Halloween bij de kapper Delft – Nienke en Dieuwertje zijn weer thuis in Eindhoven. Gisteravond zijn ze met hun mama en papa weer meegegaan naar huis. ’s Morgens gingen we eerst nog met ons mee naar het winkelcentrum. Bij oma’s kapper was iedereen verkleed. Het is immers vandaag Halloween. Een beetje onzin natuurlijk want Halloween is een typisch Amerikaans feest. Daar griezelen ze ieder jaar op 31 oktober lekker met z'n allen. Wij hebben niet zo’n griezelfeest en ik zie geen enkel reden om met het Amerikaanse Halloween mee te doen. Het is leuk als het in andere landen er anders aan toe gaat als in Nederland. Dus Father Christmas en Halloween horen hier niet. Wij hebben Sinterklaas en dat is al meer dan genoeg. Dieuwertje en Nienke wilden wel even met de mevrouw van de kapsalon op de foto, maar waren niet erg onder de indruk van haar heksenkleding. Bij de boekwinkel waar opa elke week de Radio Times koopt kregen ze van de winkelier een klein presentje. Dat viel veel meer in de smaak dan de knippende heks. Een goede keus van de kleinkinderen.

Wintertijd begint vandaag Delft – De wintertijd is vandaag weer begonnen. Terwijl wij allemaal heerlijk in ons mandje lagen, is de klok om 03.00 uur een uur teruggezet. Nu ja, ik zette de klok pas in de loop van de morgen terug. De zomertijd keert volgend jaar op 27 maart, eerste paasdag, weer terug. Dat het eerste paasdag is, is overigens toevallig. De wintertijd geldt voor alle landen in de Europese Unie. Door de overgang naar de wintertijd schuift de periode van daglicht een uur op, waardoor het ’s ochtends eerder licht en ’s avonds eerder donker wordt.

Turkse groeten Delft – Martien & Nella zijn samen met Denise op herfstvakantie. Ze hebben het op hun vakantieadres erg naar hun zin. Dat blijkt uit de kaart. Op de achterkant van de kaart staat gedrukt: 1=Antalya, 2=Ölüdeniz, 3=Alanya, 4=Alanya, 5=Kapadokya, 6=Alanya Ze schrijven: Hallo ODD Lezers, Vanuit een zeer warm Turkije een groet van ons. We hebben het prima en dit land is een bijzondere ervaring! Beslist aan te raden, qua weer, zee/zwemwater, vriendelijkheid, cultuur en eten Hartelijke groeten Martien, Nella en Denise

Dichter bij de natuur Leiden – De Dino’s in Naturalis stonden op het verzoeklijstje van Nienke en Dieuwertje. Een bezoek aan dit zeer kindvriendelijke museum in Leiden stond daarom vrijdag op het programma. We brachten ruim vijf uur door in het museum. Helaas voor de beide kleindochters stonden er geen dinosaurussen. Slechts geraamten van deze voorhistorische beesten waren te bezichtigen. We hebben de dieren echter niet gemist. We waren een dagje dicht bij de natuur. We zagen dieren, planten, mineralen, gesteenten en fosielen. Van kolibri tot zebra en van het geraamte van een dinosauriër tot dat van een garnaal. Nienke en Dieuwertje bleken zeer leergierig. Ze wilden van alles weten. Ze leerden ook heel veel door het zelf te ontdekken. Ik leerde ook nog iets van Nienke. We stonden voor een display met allerlei soorten vogels, reigers, ooievaars, lepelaars en allerlei nog veel uitheemser soorten. ”Kijk opa, daar staat een kroonkraanvogel”, meldde Nienke me. Ik keek in de richting van de vogels en ontwaarde een vogel met mooie veren op de kop. ”Het is inderdaad een hele mooie vogel” antwoordde ik voorzichtig. Ik liep naar de lange lijst met namen naast het display en las dat het warempel een kroonkraanvogel was. ”Hoe weet jij dat het een kroonkraanvogel is” vroeg ik verbaasd. Het antwoord luidde:”Ik heb thuis een folder van Blijdorp en daar staat de kroonkraanvogel in.”Dat had Nienke dus maar mooi onthouden.

Uit volle borst Delft – Gistermiddag kwam Jeanne, een vriendin van Corien, op bezoek. Ze zat er toen Dieuwertje van haar middagdutje naar beneden kwam. Onze kleindochter werd er een beetje stil van. Bij opa & oma logeren was in orde, maar ze had er niet opgerekend dat bij het logeerarrangement ook een vreemde mevrouw hoorde. Ze kroop naast oma op de bank en bleef daar stil zitten. Pas toen opa vroeg:”Wie gaat er mee een ijsje kopen”, sprong ze van de bank. ”IJsje kopen” riep ze meteen enthousiast. Gedrieën vertrokken we naar de drive-in McDonalds voor een ijsje. Onderweg riep Dieuwertje nog een paar keer:"IJsje kopen.". Het ijsje was dan ook een succes, maar een nog groter succes waren de speelcomputers in het restaurant. Op een touch screen konden de twee meiden ‘vingerverven’, de verschillen in twee tekeningen zoeken en platen kleuren. Samen zaten ze voor het scherm en hadden dikke pret. Toen ze bij het vertrek allebei nog een fluitje kregen en een ballon mochten uitzoeken kon de middag niet meer stuk. Onderweg naar huis bliezen de beide zussen uit volle borst op hun fluit.

Stempelen en stickeren Delft – Nienke & Dieuwertje logeren een paar dagen bij oma & opa in Delft. Ze begonnen donderdag met het uitzwaaien van mama en Emma, die hen op woensdag hebben gebracht. Daarna kwam het postkantoor naar beneden. Oma moest naar de tandarts, dus bleef opa achter met zijn kleindochters. Dat werd een groot feest. Oma heeft namelijk in het postkantoor een bonte verzameling aan stickers en stempels bij elkaar gesprokkeld. Daar lieten de beide dames direct hun fantasie oplos. Eerst werd er flink gestempeld op allerlei kaarten en daarna kwamen de stickers aan de beurt. Eerst werden de volgestempelde kaarten voorzien van een bonte scala aan stickers, maar daarna kwamen de dames zelf aan de beurt. Nienke begon met het voorzichtig aanbrengen van een stickertje op haar voorhoofd. Dat was een groot succes. Vooral Dieuwertje vond dit een geweldige vondst. Al spoedig volgde dan ook de rest van het gezicht van Nienke en het gezicht van haar jongere zus. De stickers hebben er ruim een uur opgezeten. Toen oma terug kwam van de tandarts kon die de opgevrolijkte gezichtjes nog bewonderen.

A thousand words Barrie – We hebben al een hele tijd niet van ons laten horen. Ik zat net even op het ODD te kijken en stuur nu dus even een kleine bijdrage. Canada is op het ogenblik in volle glorie. Het verkleuren van de bomen dit jaar is "spectacular". Vooral de suiker maple is buitengewoon. Hier zeggen ze dan: "a picture is worth a thousand words" en dus doe ik er maar een foto bij. Ik nam deze vorige week bij Snow Valley Ski Resort, waar ik nu weer bezig ben. In twee maanden hopen ze daar dus dat al dit mooie vervangen is voor het andere mooie, n.l. witte sneeuw. Ik moet er nog niet aan denken ! Een bijdrage van Warrie

Een hondenleven. Peking – Begin van deze maand hadden jullie een bezoekje kunnen brengen aan de World Dog Exhibition in Peking. Maar niemand van de ODD-lezers zal wel in de gelegenheid zijn geweest om deze vijfdaagse hondenshow te bezoeken. Ik heb er alle begrip voor dat de hondenliefhebbers onder ons – en dat zijn er veel – dat erg jammer vinden. Waar vind je nu 400 honden bij elkaar die prachtige zijn gekamd, geverfd en opgepoetst. Er was trouwens nog veel meer. Er waren wedstrijden in het aankleden en versieren van honden, gehoorzaamheidscursussen en het aanleren van nuttige trucjes. Deze poedel heet Peter. Hij werd door zijn bazin niet alleen schattig geverfd, ze had hem ook nog geleerd om de hele dag een zonnebril op te houden. Knap hoor Peter! Waar de Wereldhondententoonstelling volgend jaar wordt gehouden, is nog niet bekend. Zodra ik het weet, horen jullie het ook. Dan behoort een bezoekje – samen met de eigen hond – wellicht tot de mogelijkheden.

Jellyfan Delft – Eind jaren zeventig, op vakantie met de kinderen in Engeland, ontdekten we Jelly als dessert. Sindsdien ‘importeren’ we de lekkernij met tientallen pakjes per jaar naar ons land. Vanuit Delft volgt dan de distributie over de ‘klanten’. De befaamde Britse kinderfavoriet Knickerbocker Glory waarvan de blokjes Jelly zo belangrijk ingrediënt zijn, is inmiddels ook ontdekt door onze kleinkinderen. We weten al sinds jaren dat de Britse Jelly heel goed samen gaat met de oer-Hollandse yoghurt. We ontdekken steeds nieuwe varianten. Jelly blijft voorlopig nog wel een van onze belangrijkste importproducten. Ook Emma, de jongste telg in de familie, heeft inmiddels kennis gemaakt met Jelly. Zij ontpopt zich als een ware jellyfan. Want niet alleen de vruchtensmaak van Jelly is aantrekkelijk. Het heeft ook een heel aangename structuur. En niet alleen in je mond.

Het mag wat kosten Delft – Op 2 november trekken de kiezers van de Verenigde Staten weer naar de stembus om een nieuwe president te kiezen. Net als vier jaar geleden lijkt het een nek-aan-nekrace te worden tussen de huidige president George W. Bush en zijn rivaal John Kerry. Op het web zijn er inmiddels heel wat sites te vinden die aandacht besteden aan de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Ook de politieke spotprent beleeft hoogtijdagen. Vroeger vonden dergelijke prenten slechts hun weg via de kranten. Nu kun je op internet een oneindig aantal van dit soort prenten zien. De kandidaten laten zelf ook geen mogelijkheid ongemoeid om aandacht te krijgen. In de laatste week voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen zetten Republikeinen en Democraten nu de eindsprint in. Samen trekken ze tot volgende week dinsdag nog 40 miljoen dollar (32 miljoen euro) uit voor tv-spotjes. Sinds maart hebben beide partijen en hun kandidaten al meer dan 360 miljoen dollar uitgegeven voor radio- en televisiespotjes. Onafhankelijke progressieve en conservatieve groeperingen hebben nog eens 100 miljoen dollar besteed aan campagnes op radio en tv. Bedenk eens wat je met al dat geld hadden kunnen doen aan de armoede in de wereld.

Drie nieuwe site’s in de familie Helmond – Anne-Sofie houdt erg van musicals. Daar zal ze dus op haar eigen site wel ruimschoots aandacht aan gaan besteden. Want sinds vandaag heeft zij een eigen website. ”Nu moet ik alleen nog maar volhouden en proberen er iedere dag iets zinnigs op te zetten... ben benieuwd of het gaat lukken!” mailt ze vandaag. Dat moet niet zo moeilijk zijn. Op haar site is te zien dat Anne-Sofie veel hobby’s heeft. Zo houdt ze heel veel van zingen, van musicals, van buikdansen, van gitaar spelen en van het luisteren naar muziek waarbij ze hard meezingt voor de spiegel. Klik maar eens hier en bekijk de site van Anne-Sofie. Maar zij is niet de enige met een eigen site. Ook Saskia heeft sinds enige tijd een eigen site. Daarop laat ze ons meegenieten van de wondere wereld van haar kinderen. Klik maar eens hier en bekijk de site van Saskia. Maar dan zijn we er nog niet. Ook Adrie is actief met een site. Daarop laat hij het heden en verleden van zijn familie herleven. De moeite van een bezoekje zeker waard. Wil je daar echter alles van zien dan moet je hem via de mail wel even om een wachtwoord vragen. Als je door zijn ballotagecommissie komt, worden echt alle geheimen van zijn familie onthuld. Klik maar eens hier en bekijk de site van Adrie. De nieuwe sites zijn natuurlijk ook te vinden via de linkpagina van ODD. Ik wens de nieuwe webloggers veel succes. Volhouden hoor!

Londense ‘apotheek’ brengt veel op Londen – Onlangs veilde Sotheby's de inboedel van The Pharmacy, het door de 39-jarige kunstenaar Damien Hirst tot kunstwerk omgetoverde restaurant in Notting Hill. Het bracht een fortuin op. Je hebt mensen die pikken in een restaurant doodleuk een asbakje of bierglas als souvenir. Ik behoor niet tot die categorie mensen. In de beroemde Pharmacy moeten de door Damien Hirst ontworpen asbakjes met het chemische symbool voor nicotine in de bodem met honderden zijn gejat. Tijdens de veiling van de inboedel van de Pharmacy brachten ze nu 150 euro op. Een barkruk met een giga-aspirientje als zitting ging voor 600 euro weg. Rollen Hirst-behang met potten en pillen, gegroepeerd in bijbelse categorieën als Handelingen en Kronieken brachten rond de 3000 euro op. In totaal was de opbrengst van het hippe restaurant zo’n 16 miljoen euro. Het op oudejaarsavond 1997 geopende hippe restaurant Pharmacy was een doorslaand succes. Het apotheek-thema was zo levensecht dat de allereerste klanten een paar vrouwtjes waren met een receptje. Natuurlijk ontstond er een stevige ruzie met de apothekersbond over het groene kruis aan de gevel. Het leidde tot extra publiciteit. Maar na een half jaar werd het al minder. De smart set trok naar andere bars. Het nieuwtje was er af. Hippe restaurants en bars in Londen hebben nu eenmaal een hoge omloopsnelheid. Op 150 Notting Hill Gate zit nu een filiaal van Marks & Spencer. Pharmacy was bedoeld als kunstwerk, maar werd tenslotte een matig populair restaurant met een mal thema. Nu het weg is, lijkt het weer kunst te worden en wil iedereen er iets van hebben. Mocht je dus ooit een asbakje hebben gepikt, wees er dan zuinig op. Nu is het pas echt kunst.

Alles voor het goede doel Rochester – De burgemeester van Rochester is dit jaar Conservative councillor Susan Haydock. Wij kwamen haar in oktober tegen toen zij een rondje door het centrum van haar stad maakten. Een Engelse burgemeester wordt voor slechts een jaar gekozen. Hoewel het voorzitten van de gemeenteraad een belangrijke taak is, doen de burgemeesters van Engeland nog veel meer. Zij zijn de officiële lintenknippers, winkelopeners en goede doelenbezoekers. Ze sjouwen met hun chauffeur door de stad en laten zich overal fotograferen. Ze staan dan ook bijna dagelijks in de krant. Susan kwam tijdens haar rondje een goochelaar tegen. Ze wisselde nauwelijks een paar woorden met de man, maar ging wel braaf met hem op de foto. Ik vond het zo aandoenlijk dat ik maar een foto van het geheel maakte.

Prijs voor Augurk Londen – Dit opmerkelijke gebouw is dit jaar in de Britse hoofdstad geopend. Het Royal Institute of British Architects heeft nu besloten dat het de jaarlijkse Stirling-prijs krijgt omdat het 180 meter hoge gebouw de belangrijkste bijdrage aan de Britse architectuur is van dit jaar. De toren wordt in de volksmond The Gherkin (de augurk) genoemd. Het gebouw staat aan de oostkant van de City, het financiële district van Londen, dat in 1992 door een IRA-bom grote schade opliep. De jury noemde het gebouw met zijn ongebruikelijke ronde vorm en glazen bekleding in een omhoog spiralende harlekijnruit ”nu al een populair icoon”, dat zowel ”elegant” als ”indrukwekkend” is. Ik vind overigens dat het niet alleen op een augurk lijkt. Het doet me ook wel denken aan een ruimtevaartschip uit een van de eerste science fiction films. Het gebouw kan de extra publiciteit door de prijs overigens goed gebruiken. De helft van de 42 verdiepingen is nog niet verhuurd. De toren wordt vanaf de grond steeds wijder, om na de zestiende verdieping weer smaller te worden. Het gebouw heeft 23 liften, een geavanceerd energiebesparend systeem en is zo ontworpen dat het veel minder gevoelig is voor wind. Architect Norman Foster ziet de toekenning van de prijs als een erkenning en een revanche. Zijn Millennium Bridge – de voetgangersbrug over de Theems tussen Tate Modern en St Paul’s kathedraal – bleek onverantwoord te wiebelen en moesten worden aangepast. Overigens ben ik bang dat The Gherkin door zijn status van Londens icoon ook een belangrijk doelwit is voor een terreuraanslag.

Virtuele geschiedenis Delft – Ivo Niehe en Willem Duys interviewen samen Stalin, Hitler, Roosevelt en Churchill. Zonder in de tijd te reizen is dat onmogelijk. Toch denk ik dat het ooit zover komt. Het bewijs daarvoor wordt op zondag 24 oktober om 21.00 uur geleverd op Discovery Channel. Het programma heet Virtual History: The secret plot to kill Hitler en ik zou er zeker naar kijken. Het lijkt net of je zit te kijken naar recent ontdekt archiefmateriaal. Het programma volgt Hitler, Stalin, Roosevelt en Churchill op een historische dag in juli 1944. De dag waarop Nazi kolonel Claus von Stauffenberg probeert Adolf Hitler te vermoorden. In Virtual History worden zeer geavanceerde technieken gebruikt om de geschiedenis tot leven te brengen. Hoewel het om gereconstrueerde gebeurtenissen gaat, lijkt het alsof er authentiek archiefmateriaal is gebruikt. Acteurs met het postuur van de wereldleiders kregen hun gezicht en stem. Zij speelden de historische kopstukken op die manier levensecht. Dit is de eerste tv-documentaire waarin een moment uit de geschiedenis wordt gereconstrueerd dat in werkelijkheid nooit op film was vastgelegd. Het is mijn kijktip voor dit weekend.

Nieuwe avonturen Delft – Het loont om bij het opruimen van de zolder goed op te letten. Zeker niet zo maar iets weggooien. Eerst even doorlezen. Zeker bij het opruimen van de spulletjes van een overleden dierbare. Je ruimt niet alleen de zolder, maar ook iemands leven op. Anna Goscinny ruimde vier jaar geleden de spulletjes op van haar overleden vader René. Daarin vond ze een stapel verhalen van Petit Nicolas, het dromerige figuurtje waarmee hij en tekenaar Sempé sinds de jaren zestig zo veel succes hadden. ”Heerlijk”, dacht Anna, ”even herinneringen ophalen. Even lachen en mijmeren met de humor van pappa.” Maar Anna kende deze verhalen niet. Ze had tussen de papieren tachtig nooit eerder in boekvorm gepubliceerde avonturen van Nicolas ontdekt. Goscinny, bekend van Asterix en Obelix, schreef de verhaaltjes in 1959 voor de regionale krant Sud-Quest Dimanche. De bundeling van de ‘nieuwe’ verhaaltjes is deze maand in Frankrijk verschenen. Zo zie je maar weer. Goed opletten bij het opruimen! De verhalen over Petit Nicolas begonnen in 1956 in het Belgische blad Moustique. Er verschenen 28 verhalen in wekelijkse afleveringen tot 1958. Daarna had tekenaar Jean-Jacques Sempé er genoeg van. Maar twee later gingen ze dus weer aan de slag voor Sud-Quest Dimanche. Vanaf 1960 verschenen ze in boekvorm. In 1964 kwam de vijfde en laatste Nicolas uit. In 1977 overleed René Goscinny. Of de nieuwe verhalen ook in een Nederlandse vertaling zullen verschijnen is nog niet bekend.

Het nieuwe huis Bakel – Nu jullie op ODD hebben gelezen dat het huis van Will & Jan te koop is, willen jullie natuurlijk ook wel weten hoe het nieuwe huis er uitziet. Will legt het uit: ”Het nieuwe huis staat in Bakel aan de Gemertseweg. Er zit een grote werkplaats bij en dat is wat onze jongens zo graag wilden, want zoals jullie weten sleutelen ze graag aan auto's.” Er zit inderdaad een forse werkplaats bij. Klik maar eens op de foto, dan zie je hoe de werkplaats eruit ziet. Overigens is het nog niet helemaal klaar. ” Er moet nog veel aan het huis gedaan worden, maar dat is niet erg want dan kunnen we het naar onze eigen zin maken,” zegt Will daarover. We wensen Will & Jan en hun jongens veel plezier in hun nieuwe huis en met de ruime werkplaats.

In de file Den Haag – Op weg naar mijn werk belandde ik woensdagmiddag in een file. Er zit dan niets anders op dan luisteren naar de autoradio en je ziel in lijdzaamheid bezitten. Plotseling ontwaarde ik boven de auto voor mij een olifant. Het dier keek in mijn richting en leek de auto voor mij tegen te houden. Zou dat de oorzaak van de file zijn? Toen de auto voor mij even later links afsloeg, zag ik hoe de vork in de steel zat. Klik maar eens op de slurf en ontdek ook wat er loos was in Den Haag gistermiddag.

Trompetje op de laatste dag Rochester – Aan de monding van de rivier de Medway ligt Rochester. Een stad met een rijke maritieme geschiedenis. Charles Dickens bracht de laatste jaren van zijn leven hier vlakbij in Gad’s Hill door. Wij brachten er de laatste dag van onze vakantie door. Er is veel te zien. Bijvoorbeeld het Rochester Castle. De middeleeuwse geschiedenis van het stadje is nog overal zichtbaar. In de Highstreet zagen we nog de oorspronkelijke stadsmuren. Maar er zijn ook heel wat Charity Shops en antiek zaakjes. Tot ons plezier was er zelfs een rommelmarkt. De dames in ons gezelschap hadden heel snel door bij welke handelaar iets te halen viel. Els liet haar oog vallen op een klein trompetje. Na enig onderhandelen werd zij dan ook de nieuwe eigenaresse van het goudgele instrumentje. Wij ontdekten in een antiekzaakje een Chinees theeserviesje. Ook dat wisselde snel van eigenaar en heeft al een plekje gevonden in onze Delftse vitrine.

Dit huis is te koop Gemert – Vandaag ontvingen we een berichtje van Will. Zij gaan een ander huis kopen en hebben nu hun eigen huis in de Deken van den Heuvelstraat in Gemert te koop aangeboden. Je kunt hun huis bekijken als je HIER klikt. ”Als jullie iemand kennen die een instapklare woning zoekt, maak ze dan attent op ons huis” vraagt Will. Bij deze voldoe ik aan het verzoek.

Grow in Progress Eindhoven – Zondag is in Eindhoven het evenement ‘de week van het ontwerp’ van start gegaan. Het thema dit jaar is: design in progress. Op verschillende locaties in de stad zijn evenementen, tentoonstellingen, lezingen, workshops etc. te bezoeken. Eén van de locaties is het Temporally Art Centre (TAC) aan de Vonderweg tegenover het PSV-stadion. En daar kunnen we ook een inzending van Marieke bewonderen. Samen met een collega heeft ze een kunstwerk ontworpen. Het thema design in progress hebben zij vertaald als Grow in Progress. Het kunstwerk bestaat uit vier manshoge werkstukken. Vier keer hebben zij een vaas (uit de privé-collectie van Marieke) gefotografeerd en afgedrukt op vierhoekige pilaren, plusminus 1.50 meter hoog. Boven op de pilaar is een natuurstuk gemaakt, welke het meest past bij het karakter van de vaas. Het is de bedoeling van de organisatoren dat de ontwerpers het tot stand komen van het ontwerp tonen aan de bezoeker. Dat is door Marieke en haar collega aan de hand van foto’s en ontwerptekeningen in een logboek vastgelegd en ter inzage aan een aparte ‘boomstam’ gehangen, samen met een gastenboekje. Wie meer wil lezen over Grow in Progress kan dit doen op de speciale web-site van het TAC met de link naar grow in progress. Een bijdrage van Nellie

Samphire Hoe Folkestone – Samphire Hoe is een nieuw stukje Engeland. Het werd gevormd met het materiaal dat uit de tunnel tussen Engeland en Frankrijk werd opgegraven. Het ligt in een gebied dat voor de aanleg van de tunnel bekent stond onder de naam ‘Lower Shakespeare Cliff site’. Een ‘Hoe’ is een stuk land dat uitsteekt de zee in. Wij brachten er een bezoekje en waren de enige mensen op dit door een zeedijk beschermde stuk grond onder aan de rotsen. Het is een prachtige gebied waar je heerlijk kunt wandelen of fietsen. Vanaf de zeedijk kan men er vissen. Misschien moeten we er nog eens naartoe in de zomer. Rock Samphire is een plantje dat op the Hoe groeit. Vroeger was het voor de bewoners uit de omgeving een belangrijk plantje. Men gebruikte het in recepten. De grote groene bladeren van de plant werd geconserveerd in zout water en geserveerd als een salade bij vleesgerechten. De lokale bewoners deden dat overigens zelf niet. Ze verkochten de bladeren van de Rock Samphire aan dure restaurants in Londen. Het plantje groeide op de rotsen aan de zeekant en werd daar hangend aan een touw verzamelend. William Shakespeare noemt het in King Lear “There is a cliff, whose high and bending head Looks fearfully in the confined deep…. …The crows and choughs that wing the midway air Show scarce so gross as beetles; half way down Hangs one that gathers Samphire, dreadful trade!”

Samen zijn ze 1 Gemert - Zaterdag 16 oktober was het al weer 1 jaar geleden dat de tweeling van Onke en Johnny geboren werden. Reden om eens even te gaan kijken hoe het met de jongetjes, Wes en Daan, is. De kamer hing vol met slingers en ballonnen en de twee hummeltjes kropen lachend door de kamer. Ze hadden veel plezier met het uitpakpapier van de cadeautjes. De inhoud was voor hen minder belangrijk. Er is nog steeds enig verschil in gewicht tussen de jongetjes, waardoor je ze toch redelijk goed uit elkaar kunt houden. Onke kleedt ze, geheel tegen haar eigen verwachting in, toch in principe hetzelfde. Toen wij kwamen was Daan echter net omgekleed omdat er een bekertje roos-vicee over z'n kleertjes was gegaan. Daan droeg nu een donkere trui en Wes een lichtgekleurde. Een bijdrage van Nellie

Nederlandse uitleg Kingsdown - Op woensdag stonden Royal Turnbridge Wells en Penhurst Place and Gardens op ons programma. Langs de boomgaarden en hoptuinen van Kent reden we naar Royal Turnbridge Wells. De bronnen waaraan het plaatsje zijn naam aan te danken heeft, werden natuurlijk door ons bezocht. Hier zitten Els & Ad en Corien op het marmeren bankje dat de oorsprong van de bron markeert. Het plaatsje is nooit uitgegroeid naar de grandeur en allure van die andere bekende “Spa” Bath. Het is een gezellige maar charmante provincieplaats gebleven. Het bekendste gedeelte van de stad heet de Pantiles. Het is het hart van de stad met een hoge en een lage winkelrij. Aan het begin daarvan is het Bath Square waar de bron is. Omdat we niet in het seizoen waren, konden wij geen glas van het geneeskrachtige water drinken. De aanbevolen hoeveelheid van dit vocht was vroeger 18 pints (10 liter). Noordwestelijk van Turnbridge ligt Penhurst Place, gebouwd in de 14de eeuw, maar sterk uitgebreid in de 16de. Bij de ingang in de Baron’s Hall troffen we een Engelsman aan die een beetje Nederlands sprak. Hij bleek getrouwd met een vrouw uit Arnemuiden. Hij legde ons in onze eigen landstaal met hier en daar een Engels woord uit dat het landgoed in 1552 door Edward VI geschonken was aan Sir Paul Sidney, die zijn vorst ongetwijfeld een of andere dienst zal hebben bewezen. We wandelden door de zalen met portretten en schilderijen en ontdekten tussen al het porselein ook een Delfts Blauw bord uit 1955. Toen ik de vrijwilligster in die kamer vertelde dat wij uit Delft kwamen, luisterde ze zeer aandachtig naar mijn verhaal over het bord. ”Er zijn maar drie exemplaren van dit bord gemaakt. Eentje bevindt zich in Buckingham Palace, het tweede hier in Penhurst en het derde is ergens in Engeland, maar niemand weet waar. Het bord is dan ook een fortuin waard.”De vrouw knikte bijna eerbiedig. Ze besefte nu pas waar ze al die jaren naar had staan kijken. ”Het is vervaardigd tien jaar na de oorlog voor een speciale conferentie ter herdenking. Daarom staat er een Lancaster bommenwerper op die voedsel boven Den Haag dropt”, voegde Corien aan mijn uitleg toe. ”Ik wist dat niet”, gaf de Engelse toe. ”Nu kan ik dit verhaal bij rondleidingen ook vertellen. Bedankt”, zei ze. Hierna restten ons nog een bezoek aan het speelgoedmuseum en de prachtige tuin. We aten ’s avonds in de lokale pub in Kingsdown.

Een stukje cake Kingsdown – Het was dinsdagmorgen bepaald geen strakke gladde zee tijdens de overtocht van Hoek van Holland naar Harwich. Windkracht zeven toen we wegvoeren en halverwege de tocht ging het nog harder waaien. Het resultaat waren lange golven met witte koppen. Zelf heb ik er dankzij mijn medicijnen niets van gemerkt, maar Corien en Els waren toch wat bleek rond de neus. De kapitein moest de snelheid van het schip zelfs van 45 (85 km/uur) terugbrengen naar 20 knopen met uur. Toch arriveerden we nog op tijd op Britse bodem. De autoreis naar Kingsdown was daarna een fluitje van een cent. Of zoals de Britten zeggen ‘a piece of cake’. Dat laatste kwam er ook daadwerkelijk aan te pas. Onderweg rustten we bij een heerlijke cappuccino en een stukje chocoladecake heerlijk even uit. Nadat we ons hadden ingericht in onze tijdelijke woning en wat inkopen hadden gedaan, doken de dames nog even in het zwembad.

Smullen in ‘de Zonnewende’ Nuenen – Na het optreden van Anne-Sofie en Marlotte en de andere leerlingen van Marjan, hebben Ad, Els, Piet, Marjan, Pieter Jan en Nellie zichzelf een avondje culinair genieten cadeau gedaan. In het centrum van het Brabantse dorp Nuenen, onder de rook van Eindhoven en tien minuten rijden van Stiphout, ligt het restaurant ‘De Zonnewende’. Een zeer sfeervolle eetgelegenheid geleid door Michael en Renata. Het culinaire vijf gangen diner werd vooraf gegaan door een smakelijk amuse. Marjan vroeg meteen naar het recept, maar dat werd natuurlijk niet gegeven. Dat is top-secret. Maar wel werd ons gewezen op het kookboek dat deze maand gaat verschijnen. Samengesteld door Renata, uit inzendingen van lezers van het Eindhovens Dagblad en aangevuld met 20 eigen recepten van chef-kok Renata. Een bijdrage van Nellie

Leerlingenconcert in Annatheater. Helmond – Zondag hebben Marlotte en Anne-Sofie een optreden verzorgd tijdens het leerlingenconcert van hun zangpedagoge Marjan. Terwijl ze op de piano begeleid werden door vader- en oom Ad, zongen ze een duet uit de musical Miss Saigon: “I still believe”. Helemaal tevreden waren de meisjes zelf niet, maar de familie in de zaal was onder de indruk , vooral van het tweestemmige slotstuk. Een bijdrage van Nellie

Uitleg Delft – De komende paar dagen zal ODD weer hebben te lijden onder onze afwezigheid. Samen met Els & Ad gaan Corien & ik een weekje naar Engeland. ”Alweer? “ hoor ik jullie denken. ”Wat zoeken jullie daar toch?” Ik moet het wel vaker uitleggen. We gaan dit keer naar het zuidoostelijke gebied van Engeland. Het deel waar de schitterende historische steden Canterbury, Oxford en Brighton wordt gecombineerd met het adembenemend landschap van de South Downs, Romney Marsh en de Chiltern heuvels. Het land van de eeuwenoude cottages, paleizen, de prachtige tuinen, de verrukkelijke slaperige dorpjes en de gezellige steden. En dat alles heel dichtbij Londen. Dat trekt ons aan. En dan heb ik het nog niet over de mensen, de pubs, de tweedehands boekwinkeltjes, de charity shops en de taal. En ach, het is toch ook lekker om er weer eens een weekje uit te zijn.

Claus–Casimir gedoopt Apeldoorn – Onze overzeese lezers in Canada en Australië worden graag op de hoogte gehouden van de laatste nieuwtjes rond het Koninklijk Huis. Hun lokale kranten doen daar begrijpelijkerwijs niets aan. Voor hen meld ik dus maar even dat Claus–Casimir, het tweede kind van prins Constantijn en prinses Laurentien, zondag is gedoopt in Apeldoorn. De plechtigheid had plaats in de kapel van Paleis Het Loo. De inleiding tot de doop werd gedaan door prinses Màxima. Dominee Carel ter Linden, emerites–predikant van de hervormde Kloosterkerkgemeente in Den Haag, ging voor in de dienst. De doopdienst werd gehouden onder verantwoordelijkheid van de Protestantse Gemeente Apeldoorn. De schriftlezingen werden verzorgd door prins Friso en door de broer van prinses Laurentien, Marius Brinkhorst. Claus–Casimir Bernhard Marius Max werd op 21 maart geboren. Hij is graaf van Oranje–Nassau, jonkheer van Amsberg. De peetouders van Claus–Casimir zijn prins Willem–Alexander en prins Maurits alsmede Ed P. Spanjaard en Tatjana gravin Razumovsky, vrienden van de pappa en mamma van Claus-Casimir en Eloise.

Dieuwertje is ook groot Eindhoven – Dieuwertje is ook groot, want die mag elke dag mee Nienke naar school brengen. En vaak blijven we daar dan even spelen en dus maakt Dieuwertje dan echte kleuterpuzzels! Ze draaien op school een muziekje als er opgeruimd moet worden. Laatst ging het muziekje aan en Dieuwertje riep meteen door de klas: "Opruimen!" Zij begreep de bedoeling van het liedje wel, nu de rest van de klas nog! Wat een grote zus ook doet is dingen leren aan het kleine zusje. En ja, dat gebeurt hier regelmatig. Laatst zat Emma voor het eerst op de loopfiets, maar ze snapte niet wat ze nu moest doen. Dieuwertje kroop meteen achterop en reed samen met Emma rondjes door de huiskamer. Dat was dolle pret, dat zien jullie wel! Een bijdrage van Saskia

Geliefden – Timeless Love Den Haag – Al enige tijd stond een bezoek aan het Fotomuseum in Den Haag op ons lijstje ‘nog te bezoeken’. We wilden de tentoonstelling van Marrie Bot zien. De 58-jarige fotokunstenares kiest meestal thema’s uit waarop een taboe rust. Nu toont ze in haar tentoonstelling en het bijbehorende boek stellen op leeftijd die elkaar beminnen. Het gaat om mensen tussen de 50 en de 85 jaar. Gewone huiselijke erotiek van gewone mensen. We liepen op de tentoonstelling tussen die gewone mensen en keken naar de soms meer dan levensgrote foto’s. Ik moet bekennen dat me zo nu en dan toch een gevoel van gêne bekroop. Het leek of ik stiekem in andermans huis was beland op een nogal ongelegen moment. Bot selecteerde voor haar tentoonstelling tien stellen. Het zijn ouderen met een harmonieuze relatie, die plezier beleven aan erotiek, gebaseerd op liefde en gelegenheid. De geselecteerde foto’s tonen een grote variëteit aan activiteiten, leeftijd, milieus en lichamelijke verschillen. Op de foto waar Corien naar kijkt staan Tea en Jan. Beiden zijn 63 jaar. De tentoonstelling duurt nog tot 14 november.

Bouwwerk Eindhoven – De blokkenwagen blijft interessant. Nienke maakt tegenwoordig hele bouwwerken. Meestal verzint ze die zelf, maar nu kwam ze in een boek een bouwwerk tegen. Dat werd meteen nagebouwd. Zie hier het trots getoonde resultaat! Een bijdrage van Saskia

Zelf brood pakken Eindhoven – Emma wordt nu wel heel snel een grote meid, vinden wij. Ze kruipt al met gemak de trap op en doet dat het liefst sneller dan Dieuwertje! We kunnen ook echt de trapdeur niet open laten, want dan zit onze jongste meteen halverwege de trap! Verder zwaait ze iedereen uit, kan al 'hoera' doen met haar armen (met glunderende lach) en lijkt nu toch echt gericht 'mama' te zeggen. En bovendien eet ze de middagboterham tegenwoordig mee. En dat is feest, want dan mag ze zelf stukjes brood pakken! Nou, als je dan nog niet groot bent... Een bijdrage van Saskia

Nog lang en gelukkig Kuala Lumpur – Deze gelukkig kijkende meneer is de 72-jarige Kamarudin Mohamad uit Maleisië. De foto is genomen op zijn trouwdag. Niet op zijn eerste trouwdag, maar op zijn 53ste huwelijksdag. Zijn laatste verovering was overigens dezelfde als zijn eerste. Hij huwde de vrouw, nu 74 jaar, waar hij in 1958 ook als eerste van scheidde. ”Toch is het huwelijk voor mij geen lolletje. Ik neem het erg serieus”, vertelde de bruidegom aan een lokale krant. Ik geloof hem graag, maar hij heeft wel 51 andere vrouwen gehad, waaronder een Engelse en twee Thaise vrouwen. ”Ik ben echt geen losbol. Ik kijk alleen graag naar mooie vrouwen”, voegde Kamarudin nog aan zijn verklaring toe. Hij vertelde dat al zijn huwelijken eindigden in een echtscheiding, behalve het laatste. Zijn laatste vrouw overleed aan kanker. ”Mijn kortste huwelijk duurde twee dagen. Dat is nu al weer lang geleden. Ik was het langst getrouwd met mijn vorige vrouw. Wij waren twintig jaar samen”, legde de bruidegom verder uit. In zijn land kan men overigens vrij makkelijk scheiden. Het enige wat de man behoeft te doen is de vrouw te vertellen dat het huwelijk is beëindigd. Of die zelfde mogelijkheid ook voor vrouwen bestaat, weet ik niet.

Idee van Benthe Helmond – De appelboom die in onze tuin zo’n rumoerig leven leidde, komt in de veilige tuin van Bob & Saskia opnieuw tot wasdom. Daar waren Corien & ik eerder dit jaar al getuige van. De bloesem voorspelde reeds veel goeds. Inmiddels is het zo ver dat er geoogst kan worden. Corien en Saskia verzamelden gistermiddag een mandje met appels. Heerlijk fris van smaak. ”Wat doen we nu met al die appels?” vroeg oma hypothetisch. Benthe wist direct het antwoord. ”Taart, taart, taart”,stelde ze enthousiast voor. Dat was natuurlijk een excellent idee van onze kleindochter. We togen direct aan het werk. Oma schilde de appels en maakte er kleine partjes van. Daarna deed ze er nog rozijnen en allerlei andere ingrediënten bij. Opa kreeg tot taak om het deeg te maken. Benthe hielp hem er graag bij. Het werd een appelkruimeltaart volgens geheim Delfts recept. Trots toonden de beide koks het resultaat. Daarna schoof Saskia hem in de oven. Het resultaat na drie kwartier was indrukwekkend. Maar het was nog meer. Het was verrukkelijk!

Blijf opletten Niagara – Het is al weer enige tijd geleden dat Corien & ik samen met Corrie & Warrie een bezoek brachten aan de Niagara watervallen. Een onvergetelijke dag. Die watervallen maakten niet alleen op ons een diepe indruk. Het maakt op alle bezoekers een overweldigende indruk. Maar hoe mooi het ook allemaal is, je moet natuurlijk wel op blijven letten. Laat je niet af laten leiden door de schoonheid van de natuur. Een chauffeur van een dubbeldekker vol met Japanse toeristen deed dat niet. Op River Road reed de man het dak van zijn bus af onder de Whirlpool Rapids Bridge die Canada en Amerika met elkaar verbindt ter hoogte van de watervallen. Helaas raakten bijna vijftien Japanners gewond. Gelukkig waren de verwondingen niet ernstig en bleken de Japanners na het ongeluk nog fit genoeg om foto’s te maken van het natte natuurschoon. Een van hen legde zelfs deze vakantieherinnering op de gevoelige plaat vast.

Op schoot bij Dieuwertje Helmond – Benthe & Sietske zijn heel blij met hun konijntje Joost. Inmiddels hebben de zusjes zelfs nog een konijntje. Hij luistert naar door Benthe gekozen naam: Rio. Afgelopen zondag toonde Benthe het nog jonge konijntje trots aan de visite. Het knaagdiertje zit in het hok buiten bij Joost. Benthe heeft Rio zelf in de dierenwinkel uitgekozen. Haar nichtje Dieuwertje mocht het konijntje ook even op schoot. Aaien vond Dieuwertje nog net iets te spannend, maar Rio mocht van haar wel even op schoot. Wij vonden het allemaal heel dapper. En Dieuwertje zelf eigenlijk ook wel.

Konijn neemt wraak Delft – Devizes is een heel leuk plaatsje in het Engelse graafschap Wiltshire. Corien & ik heb er een paar jaar geleden eens een paar weken doorgebracht. Ik herinner me daarvan in ieder geval een bezoek aan de lokale bierbrouwerij. Er werd niet alleen bier gebrouwen, maar het bracht ook in het plaatsje zelf leven in de brouwerij. Met paard en wagen werden de lokale pubs voorzien van het vers gebrouwen bitter. Devizes bleek verder een rustig, gezellig marktstadje. Toch is het plaatsje in Engeland nu volop in het nieuws. Gebouwen van de lokale cricketclub zijn door een brandend konijn in de as gelegd. Leden van de 150 jaar oude cricket club in Devizes stookten een vuur om wat oud hout op te branden. Een konijn raakte verstrikt in het hout en vatte vlam. Het brandende dier rende in paniek de opslagruimte van de cricketclub in. In een mum van tijd vatte de gebouwtjes vlam. Er moesten twee brandweerauto’s aan te pas komen om het vuur weer te doven. In de geblakerde resten werd ook het verkoolde lijkje van het konijn terug gevonden. De schade bedroeg 90.000 euro. Voorzitter John Bedbrook zat er erg mee. ”Ik vind het niet alleen vervelend dat wij nu zoveel schade hebben. Ik vind het ook heel sneu voor het konijntje”, vertelde hij.

---

Opwekking Jaïrus in Delft Delft – In zowel de Nieuwe als de Oude Kerk bevinden zich prachtige gebrandschilderde ramen. Toch was er in de Nieuwe Kerk nog ruimte voor een nieuw raam. Dat vond althans mevrouw Scheepmaker. De Delftse stelde via haar nalatenschap daar middelen voor beschikbaar. Via een prijsvraag werd een kunstenaar/glazenier gezocht. In november 2003 won kunstenares Annemiek Punt de prijsvraag voor het nieuw glas-in-lood raam. Er deden 25 kunstenaars/glazeniers mee aan deze unieke wedstrijd. In de zomer van het volgend jaar wordt begonnen met het aanbrengen van het raam van de kunstenares uit Ootmarsum. Het raam komt in de kapel van de Nieuwe Kerk aan de zijde van de Oude Langendijk. Het stelt de opwekking van Jaïrus voor. Ik vind het een fraai ontwerp en denk dan ook dat het een raam wordt waar we trots op kunnen zijn.

Kussen met knuffelarm Delft – Een knuffel voor het slapen zit er niet voor iedereen in. Kleine meisjes krijgen er eentje van hun pappa of mamma. Grote meisjes hebben daar een vriend of echtgenoot voor nodig. En juist die laatste categorie meisjes moet het dus nog wel eens zonder doen. Een Japanse firma heeft daar iets op gevonden. Zij brachten de ’Boyfriend’s Arm Pillow’ op de markt. Het ziet er uit als een torso zonder hoofd maar wel met een stevige arm. De firma zegt in de advertentie dat het kussen niet alleen het ‘emotionele gemak’ dient, maar dat de vorm ook balans en stabiliteit biedt tijdens het slapen. Misschien is er dan nog wel een bredere markt dan alleen maar eenzame meisjes. Balans en stabiliteit kunnen we immers allemaal wel gebruiken.

Exotisch olifantje kijkt om Rome – Waarom zette beeldhouwer Bernini een obelisk op een olifantje? Is het slechts een grappig bedoelde decoratie voor het Palazzo Barberini? Als we de toeristengidsjes moeten geloven dan is het niet meer dan dat. Maar gelukkig weet ik, na mijn bezoek aan Rome, beter. Welingelichte bronnen verzekerden mij het volgende. De antieke obelisk lag, waarschijnlijk al eeuwen lang, in de kloostertuin van Santa Maria sopra Minerva. De broeders wilden het ding wel eens uit hun tuin hebben en bedachten dat het als een monument op hun piazza zou moeten komen. Aan Bernini werd gevraagd een en ander te realiseren. De broeders vonden om religieuze redenen dat de zuil op een olifant moest komen. Volgens de broeders is de olifant een symbool van intelligentie en vroomheid. De belichaming van de deugden waarop christenen hun ware wijsheid dienen te vestigen. Bernini kreeg aanwijzigen hoe een religieuze olifant er uit moet zien. Gedurende zijn werkzaamheden bleven de broeders echter steeds opnieuw andere aanwijzingen bedenken. De kunstenaar werd doodmoe van al hun bemoeienissen. Bernini bracht een enorm zadeldek aan op de olifant en plaatste daar de obelisk op. Hij kreeg steeds opnieuw te horen welke symboliek er nu weer in moest worden verwerkt. Uiteindelijk besloot Bernini om de olifant met de kont in de richting van de broeders op het plein te plaatsen. Dat was zijn eigen manier om symboliek in het kunstwerk te brengen. De broeders hebben het nooit geweten. Enigszins beschroomd onthul ik het nu hier.

Kijk omhoog Rome – In de Italiaanse hoofdstad moet je veel omhoog kijken. Niet met een religieuze bedoeling, maar doodgewoon omdat boven veel te zien is. Alle kerken en paleizen zijn voorzien van fraaie schilderingen op wanden en plafonds. Dit fraaie plafond bevindt zich in de San Giovanni in Laterano. Het is de eerste christelijke basilica van Rome. Begin van de vierde eeuw viel de familie Laterani in ongenade en pikte keizer Constantijn haar land in. Hij gebruikte de gestolen grond voor de bouw van de kerk. Tot 1870 zijn alle pausen in deze kerk gekroond. En nog steeds viert de paus in deze hoofdkathedraal van Rome de mis van Witte Donderdag en woont hij de jaarlijkse zegening van het volk bij. De kerk is heel weelderig ingericht. Ook de plafonds van de reusachtige kerk zijn zeer fraai. De bezoekers lopen dan ook veel omhoog te turen. Nellie wilde graag een foto van het plafond, maar vond het lastig om in een wat vreemde houding naar boven te kieken. Corien vond daar een oplossing voor. Zij kiekte voor Nellie en voor mij even een plaatje van het fraaie kunstwerk. Ze ligt vlak voor het pauselijke altaar. Alleen de paus mocht daar de mis opdragen. Paus Bonifatius kondigde hier in 1300 het eerste jubeljaar af. Corien was niet onder indruk van de ‘heilige’ plek. Zij merkte slechts op dat ”de marmeren vloer wel erg koud is”