Heerlijk koel Rome – De monumenten in Rome en de geschiedenis er achter zijn zo overweldigend van omvang dat je de neiging hebt alleen maar naar het totaalplaatje te kijken. Maar het zijn vaak juist de contrasten met de alledaagse dingen van deze tijd die er een extra glans aangeven. De details die het tot leven brengen. Als je weet dat het imposante fort Castel Sant’Angelo (Engelenburcht) zijn naam ontleent aan het visioen dat paus Gregorius de Grote hier over de aartsengel Michaël had, kijk je met andere ogen om je heen. Tot wat voor visioenen inspireert zo’n burcht? Wandelend van de vochtige cellen naar de fraaie vertrekken van de renaissance-pausen bedenk ik wat scenario’s. Ik kan er geen visioenen van krijgen. Het gigantisch beeld van de aartsengel dat op me neerkijkt, helpt ook niet. Stapels kanonskogels vullen grote stukken van de binnenplaats. Ooit natuurlijk de ammunitie van de burcht. Geen materiaal voor een visioen. Ik geef het filosoferen op. Ik heb er dorst van gekregen en zoek water. In Rome zijn er volop pompen en kranen. Je kunt overal wel wat drinken. Ik ontwaar een oud kraantje. Juist op dat moment strijkt een van de vele Romeinse duiven neer op de tuit van de kraan. Ook het vogeltje heeft dorst. Ik zie het op hetzelfde moment als een Amerikaanse toeriste. Wij willen er allebei wel wat symbolisch in zien. Een slungelige Belg ziet het ook. Hij loopt op het diertje toe en jaagt het met een wuivende hand weg. Hij drinkt gulzig. Als hij weer overeind komt, ziet hij me staan, het fototoestel nog in de hand. ”Lekker koel” zegt hij met een gulle lach en veegt zijn mond droog met z’n mouw. De Amerikaanse knikt me glimlachend toe en herhaalt hem: ”Cool”. We hebben beide nog net een foto.

Vrijwilligsters vrij Rome – Net terug uit de Italiaanse hoofdstad ontwaar ik een foto van het Colosseum in de krant. Feestelijk verlicht! Zo zagen wij hem niet. Maar er was een goede reden voor de lichtjes. Nadat gisteren bekend werd dat de twee Italiaanse vrijwilligsters, Simona Pari en Simona Torretta in Irak waren vrij gelaten en overgedragen aan de directeur van het Italiaanse Rode Kruis, ontstak met de lichten. Het is al jaren traditie dat de verlichting in het antieke gebouw, waar in de tijd van de keizers de gladiatoren elkaar op leven en dood bevochten, aangaat zodra ergens ter wereld een doodstraf definitief niet doorgaat of is uitgesteld.

Voor Engelsen met heimwee Rome – Nederlanders kom je overall tegen. Op elke reis hebben Corien & ik landgenoten ontmoet. Of het nu Egypte, Canada, Israël of Italië is, overal hoor je Nederlands spreken. Ik begrijp wel dat het geldt voor alle nationaliteiten. Japanners, Engelsen en Amerikanen vind je ook overal. Maar voor een klein land als het onze vind ik het opmerkelijk. We merkten het ook in Rome. Bovendien passen Nederlanders zich ook snel aan. Wij eten en drinken al snel op dezelfde manier als de mensen in het gastland. Dat geldt niet voor iedereen. Engelsen willen graag, waar ook ter wereld, van hun eigen kopje thee genieten. Op de Piazza di Spagna trof ik daar een voorbeeld van aan. Aan de voet van de Spaanse trappen bevindt zich al sinds 1893 Babington’s Tea Rooms. Koningin Victoria zat dus nog op de troon toen de Engelse mevrouw Anna Maria Babington in Rome arriveerde. Zij kon nergens een restaurant vinden waar zij “a good cuppa” kon krijgen. Toch wilde zij genieten van scones met jam en grote koppen met Earl Grey. Met koppige vastberadenheid opende zij daarom samen met haar landgenote Isabel Cargill deze Tea Rooms. Ik ben er even binnengelopen en ontdekte een echte Engelse sfeer. Op het menu in het restaurant ontdekte ik niet alleen ‘shepherd’s pie’ en bacon and eggs, maar ook kaneeltoostjes en muffins bleken voorradig. De familie van Miss Cargill heeft nog steeds de leiding over de zaak en zorgt nog steeds met dezelfde vastberadenheid dat de vermoeide Engelse reiziger even bij kan komen met thee en verse cake. En dat alles aan de voet van de Spaanse Trappen in de warme Italiaanse zon.

De versleten voeten van Petrus Rome – Op heel veel plekken op de wereld vind je de invloed van de stad Rome terug. Als centrum van het Romeinse Rijk en als centrum van het rooms-katholieke geloof. Behalve toeristen, zagen we dan ook veel pelgrims in de eeuwige stad. Ook wij bezochten natuurlijk de Sint Pieter, de weelderig gedecoreerde basilica die op het graf van Petrus is gebouwd. We bezochten daar de confessio, de crypte waar Petrus begraven zou zijn en beklommen de door Michelangelo ontworpen koepel. Wij wandelden over het uitgestrekte marmer van de enorme basilica en bekeken de kunstschatten. De pelgrims deden het meer knielend en biddend. Dat leverde een merkwaardige mix op. Bij het 13de eeuwse beeld van Petrus willen de pelgrims graag even stilstaan. Ze raken dan de voeten van het beeld aan, slaan een kruisje en spreken zachtjes een gebedje uit. Maar de busladingen Japanners en andere toeristen willen ook de voeten aanraken. Zij gaan op de foto voor thuis. Er ontstaat zo een nogal gemêleerde rij met wachtenden. Ieder met voor hem of haar moverende redenen. De voeten van het bronzen beeld zijn er door afgesleten.

Het Heilige der Heiligen Rome – Het leek wel museumweekend in Rome. We arriveerden heel vroeg bij de musea van het Vaticaan en hoorden daar dat het gratis was. We mochten ook al snel naar binnen en wandelden door de vele zalen naar de Sixtijnse kapel. We zagen daar - samen met nog enige honderden bezoekers - de fraaie muurschilderingen. Daarna wandelden we naar het Castel Sant'Angelo (Engelenburcht) aan de oever van de Tiber. Ook hier kregen we weer gratis een kaartje. Vervolgens bracht de metro ons naar het Heilige der Heiligen. Bij velen van jullie bekend van het boek en de film 'De ontdekking van de hemel'. Hier is de beroemde deur uit de film. Hij staat naast de kerk San Giovanni in Laterano (hier waren we gisteren). We zagen de pelgrims hier op hun knieen de trap naar het Heilige der Heiligen beklimmen. Was er niet meer? Natuurlijk, maar dat komt later nog wel eens. Nu gaan Nellie & Pieter Jan en Corien & ik weer een leuk restaurantje uitzoeken.

Tussen rozen en sjaaltjes Rome – Vandaag hebben we al aardig wat gezien van Rome. We begonnen met een bezoek aan de Sint Pieter en klommen na de lift de 320 treden naar de nok van de koepel. De foto toont ons uitzicht. Daarna bracht het openbaar vervoer ons bij het Pantheon. Na het diner reden we naar de Trevi fontein. Die is bij avondlicht nog fraaier en romatischer dan in het zonlicht. Dit ondanks de de verkopers die ons rozen of sjaaltjes wilden verkopen. Nu rest ons nog een laatste glas wijn en een kop koffie.

Naar de eeuwige stad Rome – Als er de komende dagen een stukje op ODD verschijnt, is dat meegenomen. Samen met Nellie & Pieter Jan brengen Corien & ik een aantal dagen door in Rome. Ik zal daar niet veel tijd hebben voor een internetcafé. ”Voordat we naar Rome vertrekken, moet je eigenlijk het boek van Rosita Steenbeek ‘Thuis in Rome’ eens lezen,” adviseerde Nellie ons. Corien & ik hebben aan deze suggestie gevolg gegeven. We hebben het boek over de stad waar Rosita Steenbeek sinds 1985 een groot deel van het jaar woont uit de bibliotheek gehaald. Steenbeek komt op plekken die de gewone reiziger niet kent, zoals een discotheek die is uitgehakt in de vuilnisbelt van keizer Augustus, een meer onder het Piazza Navona en het Geheim Archief van het Vaticaan. Ze krijgt een persoonlijke rondleiding door Nero’s Domus Aurea en heeft tal van ontmoetingen met kleurrijke Romeinen. Corien vindt na lezing van het boek:” Het is geen roman, geen verhalenbundel, geen reisliteratuur.” Ze heeft gelijk. Het doet nog het meest denken aan een dagboek. Dat komt door de notities over etentjes en koffie drinken en andere autobiografische zaken. Rosita Steenbeek woont in de Via del Sudario in een palazzo van de Belgische Kerk, naast Casa del Burcardo. Ze gaat naar binnen door de oude deur van de kerk. Het appartementje is een "boudoir-achtige kloostercel, aangevlijd tegen een schitterende kapel uit 1096”. Het restant van de zuilengalerij van het theatercomplex van Pompeius loopt door de kelders. De andere galerij loopt onder de Via dei Giubbonari. De luide momenten tijdens theater-voorstellingen klinken door tot in haar "cel". Zo ook de muziek van de organist en klavecinist. Ik houd van autobiografische boeken en heb het dan ook met plezier gelezen. Maar wat ik zal aantreffen in Rome, blijft nog een raadsel. Luther vond in Rome weinig meer dan grootheidswaan en keerde zwaar gedesillusioneerd terug naar zijn Duitsland. Ik ben benieuwd hoe ik terug zal keren in Delft.

Koekhakken op Florisdag Medemblik – Corien bracht gisteren een ‘koekhakkoek’ mee. Hij zag er lekker uit. Maar wat is 'koekhakkoek'? Corien legde het me uit. "Hoekhakken vond plaats in West Friesland tijdens de kermis. Op de kermis was daar een kraam voor. Het was een bezigheid die plaatsvond na afloop van een bezoek aan een café", begon ze haar verhaal. Ik knikte en nam een hapje van mijn koek. "Hij smaakt een beetje naar honing", zei ik. "Dat klopt", antwoordde ze, "De bakker maakte voor een kraamhouder koek van honing en roggebloem. De kermisganger legde een lang stuk koek op twee hakblokken. Het was de kunst de koek in zo min mogelijk slagen met een kleine bijl doormidden te hakken. De verliezer betaalde de koek van de winnaar." Nog net hoorbaar kon ik met een mond vol koek mompelen: "Is er ook een verhaal over de afbeelding?" Corien begon meteen met haar uitleg:"De afbeelding van de man op de koek is gemaakt van pepermunt. Rond 1800 werd pepermunt gemaakt door suikerbakkers. Het suikerbakkersgilde was het hoogste bakkersgilde. Hierna kwam het tarwebroodgilde, het roggebroodgilde en de koekbakkers." ”Je weet verbazingwekkend veel van koek en koekbakkers", zei ik onder de indruk. Ze glimlachte en onthulde: "Dat heb ik van mijn collega’s van het bakkerijmuseum ‘De oude bakkerij’ in Medemblik. Daar heb ik de koek van gekregen." "Wat vreselijk aardig van je collega’s. Zouden ze er nog aan koekhakken doen?" Corien knikte: "Je kunt in Medemblik nog steeds koekhakken op Florisdag". Opnieuw had ik een uitleg nodig. Corien: "Florisdag wordt ieder jaar gevierd op Eerste Pinksterdag, maar dat is weer een ander verhaal. Dat houd je tegoed."

Mijlpaaltjes op Prinsjesdag Den Haag – Vandaag is het weer Prinsjesdag. Een plechtige dag met veel feestelijke tradities. Wisten jullie dat het dit jaar precies 100 jaar geleden is dat koningin Wilhelmina, de grootmoeder van onze huidige vorstin, de troon in de Ridderzaal besteeg om de troonrede voor te lezen. Haar kleindochter, koningin Beatrix, doet het trouwens inmiddels al weer voor de 25ste keer. Aanvankelijk werd de troonrede overigens uitgesproken in de vergaderzaal van de Tweede Kamer. Maar sinds 1904 wordt de rede uitgesproken in de Ridderzaal. Dat zijn dus mijlpaaltjes. Veel vrouwelijke kamerleden kijken om een heel andere reden naar deze dag uit. Het is dè gelegenheid om met een nieuwe hoed te paraderen. Opgetogen gaan ze vooraf naar een hoedenwinkel om een nieuw hoofddeksel uit te kiezen. Elk jaar kijk ik met verwondering naar de hoeden van de dames. Er komen heel wat frivole, uitbundige en feestelijke hoofddeksels voorbij. Jammer genoeg zal Erica Terpstra er niet meer bij zijn. Zij trok altijd mijn aandacht met haar hoed. Maar we hebben nu natuurlijk prinses Màxima en de andere prinsessen die een in het oog springende hoed dragen. Veel Tweede Kamerleden willen nog niet vertellen hoe hun hoed er uitziet. ”Het is net zo spannend als het kopen van een bruidsjurk. Die houd je ook geheim tot de dag zelf", vertrouwde een van de dames me toe.Ik hoorde dat Lousewies van der Laan even bij Bart Smit is binnen gelopen. Niet om een clownspetje te kopen. Ze kocht wat spulletjes om zelf creatief aan de slag te gaan. Ze gaat een oude hoed een nieuw leven geven. Creatief en zorgvuldig. Een goede combinatie voor een kamerlid.

Één voor één Eindhoven – Saskia stuurde afgelopen weekend een mailtje met een aantal foto’s van haar kroost. De drie dochters beleven van alles en nog wat met elkaar. In de tuin en in het huis zijn ze vaak met z’n drieën bezig. De piano intrigeert nu ook Emma. Uit het grote instrument in de kamer weet haar vader echte melodieën te ontlokken. Dat moet haar toch ook lukken, vindt onze kleindochter. Ze kan nog maar net bij de 88 toetsen, maar probeert toch al om er muziek uit te krijgen. Pappa speelt heel veel noten te gelijk, maar Emma is al heel trots als ze één voor één de toetsen kan indrukken. Zodra er een toon klinkt is ze reuze opgetogen en glundert de kamer in. Ze heeft groot gelijk. Met muziek kan je niet vroeg genoeg beginnen.

Carina gediplomeerd Hazerswoude-Rd – Na twee jaar lang ontelbare modellen geronseld te hebben voor tentamens en examens, waarvan Nella er vele voor haar rekening heeft genomen, mochten we nu met Carina mee naar Tropicana in Rotterdam voor de diploma-uitreiking van de Nederlandse Kappers Academie. Er was een ontvangst in de danszaal met het schitterend zicht op de havens van Rotterdam. Het was de uitreiking aan alle eindexamenkandidaten van de academie van Amsterdam, Den Haag en Rotterdam. Uiteraard liet de sponsor van de academie, Wella, ook uitgebreid van zich horen. Zij organiseren dit jaar de Internationale Vision Award in Parijs waarvan Carina in de eerste voorronde als winnares uit de bus kwam. Ongeveer 125 kandidaten kreeg het zo fel begeerde diploma uitgereikt, waaronder dus Carina. De gediplomeerde zijn hoofdzakelijk vrouwen, ik heb slecht 4 mannen kunnen ontdekken. Zo hebben we dus deze maand, na Floris, er weer een vakman/vrouw bij in de familie.

Een bijdrage van Martien

Keek Rembrandt scheel? Delft – Volgens Margaret S. Livingstone van de Amerikaanse universiteit in Harvard had Rembrandt een oogafwijking, waardoor hij minder goed diepte kon zien. Twee jaar geleden tijdens een bezoek aan het Parijse museum het Louvre zag ze op zelfportretten van onze 17de eeuwse meester dat hij scheel keek. Ze bestudeerde daarna samen met andere medische wetenschappers nog 36 zelfportretten waarop beide ogen goed te zien zijn. Op 23 van de 24 schilderijen beeldt Rembrandt zijn linkeroog een beetje asymmetrisch af. Op twaalf etsen is het juist zijn rechteroog dat een kleine afwijking vertoont. Dat zou dan komen omdat in het drukprocédé links en rechts worden verwisseld. Het is voor het eerst dat ik hoor van een mogelijke oogafwijking van Rembrandt. Afgelopen donderdag schreef mevrouw Livingstone in de New England Journal of Medicine over haar vermoedens rond de scheelheid van Rembrandt. Scheelheid is echter alleen vast te stellen bij een patiënt met lichtonderzoek. De vraag is nu dus of je aan de hand van deze zelfportretten echt tot de conclusie kan komen dat onze wereldberoemde schilder scheel was. Want als dat het geval was, dan kon hij inderdaad geen diepte zien. In de literatuur over Rembrandt is er tot nu toe nog nooit iets over geschreven. We zullen het dan ook wel nooit echt weten. En eerlijk gezegd doet het er nu ook niet veel meer toe.

Nieuwe bekende lijken Delft – Ik zou wel eens dood gevonden willen worden in een aflevering van de succesvolle politieserie Baantjer. Ik ben trouwens niet de enige die het lijk wil spelen. Ik denk dat ook heel wat BN-ers er van dromen om het lijk te mogen spelen in de veelbekeken politieserie. Als je in deze populaire serie om het leven wordt gebracht, heb je het gemaakt. Dan ben je echt iemand. Zo kwamen René Froger, Jos Brink en Huub van der Lubbe al voorbij. In het komende seizoen – de eerste nieuwe aflevering is op 1 oktober – zullen Irene van der Laar, Cas Jansen, Henk Spaan, Manouk van der Meulen, Erik van Muiswinkel, Sylvia de Leur, Joep van Deudekom en Herman Finkers een gastoptreden hebben. Zij leggen het loodje of zijn moordenaar. Hoewel het een eer is om gevraagd te worden, schijnt Henny Huisman te hebben geweigerd. Hij wilde niet in de serie worden omgebracht. De serie staat dus bekend vanwege de gastoptredens. Toch komen de vaste spelers niet in het gedrang. Rechercheurs de Cock, Vledder en de Graaff, dokter de Koninghe en commissaris Buitendam speuren opnieuw zij aan zij naar de misdadigers. Hoofdrolspelers Piet Römer en Victor Reinier deden zelfs meer. Zij hebben beiden voor de nieuwe serie een aflevering geschreven.

Werkbezoek Eindhoven – Gistermiddag had ik een vergadering in Eindhoven. Toen Corien dat hoorde, besloot ze direct om me te vergezellen. Niet naar de vergadering, maar wel naar de Nederlandse Lichtstad. Terwijl ik me druk maakte op een vergadering, bezocht zij wat winkels in de binnenstad van Eindhoven. We kwamen aan het eind van de middag bijna gelijktijdig aan bij Saskia & Sander. Want we lieten ons deze buitenkans om dit werkbezoek te combineren met een familiebezoek natuurlijk niet ontnemen. Zo kwam het dat ik aan het eind van de middag met Nienke en Dieuwertje op de grond van de huiskamer aan het bouwen sloeg. De zusjes maakten samen met de duplo stenen een wegenstelsel dat leidde naar het kasteel. Nienke vond dat een brug nodig was en Dieuwertje bedacht de uitkijktorens. Opa reikte de kleurige stenen aan en hielp met het overeind houden van de poppetjes. Zo hadden we allen een taak en reuze schik.

Spiegelbeeld Hilversum – De eindexamenfilm van Floris heet ‘Reflection’. Er werd gisteren in het Loek Hermans Auditorium van de Faculteit Kunst, Media & Technologie in Hilversum een fragment van vertoond tijdens de diploma-uitreiking. De docent die Floris het diploma uitreikte, vertelde erbij dat de film in één shot was gemaakt. Het auditorium zat volgepakt met medestudenten, docenten, familie en vrienden van de geslaagden. Floris had bijna een hele stoelenrij nodig. Na de feestelijke uitreiking die met veel applaus en bloemen gepaard ging, konden we de hele film bekijken. Ik vond het een hele knappe film waarin het spiegelbeeld van een jonge vrouw tot leven komt. Een leuk idee dat op een hele creatieve manier in beeld was gebracht.

A Christmas Carol Delft – Sander mailde me vanmorgen een leuke nieuwstip. Hij las dat Santa Claus niet langer welkom zou zijn in Salt Lake City. ”Is Ebenezer Scrooge opgedoken in de Amerikaanse staat Utah”, vroeg hij zich af. Wat is er aan de hand? De stedelijke luchtvaartdienst van deze stad bekeek de oude reglementen en zag daar deze passage in "Exemption for Flying Reindeer on Christmas Eve. On Christmas Eve only, flying reindeer and any cargo they may be towing shall be exempt from the 2,000-foot height restriction and other provisions of subsection A of this section." Deze uitzondering op de locale luchtvaartregels geeft Santa Claus de mogelijkheid om laag te vliegen. De luchtvaartambtenaren van Salt Lake City vonden deze zin te frivool en niet erg professioneel. Hij werd dus rigoureus geschrapt. De gemeenteraad van de Salt Lake City moet de wijzigingen echter nog wel goedkeuren. Daar maakt de wijziging weinig kans. Gemeenteraadsleden moeten – in tegenstelling tot de mensen van de luchtvaartdienst – worden herkozen. Gemeenteraadslid Dave Buhler begrijpt niets van de motieven van de luchtvaartdienst. "Can I tell my 6-year-old we took [the exemption] out because Santa's already exempt?" vroeg hij zich verbijsterd af. Ik kon Santa Claus zelf helaas niet bereiken voor een commentaar.Bezorgde inwoners van Salt Lake City zullen in grote getalen de gemeenteraadsvergadering waar het aan de orde komt bijwonen. Ik geef Santa Claus een goede kans op een permanente laagvliegvergunning.

Canadese luiers voor honden Montreal – Help hondenpoep de wereld uit, om te beginnen in Canada. Dat lijkt me goede slogan voor de uitvinding van de Canadese ondernemer Paul LeFevre. Hij heeft een idee ontwikkeld voor luiers voor honden. Dat meldt de Montreal Gazette. ”Het is eigenlijk een kledingstuk voor honden, maar het vangt tegelijk de poep en de urine op” zegt bedenker Paul LeFevre. Hij heeft voor zijn uitvinding inmiddels in Canada en Amerika patent aangevraagd. ”Ik wil een bedrijf oprichten en hondenluiers gaan maken.” voegt hij er serieus aan toe. De ‘doggy bag’ heeft bovendien een extra zakje waarin je bijvoorbeeld een mobiele telefoon of hondenkoekjes kan vervoeren. Voor loopse teefjes kan er nog een extra voorziening worden getroffen zodat er verband kan worden aangebracht. LeFevre zegt dat de ‘doggy bag’ is ontworpen voor gebruik zowel binnen als buitenshuis. Hij legt uit dat het ”in het bijzonder handig is als je bezig bent om een nieuwe hond zindelijk te maken”. Ik weet niet of dit idee nu werkelijk iets is waar hondeneigenaren op zitten te wachten. Maar als het aanslaat, kan Paul het idee misschien ook uit werken voor paarden. Wie weet wordt het dan toch nog eens schoon op straat.

Het Huis Portugal Delft – De schoonheid van je eigen stad en de historische waarde ervan ontdek je pas echt als je eens naar je woonplaats kijkt door de ogen van een toerist. We lopen elke dag aan de mooie gevels voorbij, slenteren over de historische plekken en realiseren ons niet dat er eeuwen op ons neerkijken. Het geldt voor elk plaats, maar zeker voor Delft. Delft is als de zee, hoe verder je er inloopt, hoe dieper het wordt. De stad bestaat uit een aantal historische lagen. Het afgelopen weekeinde hebben Corien & ik dankzij monumentendag weer eens als toeristen door de stad gedwaald. Jaren lang liep ik elke dag langs het grote patriciershuis “Huis Portugal” op het Oude Delft. Ik wist de naam, maar dat is dan ook alles. Afgelopen zaterdag hebben we het eens helemaal van top tot teen en van binnen en buiten bekeken. Het bestaat in opzet uit twee 16de eeuwse panden die al in 1696 tot één pand werden samengevoegd. Het pand kreeg zijn huidige uiterlijk echter pas rond 1800 toen er onder meer een nieuwe zolderverdieping op werd aangebracht en er een nieuwe voorgevel in Empirestijl voor werd opgetrokken. Ik zal jullie de hele geschiedenis van het gebouw, dat sinds beging vorige eeuw eigendom is van de TU, besparen. Één verhaal vond ik erg leuk om te horen. De conciërge vertelde het ons en ik vertel het hier verder. Ten behoeve van het onderwijs in de decoratieve kunsten bracht professor Sluyterman een grote collectie bijeen. Die liet hij met allerlei bouwfragmenten en interieuronderdelen aanbrengen in het huis. Op onverwachtse plekken troffen we ze aan. De studenten moesten die vroeger natekenen. De studenten zijn reeds langs verdwenen. Nu is het huis verdeeld in appartementen voor buitenlandse docenten. De fragmenten zijn er echter nog allemaal. Curieus om zo weer het een en ander te leren over een gebouw waar we beiden zo vaak aan voorbij liepen.

Vruchtbare reclame Delft – Kennelijk vonden de lezers van ODD de nieuwe wikkels van Haribo niet schokkend en schaamteloos? Er was dan ook slechts één lezeres die reageerde op mijn vraag. Dat is Els. Zij veronderstelt dat de naam van de fabrikant ‘haas’ is. Want zegt ze:” Zelfs ik hoef mijn fantasie geen geweld aan te doen om te zien waarom die vruchten zo'n plezier hebben.” Els heeft meteen ook een vraag. Ze heeft de wikkels ook eens goed bekeken en vraagt:” Welke vrucht stelt die groene voor?” Een goede vraag. Ik heb de wikkels ook nog maar eens bestudeerd. Ook ik besef nu dat hoe langer je kijkt, hoe meer je erin ziet. Ik denk dat die groene het door de fabrikant vervaardigde snoepje is, dat door de wrijving tijdens het stoeien de smaak van de vruchten krijgt. "Trouwens, hoe meer heisa hoe meer reclame, niet dan," zegt Els tot slot. Ze heeft gelijk. Corien heeft vanmiddag direct een onderzoekje gedaan in onze buurtsuper. De reclame blijkt erg vruchtbaar: Alles is uitverkocht.

Fruitige verpakking is te sexy Freiburg – Met de uitdrukking ”A dirty mind is a joy forever” bedoelden wij vroeger op school juist het tegenover gestelde. Wij gebruikten het omdat het vaak juist de moraalridders zijn die meer achter dingen zoeken dan er is. Ik moest er aan denken toen ik hoorde dat studenten van een Rooms Katholieke school in Freiburg hadden geklaagd over de verpakking van Haribo. De studenten van het St. Blasien Jesuit College vinden de verpakking ”schokkend en schaamteloos”. Zij zien in de plaatjes zaken als geslachtsgemeenschap, fellatio en cunnilingus. In een brief aan de firma Haribo schreven zij: ”Het is onverantwoordelijk om kinderen te confronteren met dergelijke pornografische afbeeldingen.” Ik heb de verpakking ook eens bestudeerd. Het zijn prachtige frisse kleuren geel, rood en groen. Ik zag vrolijke citroenen, limoenen, aardbeien, kersen en sinasappelen. Ik geef onmiddellijk toe dat de vruchten niet gekleed zijn. Het zijn blote vruchten. Ik heb daar geen moeite mee. In de supermarkt zie ik niet anders en het brengt me niet op seksuele gedachten. De vruchten zijn inderdaad aan het stoeien. Dat is inderdaad wat moeilijk voor te stellen. Bij mijn groenteboer liggen de vruchten doodstil in hun mandje. De Duitse studente zien heel andere dingen. Zij schrijven opgewonden:” De citroen is duidelijk als vrouw afgebeeld en heeft wel heel erg veel plezier en geniet zeer van het stoeien. Het is duidelijk dat de twee vruchten gemeenschap hebben.” De directie van Haribo heeft de plaatjes weer eens goed bekeken en geeft nu toe, dat de tekeningen er wellicht ”sexy” uitzien. Maar zeggen ze erbij, wij hebben nog nooit een dergelijke klacht ontvangen. De voorlichter van de snoepfabrikant zeg:” De nieuwe verpakking is duidelijk veel fruitiger dan de oude. Wij hebben verder geen klachten over de tafereeltjes. Juist het tegenover gestelde. De nieuwe verpakking wordt overal heel positief ontvangen” Wat vinden jullie? Is de verpakking schokkend en schaamteloos? Gebruik de mailknop hiernaast en laat me eens weten wat jij er van vindt.

Jaloezie Nanette (onze poes) en Joost (het konijn) hadden elkaar al eens besnuffeld terwijl Joost in zijn kooi zat, maar nu waren ze nog meer oog in oog. Joost zat namelijk in zijn nieuwe ren. Ze keken even naar elkaar, Nanette snuffelde even aan de ren en vervolgens ging Joost weer eten en liep Nanette maar weer verder. Ook Benthe vond het leuk om Joost eens niet in zijn hok, niet op schoot, maar in de ren te zien. Later op de avond had ik Joost binnen op schoot en kwam Nanette er even bijliggen. Dat heb ik nog maar niet goed gevonden. Uit veiligheidsoverwegingen, maar ernaast op de bank liggen vond ik (en Joost en Nanette ook) prima. Toen Joost eenmaal weer in zijn kooi zat, kwam Nanette meteen die ruimte opeisen. Tja, zij is per slot van rekening ook al langer bij ons, dus zij mocht ook nog even heerlijk genieten van mijn schoot. Toen wij Joost nog niet hadden, kwam ze vrijwel nooit op schoot. Zou er jaloezie in het spel zijn? Wel gezellig hoor, die warme knuffeltjes op schoot.

Een bijdrage van Saskia

Rekbaar talent Londen – Guinness World Records viert dit jaar zijn vijftigste verjaardag. Om dit feestje wat luister bij te zetten werd de hulp ingeroepen van de Engelsman Garry Turner. Hij vestigde in 1999 in Los Angeles een heel bijzonder record. Hij rekte de huid van zijn buik meer dan 15 centimeter op en kwam zo in het Guinness book of Records. Op de Millennium brug in Londen toonde Garry dit weekend zijn rekbare huid aan voorbijgangers. De Engelsman kan dit omdat hij lijdt aan de ziekte Elhers-Danlos Syndrome.

Door de neus Delft – Steeds weer opnieuw proberen mensen over de hele wereld om de geschiedenisboeken in te gaan met een opmerkelijke prestatie of een nieuw record. Dit is de Indiaanse meneer C. Manoharan Snake Manu. Hij laat in zijn huis in Madras een slang via zijn neus naar binnen glijden om het dier vervolgens via zijn mond weer op te vangen. Een opmerkelijk gedrag, zowel van de man als van de slang. Maar het is niet voldoende. Het is geen nieuw record. Al eerder lieten mannen een slang een dergelijke bezoekje brengen aan hun lichaam. Deze meneer in Madras wil een heuse cobra door zijn neus naar binnen halen. Het kleine slangetje gebruikt hij slechts om te oefenen. Zodra hij kans ziet om de exercitie te herhalen met een cobra heeft hij een nieuw record gevestigd en zal hij de geschiedenisboeken in gaan. Ik beloof jullie ook de foto van deze recordpoging te tonen. Dat wil zeggen als het hem lukt natuurlijk.

Het resultaat Helmond – Dit is het resultaat van de rigoureuze wasbeurt. Er is wat schade en er zijn wat schone lakentjes uitgekomen. Hoewel het nog steeds een beetje muffig ruikt, vind ik het resultaat niet slecht. De rode beer is kapot gegaan, dus overal vulling, de gebreide pop is een beetje uit haar verband gerukt en het jasje is nu echt kapot. Hoewel ik niet weet of die gaten er al inzaten (muizen), of dat die er door de was in zijn gekomen. Ik hoop dat mamma het herkent. Ik weet niet van wie het af komt en of ik het ooit zelf aan heb gehad. Er hangt nu er een schattige poppenwas te drogen. [Corien:”Het rode jasje is gehaakt door Nellie. Het was niet bedoeld voor de pop, maar voor Saskia zelf. Ze heeft het vaak gedragen. Al het haakwerk komt trouwens van Nellie.”]

Een bijdrage van Saskia

Nog meer tweede dreumestijd Helmond – Opeens dacht ik vandaag aan mijn eigen oude kinderwagen. Deze heeft jaren in de garage gestaan, wachtend op de tijd dat mijn eigen kinderen er misschien mee zouden kunnen spelen. Mijn moeder was bang dat het geheel niet meer in orde zou zijn, maar de wagen is nog prima intact. De overige spullen die erbij zaten waren wel wat aangevreten en onder gepoept. Veel daarvan is misschien nog wel te redden en wordt nu grondig op 90 graden onder handen genomen in de wasmachine. Wat die behandeling overleeft mag nog even mee, de rest verdwijnt onverbiddelijk in de grijze bak. Over een uurtje weet ik het resultaat. Zouden het wollen dekentje, de gebreide pop en het wiegenovertrek nog heel zijn? Ik betwijfel het. De kinderwagen zorgt in ieder geval al voor veel pret. Het is toch veel te warm voor een wollen dekentje voor de pop

Een bijdrage van Saskia

Design-classic naar erfgoedroute Londen – Als jullie nog nooit een ritje hebben gemaakt in de Routemaster, de rode dubbeldekker met het open achterbalkon met conducteur, dan is het nu bijna te laat. De bekende rode bus verdwijnt uit het straatbeeld van Londen. Op negen routes zijn de Routemasters het afgelopen jaar verdwenen. De zeven laatste routes komen volgend jaar aan de beurt. De Routemaster maakt na vijftig jaar plaats voor grotere, gesloten dubbeldekkers. Daarmee verdwijnen ook de krappe bankjes en het langs het plafond gespannen touwtje waar je aan moest trekken voor de stop-bel. In plaats daarvan komt er nu luchtvering en veel meer en toch geruisloze pk's. Ook de conducteur is verdwenen. Op de nieuwe bussen controleert de chauffeur ook de kaartjes. Met de laatste 300 Routemasters (van de 7.000 stadsbussen) verdwijnt een design-classic uit het stadsbeeld. De Routemaster verscheen voor het eerst in 1954 op straat. Het ooit grensverleggende ontwerp van aluminium is nu verouderd. Ze zijn te klein. Het open achterbalkon is een van de belangrijkste redenen dat de Routemasters worden afgevoerd. Want na een misstap verongelukken jaarlijks drie mensen. Bovendien zijn de bussen nauwelijks te gebruiken door gehandicapten en Europese regels dwingen het openbaar vervoer per 2006 volledig geschikt te zijn voor rolstoelgebruikers. Toch is een ritje in de klassiek bus wellicht toch nog mogelijk. Londen’s burgemeester Ken Livingstone beloofde dat er een 'erfgoedroute' in het centrum komt, waar een stuk of tien Routemasters blijven rijden. Dat wordt eerder een toeristische attractie dan een echte buslijn. De honderden afgeschreven bussen zijn te koop: vanaf 2.000 pond heb je er al een.

Heerlijk huishouden Helmond – Heerlijk burgelijk of een huishouden van Jan Steen? Ik houd het maar bij het eerste. Twee spelende kinderen in de achtertuin, terwijl de witte was in de zon hangt te bleken. Het konijnenhok op de achtergrond en de poes op schoot bij de fotograaf... (zie je niet op de foto). We genoten dus van een warme en zonnige dag. Mogelijk één van de laatste van het jaar. Voor de zekerheid gaat 's avonds alles maar weer naar binnen, want je weet maar nooit wanneer de onweersbui komt die in ons land altijd volgt op zulke heerlijke dagen. Wat mij betreft mag die nog wel even uitblijven. Dit is werkelijk genieten!

Een bijdrage van Saskia

Tweede dreumestijd Helmond – Het kinderwagentje van (over)opa gaat zijn tweede dreumestijd in. Sietske rijdt er de hele dag mee rond. Van alles erin, dan weer eruit, nieuwe dingen er weer in, etc... Benthe wil het nog wel eens als winkelwagentje gebruiken. Dan heeft Sietske eens de 'echte' winkelwagen. Dan zien we bij Benthe dezelfde handelingen. Het winkelwagentje (dus de kinderwagen)volladen, dan weer alles eruit bij de 'kassa'(de stenen 'bank' in de tuin), een heel kletsverhaal tegen de onzichtbare kassajuffrouw (die ze vaak op miraculeuze wijze op eens zelf is...), alles weer in de wagen en weer wandelen. Tot ze de volgende winkel tegenkomt. Het kinderwinkelwagentje heeft het er maar druk mee. Niet gek dat er af en toe een wieltje achterblijft... Dit gebeurde laatst weer, vlak nadat ik deze foto nam.

Een bijdrage van Saskia

---

Knickerbocker Glory Delft – Wij maakten voor het eerst kennis met de Knickerbocker Glory in het restaurant van een vakantiepark in Hastings. We logeerden er drie weken met de kinderen. Het lijkt op de foto een gewoon dessertijsje, zoals dat ook in Nederland verkrijgbaar is. Dat is slechts schijn. Een Knickerbocker Glory is typisch Engels. Want behalve de voor de hand liggende ingrediënten zoals ijs en vruchtjes is er nog een essentieel ingrediënt. Zonder dat is de Knickerbocker Glory inderdaad slechts een gewoon dessertijsje. Het zijn de blokjes jelly die er een Knickerbocker Glory van maken. Onlangs belde Nienke ons op met de mededeling dat haar pappa Knickerbocker Glory had gemaakt. Een mooi moment in de familie. De nieuwe generatie maakt kennis met deze lekkernij. De twee exemplaren op de foto zijn Sanders variant. Je hebt er niet alleen blokjes jelly (kersen- of zwarte bessensmaak) voor nodig. Je hebt ook kersen (voor volwassen in kirsch gedrenkt), vanille ijs, slagroom, donkere chocoladesaus en stukjes chocolade muffin voor nodig. Je ziet op de foto in welke volgorde je ze in de ijscoupes moet doen. De kers op de top is optioneel. Nienke was zeer tevreden. Ze vertelde aan de telefoon dat de Knickerbocker Glory “gewoon heerlijk, zalig en verrukkelijk” is. Wij weten dat ze gelijk heeft.

Streepje geel Delft – Iedereen kent inmiddels wel iemand in zijn omgeving met een geel polsbandje. Ze zijn een initiatief van Lance Armstrong, de wielrenner die eind jaren negentig kanker overwon en daarna zes keer de Tour de France op zijn naam schreef. Onder zijn naam wordt al een paar jaar geld ingezameld voor kankerbestrijding. Het is een even simpel als sympathiek idee. Roep iedereen met een warm sporthart op een bandje om de pols te dragen in de zegekleur van tourwinnaar Lance Amstrong. De dragers betalen een dollar (of euro). De hele opbrengst komt ten goede aan de kankerbestrijding. In Nederland profiteert het Koningin Wilhelmina Fonds. Indachtig het devies van de ongenaakbare kopman zelf: 'Wear Yellow Live Strong'. De laatste twee woorden staan in de bandjes geprint. Het idee is tijdens deze sportzomer uitgegroeid tot een hype. Na de Ronde van Frankrijk volgde het EK voetbal, waarop de Fransman Thierry Henry en de Nederlander Ruud van Nistelrooij als rolmodel fungeerden. Op de Olympische Spelen verscheen het gele polsbandje nog vaker in beeld. Gouden wielrenster Leontien Zijlaart - van Moorsel en zwemmer Pieter van den Hoogenband droegen het en de Amerikaan Justin Gatlin had het geel om de pols toen hij het koningsnummer van de atletiek - de 100 meter mannen - won. In Amerika dragen inmiddels negen miljoen mensen het geel. Onder hen presidentskandidaat John Kerry en oud-president Bill Clinton. Ook in de hoogste Nederlandse voetbalcompetitie wordt het gele bandje steeds vaker gezien. PSV-spits Jan Vennegoor of Hesselink droeg het als een van de eerste voetbalprofs. ”Dit is een mooie actie, die steun verdient”, geeft hij in een lokale krant als motivatie. Hij heeft zelfs toen Armstrong direct na de Tour in Stiphout reed nog wat extra bandjes gekocht. ”Ik steun de actie graag en heb er al een paar weggegeven. Elk klein beetje helpt,” meent de PSV-steunpilaar. In Nederland worden de polsbandjes verkocht bij Intersport. Maar men is bijna door de voorraad heen. Je kunt ze ook via Nike bestellen op internet.

---

Praktisch Delft – Het is al weer vijf jaar geleden dat we een kerstkaart stuurden waarop wij op een steiger voor ons huis stonden. Inmiddels staat het huis nu weer in de steigers. We hebben het opnieuw laten schilderen. Gewoon de zelfde kleuren, alleen dan blauwer. Als je wilt weten wat ik daarmee bedoel, moet je maar eens komen kijken. Ook nu maakte Corien van de gelegenheid gebruik om de ramen van de bovenverdieping eens goed te lappen. Het is anders een hele bedoening om die te zemen, maar op een steiger gaat dat prima. Zo gebeurde het dat ze plotseling voor het raam van de studeerkamer verscheen en mij vriendelijke gedag zei. Ik heb meteen het raam geopend. Dan kon ze ook de binnenkant meteen even meenemen. Praktisch hoor!

---

Plezier Stiphout – Benthe weet hoeveel plezier jaar zusje Sietske heeft met de schommel in de tuin. Dat vindt mijn nichtje Emma vast ook erg leuk moet ze gedacht hebben, toen Sander & Saskia met haar en Dieuwertje op Saskia’s verjaarsvisite kwamen vorige week zaterdag. Inderdaad Nienke was er niet bij. Die was logeren bij een vriendinnetje in Leiden. Met enige hulp klom Emma in de schommel en kraaide van plezier toen haar nicht de schommel in beweging bracht. Het kon haar niet hoog genoeg gaan en dat vindt Benthe ook altijd. Die twee konden het dus uitstekend vinden samen met het speeltoestel. Jullie begrijpen dat de camera’s snorden bij al dit kinderplezier. Vandaar dat ik jullie nu ook even deelgenoot kan maken hiervan.

---

Gezinsuitbreiding Delft – Aan het eind van de middag rinkelt de telefoon. Corien neemt op. Het is Benthe. ”Wij hebben een konijntje”, meldt haar kleindochter opgetogen. ”Dat is leuk”, vindt ook oma. ”Hoe heet het konijntje”, wil oma weten. Ze doet zelf wat suggesties:”Witje, Flopsie of wipneusje”. Het is even stil aan de andere kant van de lijn. Dan meldt Benthe zich weer. ”Hij heet Joost” deelt ze mee en dan krijgt haar moeder de hoorn overhandigd. Saskia vertelt dat het konijntje vandaag is gekocht in de dierenwinkel. Het is een 8 weken oud hangoor konijntje. ”We hopen Joost een vrolijk en gezellig konijnenleven te geven” zegt ze. Wij zijn er van overtuigd. In haar jeugd heeft Saskia heel wat konijnen verzorgd en gekoesterd. Dat zullen haar dochters nu ook wel doen. Wij wensen Joost veel plezier.

---

Frjentsjer of Franeker Delft – Ook vandaag arriveerde er een vakantiekaart van Pieter Jan en Nellie. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Franeker Koren- of zakkendragershuisje Voormalig, in 1634 gebouwd gildehuis van het al in 1557 bekende gilde van de zakkendragers. In dit gildehuis werd tarwe en ander koren gewogen en gemeten. Ze schrijven: In dit piepkleine museumpje vonden we deze kaart. Ook Franeker is weer een prachtig stadje met oer-Hollandse bouwkunst. Gisteren hebben we Edam bezocht en hebben we Hoorn alleen maar rijdend aangedaan. Aan het water van het IJsselmeer hebben we een poosje genoten van het zicht op Hoorn. Vandaag gaan we inschepen op de Risdam. Of we kunnen varen is nog maar de vraag, want er is geen zuchtje wind! groeten Pieter Jan & Nellie

---

Het is een schande Delft – We zijn nog steeds van de kaart. Ook al loopt de zomer op z’n eindje, ODD-lezers reizen nog steeds rond en genieten van nieuwe omgevingen. Vanuit de Noord-Hollandse kaasstad stuurden Nellie & Pieter Jan ons een teken van leven. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Holland The Cheese Market Alkmaar Ze schrijven: 1-9-04 Vandaag hebben we Alkmaar aangedaan. Op school leerde ik “Van Alkmaar komt de victorie” en “de kaasmarkt, die wereldberoemd is”. Maar van m’n hele leven was ik er nog nooit geweest. En dat is een schande, want in ons eigen Holland is deze stad een van de mooiste ter wereld. Een aanrader! Pieter Jan en Nellie.

---

Falkirk Wheel Falkrik – Nu we toch zo lekker bezig zijn hierbij een foto van het - zo bleek ter plekke - wereldberoemde 'Falkirk Wheel'. Ik nam de foto in Schotland uiteraard bij het plaatsje Falkirk (halverwege de plaatsen Stirling en Edinburgh). Voor de duidelijkheid: Het Falkirk Wheel staat voor een enorme stalen constructie van ruim 35 meter hoog en is bedoeld om boten van het Forth & Clyde Canal (vanuit Glasgow) naar het 35 meter hoger gelegen Edinburgh's Union Canal en omgekeerd (of tegelijk!!) over te hevelen. Duidelijk dat hiermee de steden Glasgow en Edinburgh middels vaarwegen met elkaar verbonden werden. Voor de duidelijkheid: in het verleden kon dat ook al, echter waren er toen maar liefst elf achtereenvolgende sluizen nodig om de boten over te hevelen. Zeer indrukwekkend allemaal. Inmiddels is dit Falkirk Wheel uitgegroeid tot een enorme toeristische attractie. Grappig om te zien waren de boten die achtereenvolgend gebruik maakten van de constructie. Eigenlijk hebben we alleen rondvaartboten gezien, afgeladen met toeristen uit allerlei landen. Allemaal wilden ze blijkbaar (tegen betaling van 8 pond) de trip naar boven meemaken. Daarna kregen ze een kleine rondvaart en maakten de trip terug naar beneden. Op de foto zie je Anne-Sofie die fanatiek het spektakel filmt. Daarachter Marlotte met paraplu om de camera regenwater vrij te houden. Marlotte draagt een Schotse kilt. Zij kocht de kilt in een speciaal winkeltje in Edinburgh. Het zijn de tartankleuren van de Guard van Edinburgh Castle. Verder op de foto op de achtergrond een replica van de ‘Charlotte Dundas’, een van de eerste 'stoomboten'. De originele is destijds ook in deze omgeving gebouwd. Op de andere foto het Wheel in werking.

Een bijdrage van Ad

---

Sportief oranjefeestje Den Haag – Gisteren was ik aanwezig bij de huldiging van de winnaars van de Olympische medailles. Er waren bijna 20.000 mensen naar de huldiging gekomen. Anky, Inge, Leontien, Pieter en de andere gelauwerden kregen een warm onthaal met koningin Beatrix, premier Balkenende, staatssecretaris Ross-Van Dorp (Sport) en diverse parlementariërs. Ik vond het een feestelijke bedoening. Iedereen was uitgelaten, zowel de sporters als het publiek en het was erg gezellig. Alles was Oranje gekleurd, het Binnenhof, langs de Hofvijver en op het Spuiplein. Na de huldiging in de Ridderzaal liep ik met de sporters mee naar de koetsen voor de rijtoer. ”Het is fantastisch. Al die enthousiaste mensen. En dan moet de rijtoer nog komen”, vertelde amazone Anky van Grunsven me. Ze had het net als de andere sporters druk met handtekeningen plaatsen. Volgens Balkenende zorgde zij voor het ”meest aangrijpende moment”, toen ze na haar kür nog zittend op de rug van haar paard Salinero in tranen uitbarstte. Zwemmer Pieter van den Hoogenband zorgde volgens hem voor het meest bloedstollende moment:”Je liet op de 100 meter vrij iedereen voorgaan bij de start en bij het keerpunt. Maar je tikte wel als eerste aan. Deed je dat nou expres?''

---

Voorlopig alleen water Delft – Nellie & Pieter Jan zijn er een midweekje tussenuit. Vandaag ontving ik deze kaart van hen. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: vakantiedorp “Het Grootslag” Andijk (N.H.) info@hetgrootslag.nl Ze schrijven: 31-08-04 Een midweekje Noord-Holland! Voorlopig zien we alleen maar water. In het IJsselmeer, maar ook, en dat is minder leuk, uit de lucht. Het kruisje op de voorkant geeft ons huisje aan. Maar in plaats van een weg hebben we een hoge heg als uitzicht. Vrijdag gaan we zeilen op de Risdam (zie www.Risdam.nl) Zondagavond gaan we weer naar huis. groetjes Pieter Jan en Nellie

---

Zo vader zo zoon Helmond – De oudste zoon van Janneke en Jurriën, Roan dus, is dol op auto's (waar zou hij dat toch vandaan hebben?). De eerste activiteit die hij altijd onderneemt op het moment dat hij het huis van zijn opa en oma betreedt, is een enorme sprint naar de speciaal voor Roan aangelegde autoverzameling. Uiteraard bestaat deze voornamelijk uit de welbekende kevers, maar dan in allerlei vorm en groot. Een tijd geleden is hier een speciale wat grotere vorm aan toegevoegd (gekocht op de Kevermeeting in Budel op de stand van Franky's uit Bergeijk). Het heeft even wat wennen gekost voor Roan, maar inmiddels crost hij met deze prachtige rode loopwagen de hele tuin door met een behoorlijke snelheid. Speciaal voor ODD wilde Roan wel even poseren. Kijk maar eens hoe trots en triomfantelijk hij zich laat zien! Dat zal nog wat worden later, als opvolger van zijn vader.

Een bijdrage van Ad

---