe kaars van Abel werd ontstoken. Nienke, Dieuwertje en Emma hadden hun doopkaars ook meegebracht naar de Immanuelkerk. Die ontstaken ze, als herinnering aan hun eigen doop, zelf aan de Paaskaars. Na de gezellige bijeenkomst na afloop in de kerk togen we met zijn allen naar het huis van Abel. Daar kreeg onze kleinzoon van de gasten cadeaus en zorgden zijn ouders voor een heerlijke maaltijd. Het was een mooie zondag. Als je gedoopt bent in een kerk die Immanuel (God met ons) heet, dan kan dat niet anders dan een belofte inhouden voor Abel.

Nieuwe mijlpaal voor Delft Delft – Het Reinier de Graaf gasthuis in Delft is het oudste ziekenhuis van ons land. Het bestaat reeds 755 jaar. In die lange geschiedenis van het ziekenhuis komt nu een nieuwe mijlpaal in zicht. Aan de Reinier de Graafweg zijn de voorbereidingen voor de bouw van een nieuw ziekenhuis in volle gang. Het nieuwe ziekenhuis komt in een modern gebouw dat optimaal is ingericht en erg patiëntvriendelijk is, belooft de huidige directie van het ziekenhuis. Het aanzien van de Reinier de Graafweg zal door de nieuwbouw drastisch veranderen. Het nieuwe complex verrijst op het parkeerterrein tussen de reeds bestaande Bethel- en H-gebouwen. Alle afdelingen en poliklinieken die bij elkaar horen, komen in één gebouw. Het totale complex bestaat uit negen kleine gebouwen die met elkaar verbonden zijn door een overdekte straat. Het is de bedoeling dat het ziekenhuis hierdoor toch een kleinschalige en aangename sfeer behoudt. Nog dit jaar zal de eerste paal worden geslagen. Het nieuwe ziekenhuis moet in 2010 helemaal klaar zijn. De zorg in ziekenhuizen is de laatste decennia sterk veranderd. Dat vindt zijn weerslag in het nieuwe gebouw. Er komen dan ook minder bedden, maar meer ruimtes voor kortdurende behandelingen. Er komt ook een aparte vleugel voor vrouw en kind. Omdat alles op steenworp afstand van onze woning gebeurt, volgen wij het totale proces van dichtbij.

Jazzmix ook via internet Delft – Sinds 6 oktober 2002 presenteer ik het radioprogramma ‘De Jazzmix’ op StadsRadio Delft. Het eerste nummer van dat eerste programma herinner ik me nog goed. Het was ‘You Look Good To Me’ van het Oscar Peterson trio. Sindsdien is mijn programma – met tussenpozen – elke zondagavond vanaf negen uur te beluisteren geweest op StadsRadio Delft. Iedere zondagavond gaat steeds weer het beste op het gebied van Jazz, blues en wereldmuziek in de mix. Er wordt natuurlijk ook aandacht besteed aan de jazzfestivals in Delft e.o. Familie, vrienden, kennissen, collega’s en niet te vergeten jazzliefhebbers vroegen mij veelvuldig waar ze op af moesten stemmen om het programma te kunnen beluisteren. Daar moest je tot voor kort voor in Delft wonen. Nu is daar verandering in gekomen. De lokale omroep is nu ook via internet te beluisteren. Dat kan via de site van de omroep of via de site van ‘De Jazzmix’. Zoals je aan de speellijsten kunt zien, is het aanbod steeds heel gevarieerd. Het is een echte mix. Het kan variëren van de Japanse jazz fusionband Casiopea met ‘Black Joke’ tot de in Engeland geboren Nederlandse zangeres van wereldmuziek Wende Snijders met haar versie van ‘La Vie En Rose’. De volgende stap is een podcast van het programma. Daar wordt aan gewerkt.

Gat in de markt Delft – Met een nieuw idee kan je op internet nog steeds op een snelle manier heel veel geld verdienen. Je behoeft slechts twee dingen te doen. Allereerst moet je natuurlijk een idee hebben, dat niemand nog eerder had. Ten tweede moet je daar dan een site voor opzetten en veel bezoekers genereren. Als die site eenmaal goed loopt, verkoop je die weer aan Google. Zo simpel is het. Geef bijvoorbeeld mensen de kans hun huis te kopen te zetten op het web met behulp van een filmpje. Je noemt de site bijvoorbeeld MovingHouse.nl en net als op youtube kunnen mensen hier hun filmpjes op plaatsen en zo hun huis te koop aanbieden. De site lardeer je met wat advertenties van notarissen en makelaars en hier en daar een gratis adviesje. Ik wed dat het een gat in de markt is. Of ben ik al te laat?

Ladies Day op Royal Ascot Delft – De Britse sociale kalender zit in juni helemaal vol. Het begint met de The Royal Academy of Arts Summer Exhibition in Londen waar alle grote professionele galeries hun waren tentoonstellen. Als je iets bent of wilt zijn in Londen dat moet er heen. Dat volgt ‘The Fourth of June Eton’. Dat is altijd op de eerste woensdag voor de vierde juni. Het een optocht van boten op de rivier. De gelegenheid om ‘The Eton Boating Song’ ten gehore te brengen. Dan volgen ‘The Derby’ in Epson, ‘Trooping the Colour’, dat is de Britse koninginnedag die wordt gevierd met een kleurrijke militaire parade op Horse Guards Parade. Dan volgen nog ‘Beating the Retrait’, The Grosvenor House Art and Antigues Fair en dan zijn we aangeland bij Royal Ascot. Dat zijn de paardenraces die al sinds 1711 ten westen van Londen worden gehouden. Het is een van de hoogtepunten op de Britse sociale kalender. De kledingvoorschriften zijn erg strikt. De vrouwen dragen een hoed en bedekken hun schouders. De mannen gaan gekleed in morning dress, dat is een soort jacquet met hoge hoed. Vandaag is het de tweede dag. Die dag heet Ladies Day. De BBC besteedt er, net als alle andere Britse media, natuurlijk royaal aandacht aan. Dat begint al in het programma Breakfast. Daar kijken de sportcommentatoren terug op de dag van gisteren en blikken vooruit op de races van de dag. Iedereen is gekleed volgens voorschrift. Omdat ook de weervrouw vanaf het stadion haar voorspellingen doet, gaat ook zij volgens de voorschriften gekleed. Niemand ontkomt er aan. Vorig jaar juni heropende koningin Elizabeth het vernieuwde stadion, dat voor 275 miljoen euro was verbouwd. De queen is zelf een van de trouwe toeschouwers. Haar gasten in de Royal Enclosure-sectie waren na de herbouw woedend toen bleek dat ze gemengd moesten zitten minder exclusieve kaarthouders. Dus heeft men om aan de bezwaren tegemoet te komen Ascot nog maar eens voor 10 miljoen pond vertimmerd. Na Ascot volgen er nog heel wat evenementen op de Britse sociale kalender waar men gezien moet worden. Het zijn er nog negentien. Een internationaal heel bekende daarvan is het beroemde tennistoernooi van Wimbledon.

Oen Delft – In de huiskamer rinkelt de telefoon. Op het display ziet ze dat hij het is en daarom antwoordt ze met: “Met mij”. ”Ja hallo met mij”, klinkt het andere kant. Ze hoort op de achtergrond het geroezemoes van een treinstation. “Ik ben wat later vandaag”, zegt hij ”Waarom”, wil ze weten. “Ik heb mijn trein gemist”, legt hij uit. “Hoe komt dat nu weer”, reageert ze enigszins korzelig. “Ik ben vanmorgen mijn horloge vergeten. Nu weet ik de hele dag al niet hoe laat het is”. ”En dan mis je dus je trein”, concludeert ze voor hem. “Ja sorry hoor”, zucht hij. Ook zij zucht maar eens. ”Hoe laat is het nu?”, wil hij weten. “Bijna tien over elf”, licht ze hem in. Er volgt een kleine stilte en dan zegt hij: “Dan heb ik weer een trein gemist”. Ze legt met een nieuwe zucht de telefoon neer. Daarom hoort hij niet meer met welk drieletterwoord zij hem beschrijft.

Nieuwe bijdragen aan het kleed Delft – Niet alleen in hotels, herbergen e.d. vind je een gastenboek. Ook veel ‘particulieren’ vinden het leuk om in een gastenboek een opmerking van hun gasten te lezen. Corien & ik hebben onze eigen variant van het gastenboek. We hebben geen boek, maar een kleed. Onze gasten laten daar niet allen hun naam, maar ook een kleine tekening op achter. Dat doen ze overigens alleen de eerste keer als ze in Delft te gast zijn. Anders is het kleed wel erg snel vol. De eerste bijdragen aan het kleed stammen uit 1980. Afgelopen zaterdag hebben weer enige gasten hun merkteken op het kleed achter gelaten. Sommige daarvan waren zeker niet voor de eerste keer in Delft te gast, maar het was er nog nooit van gekomen. Andere waren er wel voor de eerste keer. Ze kregen overigens allemaal hulp van hun mams of een tante. Benthe, Sietske, Roan, Sven en Marlynn hebben allen een bijdrage geleverd aan het kleed en zelfs Karsten heeft in de euforie van het moment een paar krassen op het kleed achtergelaten. De kleine Marlynn had meer oog voor de fotograaf dan voor de tekening die zij op het kleed achterlaat. Moeder Maartje en tante Jolijn leggen de contouren van haar handje vast op het kleed. Roan, Sven, Benthe en Sietske hadden die hulp niet nodig. Zij maakten zelf een tekening. Je ziet op dit fragment van het kleed dat Corien de vrachtauto van Roan en het handje van Marlynn reeds heeft geborduurd. De andere kunstwerkjes moet ze nog onder handen nemen. Vlakbij het handje van Marlynn zie je het handje dat haar tante Janneke in 1986 op het kleed achterliet en daarboven de kindertekening van moeder Maartje.

Op de groepsfoto Delft – Ik bezoek jaarlijks twee familiedagen. Een gehuwd mens is nu eenmaal lid van twee families. Afgezien van de mensen die ik op die dagen ontmoet, onderscheiden de familiedagen zich niet echt wezenlijk van elkaar. Je drinkt wat, je eet wat, je drinkt nog wat, je eet nog wat en je drinkt nog maar wat en ondertussen babbel je met mensen die je soms een jaar niet hebt gezien. Want om dat laatste gaat het natuurlijk. Terwijl de kleine kinderen zich vermaken in de speeltuin en aan de tekentafel groepen de volwassenen bij elkaar en brengen elkaar op de hoogte van de gebeurtenissen van het afgelopen jaar. Dat geldt niet voor iedereen, want veel familieleden zie ik gelukkig door het jaar heen ook nog veel. Beide familiedagen kennen inmiddels dezelfde traditie. Dat is de groepsfoto. Een keer per jaar worden de mensen die op die dag bij elkaar zijn samen op de foto gezet. Het fenomeen Groepsportretten dateert al uit de schilderkunst. Het is een ideale manier om iedereen tezamen op de plaat te hebben. Maar in dit digitale tijdperk worden foto’s niet meer gemaakt door een speciaal daarvoor ingehuurde fotograaf. Iedereen kiekt er vrolijk op los. Voor dat de gasten van de afgelopen familiedag weer naar huis gingen, gaven ze het chipje uit hun fototoestel even af bij Bob. Hij zette alle platen op de fotobank. En voordat Bob naar huis ging, heb ik ze natuurlijk ook even gekopieerd. Zo ontdekte ik dat Sander ook een aantal groepsfoto’s had gemaakt. Buiten de ‘officiële’ groepsfoto had hij een aantal mensen gefotografeerd zoals die in spontane groepjes aan zijn lens ‘voorbijtrokken’. Ik vond ze zo leuk dat ik ze hier op ODD ook even voorbij laat trekken.

Straks koffiedrinken in de Zijworm Delft – Het pand op de hoek van de Oude Langendijk en de Markt is in oude luister hersteld. Het uit 1903 daterende pand draagt weer trots de naam ‘De Zijworm’. Het volledig gerestaureerde pand behoort tot de Delftse monumenten. Ook de twee sectil-tegelpanelen met de opschriften ‘De Zijworm”en “Brood en Beschuitbakkerij’ zijn helemaal gerestaureerd. De beide panelen zijn aan het eind van de negentiende eeuw door de Porceleyne Fles ontworpen en vervaardigd. Na de restauratie zijn het twee van de nog weinige tegelpanelen die Delft heeft. Voordat dit pand hier verrees, bevond zich hier tot aan het eind van de negentiende eeuw het mantelmagazijn De Duif. Die werden vervangen door nieuwe panden naar een ontwerp van de Delftse architect C.L.J. Kersbergen. De eerste steen voor deze nieuwe panden werd gelegd op 8 juni 1900 door de vier jaar oude A.W. Unger. De plaquette is – vlak boven het water van de gracht – nog steeds te zien. De bouw duurde tot 1903. Na de oplevering kwam mantelmagazijn De Duif terug op nummer 19 en werd op nummer 21 de brood– en beschuitbakkerij van de firma Unger gevestigd. De Duif bleef er tot 1912 en verhuisde toen naar de Voorstraat. De brood- en beschuitfabriek nam de vrijgekomen ruimten in gebruik. De bakkerij heeft het op deze locatie volgehouden tot 1961. Toen ze daar vertrokken, kwam er een fotograaf in het grote pand. Fotografen zijn er gebleven tot 2006. Het aantal fotozaken in de binnenstad – ik denk mede dankzij de digitale ontwikkelingen – nam toen verder af. Er volgde een grote restauratie die nu dan is voltooid. Het pand krijgt weer een nieuwe bestemming. Het Nederlandse Starbucks-alternatief; de Amsterdamse CoffeeCompany gaat zich hier vestigen. Het bedrijf heeft al tien vestigingen in onze hoofdstad, maar opent nu ook in het hartje van Delft een luxe koffietent. Daar zullen de bewoners van de studentenwoningen boven de ‘De Zijworm’ wel blij mee zijn. De studenten zijn immers de enigen die al die wijzigingen hebben overleefd. Zij zijn er nog steeds en zullen wel blij zijn met een heerlijk meeneemkopje koffie.

De Delftse familiedag Delft – De familiedag van 2007 werd dit jaar in Delft georganiseerd door Corien & Frans. De middag kwam wat langzaam op gang ten gevolge van de vele files die ons land juist op deze zaterdag teisterden. Maar het kon de stemming niet drukken. We konden op deze dag ook wat nieuwe leden van de clan begroeten. Soms omdat ze pas geboren waren en soms omdat ze interesse tonen in een nichtje. Tijdens de middag werd op een groot scherm historische en minder historische foto’s vertoond. Dat bleek een groot succes. In de voorbereiding naar deze dag hadden we alle deelnemers gevraagd een verhaaltje o.i.d te maken voor de familiekroniek. Heel veel hadden aan dit verzoek gevolg gegeven. Het leverde een boeiend boek op met veel persoonlijke familieherinneringen. Heel veel van die verhalen gingen natuurlijk over oma en opa. Maar er stonden ook verhalen in die een heel ander aspect van het familieleven belichten. Voor de volwassen was er een buffet en voor de kinderen een meer op hun smaak ingestelde maaltijd. De kinderen waren erg enthousiast over hun maaltijd. Nienke kwam me een kipvinger brengen. Die vond ze zo lekker, die moest opa ook maar eens proberen. Een van de vaste rituelen van de familiedag is de groepsfoto. Ook dit jaar stond die weer op het programma. Het vergt enige organisatie en wat gehol voor de fotograaf, maar het is steeds een leuke herinnering aan de dag. Heel schattig vond ik deze foto die door iemand in de groep is genomen. Adrie en Saskia kijken naar de fotograaf. Karsten verkent nog even de omgeving. Klik je op de groepsfoto dan krijg je een grote versie die je eventueel af kunt drukken.Indien je op de twee kleine foto’s onderaan klikt krijg je ook een grote groepsfoto. Zo heb je wat keus.

Benthe roetsjt Delft – Lezen is de basis voor leren, lees ik een krant die als kop draagt “Zwijsen groeit met je mee”. Uitgeverij Zwijsen schijnt de leesspecialist in het basisonderwijs te zijn. Althans dat zeggen ze zelf in deze krant. De krant is gemaakt voor leerkrachten en staat vol met allerlei producten die de uitgever maakt ten behoeve van de leesontwikkeling van kinderen. De kinderen van tegenwoordig leren niet meer lezen met aap, noot, Mies maar via maan, roos, vis. Ik kom dit alles te weten door deze krant die ik van Benthe heb gekregen. Fotomodel Benthe staat namelijk zelf op de voorkant van de krant. De voorpagina van de krant toont een getekend huis. In elke kamer zie je kind dat bezig is met een of andere activiteit die bij de leeftijd hoort. Benthe glijdt van een glijbaan. “Dat was nog aardig moeilijk voor Benthe”, legt Saskia uit. “Ze moest op een krukje zitten in een helemaal witte omgeving en net doen alsof ze van een glijbaan roetsjte”, gaat Saskia verder. Het ging Benthe uiteindelijk goed af, zie ik op de voorkant van de krant. Ook op de internetsite van Zwijsen figureert mijn kleindochter. Ze springt en glijdt ook daar van de glijbaan.

Bieb is uit, Dok is in Delft – Als ik de berichten in de kranten mag geloven [en dat doe ik], heeft Delft sinds kort de modernste bibliotheek ter wereld. De oude bieb is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor DOK (Discotheek, Openbare bibliotheek en Kunstcentrum Delft). Het is het eerste 'library concept centre' ter wereld en is gehuisvest in een gebouw dat de nieuwe tijd van informatievoorziening representeert. Het is een open, transparant gebouw opgetrokken uit glas en beton met daarin de nieuwste technische snufjes. Een van die moderne snufjes is het DOK-station. Het stelt je in staat om luisterboeken met behulp van je mobieltje te downloaden. Maar de klanten van Dok kunnen ook thuis al opgeven welke boeken zij zoeken. In de bibliotheek wordt ze via hun mobiele telefoon naar de juiste boekenkast gewezen. Dat scheelt een hoop gezoek. Een ander nieuw gadget is de ‘sonic chair’. Daarin luistert de muziekliefhebber als het waren temidden van de muziek. Het klinkt zo goed dat je moet oppassen dat je er niet te lang in zit. Niet alleen de vormgeving en de nieuwe snufjes springen in het oog. Ook de dienstverlening is een belangrijk issue in DOK. Wat dacht je van een koffiebar in de leeszaal. How cool is that? Het gebouw van Dok aan het cultuurplein (tegenover het theater en de bioscoop) is ook heel gemakkelijk te bereiken. Er is niet alleen een parkeergarage tegenover, er zit ook een bewaakte fietsenstalling in het pand, waar je fiets het eerste uur gratis staat. Dat is een geweldige service die aantoont dat er echt is geredeneerd vanuit de klant. Bravo voor DOK.

Stantvastich ghebleven Delft – Hegjes knippen maakt hongerig blijkt in het parkje bij het Prinsenhof. Als ik er langsloop op weg naar de stad zie ik de tuinlieden op een bankje genieten van hun van thuis meegebrachte boterhammetjes. Ze kauwen zwijgend en kijken naar het beeld van de Vader des Vaderlands, die ook al bekend stond om zijn zwijgzaamheid. De rustende hoveniers hebben hun gereedschap even in bewaring gegeven aan de Prins van Oranje. Ondanks de toevoeging blijft het beeld stoer. Willem van Oranje is ook met deze attributen in handen “stantvastich ghebleven”. Ik stap af, maak een foto en zeg tegen de rustende mannen: “Leuk.” “Dat vonden wij ook”, antwoordden ze met een brede glimlach. En dat vonden ze bij het AD ook.

Brug met geschiedenis Delft – De Hof van Delftbrug is een gemetselde boogbrug over de Hippolytusbuurt bij de Choorstraat. De brug is vanaf 4 juni ongeveer twee weken afgesloten vanwege renovatiewerkzaamheden. De brug kent een oude geschiedenis. Hij is vernoemd naar het Hof van Delft. Tot in de 17de eeuw werd op deze brug door de vierschaar van dit Hof recht gesproken. Dat deed het Hof iedere veertien dagen op zondag. Je kunt je voorstellen dat het flink wat tumult gaf op de brug en in de omgeving. Het verzamelde Delftse volk maakte zoveel lawaai tijdens deze bijeenkomsten dat de kerkenraad bezwaar maakte. De leden van de kerkenraad vonden dat de zondagsrust werd geschonden. Het Hof trok zich deze kritiek aan en stopte met de rechtsspraak op die plaats. Sinds die tijd is er wel heel wat verkeer over de brug gegaan. Het onderhoud van de brug is nu nodig omdat de stenen van het brugdek loslieten. Om dit te repareren, is het oude brugdek verwijderd. De nieuwe stenen worden aan de betonconstructie van de brug 'gelijmd'. Aan de zuidoostzijde van de brug bevindt een trapje. Dat heet de mosseltrap. Tot in de 19de eeuw was het de aanlegplaats voor de scheepjes die mosselen aanvoerden.

Bouw vordert voorspoedig De Mortel – De bouw van ons nieuwe huis in De Mortel gaat erg voorspoedig. Eind maart zijn ze met het uitgraven begonnen en nu zijn ze al op hoogte van de eerste verdieping. Deze week gaan ze daar beton storten. Er komt wel een heleboel kijken bij het bouwen van een huis. Wij zijn hierbij dus onervaren. Je moet goed in de gaten houden of alles wel volgens plan verloopt. Zo was er nog het een en ander veranderd toen de tekening al klaar was. Zo werd een deur van slaapkamer naar badkamer verplaatst en de deuropening voor de schuifdeuren tussen keuken en kamer bleek te groot te zijn. Dat laatste zagen we gelukkig nog juist op tij. Het kozijn tussen slaapkamer en badkamer moest wel verplaatst worden. Op de fotocollage is te zien dat er nogal wat moest worden gegraven voor ons woonhuis. Je ziet dat er een flinke kelder onder het huis komt. De foto’s tonen ook het stelwerk voor de garage en het woonhuis. In september of oktober willen Piet & ik een reünie organiseren voor de familie. Daar krijgen de familieleden binnenkort een berichtje over. We hopen dat jullie er dan allemaal zijn. Een bijdrage van Marie-Louise

Drink hem koel Delft – Over wijn wordt veel geschreven. Je leest er elke week wel een stukje over in je krant. Wijn is ook een onderwerp van onderzoek. Wisten jullie bijvoorbeeld dat we in ons land gemiddeld 21,3 liter wijn per jaar drinken. Vooral in tweepersoonshuishoudens schijnt veel te worden ingenomen. Onderzoekers ontdekten zelfs dat rechtse kiezers een voorkeur hebben voor witte wijn en linkse mensen het liefst rode wijn drinken. Hoe zit het dan met de rosé hoor ik jullie denken. Wel dat is bekend. Rosé is voor mensen die niet kunnen kiezen. Het blijkt bij iedereen populair. Daarom kom ik hier met een wijntip over rosé, terwijl het niet eens om een omfietswijn gaat. Niet lekker? Jawel, hij is verrukkelijk, maar met een prijs van 5,69 euro te hoog om als omfietswijn door het leven te gaan. Bedenk dus een ander excuus om hem te kopen. Ilja Gort, die we kennen van zijn La Tulipe de la Garde wijnen, heeft iets nieuws geïntroduceerd. Hij brengt Qool op de markt. Hij heeft de witte Qool Chardonnay, rode Qool Merlot en Qool Rosé. En het opmerkelijk is dat deze wijnen slechts 8 procent alcohol bevatten. De laatste jaren is het alcoholpercentage in de wijn geleidelijk gestegen. Geheel tegen deze trend in komt biologische wijnmaker Gort met light-wijnen. Misschien wel een gat in de 'gezond-leven-markt'. Minder alcohol betekent minder kater én nog veel belangrijker minder calorieën. Een glas wijn bevat normaal ongeveer 80 calorieën, een glas Qool slechts 45. Light-wijnen zijn niets nieuws, hoor ik jullie denken. Die bestaan al lang. Ja, dat is wel zo, maar ze werden altijd gemaakt van onrijpe druiven. En dus smaakten ze naar alles behalve wijn. De Nederlandse wijnboer in Frankrijk Gort heeft een techniek ontwikkeld waarmee rijpe druiven een light-wijn mét smaak opleveren. Corien bracht gisteren een flesje Qool rosé voor me mee. Ik dronk het flesje vanavond bij wat heerlijke broccoli, stilton en bacon soep, maar het past volgens mij ook heerlijk bij rood vlees. Ik heb slechts nog een opmerking aan het adres van Gort; nu nog een accijnsvrije wijn bedenken. Een aantal lezers van ODD/OG is gratis abonnee op het ODD-Wijnalarm. Dat betekent dat je een mailtje krijgt als er een omfietswijn is te halen. Wil jij ook een ODD-Wijnalarm? Meld je dan hier

Geen dom idee Delft – Wat is nu jazz en wat is geen jazz? Deze discussie duurt al voort sinds het ontstaan van deze muziek. Gelukkig maak ik het voor mijn eigen programma zelf uit. Er zijn slechts drie aspecten die voor mij tellen: improvisatie, syncopische ritmes en swing. Voor de beginnende liefhebber van dit muziekgenre is er nu een uitstekende vraagbaak op de markt verschenen. Tijdens mijn wekelijkse bezoek aan de boekhandel zag ik ‘Jazz voor dummies’. Ik heb de uitgave van de Amerikaanse uitgeverij Pearson Education eens uitgebreid doorgebladerd. De uitgeverij bracht al heel wat gidsen uit in Jip en Janneketaal. In hetzelfde winkelvak zag ik ook boeken in eenvoudige bewoordingen over bijvoorbeeld hypnotherapie, postnatale depressie, boekhouden, Einstein, kabala of sudoku. De recent geactualiseerd Amerikaanse ‘Jazz voor dummies’ is nu aangevuld met informatie over de Nederlandse jazzscene. De Amerikaanse schrijver Dirk Sutro was jazzverslaggever voor de Los Angeles Times. Hij legt in het boek o.a.uit wat improvisatie, swing en syncopen en polyritmiek zijn. Je leest over jazzartiesten en je leert dat een Lydische toonladder 'een exotisch klinkende variant is van de majeurladder'. Ik geef het maar even door. Hij legt de dingen heel verfrissend uit. Wat syncope is legt hij zo uit: zing het liedje 'Jingle Bells' eerst een keer normaal en daarna nog een keer, maar benadruk dan steeds een ander woord. Het is dan net of je een totaal ander liedje zingt. Er zit ook een quiz in het boek (Vraag: Wie had de bijnaam 'Bean?' Antwoord: Coleman Hawkins). Er is een lijstje met goede jazztijdschriften, literatuur over jazz en belangrijke cd’s. Ik moest wel hardop glimlachen over sommige tips: 'Als een band aan het swingen slaat en bas en drums elkaar vastnagelen in een onwrikbare groove, klap en stamp dan mee, of beweeg minimaal je hoofd en schouders op de maat.' Voor al die vaders die dat laatste nog niet wisten is dit wellicht een leuk vaderdaggeschenk. Geen dom idee!