Mandje tulpenbollen Amsterdam – Ik ben haar naam weer vergeten. Ad en ik kwamen deze vriendelijke mevrouw tegen in een groot warenhuis in Amsterdam. Het was kennelijk een Amerikaanse toeriste. Ze wilde een mandje tulpenbollen mee naar huis nemen en vroeg ons waar ze die verkochten. We konden haar niet helpen. We stonden slechts op onze echtgenotes te wachten. We raakten in gesprek en besloten in de koffiecorner van het warenhuis een kopje cappuccino te gebruiken. Ze vertelde dat ze in Amsterdam was voor haar werk. Als ik me goed kan herinneren, deed ze iets voor een filmmaatschappij. Dat kwam goed uit, want mijn videocamera had wat kuren. Omdat ik dacht dat ze verstand van camera’s had, vroeg ik haar dus of ze daar even naar kon kijken. Daar moest ze wel om lachen. Van techniek had ze niet veel verstand. Toch pakte ze de camera aan en keek door de zoeker. Toen pas zag ik dat er steeds meer mensen om ons heen kwamen staan. Er waren zelfs mensen die een foto van ons maakten. Ik vroeg een van hen er eentje met mijn toestel te maken. Daarna moest onze onbekende Amerikaanse toeriste weer verder. Corien & Els kwamen juist aanlopen toen ze wegliep. ”Wie was dat?” vroeg Els ”Dat weten we niet. Ze heet Julie of Julia of zoiets”antwoordde Ad. ”Het was een beetje vreemde ontmoeting”, zei ik,” Ik had steeds het gevoel dat ik haar al eens eerder gezien had.” Corien & Els keken elkaar aan en schoten spontaan in de lach. ”Wij ook”, bulderden ze.

---