Het Engelse Calais Calais – De blikvangers van een stad zijn voor iedere bezoeker anders. In Calais is het kort na 1900 in neo-Vlaams-gotische stijl gebouwde stadhuis met het belfort ernaast zeker een blikvanger. Een heel kort moment doet het zelfs denken aan het oude Vredespaleis in Den Haag. Vooral de spits van de toren met klok, krullende daken en arkeltorentjes doet heel erg speels aan. Het leven in deze Franse havenstad is altijd bepaald door de nabijheid van Engeland. Nu de kanaaltunnel er is, kan Engeland eigenlijk niet dichterbij zijn. Maar dat is toch niet waar. Ooit was Calais namelijk Engels grondgebied. Van 1347 tot 15558 was Calais Engels. De Engelse koning Edward II nam de stad na een belegering in. Het bleef daarna meer dan 200 jaar Brits grondgebied. Ook nu brengen Engelsen nog steeds graag een bezoek aan de stad. Hoewel ze vaak niet verder komen dan het enorme winkelcentrum net buiten de stad: Cité Europe. De attractie van dit winkelcentrum is voor de Britten niet de immense hypermarché of de talloze modezaken of boekwinkels. De Engelsen komen hier omdat hun eigen supermarkten Tesco, Sainsbury en Oddbins hier winkels hebben met alleen maar drank. Wijn, bier, cider en alle sterke dranken die je maar kunt bedenken. En dat alles voor Franse prijzen. En die prijzen zijn heel veel lager dan in het perfide albion. Ook als is de pond hier maar één euro waard, het blijft erg goedkoop voor de Britten. En niet alleen voor hen. Ook ik heb hier fors ingeslagen. Brits bier en cider zijn hier veel goedkoper. En dat geldt natuurlijk zeker voor de wijn. Ik reed dus rinkelend terug naar Nederland.