Ongemerkt is het gaan regenen

Delft – Bij het wekelijkse bezoek aan de boekhandel deze keer behalve de gebruikelijke bladen ook het laatste boek van Martin Bril meegenomen. “Het evenwicht’ is samengesteld door zijn vrouw Anneke uit wat in literaire kringen ‘nagelaten werk’ heet. Het bevat niet alleen de columns die hij voor De Volkskrant schreef, maar ook gedichten en andere verhalen en e-mails aan vrienden en artsen. Ik merk nu dat Bril altijd Bril was. Er is geen columnschrijver Bril, er is alleen Bril. Zijn e-mails zijn met dezelfde humor geschreven en daarin brengt hij op dezelfde manier zijn observaties onder woorden als in de verhalen in zijn boeken. Het is daardoor niet ‘alleen maar’ een verslag van een ziekte. Er zijn meer mensen die een ernstige ziekte proberen te overleven en daar een verhaal of boek over schrijven. Meestal hadden ze dat beter niet kunnen doen. Bril ziet kans om je mee te laten leven zonder je te claimen. Het boek ontroert, maar tovert ook zo nu en dan een glimlach op het gezicht. Misschien is dat het evenwicht waar de titel het over heeft. Brils humor en ironie worden afgewisseld met angstgevoelens, vechtlust, optimisme en acceptatie. Al lezend word glashelder dat kanker zowel een lichamelijke als geestelijke impact heeft op de patiënt. Bril hoorde in de zomer van 2008 dat hij kanker had en overleed op 22 april 2009. Hij was dus niet zomaar ineens dood. Hij ging de ziekte te lijf met zijn pen en uit die grote hoeveelheid maakte zijn weduwe een prachtige selectie. Op de achterzijde van het boek staat: “Het evenwicht is het ultieme bewijs van Martin Brils schrijverschap. Het is een literair document van grote waarde.” Tja, een mooi compliment waar hij zelf niet zo veel meer aan heeft. Het lijkt net of de laatste regel van het boek er een antwoord op heeft: Mooi zat, denkt de oude man, en de boosheid sijpelt weg, want ongemerkt is het gaan regenen.

Tweet

Wetenschappelijk

Delft – Van snoepen wordt je dik en het is bovendien slecht voor je tanden. De beste remedie om dit te verkomen, is daarom geen snoep in huis halen. Een goed advies voor ouders. Want snoep is niet alleen slecht voor de tanden van je kinderen. Het maakt er ook zeurpieten en drammers van. Voordat je nu een boze reactie onder dit stukje schrijft, zeg ik er maar meteen bij dat ik dat niet heb verzonnen, maar dat het de conclusie is van onderzoekers van de Cardiff University. Ze hebben dat grondig onderzocht. Ze onderzochten 17.500 volwassenen die in 1970 als tienjarige hadden meegedaan aan een studie waarbij werd onderzocht hoeveel ze vroeger snoepten en hoe het nu met ze gaat. Wat blijkt? Ze zijn als volwassenen significant impulsiever en agressiever dan mensen die in hun jeugd niet of nauwelijks snoepen. De conclusie ligt voor de hand. Dat gedrag komt door het snoepen in hun jeugd. Het is dus wetenschappelijk bewezen dat kinderen die snoepen als volwassen man of vrouw drammerige zeurpieten worden.

Tja, dat gaat me toch te snel. Zou het niet zo kunnen zijn dat kinderen die al een zeurpiet en een drammer zijn meer snoep krijgen van hun ouders om ze zoet en tevreden te houden? Dan je kinderen maar verbieden om veel te snoepen? Ik weet het niet, want Amerikaans onderzoek wees uit dat snoepen voor kinderen dan juist aantrekkelijker is. Verboden vruchten zijn nu eenmaal veel aantrekkelijker dan die gewoon op de schaal liggen. Altijd maar verbieden leidt dus ook niet tot goed en gezond gedrag. Vandaar mijn idee om helemaal geen snoep in huis te halen. Wat er niet is, kan je niet opeten en je hoeft het ook niets steeds te verbieden. Het resultaat zal verbluffend zijn. Je kinderen worden niet dik, hebben een prachtig gaaf gebit en zijn ook geen drammers en zeurpieten. Dit klinkt bijna wetenschappelijk. Toch?
Tweet

ODDTV presenteert

Stiphout – Om een goede muzikant te worden, zit er niets anders op dan veel oefenen. Alle musici weten dat. Ook die in de dop. Maar dat is niet het aller leukste van muziek maken. Het leukste is optreden. Maar de muziekvereniging of het orkest waar de kleinkinderen in spelen, heeft niet een wekelijkse uitvoering. Daarom doen de kleinkinderen het zelf. Zowel in Stiphout als in Veldhoven worden wij regelmatig getrakteerd op een privéoptreden van onze muzikale kleinkinderen. Het resultaat daarvan is vaak terug te vinden op het ODDTV-kanaal.


Recentelijk werden we in Stiphout weer getrakteerd op een optreden van Karsten, Sietske en Benthe. Ik wil het jullie niet onthouden.

Tweet

Tijd voor rinkelende fietstassen

Delft – Het is alweer enige tijd geleden dat ik jullie adviseerde om de fietstassen leeg te maken. Maar het is weer zo ver, ik kan weer melding maken van een vrolijke feestelijke omfietswijn. Fruitig rood en dik onder de 3 euro grens die ik in mijn calvinistische zuinigheid ooit als maatstaf noteerde voor de bovengrens van een omfietswijn op ODD. Het gaat om Viña Baida, Campo de Borja. Dat is een zachte Spaanse wijn met een sappige frisheid en vol lekker rood fruit. Deze vrolijke kersenrode jongen is deze week in de aanbieding bij C1000. Voor een doosje van zes flessen rekent deze winkelier alleen deze week 12 euro. Inderdaad dat is slechts twee (2) euro per fles. Alle reden dus om de fietstassen even leeg te maken en op de pedalen te springen en later met rinkelende fietstassen weer naar huis te fietsen. Op de foto zie je dat wij het bovenste vak al hebben leeg gemaakt. Maar bij jullie in de buurt is vast ook wel een grootgrutter van deze keten te vinden.

De aanbieding begint vandaag en duurt nog de hele week. Het is vandaag heerlijk zonnig weer, het voelt bijna Spaans aan. Dat komt dan mooi uit. Dus vanavond bij de maaltijd een heerlijk glaasje Viña Baida, Campo de Borja. En mocht je nu niet zo rood liefhebber zijn dan heb ik goed nieuws. Er is ook Viña Baida, Campo de Borja wit en rosé. Voor dezelfde prijs en ook een omfietswijn.

Tweet

Twee spuiters, twee maten

Londen - De 26-jarige Londense graffitispuiter Daniel Halpin is veroordeeld voor vernieling. Hij spuit al een tiental jaren de tag TOX met daarachter de laatste twee cijfers van het jaartal op andermans eigendommen in de Britse hoofdstad e.o. Ze zijn vooral te zien op de muren van de Ondergrondse. Zo op het oog een heel gewone strafzaak. Het bijzondere in deze zaak voor mij is dat er getuige-deskundige in deze zaak werd gehoord. De graffitikunstenaar Ben ‘Eline’ Flynn, wiens werk onder andere in het Witte Huis hangt, noemde het werk van Halpin: ”Incredibly basic” and lacking “skill, flair or unique style”. Er is dus voor de Engelse wet verschil in graffiti. Je hebt broddelwerk dat bestaat uit alleen maar wat letters en cijfers en je hebt het kunstzinnige werk. Allebei worden ze illegaal aangebracht op andermans muren. Maar terwijl het ene wordt gewaardeerd en beschermd, wordt het andere mogelijk verwijderd en de maker veroordeeld. Want wat zou er gebeurd zijn als het werk zou zijn gemaakt door een andere griffiespuiter uit de Britse hoofdstad? Het antwoord daarop werd vrijdag duidelijk.

Op de hoek van Kentish Town Road en Jeffrey’s Street in Londen staat een tag van TOX. De veelgeprezen graffitikunstenaar Banksy gebruikte deze tag in een nieuw werk. Wat gebeurde er? Werd het door de gemeente Londen meteen van de muur geschrapt? Nee, zeker niet. Er werd een perspex bescherming voor geplaatst zodat het kunstwerk niet kan worden beschadigd. Je kunt van de kunstwerken vinden wat je wilt, maar dit is toch echt met twee maten meten. Beide spuiters doen het immers illegaal op andermans muur.

Tweet

Het talent van de prins

Dunster – Tijdens onze reis door Zuid-Engeland vierde prins Philip, de echtgenoot van koningin Elizabeth, zijn negentigste verjaardag. Je begrijpt dat de media in Groot-Brittannië daar uitgebreid bij heeft stil gestaan. Het is voor de prins nu hij deze zeer respectabele leeftijd heeft bereikt natuurlijk leuk om te zien hoe de inwoners van dit grote eiland over hem denken. Mijn conclusie is dat hij erg geliefd is, maar ook gehaat. Dat laatste komt door zijn soms politiek nogal incorrecte optreden. Hij heeft een behoorlijke reputatie in het maken van publieke blunders. Sommige Britten kunnen wel lachen om zijn talent om mensen te beledigen, maar er zijn ook heel wat Britten die er de humor niet van inzien en met zo nu en dan gekromde tenen in de schoenen de uitspraken van de prins in de krant lezen of op het tv-nieuws bekijken. De kranten hebben zijn talent om mensen en dan vooral buitenlanders te beledigen ter gelegenheid van zijn negentigste verjaardag weer eens onder de aandacht gebracht. De krant The Independent publiceerde zelfs een lijst van negentig blunders en grappen. Je kunt er via deze klik ook even van genieten.

Hier is mijn top vijf:

“If it has four legs and it is not a chair, if it has got two wings and it flies but is not an aeroplane and if it swims and it is not a submarine, the Cantonese will eat it.” In een toespraak voor het Wereldnatuurfonds in 1985.
"Tolerance is the one essential ingredient ... You can take it from me that the Queen has the quality of tolerance in abundance." Was in 1997 zijn advies voor een succesvol huwelijk.
“Do you still throw spears at each other?” Prince Philip tegen de geschokte Aboriginal leider William Brin in Australië in 2002.
“Deaf? If you’re near there, no wonder you are deaf.” Tegen een groep dove kinderen die vlak naast een Caribische drumband staan in 2000.
“How do you keep the natives off the booze long enough to pass the test?” Vraag aan een Schotse rij-instructeur in 1995.

Tweet

Volg Anne-Sofie & Robin

Toronto – Terwijl de autowegen in de richting van Stiphout afgelopen zondag verstopt zaten met auto van familieleden die op weg waren naar de jaarlijkse familiedag, vlogen Anne-Sofie & Robin naar Canada. Ze gaan een wekenlange reis door Canada en een stukje Amerika maken. Daarbij bezoeken ze ook familie van Robin. Anne-Sofie houdt een blog bij over hun reis. Aan de rechterzijde van ODD vind je de link naar de Travel Blog van Anne-Sofie. Daar kun je dan zien of er weer een update is.

Anne-Sofie en tante Irma in de tuin van het huis in Toronto
Natuurlijk houdt niet ieder familielid een blog bij van zijn of haar vakantieavonturen. Mocht je lezers van ODD toch willen laten weten waar je zit en hoe het je vergaat, dan kun je natuurlijk via de ‘gewone post’ een kaartje sturen naar de redactie van ODD. Doen hoor!

Tweet

Het blauwe geheim

Delft – In een museum hangt meestal een serene sfeer. Kunstliefhebbers schrijden langs de kunstwerken en bewonderen die in stilte. Tegenwoordig krijg je er wel vaak een audio-tour bij, maar in het museum blijft het stil. Dat is momenteel in museum Het Prinsenhof heel anders. Gisteren bezocht ik daar de tentoonstelling “Delfts Blauw Verbeeld” en overal om mij heen hoorde ik de oh’s en ah’s. Bezoekers konden hun bewondering voor het getoonde werk niet onderdrukken. Zij klitten bij elkaar en bespraken met elkaar de schilderijen van de Delftse kunstenares Sonja ter Heijden. Er hangen 15 schilderijen van haar op de tentoonstelling. Het is wel een beetje sneu want er hangt ook ander werk. Er hangen negen ‘Delfts Blauwe Dekens’ die door 150 Delftse vrouwen met uiteenlopende achtergronden in twintig weken zijn gemaakt. De bezoekers kijken er nauwelijks naar. Alle aandacht gaat uit naar het werk van Ter Heijden. De kunstenares is een bijstandmoeder met vier kinderen die zes jaar geleden als autodidact besloot om te gaan schilderen. Ze heeft nog nooit een schilderij verkocht, maar kreeg meteen al de gelegenheid om vijftien van haar bijzondere schilderijen in het museum te exposeren. Een start waar menig kunstenaar van droomt. Haar geschiedenis lijkt een beetje op die van J.K. Rowling de Britse bijstandsmoeder die besloot verhalen te schrijven over de tovenaarsleerling Harry Potter. Rowling werd rijk en beroemd, wie weet hoe het Ter Heijden zal vergaan. Op de website van Het Prinsenhof kreeg zij zelfs een speciale pagina die geheel aan werk is gewijd. Klik daar voor hier. Op de foto zie je een echtpaar dat kijkt naar schilderijen `de Ring` en `de Leegte`.

De man kijkt naar me om als ik de foto heb genomen en zegt: “Onze lieve Heer moet haar hand hebben vastgehouden”. Hij ziet mijn wenkbrauwen vragend omhoog gaan en voegt er aan toe: “Als iemand zo fijn kan schilderen is dat geen gewoon talent, dat is een persoonlijk gift van God.” Zijn vrouw beaamt het meteen. Ik wandel verder langs de schilderijen en zie overal mensen met elkaar praten over het werk van de Delftse kunstenares. Ze maakt iets los bij de bezoekers.

Het is duidelijk dat de schilderes iets heeft met Delfts blauw aardewerk en Chinees blauw porselein. Het komt op al haar werk voor. Ik hoor later van Corien dat Sonja regelmatig zelf aanwezig is en dan steeds opnieuw in gesprek raakt met enthousiaste bezoekers over haar werk. Ze heeft ook al heel wat interviews gegeven. Niet alleen aan lokale en regionale kranten. Ze was ook te gast bij ‘Knevel en Van den Brink’. Ter Heijden schildert het liefst op masoniet. Dat is een plaat die bestaat uit geperste houtvezels die door toevoeging van olie watervast is geworden. Ze grondt de masoniet plaat driemaal met roze grondverf en schuurt die na iedere droging met water. Nadat zij de tekening in olieverf heeft overschilderd, ondergaat het werk opnieuw een schuring, waarna het gedetailleerd wordt uitgewerkt.
Als je in de buurt bent van Het Prinsenhof zou ik zeker even gaan kijken. Dat kan nog tot 31 juli.




Tweet

Roan is keepende spits

Stiphout – Het is jammer dat er afgelopen zondag geen scout van een naburige voetbalclub tussen de kijkers stond. Dan had hij Roan aan het werk kunnen zien in het doel. De jonge doelverdediger moest een lange reeks strafschoppen pareren. Kijkend naar zijn verrichtingen, vermoedde ik dat Roan bij zijn eigen club ook in het doel stond. Dat bleek een misvatting. Hij is de spits van zijn team. Een goed scorende spits die het overgrote deel van de doelpunten van zijn elftal voor zijn rekening nam. Als je wel eens langs de lijn hebt gestaan bij pupillenvoetbal dan weet je dat het een grote groep kinderen is die als een kluwen over het veld gaat. Met ergens in de kluwen een bal. Het spelertje dat zich niet in die kluwen bevindt, maar rondkijkt nog voordat hij een bal heeft ontvangen, is de jongen met talent. Die heeft inzicht. Zonder bal al weten naar wie je straks de bal moet afspelen, dat is het talent waar een scout naar op zoek is. En dat zag ik afgelopen zondag bij de keeper. Werklust en inzicht zijn belangrijke kwaliteiten voor een keeper. Je niet laten afleiden door de opmerkingen langs de lijn. Iets naar de rechterkant gaan staan en de speler als het waren uitnodigen om in de ‘grote’ ruimte te schieten. Roan deed het. Ik zag hem onverstoorbaar wikken en wegen en steeds opnieuw de bal uit zijn doel houden. Een goede speler is op elke plaats inzetbaar. Dat liet spits Roan zondag duidelijk zien. Het is een talentje dat scouts niet uit het oog moeten verliezen.

Tweet

Wat is de charme?

Stiphout - De familiedag van dit jaar kon bogen op een heuse evenementencommissie. De leden van deze uitgebreide commissie zorgden voor allerlei sportieve onderbrekingen van een gezellige en actieve puzzeltocht door de kleine charmante straatjes en lanen van Stiphout. Er was onderweg van alles te doen. Er waren paraplu’s meegenomen, maar die bleken niet nodig. Jolijn & Jeroen hadden daar al voor gezorgd. Jullie hebben maandag al van alles kunnen lezen over deze dag. Dat ga ik niet nog eens herhalen, maar er is nog een aspect aan zo’n jaarlijkse familiedag. Daar wil ik vandaag even op terug komen.
Wat maakt zo’n dag voor broers, zussen, neven, nichten, achterneven en achternichten, oudooms, oudtantes, suikerooms en –tantes nu zo aantrekkelijk? Dat is het feit dat iedereen nu eens in een heel andere context met elkaar bezig kan zijn. Soms zelfs heel actief. Wybe speelt met Emma, Benthe speelt met Cor, Saskia praat met Saskia, Paul drinkt samen met Marjan, Els is volop in de weer met Bob, Ad is druk met Corien en Michiel speelt met Sander. Al dat samenspelen levert een hoop plezier en jolijt op. Want al heb ik niet alle namen en combinaties genoemd, iedereen was vrolijk en druk. Dat is de charme van een familiedag.


Tweet

Groeten uit Fažana

Fažana – Op de redactietafel van ODD belandde deze vakantiegroet vanuit Kroatië. Corrie & Jan zijn vanuit Steenbergen van camping naar camping gereisd om uiteindelijk aan te komen in de prachtige kustplaats Fažana. Van daar stuurden ze deze mooie kaart. Op de achterkant van de kaart tekenden ze een zonnetje met daarbij 30 graden.

Fažana – Bi Village
Ze schrijven:

12-06-2011, Fažana

Even een kaartje van ons om de info van “Ongehoord” op peil te houden. Via prachtige campings in Zuid-Duitsland en Zuid-Oostenrijk zijn we een week geleden bij ons einddoel aangekomen, Zuid-Istrië. Mooie streek met veel historie. We kijken uit op de Brijuni eilanden waar Tito zijn zomerpaleis had. Gaan we zeker nog naar toe. Het is erg warm, maar de Adriatische zee ligt aan onze voeten, geen probleem dus.

Groetjes van,
Corrie & Jan.


Tweet

Familiedag 2011

Helmond – De jaarlijkse familiedag werd dit jaar georganiseerd door Els & Ad. Dit jaar kregen ze echter zeer nadrukkelijk assistentie van hun kinderen. Janneke, Maartje, Jolijn, Marlotte en Wouter kregen daarbij assistentie van Anne-Sofie. Want hoewel de dochter van Nellie & Pieter Jan verstek moest laten gaan i.v.m. met een vakantiereis door Canada samen met haar vriend Robin, heeft ze wel geholpen bij de voorbereiding van een belangrijk onderdeel van deze familiedag: de puzzeltocht.

Na de ontvangst met koffie, thee en gebak werd de groep familieleden verdeeld over een aantal groepen. Elke groep kreeg twee vellen met vragen. Op het ene vel moesten vragen worden beantwoord over Stiphoutse zaken die we onderweg tegenkwamen, aangevuld met algemene kennisvragen. Op het andere vel stonden foto’s van zaken en situaties die we onderweg tegen zouden komen.

 Aldus gingen we op pad. We hadden onze paraplu voor de zekerheid ook maar meegenomen. We bleken die onderweg gelukkig maar sporadisch nodig te hebben. Sommige vragen bleken niet al te moeilijk. Voor andere vragen was voor sommige van ons toch hulp nodig. Hier hielp de smart Phone bij de beantwoording.

Marlotte fietste tussen de groepjes heen en weer en zorgde er voor dat niemand te veel afdwaalde van de route. Maar dat was nog niet alles. Onderweg waren ook posten ingericht. Hier kreeg je niet alleen een glaasje fris en een snoepje, maar moest je ook een opdracht vervullen. Dat maakte het allemaal nog spannender.

Er was een post waar je moest laten zien hoe handig je bent met Jeu de Boules. Het moeilijkst was nog de post waar je een penalty moest nemen. In het doel stond Roan. Hij bleek een formidabele keeper en was maar moeilijk te passeren. In mijn groepje bleek alleen Biek daar toe instaat.

Na terugkeer op de basis was er gezorgd voor een heerlijk warm en koud buffet. Alles gasten lieten zich dat zeer goed smaken. Na de maaltijd brak het moment van de waarheid aan. De jury trok zich terug en begon met het nakijken van de antwoorden. Groep 1 bleek de winnaar. De groepsleden Ad, Annefien, Marilyn, Swen, Floris, Bob, Nienke, Benthe, Sietske en Karsten kregen een echte "Ongehoordkonde" . De trotse winnaars zie je op de foto met hun oorkonde. Natuurlijk is ook dit jaar weer de traditionele groepsfoto gemaakt.

Tweet

Maak Juicy Flavour favoriet

Stiphout – Onze dochter Marielle is lid van de band Juicy Flavour. Ze speelt daarin viool en zingt de tweede stem. De band heeft onlangs meegedaan aan het HBO Intro Festival in Den Bosch.
Na de “Battle of the Bands” bleven er twee bands over die volgens de jury in aanmerking komen voor de eerste prijs. Ze gaan daar op 8 september opnieuw om strijden in Den Bosch. Maar je kunt ook stemmen op de bands. Je begrijpt het al. Wij zien graag dat de enthousiaste jonge mensen van Juicy Flavour een kans krijgen om op een groot podium te laten zien wat zij waard zijn. Stem dus op Juicy Flavour. Dat kan door hier te klikken.

Een bijdrage van Marjan


Tweet

Dig Dad

Delft – Om Vaderdag te vieren moet je als kind enige moeite doen. In de eerste jaren op de basisschool is het nog eenvoudig. Het vieren van Vaderdag wordt daar voorbereid door de juf of de meester. Klassikaal wordt er een “werkje” gemaakt dat op de bewuste zondag in juni bij het ontbijt aan papa kan worden overhandigd. Dikke kus erbij en je bent weer klaar voor een jaar. Makkie! In later jaren wordt het lastiger. “Wat geef je aan papa?” is de vraag die velen kwelt. In plaats van de meester of de juf zijn het nu gedienstige winkeliers die je helpen bij je keus voor een cadeautje. Maar zodra je het advies krijgt om vader eerst op te graven, weet je dat je te laat bent. Te lang gewacht met het bepalen van je keus. Dat is immers op het eerste oog de suggestie die wordt gegeven op een mok met de tekst “I Dig Dad”.

Leuk gevonden en de foute gedachteassociatie ontstaat alleen als je de opmerking uit de context letterlijk in het Nederlands vertaald.
In Engelstalige landen bestaat het gezegde “I dig that”. Dat kan twee dingen betekenen: ‘ik begrijp het helemaal’ of ‘ik waardeer dat/ geniet van’.
“You dig that?”

Tweet

Helder, fris en fruitig

Tenterden – Gisteren beweerde ik dat de komst van het christendom in Engeland heeft bijgedragen aan de rijke historie van ale houses en pubs in het perfide Albion. Maar de komst van het christendom bracht ook de eerste Engelse wijn voort. Al in de achtste eeuw werden er op meerdere plaatsen in Engeland wijnstokken gecultiveerd. De wijnstokken werden vooral in de buurt van kloosters aangeplant om zo te kunnen voorzien in de productie van miswijn. In de negende eeuw waren er ongeveer driehonderd wijngaarden in Engeland. Je ziet het christendom heeft meer drinkgewoonten voortgebracht dan je op het eerste gezicht zou denken. Er zijn nu ongeveer vijftien à twintig wijngaarden in dit land. Er zijn er dus zo’n 280 verdwenen in de loop der eeuwen.

Waar is het fout gegaan? Het ligt niet aan het klimaat, want hoewel je zou denken dat een land dat bekend staat om mist en regen geen goed land is om wijn te verbouwen, is een koeler klimaat geen beletsel om wijn te produceren. Het ging fout door het huwelijk tussen Hendrik II en Eleonora van Aquitanië. Door dit huwelijk werden de handelsbetrekkingen tussen Engeland en Frankrijk namelijk sterk verbeterd. De Franse wijn kwam beschikbaar voor de Engelsen en de eigen wijnbouw raakte in het slop. Maar na de tweede wereldoorlog begon Ray Barrington Brock in zijn tuin in Oxted (Surrey) met de eerste grootschalige aanplant van druivenstokken. Deze hobbywijnboer kreeg navolging en nog meer wijnpioniers begonnen met de wijnhobby. Het heeft er toe geleid dat de wijnbouw in Engeland nu weer op een redelijk niveau is aangeland.

Men heeft met het oog op het lage aantal zonne-uren en het koele klimaat vooral vroegrijpende druivensoorten zoals de müller-thurgau, reichensteiner, sheval, huxelrebe en bacchus aangeplant in goed beschutte wijngaarden. En natuurlijk vindt de oogst hier door de klimatologische omstandigheden laat in het jaar plaats, zo rond oktober november. Corien & ik bezochten de Tenterden Vineyard. Deze wijngaard, gelegen op beschutte zuidelijke hellingen, is de basis van English Wines. Men maakt hier wijn onder de naam Chapel Down. Wij dronken er een heerlijke witte Engelse wijn. Ik vond hem erg lekker, aromatisch, fruitig, helder en fris met een goede afdronk.

Tweet

Cock-fighting en Dutch bricks

Newport – De komst van het christendom is erg belangrijk als het om bier en bierhuizen gaat. Er zijn er immers geen betere brouwers dan monniken en priesters. Natuurlijk predikten zij ook matigheid en ingetogenheid, maar toch kwam er na de bouw van een kerk vaak al snel een kroeg in de buurt. De kerk en de kroeg hebben wat met elkaar. Zo is het ook in Engeland gegaan. In de achtste eeuw instrueerde Ecbricht, de aartsbisschop van York, zijn bisschoppen en priesters dat zij voor onderdak voor pelgrims en reizigers moesten zorgen. Het was een belangrijke ontwikkeling voor de ‘country inns’. Het leuke van Engeland is nu dat veel van die hele oude pubs de tand des tijd heel goed hebben doorstaan en nog steeds de dorst lessen van reizigers. Ik ben een reiziger die graag wordt gelaafd in zo’n oude traditionele pub. In de High Street in Newport op het eiland Wight zit op de hoek met de Mill Street The Castle Inn.

Het is de oudste inn van Newport. Hier verkocht men in 1300 al bier. Van Stuart, de man achter de bar, hoor ik dat er ook een connectie is met Nederland. Hij glimlacht als ik mijn wenkbrauwen optrek. “Een heel oude connectie zelfs”, zegt hij. Dan legt hij uit dat er in 1684 brand uitbrak in de pub. Ik ben bang dat een Nederlander daarvoor verantwoordelijk was, maar Stuart stelt me gerust: “The fire damaged the pub and the front wall was rebuilt using Dutch bricks”. Nu ben ik pas echt gerustgesteld.

Dutch bricks heeft namelijk helemaal niets met ons land te maken. Dutch bricks zijn gemaakt van een mengsel van cement, zand en aarde. Ze worden Dutch genoemd omdat men daarmee aanduidde dat ze van inferieure kwaliteit zijn. De Engelsen en de Nederlanders voerden immers altijd oorlog en daarom was alles wat niet deugde onze schuld. Overigens bestaan deze soort bouwblokken nog steeds, maar nu worden ze “Mexican concrete” genoemd. Stuart weet nog een leuk feit over zijn pub. “The Castle Inn was the last pub in England to be licensed for cock-fighting”, zegt hij trots. De pub kreeg de vergunning in 1705, maar maakt er gelukkig al heel lang geen gebruik meer van.

Tweet

Sounds, sights and smells

Minehead –In 1874 opende het treinstation van Minehead in Somerset. Het was het begin en eind van de Minehead Railway. Op deze lijn reden de treinen van de Bristol and Exeter Railway, die later in 1897 opging in de Great Western Railway. Maar ook dat was nog niet het einde. Na de Tweede Wereldoorlog werden de regionale treinmaatschappijen genationaliseerd en werd ook dit station onderdeel van British Railway. Het doek voor het station viel in definitief 1971 toen British Rail het station sloot. Maar ach, was is definitief. In Engeland zijn er erg veel treinenthousiasten. Mannen en ook vrouwen die op vrijwillige basis heel veel werk en vrije tijd steken in het runnen van wat ze hier een ‘heritage railway’ noemen. Zo ontstond hier de West Somerset Railway.

Er rijden treinen van Minehead naar Bishops Lydeard en weer terug. Dat is een ritje van ongeveer 20 miles. Onderweg doen de diesel- en stoomtreinen acht kleine stationnetjes aan. Je kunt een kaartje kopen om naar een van de stations te reizen, maar je kunt ook een ‘Rover ticket’ aanschaffen. Daarmee kun je de hele dag heen en weer reizen op dit traject. Voor toeristen die willen genieten van de ‘sounds, sights and smells’ van vroeger een prachtig dagje uit. Bovendien hebben de meeste treinen een buffetwagen en een bar. Tot mijn verbazing was het niet alleen mogelijk om een Cream Tea te bestellen, maar ook Fish ’n Chips’ wordt aanboord van de trein geserveerd. En als een gewoon dagje met de trein niet genoeg is, stap dan eens aan boord van een speciale ‘murder mystery’ trein. Kun je tussen neus en lippen door ook nog een kapitaal delict oplossen.
Tweet

King’s School Shop

Canterbury – Engeland is het land van tradities. Niets verandert er, tenminste niet snel. Het heeft bijvoorbeeld heel wat jaren geduurd voordat de openingstijden van de pubs weer een beetje gingen lijken op die van het vasteland van Europa. De massale openbare dronkenschap die men verwachtte als de pubs eerder en langer open mochten zijn, bleven achterwege. Je komt niet zo gauw voor een verrassing te staan als je hier bent.
Daarom was ik dan ook nogal verbaasd dat de winkel op 28 Palace Street in Canterbury gesloten was. De laatste keer dat ik hier was zat hier nog King’s School Shop, een boekwinkel met een zeer eigenzinnig en gevarieerd assortiment in een van de bekendste gebouwen van Canterbury. Vooral op het gebied van kinderboeken had men hier veel. De boekenwinkel heeft het opgegeven. Het kopen van boeken via internet heeft hen de das omgedaan. Het gebouw dateert volgens een jaartal op de gevel uit 1617. Helemaal zeker weet ik dat overigens niet. Het werd waarschijnlijk gebouwd in opdracht van een zekere meneer Avery Sabine, een lakenhandelaar.

Zijn initialen zijn ook nu nog zichtbaar bovenaan de gevel. In dit gedeelte van Canterbury woonden heel veel handelaren in laken en stoffen. Na de lakenhandelaar werd het huis gebruikt als "Y'Olde Curiositie Shoppe" voor antiek en curiosa. Daarna werd het "The Old Curiosity Tea Shoppe” en kon je er zelfgemaakte taarten kopen. Maar het werd het bekendst als de "King's School Shop", de winkel voor de leerlingen van King’s School, die er daarna in kwam. Wanneer het scheefzakken van het huis is begonnen, weet ik niet, maar pas in 1980 zag men kans om het gebouw te stabiliseren en te behoeden voor verder scheefzakken. Het is nu helemaal gerestaureerd, maar behield de scheve verschijningsvorm. Ik ben benieuwd wat men nu in dit opmerkelijke gebouw zal onderbrengen.

Tweet

Voor een van de twee

Land’s End – Sinds het digitale tijdperk steeds nadrukkelijke deel uitmaakt van ieders leven komen er steeds meer fotografen bij. Als er een bus met toeristen stopt bij een bezienswaardigheid blijkt dat alle inzittende zijn voorzien van een digitaal cameraatje. Jong en oud maken tegenwoordig foto’s. Je hoeft ook niet meer zuinig te doen met je filmmateriaal. Knip maar rustig door. Er zit altijd wel een goeie bij. Dat was in de tijd dat er 36 opnamen op een filmpje zaten wel anders. In die tijd maakten de meeste mensen slechts foto’s van ma, pa of de kinderen die glimlachend voor de bezienswaardigheid staan. Er werd geen film verspild met het maken van foto’s van bloemen of dieren ofzo. In deze digitale tijd is dat anders. Nu kan iedereen naar hartenlust zijn creatieve talenten ontwikkelen en foto’s maken van allerlei interessante of grappige momenten.

Corien is geen uitzondering. Ze maakt op reis veel foto’s en heeft een eigen Flirck-site. De foto’s bij dit stuk zijn door haar gemaakt op Land’s End. Dat uiterste punt van Engeland is het domein van allerlei soorten meeuwen. Corien zag twee meeuwen die in een soort contemplatieve bui voor zich uit staarden. Gezellig samen op een rotsje en niets anders doen dan naar de zee staren. Ook een zeemeeuw kan soms zin in hebben, vermoed ik.

Mijn echtgenote greep kordaat haar cameraatje en maakte een plaatje van de twee dieren. Terwijl zij dat deed naderde van de andere zijde een echtpaar. Natuurlijk ook uitgerust met een camera. Bij het zien van de twee meeuwen op het stukje rots hield het stel de pas in. De man richtte zijn lens op de twee vogels en sloop nog dichterbij. Hij sloop steeds een pasje dichterbij. Hij wilde de beide vogels van heel dichtbij vastleggen. De spanning was voelbaar. Corien hield haar camera bij de hand. Ze wachtte op het moment dat de man net iets te dichtbij zou komen en de vogels het voor gezien zouden houden.

Het gebeurde precies zoals zij in gedachten had. De man mistte zijn moment, maar Corien niet. Ze drukte af op het moment dat een van de vogels de kuierlatten neemt. Dat zijn leuke momenten voor een fotograaf. Tenminste voor een van de twee.

Tweet

Een koster is nooit klaar

Truro – Zoals de Nieuwe en de Oude Kerk het karakter bepalen van Delft, zo bepaalt The Cathedral of the Blessed Virgin Mary in Truro de allure van dit stadje. Het is een neogotische kerk. Tenminste zo noemen wij dat. Hier heet dat Early English, maar dan wat mij betreft wel met veel Franse invloed. Door het sobere geheel is een toonbeeld van gratie en grootsheid geworden. Omdat er niet de gebruikelijke opzichtige decoraties zijn gebruikt is er een enorme ruimtewerking. De kerk heeft drie slanke torens. Je ziet ze al van verre als een bekroning van de kathedraal boven de stad uitkomen. Elke dag is er om elf uur een rondleiding door de kerk door een student kunstgeschiedenis. Wij waren op tijd aanwezig om met de student mee te lopen. Helaas kwam de jongeman of –dame juiste deze morgen niet opdagen. Robert, de koster van de kathedraal kwam het ons vertellen. “Hoe lang werkt u hier al”, vroeg ik hem. Ze ogen begonnen te glimmen en trots vertelde hij dat hij al 28 jaar lang hier werkt als koster. “Vorig jaar ben ik hier in de kathedraal getrouwd”, zei hij trots. “Waarom leidt u ons dan niet rond. U weet vast ook veel te vertellen”, suggereerde ik. Hij keek me een paar seconde aan, maar aarzelde eigenlijk niet. “Ik weet alles van de kerk. Ik ken elk hoekje en gaatje als mijn broekzak”, schepte hij nu al op. ”Volg mij maar”, zei hij en stapte de kerk in.

Het werd een hele leuke rondleiding. Tijdens de rondgang liepen er steeds meer mensen met ons mee. Op den duur was het een flinke groep geworden. Hij stopte bij alle bijzondere zaken van de kerk. Hij stopte bij de lezenaar, hij demonstreerde het doopvont, liet het ‘geheime’ deurtje zien waar de organist naar boven moet, legde hij uit hoe de stoelen moeten worden klaar gezet voor een kerkdienst, voor een trouwerij en voor een begrafenis. Hij vertelde hoe je watervlekken van het marmer kunt verwijderen, hoeveel pijpen er in het orgel zitten, hoe je al het koper snel kunt poetsen en hij liet het plekje in de kerk zien waar de vorige organist na 25 jaar trouwe dienst een maand voor zijn pensionering een fatale hartaanval kreeg. Kortom het was een boeiende rondleiding. Een rondleiding die ik niet snel zal vergeten. Niets over de kunstwerken en geen woord over de bouwstijl van de kathedraal, maar ik weet nu wel dat hij pas laat in zijn leven zijn vrouw ontmoette en dat hij heel gelukkig met haar is, dat het heel lastig is om water weer uit het doopvont te krijgen met een klein emmertje en dat het werk van een koster nooit klaar is. Wat mij betreft kan hij de rondleidingen voortaan ook wel doen.


Tweet

Te warm voor literatuur

Bath – De Engelse schrijfster Jane Austen (1775 – 1817) publiceerde zes boeken. Daarvan spelen zich er twee af tegen het decor van de stad Bath. Dat zijn de boeken (Northanger Abbey en Persuasion) die bovendien pas een jaar na haar dood verschenen. Haar eerste twee boeken Sense and Sensibility en Pride and Prejudice zijn in ons land het bekendst. En dat misschien nog wel het meest door de vele verfilming die de BBC van de boeken maakte. Nederlanders staan zich dan ook niet te verdringen voor het Jane Austen Centrum in Bath. Wij hebben niet zoveel op met de thema’s in haar boeken.

Voor het huis staat een beeld van een negentiende-eeuwse vrouw. Ik vermoed dat het Jane moet verbeelden. Een man in een negentiende-eeuws pak moet de voorbijgangers op de het centrum wijzen. Het is ongetwijfeld zijn taak om de mensen over te halen om naar binnen te gaan. Als wij er langs komen is het een hete warme dag. Geen dag om binnen te zitten. De man heeft zich er al bij neergelegd. Hij laat zich geduldig fotograferen met voorbijgangers. Jane staart onverstoord in de verte en hij lacht. Het is ook veel te warm voor literatuur.


Tweet

Wat staat daar?

Bath – Niet alleen in Veldhoven is de puzzelkaart aangekomen. Ook in Stiphout is de kaart goed gearriveerd. Benthe, Sietske en Karsten hadden geen moeite met het leggen van de puzzel. Het handschrift van opa was lastiger.

Tweet

Knap gedaan

Bath – Aanzichtkaarten versturen is een bezigheid uit het verleden. Het is een activiteit die helemaal is ingehaald door twitter. Corien & ik hebben het nog wel een tijdje volgehouden, maar iedereen kan ons volgens via ODD en Flickr en dat we jullie het allerbeste wensen, mag ook bekend zijn. Maar er zijn uitzonderingen.

De kleinkinderen krijgen natuurlijk wel een teken van leven vanaf een vakantieadres. Dit keer kochten we puzzelkaarten in Falmouth. De boodschap stond op de achterkant. Dus er moest eerst gepuzzeld worden om die te ontcijferen.

Vandaag ontving ik in ons hotel in Bath via de e-mail het resultaat. Saskia heeft er een paar foto’s bijgedaan van de puzzelende Nienke, Dieuwertje, Emma en Abel. Zij hebben met z’n vieren de puzzel gelegd. Knap gedaan.

Tweet

Volgens de koster

Dunster – Vanuit ons raam in het hotel in Dunster kijken we in de High Street. We zien de mensen door de raampjes van de winkeltjes gluren en de menukaarten aan de buitenzijde van de restaurants lezen. Een autoambulance van de AA haalt de glanzend blauwe auto op van een hoogbejaarde mevrouw. Glanzen doet hij alleen nog aan de rechterzijde, links is hij over de hele lengte gedeukt en heeft een lekke band. Uit ons hotelraam is altijd wat te zien. Aan de achterzijde van ons hotel is het heel andere koek. Daar heerst een serene rust.

De tuin van het hotel grenst aan die van de kerk. Het is the Parish & Priory Church of St. George. Hoe oud het kerkje is wordt me niet duidelijk. Ik lees in een boekje in de kerk dat tussen 1090 en 1100 het kerkje werd geschonken aan de bisschop en monniken van Bath. Het bestond dus kennelijk al voor die tijd. Er is door de eeuwen heen wel het een en ander aan vertimmerd en verbouwd. Rond 1450 vond er zelf een bijna complete verbouwing plaats. Hoe het ook zij. Het blijft oud. Binnen in het kerkje valt een houten scherm op dat de kerk in tweeën deelt. Dat scherm is er rond de tijd van de verbouwing gekomen. Oorspronkelijk was het een grote ruimte met aan het eind het altaar. Waarom dan dit scherm?

Het antwoord kreeg ik van de koster die toen Corien en ik er waren juist bezig was de bloemen van afgelopen zondag op te ruimen. Hij vertelde dat rond 1400 de monniken en de gewone parochianen ruzie kregen over het gebruik van de kerk. De ruzie ging niet over ingewikkelde liturgische of religieuze zaken, maar over gewonen zaken. Wie mocht wat het eerste doen en wanneer. Wie mocht bijvoorbeeld de klok luiden en op welke tijdstip. De monniken en de gewone kerkgangers kwamen er niet uit volgends de koster. De zaak werd voorgelegd aan de soort religieuze scheidsrechterscommissie in Glastonbury. Die mensen kwamen met een Salomons oordeel. De pastor en de parochianen mochten een scheidsmuur oprichten. De ene helft van de kerk was daarna voor de monniken en de andere voor de gewone kerkgangers. Het heeft volgens de koster nog wel even geduurd voor dat het helemaal klaar was. Pas in 1499 was de scheidingswand in de kerk gereed. De monniken zijn later door Henry VIII de laan uitgestuurd, maar de scheidingswand is gebleven. De koster heeft er een mooi verhaal aan overgehouden.
Tweet

Voor geluk de heuvel op

Clovelly – Er zijn plaatsen waar de tijd heeft stilgestaan. Plaatsen waar nooit een fiets, een auto, een bus of een tram door de straten reed. Clovelly is een plaats aan de kust van Noord-Devon met witte huisjes waar al eeuwen lang niets is veranderd. Willen de mensen dan niet meedoen aan de vooruitgang? Willen misschien wel, maar ze kunnen niet. Clovelly is een dorpje met smalle steile straatjes met keitjes aan de donker blauwe kust van Devon. De straatjes zijn simpelweg te smal en de steil voor auto’s. Eeuwen lang vond het transport plaats met ezels. De dieren zijn er nog, maar worden niet meer voor transport gebruikt. In de zomer kunnen kinderen er een ritje op maken. Het vervoer heeft nu plaats met behulp van sleeën. Met mankracht worden de houten sleeën over kinderkopjes getrokken. Alles komt om op die manier het dorp binnen. De melkboer heeft een slee, de nieuwe meubeltjes worden per slee afgeleverd, net als het materiaal voor een kleine verbouwing.

Ik wist dat het klein, smal en steil was in Clovelly, maar schrok toch wel even toen ik mijn auto buiten het dorp moest parkeren. “Hoe kom ik met twee koffers bij mijn hotel?” vroeg ik de bewaker op het parkeerterrein. Hij keek enigszins meewarig naar me en zei: “Sjouwen”. Ik belde vanaf het parkeerterrein met het hotel en vroeg of men iemand wilde sturen om de koffers op te halen. “De jongen heeft op woensdag zijn vrije dag. Sorry, voor het ongemak”, was het antwoord van de juffrouw aan de andere kant. “Hoever is het?” vroeg ik angstig. “Ongeveer 400 meter”, was het antwoord. Dat bleek te kloppen, maar het was toch een hele tocht de heuvel op met twee koffers.

In het hotel bood het meisje opnieuw haar verontschuldigingen aan en verzekerde me dat als we weer vertrokken de koffers voor ons naar de auto zouden worden gebracht. Na een kop thee in de lounge van het hotel waren we weer voldoende op krachten om het dorp te verkennen. Omdat er helemaal geen auto’s of andere vervoersmiddelen zijn, lijkt het net of ons hotel in een opluchtmuseum staat. Vooral ’s avonds valt de stilte in het dorp op. Er is absoluut geen verkeerslawaai. Het dorp is een prachtig romantisch decor voor een trouwerij. The New Inn Hotel waar wij logeren is dan ook al voor een heel jaar elk weekend volgeboekt met huwelijksreizen en trouwerijen. Soms moet je voor je geluk de heuvel op.

Tweet

A story in a single frame

Truro – Een bekend spreekwoord luidt: “een beeld zegt meer dan duizend woorden”. Vanwege deze waarheid stuurt een krant als het maar even kan een fotograaf mee op een reportage. Schrijvers hebben daar mee leren leven. Zij weten dat het andersom ook waar is en dat voor enkele woorden soms heel wat beelden nodig zijn. Beelden en woorden hebben heel veel mogelijkheden, maar ook zo hun beperkingen. In het Royal Cornwall Museum in Truro heeft men een prachtige tentoonstelling ingericht die op deze twee gedachten hinkt. Aan de muren van een zaal op de eerste verdieping hangen 26 schilderijen die allemaal een verhaal vertellen. Soms zegt titel van een schilderij al veel, maar soms zet het je ook op het verkeerde been. In dit museum wordt aan de bezoekers gevraagd zelf het verhaal te vertellen van de voorstelling. Dat leverde soms heel verrassende resultaten op. Dit schilderij heet “Against Regatta Day”.

Het is van Stanhope Forbes (1857 – 1947). De schilder was lid van de invloedrijke Newlyn School en wordt ook wel ‘de vader van de Newlyn School’ genoemd. Ik heb – samen met dit echtpaar – lang naar het schilderij gekeken en geprobeerd om het verhaal te ontdekken. De titel “Against Regatta Day” lijkt me willens en wetens dubbelzinnig. ‘Against’ is een woord dat zowel ‘opnieuw’ als ‘tegen de tijd van’ kan betekenen. Het hangt van de context af. De kijker bepaalt nu de context. Een oude zeeman toont op een tafel een vlag die kennelijk moet worden versteld. Er staan klosjes garen in de goede kleuren op tafel. Meer kan ik niet bedenken. Een onbekende bezoeker van de tentoonstelling zag er meer in. Hij of zij schreef:

George Carter’s beard is a foggy day
A snowy blanket
And a frosty storm
George Baker’s beard is a dull grey fishing boat.
A dusty boathouse
And a shipwreck
If George Carter’s beard had a voice it would be
Broad, low and Cornish.

De tentoonstelling heet ‘A story in a single frame’. Bezoekers mochten zelf ook een verhaal vertellen met een enkel beeld. Mijn resultaat zie je hierboven, maar wat mijn verhaal is moet jij zelf maar bedenken.

Tweet

Zo gek nog niet

Penzance – Van ons hotel in Penzance in Cornwall in het zuidwesten van Engeland is het een half uurtje rijden naar het uiterste puntje van Engeland: Land’s End. Het is bovendien een fantastisch ritje door de prachtige gevarieerde natuur van Cornwall. Land’s End is een populair dagje uit voor de Engelsen en voor de toeristen die hier in de buurt zijn. We waren er maandag en ontmoeten er Ringo en Mathilde uit Liverpool.

Ze waren hier dertig jaar geleden voor het laatst. Toen was er een foto van het stel gemaakt. Ringo vroeg of ik - terwijl ze op dezelfde steen zaten als toen - een foto van hen wilde maken. Ik deed het graag. Hij bood onmiddellijk aan om ook een foto van ons te maken. Wij zitten op de zelfde steen waar Ringo & Mathilde dertig jaar geleden ook zaten.

Links Land’s End. Daarvoor Dr. Syntax Head en de rotspartij daar weer voor heet The Peal.
We maakten daarna een wandeling langs de kust naar de baai van het dorpje Sennen. Het is niet alleen een wandelgebied door grote open heidevelden op graniet met steile kliffen er liggen ook nogal wat rotsen voor de kust. Op een groep rotsen ongeveer 2 km. ten westen van Land’s End staat een vuurtoren. De toren heet Longships net als rotsen zelf. Eeuwenlang waren hier geen vuurtorens, waardoor er nogal regelmatig schepen strandden.

Longship gezien van Land’s End. Het witte huis heet The first and last house.Er kwam voor het eerst een vuurtoren in 1790. Dat is niet de toren die je nu op de foto ziet. Deze dateert uit 1873. Toen kwam er een nieuwe omdat de oude te laag bleek gedurende een storm. Nog verder ten westen van Land’s End liggen ongeveer 45 km verder de Scilly-eilanden. Het zijn een groep van vijf bewoonde en ongeveer 140 onbewoonde eilanden. De 'c' in Scilly wordt niet uitgesproken. Het klinkt in het Engels dus exact hetzelfde als het Engelse woord silly (gek). Daarom spreken ze hier in Cornwall en zeker op de eilanden zelf van "The Isles of Scilly" en zeggen ze dus zeker niet "The Scilly Islands". Op de "The Isles of Scilly" zijn ze zo gek nog niet.
Tweet

Een veranderd beeld

Canterbury – Waarom hangen twee vrouwen over de brugleuning van de Westgate Bridge in de historische stad Canterbury en fotograferen het water van de rivier the Stour? Wat is er zo intrigerend dat ze foto na foto schieten van de rivier?

Ze doen dat omdat ze gefascineerd zijn door twee andere vrouwen. Vrouwen die precies op dit plekje in de rivier, met aan de ene kant de oude stad en haar middeleeuwse verleden en aan de andere zijde de moderne stad, op de bodem liggen. Maak je geen zorgen er heeft zich geen ernstig misdrijf afgespeeld op dit idyllische plekje. Er liggen geen vrouwen van vlees en bloed op de bodem van de rivier. Het zijn twee onderwaterbeelden van de kunstenaar Jason DeCaires Taylor. Ze zijn vervaardigd van cement en hars. Ze zijn zo neergelegd dat ze vanaf de Westgate brug zijn te zien. ’s Nachts worden de beelden onder water verlicht. Het kunstwerk heet Alluvia (slib). Die naam heeft betrekking op de slibafzettingen die door het stijgen en dalen van het waterpeil van de rivier achterblijven. De beelden van de vrouwen zijn niet alleen mooi om naar te kijken. Ze fungeren ook als een baken voor het milieu. De algen die zich op de beelden vastzetten zijn namelijk indicatoren van de verontreiniging van het water door chemische stoffen en fosfaten die in de moderne landbouw worden gebruikt. Het is een kunstwerk dat steeds een andere indruk achterlaat bij de kijker. Omdat de oppervlaktespanning en het hoeveelheid water in de rivier verandert door de seizoenen en de lichteffecten veranderen door het tijdstip de dag, verandert ook het beeld dat je ziet. Waarom is niemand daar eerder opgekomen?

Tweet

Een uitdagende wandeling

Lydford – Vlak bij ons hotel in Tavistock ligt aan de westrand van Dartmoor het dorpje Lydford. In dit gebied ontspringen bijna alle rivieren van West-Devon. Een prachtig gebied voor wandelingen. Veel toeristen komen alleen met dat doel voor ogen naar dit deel van Engeland. Corien & ik besloten de wandeling bij Lydford Gorge te doen. Vlak bij het dorpje ontspringt de rivier de Lyd. Het heeft een prachtig diep dal uitgeslepen. Door deze gorge is een spectaculaire wandeling van 5 km uitgezet. Men had ons gewaarschuwd dat het inspannende wandeling was. De vrouw die ons de weg had gewezen naar de gorge noemde “walking in the gorge strenuous and quite challenging”. Dat kwam mooi uit want dat was precies waar wij zin in hadden: een uitdaging.
De wandeltocht beviel ons zeer en was veel minder inspannend dan ons was verteld. We moesten zo nu en dan wel langs tamelijk smalle richels naast een redelijk diep dal. Maar op zulke plekken was voor een leuning gezorgd. De wandeling voerde ons langs de 30 meter hoge White Ladywaterval en de grot van Devil’s Cauldron.

Tweet

Ter nagedachtenis

Ventnor – Als je in Engeland een rustig plekje, ver van de drukte van Londen, zoekt dan kom je naar het eiland Wight. Tenminste zo was dat in 1845. Koningin Victoria en haar echtgenoot prins Albert kochten in dat jaar Osborne House in East Cowes. Een goede keus want je hebt er een prachtig uitzicht op het water van de Solent, de baai tussen het eiland en het vasteland van Engeland. Het vorstelijke stel liet het huis plat gooien en een nieuw groot huis bouwen in de stijl van de Italiaanse renaissance. Ze gebruikten het als zomerverblijf. Wij reden er donderdag naar toe en ontdekten dat aan de inrichting niet veel is veranderd.

Ook al heeft het na de dood van Victoria ook dienst gedaan als herstellingsoord en als opleidingscentrum voor officieren van de Royal Navy. In die periode was er op de eerste verdieping een privémuseum ingericht door de Britse Koninklijke familie, die er jaarlijks bij elkaar kwamen ter nagedachtenis van Victoria. In de slaapkamer waar de vorstin overleed, kwam de familie bij elkaar en legde bloemen. Nu sta je er achter een koord te staren naar het bed waarin de vorstin overleed. Er is weinig privé in een koninklijk leven. Trouwens ook na je dood. Je wordt overal in het huis en de tuin voortdurend herinnerd aan de Koninklijke bewoners. Als ik de bordjes mag geloven, bemoeide prins Albert zich overal mee. Bij heel veel zaken staat dat hij het heeft ontworpen, mede ontworpen of dat het idee van hem kwam. Er is ook een personeelslid dat aandacht krijgt.

Het is John Brown. Hij was een Schots personeelslid van Koningin Victoria en werd door de majesteit erg gewaardeerd en door anderen verafschuwd vanwege zijn invloed en informele manier van doen. Er is veel gespeculeerd voor de aard van de relatie die hij en de vorstin hadden. Hoe het ook zij. Er hangt in het huis een schilderij van hem en Victoria en in de tuin staat een bank ter herinnering aan hem. Hij had dus wel een special plaatsje.

Tweet

Gezonde buitenlucht

Ventnor – Met een tussenstop in Guildford waar we de lunch gebruikten reden we gisteren naar the Isle of Wight. We verblijven daar in een hotel in Ventnor. Het hotel - bijna nog helemaal in Victoriaanse stijl met hoge plafonds en een indrukwekkende trap - ligt op het puntje van het eiland. Het heeft behalve een eigen zwembad ook een eigen golfbaan. Ik vraag me af hoeveel balletjes over de rand van de afgrond op het strand of in zee terecht zijn gekomen. Om de foto van Corien te maken met het hotel op de achtergrond moest ik op het randje staan. De tweede foto toont hoe diep het op dat plekje is. Bij aankomst bij een nieuw hotel is onze taakverdeling al heel wat jaren helder. Terwijl ik de auto parkeer, checkt Corien ons in. Ik bemoei me daar niet mee.

Corien heeft speciale wensen als het om een kamer gaat en zorgt er voor dat men die begrijpt. Ik sta daar nooit bij, want ik ben een watje die al gauw iets goed vindt. Deze keer moest ik toch heel even denken aan Fawlty Towers. Toen Corien na het inchecken weer naar buiten kwam werd zij gevolgd door een man die onze koffers naar de kamer zou brengen. Dat is op zich niets bijzonders. Maar toch moest ik iets overwinnen om hem onze koffers mee te geven. Ik weet namelijk wat ze wegen en de man was zeker tien jaar ouder dan ik. Niettemin tilde hij de twee koffers moeiteloos op. “Er zitten wieltjes onder”, haastte ik mij te zeggen. Hij knikte, maar maakte er geen gebruik van. Moeiteloos liep hij ons voor naar onze kamer op de eerste verdieping. De lift vond hij kennelijk ook iets voor watjes.

Terwijl hij Corien alle zaken van de kamer uitlegde, bewonderde ik het uitzicht. Ik complimenteerde hem daarmee: “Het is werkelijk prachtig”. “Deze kamer heeft misschien wel het mooiste uitzicht van allemaal”, antwoordde hij. Het viel me op dat hij ondanks het gesjouw met de koffers niet hijgde. Het zal de gezonde buitenlucht wel zijn.

Tweet

“Ik heb hem uit”

Ashford – Volgens een foldertje dat ik vond in ons hotel in Ashford vind je ‘The home of the English wine’ in Small Hythe. Het is een klein dorpje in de streek Weald bijna tegen het stadje Tenterden aan. Je begrijpt dat ik de verleiding niet kon weerstaan om daar heen te rijden om te zien of er omfietswijn was te scoren. Ik laat je dat later op ODD nog wel weten. Voordat we naar de vineyard reden, parkeerden we in Tenterden. Al uit de verte is de toren van de St. Mildred Church zichtbaar. Vanaf de top heb je ongetwijfeld een prachtig uitzicht over Tenterden en de Weald. Maar ik vond het net een paar treetjes te veel. Dus bleven op de begane grond in de brede High Street. Er staan talrijke vakwerkhuisjes en cottages in Georgian stijl. Maar gelukkig voor Corien bovendien een heleboel leuke winkeltjes. Alleen in deze hoofdstraat is dus al veel te zien en beleven. Maar er is nog veel meer hier.

Je kunt vanuit Tenterden ook met de antieke trein van de Kent and East Sussex Railway naar Bodium. Naast het Edwardian station is zelfs een klein spoorwegmuseum waar je alles over de geschiedenis van deze lijn te weten komt. We gingen er niet heen en trotseerden ook de treinrit. We doen dat wel eens als we hier met kleinkinderen zijn.

Wat we niet konden weerstaan was de William Caxton. Dat is de naam van een van de vele pubs. De pub dank zijn naam aan een pionier op het gebied van de boekdrukkunst. Daar is binnen niet veel van te zien. De huidige generatie pubgangers is dankzij Wifi in de weer met een laptop of een smart phone. Daar tussen voelen wij ons wel thuis. Terwijl ik in de weer was met mijn laptop, las Corien een krant die ze had gekregen van een man die samen met zijn vriend een tafeltje verder zat. “ I’m finished with it”, zei hij met een verlegen lachje toen Corien op zijn krant had gewezen. Waren er toch nog gebruikers van de boekdrukkunst in de William Caxton.

Tweet

Vriendelijk knikken

Ashford – Er zijn heel wat redenen om een bezoekje te brengen aan Canterbury. Corien & ik zijn vaker in deze stad in Kent geweest, maar besloten om afgelopen zondag onze kennismaking met de stad te vernieuwen. Zoals ik al zei zijn er veel redenen en bezienswaardigheden om hier heen te rijden. Je zou denken dat op zondag de kathedraal de grootste aantrekkingskracht heeft, maar dat bleek toch niet zo te zijn. De meeste bezoekers waren op weg naar het gebouw gestrand in een van de vele winkelstraatjes. Wij bereikten de kathedraal wel.

Veel kerken in Engeland, maar ook in ons land, hebben een groepje mensen, meestal zijn het middelbare vrouwen, die zorgen voor de bloemen in de kerk. Elke zondag staat er een verse bos bloemen, die qua kleur ook nog aansluit bij de gebeurtenissen van het kerkelijk jaar. Deze kerk heeft meer dan een groepje. Het heeft een Cathedral Flower Guild. Enkele leden daarvan ontworpen een Paastuin. Samen met leden van de Cathedral Works’ Department bouwden ze die in een van de perken van de kerk. Dat is nog eens wat anders dan een bos bloemen in de juiste kleur. Omdat Pasen al achter de rug is, was het bord bij de tuin weggehaald. De bezoekers liepen er dan ook achteloos aan voorbij. Kruis en graf staan in deze Paastuin vlak bij elkaar. Een suggestie die ze waarschijnlijk hebben opgedaan in het evangelie van Johannes.

Wat de schrijver van dat evangelie niet kon bevroeden is, dat nu twee millennia later er audio-rondleidingen in het Engels, Nederlands, Frans, Duits, Spaans, Italiaans en Japans beschikbaar zijn. Er zijn winkels met boeken, cadeaus, souvenirs, ansichtkaarten en nog veel meer artikelen met de kathedraal als onderwerp. Maar het blijft een kerk en er is dus ook een bordje waarop staat te lezen dat je altijd een beroep kunt doen op een priester. Ik heb er een paar gezien. Vriendelijke in het zwart geklede mannen. Niemand vroeg hen iets. Ze behoefden alleen maar vriendelijk te knikken.

Tweet