Straatje van weleer Helmond – Wie de stad voor het eerst bezoekt, ziet het plaatje zoals het nu is. Dat geldt voor bezoekers, maar ook voor onze kinderen en kleinkinderen. Wat voor hen een actueel plaatje is, is voor ons ook een herinnering. Het beeld van de stad is een ketting gevormd door beelden van vroeger. Een ketting die steeds langer wordt. Een ketting waaraan steeds meer handen iets toevoegen. “Kijk, dit is de straat waar langs ik liep als ik naar school ging”. “Dit is het park met de zoete herinneringen”. “Dit is de rivier waarover we naar de kust voeren”. Oma en kleindochter lopen door de stad. De een vertelt, de ander luistert. “Ik dacht dat het straatje veel breder was”, mijmert oma bij het steegje naast de voormalige winkel van haar ouders. De kleindochter legt uit: “Jij was ooit klein en het straatje groot. Nu is dat andersom.” Oma beseft dat ze gelijk heeft en klimt nog één keer op de vensterbank. Ze houdt de paal vast. Hier stond ze als meisje. Nonchalant en zich nog niet bewust van de ketting van beelden die ze zou gaan vormen. Kleindochter ziet het en luistert naar het verhaal. Ze klimt ook naast de paal. Net zo nonchalant als ooit haar oma en ook zij is zich niet bewust van de ketting van beelden die nog voor haar in het verschiet ligt.