Niet voor watjes Delft – Ooit gehoord van Hurling? Het is een balspel dat uitsluitend in Ierland wordt beoefend. Dat leer ik van Adair, een vriendelijke Ier die naar de Ierland Vakantiebeurs in Den Haag is gekomen om demonstraties te geven en het uit te leggen. Volgens hem is hurling de snelste ploegensport ter wereld en het wordt uitsluitend door mannen gespeeld. Vrouwen hebben hun eigen variant: camogie. Het doel bestaat uit een stel palen in de vorm van een H (net als bij rugby). In het onderste deel van de H hangt een net. Een doelpunt levert drie punten op als het wordt gemaakt in het onderste deel. Als de bal in het bovenste deel van het doel belandt scoor je slechts één punt. Elke ploeg telt vijftien spelers: een doelman, zes verdedigers, twee middenvelders en zes spelers in de voorhoede. Het spel wordt gespeeld met een soort super-pollepel: de hurley. Ik denk het te snappen en zeg dat het lijkt op een mengeling van rugby, handbal, voetbal en hockey. Maar Adair schiet in de lach. Voor hem zijn al die andere sporten spelletjes voor watjes. Hij legt me uit dat de snelheid en moeilijkheid van het spel liggen in de kunst om de bal te vangen en te controleren. “De bal”, zegt hij, “kan met meer dan 150 kilometer per uur door de lucht vliegen. Het dragen van een helm wordt dan ook aangeraden, maar is niet verplicht”. Adair legt het me uit: balletje opwippen met de hurley, een enorme klap naar voren geven, liefst naar een van je veertien medespelers die het leren, harde ding met hand of hurley onder controle moet zien te krijgen en vervolgens tussen de palen van het vijandelijke doel proberen te slaan. Je mag de bal wel vangen, maar niet dragen. Dat moet je doen met de hurley. Hij doet het voor en ik probeer de bal net zo te laten stuiteren op de pollepel als hij. Het is niet zo eenvoudig als het lijkt. Adair knikt bemoedigend. “Het gaat goed”, liegt hij vriendelijk tegen me. Aardige man die Adair.