Atomium glanzend boegbeeld Brussel – Iedereen kent de negen bollen van het Atomium bij Brussel. Vanaf de autoweg heb je er fraai zicht op en neemt je je steeds weer voor ze ooit nog eens te bezoeken. Het Atomium is een erfenis van de wereldtentoonstelling uit 1958. Een erfenis die sinds die tentoonstelling langzaam veranderde in een zielige en doffe vlek aan de horizon. De glanzende bollen bij Brussel werden steeds doffer en doffer. Totaal verval doemde op aan de horizon. De Belgen zagen gelukkig net op tijd in dat het zo niet verder kon en begonnen in 2003 met een grootste renovatie. Het resultaat is letterlijk en figuurlijk schitterend, want sinds februari vorig jaar blinken de bollen weer net zo fraai als ze deden tijdens Expo58. Het zonder twijfel beroemdste bouwwerk van België is compleet gerehabiliteerd. Omdat we toch in de Belgische hoofdstad waren, brachten Corien & ik nu het zolang uitgestelde bezoekje aan het bouwwerk. Als we arriveren is men druk bezig met de voorbereidingen van het gratis openluchtconcert van o.a. the Scorpions, Simply Red, Kim Wilde, Nana Mouskouri en Helmut Lotti ter gelegenheid van het 50-jarige jubileum van Europa. Het Atomium behoort, na de opknapbeurt van 22 maanden, immers weer tot het culturele hart van Brussel. Het gebouw ziet er na al die jaren nog steeds futuristisch uit. Hoewel binnen krijg ik toch weer het jarenvijftiggevoel krijg. De stalen binnenconstructie roept bij mij de associatie met een oud Russisch ruimteschip op. De Belgische uitbater legt nogal de nadruk op de jaren vijftig en zestig. In de souvenirwinkel koop je poppen van Barbie en Ken en ander speelgoed uit die jaren. Overigens wel voor prijzen uit 2007. Ze zijn meer dan 250 euro per stuk. De vier bollen – men noemt ze ‘sfeer’ – die je kunt bezoeken, bieden ruimte aan tijdelijke exposities. De buitenkant van de bollen zijn het ingrijpendst verbouwd. In 1958 koos men voor aluminium. Na de 28 miljoen kostende verbouwing zijn de bollen nu echter geheel van roestvrij staal. In 1958 had het Atomium de langste roltrap van Europa en de snelste lift ter wereld. Of dat nog zo is weet ik niet, maar het maakt nog wel steeds indruk. De lift heeft een glazen dak, waardoor je als je tijdens het stijgen omhoog kijkt het gevoel krijgt dat je wordt gelanceerd. De lift brengt Corien & mij bovenin de 102 meter hoge ‘Brusselse Eiffeltoren’ en vandaar biedt het stralende boegbeeld van de stad ons het nog altijd prachtige uitzicht. Dat is niet veel veranderd. Eenmaal zo hoog, krijg ik nog meer respect voor de bouwvakkers die aan touwen omhoog en omlaag werden gehesen tijdens de opknapbeurt. Op een foto-expositie in een van de bollen wordt dat getoond. Er waren, lees ik in het boekje dat iedere bezoeker krijgt, maar liefst 50.000 panelen in tweeduizend verschillende vormen nodig om de negenduizend vierkante meter omvattende bollen van een nieuw omhulsel te voorzien. Het resultaat is magnifiek.