Groeten uit Normandie Delft – Vandaag arriveerden we weer op thuisbasis. Corien uit Denmarken en ik uit Schotland. Er moet veel gebeuren. Eerst moeten de koffers leeggehaald. Verder heeft de tuin water nodig, want het was hier kennelijk net zo warm als op ons vakantieadres. Er wacht ook een stapel post, waaronder deze kaart uit Normandie, voor de redactie en lezers van ODD. Die kan ik niet laten wachten, eerst dus maar een kaart op ODD voordat we aan de klussen beginnen. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Débarquement en Normandie Ze schrijven: 14-07-‘06 We kamperen een week in Normandie (aan de zuidkust bij Grandville). Vandaag bezoeken we o.a. het noordelijk gelegen Arromanches, waar 62 jaar geleden de invasie van de geallieerden plaatsvond. groet van Pieter Jan en Nellie

Nu of nooit in Glasgow Glasgow – Donderdag bezochten Ad en ik Kelvingrove, een schitterend gebouw van rode natuursteen, waarin een van de mooiste gemeentelijke verzamelingen kunst en kunstvoorwerpen van Europa is ondergebracht. Het Edwardiaanse monumentale gebouw is pas begin deze maand weer heropend nadat het volledig was opgeknapt. Het eerste weekend na de heropening bezochten 55.000 mensen Kelvingrove. Het was de bedoeling om het museum beter toegankelijk te maken en meer bezoekersvriendelijk. Daarin is men zeker geslaagd. In de 19 grote zalen zijn de stukken allemaal heel goed te bezichtigen. De facelift ter waarde van £ 27,9 miljoen van Schotlands belangrijkste gratis topattractie duurde meer dan drie jaar. We deden gisteren een wereld aan indrukken op. We verkenden de noordpool vanuit de nieuwe multisensorische Object Cinema. We kwamen alles te weten over de beroemdste inwoner van Glasgow de architect en ontwerper Charles Rennie Mackintosh. En dan was er natuurlijk het beroemde stuk van DaliChrist of St John of the Cross. Het schilderij hangt niet zoals ik verwachtte prominent in een zaal, maar aan het eind van een lange corridor. Het is daar steeds druk met kijkers. In veel musea rust op het nemen van foto’s een taboe. Hier niet. Men heeft geen enkel bezwaar tegen het nemen van een foto. In het museum hangen nog veel meer werken van beroemde kunstenaars. We zagen Van Gogh, Rembrandt en een heleboel Franse impressionisten. Er is ook werk van moderne kunstenaars te bewonderen. Deze versie van Elvis inspireerde Ad meteen tot zijn eigen versie van 'It’s now or never'.

Een vlucht met de korhoen Grieff – Naast ons hotel in Edinburgh bevond zich de ingang van de dierentuin. Dagelijks zag ik grote drommen mensen naar binnen gaan om daar de dieren te kijken. Dieren bekijken in een dierentuin is heel leuk, maar beter is het om de dieren in hun natuurlijke habitat te bekijken. Dat is de methode die Ad en ik deze week graag hanteren. Maandag bekeken wij de beroemde korhoen (the Famouse Grouse) in zijn natuurlijke omgeving. We reisden ervoor naar Grieff. Daar bevindt zich de Glenturret distilleerderij waar al meer dan 200 jaar de gelijknamige single malt whisky wordt gemaakt. Deze Glenturret Single Malt is een van de essentiële whisky’s in de blend van The Famouse Grouse. Andere bekende malts die in deze blend gaan zijn The Macallan en Highland Park. Behalve grain whisky worden meer dan dertig malts gebruikt voor the Famous Grouse. Naast een rondleiding waarin het hele productieproces van de whisky aan de orde kwam, brachten we ook een bezoek aan de ‘nosing and tasting bar’ waar we lieten zien reeds aardig op weg te zijn om blend master te worden. Maar we deden nog meer dan dat. In de Famouse Grouse Experience vlogen we in een videoshow met de korhoen langs de Schotse kusten en over het low- en het highland. Een heel aparte ervaring. De vogel bracht ons uiteindelijk weer veilig terug naar de oudste distilleerderij van Schotland waar we ter afsluiting van ons bezoek nog een glaasje Famouse Grouse dronken.

The Scotch Malt Whisky Society Edinburgh – In Queen street vind je het statige gebouw van de chique whiskyclub: The Scotch Malt Whisky Society. Dit gezelschap telt 20.00 leden over de hele wereld. Zij kunnen hier terecht om de fijnste whisky van Schotland te proeven. Vanaf 70 pond ben je lid. Dat geeft je dan het recht om gebruik te maken van de lounge- en ontvangstfaciliteiten van de club. En bovendien – en daar gaat het natuurlijk om – kun je de meest exclusieve whisky’s proeven. Ze vertellen je alleen niet wat je drinkt. De proefcommissie – the tasting panel – krijgt elk jaar van de stokerijen vaten met whisky. Alleen als de leden van de commissie de whisky in orde vinden, mag het in de club geschonken worden. Die test is heel streng, zestig procent komt niet door. De drank wordt in de club geschonken vanuit een genummerde fles. Alleen de proevers uit de commissie weten welke whisky correspondeert met het nummer. De eigenschappen staan natuurlijk wel omschreven op de menukaart. Ook het personeel kent slechts de eigenschappen van de drank, niet de naam. Je kunt je dus wel laten adviseren. Wil je een klassieke malt van de westkust met een wat peaty afdronk, maar verder niet te sterk? Ik gok dat het dan een oude Talisker of een Oban wordt. Of ik gelijk heb, weet ik niet. De etiket op de fles toont alleen het nummer. Overigens moet je – ondanks je 70 pond lidmaatschap – wel gewoon betalen voor je drankje.

Drie redenen om te gaan Edinburgh – In the National Gallery of Scotland bevindt zich een gedeelte van de Schotse nationale kunstcollectie. Zondag bezocht ik dat museum terwijl Ad het kasteel in Edinburgh bezocht. In het museum is werk te vinden vanaf de vroege renaissance tot het einde van de negentiende eeuw. Er is werk van Raphael, Botticelli, Titian, Monet, Van Gogh, Rembrandt, Frans Hals en Gauguin. Natuurlijk is er ook heel wat werk van Schotse kunstenaars zoals Raeburn, Ramsay en Wilkie te vinden. Er waren zeker drie redenen om het museum te bezoeken. De eerste is de tentoonstelling van etsen van Rembrandt. De drie favorieten thema’s van onze grote meester – zelfportretten, bijbelse scènes en het alledaagse leven – bleken ook nu weer ruimschoots vertegenwoordigd. Ik kon op mijn gemak alle tentoongestelde werken bestuderen. Ook de tentoonstelling ‘Van Gogh on Art’ was zeer de moeite waard. Vincent schreef bijna dagelijks een brief aan zijn broer Theo. In die brieven sprak hij vaak over medekunstenaars. Hij beschreef schilderijen van hen en gaf een oordeel. De bewuste schilderijen werden hier tentoongesteld samen met de teksten van Vincent van Gogh. Een interessant idee dat een boeiende tentoonstelling opleverde. De derde reden is een schilderij van de Delftse meester Johannes Vermeer. In permanente collectie van the National Gallery of Scotland bevindt zich een vroeg werk (1654/55) van Vermeer ‘Christus in het huis van Maria en Martha’. Dat werk wilde ik wel weer eens terugzien. Er was niet veel belangstelling voor het werk van mijn plaatsgenoot. Iedereen kwam voor de tijdelijke tentoonstelling van Rembrandt. Ik had dus alle ruimte om er om mijn gemak van te genieten. Jammer dat je niet mag fotograferen in the National Gallery of Scotland.

Our Distillery Tour starts Edinburgh – Onze whiskyreis begon zaterdag met een klassieker. In het plaatsje Pencaitland, in de schilderachtige ‘Tuin van Schotland’ vlak bij de hoofdstad Edinburgh, bevindt zich de prachtige Victoriaanse distilleerderij van Glenkinchie. De Glenkinchie distilleerderij is opgericht in 1837 en in 1890 verbouwd. Het is een van de weinige nog overgebleven Lowland malts. Het wordt the Edinburgh malt genoemd, legde onze gids Pete aan Ad en mij uit. Op weg naar Pencaitland zagen we al dat het gebied rijk is aan vruchtbare grond waar de gerst alle ruimte heeft om welig te groeien. Het water voor de whisky komt uit een eigen bron. We waren de eerste gasten van deze zaterdagmorgen en werden in het bezoekerscentrum door Pete en Anne welkom geheten. Anne vertelde dat ze elk jaar naar Nederland komt om daar met de Glenkinchie deel te nemen aan de jaarlijkse whiskyproeverij in de Sint Pieterkerk. Na een bezoek aan het museum bij de distilleerderij, werden we door Pete samen met nog enkele gasten rondgeleid door de distilleerderij zelf. Na dit bezoek was het tijd om zelf te gaan proeven. In het speciale proeflokaal proefden we niet alleen de tien jaar oude Glenkinchie, maar ook Dalwhinnie, Cragganmore, Oban, Talisker en Lagavulin (de andere whisky’s van de beroemde Classic Malt Serie uit 1988). Glenkinchie Single Malt heeft een licht gouden kleur. De geur vond ik een beetje zoet en wat peaty (turfrook). We vonden hem droog en licht van smaak met zoete fruittonen. Een heerlijke malt om onze trip door whiskyland mee te beginnen.

Dortmund – Jullie kennen Dortmund wellicht vooral als de stad van kolen en staal en verder is de grootste stad in het Ruhrgebied natuurlijk ook bekend door voetbalclub Borussia Dortmund. Omdat de stad tijdens de Tweede Oorlog heftig is gebombardeerd, zijn er in het centrum weinig historische gebouwen te bewonderen. Toch is een wandeling door het centrum van de stad wel de moeite waard. Samen met Ad & Els deden Corien & ik het afgelopen zondag.


We wilden namelijk de nieuwe attractie die hier sinds 2005/2006 is te vinden bewonderen. Het zijn de vliegende neushoorns die nu in het centrum van de stad zijn te vinden. De gevleugelde dieren wonnen de harten van de Dortmunders en zijn sindsdien verzekerd van een plekje in de zevende stad van Duitsland. Ik vind het immer een goed idee als een stadsbestuur een dergelijk kunstproject organiseert.

Excuus Delft – De komende tijd zal ik wellicht niet zo veel aandacht aan het Ongehoord Digitaal Dagboek (ODD) kunnen besteden. Corien en Els zijn met Marlotte en Anne-Sofie vertrokken naar Denemarken en Ad en ik maken een reis door Schotland. Erg veel plannen hebben Ad en ik nog niet gemaakt. We willen wel wat aandacht besteden aan het productieproces van whisky en zullen dus wat distilleerderijen bezoeken. Als er overigens niet elke dag een stukje op ODD staat, heeft dat niets te maken met onze gezamenlijk bezoeken aan whiskyproeverijen, maar uitsluitend aan het ontbreken van internetcafés. Niettemin toch maar bij voorbaat mijn excuus voor het ontbreken van jullie dagelijkse stukje.

Lullaby of Birdland Veldhoven – De bekendste compositie van de blinde van oorsprong Britse jazzpianist en componist George Shearing is ongetwijfeld ‘Lullaby of Birdland’. De muziek van deze ‘Bob standard’ staat bij Sander op de piano, zoals deze foto bewijst. Het nummer werd het ‘volkslied’ van de gelijknamige jazzclub in New York waar het naar werd genoemd door de componist. Later is er door Paul Madeira een tekst opgemaakt, waardoor het nu ook als ballad heel bekend is. Nienke is zich van dit muzikale hoogtepunt uit de jazz nog in het geheel niet bewust. Zij concentreert zich op haar schriftje. Onze oudste kleindochter zit sinds kort op pianoles. Ze speelt haar oefeningen uit het schriftje met overtuiging en heel geconcentreerd. Wellicht heeft ze al dromen over een carrière als pianiste. Ze schreef in ieder geval boven het tekeningetje dat ze in haar pianoschrift maakte ‘Vluugool’. Zes jaar is een mooie leeftijd om met pianoles te beginnen. Het duurt nog wel even ze voor aan de muziek van George Shearing toe is, maar de start van haar muzikale leven klonk mij al als een echte ballad in de oren. Die vleugel komt heus wel. Klik hier en luister naar wat George Shearing zelf zegt over zijn compositie.

Van schots naar schots Otterloo – Als je de beeldentuin van het Kröller-Müller museum in Otterloo bezoekt, neem je zeker het door de Franse kunstenaar Jean Dubuffet (1901 – 1985) vervaardigde ‘Jardin d’Email’ mee in je tocht door de tuin en langs de kunstwerken. Het kunstwerk uit1973 is een voorbeeld van Environment-art, een stroming van de conceptuele kunst. Je kunt er niet alleen langslopen, je kunt er in lopen, op zitten, in liggen, in glijden en struikelen. Het is echte driedimensionale kunst. Hoewel Dubeffet een opleiding had als kunstenaar, gaf hij tot 1942 leiding aan het wijnbedrijf van de familie. Daarna kreeg de kunst weer de prioriteit. Hij had veel belangstelling voor tekeningen van kinderen en geestelijk minder begaafden. Hiervan legde hij een grote verzameling aan. Hij noemde deze kunst Art Brut. Later werd het werk van Dubuffet en dat van zijn volgers aangeduid met deze term. Hij bracht de verf dik aan op zijn doeken. Zijn schilderijen doen mede daardoor primitief aan. De voorstelling lijkt wel minder belangrijk. Jean Dubuffet was een wegbereider van het zogenaamde informele schilderen. Hij kreeg in de pers veel aandacht vanwege het brute karakter van zijn schilderijen. Hij gebruikte niet alleen verf, maar verwerkte ook asfalt en gebroken glas in zijn schilderijen Ik houd van zijn rebelse humor. Later – in de jaren zestig van de vorige eeuw – werkte hij meer met plastic, waardoor zijn werk nog driedimensionaler werd. ‘Jardin d'Émail’ maakte hij in opdracht van het Kröller-Müller museum. Het is een kunstwerk waar je heel lang mee bezig bent. Je loopt er eerst omheen, je kijkt er uit de verte naar en je gaat via een verborgen trapte naar binnen. Als een pinguïn die van schots naar schots springt, ga je daarna over de witte vlakken.

Barbecuefeestje Barrie – Je zult het misschien niet willen geloven, maar ik heb nog niks van de BBQ-feesten in de stad gezien. Teveel andere dingen hielden ons bezig. Vorige week waren Bas en Janneke hier op bezoek. We hebben toen onze eigen barbecuefeest georganiseerd in de tuin. Piet and Jane waren ook gekomen met twee van hun kinderen, Jeff and Betsy-Marie met hun aanhang. Het weer was uitstekend en het werd een heel gezellige avond. Na de barbecue hebben we een kampvuur aangelegd in de achtertuin om marshmallows te roosteren. Het vorige weekend is Corrie met zes dames van het rusthuis waar zij werkt naar Ottawa geweest voor whitewater-rafting. Je gaat dan met twaalf mensen in een rubber boot de rivier af. Het was maar goed dat ze een zwemvest aan had en een helm op, want ze waren nog maar net begonnen of Corrie werd door het ruwe water in de rivier ingegooid. Ze verloor daarbij haar bril (een oude). Maar het was een reusachtig leuk weekend. De volgende keer ga ik zeker ook mee! Dochter Elizabeth gaat volgende week naar Whistler (Canada’s grootste en populairste vakantieoord), waar haar broer Andrew ook woont en werkt. Ze heeft daar– via internet – een fulltime baan gekregen in het kinderonderwijs. Daar is hier in Ontario moeilijk werk in te vinden. Ze reist met de bus in drie dagen naar haar bestemming in Whistler. Corrie & ik zijn van plan om daar in augustus op vakantie te gaan. Dat komt mooi uit nu twee van onze kinderen in Whistler wonen. Wij gaan per vliegtuig (vijf uur vliegen) en zien er naar uit. Een bijdrage van Warrie

Vakantieland Kroatië Porec – Bob & Saskia vieren samen met hun kinderen en (schoon)ouders vakantie in Porec, een levendig havenstadje aan de westkust van het schiereiland Istrië. Een verstandige keus want door de eeuwen heen komen hier al mensen naar toe om in de heuvels rondom Porec vakantie te houden. Dat begon zo´n tweeduizend jaar geleden al met de Romeinen. Alle ingrediënten voor een heerlijke vakantie zijn aanwezig, laat Saskia via aan MMS weten. Ze doelt op de zon, het heerlijke zwembad en de zee. ”Benthe en Sietske hebben al een lekker kleurtje”, meldt ze. ”Karsten heeft het ook reuze naar zijn zin. Hij speelt graag met water”, voegt ze daaraan toe. Er zijn ook erg veel water- en andere sportvoorzieningen. Regelmatig strijken er sportploegen neer om een trainingskamp te beleggen. Zo bereidt het Kroatische nationale voetbalelftal zich hier vaak voor op interlands. Natuurlijk bezoeken ze ook – zoals de foto laat zien – wat stadjes in de omgeving. Want Porec is al meer dan 2000 jaar oud en rijk aan culturele monumenten.

Zomer in Exloo Exloo – Saskia & Sander vieren hun zomervakantie dit jaar in het Drentse Exloo. Corien & ik zaten afgelopen vier dagen in een hotel in Nunspeet. Niet echt in de buurt, maar dichtbij genoeg om een bezoekje aan het brinkdorp op ‘de Hondsrug’. te brengen. We maakten er een tocht naar toe door prachtige bossen en over de grote stille heide waar de herder nog echt met zijn schaapskudde rondtrekt. Het dorp heeft als enige in ons land nog een eigen schaapskudde. De dieren trekken elke dag naar de heide en komen aan het eind van de middag weer terug in de schaapskooi op de brink in het dorp. Toen we arriveerden stonden Sander & Saskia met Nienke, Dieuwertje en Emma op de oprijlaan van het park. Ze hadden een leuk programmaatje samen gesteld voor de dag. Na de lunch brachten we een bezoek aan het cultuurhistorisch museum Bebinghehoes. Dat is gehuisvest in een fraaie rietgedekte hallenboerderij. De sfeervolle boerderij in het centrum van het dorp Exloo heet zo omdat de oorspronkelijke bouwers en bewoners van het huis de familie Bebinghe was. De boerderij stamt uit 1722, maar veel zaken die we daar aantroffen zijn nog niet zo oud. Corien kon haar kleinkinderen heel wat vertellen over de manier waarop haar moeder vroeger het werk in huis moest doen. Vooral de manier waarop vroeger met de hand de was moest worden gedaan, maakte veel indruk op de meisjes. Na het culturele stuk, kwamen de speeltuin en de kinderboerderij (klik hier) aanbod. Daarna reden we weer naar het vakantiepark om daar met z’n allen te zwemmen in het splinternieuwe buitenbad. Voordat TomTom ons weer naar Nunspeet bracht, werd de dag afgesloten met een heerlijke barbecue.

Op bezoek in Het Loo Apeldoorn – Vanaf donderdag zitten Corien & ik vier daagjes in een hotel op de Veluwe. Inderdaad een last-minute beslissing. De eerste dag van ons verblijf brachten we een bezoek aan Paleis Het Loo. We waren hier al wel eens eerder geweest en wisten dat dwalen door de intieme vertrekken van koningin Wilhelmina en koning-stadhouder Willem III een heel bijzondere ervaring is. Het was hun lievelingspaleis en het complex ademt nog helemaal de bijzondere sfeer en historie van de koninklijke familie uit. Sinds dit voorjaar is ook de slaapkamer – rond 1920 - van het jonge prinsesje Juliana te bezoeken. Dat is de charme van dit paleis. De vertrekken doen een verslag van 300 jaar bewoning door de Oranje-dynastie en laten bovendien door de gevarieerde inrichting ook de ontwikkeling van het interieur zien van de 17de tot de 20ste eeuw. Daarnaast is – zeker in deze tijd van het jaar – de tuin zeer de moeite waard. De barokke tuinparterres zijn volgens de typische 17de eeuwse traditie beplant. Ook de fonteinen zijn volop in werking en dat was met dit snikhete weer heerlijk koel.

Voorzichtig bladeren Londen – Vandaag wordt dit boek geveild bij Sotheby in Londen. Het is de eerste editie van het verzameld werk van William Shakespeare en derhalve het belangrijkste boek uit de Engelse literatuur. Het verscheen in 1623, zeven jaar na zijn dood. Het boek bevindt zich nog steeds in de originele kalfslederen omslag. Er zijn van deze editie indertijd 750 exemplaren gedrukt. Slechts eenderde - en de meeste ook nog incompleet – zijn nu nog bekend. Slechts negentien exemplaren bevinden zich in een privé-verzameling. De overigens bevinden zich in wetenschappelijke bibliotheken over de hele wereld. Sotheby verwacht dat de biedprijs zal oplopen tot 5 miljoen euro. Het boek bevat 36 toneelstukken van Shakespeare. Achttien daarvan waren daarvoor nog nooit uitgegeven. Zij zouden als deze editie niet bewaard was gebleven, verloren zijn gegaan. Shakespeare was 52 jaar toen hij in 1616 overleed. Hij heeft nooit pogingen ondernomen om al zijn werk uit te geven. Er zijn dan ook geen gedrukt exemplaren van zijn toneelstukken bekend die tijdens zijn leven zijn uitgegeven. Alles wat nu nog bekend is, is na zijn dood verschenen. Het boek wordt verkocht door de raad van bestuur van de Dr. Williams’s library. Deze bibliotheek dateert uit het begin van de 18de eeuw. Het is van de oudste openbare bibliotheken in Engeland. De opbrengst is bedoeld om de bibliotheek in stand te houden.

Groeten uit Exloo Exloo – Zojuist kwam de vakantiekaart van Saskia & Sander binnen. Ze zitten in Exloo. Dat ligt in een schitterende landschap van uitgestrekte bossen en op de rand van het weidse akkerbouwland dat zich uitstrekt tot aan de grens met Duitsland. Het biedt vele prachtige mogelijkheden om eindeloos te wandelen of te fietsen. Het landgoed waar Sander & Saskia met hun gezin logeren, sluit aan op het Hunzebos van de boswachterij Borger en wanneer je het park aan de achterzijde verlaat ligt Odoorn via het heideveld letterlijk op wandelafstand. Ze schrijven: 09-07-2006, Exloo We hebben een heerlijk huisje op landgoed “Hunzebergen”, dat momenteel gerenoveerd wordt. De zwembaden zijn al mooi, vooral Nienke vindt dat prachtig: elke dag zwemmen. Vandaag bezochten we ’t Hunebedcentrum in Borger, met het grootste hunebed in Nederland. We gaan vast niet alle hunebedden zien, maar ook levende dingen, bijvoorbeeld in ’t Noorderdierenpark. Groetjes van deze genietende familie, Saskia, Sander, Emma, Nienke en Dieuwertje

De Delftse dieren Delft – Oma & opa in Delft hebben geen poes. Ze hebben geen konijnen en ze hebben ook geen hond. Toch zijn er heel wat dieren rond het huis van oma & opa in Delft te vinden. Er zijn vogels zoals de kleinkinderen ze van thuis in de tuin kennen. De mus, al wordt die steeds zeldzamer, de roodborstjes, de koolmeesjes, de eksters en de Vlaamse Gaai, ze bezoeken niet alleen onze tuin. Ook in Brabant zijn het regelmatige bezoekers. Er zijn in Delft echter ook dieren die bij de kleinkinderen thuis niet in de tuin landen. Ze vinden de eendjes en de meerkoeten geweldig. Ze vinden het prachtig om de dieren brood te geven. Ook de reusachtige karpers zijn geweldig om te zien als ze majestueus langs zwemmen. De schildpadden zijn ook erg in trek bij de kleinkinderen. Ze vinden het leuk zoals de beestjes met hun neusje net boven water langzaam voorbij zwemmen. Ze zien er een beetje statig uit. Ze genieten ook van de meeuwen, die zodra we onze rug naar het water keren in duikvluchten het brood wegsnaaien dat de eendjes nog niet op hadden gepeuzeld. De grootste vogel in de tuin van oma & opa is de Blauwe Reiger (Ardea Cinerea). Hij is niet geïnteresseerd in stukjes brood. Hij vist liever en kan heel lang langs de waterkant staan wachten op een verse prooi. Hij leeft niet alleen van vis. Hij doet zijn maal ook graag met kikkers, mollen, muizen en jonge eendjes. Gelukkig hebben wij ze alleen maar met visjes gezien.

Groeten uit Vught Delft – Inmiddels zijn heel wat ODD-lezers op vakantie. Sommigen zijn naar verre en warme oorden afgereisd. Anderen bleven in de buurt en hadden het net zo warm. Gistermiddag landde deze vakantiegroet van Annefien op de redactietafel van ODD. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: Groeten uit Vught Ze schrijft: 4 t/m 7 juli, Stiphout/Vught Fiets 4 daagse in ’t Brabantse land Temperaturen aan de hoge kant Is flink trappen door ’t losse zand Is vakantie in eigen Nederland Annefien

Prettig weekend Delft – Niet alleen in Stiphout maakt de slopershamer korte metten met het bouwkundige verleden. Ook in Delft zijn er gebouwen die dat lot treffen. Vorige week is men begonnen met de sloop van basisschool ‘De Horizon’. Het heette nog de Reinier de Graafschool toen Sander er naar toe ging. Later werd de lagerschool een basisschool en moest de naam worden gewijzigd. Saskia zat er toen inmiddels ook op. Toen ik op vrijdag een kijkje nam bij de sloop waren de lokalen van de eerste klas reeds neergehaald. De werklieden waren al verdwenen. Slechts één achtergebleven jongeman was bezig met nog wat opruimwerkzaamheden. “Het gaat nogal snel”, begon ik een gesprek. Hij knikte, maar zei toch:“Eigenlijk valt het wat tegen. Het dak was wat slap en het duurde daar om langer dan we verwachtten om het dakleer los te schrapen”. Ik knikte hem bemoedigend toe en zei: “Het is toch geen slecht resultaat voor een dag werk”. “Het dakleer moet apart worden vernietigd. Maar dat weet u natuurlijk wel”. Hij zei het op een wat verontschuldigende toon, alsof ik er mee zou zitten. “Maandag gaan we weer verder en vrijdag is het met de grond gelijk. Daar kunt u op vertrouwen”, vervolgde hij zijn uitleg. Ik begon te vermoeden dat hij me voor iemand anders aanzag en zei: “Dat is mooi. Dan kom ik volgende week nog wel even kijken”. Hij knikte en ik ging verder met het maken van foto’s van de sloop. Toen ik daarmee klaar was en hem gedag zei, antwoordde hij met: “Dank u. U ook een prettig weekend.”

Geheime afspraak Veldhoven – Dieuwertje en Nienke zitten met oma op het terras. Ze hebben allebei een lolly gekregen. Een met cola smaak en de ander met grenadine smaak. “Ik weet wat leuks”, zegt Nienke op een geheimzinnige toon. Ze leunt voorover naar haar zusje en begint een lang verhaal in haar oor te fluisteren. Zo nu en dan knikt Dieuwertje, dan weer lacht ze en tenslotte knikte ze. “Wat is er? “ vraagt oma. “Dat is een geheim”, vertelt Nienke. “Dat kunnen we niet verklappen”, vult ze aan. “We kunnen het niet verklappen”, bevestigt nu ook Dieuwertje. Het is het geheim dat je deelt met je zuster. Toch blijkt het niet zo mysterieus als de kinderen willen doen voorkomen. Ze steken allebei de lolly in de mond. Na enig sabbelen, halen ze de lolly uit de mond en steken hem bij elkaar in de mond. Dat ritueel herhaalt zich een groot aantal malen. De meisjes proeven elkaars lolly. Dat is de ‘geheime’ afspraak.

Barrie is barbecuestad Barrie – Voor de vijfde keer achterelkaar verandert Barrie, de woonplaats van Corrie & Warrie in Canada, in een spetterende barbecuestad. De geur van bier en geroosterd vlees zal tijdens het vijfde Downtown Barrie Ribfest and Craft Beer Show van 13 tot 16 juli als een wolk boven de stad hangen. En als dat achter de rug is volgen de Open Canadese Barbecuekampioenschappen van 5 tot en met 7 augustus. De barbecuefeesten in Barrie zijn wereldvermaard. Er zullen dan ook niet alleen lokale teams deelnemen, de barbecueteams komen zelfs helemaal uit Florida, Alabama en New Mexico om hun sparerib klaar te maken. Het grillen begint tijdens de feesten elke morgen al om elf uur en gaat door tot elf uur die avond. Aan het kampioenschap van the Canadian Barbecue Association nemen twintig teams deel. Er komen 150 juryleden vanuit heel Noord-Amerikaan naar de oever van de Kempenfelt Baai in Barrie voor het grandioze geroosterde vleesfeest. Ze gaan de strijd aan om de beste barbecuemaaltijd met kip, rund- of varkensvlees. Ook de sauzen en de dessert zullen worden beoordeeld. De prijzen zijn ook niet mis. Er zit $20,000 (12.830 euro) in de prijzenpot.

Mees in top Delft – Aan het huis van Nellie & Pieter Jan wappert nu al weer ruim een week de hoeravlag. In Eindhoven wappert er vanaf het huis van Marieke, Michiel en Mees de enige echte Meesvlag. Dat is weer eens iets anders dan een houten ooievaar in de tuin.

Bezoek voor Mees Eindhoven – Corien & ik bezochten vandaag Marieke & Michiel en hun zoon Mees. Het was een bezoek met een missie want Dieuwertje en Nienke vergezelden ons. De dag daarvoor waren de meisjes ook al met hun ouders op bezoek geweest. Toen had Mees even op schoot gelegen bij Nienke. Dat was later natuurlijk eerste klas gespreksstof in het gezin van Saskia & Sander. Dieuwertje had dat ook wel gewild, maar durfde het niet te vragen. Vandaag zou ze die kans niet voorbij laten gaan, had ze zich voor genomen. “Het mag vast wel", had mama bij het vertrek gezegd, maar je moet het zelf even vragen”. Dus dat deed de kleine meid. Heel trots zat ze op schoot bij de kerstverse opa Pieter Jan – inderdaad die kwam ook even langs samen met de nieuwbakken oma Nellie - en hield haar nieuwe neefje vast. Ze verklapte later in de auto dat ze Mees “heel lief” vond. Er waren trouwens meer mensen die even met de nieuwe wereldburger op schoot zaten. Het kereltje sliep er dapper door heen. Het manneke is heel erg populair. We hoorden van de nieuwe ouders dat vlak voordat wij arriveerden Annefien en Monique juist waren vertrokken. En toen wij op het afgesproken uur arriveerden, kwamen even later Pieter Jan en Nellie en kort daarna ook Guido nog even langs. En toen die allemaal weer weg waren, stak Sander nog even zijn neus om de deur. Het was ook een mooie gelegenheid om te fotograferen. De digitale camera’s van Michiel, Pieter Jan en van mij snorden – als dat de goede term is voor een digitale camera - dan ook volop. Ik maakte ook deze driegeneraties foto. Mees is de oudste zoon van Michiel en die is op zijn beurt weer de oudste zoon van Pieter Jan. Gistermiddag zaten ze met z’n drieën in de Eindhovense zon. Ook al moet Pieter Jan nog even wennen - “Ik ben veel te jong om opa te zijn”, vond hij – de trotse blik verraad dat hij al van zijn nieuwe rol geniet.

Toren Trudokerk beschadigd door sloopwerkzaamheden? Stiphout – Er wordt volop gewerkt in de Dorpsstraat van de Helmondse wijk Stiphout. De geschiedenis van het kleine boerendorp lijkt steeds verder weg. Stiphout wordt modern. Het uiterlijk van de wijk verandert. Dat vergt offers. Vooruitgang gaat nu eenmaal meestal gepaard met de noodzakelijke offers. Er moet immers ruimte komen voor nieuwe ideeën en nieuwe gebouwen. Het bouwen wordt noodzakelijkerwijs vooraf gegaan door de slopers. Er moet er ruimte komen voordat de spade in de grond kan voor iets nieuws. In de dorpsstraat is de omslag nu heel duidelijk zichtbaar. Tot schrik van de omwonende verscheen er onlangs een grote kraan voor de Trudokerk. Nadat het voertuig met stempels stevig was neergezet, werd er een stalen cabine omhoog gehesen. Men begon met een minutieus onderzoek van de toren. Ik vroeg aan de kraanmachinist wat er aan de hand was. Hij haalde zijn schouders op en mompelde: “Geen idee. Ik hijs ze alleen maar omhoog”. Zijn maat die bezig was grote klossen achter de wielen te leggen, grapte: “Misschien moeten ze de klok wel gelijk zetten. Ze willen hier ook bij de tijd blijven.” Ik werd wat ongerust van deze nonchalante antwoorden. Zou het iets te maken kunnen hebben met de recente sloopwerkzaamheden? Ik vroeg het de werklieden. Slopen gaat immers met nogal veel geweld en herrie gepaard. Zouden de trillingen de toren hebben beschadigd? De mannen van de kraan trokken hun schouders op. “Daar gaan wij niet over. Dan moet u even bellen met de afdeling voorlichting van de gemeente Helmond. Wij kunnen geen mededelingen doen”. Misschien doe ik dat nog wel. Of hebben jullie een antwoord.

Steeds maar weer seks Delft – De kranten staan er vol mee, de bladen smullen er van en op de tv duikt het onderwerk ook steeds weer op: seks. Vooral de onderzoeken of enquêtes met seks of het seksleven tot onderwerp zijn geliefde items voor de media. Er is kennelijk veel te onderzoeken. Hoe vaak doet u 'het' per week? Het is een vraag die in elk onderzoek steeds opnieuw aan de orde komt. Het voor de hand liggende antwoord zou zijn: “dat gaat je geen bliksem aan”. Maar dat zeggen de mensen niet. Ze geven allemaal braaf antwoord en dat levert dan weer bizarre resultaten op. We doen ‘het’ gemiddeld 2,3 keer per week. Nu is er weer een onderzoek geweest naar de kwaliteit van het seksleven. Dat lees ik in HP/De Tijd. Het blad bericht over het door Bureau Motivaction onder ruim duizend mensen van 18 tot 65 jaar gehouden onderzoek naar hun seksleven. En wat blijkt: het wordt alleen maar beter. Dat wist ik natuurlijk al, maar nu is het aangetoond. Het echtelijke seksleven verliest niet aan kwaliteit naarmate we ouder worden. Mensen van 55 tot 65 jaar geven hun seksleven hetzelfde rapportcijfer als 18- tot 24-jarigen: een 7. Wellicht stelt dat de jongeren onder de ODD-lezers gerust. Veel interessanter wordt het als we lezen hoe dat komt. Ook dat is geen verrassing. Ouderen zijn beter op elkaar ingespeeld en hebben minder last van jaloezie. De onderzoekers menen zelfs dat ze het daardoor vaak nog beter voor elkaar hebben dan jongeren. Bij acht op de tien leidt seks vrijwel altijd tot een orgasme, en dat is meer dan onder jongeren. Ouderen doen het ook minder vaak tegen hun zin. Driekwart van de 55-plussers vindt dat de partner hun wensen en verlangens goed aanvoelt. Ouder worden is zo gek nog niet.

Gefeliciteerd mama Eindhoven – Ja, ja de tijd gaat snel. Vandaag word ik al weer vier. Ik hoor jullie denken: vier dagen dat is nog geen verjaardag hoor. Dat is zo, maar toch heb ik de helft er al opzitten. Mijn eerste week is ruim over helft en ik vind dat een hele tijd hoor. Mijn moeder is vandaag wel jarig, maar die is nog lang niet over de helft. Het is een kwestie van wat je telt. Ik kan nog niet praten, laat staan zingen. Op een welverdiend ‘Lang zal ze leven’ gevolgd door een driewerf hoera, moet mijn moes dus nog even wachten. Huilen kan ik wel. Dus als ik vandaag weer even mijn longetjes train met een huilbuitje dan doe ik daar wel wat feestelijke nootjes in. Hoe dan ook: Van harte gefeliciteerd mams Een bijdrage van Mees Klik voor meer foto’s van Mees even hier, of hier, anders hier nog even en daarna hier en tenslotte nog een grote versie van de bovenste hier

Wielerfeest kan beginnen Valkenburg aan de Geul – Morgen arriveert 's werelds grootste wielerevenement, de Tour de France, in Valkenburg aan de Geul. Na de opmerkelijke start in Straatsburg komt de tour weer in ons land. We zagen vorige week tijdens ons weekje in dit Limburgse Mekka van de wielersport al de voortekenen van de tour verschijnen. Er werden grote tenten neergezet, de kermis was in het stadje neergestreken, langs de weg verrezen grote tribunes en op het wegdek werden reclameleuzen voor bier geschilderd. Vandaag leggen amateurs de route al af en juichen de mensen langs de kant van de weg hen toe. Normaal is Valkenburg al één groot lint van terrassen, maar nu is echt overal bier te koop. Overal zijn biertaps neergezet. Tegen het eind van de middag worden de renners van de Tour de France morgen verwacht in het toeristenplaatjes aan de Geul. Zo’n honderdduizend bezoekers zullen in het toeristenstadje aanwezig zijn om te zien wie nu de gele trui om de schouders krijgt. Een lokale kunstwerk is door enthousiaste wielerfans al helemaal in de stemming gebracht. Fiets ervoor en petje er op. Het wordt een groot wielerfeest.

Gootsteenbadje Delft – De gootsteen in onze keuken werd zo nu en dan als bad gebruikt door al onze kleinkinderen. Het kwam niet vaak voor, want het grote bad is natuurlijk leuker, maar het gebeurde. Vaak stonden oma & opa dan te kijken of foto’s te nemen. Karsten is er eigenlijk al weer te groot voor. Maar ook deze laatste loot aan onze stamboom moest er aan geloven. Dit maal stond er niemand te kijken. Mama Saskia nam de foto’s zelf met haar telefoon en zond ze later naar ons. Wij zaten tijdens het bad namelijk zelf lekker in de tuin in het zonnetje.

Mees is geboren Eindhoven – Op vrijdag 30 juni om 16.37 uur is Mees geboren, de zoon van Marieke & Michiel. ”Hij weegt een kleine acht pond en is kerngezond”, meldt de trotse vader als hij het mooie nieuws doorgeeft aan de redactie van ODD. Oma Coby en oma Nellie zien er op de foto al net zo gelukkig uit als de kersverse mama & papa.

Jazz op het water Delft – Vrijdagmorgen vertrokken we uit onze vakantieadres in Valkenburg en reisden via Hasselt en Antwerpen terug naar Delft. We arriveerden er ruim op tijd voor onze barbecue, zodat we ook nog op tijd naar het Vrouw Juttenland konden fietsen om te genieten van een grachtenconcert. Gelukkig had men twee stoeltjes voor ons op de eerste rij gereserveerd, want we arriveerden toch een kwartiertje te laat. Het is dit jaar voor de 20ste keer dat er in de Prinsenstad grachtenconcerten worden gehouden. Normaal zijn dat er vijf per seizoen, waar vanwege het jubileum worden er dit jaar negen concerten gegeven vanaf een dekschuit in het water van het Vrouw Juttenland. De concerten in het hartje van de stad zijn een groot succes. Ze gaan altijd door want bij slecht weer worden de concerten gehouden in de Maria van Jessekerk aan de Burgwal. Dat was dit jaar overigens nog niet nodig. De toegang is gratis. Er staan stoeltjes voor genodigden. Het is daarom slim om zelf een stoeltje mee te nemen. Veel mensen nemen ook nog een picknickmandje met een flesje wijn en wat knabbels mee. Het muzikale aanbod van de concerten is altijd heel gevarieerd. Vorige week was er nog lichtklassiek muziek. Deze vrijdag was er jazz van Delftse bodem: Jazz Centre Ville. De swingende combo heeft een naam die heel goed past bij een concert in het hart van de stad. Het is swingende muziek waarvan het tempo en de pulse doet denken aan het kloppend hart van een stad. Soms vol energie en soms met ingetogen rust. Zangeres Margreet Groenendijk en haar orkest speelden ook enkele nummers van hun nieuwste cd. Speciale gast op deze cd is gitarist Erwin Beijerbergen. Hij was er ook gisteravond bij. Klik voor een impressie van de muziek maar hier.